Was mijn toets echt te moeilijk, of is de klas gewoon in zijn geheel te slecht. Althans voor deze toets.
Zelfs Inge, die niet echt een hoogvlieger is, maar toch altijd wel een voldoende haalt, is niet hoger gekomen dan een 2,4. En dat terwijl ze iets met economie wil gaan doen. Omdat ik weet dat dit vak voor haar heel belangrijk is, en ze altijd laat zien wel gemotiveerd te zijn, wil ik haar proberen te helpen.

Als ik even de klas uit ben geweest, en terug kom, is de klas baldadig. Opstandig is misschien wel een beter woord. Het lukt me ze stil te krijgen, en gelukkig voor hen, en voor mij, is het pauze.
Ik zie Inge een beetje achteraan lopen en besluit dat ik haar beter in de pauze kan helpen, dan dat ik haar na schooltijd nog een keer terug laat komen.
'Inge, kun je even blijven' roep ik dan ook, terwijl de rest van de klas de deur uit loopt.
Ik zie dat ze met een gezicht op onweer blijft staan en terug schuifelt naar mijn bureau. Ik weet dat wat ik ook zeg, niet gelijk zal binnenkomen, maar ik doe een poging.
'Wat balen van je cijfer voor deze toets. Je stond er niet heel slecht voor, maar dit drukt wel flink je gemiddelde.' Ze kijkt enigszins verbaasd omhoog. Had ze deze directe benadering niet verwacht?

'Ik zou je graag helpen, er komt nog een toets aan die dubbel meetelt. Als je daar een goed cijfer voor haalt, dan trek je je gemiddelde flink omhoog. Als je er voor openstaat, wil ik je ook best extra begeleiden.'
Ze kijkt nu een beetje verward, en ik laat een stilte vallen, zodat ze even kan nadenken en antwoord kan geven.

De docent, we mogen Rick zeggen, biedt aan om me te helpen. Voor de volgende toets. Die zal flink meetellen en dus is het een mogelijkheid om mijn cijfer op te halen. Ondanks dat ik niet echt een klik heb met hem, hij lijkt tot nu toe vooral een nerd, is het aanbod wel aantrekkelijk natuurlijk. Bij mij thuis is er niemand die iets van Economie snapt. Mijn jongere zus is vooral met make-up bezig, mijn moeder is schoonmaakster en heeft al veel moeite de eindjes aan elkaar te knopen. En mijn vader... tja, die is er sinds zus lief geboren is niet meer thuis gekomen. Dus wat hulp...

Ik zeg dat ik dat misschien wel wil, maar wel even moet overleggen. Want ik weet niet of we dat wel kunnen betalen. Bijles is natuurlijk best duur, zeker voor ons. "Het kost je niets, Inge, daar hoef je je geen zorgen over te maken." Hij geeft een knipoog, geen idee waarom. "Ik laat het u weten" en loop de les uit. Carolien, die op de gang op me stond te wachten: "Wat moest die nerd? Zat ie direct weer naar je te kijken?". "Hij bood aan om bijles te geven, vooral voor de komende toets. Want die telt dubbel zodat ik mijn cijfer op kan halen". "Ja dat snap ik wel" gaf Carolien jaloers terug. "Mannen willen jou wel helpen met je gevulde blouse. Ik kom daar met dubbel A niet voor in aanmerking natuurlijk". Ik haal mijn schouders op. Caro is altijd jaloers, of t gaat om hulp, wat er op mijn brood zit of de kleur van mijn fiets. Verder is het een hele lieve vriendin, en zou niet zonder haar kunnen.

