Hey, ik ben Emma, een Belgische studente, net afgestudeerd en klaar om de wereld te veroveren. Of, nou ja, dat hoop ik. Op het middelbaar had ik al een reputatie – ze noemden me een slet, fluisterden het in de gangen omdat ik niet bang was om te flirten, om te kussen, om te genieten van de aandacht van jongens. Ik trok me er weinig van aan; ik wist wie ik was. Nu was ik amper twee weken ingeschreven aan de unief toen er een welkomstborrel werd georganiseerd in de Fakbar. Ik had mezelf niet al te wild uitgedost, dacht ik: een strakke zwarte top die mijn D-cup – mijn trots, een cadeautje voor mijn 18e verjaardag – perfect accentueerde, een kort spijkerrokje dat mijn kont net bedekte, en hoge laarsjes die mijn benen eindeloos lang lieten lijken. Mijn asblonde haar viel los over mijn schouders, een subtiele eyeliner maakte mijn blauwe ogen extra opvallend, en mijn rode lippenstift straalde zelfvertrouwen uit, alsof ik wilde zeggen: “Kom maar op.”

De bar was stampvol. Muziek bonkte, glazen kletterden, en overal lachende gezichten van eerstejaars en ouderejaars die zich alvast de rol van baas aanmaten. Ik stond met een paar meiden uit mijn jaar te kletsen – Lotte en Marie, toen ik hem zag. Hij stond aan de bar, leunend op één elleboog, een pint in zijn hand. Gespierd, dat zag je meteen: brede schouders die zijn shirt strak trokken, armen met aders die eroverheen liepen alsof hij net uit de gym kwam. Twee jaar ouder dan ik, schatte ik, rond de 21. Donker haar, kort geschoren aan de zijkanten, een stoppelbaardje dat hem ruig maakte, en ogen die... god, die ogen. Donkergroen, zelfverzekerd, alsof hij de hele ruimte bezat.

Hij heette Jens. Ik hoorde het toen een van zijn maten hem riep. "Jens, nog eentje?" En hij lachte, die diepe, zelfverzekerde lach die recht naar mijn buik schoot. Ik voelde het meteen: vonken. Niet zomaar een beetje aantrekkingskracht, nee, het spatte ervan af. Alsof er een elektrische lading in de lucht hing. Ik betrapte mezelf erop dat ik naar hem staarde, en hij... hij keek terug. Recht in mijn ogen, zonder weg te kijken. Een scheve grijns speelde over zijn lippen terwijl hij zijn glas lichtjes naar me ophief, een stille toast. Mijn wangen werden warm, en ik draaide me snel om naar Lotte, maar mijn hart bonkte in mijn borst. Wat was dit nou? Ik was wel wat gewend, jongens die flirten en proberen te verleiden, maar dit was anders. Rauwer, dieper, alsof hij dwars door me heen keek

De avond vorderde, en de drank vloeide rijkelijk. We speelden een of ander dom drankspelletje – iets met kaarten en straffen – en op een gegeven moment belandde ik naast hem aan de bar. "Jij bent nieuw hier, hè?" zei hij, zijn stem laag en met dat Antwerps accent dat me kippenvel gaf. Ik knikte, glimlachte. "Emma" Hij stak zijn hand uit. "Jens. En ja, ik weet wie je bent. De verhalen gaan rond." Mijn maag draaide om. Shit, mijn reputatie. Ik wachtte op de spottende grijns, de denigrerende opmerking. Maar hij zei het gewoon, neutraal, met een twinkeling in zijn ogen. "Maakt niet uit," voegde hij eraan toe. "Ik oordeel niet. Zin in een shotje?"

We praatten. Over van alles: studies – hij deed rechten, twee jaar verder – over Leuven, over feestjes. Hij was zelfverzekerd, dominant in hoe hij praatte, maar niet arrogant. Hij luisterde echt, stelde vragen, lachte om mijn grapjes. En die blik... elke keer als onze ogen elkaar vonden, voelde ik het tintelen tussen mijn benen. Ik was nat, gewoon van praten. Na een uur of wat – en een paar shotjes tequila – leunde hij dichterbij. "Zin om morgen ergens koffie te gaan drinken? Gewoon, om Leuven beter te leren kennen." Ik zei ja. Natuurlijk zei ik ja.

