Het is weer het jaarlijkse uitje van manlief. Aangezien het een echt netwerk event is hij er heen. En hij is zo lief geweest om te vragen of ik ook mee wil. Ik weet waarom. Deze avonden ben ik zijn eyecandy. Zijn chaperonne. Zijn verkoopstrategie. Egbert, mijn man dus, is 27 jaar ouder dan ik. We zijn een jaar of 15 geleden vreselijk verliefd op elkaar geworden toen we beide op Marbella bij een of ander symposium waren. Ik, single, 25, en druk bezig met mijn eigen bedrijf. Netwerken netwerken netwerken. En Egbert, toen 52, getrouwd en CEO van zijn eigen miljoenenbedrijf. Wist me vrij gemakkelijk om zijn vinger te winden. Naïef en jong als ik was. Niet onervaren... maar misschien komt dat later nog wel ter sprake.

Deze avond mag ik mee in een prachtige jurk die ik speciaal voor deze bijeenkomst bij Martin Visser heb laten maken. Zit natuurlijk als gegoten. Egbert kon zijn handjes moeilijk thuis houden toen hij me in de jurk naar beneden zag komen. Nu is hij een en al oor met zijn potentiële klanten, bestaande relaties etc. Zo nu en dan roept ie me om even een handje te schudden. Duidelijk dat de decolleté dan het zetje moet geven bij een deal of afspraak. Ik vind het niet erg. Mijn leven is gekocht, Egbert leidt aan heftig hartfalen en de enige naam die in zijn testament staat is de mijne. Ondertussen kan ik doen wat ik wil.

Door de tafelschikking zit ik naar een leuke man, en de mijne. Die is druk met zijn buurvrouw, en ik vermaak me kostelijk met de leuke man. Hij heeft zich netjes als Erik voorgesteld. Na wat verplichte kost raken we prettig aan de praat. Ik krijg te horen dat hij vrijgezel is, iets doet met IT en daar aardig mee boert. Duidelijk is dat hij zijn ogen goed te kost geeft. Niet helemaal eerlijk want bij het zitten gaan heb ik de jurk iets strakker getrokken waardoor mijn parmantige tweeling zeer prominent aanwezig is. En Erik heeft me niet gewaarschuwd dat dat hem stoort.
We kletsen wat en het klikt goed. Ik daag hem wat uit, probeer zijn visitekaartje toch te pakken te krijgen (wat ook lukt) en zo komen we de avond goed door. Na een tijdje word ik door Egbert gevraagd om mijn mening in het gesprek dat hij voert, en dus moet ik Erik even los laten. Als ik terug buig zie ik dat hij even opgenomen wordt door zijn buurvrouw. Een oudere, zeer vriendelijke dame die ook echt geïnteresseerd is in het verhaal dat Erik te vertellen heeft.
Ik probeer even uit wat mogelijk is. Leg mijn hand onzichtbaar voor anderen op zijn been. Redelijk dicht bij zijn heup. Ik voel dat hij reageert, miniem want hij kan niets laten merken. Ook zie ik dat hij wil kijken maar dan verraad hij het. Mijn vingers klauwen wat in zijn dij, mijn pink wrijft iets verder omhoog. Voel ik daar iets groeien?

