Altijd had ik gedacht dat seks iets was wat je automatisch leerde, dat je lichaam vanzelf de juiste route zou kiezen en de regels duidelijk waren; voorspel, penetratie, klaarkomen, slapen. Maar ergens knaagde nieuwsgierigheid. Niet naar méér in de zin van nieuwe standjes of speeltjes, maar naar dat onbekende, dat taboe waarover alleen fluisterend wordt gesproken. Anaal. Woord dat op feestjes bijná altijd weggelachen werd, in vriendinnengroepen een schouderophalend “doet toch alleen maar pijn” opleverde. Maar waarom die schaamte? Waarom zou uitgerekend dat stukje lijf, dat niets dan sensatie kan zijn, verboden terrein moeten blijven?

De eerste keer dat ik het echt wilde, was niet uit dwang, niet om zijn verlangen, maar om het mijne. Om de spanning, het lonkende soort gevaar dat alleen geliefden kennen als alles open ligt, als er geen schaamte is. In het begin was het vooral mijn hoofd dat overuren draaide. Kan ik dit wel? Wat als het pijn doet? Wat als het vies is? Wat als ik me kwetsbaar voel? Zijn handen echter, teder, onderzoekend, de warmte van zijn lippen in mijn nek: ze overtuigden me om mezelf toe te vertrouwen.

Het begon met wederzijds verlangen. Hij kroop achter me, vingers glibberend van olie. Eerst was het vreemd en spannend, ergens lachte ik wat ongemakkelijk en ik voelde zelfs lichte gêne bij het idee alleen al dat hij mijn billen zo openlijk bewonderde. Zijn vingers waren traag, streelden, masseerden, cirkelden. Elk tintelend contact was als een vraag: wil je verder? Mijn ademhaling versnelde, mijn hart bonkte, niet alleen van geilheid maar van zenuwen, van het besef dat nu alles kon gebeuren, dat mijn lijf zich opende voor hem en daarmee ook mijn ziel.

Toen hij voorzichtig zijn vingertop tussen mijn billen bracht, verstijfde ik even. De spieren hielden zich schrap, een kortstondige pijnlijke spanning die net zo snel weer wegebde door zijn kalmte en het zachte gefluister dat ik alles mocht zeggen, alles mocht stoppen. Maar ik wilde helemaal niet stoppen. In tegendeel. Met zijn geruststellende hand op mijn heupen probeerde ik te ontspannen, het gevoel binnen te laten. Even was het alleen die branderige spanning, een vreemde combinatie van licht ongemak en opgewonden verwachting. Maar na een paar minuten merkte ik hoe mijn lijf meegaf, hoe het vreemde langzaam plaatsmaakte voor nieuwsgierigheid en uiteindelijk zelfs voor een soort verdoken hunkering: vul me maar.

Hij wachtte tot ik knikte, helemaal zeker, en bracht meer glijmiddel aan. Opnieuw die trage, aftastende bewegingen, alsof hij de poort naar mijn diepste kern wilde openen zonder geweld. En dan, heel langzaam, voelde ik hem komen: de top van zijn zachte, warme pik. Mijn spieren verzetten zich, maar zijn hand drukte zacht op mijn heup, zijn stem zei dat ik het in de hand had. Het voelde groter dan ooit, scherp, een plotselinge intense druk, alsof alles in mij wijd en tegelijk gespannen stond. Mijn adem stokte, mijn gezicht plakte aan het kussen. Deze pijn was rauw—geen snijdende pijn, maar een allesoverheersend gevoel van uitgerekt worden. Mijn handen klemden zich in het laken, mijn onderbuik trok zich samen. Maar ik wilde dit, ik voelde het: angst en verlangen vechtend om de boventoon.

Langzaam verschoof de pijn. Dat overweldigende gevoel trok weg, alsof mijn lijf zich overgaf, als een bloem die zich opent in de avondzon. Ik ontspande, voelde hem dieper, mijn billen geheel gevuld, een intens gevoel van aanwezigheid daarbinnen. In plaats van pijn kwam het onverwachte: een verrukkelijke spanning, een trilling die ergens tussen mijn ruggengraat en mijn geslachtsdelen terechtkwam. Ruw, rauw, intens. Zijn handen waren nog altijd zacht op mijn heupen, zijn stem bemoedigend of opgewonden—ik weet het niet eens meer.

In dat moment voelde ik me anders dan ooit: schaamte vloeide samen met trotse geilheid, ik voelde me machtig én machteloos, zo volledig gegeven aan een ander. Alleen het ritme van zijn lijf dat ik toeliet, de voelbare golfbeweging van zijn stoten, alles in het moment. Soms, bij een diepere stoot, schoot alsnog een pijnscheut omhoog, maar de extase trok erdoorheen als bliksem door verre donder. Mijn lichaam gaf zich helemaal, ik gilde van genot, mijn benen trilden als wild gras in de wind. Ik was anoniem én bekend, verloren in zijn armen en tegelijk meer mezelf dan ooit.

Toen hij halverwege zijn hand naar voren bracht, mijn clitoris vond, explodeerde alles. De sensaties vermengden zich: het rauwe gevoel diep van achteren met het scherpe, prikkelende genot aan de voorkant. Mijn heupen duwden zich tegen zijn hand, zijn lijf, zijn onstilbare honger. Ik voelde mezelf stuwen, alles in mij samenballend in een ongekende hoogte. Mijn orgasme was intens, diep, heftig; een uitbarsting van gevoel door mijn lijf, alles tegelijk open, bloot, kwetsbaar. Op hetzelfde moment kwam hij ook, zijn handen stevig op mijn lijf, zijn heupen trillend van ingehouden oerkracht.

Na afloop was het stil. Ik bleef liggen, mijn billen tintelden na, mijn bekken brandde zoet, maar in mijn hoofd was duidelijkheid. Schaamte, angst, taboe—ze waren opgelost in de warme gloed van trots en vrijheid. Dit was mijn lichaam, dit was mijn grens, en ik had hem niet alleen gevonden, maar vrijwillig, vol overgave, overschreden. De herinnering aan de spanning, het ongemak, de ultieme overgave, de volle macht en kwetsbaarheid – alles vond ik terug in mezelf. Ik voelde me krachtig, intens, trots en vooral: op alle mogelijke manieren, levend.

De dagen erna dacht ik terug. Niet alleen aan de zintuiglijke details—de geur van zijn huid, het zweet op mijn rug, het gewicht van zijn handen, het lichte ongemak de volgende ochtend—maar vooral aan het gevoel van bevrijding. Wat eerst als iets ‘verbodens’ voelde, was nu een bron van geheime trots, een bewijs dat mijn verlangen sterker was dan schaamte, dat liefde en lust geen grenzen hoeven te kennen als het vertrouwen volledig is.

En als ik in de spiegel mezelf in de ogen kijk, weet ik: dit ben ik ook. Iemand die alles durft te voelen, alles durft toe te laten, zichzelf durft te geven aan wat het lichaam vraagt. Niet voor hem, niet tegen mezelf, maar samen. Omdat het onbekende soms oneindig veel mooier is dan je ooit had durven dromen.