De jonge vrouw, amper 18, stapte in het vliegtuig met een gevoel van opwinding en angst dat alleen ontstaat wanneer je het grote onbekende instapt. Haar volle borst zwol op van de verwachting van een nieuw avontuur, haar hart bonkte in haar strak gesnoerde korset. Ze had zo lang van dit moment gedroomd: haar eerste solovlucht naar Parijs. Het vliegtuig was als een gebouw van wit en chroom, gevuld met het gedempte gebabbel van passagiers en af en toe het getik van het karretje van de stewardess. Ze vond haar stoel, 20E, en gespte zich vast, terwijl ze de koude omhelzing van het metaal onder zich voelde. Terwijl het vliegtuig begon op te stijgen, klopte het hart van het meisje sneller, haar ademhaling oppervlakkig en snel. Ze staarde uit het kleine, ronde raampje en zag de wereld onder haar kleiner worden. De wolken dreven majestueus voorbij en wierpen een zachte, etherische gloed over de cabine. De sensatie van het vliegen was anders dan alles wat ze ooit eerder had gevoeld, een mix van angst en opwinding die haar huid deed tintelen.

Maar toen het vliegtuig vlak werd en het lampje van de veiligheidsgordel afging, voelde ze iets... anders. Een schaduw trok over haar raam en belemmerde even het hemelse uitzicht. Geschrokken boog ze zich dichterbij en tuurde in de afgrond buiten. Een wezen, anders dan ze ooit had gezien, klampte zich vast aan de vleugel, zijn langgerekte ledematen om de metalen constructie gewikkeld, die als een bankschroef vastgehouden werd. De ogen van het monster ontmoetten de hare, brandend van een kwaadaardige honger die een rilling over haar rug deed lopen. Het was grotesk, maar vreemd fascinerend. En terwijl het grijnsde en rijen scherpe, puntige tanden onthulde, realiseerde ze zich dat het haar recht aanstaarde, alsof het de hele tijd op dit moment had gewacht. Haar hand sloeg over haar mond om een schreeuw te onderdrukken, haar ogen wijd open van afgrijzen.

Het wezen begon langs de zijkant van het vliegtuig te klimmen, bewegend met een verontrustende vloeiende beweging die de zwaartekracht tartte. De gedachten van het meisje raasden door haar hoofd, terwijl ze probeerde te bevatten wat ze zag. Haar hart bonsde in haar borst en ze voelde de hitte van paniek in haar wangen opkomen. Dit kon niet echt zijn, zei ze tegen zichzelf, het moest een nachtmerrie zijn, een hersenspinsel van haar overactieve verbeelding. Maar toen het wezen het raam bereikte en zijn verwrongen, geschubde gezicht tegen het glas drukte, wist ze dat dit geen hersenspinsel was, geen droom. Dit was de Twilight Zone, en ze zat erin gevangen, 6000 meter boven de grond.

De andere passagiers bleven zalig onbewust, verloren in hun eigen wereld van reiskussens en films aan boord. De ogen van het meisje schoten door de cabine, op zoek naar een stewardess, naar iemand die haar kon redden van dit monsterlijke roofdier. Ze was alleen, haar hulpgeroep werd gedempt door de dikke ruit die haar van het wezen scheidde, of niet geloofd. Het begon op het raam te tikken, het geluid echode door de cabine als een macabere morsecode. Het getik werd steeds dringender en veranderde in een volslagen bonkend geluid dat het glas naar binnen deed buigen. De grijns van het wezen werd breder, sinisterder, alsof het genoot van de angst die het bij de jonge vrouw opriep. Nog een paar forse klappen waren genoeg om door het raam te scheuren. Glasscherven explodeerden in de cabine en sneden door de lucht als vlijmscherpe sneeuwvlokken.

Het plotselinge drukverlies deed de passagiers gillen, maar hun geschreeuw werd overstemd door het gebrul van het monster. Het meisje werd achterover in haar stoel geslingerd, de kracht van de drukverlaging beroofde haar van adem. Terwijl het wezen de cabine in kroop, voelde ze zijn koude, dierlijke hand om haar enkel, zijn greep onbreekbaar. Het wezen sleepte haar door het vliegtuig, de wind gierde om hen heen als het gejammer van een banshee. Haar korset spande zich aan, de stof spande tegen haar borst. De aanraking van het monster was als ijs, en zond golven van angst en iets anders – iets onverklaarbaars – door haar lichaam. De ogen van het wezen, ooit gevuld met kwaadaardigheid, smeulden nu van een honger die al te vleselijk bekend was. Op dat moment besefte ze, met een vreemde mix van angst en opwinding, dat dit niet zomaar een nachtmerrie was. Dit was een duistere, verwrongen realiteit waarin haar diepste verlangens en meest primaire angsten één waren geworden. Terwijl het wezen haar dichterbij trok, voelde ze zijn hete adem in haar nek, zijn ruwe vacht langs haar blote huid. Het meisje wist dat ze op het punt stond door het wezen uit de Twilight Zone te worden opgeëist, en ze was machteloos.