Ik geniet van het spel met Inge. De uitdaging als ze gaat zitten ontgaat mij niet, maar ik hap niet direct toe. Ondanks dat ik vrijgezel ben, ben ik niet iemand die voor een vluchtige aanpak ga. Sterker nog ik ben, zeker in dit soort gelegenheden, die altijd voorzichtig met flirten. De wereld is te kleine en ik zit er niet op te wachten om in mijn nek gesprongen te worden door gerommel met een vrouw van… ‘Dat is het lot van een ondernemer’ antwoordend op een vraag van mijn tafelgenote links van mij.
Ik ben een rasechte ondernemer en heb bij toeval dit noodlijdende IT bedrijf kunnen aankopen. Inmiddels is het weer een goedlopende tent, en ben ik voornemens om het weer van de hand te doen. Het gesprek wat ik nu voer is gezellig en ontspannen, maar algemeen. Niks mis mee, maar het komt mij nu wel goed uit dat het geen diepgaand gesprek is. Mijn adem stokt even als ik een hand op m’n been voel. Even heb ik de neiging om te kijken, maar kan mij bedwingen. Gelukkig wordt met schrik niet op gemerkt en babbelt ze lekker door. Dat het geen per ongeluk aanraking is merk ik ook direct als Inge haar hand niet terug trekt. Want dat het Inge is twijfel ik niet aan. Ik laat mijn been iets naar haar toe draaien en voel hoe haar vingers zich in mijn been vastklemmen. Dit wordt gevaarlijk realiseer ik mij direct, wil ik dit echt, of moet ik vanavond mijn principes op dit vlak maar in de garderobe achterlaten? Dat mijn gevoel het van mijn ratio aan het winnen is merk ik als snel, en als ik voel hoe een pink strelend een weg zich over mijn been begeef kan het niet anders dat Inge ook iets moet voelen.
Ze speelt een geraffineerd spel en ik speel mee. Ondanks dat ik met een aantal andere tafelgenoten in gesprek ben en zij met haar man en het andere deel van de tafel raken onze handen en voeten elkaar steeds vaker aan.

Het dessert wordt aangekondigd in de andere zaal, waar weer volop genetwerkt kan worden. Als ik opsta zie ik dat Egbert al weer druk in gesprek is met iemand, zonder daar verder een oordeel aan te geven schuif ik galant de stoel van Inge achteruit en biedt haar mij hand aan op mee te gaan naar de andere zaal. Met een uitdagende glimlach om haar lippen en in haar ogen staat ze op en loopt met mij mee. Als het drukker wordt bij de deur laat ik mijn hand over haar deels blote rug glijden. Ik voel een rilling over haar rug glijden als mijn vingers lager glijden. Even leg ik mijn hand op haar bil, drukt ze zich nu tegen mijn hand aan of is het de drukte? Ik weet het niet maar het voelt wel lekker.

Ik raak in gesprek met een paar mensen en let even niet meer op Inge. Na een paar gesprekken baal ik een beetje dat ik haar kwijt ben, maar aan de andere kant, ik heb toch nog een principe met vrouwen in dit soort gelegenheden. Ondanks dat kijk is toch stiekem rond of ik haar nog zie. Zou wel jammer zijn als ze nu ineens weg was. Niet dat ik haar niet meer zou kunnen bellen, want ook ik heb haar kaartje. Dan ineens voel ik een hand over mijn bil glijden, een hand die moeiteloos mijn broekzak in glijdt. Het kost mij moeite om bij mijn gesprek te blijven, maar gelukkig is mijn gesprekpartner meer geïnteresseerd in het volgende biertje. Voordat ik mijn hand rustig op de hand in mijn broek kan leggen voel ik dat die hand er weer uit glijdt. En weg is ze. Maar wat niet weg is, is het briefje wat achter gebleven is in mijn zak.

Egbert is druk met zijn gasten. En terecht, het is zijn bedrijf en uit evenementen als deze komt vaak weer voor maanden en dus tonnen euro's aan projecten uit voort.
Egbert heeft me altijd vriendelijk verzocht zich niet te mengen in zakelijke gesprekken in de naborrel van zulke evenementen. Hij kan me dus prima missen. Die komt waarschijnlijk diep nacht laveloos onze hotelkamer opzoeken. Tot die tijd... En een plannetje ligt al klaar in mijn hoofd.

Gelukkig zit het officiële diner er op en heb ik mezelf hier heerlijk doorheen getrokken. Of was het Erik die me er doorheen sleepte. Even blijf ik uit het zicht van Erik, maar houd op afstand in de gaten wat hij doet. Hij kijkt regelmatig om zich heen. Hij zoekt iets. Of liever, hij zoekt iemand. Althans, dat hoop ik. Erik heeft eerder die avond vertelt dat hij de bijeenkomst zeer interessant vond. Toch denk ik dat ik hem iets interesanters te bieden heb.

