Halverwege de zomervakantie en ik loop door de lege hogeschool. Waar het normaal krioelt van de studenten heerst er nu rust. Alles netjes opgeruimd, beeldschermen uit en niemand te zien. Ik ben onderweg naar een lokaal waar 4 medestudenten van mij al zitten te wachten op mij. Ik was iets later aangezien mijn trein vertraging had. Deze zomervakantie was ik even bij mijn ouders terug. Ik stap het lokaal binnen en begroet mijn klasgenoten. We hebben een vergadering gepland, namelijk de organisatie van de introductieweek voor komend studiejaar. De activiteiten hadden we einde vorig schooljaar al georganiseerd, vandaag staan de laatste puntjes op de i. Ikzelf heb mij opgeworpen om de definitieve groepsindeling te maken. De volledige lijst had ik afgelopen week ontvangen van school en nu konden we gaan indelen. Volgende week start namelijk de introweek en behalve dat de intro een paar behoorlijke saaie standaard momenten kent, kunnen we het als introductiecommissie niet laten om de nieuwe studenten op een leuke en ludieke manier te verwelkomen op de Hogeschool.

In totaal zijn er 83 nieuwe studenten aangemeld. Het is nog maar afwachten of dit bij dag 1 van de introductie nog steeds 83 nieuwelingen zijn, laat staan hoeveel procent van deze 83 over 4 jaar met een HBO diploma onder de arm de wereld in gaan. De opleiding is een opvallende mannenopleiding. 80% is man, 20% vrouw.

De studenten zijn verdeeld en ik heb mijzelf gekoppeld aan 1 van de groepen (Groep Delta) als een begeleider. Ik heb de namen onder elkaar gezet in het excel: Bas, Sanne, Cynthia, Stefan, Daniel, Quinten, Alexandra.

Nadat we de overige agendapunten besproken hadden, zijn we uit elkaar gegaan en afgesproken om na het weekend op tijd op school te zijn. Die maandag is de eerste introductiedag gepland.

Die maandag starten dan de kersverse hbo-studenten. De weersvoorspellingen zijn super, maar zoals elke introweek is, beginnen we met een uitleg van de verdeling van de groepen vanuit de aula naar losse lokalen, alle begeleidende docenten en studenten worden daarover weer verdeeld en zo worden we vol gegooid met suffe hogeschool propaganda. Studentenpas, inschrijven voor toetsen, studiefinanciering, op kamers gaan wonen….Ik zag driekwart van de groep om 11 uur al inkakken en de info die gedeeld was, leek bij velen al niet meer onthouden te zijn.

Ik heb een enthousiaste leuke groep, iedereen is ouder dan mij, op Bas na. Bas en ik schelen drie jaar. de overige nieuwe leerlingen zijn mijn leeftijd of net iets ouder, het scheelt allemaal weinig. In het begin van de ochtend waren we erg stil en keek iedereen de kat uit de boom, maar het ijs brak al snel en binnen een uur was het een club van veel herrie en gelach.

De middag brak aan en toen de honger gestild moest worden gingen we per groep uiteen het centrum in. Aangezien nog niet iedereen de stad kende liep ik voorop en gaf als een heuse stadsgids een half uur durende informatiesessie over de stad. Waar kan je lekker eten, waar zijn de happyhours, waar is de sportschool, en waar is de coffeeshop… dat laatste was nou niet de meest interessante merkte ik aan de groep, hoewel ik echt wel eens op een avondje een joint rook. Niet verslaafd of zo, maar gewoon af en toe… lekker ontspannen en vooral als ik het druk heb met m’n studie en werk, is dit een fijne uitvlucht.

We stappen binnen bij een knusse lunchroom en krijgen eindelijk de tijd om elkaar wat beter te leren kennen. We mogen als groep in de tuin zitten, die wat Frans overkomt qua indeling en tierelantijntjes. De groep bestaat uit 5 gasten en 3 jonge meiden. En de leeftijd verschilt , de jongste (Bas) net 19 en de oudste (Sanne) tikt de 25 aan. Laatbloeier Sanne…ze had een HBO studie al 2 jaar gevolgd, maar opeens stond haar interne kompas krom en stopte ze. Want papa vond dat deze studie ook veel beter bij haar pastte. Mijn nekharen gaven het teken dat Sanne en ik, geen vrienden gingen worden.

Bas en ik schelen dan misschien 3 jaar, maar ik merkte al vrij snel dat ons gedrag aardig op 1 lijn ligt. Dezelfde humor, grappen en interesses. Hij is fanatiek tennisser en ik fiets heel de regio rond met m’n wielrenfiets. Zo ook Daniel die naast Bas zit. Het blijkt dat die twee niet ver van elkaar af wonen en gezamenlijk met de trein naar school afreizen. ten minste dat hebben ze sinds vandaag afgesproken. De eerste prille studentenvriendschappen worden gebouwd, ik ben helemaal blij!

