Chantage

Dennis was zeventien jaar, vier maanden en elf dagen oud toen hij voor het eerst zijn eigen naakte lichaam verkocht aan een webcam.

Hij wist precies hoe oud hij was, want hij telde elke dag. Hij telde de dagen dat er geen eten in huis was, de dagen dat zijn moeder met rode ogen thuiskwam van de nachtdienst, de dagen dat de brievenbus rood kleurde van aanmaningen. Hij telde ook de dagen dat hij zichzelf haatte omdat hij ’s avonds, als het huis eindelijk stil was, onder de dekens naar mannenporno keek en zijn hand in zijn onderbroek gleed terwijl hij bad dat niemand het ooit zou weten.

Dennis was homo.

Hij had het nog nooit hardop gezegd. Zelfs niet tegen zichzelf in de spiegel.

Het begon onschuldig genoeg. Een advertentie op een forum: “Amateur jongens gezocht – verdien tot €1000 per week – alleen, geen gezicht nodig.” Hij maakte een account aan onder de naam “BoyNextDoor_17”. Hij kocht een zwart masker bij de Action voor drie euro negenennegentig. Hij wachtte tot zijn moeder sliep, zette zijn telefoon op een stapel boeken en filmde zichzelf terwijl hij zich aftrok. Hij kwam klaar op zijn buik, veegde het af met een oude T-shirt en uploadde de video voordat de schaamte hem kon tegenhouden.

De eerste avond: €87 aan tips.

De tweede avond: €214.

Na een week had hij €1100. Hij betaalde de achterstallige huur, kocht boodschappen en nieuwe sneakers. Zijn moeder vroeg niet waar het geld vandaan kwam. Ze was alleen maar opgelucht dat de deurwaarder niet meer aanbelde.

Hij ging verder. Een dildo. Een buttplug. Een keer met een jongen die hij via de site had leren kennen – ook gemaskerd, ook zeventien, ook wanhopig. Ze filmden elkaar in een goedkoop hotelletje in de stad. Het voelde bijna als vriendschap. Bijna.

Tot die ene donderdagavond.

Hij kreeg een privébericht.

BoyNextDoor_17, ik weet wie je bent.

Dennis de Wit, Julianalaan 127, 3e etage.

Je moeder heet Carla en werkt in groep 8 had je een beugel.

Er zat een foto bij. Dennis, ongemaskerd, lachend op een schoolfoto van vorig jaar.

De afzender heette TimD1998.

Tim de Vries.

Uit zijn oude klas. Groot, breed, altijd een beetje te hard gelachen om zijn eigen grappen. Dennis herinnerde zich nog hoe Tim hem ooit in de kleedkamer na gym had nagekeken. Een blik die te lang duurde.

Als je niet wilt dat ik dit morgen naar al je contacten stuur, kom je vanavond naar caravan 47 op camping De Zandkuil. 21:00 uur. Alleen.

Dennis ging.

De caravan stonk naar oud frituurvet, sigaretten en zweet. Tim zat op een bankje met twee oudere mannen die Dennis niet kende. Een kale met een bierbuik en een magere met tatoeages tot in zijn nek. Ze keken naar hem alsof hij een pakketje was dat net was bezorgd.

“Onze kleine ster,” zei Tim glimlachend. Hij hield zijn telefoon omhoog. “Je bent goed, Dennis. Heel goed. Maar vanaf nu werk je voor mij.”

Zo begon de hel die zeven maanden zou duren.

De eerste avond moest Dennis Tim pijpen terwijl de twee anderen filmden. Daarna moest hij zich uitkleden en op handen en knieën gaan zitten. Ze neukten hem om beurten. Zonder condoom. Ze kwamen klaar in zijn mond en dwongen hem te slikken. Toen hij moest overgeven, lachten ze alleen maar harder.

Elke week werd het erger.

Een weekend in de caravan, vastgebonden aan het bed, terwijl er steeds nieuwe mannen binnenkwamen. Soms drie, soms acht. Ze gebruikten toys die pijn deden. Ze fistten hem tot hij bloedde. Ze spoten over zijn gezicht, in zijn haar, in zijn mond. Ze filmden alles in 4K. Tim zei dat hij het materiaal “voor later” bewaarde.

Dennis werd een stripper op privéfeestjes. Hij moest dansen in een string, op tafel, terwijl mannen briefgeld in zijn onderbroek stopten en daarna hun handen overal. Een keer moest hij in een auto op een donker parkeerterrein bij het bos tien mannen achter elkaar afzuigen. De ramen besloegen. Het stonk naar sperma en benzine.

