Hoi, mijn naam is Julia. Ik ben 25 jaar jong en als ik mijn vriendinnen en sommige mannen moet geloven, hoef ik me niet te schamen voor mijn lichaam. Het feit dat ik een Italiaanse vader en Griekse moeder heb, geeft mij een mediterraan uiterlijk. Wellicht speelt dat mee. Eerlijk gezegd ben ik daar nooit zo mee bezig.

Ik werk als verpleegkundige in een groot ziekenhuis en draai daar vooral nachtdiensten. Zo kan ik werken vrij eenvoudig combineren met mijn opleiding tot trauma/SEH-verpleegkundige. Nachtdiensten zijn, in tegenstelling tot de wildste verhalen die je hoort, nogal saai. ten minste, dat wáren ze tot voor kort.

In de nacht loopt er ook security door het ziekenhuis. En daar werkt sinds kort een nieuwe jongen. Sven. Alleen wat niemand weet, is dat ik Sven persoonlijk ken. Hij is namelijk de broer van Evelien, één van mijn beste vriendinnen. Ook mijn broer kent Sven. Zij hebben samen gespeeld in een rugby team. Mijn broer vertelde me dat douchen met Sven voor geen enkel teamlid goed was voor het zelfvertrouwen. En dat kwam niet zozeer door de gespierde torso. Ik vroeg daar wel eens over door. Het enige wat mijn broer ooit zei was: "Zelfs een klein paard zou zich schamen naast Sven".

En die laatste zin ging sindsdien nooit meer uit mijn hoofd. Zéker niet sinds ik hem hier regelmatig s'nachts door de gangen zie lopen.

Sven maakte regelmatig een praatje als hij over de afdeling kwam, maar leek niet te willen laten merken dat wij elkaar kennen. ten minste niet als er anderen bij waren. Maar ik kon me vergissen, maar ik kreeg steeds meer de indruk dat hij er voor zorgde dat hij me sprak zonder bijzijn van collega's. Tijdens zo'n gesprek, stond hij naast mijn bureau. Zijn kruis op hoogte van mijn werkblad. Ik kon mijn hoofd moeilijk op mijn scherm of zijn gezicht houden. Wat een enorme unit leek daar achter die donkerblauwe unit verscholen te zitten. Zou het dan écht waar zijn?