De volgende dag, opnieuw tijdens de eco les, komt Rick even aan mijn tafletje. Hij vraagt of ik al over zijn aanbod nagedacht heb. "Kom straks na de les nog maar even langs" zegt ie voor ik kan antwoorden. Als hij weg loopt geeft Carolien die naast me zit me een zachte schop onder tafel. "Zag je dat, hij keek vooral weer naar je tieten. Ik snap wel wat ie doet". "Welnee, hij wil me echt helpen. En ik heb t overlegd met mijn moeder en die vindt het ook een heel goed idee." En zo kom ik aan het eind van de les opnieuw aan zijn tafel te staan. "En, wat is het oordeel, Inge?" vraagt Rick met een vriendelijke lach om zijn nerdy mond. "Ik heb t overlegd met mijn moeder en die vindt het goed, dus ja graag". "Mooi, zullen we morgenavond om 19.00 uur bij mij af spreken dan? Dit is het adres". Ik krijg een papiertje met zijn adres en voor ik het weet sta ik weer buiten de klas.

Tijdens de les vraag ik aan Inge of ze nog heeft nagedacht over mijn aanbod. Zoals altijd ziet ze er verzorgd uit. Klein beetje opgemaakt, maar niet sletterig of zo. En dat heeft ze ook niet nodig, ze heeft een mooi gezichtje. Terwijl mijn ogen naar beneden afdwalen, naar haar rijkelijk gevulde truitje. Als ik iets jonger was geweest en bij haar in de klas had gezeten, had ik het wel geweten. Maar als haar leraar kan dat natuurlijk niet. Hoewel ik met mijn 22 jaar nog niet eens zoveel ouder ben. Maar ja, slim, 2 keer een klas overgeslagen en voor ik het wist mocht ik al les geven, soms aan jongeren met wie ik bijna niets scheel in leeftijd. Om me toch maar een beetje te onderscheiden, kleed ik me meestal waar wat ouder. Geen spijkerbroek met T-shirt, geen gympies, maar een degelijke broek met overhemd en jasje. En een grote zwarte bril, want lenzen wil ik overdag niet in.

Terwijl ik wacht op antwoord, volgen mijn ogen de contouren van Inge's borsten... en dan voel ik de ogen van Carolien. Heeft ze door dat ik naar haar vriendinnetje kijk? Carolien, nog zo'n leuke meid. Leuk koppie, maar ze lijkt me wat onzeker over haar lichaam. En dat is helemaal niet nodig. Ze heeft wel niet zulke mooie ronde borsten als ik denk dat Inge heeft, maar Carolien heeft een mooi sportief gevormd lichaam.

Na de les geeft Inge aan dat ze graag van mijn aanbod voor bijles gebruik maakt. De volgende dag zie ik haar wel lopen op school, maar ze heeft geen les bij me, dus spreek ik haar niet. Na schooltijd ga ik zoals gebruikelijk eerst even een rondje hardlopen, en als ik onder de douche vandaan kom, zie ik dat het al bijna 7 uur is. Inge kan elk moment voor de deur staan. Snel fatsoeneer ik mijn haar, doe lenzen in, en trek wat gemakkelijks aan. Joggingbroek, T-shirt van mijn favoriete voetbalclub. Net als ik mijn sokken aanheb, hoor ik de deurbel. Als ik open doe, staat Inge voor de deur. Ze kijkt me verbaasd aan, van top tot teen. Ik kijk terug: 'Hoi Inge, kom maar binnen hoor. Je hoeft niet buiten te blijven staan voor de bijles'

Als de deur open gaat, lijkt het een eeuwigheid te duren voor ik besef dat het diegene die de deur open doet, dezelfde nerderige leraar Rick is van vanmiddag. Alleen is het nerderige er wel af. Een losvallende joggingbroek, een t-shirt van hetzelfde team als dat het vriendje van mijn zusje ook meestal draagt. Zijn haren in een bijna wilde coupe, heel iets anders dan dat strakke glad gekamde als voor de klas. En... geen bril! Typisch zoiets dat je pas merkt als het er niet meer is.

"Euh, ja... sorry... Ik... euh..." hoor ik mezelf stotteren op zijn suggestie om binnen te komen. Nou, lekkere entree, Inge. Ik kan mezelf wel voor de kop slaan. Behalve een zeperd met Economie, kom ik ook nog eens als een sociaal onaangepaste bimbo over!

