Voor de meesten van ons is dit best een uitdagende start van een verhaal, maar ik doe een poging

Vandaag was mijn tweede keer naar de Comic Con en het moet gezegd worden het is fantastisch. Lang heb ik getwijfeld Red Sonja, wat bloter, of een onbekender karakter, Kriss Of Valnor. De laatste werd het. Het is misschien niet een bekend karakter, maar ze lijkt ergens een beetje op een viking, maar dan met zwart sluik haar. Om haar hoofd heeft ze een dunne band, terwijl haar zwarte haren in tientallen staarten gaan, eindigend in rkalen. Haar borsten gevat in een truitje wat aan de voorzijde bij elkaar geregen is met een veter. Daardoor zie je een stuk van mijn borsten, maar dat vind ik nu net super. Mijn benen zijn gehuld in een soort kousen, maar sommige denken dat het een legging is. Met het leren rokje had ik het karakter een beetje geweld aangedaan, want dat had Kriss niet, maar Red Sonja wel. Het leren rokje was gemaakt van stroken leer en ik had het nodig, want mijn topje was te kort. Normaal zou deze tot over mijn kruis vallen, maar blijkbaar had ik ergens een foutje gemaakt en kwam het tot boven mijn kruis.

Genoeg gekletst over mijn karakter, de dag was lang en de terugreis vorderde gestaag, tot een leuke vent mij aanspreekt over onze karakters. Gezellig keuvelen we wat en ik voel zijn hand op mijn bovenbeen. Ik leg mijn hand op de zijne en praat verder. Zou hij wel weten dat ik geen legging aan heb? Ik schuif zijn hand iets op zodat hij de bovenkant van de kousen kan voelen. Langzaam schuift zijn hand onder mijn leren rok door. Ik voel zijn spieren verstrakken, alsof hij iets fouts doet, maar laat dan mijn gang gaan. Ik zie hem een kleur krijgen als hij het warme vlees van mijn dijen voelt.

De conducteur roept het volgende station om en ik sta op, grijp mijn boog en koker met pijlen en zeg tegen hem: "Zullen we in een rustige coupe gaan zitten?"

Net als ik twijfel over wat te doen met het blote vlees van haar dijbeen dat ik onder haar rok voel, stopt de trein. Haar vrienden stappen uit of over, maar Sanna en ik blijven zitten.
Nou ja, tot het moment dat ze voorstelt om een rustiger coupe op te zoeken. Ze pakt mijn hand van haar dij en houdt die vast terwijl we de grote coupe uit lopen. Alsof ze een voorzienende blik heeft, komt er een grote groep nieuwe reizigers ons tegemoet. Terwijl we ons langs elkaar worstelen in het smalle gangpad, hoor ik achter Sanne en mij de nu lege coupe in bezit genomen worden.
Sanne trekt mij achter haar aan en kijkt even om met een mysterieuze glimlach. Ik voel een aangenaam gevoel van warmte in mijn buik (en nog een stukje lager) bij die glimlach en laat mij gewillig leiden. Ergens, na haar uitleg over het karakter dat ze verbeeld, voelt het alsof ze mij als haar gevangene of overwonnen tegenstander meevoert.
Alsof het zo moest zijn vindt ze inderdaad een kleinere coupe aan het einde van de trein.
"Deze dan maar!" zegt ze, terwijl ze mij als eerste naar binnen duwt.
Als ik mijn plekje bij het raam inneem, komt ze naast mij zitten en drukt mij bijna klem tussen haar en de zijwand.
Maar niet voordat ze de gordijntjes aan de kant van het gangpad voor de ramen heeft getrokken en haar boog als blokkade voor de deur gebruikt heeft.
Niemand komt daar makkelijk naar binnen (of naar buiten, bedenk ik mij even).
Dan wordt mijn hand weer op haar dijbeen, onder het rokje van leren stroken, geplaatst.
"Waar waren we ook alweer?" grijnst ze, terwijl ik moeite heb om op haar ogen te focussen. Ook omdat op zo'n dertig centimeter daar onder de zichtbare delen van haar borsten bijzonder prettig samengedrukt door de rijgveters van haar topje indrukwekkend op en neer gaan in het ritme van haar ademhaling...
Dan lukt het focussen al helemaal niet meer, omdat ze haar lippen zachtjes op de mijne drukt. Als vanzelf schuift mijn hand verder omhoog over haar blote, gespierde dijbeen en komt dan een volgende verrassing tegen... een gebrek aan slipje!