Elena keek in de achteruitkijkspiegel en merkte de nog lichte ochtendmist op die als een zachte sluier over de straten hing. De motor van de auto zoemde onder haar, een ritmisch geluid dat overeenkwam met de manier waarop haar hart in haar borst bonkte, hoewel ze haar best deed het te verbergen. Ze voelde zijn aanwezigheid naast haar, Mark, haar collega van drie jaar. Ze hadden ontelbare ochtenden als deze gedeeld, de stille rit naar het werk, het kleine gepraat, de af en toe gedeelde lach. Maar onder al dat alles was er iets veranderd in de laatste paar maanden. De sfeer tussen hen was... zwaarder geworden, op de een of andere manier.

Het begon eerst subtieleen blik die iets langer bleef hangen, een aanraking die net iets langer duurde wanneer ze een bestand doorgaven of een handdruk gaven. Maar naarmate de dagen verstreken, werd het meer merkbaar. Meer gevaarlijk, misschien. Ze merkte dat ze uitkeek naar hun ritten samen, haar maag een beetje tintelde elke keer als hij naast haar instapte.

Ze was zich ook wat anders gaan kleden in de afgelopen weken. Wat meer jurkjes die in de auto een beetje omhoog kruipen, lage decolleté's en als ze een broek aan doet dan pakte ze eentje met een slanke taille zodat haar goed gevormde billen afsteken tegen het slanke figuur. Ze wist ook dat als ze haar billen een beetje naar achter duwt in deze broeken, dat alle mannen naar haar kont keken, inclusief Mark.

Ze wisten allebei hoe het zat. Ze hadden allebei een stabiele relatie, beide gelukkig in hun eigen leven. Elena was al vijf jaar getrouwd met Tom, een rustige maar betrouwbare man die als grafisch ontwerper werkte. En Mark was met Sophie, een lieve vrouw met wie hij al bijna twee jaar samen was. Geen van beiden had ooit hun professionele relatie in iets ongepast laten slippen. Maar toen kwam de spanning de onuitgesproken, onmiskenbare aantrekkingskracht die ze allebei niet konden negeren.

“Dus, vertel eens,” Mark’s stem doorbrak haar gedachten en bracht haar terug naar het heden. “Wat is het gekste wat je ooit hebt gedaan?”

Elena trok een wenkbrauw op, keek even naar hem en richtte zich weer op de weg. Ze wist precies waar dit heen ging. Ze hadden dit soort gesprekken eerder gevoerd plagerig, lichtvoetig. Maar vandaag voelde het anders. Zijn stem was laag, bijna doelbewust.

“Gekste?” herhaalde ze, haar glimlach nauwelijks zichtbaar. Ze keek niet naar hem, maar voelde zijn blik op haar, als een constante druk. “Nou… er was die keer dat ik naar Parijs ging met een vriendin. Ze overtuigde me om iets spontaan te proberen. Ik eindigde... iemand te ontmoeten.”

Mark leunde achterover in de stoel, zijn uitdrukking onleesbaar, hoewel zijn ogen glinsterden van nieuwsgierigheid. “Iemand ontmoeten, hè? Wat gebeurde er?”

Ze lachte, maar het klonk een beetje gespannen, de woorden rolden eruit voordat ze zichzelf tegenhield. “We eindigden die nacht in een klein café, we praatten. Niets dramatisch, maar het was... leuk. Die connectie die je niet hebt in je dagelijks leven. Er was iets met dat moment de opwinding, het mysterie van ver weg zijn van alles wat ik kende.”

Mark’s lippen krulden op in een halve glimlach. “Jij komt niet echt over als iemand die spontaan is.”

“Misschien ken je me niet zo goed als je denkt,” plaagde ze, de flirt was nu duidelijk, maar geen van beiden benoemde het direct. Het hing in de lucht tussen hen, een verleidelijke draad die ze allebei niet konden negeren.

Er viel een stilte, een stuk weg waar geen van beiden sprak. Elena’s vingers klemden zich iets steviger om het stuur, haar hart sloeg iets sneller dan normaal. Ze vroeg zich af of Mark hetzelfde voelde of hij ook worstelde met de spanning die leek te groeien de laatste paar maanden. Maar dan was hij toch met Sophie. Hij was gelukkig met Sophie. En zij was dat ook, met Tom.

Maar toch, er was iets.

“Dus, heb je... hem gekust?” Mark’s vraag was casual, maar Elena hoorde de onderliggende nieuwsgierigheid in zijn stem, en dat maakte iets in haar innerlijk aanspannen. De vraag voelde te persoonlijk, te... gevaarlijk. En toch, ze merkte dat ze antwoord gaf.

“Misschien,” zei ze zacht. “Maar het ging niet alleen daarover. Het ging om de hele ervaring zijn op een plek waar niemand je kende, waar alles mogelijk was, zelfs maar voor één nacht.”

Mark keek haar toen aan, zijn ogen intens en zoekend, hoewel hij snel zijn blik weer op de weg richtte, alsof hij zichzelf betrapte. “Ik begrijp het,” zei hij rustig. “Soms hebben we dat... ontsnapping nodig. Ook al is het maar even.”

Elena knikte, haar vingers trilden even tegen het stuur. Er was een onuitgesproken begrip tussen hen, nu, een stille overeenkomst die geen van beiden wilde breken. Maar het was gevaarlijk. Ze voelde het in de lucht, voelde de manier waarop haar lichaam reageerde op de nabijheid, de energie tussen hen. Het waren niet alleen de woorden die ze uitwisselden het was de manier waarop ze elkaar aankeken, de manier waarop hun ademhaling op elkaar leek in te stemmen, even maar.

Haar telefoon trilde, doorbrak de spanning. Ze pakte hem, keek naar het bericht. Het was van Tom, een simpele “Fijne dag, schat” die haar een glimlach bezorgde warmte en liefde die haar terug in de realiteit ankerten.

“Alles goed?” vroeg Mark, het veranderde in haar uitdrukking opmerkte.

Ze knikte snel, stopte de telefoon weer in haar tas. “Ja, Tom. Hij heeft een goede dag.”

“Dat is goed,” antwoordde Mark, hoewel zijn toon nu anders was zachter, stiller. “Hij is een goede kerel.”

Elena reageerde niet meteen. Ze hoefde dat ook niet. Er was geen reden om het uit te leggen. Het gesprek verschuift weer, de plagerijen gingen door, maar geen van beiden vergat wat er net tussen hen was gebeurd, de lijn die ze bijna hadden overschreden.

Toen ze de parkeerplaats van het kantoor bereikten, was het moment voorbij, en stapten ze beide uit de auto met de vertrouwde routine. Maar Elena wist Mark wist het ook dat het niet zomaar een andere ochtend was. Het was nu iets anders.

Iets wat ze niet helemaal konden benoemen, maar wat ze beiden de rest van de dag in hun gedachten zouden hebben.