De volgende ochtend werd ze wakker in een bed dat niet van haar was, in een huis dat haar vreemd was, en in een lichaam dat niet meer alleen aan haar toebehoorde.

Lars zat al aangekleed in de keuken, koffie in de hand. Zijn blik was rustig, koel, maar onvermurwbaar.

“Vanaf vandaag gelden er regels,” zei hij, zonder op te kijken.

“Wil je blijven? Dan leer je luisteren. Niet twijfelen. Geen vragen stellen. Alleen uitvoeren.”

Ze stond in de deuropening, alleen gehuld in zijn overhemd van de avond ervoor.

“Zeg maar wat je van me verwacht,” zei ze, haar stem hees.

Hij legde zijn kopje neer.

“Regel één: je draagt alleen wat ik voor je klaarleg. In huis, of daarbuiten.”

“Regel twee: je vraagt geen toestemming om mij aan te raken. Maar je wacht op míjn aanraking.”

“Regel drie…” — hij keek haar nu recht aan — “…je deelt jezelf als ik dat wil. Met wie ik kies.”

Ze slikte.

“Zeg het.”

“Ik begrijp het,” fluisterde ze.

“Zeg het beter.”

“Ik zal doen wat je wil. Alles. Zelfs delen.”

Zijn blik verzachtte nauwelijks, maar er gleed een glinstering door zijn ogen.

“Goed.”

De Eerste Opdracht

Die middag liet hij haar douchen. Grondig. Hij kamde haar haar zelf. Legde kleren klaar: een smalle zwarte rok, geen ondergoed. Een dunne witte blouse. Hooggehakte schoenen.

“Vanavond komt een vriend van me langs,” zei hij terwijl ze zich aankleedde.

“Hij weet dat je van mij bent. Maar hij wil proeven. Als ik zeg dat het mag.”

Ze draaide zich langzaam om.

“Hem… ook?”

Lars stond op, liep naar haar toe, tilde haar kin op.

“Als ik dat wil — dan ja. Je laat het toe. Je ontvangt hem zoals je mij ontvangt.”

“En als ik nee zeg?”

“Dan stop ik met je zien als bezit. En bezit is het enige wat jij nog bent.”

Een traan gleed langs haar wang.

Niet van verdriet. Van besef.

“Ik begrijp het,” zei ze.

“Zeg het beter.”

“Ik zal zijn wat je me maakt.”

De avond viel traag. In het appartement brandden alleen enkele warme lampen. Geen gordijnen. De stad lag stil buiten, hoog onder hen. Janneke zat op de rand van de bank. Knieën tegen elkaar. Handen gevouwen in haar schoot. Haar blouse doorschijnend. Geen bh. Geen slip.

Ze voelde zich naakt — zelfs in kleren.

Lars stond in de keuken, twee glazen whisky in de hand.

“Hij is er zo,” zei hij kalm.

“Wat je straks doet, is geen gunst. Geen verzoek. Het is wie je nu bent. Dit is geen verleiding meer, Janneke. Dit is functie.”

Ze knikte. Langzaam.

“Ik begrijp het.”

“Zeg het beter.”

“Ik ben bezit. Deelbaar. En jij bepaalt met wie.”

Lars reikte haar een glas aan. “Drink.”

Ze nam een slok. Haar keel brandde. Haar hart bonkte. Haar onderbuik tintelde.

Een paar minuten later ging de bel. Eén toon. Kort.

Lars deed open.

De man die binnenstapte was groot. Breed. Een kalme blik. Halflang donker haar, iets grijzend bij de slapen. Gekleed in een zwarte coltrui en donkere jeans. Zijn ogen gleden langzaam naar Janneke.

“Zij is het?” vroeg hij.

“Ze is voorbereid,” antwoordde Lars.

De man liep langzaam naar haar toe. Ging voor haar staan.

“Naam?”

“Janneke.”

“Eigendom van?”

Ze slikte.

“Lars.”

Hij knikte.

