Als manager van 30 moet ik af en toe eens ontstressen. Gelukkig heb ik daar mijn eigen middeltjes voor. Ik laat me graag heerlijk domineren door een bdsm Meesteres. Het spel van je overgeven voor enkele dagen en nachten is steeds een volledig ontspanning voor me. Zoals steeds is dit bij mijn 'Mental Coach', zo noemt mijn Meesteres zichzelf. Vaak neemt ze in 1 weekend meerdere slaven en slavinnen tegelijk, maar soms ben ik ook alleen. Het weekend lijkt goed te starten als ik aanbel en de zoemer gaat. Met mijn tas loop in naar binnen en ga meteen geknield zitten op de vloer in de hal zoals me aangeleerd is reeds. Mijn meesteres komt me al snel tegemoet en keurt me even. 'Je bent slecht geschoren slaaf, ik hou niet van stoppels op je kin dat weet je!' roept ze en geeft me meteen een goede slag in mijn gezicht. Ik krijg een collar met leiband om en moet achter haar aanlopen naar 1 van de vele kamers waar ik me uitkleed. 'Je krijgt deze keer niet enkel medeslavinnen en slaven slaaf, je zal ook een meesteres krijgen die dringend moet leren om mannen en vrouwen de baas te kunnen. Je kent de regels, vanaf nu ben je 'Slaaf 1'. 'Jawel Meesteres' zeg ik nederig en wacht geknield in de kamer tot mijn meesteres, of meesteressen me zullen komen halen.

De vrouw in de strakke lederen jurk kijkt me aan met een scherpe, maar niet onvriendelijke blik. Haar ogen, donker en doordringend, lijken dwars door me heen te kijken, alsof ze al weet wat ik denk voor ik het zelf besef. "Kom binnen, Frauke," zegt ze kalm, haar stem laag en zelfverzekerd. Ze gebaart naar een smalle gang achter haar. "Ik ben Elise. Laten we geen tijd verspillen."

Met tegenzin volg ik haar, mijn hakken klikken onzeker op de glanzende zwarte vloer. De rubberachtige wanden lijken de geluiden te dempen, en de geur van leer en een vleugje wierook vult de lucht. Mijn hart bonst in mijn keel. Dit voelt niet als een gewone assertiviteitstraining. Wat hebben mijn ouders me in godsnaam aangeraden?

We stappen een kamer binnen die zowel intimiderend als intrigerend is. De muren zijn bekleed met diezelfde rubberachtige stof, maar hier hangen ook spiegels – groot, klein, in vreemde hoeken geplaatst. In het midden staat een hoge, leren stoel die meer op een troon lijkt, en ernaast een tafeltje met een paar voorwerpen die ik niet meteen herken: een dunne ketting, een zwart masker, een kaars. Mijn adem stokt even. Dit lijkt verdacht veel op de scène die ik me soms in mijn hoofd voorstel als ik ’s avonds alleen in bed lig, zoals in dat geheime kamertje uit mijn fantasie. Maar dit is echt.

Elise draait zich naar me om en vouwt haar armen. "Ga zitten," zegt ze, wijzend naar een lagere stoel tegenover de hare. Ik obey zonder na te denken – typisch ik, altijd te lief, te volgzaam. Ze glimlacht flauwtjes, alsof ze dat al doorhad. "Vertel me, Frauke. Waarom ben je hier?"

Ik slik en begin te ratelen. Over mijn mislukte start als advocate, mijn exen die me alleen maar gebruikten, mijn gebrek aan hobby’s, hoe ik nog bij mijn ouders woon. Hoe ik te zacht ben, te vriendelijk, en hoe ik dat haat maar niet weet hoe ik het moet veranderen. Mijn stem trilt, en ik voel tranen prikken, maar ik slik ze weg. Niet hier, niet nu.

Elise leunt voorover, haar ellebogen rustend op haar knieën. "Je bent hier omdat je controle wilt," zegt ze, alsof ze mijn gedachten heeft gelezen. "Maar je zoekt het op de verkeerde plek. Controle begint niet bij anderen afdwingen wat jij wilt. Het begint bij jezelf claimen." Ze pauzeert en pakt het masker van het tafeltje. "Heb je ooit geprobeerd jezelf te zien zoals je echt bent?"

