Amalia Op Pad

Amalia was negentien, slank en lenig, met lang zwart haar dat tot op haar rug viel en kleine, stevige borsten die precies in een hand pasten. Ze had altijd al een stiekeme, bijna verslavende fantasie gehad: volledig naakt zijn waar iedereen het kon zien. Niet uit schaamte, maar uit pure opwinding. De gedachte alleen al maakte haar dijen vochtig.

Op een zwoele zomeravond lag ze in bed, raam open, de stad nog wakker buiten. Ze gleed met haar vingers tussen haar benen terwijl ze fantaseerde over een fotograaf. Een echte, professionele, met een grote camera en een studio vol licht. Ze stelde zich voor hoe hij haar vroeg om haar kleren uit te trekken, langzaam, kledingstuk voor kledingstuk. Eerst haar shirtje, dan haar bh’tje (ook al was er weinig te verbergen), dan haar broekje en tot slot haar slipje. Ze zou voor hem staan, volledig bloot, haar kleine borsten iets omhoog door haar opwinding, haar tepels hard, haar schaamstreek gladgeschoren omdat ze dat lekker vond.

De fotograaf zou zeggen: “Draai je eens om, Amalia.” En ze zou draaien, haar billen iets naar achteren, wetend dat hij alles zag. Hij zou foto’s maken van elk detail: haar rug, haar billen, haar benen iets uit elkaar zodat hij ook het roze tussen haar lippen kon vastleggen. Ze zou nat worden onder zijn lens, en hij zou het zien. Misschien zou hij zelfs vragen of ze zichzelf wilde aanraken. Gewoon een beetje. Voor de kunst. En ze zou het doen. Langzaam over haar clitje wrijven terwijl de sluiter bleef klikken.

De volgende dag kon ze het niet langer uitstellen. Ze had een fotograaf gevonden via een discreet forum, iemand die gespecialiseerd was in artistiek naakt. Ze sprak met hem af in zijn studio in een oud pakhuis. Toen ze binnenkwam, trilde ze van anticipatie. Hij was ouder, kalend, vriendelijke ogen achter een bril. Hij gaf haar een glas water en zei rustig: “Je mag je op je gemak uitkleden wanneer je klaar bent.”

Amalia trok alles uit. Geen schaamte, alleen maar hitte tussen haar benen. Ze ging op het witte doek liggen, op haar buik eerst, haar billen iets omhoog. De camera klikte. Ze draaide zich om, spreidde haar benen een beetje. Hij kwam dichterbij voor close-ups. Ze voelde hoe nat ze was, hoe haar lipjes glinsterden. “Je bent prachtig,” zei hij zacht. “Mag ik je aanraken om je beter te positioneren?” Ze knikte. Zijn vingers raakten haar heupen, haar dijen, een enkele keer per ongeluk (of niet) langs haar clitje. Ze kreunde zacht.

Na de shoot ging verder. Ze stond, zat, lag, boog voorover, ging op haar knieën. Alles bloot. Alles vastgelegd. Toen hij klaar was, vroeg hij of ze nog een serie buiten wilde doen. “Gewoon hier op het terrein, niemand ziet ons.” Maar Amalia wilde méér. “Ik wil… in de stad,” fluisterde ze. Hij keek haar aan, glimlachte. “Dat kan geregeld worden.”

Een week later was het zover. Een verlaten industrieterrein ’s ochtends vroeg, maar daarna… de stad zelf. Eerst alleen in een rustig park. Ze trok haar jas open, liet hem vallen. Liep naakt over het gras, de ochtendzon op haar huid. De fotograaf liep achter haar, legde alles vast. Haar kleine borsten deinden licht bij elke stap, haar billen wiegden. Ze voelde zich goddelijk.

Maar het was nog niet genoeg.

Ze wilde écht gezien worden.

Ze spraken af in een rustige winkelstraat, vroeg in de middag. Amalia droeg alleen een lange jas. Niets eronder. De fotograaf liep een paar meter achter haar. Ze liep een kleine boetiek binnen, een chique lingeriewinkel, ironisch genoeg. De verkoopster, een vrouw van een jaar of veertig, keek op. Amalia liet haar jas openvallen. Langzaam. Tot hij op de grond lag. Ze stond daar, poedelnaakt, tussen de rekken met bh’s en slipjes.

De verkoopster verstijfde, maar zei niets. Keek alleen. Amalia liep rustig rond, pakte een setje van het rek, hield het voor zich. “Denkt u dat dit mij staat?” vroeg ze met een glimlach. De vrouw knikte stom. Amalia liep naar de paskamer, maar liet het gordijn half open. Ze trok het setje aan, keek in de spiegel, trok het weer uit. Bleef naakt.

De fotograaf stond buiten, maar filmde door het raam. Amalia voelde ogen op haar huid branden. Er kwamen twee klanten binnen, jonge vrouwen. Ze zagen haar, bleven staan, staarden. Een van hen glimlachte zelfs. Amalia liep naar hen toe. “Vinden jullie het mooi?” vroeg ze, terwijl ze een beetje draaide. Ze knikten. Een van hen stak zelfs haar hand uit, raakte voorzichtig Amalia’s borst aan. “Je bent prachtig,” fluisterde ze.

Later die week ging ze verder. Naakt turnen in een leeg sportzaaltje dat de fotograaf had gehuurd. Ze droeg alleen haar turnpakje… tot ze het uittrok. Ze deed spagaten, radslagen, handstanden Alles bloot. Haar kleine borsten deinden, haar kutje glinsterde van opwinding elke keer als ze haar benen spreidde. De fotograaf lag op de grond voor close-ups van haar openstaande lipjes als ze een brug maakte. Ze kwam klaar, gewoon door de lucht in, haar lichaam trillend, terwijl de camera bleef klikken.

En toen, de ultieme stap: een drukke winkelstraat op zaterdagmiddag. Ze begon met een lange jas, maar halverwege de straat liet ze hem vallen. Gewoon. Midden op het trottoir. Mensen stopten. Telefoons gingen omhoog. Amalia liep rustig verder, heupwiegend, haar kleine borsten trots vooruit, haar billen strak. De zon scheen op haar naakte huid. Ze voelde zich vrijer dan ooit.

Ze liep een groot warenhuis binnen. Liften, roltrappen, afdelingen vol mensen. Ze liep overal naakt rond. Tussen de kledingrekken, langs de parfumerie, zelfs even op de roltrap omhoog, haar benen iets gespreid zodat iedereen beneden alles kon zien. Sommigen scholden, anderen keken alleen maar. Een beveiliger kwam eraan, maar ze was alweer weg, de straat op, de fotograaf altijd een paar meter achter haar.

Ze eindigde in een klein parkje, ging op een bankje zitten, benen wijd, en liet iedereen kijken. Ze raakte zichzelf aan, langzaam, terwijl de camera alles vastlegde. Ze kwam klaar, hard, haar lichaam schokkend, haar mond open in een stille schreeuw.

Daarna trok ze haar jas weer aan, glimlachte naar de fotograaf en zei: “Volgende week weer?”

Ze wist zeker van wel. Dit was nog maar het begin.