Verborgen Sporen - 2

De dag kabbelt voort. Op het eerste gezicht niets bijzonders, kinderen naar school, werkmails beantwoorden, een snelle lunch tussendoor. Toch hangt er iets in de lucht dat geen van beiden kan negeren. Achter het ritme van alledag zoemen er voortdurend gedachten aan elkaar. Een kort appje hier, een foto daar, net genoeg om de ander te laten voelen: ik denk aan jou.

Hun gesprekken beginnen luchtig. Wat er vanavond op tafel staat. Hoe de kinderen het doen op school. Een lach om een sportblunder, een gedeeld zuchtje over een drukke werkdag. Het lijken gewone gesprekken, maar onder die woorden groeit een onzichtbare spanning. Ze zoeken elkaars grenzen op, aftastend, nieuwsgierig.

"Hoe vaak doen jullie het nog?" Hij tikt het sneller dan hij van plan was, en kijkt even naar zijn scherm. Een seconde later verschijnt haar antwoord, speels maar ook serieus. Het gesprek schuift van huis-tuin-en-keuken richting wat hen werkelijk bezighoudt. Fantasieën die nooit zijn uitgesproken, verhalen die hen steeds opnieuw verleiden.

Hij vertelt over zijn fascinatie voor tattoos en piercings, hoe het idee van een lijf dat zichzelf siert hem telkens weer intrigeert. Zij moet hem teleurstellen, schrijft ze. Alleen gaatjes in haar oren. Toch voegt ze eraan toe dat ze wel eens gedacht heeft aan een tattoo of een helix. De glimlach om zijn mond verraadt hoe hij dat meteen voor zich ziet.

Dan schuift ze nog iets dichterbij in woorden. "Weet je wat mij altijd prikkelt?" Haar vingers aarzelen een moment boven het scherm. "Lingerie. Niet alleen om te dragen, maar om te voelen wat het met de ander doet. Die blik. Dat moment dat je weet dat iemand je verslindt nog voor er iets uitgaat."

Zijn hart slaat sneller. Hij leest de zin drie keer, alsof hij zeker wil weten dat ze het echt geschreven heeft. Voor zijn ogen verschijnt niet alleen de tekst, maar zij, haar lijf, gehuld in kant of satijn. De spanning tussen hen krijgt een nieuw gezicht.

Foto’s worden uitgewisseld. Gewone momenten, een glimlach in de keuken, een selfie na het sporten, maar ook net die ene blik die langer blijft hangen. Het zijn geen expliciete beelden, en toch is alles erin voelbaar. De belofte. Het verlangen. Het onuitgesprokene.

En ergens, midden in die stroom van berichten en blikken, komt de vraag vanzelf op: wanneer zien we elkaar weer?

De tweede date is snel afgesproken. Weer een ochtend, weer die spanning van wachten. Hij staat iets te vroeg op de afgesproken plek, zijn handen diep in zijn jaszakken. Een lichte verkoudheid knaagt aan zijn energie, maar dat kan hem niet deren. Dit moment wilde hij voor geen prijs missen. Terwijl hij zijn handen haastig tegen elkaar wrijft om de kou eruit te krijgen, ziet hij haar aankomen. Zijn hart slaat sneller.

Een knuffel, een kus. Hun begroeting is warm en vanzelfsprekend, maar daarna vallen ze toch een beetje terug in neutraliteit. Ergens in hen leeft de angst voor bekenden die hen samen zouden kunnen zien. Alsof ze samen een geheime wereld bewonen die niet door anderen mag worden betreden.

Ze zoeken warmte bij Bagels & Beans. Koffie voor haar, thee voor hem. Het is vertrouwd, gemoedelijk, alsof de tijd even wordt stilgezet terwijl buiten het leven gewoon doorgaat. Gesprekken kabbelen, glimlachen wisselen elkaar af, en steeds dat stille weten: hier, samen, klopt het.

Na de koffie slenteren ze de stad in. Hij heeft kleding nodig en zij gaat gewillig mee. Het voelt heerlijk gewoon, en tegelijk beladen met iets dat anderen nooit zouden zien. Ze belanden bij een grote vestiging van The Sting. Hij kiest wat truien en een broek uit en verdwijnt naar de paskamers.

Het is er stil. Op een enkele medewerker na lijkt de wereld even ver weg. Hij trekt het gordijn dicht en hijst zich in een Italiaanse broek. Het staat hem niet. Te strak, te geforceerd. Hun smaak blijkt verrassend goed te overlappen, en ze lachen erom. Hij trekt zijn eigen broek weer aan en besluit een trui te passen. Dit keer laat hij het gordijn half open. Alsof hij een uitnodiging verstopt in een gebaar.

Zijn bovenlijf is ontbloot. Hij wenkt haar zachtjes. Ze aarzelt nauwelijks en stapt naar binnen. De lucht tussen hen trilt. Haar hand glijdt over zijn huid, langs de lijnen van zijn tattoo. Een moment dat voelt als gestolen, en juist daardoor zo intens. Even bestaat er niets anders dan dit pashokje, dit lijf, deze aanraking. Hun ademhaling versnelt. Het is een bubbel, net zoals die eerste keer. Alleen zij tweeën.

Hij trekt de trui aan, maar het blijkt een maat te klein. Ze biedt aan om een andere maat te halen en verdwijnt met een speelse blik. Hij blijft achter, nog nagenietend van de warmte van haar vingers op zijn huid. Even later is alles weer normaal. Drie truien voor hem, eentje voor haar man, een gewoon gebaar dat plots voelt als een scherpe herinnering aan de wereld buiten hun bubbel.

Ze wandelen verder door de stad. Niet te snel, niet te traag. In een ritme dat ruimte laat om te praten, te voelen, te zijn. Hun gesprek glijdt naar familie. Hij vertelt over de afstand die er is, hoe narcistisch sommige banden aanvoelen. Zij schetst een heel ander beeld: warmte, nabijheid, een familie die altijd klaarstaat. Hij luistert, raakt even stil. Het raakt iets in hem, een verlangen dat hij niet vaak uitspreekt. Het herinnert hem ook aan hoe thuis ooit voelde, maar niet meer is.

Na nog even te hebben gelopen komen ze bij een klein, smal, langgerekt tentje terecht waar ze neerstrijken voor lunch. Ze bestellen wat lekkers en blijven ongestoord praten. Het voelt alsof ze de rest van de wereld buitensluiten. Als de borden leeg zijn, biedt zij onverwacht aan om te betalen. Hij kijkt haar verbaasd aan, maar zijn glimlach verraadt dat hij dit gebaar enorm waardeert. Het opent mogelijkheden, een speelse balans voor de volgende keer.

Dan komt het onvermijdelijke moment van afscheid. Zijn verkoudheid begint zwaarder te wegen, het kost hem moeite zijn energie vast te houden. Toch straalt hij, simpelweg omdat hij bij haar is geweest. Zodra hun paden zich scheiden, voelt hij het gemis alweer in zijn lijf trekken. Wat klote dat hij zich niet fit voelt. En wat bijzonder, hoe deze betoverende vrouw in zo korte tijd zijn hart zo stevig weet vast te pakken.