Die nacht lag ik in mijn kot – mijn studentenkamer – wakker. Mijn hand gleed onder mijn slipje, denkend aan hem. Aan die armen, die ogen. Ik kwam klaar, fluisterend zijn naam. Maar diep vanbinnen wist ik: dit kon wel eens anders worden dan al die eenmalige neukpartijen. Of niet? We zouden zien.

De volgende dag zat ik in een schattig koffietentje in het centrum van Leuven, een plek met van die hippe houten tafels en planten overal. Ik had me bewust niet té uitdagend gekleed – nou ja, voor mijn doen dan. Een strakke jeans die mijn kont perfect deed uitkomen, een rood topje met een diep decolleté dat net genoeg van mijn D-cup liet zien om te teasen, en mijn haar los, een beetje warrig, zoals jongens het graag zien. Jens kwam binnenlopen, en mijn adem stokte. Hij droeg een donkergrijze sweater die zijn brede schouders accentueerde, en een jeans die strak genoeg zat om te laten zien dat hij goed voorzien was. Die groene ogen vonden de mijne meteen, en die grijns… fuck, ik was al half nat voor we überhaupt iets hadden gezegd.

“Emma,” zei hij, terwijl hij tegenover me ging zitten. “Je ziet er goed uit.” Zijn stem was laag, zelfverzekerd, met dat Antwerps randje dat me gek maakte. We bestelden koffie – hij een espresso, ik een latte, want ik ben basic – en praatten. Over van alles: mijn studie, zijn rechtenmaster, de feestjes in Leuven. Maar eerlijk? Ik kon me amper concentreren. Elke keer als hij lachte, of zijn hand door zijn haar haalde, voelde ik een schokje door mijn lijf. Ik wilde hem. Nu. Hier. Op die stomme tafel als het moest.

Ik begon te flirten. Subtiel, dacht ik, maar laten we eerlijk zijn: mijn versie van subtiel is een knipoog en mijn voet die langs zijn kuit glijdt onder de tafel. Hij merkte het, natuurlijk. Zijn ogen vernauwden, en die grijns werd scherper, bijna roofdierachtig. “Jij speelt gevaarlijk, Emma,” zei hij, terwijl hij voorover leunde, zijn stem nog lager. Ik beet op mijn lip, schoof mijn voet iets hoger langs zijn been. “Misschien hou ik van gevaarlijk,” fluisterde ik terug. De vonken spatten eraf, ik zweer het. De lucht tussen ons leek te knetteren.

Na de koffie stelde hij voor om een stukje te wandelen langs de Dijle. Het was zo’n zachte herfstdag, met dat gouden licht dat Leuven zo mooi maakt. We liepen dicht naast elkaar, onze handen raakten af en toe. Elke aanraking voelde als een elektrische schok. Op een stil plekje langs de rivier bleef hij staan, draaide zich naar me toe. “Weet je,” zei hij, terwijl hij een pluk haar achter mijn oor schoof, “jij bent echt een handvol.” Ik lachte, keek hem aan. “En jij denkt dat je mij aankan?” Daagde ik hem uit. Zijn ogen flitsten. “Oh, ik weet zeker dat ik dat kan.”

Voor ik het wist, had hij zijn hand achter mijn nek, trok me naar zich toe en kuste me. Hard, hongerig, maar met een soort controle die me week maakte. Zijn tong speelde met de mijne, en ik voelde zijn lichaam tegen me aan, zijn spieren, zijn warmte. Ik kreunde zachtjes in zijn mond, mijn handen grepen zijn sweater vast. “Fuck, Jens,” fluisterde ik toen hij me losliet. Hij grijnsde. “Mijn kot is hier vijf minuten vandaan. Zin om mee te gaan?”

