De Echo Van De Slag

In het hart van de dungeon staat het frame, een eenzaam silhouet gemaakt van staal en schaduw. Stalen balken geven het vorm, één die zowel een podium als een basis vormt voor zij die een uitgebreider spel willen. Zetels en bankjes staan langs de randen van de kamer en bieden een uitzicht op het spektakel dat zich gaat ontvouwen.

Vanavond behoort dat centrale podium slechts toe aan twee: een meester en zijn onderdanige. Zij staat blootgesteld aan iedereen die vanaf de rand toekijkt, slechts gekleed in de geschenken van haar Meester, haar boeien en collar.

Het uitkleden voor het spel is een ritueel, een moment dat gedeeld wordt tussen hen beiden waarbij elke aanraking en blik van belang is. Geen norse vertoning van dominantie, maar eerder iets teder, een man die zijn muze eer bewijst. Die geen schroom heeft om het zachte te tonen.

Met een zekere zachtheid glijden zijn handen langs één van haar armen, tot aan de toppen van haar vingers voordat de boei wordt vastgemaakt. Een handeling die hij herhaalt met haar andere arm, waarbij hij door zijn knieën zakt voor de boeien om haar enkels. Wanneer hij weer opstaat om haar collar vast te maken, ontmoeten hun ogen elkaar en lijkt de lucht om hen heen te sidderen.

De korte wandeling om haar onder de kubus te laten staan lijkt meer op een heer die zijn partner naar het bal begeleidt. Maar met elke stap verdwijnt die kleine lach om zijn lippen voor een blik van kalme focus. Totdat ze uiteindelijk met haar rug naar hem toe staat - gepresenteerd als een blank doek, klaar om de vaardige aanraking van haar Meester te ontvangen. En hij hanteert de flogger met exact die precisie, eentje geboren uit lange uren van oefening.

Het is een dans waarmee hij met zwaai na zwaai van de flogger uithaalt, een dans die hem welbekend is. Zacht in het begin, het wekken van de huid tot de diepe slagen de enige geluiden zijn die nog te horen zijn in de dungeon. De lange kwasten raken haar huid keer op keer, maar ze geeft geen kik, ook al komen de rode striemen tevoorschijn. Ondanks haar stilte is er een wereld van gevoel dat leeft in elk moment voor de toeschouwers.

De vrouw wiegt op haar voeten, het ritme volgend van haar Meester. De beweging van haar lichaam neemt het scherpste van de slagen weg. Een bedrieglijk eenvoudige verandering in zijn houding, een simpele verschuiving van voeten en greep, verandert die gestage stroom van de flogger.

Een haak in dat vaste ritme en deze keer zwaait ze uit in plaats van te wiegen. Ze wordt overrompeld en hangt aan de stang voor haar leven. Diepe lijnen groeven in dat normaal zo zachte gezicht, het resultaat van dat indringende, brandende gevoel dat een golf van pijn door haar lichaam stuurt.

Voor degenen die toekijken is elke klap als de strook van een penseel. Gevuld met een gevoel dat tot hun diepste binnenste spreekt. Een schilderij in wording als elke beweging wordt getoond en gedeeld met hen allen. Zelfs de lichte onderbreking in het spel, waar haar meester de afstand tussen hen oversteekt, is een nieuwe strook op het doek. Hij streelt haar wang met zijn handpalm, de kwastjes dansend over haar rug terwijl ze glundert.

Wanneer hij zijn plaats weer inneemt, is het ritme definitief veranderd. De slagen worden langzamer en dieper met elke slag die het vuur op haar huid opstookt. Elke klap weerklinkt door de dungeon. Scheuren beginnen door haar harnas van stilte te breken, terwijl ze op de tippen van haar tenen gaat staan. De sensaties die door haar lichaam gieren zijn een tastbaar gevoel in de dungeon.