Hij houdt de deur voor mij open en als ik mijzelf tussen hem en een kastje aan de andere kant van de smalle gang worstel, schuurt mijn voorkant steviger dan betamelijk langs de zijne. Maar hij blijft eigenwijs staan, zonder mij iets ruimte te geven.
Uiteindelijk sta ik verderop in de gang.
"Sorry voor dat. Als ik de deur los laat, dan slaat die met een rotklap dicht. En dat vinden de buren niet zo leuk." verklaart hij zich, terwijl hij nu de deur langzaam laat dicht gaan.
"Geef je jas maar even," klinkt het dan vriendelijk. Ik laat het ding van mijn schouders afglijden en geef het aan hem, zonder te beseffen dat daardoor mijn tepels, die zich stiekem verhard hebben na dat schuren van zojuist, duidelijk door mijn truitje naar voren priemen.
"Dank je wel!" zegt hij met een nauwelijks onderdrukte, door mij onbegrepen, glimlach. Er is toch niks mis met mijn jas?

Ik hijs mijn tas met boeken weer op mijn schouder en loop voor hem uit de kamer in.

Met moeite maak ik mijn blik los van haar strakke truitje. Het lijkt wel alsof ik de druk van haar borsten nog steeds tegen me aan voel als ik haar jas aanneem en direct naast de mijne hang. Ze loopt voor me uit de woonkamer in, zo kan ze gelukkig niet zien wat ze nu al in m'n joggingbroek heeft veroorzaakt.

"Aan deze tafel?" vraagt ze, ik beaam het en ga naast haar zitten. Zij pakt haar Economieboek, mijn map met lesvoorbereidingen ligt al klaar. "Laten we eerst even kijken naar je toets" zeg ik, en zij legt hem tussen ons in. Het cijfer 2,4 heb ik met tegenzin opgeschreven, het idee om haar bijles te geven kwam pas later.

We lopen de vragen door, ik wijs haar waar in het boek de antwoorden vrijwel letterlijk staan. "Zo moeilijk was het toch ook weer niet. Had je er wel voor geleerd?" vraag ik. "Echt wel!", reageert ze verontwaardigd, "en ik was heus niet de enige met een slecht cijfer. U legt het altijd zo stom uit, en die vragen in de toets zijn nog veel stommer".

Ze wil al boos opstaan, maar ik leg mijn hand op haar arm. "Rustig maar. Ik weet dat je een knappe meid bent" zeg ik geruststellend, Mijn blik gaat van mijn hand naar haar borsten naar haar mooie ogen. Knap is ze zeker, in meer dan een opzicht. Heeft ze ook gemerkt dat ik net iets te lang naar die puntjes in haar truitje keek?

En toen kwam er opeens een spontane kersttrip op mijn pad.
Geen paniek, ik pak in het nieuwe jaar de draad weer op. 😊
En nog even een extra regel om de minimum tekst te halen.

En nog even een extra regel om de minimum tekst te halen.

En nog even een extra regel om de minimum tekst te halen.

En nog even een extra regel om de minimum tekst te halen.

Als om het nog even extra in te wrijven, ligt de toets met het beledigende maar oh zo belangrijke cijfer 2,4 duidelijk zichtbaar op tafel.
Maar ik laat me niet kennen. Samen lopen we de stof door. En ja, de antwoorden staan er. Maar het werd tijdens de les toch echt anders uitgelegd, zodat ik juist die stof niet thuis nog eens doorgenomen heb. Waarom ten slotte hetzelfde werk twee keer doen?
En dat laat ik Rick ook merken als hij stom vraag of ik er wel voor geleerd heb.
Echt, alsof ik een dom wicht ben dat niet weet hoe belangrijk deze test voor het eindcijfer en dus voor mijn diploma is.

