Daniëlle, Een Nacht In Enschede - 2

Een paar dagen later

De dinsdag voelde als iedere andere dinsdag. Danielle zat aan de keukentafel, haar laptop voor zich, een kop koffie binnen handbereik. Buiten reed de vuilniswagen voorbij, de hond van de buren blafte, het gewone leven klonk en bewoog zoals altijd. En toch… in haar borst zat iets wat niet meer gewoon voelde.

Ze probeerde zich te concentreren op haar werkmail, maar de woorden dansten voor haar ogen. Haar gedachten dwaalden terug naar dat moment in Karin’s appartement: het zachte licht, de geur van wijn en huid, de warmte van een lichaam dat zo vanzelfsprekend tegen het hare had gelegen. Ze voelde hoe haar wangen langzaam gloeiden, zelfs nu, achter de veilige muren van haar keuken.

Danielle sloot haar laptop en liet haar handen om de koffiemok glijden. Hoe kan iets wat zo juist voelde, tegelijk zo verkeerd lijken? Het was geen spijt die ze voelde. Integendeel. Haar lijf herinnerde zich elke aanraking, elke kus, met een intensiteit die geen schuldgevoel kon overschreeuwen. Maar haar hoofd, haar rol als vrouw en moeder, die kant van haarzelf schreeuwde wél.

’s Avonds, toen haar man voetbal keek met hun dochter, trok Danielle zich terug in de badkamer van haar ouders. Thuis hebben ze alleen een douche, maar met het excuus dat er een spiertje vast zat ging ze naar het huis van haar ouders, iets verderop. Ze liet het bad vollopen, druppelde wat lavendelolie in het water en zakte erin weg. De warmte omsloot haar, maar het was niet het bad dat haar ontspande. Het was de herinnering aan hoe Karin haar had aangeraakt, hoe haar vingers traag waren afgedaald, onderzoekend en zeker tegelijk. Danielle voelde hoe ze haar eigen benen streelde onder het wateroppervlak, heel langzaam, en hoe het beeld van Karin haar hart sneller deed slaan.

Ze sloot haar ogen en gaf zich even over. De spanning in haar onderbuik groeide, haar ademhaling versnelde, en in gedachten fluisterde ze een naam die ze hardop nooit zou durven uitspreken in haar eigen huis: Karin.

Toen het water lauw begon te worden, kwam ook de twijfel weer terug. Ze legde haar hoofd achterover tegen de badrand en staarde naar het plafond. Wat als dit geen eenmalige herinnering blijft? Wat als ik meer wil?

Ze wist dat ze Karin weer zou kunnen opzoeken — een berichtje, een afspraak, een nieuw glas wijn op de Oude Markt. Het vooruitzicht alleen al liet een tinteling door haar lichaam gaan. Maar de vraag bleef als een schaduw bij haar: durf ik dit dubbelleven aan?

Stilte in de dagen erna

De dagen vloeiden in elkaar over. Van buiten leek alles normaal: Danielle deed boodschappen, gaf haar dochter een lift naar de training, plande een overleg voor haar werk. Niemand zou vermoeden dat er een ander leven in haar hoofd speelde, een geheime film die steeds opnieuw werd afgespeeld.

’s Nachts draaide ze zich vaak wakker. Haar man lag te snurken, zijn ademhaling diep en gelijkmatig. Danielle lag naast hem, de ogen wijd open, en voelde de spanning in haar lichaam. Het was niet alleen verlangen — het was ook een onrust die ze nergens kwijt kon. Ze beet zachtjes op haar lip, probeerde zich te dwingen om te denken aan praktische dingen: boodschappenlijstjes, werkafspraken, verjaardagen. Maar telkens weer kwam dat ene beeld terug: Karin’s gezicht, vlak bij het hare, lippen die haar naam fluisterden.

Overdag merkte ze dat haar blik soms bleef hangen bij andere vrouwen. Op straat, in de supermarkt, in de sportschool. Het was nooit zo geweest. Of misschien had ze het nooit eerder toegelaten. Nu voelde ze ineens een nieuwsgierigheid, bijna hongerig. Ze vroeg zich af of iedereen kon zien dat er iets veranderd was. Of er iets in haar ogen zat dat verraadde wat ze had meegemaakt.