Ik frons. "Hoe bedoelt u?" Mijn stem klinkt kleiner dan ik wil.

Ze staat op en loopt naar me toe, het masker bungelend tussen haar vingers. "Sta op," beveelt ze. Ik doe het, mijn benen nog steeds onvast. Ze stapt achter me en houdt het masker voor mijn ogen. "Mag ik?" vraagt ze, en ondanks mijn zenuwen knik ik. Ze bindt het voorzichtig maar stevig vast, en ineens is alles donker. Mijn ademhaling versnelt, maar er is ook iets... opwindends.

"Luister naar mijn stem," zegt Elise, nu dichterbij dan ik had verwacht. "Je bent mooi, Frauke. Niet omdat je ouders dat zeggen, of je exen, of wie dan ook. Maar omdat je het zelf kunt voelen. Geloof je me niet? Laten we het testen." Ze pakt mijn hand en leidt die naar mijn eigen gezicht, net zoals ik eerder die dag in de spiegel deed. "Voel je dit? Je bent hier. Dit is van jou."

Haar stem is hypnotiserend, en mijn vingers glijden verder, over mijn nek, mijn sleutelbeen, de stof van mijn rode jurkje. Het voelt anders nu – niet als een onzekere check in de spiegel, maar als een bewuste aanraking. Elise stapt terug, en ik hoor haar weer in die troonachtige stoel gaan zitten. "Ga verder," zegt ze. "Ontdek wat je wilt. Niemand kijkt, behalve jijzelf."

Met het masker om voel ik me vreemd vrij. Mijn handen dwalen lager, over mijn borsten, mijn buik, mijn dijen. Het is niet alleen fysiek – het is alsof ik iets in mezelf wakker maak. Iets wat altijd verstopt zat onder die te lieve, te vriendelijke Frauke. Ik hoor Elise’s stem weer: "Assertiviteit is geen trucje dat je leert. Het is iets dat je neemt. Neem het nu."

Ik weet niet hoelang ik daar sta, mijn eigen grenzen aftastend, mijn eigen kracht voelend. Als ik het masker uiteindelijk afzet, kijkt Elise me aan met een goedkeurende glimlach. "Goed," zegt ze, terwijl ze langzaam opstaat en naar me toe loopt. "Dat was les één. Maar dit is nog maar het begin."

Ze stopt vlak voor me, haar ogen glinsterend met een mix van autoriteit en uitnodiging. "Volgende week gaan we verder," vervolgt ze, haar stem iets zachter maar nog steeds doordringend. "Of eigenlijk... ik heb een beter idee." Ze pauzeert even, alsof ze mijn reactie wil peilen. "Ik wil dat je een heel weekend blijft. Vrijdagavond tot zondag. Geen afleidingen, geen ontsnapping. Alleen jij, ik, en wat je hier vandaag hebt gevoeld. Dit vraagt meer dan een uurtje per week, Frauke. Ben je klaar om echt te leren wie je kunt zijn?"

Mijn adem stokt. Een heel weekend? Hier, in deze vreemde, rubberachtige wereld vol spiegels en schaduwen? Mijn eerste impuls is nee zeggen, weglopen, terug naar de veiligheid van mijn ouders’ huis. Maar dan denk ik aan die vonk die ik net voelde – die kleine, brandende kracht die ik niet meer wil doven. "Ik... ik weet het niet," stamel ik, mijn stem nog onzeker.

Elise kantelt haar hoofd, een lichte glimlach op haar lippen. "Dat is oké. Denk erover na. Maar weet dit: als je terugkomt, is het jouw keuze. En dat is waar het om draait." Ze draait zich om en gebaart naar de deur. "Tot volgende week – of vrijdagavond. Jij beslist."

Ik verlaat de kamer met knikkende knieën, maar dit keer niet van angst. Er brandt iets nieuws in me – een vonk die ik niet meer wil doven. En terwijl ik naar buiten stap, de warme zomermiddag in, blijf ik haar woorden herhalen: een heel weekend. Mijn hoofd zegt nee, maar iets diepers, iets wat ik nog niet helemaal begrijp, fluistert: misschien wel.