Wanneer Erik even niet meer zoekend rond kijkt, terwijl hij met een voor hem bekende zakenrelatie staat te praten, wurm ik me door de menigte tot vlak achter hem. Ik laat mijn hand in zijn rechterbroekzak glijden. Meteen legt Erik zijn hand op zijn broekzak. Hij weet dat ik het ben. Dat voel ik. Toch trek ik mijn hand terug. Het briefje met daarop "kamer 316, geef me 10 minuten :-) " laat ik achter in zijn broekzak.
Zonder om te kijken loop ik van hem weg. Onderweg naar de lift vraag ik aan de bar om een koeler met een fles bubbels en 2 glazen.

In de kamer sluit ik de gordijnen en zet de koeler en de glazen op het tafeltje. De ledverlichting zet ik op zachtrood en behoorlijk gedimd. Via mijn telefoon speel ik op de audio in de kamer mijn muziek af. Een afspeellijst genaamd Naughty & Sensual. Ik twijfel of ik mezelf al gedeeltelijk zal uitkleden, als er al op de deur geklopt word.
Ik schik nog even mijn decolleté en mijn lange helblonde lange krullen. Dan open ik mijn kamerdeur..

"kamer 316, geef me 10 minuten :-)", met een stiekeme glimlach stop ik het briefje weer in mijn zak. Waar ben ik mee bezig, vraag ik mij nog even een paar tellen af, ik kan nog terug. Even bedenk ik of ik nog iemand wil spreken die belangrijk is, maar kan zo snel niemand bedenken. Iedereen die ik wilde spreken heb ik gesproken. Egbert staat vlak naast mij en neemt net een nieuw groot glas bier aan, die heeft hem al wel zitten stel ik vast. Ik besluit ondanks de uitnodiging en het grote glas bier van Egbert om toch niet naar boven te gaan, heb ten slotte mijn principes 😊.

Maar als ik mijn hand gedachteloos in mijn zaak laat glijden voel ik het briefje, en als door een magneet getrokken wurm ik mij tussen de pratende en drinkende mensen door naar de lift. Ik voel mijn hardslag toenemen, met en droge mond stap ik in de lift. Even ben ik bang dat er 1000 man naar mij staan te kijken hoe ik op weg ben naar de vrouw van …

Het lijkt wel een eeuwigheid te duren voordat je de deur opent en ik ben bank dat mijn hartslag door de hele gang te horen is. Waar ben ik mee bezig flitst het door mijn hoofd, maar nog voordat ik daar een antwoord op kan geven open jij de deur en stap ik snel naar binnen. Met een vlugge beweging doe je het extra slot er op, voor de zekerheid voeg je er volkomen overbodig aan toe.

De spanning die de hele avond is opgebouwd lijkt wel te ontploffen als onze lippen elkaar vinden. Een wild tong gevecht speelt zich af in onze mond terwijl onze handen elke plekje van ons lichaam tegelijk lijken te willen voelen. Ik druk je tegen de muur in het halletje en voel hoe je armen zich om mijn nek klemmen. Eindelijk kan ik je voelen, glijden mijn handen over je lichaam naar je billen. Door de dunne stof van je mooie gala jurk voel ik je heerlijke stevige rondingen. Wauw wat voel je lekker aan. Ik voel hoe je 1 been optrekt om rond mij middel drukt. Daarmee geen je mij de gelegenheid om je been te strelen. Door de hoge spleet in je jurk valt deze open en heb ik vrije toegang toe je been. Ik voel de zachte gladde stof van je kous, ‘mmm wat voel je lekker zacht’ kreun ik zacht terwijl we blijven zoenen. Als mijn vingers over de kantenrand van je kous glijden en je blote huid raken kreun je zachtjes. Je tong dringt dieper mijn mond in. Met je been druk je mijn onderlichaam steviger tegen het jouwe. Mijn inmiddels harde pik drukt tegen je aan. ‘Ik wil je NU’ kreun je. ‘Ik jou ook’ antwoord ik verlangend e leg ik mijn beide handen op je billen en til je op en draag je de kamer in.

