Dit verhaal heb ik samen met Sandra geschreven over dat wat vooraf ging aan haar sprong in het diepe. Zie de eerder geplaatste verhalen van auteur ‘sanniesannie’: Sprong in het diepe deel 1-7 (https://opwindend.net/?Profiel=Sanniesannie).

Ik lag nog in bed toen ik hem onder de douche hoorde stappen. Het geluid van het water was vertrouwd, geruststellend. Vroeger zou hij na zo’n ochtendmoment bij me blijven liggen, me tegen zich aantrekken, fluisteren dat ik mooi en lekker was, dat ik zijn sexy meisje was. Dat soort woorden had ik lang niet meer gehoord. Ik wist precies hoe het zou gaan: hij zou zich afdrogen, aankleden, naar beneden lopen voor koffie en ik zou achterblijven met de geur van zijn douchegel, de smaak van zijn zaad en een stille kamer die alsmaar groter leek te worden.

Ik sloot mijn ogen en probeerde terug te denken aan vroeger. De zomer waarin we elkaar voor het eerst vonden. Hoe we lachten om alles en niets. De verliefdheid was toen allesoverheersend, zo intens dat ik me niet kon voorstellen dat er ooit een dag zou komen waarop het zou uitdoven. Zijn vrienden waren mijn vrienden, onze levens waren volledig verstrengeld. Het voelde als voor altijd. Maar dat gevoel was veranderd. Ik was veranderd. Ik wilde intimiteit, vuur. Ik wilde experimenteren met geile kinky seks. Ik wilde voelen dat hij hopeloos naar me verlangde. Ik wilde zijn geile meisje zijn, zijn sexy sletje bij wie hij al zijn remmingen zou laten varen. Hij zou alles met me mogen doen. Maar hij was nog steeds dezelfde lieve jongen, en toch ook niet. Het vuur dat ik zo graag met hem wilde delen, leek voor hem niet nodig. Simpelweg met elkaar, naast elkaar leven leek voor hem genoeg; maar voor mij niet. Ik verlangde ernaar om meer te zijn dan een vanzelfsprekendheid in zijn leven.

Toen de badkamerdeur dichtviel en ik zijn voetstappen hoorde verdwijnen, bleef ik liggen. Het zonlicht sloop langs de rand van het gordijn naar binnen, tintelde over mijn huid en maakte me onrustig. Ik draaide me op mijn zij en pakte mijn telefoon van het nachtkastje. Zonder er echt over na te denken, tikte ik door naar een site die ik kende. Geluiden vulden de kamer. Ik voelde mijn adem versnellen. Het was niet eens zozeer wat ik zag, maar het gevoel dat het me gaf. Alsof er een deel van mij reageerde dat te lang had geslapen. Ik liet mezelf daar even in meegaan, in dat moment, alleen met mijn gedachten en de trillende spanning die steeds sterker werd. Beneden hoorde ik gerommel in de keuken. Kopjes tegen elkaar, het sissen van het koffiezetapparaat. Het normale leven ging door, maar hier, in deze kamer, was ik ergens anders. Toen ik uiteindelijk mijn telefoon naast me neerlegde, voelde ik me tegelijk voldaan en leeg.

Langzaam begon het tot me door te dringen dat ik afstand aan het nemen was. Met iedere dag die voorbijging, groeide er iets in mij dat verder wilde. Ik hield nog van hem, ergens, maar het was niet meer genoeg. De vanzelfsprekendheid van onze relatie voelde beklemmend in plaats van veilig. Het was alsof ik mezelf aan het verliezen was door vast te houden aan iets dat zijn glans had verloren. Ik vroeg me af of ik het ooit zou durven: breken met het vertrouwde. Het idee alleen al joeg me angst aan. Wat als ik spijt zou krijgen? Wat als ik nooit iemand zou vinden die me echt begreep? En toch… er was ook een ander gevoel, dat steeds luider fluisterde. Een stem in mij die zei dat ik meer verdiende. Dat er een wereld was waarin ik weer zou tintelen van verwachting, waarin ik mijn eigen verlangens niet hoefde te verbergen.

Die middag, toen ik alleen thuis was, dwaalden mijn gedachten opnieuw af. Ik dacht aan hoe het zou zijn om opnieuw gezien te worden, om ontdekt te worden. Om mezelf niet langer te beperken. Ergens diep vanbinnen voelde ik dat ik niet meer terug kon naar hoe het was. Dat ik, hoe pijnlijk ook, op zoek moest naar iets nieuws. Misschien was het verlangen sterker dan de angst. Misschien was dit het begin van iets dat mijn leven volledig zou veranderen. Ik wist nog niet hoe, of met wie. Alleen dat ik het niet langer kon negeren. Ik keek uit het raam, naar de straat die stil lag in het middaglicht. Voor buitenstaanders leek alles hetzelfde. Maar vanbinnen wist ik dat ik al aan de rand stond. Het was nog maar een kwestie van tijd voor ik de sprong in het diepe zou wagen.