Het is weer weekend en ook deze week heb ik weer een aantal aanmeldingen voor mijn cursus assertiviteit.
Een aantal jaar geleden ben ik hiermee begonnen al snel werd duidelijk, dat de meeste mensen veel meer problemen hebben.
Ik wist meteen, dat ik met de gebruikelijke praatsessies in van die standaard hotels, niet zo heel veel kan bereiken. Niet voor mezelf en al helemaal niet voor mijn cliënten.
Dus heb ik mijn concept omgegooid en ben een eigen studio begonnen. Om te beginnen noem ik mezelf niet meer “assertiveitstrainer” maar “Mental Coach” En ik heb op een bedrijven terrein een pand laten ombouwen voor mijn sessies. Alle muren zijn met gladde rubberen stof bedekt. Het daglicht komt niet meer binnen. In plaats daarvan heb een uitgekiend lichtconcept laten ontwikkelen. Ik heb verschillende ruimtes waar echt alles mogelijk is. Van een ruimte met een bank waarop je praatsessies kunt houden, tot een compleet ingerichte SM ruimte die echt van alles is voorzien wat je maar kunt bedenken. Het was een dure grap maar van af dag 1 is het een doorslaand succes geworden. Voor mijn succes zijn er eigenlijk 2 belangrijke redenen:

Ieder mens is anders
Assertiviteit en sex kun je bijna niet van elkaar scheiden.

En dus probeer ik voor ieder individu een maatoplossing te vinden. Het grappige is, dat er vooral bij mannen dan toch weer heel veel gelijke patronen zijn. De meeste mannen zijn meestal op zoek naar iets wat in hun leven ontbreekt. Ze weten het niet of durven het niet eerlijk op te biechten. Maar in de regel is het zo, dat heel veel, voor al ook succesvolle mannen gewoon als slaaf willen dienen. Ik weet niet waarom het zo is maar ik verdien er intussen een prima boterham mee. Eigenlijk is dit het makkelijkste geld wat er te verdienen is.

Bij de vrouwen is het anders. Meestal weten ze zelf niet goed wat ze willen of wat ze zoeken. Ik help hen dan met een aantal sessies uit te vinden, waar ze naar op zoek zijn. Zo zijn er een paar vrouwen die met mijn hulp hun weg naar de top van hun bedrijf hebben gevonden, één vrouw is intussen burgermeester van een van de provincie hoofdsteden, een aantal vrouwen heeft haar man verlaten terwijl juist anderen leerden hoe ze in hun huwelijk voor zichzelf op kunnen komen. Een aantal vrouwen stelde vast, dat ze heel graag heel veel sex hebben en zij werken nu als luxe callgirl voor mij terwijl er ook een aantal vrouwen is, dat merkte, dat ze van natuur uit erg onderdanig zijn en graag als slavin door het leven gaan.

Vandaag staan er 2 personen op de agenda. Mark, een succesvolle manager die regelmatig een paar dagen naar ons toekomt en zich dan een paar dagen compleet laat domineren. En dan komt er een nieuwe vrouw, Frauke, die ons voor de eerste keer bezoekt. Ze is door haar ouders aangemeld en wat ik uit die aanmelding begreep, was dat dit eerder een saai geval wordt.

Intussen komt Mark binnen. Hij is eigenlijk best een lekkere man. Goed gebouwd en als hij hier is, een devote slaaf. Hij weet het nog niet maar hij gaat een zwaar weekend tegemoet. Ik heb hem verkocht aan een vriendin van mij en het geld wat ik krijg, moet hij voor haar gaan verdienen op een feestje van vrouwenafdeling van de hockeyclub. Maar eerst is hij nog een paar uurtjes voor mij. Hij zit al op z`n knieën en ik bekijk hem van een afstandje. En dan komt zij binnen…

Wow…
Wie is dat? Opslag vergeet ik Mark. Ik bijt hem nog snel toe, dat ik niet tevreden ben over hoe hij zich heeft geschoren en dat ie straks wel zal worden opgehaald.
En dan draai ik me om kijk naar de vrouw die net is binnen komen lopen. Dit komt heel overwacht. Ik had gerekend op een type grijze muis die heel verlegen is en helemaal niets durft.
Maar zo ziet ze er zeker niet uit. Ik herpak mezelf net op tijd en zeg: “Ah jij moet Frauke zijn”.