In de avonden zocht ze vaak de stilte op. Soms pakte ze een glas wijn en ging in de tuin zitten, starend naar de sterren boven Enschede. Dan dacht ze terug aan die nacht — de fietstocht door de lege straten, de zachte kus bij het stoplicht, de geur van Karin’s huid. Haar lichaam reageerde telkens alsof het alles opnieuw beleefde. Ze legde haar hand op haar eigen dij, voelde de warmte door haar heen trekken, en tegelijk de schuld.

Want naast het verlangen was er die andere stem. Wat als hij het merkt? Wat als iemand ons samen ziet? Wat als ik meer wil dan alleen een herinnering? De vragen draaiden rond als rook die nergens heen kon.

Ze glimlachte soms om zichzelf in de spiegel. Een vrouw van bijna vijftig, slank, verzorgd, altijd de stabiele spil in huis. Niemand zou denken dat er onder die rustige buitenkant een vuur woedde dat ze amper nog onder controle had. En juist dát maakte het gevaarlijker.

In de stilte van haar slaapkamer, wanneer het huis eindelijk donker en stil was, dacht Danielle aan Karin’s stem, zacht en hees. Ze voelde hoe een traan langs haar wang gleed — niet uit spijt, maar uit de verwarrende schoonheid van een geheim dat haar tegelijkertijd sterker en kwetsbaarder maakte dan ooit.

Het was diep in de nacht. Danielle lag wakker, de stilte om haar heen bijna luid. Haar man lag op zijn zij, rug naar haar toe, ademhaling gelijkmatig. Zij lag daar, ogen open in het donker, terwijl haar lichaam zinderde van iets wat ze niet meer kon negeren.

Ze trok de dekens langzaam omlaag. Haar hand gleed over haar buik, verder naar beneden, terwijl haar gedachten teruggingen naar Karin’s slaapkamer. Het zachte licht. De geur van huid en wijn. De eerste keer dat Karin haar vingers vond, langzaam, verkennend, en Danielle haar eigen adem in had moeten houden om niet te vroeg te bezwijken.

Nu, alleen in haar eigen bed, deed ze hetzelfde. Haar vingers gleden langs haar dijen, traag omhoog, net zo plagerig als Karin dat had gedaan. Haar hart sloeg sneller. Ze hoorde in haar hoofd Karin’s fluistering, dat ene hees uitgesproken “je bent mooi,” vlak voor ze haar intiem had aangeraakt.

Danielle hapte naar adem toen haar hand eindelijk vond waar ze het meest naar verlangde. Warmte verspreidde zich razendsnel door haar lijf. Ze boog haar rug licht, beet zacht op haar lip om geen geluid te maken. De herinnering aan Karin’s tong, zacht en geduldig, bracht haar haast buiten zinnen. Ze duwde haar gezicht in het kussen om haar eigen kreunen te dempen.

De golf kwam onverwacht en heftig. Ze spande zich aan, haar hele lijf trilde mee, en even leek het alsof Karin werkelijk weer bij haar was, vlak boven haar, glimlachend terwijl ze haar naar die explosie bracht. Danielle’s adem stokte, haar vingers verstrakten, en toen ze losliet voelde ze de schokgolven nog minutenlang door haar heen trekken.

Ze bleef liggen, stil en naakt onder de dekens, het kloppen van haar hart luid in haar oren. Naast haar sliep haar man onbewogen door, onwetend van de storm die zich nog steeds door haar heen bewoog.

Later, onder de douche, gebeurde het opnieuw. Ze liet de waterstraal over zich heen glijden, sloot haar ogen, en boog haar hoofd naar achteren. Haar hand gleed omlaag, vanzelf, alsof ze niet anders kon. Dit keer gaf ze zich helemaal over, haar vingers sneller, haar ademhaling kort en schokkerig. Ze dacht niet meer aan schuld of grenzen, alleen aan Karin’s lippen, Karin’s geur, Karin’s stem die haar naam fluisterde.

Ze kwam opnieuw, heftig en warm, terwijl het water over haar heen stroomde. Haar benen voelden week, ze moest zich met één hand vasthouden aan de koude tegelwand. Toen het voorbij was, bleef ze minutenlang staan, haar hoofd leunend tegen de muur, lichaam nog nasidderend.

Ze wist één ding zeker: Karin leefde niet meer alleen in haar herinnering. Karin zat in haar lichaam, in haar huid, in elk zintuig. En dat vuur liet zich niet meer uitblussen..