Mijn slipje was al doorweekt. “Lead the way,” zei ik, mijn stem hees. We liepen snel, bijna rennend, naar zijn studentenkamer. Een typisch kot: klein, een beetje rommelig, een tweepersoonsbed met een donkere deken, en een bureau vol boeken. De deur was nog niet dicht of hij duwde me ertegenaan, zijn lippen weer op de mijne. Zijn handen waren overal – mijn haar, mijn kont, mijn borsten. Hij trok mijn topje omhoog, gooide het op de grond, en zijn mond vond mijn tepels door mijn kanten bh heen. Ik kreunde harder, mijn rug kromde tegen de deur. “God, Emma, je bent zo fucking geil,” gromde hij, terwijl hij mijn bh losmaakte en mijn tieten in zijn grote handen nam.

Ik rukte aan zijn sweater, wilde hem naakt, nu. Hij hielp me, trok alles uit tot hij alleen in zijn boxer stond. Holy shit, die bult. Hij was groot, dat zag je zo. Ik zakte op mijn knieën, mijn sletterige kant nam het over. Ik keek naar hem op, mijn ogen groot, terwijl ik zijn boxer naar beneden trok. Zijn pik sprong eruit, hard, dik, met aders die erlangs liepen. Ik likte mijn lippen, nam hem in mijn mond. Hij kreunde, zijn hand greep mijn haar vast, niet te ruw, maar stevig genoeg om me te sturen. “Fuck, je bent goed,” zei hij, terwijl ik hem diep nam, mijn tong draaiend rond zijn eikel. Ik zoog, likte, speelde met zijn ballen, terwijl hij mijn hoofd stuurde, zijn heupen lichtjes stotend.

Maar Jens was geen jongen die zich liet overmeesteren. Hij trok me omhoog, gooide me op zijn bed. Mijn jeans en string waren in een seconde uit. Hij spreidde mijn benen, zijn ogen hongerig terwijl hij naar mijn natte kut keek. “Kijk nou hoe nat je bent,” zei hij, terwijl hij twee vingers in me schoof. Ik schreeuwde bijna, zo gevoelig was ik. Hij vingerde me hard, zijn duim op mijn klit, terwijl hij zich over me heen boog en in mijn nek beet. “Je bent mijn sletje vanavond, Emma,” gromde hij. En fuck, dat was ik. Ik wilde niets liever.

Hij pakte een condoom, rolde het om, en zonder waarschuwing stootte hij in me. Hard, diep, dominant. Ik gilde, mijn nagels groeven in zijn rug. Hij neukte me als een beest, zijn uithoudingsvermogen was fenomenaal. Hij draaide me om, nam me op mijn knieën, zijn handen op mijn heupen terwijl hij me van achteren nam. Elke stoot was ruw, mannelijk, precies zoals ik het wilde. “Je vindt dit lekker, hè, sletje?” zei hij, terwijl hij mijn haar pakte en mijn hoofd naar achter trok. “Ja, fuck, ja,” hijgde ik, mijn orgasme bouwde op. Hij voelde het, versnelde, zijn vingers vonden mijn klit weer. Ik kwam klaar, schreeuwend, mijn kut pulserend rond zijn pik. Hij hield niet op, neukte me door mijn orgasme heen tot hij zelf kreunde, zijn pik diep in me stotend terwijl hij klaarkwam.

We vielen op het bed, zwetend, hijgend. Maar wat me het meest raakte? Hij trok me tegen zich aan, kuste mijn voorhoofd. “Je bent fucking geweldig, Emma,” zei hij, zijn stem zacht nu, bijna teder. Geen oordeel, geen minachting, ondanks mijn reputatie, ondanks hoe ik me had laten gaan. Hij keek naar me met respect, en iets anders… iets wat leek op gevoel. Mijn hart sloeg over. Ik voelde het ook. Dit was niet zomaar een wip. Dit was meer.

We lagen daar, zijn armen om me heen, en voor het eerst in lange tijd voelde ik me niet alleen een sletje. Ik voelde me gezien. Verliefd? Misschien. Maar dit was nog maar het begin.