Gelukkig ben ik op en top professional en zo zie ik er dus ook uit. Ik heb een strakke leren jurk aangetrokken met zwarte overknee laarzen. Mijn haren hangen losjes to op mijn schouders en door mijn lengte ben ik een opvallende persoonlijkheid.

Ik kijk de vrouw met een doordringende blik aan en ik probeer haar te doorgronden. Waar het probleem ook mag liggen, haar looks zijn het niet. Ze ziet er fantastisch uit in haar rode jurkje. Maar het is niet alleen haar uiterlijk. Haar hele uitstraling is perfect. Rechte rug, wakkere ogen en een stralende lach.
Maar dan probeert ze te antwoorden en al snel merk ik, dat ze daar moeite mee heeft. Ze komt nauwelijks uit haar woorden: “Euh ja hoiii” stamelt ze.
Ik heb een plan nodig en opeens besef ik me, dat ik hier helemaal niet op ben voorbereid. Natuurlijk kan ik haar hier het standaard programma geven. Dan ligt ze over een half uur met haar benen wijd gespreid om zich door één of andere slaaf te laten neuken. Of vastgebonden aan een kruis als speeltje voor een domina in opleiding. Maar daarmee zou ik haar veel te kort doen. Deze vrouw verdient een speciale behandeling. En ik moet toegeven, dat ik zelf nog niet helemaal weet wat ik hiermee aanmoet.

Maar ik laat geen twijfel opkomen. Ik kijk haar doordringend aan en zeg dan: "Kom binnen, Frauke, ik ben Elise. Laten we geen tijd verspillen."

Ik neem haar mee naar een vrij neutrale spiegel kamer en ik laat haar op een sofa plaats nemen. "Vertel me, Frauke. Waarom ben je hier?"
Er volgt een onsamenhangend verhaal waar ik direct doorheen prik:
Zonder mijn blik af te wenden zeg ik: "Je bent hier omdat je controle wilt, Maar je zoekt het op de verkeerde plek. Controle begint niet bij anderen afdwingen wat jij wilt. Het begint bij jezelf claimen." Ik laat mijn woorden tot haar doordringen en vraag haar dan heel direct: "Heb je ooit geprobeerd jezelf te zien zoals je echt bent?"

Ik geef haar geen kans tegen te spreken en verbind voor ze het weet haar ogen. Ik peil haar reactie en tevreden zie ik wat ik verwacht te zien. Haar adem gaat sneller, er komt een kleur op haar gezicht en ik zie dat haar tepels opeens door de rode stof van haar jurkje priemen.
Deze reactie zie ik wel vaker. Nog even en ik kan met haar doen wat ik wil. 2 weken geleden zat hier een vrouw die een hoge positie bij een bank heeft. Na 20 minuten bevredigde ze zichzelf met een dildo en nog eens 20 minuten later had ze haar eerste lesbische sex. Ik glimlach even maar dan verman ik me. Deze vrouw gaat een ander traject volgen. Vandaag is pas het begin.

"Luister naar mijn stem," zeg ik. "Je bent mooi, Frauke. Niet omdat je ouders dat zeggen, of je exen, of wie dan ook. Maar omdat je het zelf kunt voelen. Geloof je me niet? Laten we het testen."

En dan dwing ik haar, haar lichaam te betasten. Van haar gezicht tot aan haar voeten. Elk plekje laat ik haar bewust aanraken. Zonder protest doet ze alles wat ik van haar vraag.
"Assertiviteit is geen trucje dat je leert. Het is iets dat je neemt. Neem het nu."
Ze wordt steeds meer ontspannen, verliest haar schaam en de controle. Maar net op het moment, dat ze haar handen onder haar rok wil laten glijden, grijp ik in.
“Goed” zeg ik. "Dat was les één. Maar dit is nog maar het begin. Volgende week gaan we verder,"
Ik laat een paar sekonden verstrijken voordat ik verder praat: "Of eigenlijk... ik heb een beter idee. Ik wil dat je een heel weekend blijft. Vrijdagavond tot zondag. Geen afleidingen, geen ontsnapping. Alleen jij, ik, en wat je hier vandaag hebt gevoeld. Dit vraagt meer dan een uurtje per week, Frauke. Ben je klaar om echt te leren wie je kunt zijn?"