Na de lunch gaan we aan de stadsopdracht beginnen. Het is een kennismaking van de nieuwe studenten aan hun nieuwe studentenstad. Van het centrum tot aan de hogeschool krijgen ze allerlei opdrachten, groot en klein. We dachten dat ze ongeveer 2,5u nodig hebben om alle vragen te beantwoorden en de opdrachten af te ronden. Bas was fanatiek, bloedfanatiek. Maar ik kon mijn vinger er niet achter krijgen waarom dat nu was, was hij zo altijd, probeerde hij indruk te maken op de groep of, op mij… want er bekroop mij een gevoel dat hij wel vaak toenadering zocht naar mij.

Hoe is de studie, hoe is het studentenleven, woon je op kamers of nog thuis, fiets je veel in de stad, waar fiets je dan naar toe, doe je nog meer sporten… hallo, het valt op! Maar niet erg want enthousiast is een mooie eigenschap!

Aan het einde van de opdrachtenreeks verzamelden alle studenten zich in het atrium van de school. De antwoorden werden nagekeken en iedereen kreeg een versnapering met wat te drinken. En dat was wel nodig want de temperatuur zat er buiten nog goed in. Mijn rug was al best nat van het slenteren door de stad, maar vooral door m’n rugzak met alle papieren van die quiz die we bedacht hadden. De uitslag was bekend , alle opdrachten waren nagekeken en onze groep behaalde de een-na-hoogste plaats van de in totaal 14 groepen. Zichtbaar trots applaudisseerde ik waarop iedereen mee begon te klappen. De winnaars kregen een t shirt met de opdruk van hun beginjaar met de tekst “winnaar introductiequiz”. Onze groep kreeg dat helaas niet, want het budget vanuit de Hogeschool voor dit soort “prijzen” is verre van toereikend om meer studenten te belonen voor hun werk. En dat liet Bas wel aan mij weten. Hij was doodmoe, had zich kapot geslenterd, keihard z’n best gedaan en moest nu weer 1,5uur naar huis reizen met z’n nieuwe studiemaat Daniel.

Mijn grote (ahum) vriendin Sanne, die heel de dag alleen maar nutteloze opmerkingen maakte (ik was inmiddels niet meer de enige die zich er aan stoorde) kwam voor het eerst met een opmerking waar wel langer dan 1 seconde over nagedacht was. Ze vroeg of we met ons groepje een groepswhatsapp konden aanmaken aangezien we heel de week aan elkaar verbonden waren voor de introweek én ze wilde graag de foto’s van de lunch en de groepsopdrachten hebben die we vandaag gemaakt hadden. Aangezien ik de deelnemerslijst had van heel de leergang heb ik toegezegd de groepsapp te maken. Maar dat zou na het eten worden.

We schuivelen allemaal langzaam richting het treinstation. De meesten wonen buiten de stad en gingen per bus of trein verder. Ik niet , want ik had sinds een jaar een kamer gevonden, niet ver van de school en ook dichtbij het centrum. Super fijn, en niet zomaar een kamer, het was zelfs een studio. Helemaal voor mijzelf alleen waarbij ik niks hoefde te delen met de andere bewoners uit de studentenflat. Mijn kamer zat op de 11de verdieping, en keek over de stad tot aan het strand, een super plek. Niet goedkoop maar met maximaal bijlenen en mijn zaterdag baan, kwam ik een heel eind.

Eenmaal thuis eet ik een opwarmmaaltje van afgelopen vrijdag. Die had ik vanmorgen al uit mijn vriesvak gehaald want ik wist wel dat ik geen puf meer had om nu nog te koken. Tijdens het eten voeg ik mijn groepje als contactpersonen toe in mijn telefoon en maak de groepsapp maar aan. De groepsnaam is “de chaosclan” overeenkomstig met de groepsnaam die we vanmorgen bedacht hadden tijdens de quiz. Binnen no-time staan er 40 berichten in de app met allemaal foto’s en filmpjes en positieve opmerkingen over de dag. Mijn pupillen waren blij, maar nu vooral, moe. Op insta werd ik ook al toegevoegd door een aantal guppies, waaronder door Bas. ik ben hem ook maar terug gaan volgen. Ik bekeek zijn profiel en zag toffe foto’s. Blijkbaar kan die ook nog eens goed overweg met een fotocamera. Zijn vakanties in Italië en Kroatië liegen er niet om , want de vakantiefoto’s zijn alles behalve kiekjes te noemen. Er staan ook een aantal selfies op zijn profiel en eerlijk, hij is echt niet lelijk. Ik begon weer aan mijzelf te twijfelen en deed mijn telefoon gauw weg.

Als ik moe was of niet lekker in mijn vel zat, ging ik sneller piekeren dan anders. Vooral afgelopen jaar had ik hier veel last van. Er borrelt een onprettig gevoel al maanden waarvan ik de reden niet kan vinden. Ik zit gewoon niet zo lekker in mijn vel en of dat nu komt dat ik wat minder sociaal ben geworden, of dat ik gewoon druk ben, ik weet het niet. Maar het is er, en het drukt soms m’n humeur 180 graden om. Gelukkig hebben de nieuwe studenten dat nog niet gezien en voor ik er over na kon denken wat ik voor morgen nog allemaal moest voorbereiden, sliep ik al.