Net als het erop lijkt dat de stilte doorbroken gaat worden, verandert de Meester opnieuw. Zijn greep wordt losser als de slagen met de flogger lichter en intiemer worden. Haar hielen vallen terug op de grond wanneer de enkele, welomlijnde slagen veranderen in een veelvoud die zich over haar uitstort. Ze leunt in de regen op haar rug met een kalmte die zelfs een boeddhist niet kan evenaren. Genietend van elk moment.

Na een paar gelukzalige momenten merken degenen in het publiek die oplettend genoeg zijn op hoe haar voeten recht staan. En inderdaad, alsof het een signaal is, verandert haar Meester het tempo weer. Er is een blik van een krachtige focus wanneer hij uithaalt - de zachte dreunen zijn verdwenen en vervangen door een geluid dat meer lijkt op een muur van lucht die in beweging wordt gebracht.

Wanneer de flogger toeslaat, schiet ze recht alsof ze door de bliksem wordt getroffen. Ze staat in een flits op haar tenen en haar gezicht is vertrokken in een moment van hevige pijn. Een blik die schreeuwt van de pijn ook al houdt zij haar stilte.

Er leeft een eindeloos lang moment waarin de onderdanige gevangen zit in die bulderende pijn. Meegesleept met lichaam en geest terwijl het publiek met ingehouden adem toekijkt. De blik van de meester is op haar gericht, de kwastjes van de flogger schrapen over de grond.

Uiteindelijk komt ze weer tot rust. Ze plant haar voeten stevig op de grond. Niet in een uitdaging. Hoe ze staat en zich houdt, is een verzoek. Haar lichaam vraagt hem om door te gaan en smeekt dat ze haar grens nog niet heeft bereikt.

De klap die haar huid raakt, doet velen in de kamer terugdeinzen, maar ze verdraagt het met slechts een grom. Eentje die van diep binnenin komt.

Er is duidelijk pijn op haar huid te lezen, maar toch blijft ze om meer vragen. De ogen van haar Meester vernauwen zich en wat volgt zijn niet de diepe en krachtige slagen waarvan het publiek getuige was. Nee, wat volgt, staat in contrast met zijn elegantie. De man zwaait de flogger door de lucht alsof hij een orkest dirigeert. Hij geeft vele kleinere slagen met de punten van de kwasten, gericht op specifieke gebieden met een verwoestend effect.

De schreeuwende slag die een diepe pijn door het lichaam stuurt, is vervangen door de vele veelvuldigheid die ze nu krijgt. In plaats van recht op haar voeten te blijven staan, heeft ze geen andere keuze dan onder zijn aandacht zich in bochten te wringen. Ze danst op haar tenen voor wat wel een eeuwigheid lijkt terwijl haar ademhaling stokt. Haar borstkas stijgt en daalt, naar adem happend, onder die aanval. Totdat haar Meester eindelijk weer uithaalt met een slag die een gil uit haar keel rukt.

Een gil die door iedereen heen snijdt, eentje die gevuld is met elk greintje van emotie en gevoel dat door de dungeon zweefde.

Als die gil begint te vervagen, is haar Meester daar om zijn onderdanige in de armen te nemen. Met zachte en zorgzame handen laat hij haar op de grond zakken. Met haar handen bevrijd van de stang, zakt ze volledig in haar positie, knielend met haar handpalmen omhoog en haar hoofd gebogen.

Een rilling loopt over haar huid, de koude van de wereld die door de warmte heendringt. Maar haar Meester staat als een muur tussen haar en de emoties die dreigen haar te overnemen. Het zachte deken is in een zwaai om haar heen gewikkeld. Samen stappen ze naar een nabijgelegen bank waar ze in elkaar verstrengeld kunnen liggen en die warmte en verbondenheid kunnen delen.

De handen die de flogger hanteerden verlaten haar niet meer, nu strelen ze door haar haren en over haar wangen. Meester en sub zijn verdwaald in hun eigen kleine wereld, terwijl het publiek alleen de herinnering aan een meesterwerk overhoudt.

An: Een impact scène die ik een tijdje geleden mocht aanschouwen