De greep van het wezen was onwrikbaar terwijl het haar door de cabine sleepte. De andere passagiers stonden verstijfd, hun ogen wijd open van angst terwijl ze het onmogelijke zagen gebeuren. Het hart van het meisje bonsde in haar borstkas, een wilde symfonie van angst en opwinding. Ze wist dat ze moest vechten, moest schreeuwen, maar in plaats daarvan merkte ze dat ze zich gewillig gedroeg, haar lichaam reageerde op de aanraking van het wezen op manieren die ze nooit voor mogelijk had gehouden. Het wezen pauzeerde en scande de cabine alsof het de perfecte plek zocht om haar op te eisen.

Toen, met een triomfantelijke grom, trok het haar de kleine badkamer achter in het vliegtuig in. De badkamerdeur sloeg dicht met een bijna geruststellende definitiviteit die de paniek buiten wegsloot. Binnen verspilde het wezen geen tijd; zijn klauwen scheurden haar kleren van haar af met een woestheid die haar hart sneller deed kloppen. Het meisje voelde haar eigen opwinding toenemen, een vreemd contrast met de angst die haar in zijn greep hield. Ze probeerde te verzetten, zich af te zetten, maar de kracht van het wezen was overweldigend. Het drukte haar tegen de koude, metalen muur, zijn lichaam drukte tegen het hare, zijn gewicht zowel angstaanjagend als opwindend. De ogen van het wezen boorden zich in de hare en ze voelde zijn honger alsof het de hare was. Het boog zich voorover, zijn puntige tanden schaafden langs haar nek.

Toen, met een plotselinge, heftige ruk, scheurde het haar korset weg, waardoor het haar goedbedeelde borstpartij kon zien. De adem van het meisje stokte, haar lichaam trilde toen de mond van het wezen zich om haar borst sloot en zijn tanden langs haar gevoelige huid schaafden. Ze voelde een plotselinge, scherpe pijn en een vreemde warmte verspreidde zich door haar lichaam, vermengd met de angst die haar had overvallen. Haar protesten veranderden in kreten van genot en ze realiseerde zich, met een mengeling van afschuw en verlangen, dat ze geneukt werd door het monster uit de Twilight Zone.

Zijn klauwen groeven zich in haar heupen en hielden haar op haar plaats terwijl het met een woestheid in haar stootte waarvan ze nooit had gedacht dat ze die aankon, laat staan dat ze ernaar verlangde. De ogen van het meisje rolden weg in haar hoofd, het gevoel van het wezen in haar overweldigde haar. Ze voelde de turbulentie van het vliegtuig om zich heen, de wereld buiten de kleine badkamer was vergeten. Het enige wat telde, was het monster en de exquise pijn die het haar bezorgde.

Het gekreun van het wezen werd luider, zijn bewegingen onregelmatiger, en ze wist dat het op het punt stond een climax te bereiken. En terwijl het dat deed, voelde ze iets in haar bezwijken, een dam die brak, een vloedgolf van sensaties vrijlatend zo intens dat het bijna pijnlijk was. Haar lichaam schokte om dat van het wezen heen, haar orgasme scheurde door haar heen als een aardbeving. Het wezen brulde van overwinning, zijn zaad stroomde in haar terwijl het vliegtuig om hen heen bleef schudden en trillen. Het meisje stortte neer in de omhelzing van het wezen, haar adem kwam met hortende hijgen. Het wezen hield haar stevig vast, zijn greep niet langer die van dominantie, maar van iets... anders. Toen de turbulentie afnam, duwde het bijna teder tegen haar nek. Toen, met een laatste, lange kus, trok het zich terug, haar gekneusd en trillend achterlatend in de puinhoop van de badkamer.

Het meisje voelde de nattigheid tussen haar benen, een bewijs van de verdorvenheid van wat er zojuist was gebeurd. Het wezen deed een stap achteruit, zijn ogen hielden de hare vast voor een laatste, spookachtig moment voordat het zich omdraaide en door het verbrijzelde raam de lucht in sprong, verdwijnend in het niets.

Het meisje bleef alleen achter, haar gedachten tolden, haar lichaam trilde nog van het buitenaardse genot dat het zojuist had ervaren. De cabinedeur ging open en een stewardess stormde naar binnen, hun ogen werden groot bij het zien van wat ze voor zich zagen. "Juffrouw, gaat het?" riepen ze boven het gejammer van de luchtdrukalarmen uit. Het meisje kon alleen maar knikken, haar stem ging verloren in de overweldigende golf van emotie die over haar heen spoelde. De stewardess hielp haar terug naar haar stoel, terwijl de andere passagiers haar aanstaarden met een mengeling van schok en bezorgdheid. Terwijl ze ging zitten, wist dat dit nog lang niet voorbij was. De Twilight Zone had haar in haar greep en ze zou nooit meer dezelfde zijn.