“Opstaan.”

Ze stond op. Trillend, maar gehoorzaam. Hij liep om haar heen. Beoordeelde haar. Zijn hand streek langs haar heup, haar bil. Hij trok haar blouse langzaam open — knoopje voor knoopje — en schoof de stof van haar schouders.

Haar tepels stonden al stijf. Haar ademhaling onregelmatig.

“Kniel.”

Ze zakte op haar knieën, haar blik op de vloer. Haar handen losjes op haar dijen.

Hij haalde zijn lul uit zijn broek. Groot. Zwaar.

“Laat me voelen dat je het meent.”

Zonder op te kijken nam ze hem in haar mond. Eerst de eikel. Toen verder. Zijn geur vulde haar neus, zijn gewicht haar tong. Ze liet hem diep in haar keel glijden — traag, toegewijd.

Vanuit de keuken keek Lars toe. Zijn blik scherp. Zijn bezit werd benut. En ze deed het goed.

Toen trok de vriend zich terug.

“Op handen en knieën. Op het tapijt.”

Ze gehoorzaamde. Geen aarzeling meer. Alleen brandende overgave.

Hij stond achter haar, gleed zijn duim tussen haar lippen.

“Kletsnat,” zei hij.

“Altijd, als ze weet dat ze gebruikt wordt,” zei Lars.

De man gleed langzaam in haar kut. Eén stoot, diep. Ze kreunde luid, haar rug hol.

Hij begon te bewegen.

Niet snel. Niet lomp.

Maar bezittelijk.

Elke stoot was een herinnering: je bent niet meer van jezelf.

Hij trok zich terug. Spuugde op haar kont.

“Mag ik?” vroeg hij.

Lars knikte.

“Ze is getraind.”

De man duwde zichzelf langzaam in haar achterste. Haar kreun werd hoger, dunner, rauwer.

Toen beide mannen haar tegelijk gebruikten — Lars in haar mond, zijn vriend in haar kont — was Janneke verdwenen als persoon. Wat overbleef, was functie. Doel. Overgave.

Ze kwam. Trillend. Kreunend.

En toen ze leeg op het tapijt lag, druipend, gevuld van twee mannen, hoorde ze Lars' stem.

“Je hebt het goed gedaan.”

Een hand gleed door haar haren.

“Je mag blijven.”

Ze lag nog op het tapijt. Haar wangen rood, haar dijen nat, haar lichaam zwaar van zaad en uitputting. Lars zat weer op de bank, zijn glas whisky in de hand. Zijn vriend stond bij de kapstok, rustig zijn jas aantrekkend.

Janneke draaide haar hoofd en keek. Nog steeds op haar knieën.

Toen zag ze het.

De man haalde een envelop uit zijn binnenzak. Dikte zichtbaar. Geen woorden. Geen schaamte.

Hij overhandigde het aan Lars.

Lars nam het aan alsof het de normaalste zaak van de wereld was.

Keek niet naar haar. Telde het ook niet na.

“Zoals afgesproken,” zei de man.

Lars knikte alleen.

“Tot de volgende.”

De voordeur viel zacht dicht.

Janneke bleef roerloos zitten. Alsof de vloer onder haar ineens wegzakte.

“Je hebt me verkocht,” fluisterde ze. Haar stem was hol.

Lars stond op. Liet de envelop op de salontafel vallen.

“Je hebt jezelf verkocht, Janneke. Ik geef het alleen een structuur.”

Ze draaide zich naar hem toe, haar lippen trillend.

“Was ik dat waard?”

Hij keek haar aan. Niet wreed. Niet teder.

“Voor een vrouw zonder thuis, zonder grenzen, met een lijf als het jouwe?”

Hij boog zich naar haar toe.

“Je bent goud waard.”

Ze wilde iets zeggen. Iets van protest, van pijn — maar haar kut kneep samen. Haar lichaam pulseerde.

Hij had gelijk.

En ergens diep, duister in haarzelf… voelde ze trots.