Ik geef haar de tijd en laat haar weten, dat het haar beslissing is. Voor dat ik haar alleen achter laat, leg ik mijn hand op haar gezicht en streel via haar hals naar haar linker borst. Met zachte druk laat ik een vinger over haar tepel glijden. Ze kijkt me ademloos aan.
Ik lach en zeg: “Tot volgende week.” Dan sta ik op en loop langzaam de kamer uit zonder nog een keer naar Frauke om te kijken.

Het is vrijdagavond, een week later, en ik sta voor de deur van Elise’s studio. Mijn hart bonst in mijn keel. De hele week heb ik aan niets anders kunnen denken dan aan dat moment in de spiegelkamer. Haar stem, haar ogen, de manier waarop ze me dwong om mezelf te zien – echt te zien. Ik heb getwijfeld, echt waar. Toen ze me vorige week dat ultimatum gaf, een heel weekend hier doorbrengen, voelde het als een sprong in het diepe. Maar iets in mij wist dat ik geen keuze had. Niet echt. Niet als ik wilde begrijpen wat er met me gebeurde.

Ik klop op de deur en binnen een paar seconden zwaait hij open. Daar staat Elise, nog imposanter dan ik me herinner. Haar leren jurk glanst in het zachte licht, en haar laarzen tikken op de grond als ze een stap opzij doet om me binnen te laten. “Frauke,” zegt ze met die stem die dwars door me heen snijdt. “Je bent er. Goed.” Geen vraag, geen aarzeling. Ze wist dat ik zou komen.

Ik stap naar binnen en voel meteen die sfeer weer, die mix van spanning en controle die hier hangt. De muren, bedekt met dat gladde rubber, lijken op me af te komen, maar op een vreemde manier voelt het ook veilig. Alsof ik hier alles los kan laten. “Ik… ik weet niet wat ik moet verwachten,” zeg ik, en mijn stem trilt een beetje. Het is gênant hoe klein ik me voel naast haar.

“Dat hoeft ook niet,” antwoordt ze, terwijl ze de deur sluit en me aankijkt. “Dit weekend draait niet om verwachtingen. Het draait om wat jij bent, diep vanbinnen. Geen maskers, geen excuses. Kom.” Ze gebaart dat ik haar moet volgen, en ik doe het zonder nadenken. We lopen door een gang naar een ruimte die ik nog niet eerder heb gezien. Het is kleiner dan de spiegelkamer, met een lage stoel in het midden en een paar vreemde attributen aan de muur – touwen, een zweep, iets wat lijkt op een metalen staaf. Ik slik.

“Ga zitten,” zegt ze, wijzend naar de stoel. Ik doe wat ze vraagt, mijn handen nerveus in mijn schoot. Ze blijft staan, torent boven me uit, en ik voel haar ogen over me heen glijden. “Vorige week heb je iets gevoeld, Frauke. Iets wat je niet durfde te benoemen. Vertel me nu, wat was dat?”

Ik open mijn mond, maar de woorden blijven steken. Wat wás dat? Schaamte? Opwinding? Macht? Het was allemaal tegelijk, en toch geen van die dingen helemaal. “Ik… ik voelde me alive,” zeg ik uiteindelijk, en het klinkt stom zodra het eruit is. Maar Elise glimlacht, een kleine, tevreden lach.

“Precies,” zegt ze. “Alive. Dat is waar het om gaat. De meesten lopen hun hele leven rond als halfdode schaduwen van zichzelf. Jij niet. Niet meer.” Ze loopt naar de muur en pakt een stuk touw, draait het achteloos om haar vingers terwijl ze terugloopt. “Maar alive zijn is niet genoeg. Je moet het sturen, bezitten. Sta op.”

Ik sta op, mijn benen een beetje wankel. Ze komt dichterbij, zo dicht dat ik haar adem voel, en voor ik het weet begint ze het touw om mijn polsen te wikkelen. Niet strak, maar stevig genoeg dat ik het voel. “Wat doe je?” vraag ik, mijn stem schril.