Als ik boos opsta om weg te lopen, want dit heeft zo geen zin verder, lijkt het alsof de blik van Rick even op mijn truitje blijft hangen voor hij opstaat, zijn hand op mijn arm legt en mij gerust probeert te stellen terwijl hij dan wel naar mijn gezicht kijkt.
Een korte snelle blik 'naar beneden' leert dat daar dankzij de stress en emotie meer te zien is dan ik zou willen.
Kut, ik had dat dunne behaatje beter niet aan kunnen doen onder dat strakke truitje. Pfft... mijn tepels priemen naar voren alsof ik een film met een jonge Brad Pitt zit te kijken.
Als Rick nu maar niet denkt dat ik... en terwijl die gedachte niet te kans krijgt om tot wasdom te komen, voelt zijn hand opeens verrassen en verwarrend warm op mijn arm.
Inge, houdt je koppie erbij meid! "Als u nu de vragen gewoon stelt over de stof zoals die behandeld is in het boek..." snauw ik bijna.
Rick kijkt me met twinkelende ogen aan en vreemd genoeg voel ik me een beetje week worden in mijn buik. Alsof er opeens andere zaken dan de lesstof van belang zijn.
"Maar dan kan ik je net zo goed de vragen van te voren laten zien. Is dat wat je wilt?" kaatst Rick terug.
Ik zwijg, ik wil geen nee zeggen, ik MOET gewoon een goed cijfer hebben. Zo dit dan zijn waar Carolien het over heeft gehad?
Hij slikt een keer alsof ook hij een besluit neemt. "Maar dan wil ik er wel iets voor terug en moet ik zeker weten dat je niemand er iets over vertelt..."
Hij komt iets dichter bij mij staan en zijn plotseling opwindende geur van zijn deo of eau de toilette en zijn eigen fris gedouchte mannenlijf dringt mij neus binnen.
Ik besef dat er geen weg terug meer is, ik heb de handschoen geworpen en Rick heeft hem opgepakt.
Het voelt bijna als een cliché wanneer ik fluister dat ik 'echt alles over heb voor een goed cijfer..."

“We willen allebei hetzelfde, toch?” zeg ik zacht. Inge knikt aarzelend, en ik ga door: “Goede cijfers zijn belangrijk voor je toekomst, maar plezier in wat je doet net zo. Ik vind het erg fijn dat jij nu hier bent, je doet echt wat met me”. Ze glimlacht gevleid, en ik waag het om een arm om haar heen te slaan. Ze draait welwillend wat verder naar me toe, en ik geef haar een kusje op de wang. “ Ik denk elke nacht aan je”, fluister ik oprecht.

Inge verstijft en reageert niet op mijn bekentenis. Is het haar echt alleen maar om een goed cijfer te doen, of probeert ze "hard to get" te zijn? Ik schuif weer van haar weg en ga stoïcijns verder met de volgende Economie opgave, nu over de gecombineerde effecten van subsidies en inflatie. Ik gebruik de formele bewoordingen en het duizelt haar al gauw, op mijn controle vragen komen alleen onzinnige antwoorden.

"Als je de volgende keer je cijfer wilt ophalen moet je nu je koppie er bijhouden", wrijf ik haar nogmaals in. "Mijn koppie of mijn tieten?" vraagt ze brutaal. Ik had me het anders voorgesteld, maar het kan ook minder subtiel. "Je tieten mogen ook, maar dan moet ik ze wel kunnen zien en voelen" antwoord ik ruw. Ze kijkt me verbaasd aan, ik pak de afstandsbediening van de zonwering en zacht zoemend krijgen we meer privacy. "Het is iets tussen jou en mij" zeg ik dan.

"Als ik ze jou laat zien dan krijg ik dus een goed cijfer?" vraagt ze dwingend. "Was het maar zo'n feest, dametje", antwoord ik, "en je spreekt me aan met U, begrepen?". Ze knikt bedremmeld, en ik leun achterover terwijl ik haar afwachtend aankijk. Mijn pik staat al weer half stijf in m'n joggingbroek, ik weet zeker dat ze het kan zien, net zo goed als ik de harde tepels door haar truitje kan zien priemen. "Als je nu je best doet ga je misschien van een 2,4 naar een 3" gooi ik er nog in. "Het is aan jou".

