De eerste keer dat ik Xander weer voor me zag staan, voelde het alsof de lucht in de kamer plotseling dichter werd. Er hing iets ongrijpbaars tussen ons, een spanning die nauwelijks in woorden te vangen was. Alsof ieder gebaar, iedere blik, geladen was met een belofte die nog niet uitgesproken durfde te worden.

Zijn ogen vonden de mijne, donker en indringend, en ik merkte hoe mijn ademhaling onregelmatiger werd. Het was die blik waarin ik altijd dreigde te verdrinken. Rustig, maar gevaarlijk. Alsof hij precies wist wat er in mij omging, wat ik probeerde te verbergen, en hoe weinig er nodig zou zijn om alles los te wrikken.

Hij kwam een stap dichterbij. Niet snel, niet abrupt, maar met de kalme zekerheid van iemand die de controle had over de situatie én over mij. Ik kon mijn ogen niet van hem afhouden. Mijn gedachten riepen dat ik afstand moest bewaren, maar mijn lichaam weigerde te luisteren. Elke vezel leek zich juist naar hem toe te bewegen.

“Je weet dat dit niet zonder gevolgen is,” zei hij zacht, bijna fluisterend. Zijn stem was laag, warm, met dat randje dat mijn hele lichaam deed reageren.

Ik knikte, maar de beweging was nauwelijks zichtbaar. Mijn keel voelde droog, mijn handen tintelden. Het was alsof hij een spel speelde waarvan ik de regels wel kende, maar die altijd in zijn voordeel leken te werken.

Hij strekte zijn hand uit, maar raakte me niet direct aan. Zijn vingers gleden langs mijn arm, net boven de huid, zo dichtbij dat ik de warmte voelde, maar zonder contact. Dat kleine gebaar was genoeg om mijn hart sneller te laten kloppen. Ik sloot mijn ogen even, gevangen in de spanning van wat komen ging.

Toen hij me wél raakte, was het met een vastberadenheid die geen ruimte liet voor twijfel. Zijn hand omsloot mijn pols, stevig maar niet pijnlijk. Het was een gebaar van bezit, van macht, maar ook van bescherming. Ik liet het toe, meer nog: ik verlangde ernaar.

“Je speelt met vuur,” zei ik zacht, bijna onhoorbaar.

Hij boog zich voorover, zo dichtbij dat ik zijn adem langs mijn wang voelde strijken. “Misschien,” antwoordde hij, “maar jij ook.”

Mijn benen werden zwaar, mijn gedachten chaotisch. Alles in mij schreeuwde dat ik dit niet moest toelaten, dat ik de controle moest behouden. Maar mijn lichaam sprak een andere taal. Ik voelde hoe de ruimte om ons heen smaller leek te worden, hoe de wereld buiten verdween en alleen dit moment nog bestond.

Zijn vingers gleden langzaam omhoog langs mijn arm, naar mijn schouder, mijn hals. Elke aanraking was intens, alsof hij precies wist welke zenuwbanen hij moest vinden om mijn weerstand te breken. Toen hij uiteindelijk mijn kaaklijn volgde met zijn duim, hield ik mijn adem in. Het was alsof ik gevangen zat tussen de drang om te ontsnappen en het verlangen om me volledig over te geven.

“Waarom laat je dit gebeuren?” vroeg hij, terwijl zijn ogen zich in de mijne boorden.

Ik slikte, zocht naar woorden, maar vond ze niet. Hoe kon ik uitleggen dat ik hier al die tijd heimelijk naar had verlangd, dat dit gevaar me aantrok als een magneet? Hoe kon ik bekennen dat ik geen seconde dacht aan de gevolgen, omdat mijn lichaam sterker sprak dan mijn verstand?

Hij glimlachte nauwelijks merkbaar, alsof hij mijn stilte al had voorzien. “Omdat je het wilt,” zei hij, en er klonk geen twijfel in zijn stem.

Ik voelde hoe mijn wangen warm werden, niet alleen van spanning, maar ook van de erkenning dat hij gelijk had. Hij had altijd gelijk gehad.

Zijn hand gleed nu langzaam naar mijn nek, waar zijn vingers zich lichtjes sloten, net genoeg om me zijn kracht te laten voelen. Mijn hart bonsde in mijn keel, mijn lippen openden zich, maar er kwam geen geluid. Het was alsof ik vastzat tussen angst en begeerte, en dat grensgebied was precies waar hij me hebben wilde.

Langzaam boog hij zijn hoofd naar het mijne, zijn lippen rakelings langs mijn oor. “Je weet niet half wat je te wachten staat,” fluisterde hij. De woorden waren zacht, maar ze sneden diep, prikkelden iets in mij dat ik niet langer kon negeren.

Ik sloot mijn ogen, gaf me over aan het moment, aan de spanning die niet meer te ontkennen viel. Alles in mij trilde van verwachting. Ik wist dat dit het begin was, van wat precies, durfde ik niet te benoemen. Maar ik voelde dat er een grens was verschoven. Een grens die ik nooit meer zou kunnen terugzetten.

En terwijl zijn lippen eindelijk de mijne vonden, wist ik: dit spel was begonnen. En ik had er geen controle meer over.