Gelijk valt mij op hoe gezellig jij de kamer hebt gemaakt en de fles bubbels op de tafel. Onze blikken kruisen elkaar en zonder woorden weten wij van elkaar dat dit geen vluggertje gaat worden. Dat wij de tijd voor elkaar gaan nemen. Ik zet je neer en jij doet een stap naar achter. Langzaam draai je je op en zie ik hoe je je handen achter je rug doet op zoek naar de rits van je galajurk. Je kan de rits zo snel niet vinden en ik doe een stap naar je toe. Als ik mijn handen op je rug leg en de rits vastpak kreun je goedkeuren. Langzaam trek ik de rits naar beneden tot het eind. Je jurk valt een beetje open en ik krijg een blik op je blote rug. De aantrekkingskracht van je blote rug is groot en ik laat mijn vinger over je rug glijden over je BH bandje verder naar beneden. Maar nog voordat mijn vinger onder aan je rug is draai je je om.

Mijn hart bonkt in mijn borstkas terwijl ik in mijn broekzak graai naar het briefje. "Kamer 316, geef me 10 minuten :-)" lees ik. Mijn adem stokt even. Ik kijk om me heen, alsof iemand mijn opwinding van mijn gezicht kan lezen. De gesprekken rondom me vervagen. Mijn principes schreeuwen om aandacht, maar de spanning en het spel winnen het.
Ik trek mezelf uit het gesprek waarin ik vastzat en beweeg me naar de bar voor een glas water. Tijd rekken. Niet direct als een hongerige hond naar de kamer stormen. Maar het helpt niet. Mijn gedachten dwalen constant af naar Inge. Haar hand op mijn been, haar vinger die speels mijn dij streelde, en nu dit briefje. Een opwinding die ik lang niet meer had gevoeld giert door mijn lijf.
Tien minuten kruipen voorbij. Mijn benen bewegen zich haast automatisch richting de lift. Elke stap voelt als een keuze, een sprong over mijn eigen grenzen. Maar ik ga.
De liftdeuren sluiten en ik zie mijn gespannen gezicht weerspiegeld in het gepolijste staal. Kamer 316. Mijn vinger glijdt over de cijfers op het bedieningspaneel.
De gang op de derde verdieping is stil. Gedempt geluid van de feestzaal beneden dringt nog vaag door. Kamer 316. Ik stop. Haal diep adem en klop aan.
De deur opent langzaam. Daar staat ze. Inge. Haar blonde krullen dansen over haar schouders, haar jurk lijkt nog uitdagender in het zachte rode licht dat uit de kamer straalt. Haar glimlach is speels en verleidelijk.
"Kom binnen," fluistert ze.
Ik stap over de drempel. De kamer is gehuld in een zwoel rood licht, zachte muziek vult de ruimte. Op het tafeltje staat een fles bubbels in een koeler met twee glazen.
"Je hebt er wel werk van gemaakt," zeg ik, mijn stem iets hees.
"Ik hou van voorbereiding," antwoordt ze met een knipoog.
Ze pakt de fles en opent die met een subtiel plopje. De bubbels bruisen terwijl ze de glazen vult. We proosten, onze blikken verhuld met spanning en verwachting.
"Ik moet eerlijk zijn," begin ik, maar Inge legt haar vinger op mijn lippen.
"Geen woorden nu. Dit moment is van ons."
Ik voel haar hand weer op mijn dij, net als aan tafel. Dit keer zonder publiek. Mijn hartslag versnelt. Ik twijfel nog steeds, maar mijn lichaam is haar al gevolgd.
Ze schuift dichterbij. Haar parfum vult mijn neus, zacht en sensueel. Onze blikken kruisen elkaar nog één keer voordat ze haar lippen op de mijne drukt. Het begint voorzichtig, aftastend, maar de spanning tussen ons breekt al snel door.
De glazen worden vergeten. De muziek, het licht, alles vervaagt behalve dit moment.