Hij sliep soms in de caravan. Naakt, op een vies matras, met een ketting om zijn enkel zodat hij niet weg kon. Tim noemde hem “mijn toyboy”. De andere mannen noemden hem “de slet van 47”.

Hij stopte met eten. Hij stopte met praten. Hij stopte bijna met ademen.

Op een nacht, na een feestje waarbij hij dubbel was gepenetreerd door twee mannen tegelijk terwijl een derde zijn keel neukte, zat Dennis alleen in het sanitairgebouw. Het water uit de douche was allang koud. Hij keek naar zichzelf in de gebarsten spiegel. Zijn ogen waren leeg. Zijn lippen gezwollen. Zijn lichaam zat onder de blauwe plekken en bijtsporen.

Hij pakte zijn telefoon. De batterij stond op 3%.

Hij opende de camera.

Hij drukte op record.

“Mijn naam is Dennis de Wit,” zei hij met een stem die hij bijna niet meer herkende. “Ik ben zeventien jaar oud. Ik ben homo. En dit is wat Tim de Vries en zijn vrienden met me doen.”

Hij vertelde alles. Hoe het begon met de porno uit nood. Hoe Tim hem herkende. Hoe hij maandenlang is misbruikt, verkracht, gefilmd, verkocht. Hij liet de blauwe plekken zien. De striemen. Hij huilde niet eens meer – hij had geen tranen meer over.

Hij eindigde met: “Als je dit ziet, ben ik misschien al dood. Of ik ben vrij. Hoe dan ook: ik ben niet meer bang.”

Hij uploadde de video naar elk platform dat hij kende. Zonder masker. Zonder schaamte.

Hij zette zijn telefoon uit en liep de nacht in.

De volgende ochtend stond de politie voor de caravan.

Tim werd opgepakt. De mannen werden geïdentificeerd. De video’s werden in beslag genomen. Het caraventerrein werd een paar dagen later ontruimd.

Dennis’ moeder hield hem vast alsof hij van glas was. Ze zei niets over dat hij homo was. Ze zei alleen: “Je bent thuis. Je bent veilig.”

Hij bleef een maand binnen. Hij at bijna niets. Sliep bijna niet. Maar langzaam kwam hij terug.

Op een middag, toen de zon eindelijk weer door de gordijnen scheen, maakte hij een nieuw account aan.

Deze keer heette hij gewoon DennisDW.

Geen masker.

Hij begon weer te filmen. Maar nu alleen met jongens die hij zelf uitkoos. Jongens die het zelf wilden. Hij stelde regels: altijd condooms, altijd een safeword, altijd respect. Hij verdiende in een maand meer dan in een half jaar onder Tim.

En toen kwam de eerste jongen bij hem.

Zeventien. Verlegen. Blauwe ogen vol angst. Hij zei: “Ik heb geld nodig. En… ik denk dat ik ook homo ben. Maar ik weet niet hoe ik moet beginnen zonder dat iemand het ooit te weten komt.”

Dennis keek hem lang aan.

“Kom binnen,” zei hij. “Ik leer je hoe je het doet zonder jezelf te verliezen.”

Hij leerde hem hoe je een camera goed instelt. Hoe je grenzen stelt. Hoe je nee zegt en dat mensen dan ook echt stoppen. Hoe je trots kunt zijn op je lichaam, op wie je bent, zelfs als je naakt bent voor duizenden vreemden.

Daarna kwamen er meer jongens.

Sommigen bleven een nacht. Sommigen bleven een maand. Dennis gaf ze een bed, eten, en een veilige plek om zichzelf te ontdekken. Hij leerde ze hoe je geld verdient zonder je ziel te verkopen.

Hij werd een soort grote broer. Een mentor. Een redder.

Op een avond zat hij op zijn balkonnetje, een biertje in zijn hand, en keek uit over de stad. Achttien jaar was hij nu. Hij had een eigen appartement. Hij betaalde zijn eigen rekeningen. Hij had vrienden die wisten wie hij was – echt wisten.

Hij was nog steeds pornoartiest.

Hij was homo.

Hij was vrij.

En als er weer een jongen aanbelde, bang en eenzaam, met een rugzak en een verhaal dat te veel op het zijne leek, dan deed hij de deur open en zei:

“Kom binnen. Je hoeft nooit meer bang te zijn wie je bent.”