Terwijl mijn ogen wennen aan het donker, vraag ik mij af of het echt zo makkelijk zou gaan... Even mijn tieten laten zien en Rick geeft mij de opgaven voor de volgende toets.
Maar ondanks het duister door de nu bijna gesloten zonwering kijkt Rick dwars door mij heen en speelt met mij als een kat met een muis.
Met een "Was het maar zo'n feest, dametje. En je spreekt me aan met U, begrepen?" wordt mijn 'aanbod' ontvangen, maar godzijdank niet op voorhand afgewezen. En ergens wint het gevoel dat zo'n volwassen man zo graag mijn tieten wil zien (en meer...) mij wel op. Een opwindend gevoel begint ergens in mijn onderbuik en ook voel ik gewoon zonder zelfs maar te kijken dat mijn knopjes verharden.

Terwijl Rick achterover leunt en wacht op mijn antwoord, en ik zie een verdachte bolling in zijn ruime joggingbroek. Jeetje, hoe groot moet dat ding wel niet zijn al die nu al zichtbaar is? De paar jongenspiemels herinnerend die ik tot nu toe heb gezien (incl. al hard en stijf achter een strakke jeans) konden zeker niet zoiets veroorzaken...
"Het is aan jou!" sluit hij zijn tweede opmerking af. Een 3? Meent hij dat nou serieus? Daar ga ik nog steeds niet mee slagen, ik heb gewoon een 6 nodig! Kalm aan, Inge... gooi je kansen nu niet weg.
"Ja, j... U heeft gelijk, Meneer Rick," weet ik mij nog net te verbeteren, "Alleen aan een 3 heb ik niks. Mijn eindcijfer zal minimaal een 6 moeten zijn."
Een wenkbrauw gaat iets omhoog en het lijkt alsof er een kleine glimlach om zijn lippen speelt, maar dat kan ook mijn verbeelding. Of mijn zenuwen.
"Ik begrijp dat ik meer voor U zal moeten doen..." vervolg ik. Nog even in het midden latend wat dat 'meer' dan gaat worden... niet dat ik daar enige keuze in heb, mijn toekomst als Economie-student ligt in zijn handen, of hij dat nu beseft of niet.
Ik sla mijn ogen neer en zie, behalve mijn tepels die inderdaad luid en duidelijk door mijn behaatje en truitje drukken, ook de weer iets groter geworden bobbel tussen de lichtjes gespreide benen van Rick.

"Ik begrijp dat ik meer voor U zal moeten doen..." zegt ze met neergeslagen ogen. Maar ze kijkt niet alleen omlaag, ook opzij naar mij, naar die steeds groter wordende bobbel in m'n joggingbroek. Mijn erectie begint door te zetten, er is geen houden meer aan. Ik rek me relaxed uit, en voel hoe mijn t-shirt wat omhoog schuift en mijn onderbuik ontbloot. Haar ogen reageren instinctief op de aanblik van het dunne spoortje haartjes dat vanaf mijn navel omlaag loopt.

Ik laat haar rustig kijken, en laat mijn blik nu ook ongegeneerd over haar truitje gaan. Wat steken haar borsten toch geweldig mooi recht naar voren, de dunne stof spant er perfect omheen en de puntjes van haar tepels zijn niet te missen. Hmmm, ik kan haast niet wachten om haar stevige borsten in mijn handen te nemen, ze zachtjes te kneden, en haar tepeltjes tussen mijn vingertoppen te nemen.

"En... dat méér doen... zou dat vandaag nog lukken?" vraag ik met een aanmoedigend lachje. Ze kijkt me aarzelend aan, maar ik zie daarbij ook wat anders in haar ogen: een opkomende lust die haarzelf misschien wel lijkt te verwarren. Nonchalant laat ik mijn rechterhand over mijn kruis gaan, waardoor de contour van mijn steeds harder wordende pik nog duidelijker wordt. "Het is aan jou" denk ik, maar weet dat ik dat niet hoef uit te spreken.