“Wat denk je?” kaatst ze terug, haar ogen glinsterend. “Ik bind je niet vast om je te beperken, Frauke. Ik bind je vast zodat je voelt waar je grenzen liggen. En dan gaan we ze verleggen.” Ze trekt het touw aan, en mijn armen worden lichtjes naar achteren getrokken. Mijn adem stokt. Dit is anders dan vorige week. Dit is intenser, directer. En toch… ik wil niet dat ze stopt.

De hele week heb ik aan Frauke moeten denken. Zulke vrouwen zijn er wel meer maar normaal gesproken hebben ze geen assertiviteits training nodig. Deze vrouw is een koningin. Ze weet het alleen nog niet. Maar als ik met haar klaar ben, dan begint voor haar een nieuw leven. Maar voordat we zover zijn, moet ik haar eerst helemaal afbreken. Voor ze weer op gaat staan, zal ze door een heel diep dal moeten.

Ze is precies op tijd. Daar heb ik ook niet aan getwijfeld. Net zoals ik ook zeker wist, dat ze terug zou komen. De blik in haar ogen toen ik haar vorige week in de spiegel achter liet sprak boekdelen.
Ik ben dit keer beter voorbereid. Ik heb weer een leren jurkje aan getrokken. Dit keer alleen net iets strakker en iets glimmender dan vorige week. De hakken van mijn laarzen zijn nog iets hoger en ik heb mijn haar opgestoken zodat het voor Frauke lijkt, dat ik nog groter ben dan vorige week.
Toch ben ik weer een moment met stomheid geslagen als Frauke de ruimte binnenstapt. Wat een fantastische vrouw. Maar dan dwing ik mezelf, het heft weer in handen te nemen. Met een zelfverzekerde stem zeg ik: “Frauke, je bent er. Goed.”
Opnieuw valt me de tegenstrijdigheid op. Deze fantastische vrouw die tegelijkertijd zo onzeker en duidelijk onder de indruk is van alles wat ze nu ziet en ondergaat. “Ik… ik weet niet wat ik moet verwachten,” zegt ze met een trillende stem.
Ik loop langzaam langs haar, mijn hakken klikken op het parket terwijl ik de deur sluit, een teken dat er voor haar nu geen weg terug meer is.
“Dat hoeft ook niet, dit weekend draait niet om verwachtingen. Het draait om wat jij bent, diep vanbinnen. Geen maskers, geen excuses. Kom.”
Ik leid haar naar een kleine ruimte met een stoel in het midden. Verder is er niet zo veel te zien behalve een paar touwen, wat boeien en een paar zweepjes. “Ga zitten,” zeg ik. Ze gaat op de diepe stoel leren zitten die midden in de kamer staat. Onzeker kijkt ze me aan. “Vorige week heb je iets gevoeld, Frauke. Iets wat je niet durfde te benoemen. Vertel me nu, wat dat was?”
Mijn directe vraag is confronterend en ze durft bijna niet te antwoorden. Ik dwing haar met mijn blikken, het op z´n minst te proberen: “Ik… ik voelde me alive,” zegt ze uiteindelijk. Ik glimlach. Als ze denkt, dat ze het met zulke dooddoeners gaat redden, dan is ze dommer dan ik denk dat ze is. Maar we zijn pas net begonnen dus ik laat het er voorlopig bij.
“Precies, alive. Dat is waar het om gaat. De meesten lopen hun hele leven rond als halfdode schaduwen van zichzelf. Jij niet. Niet meer. Maar alive zijn is niet genoeg. Je moet het sturen, bezitten. Sta op.”
Ik heb een touw met manchetten gepakt en loop naar haar toe. Ik sta dicht achter haar. Ze voelt mijn aanwezigheid, ze ruikt mijn parfum maar ik raak haar niet aan.
Met een snelle beweging bind ik haar polsen vast en trek haar armen een klein stukje naar achteren. Het doet geen pijn maar het is wel intimiderend. Maar toch heeft ze de moed te vragen wat ik doe.
“Wat denk je?” vraag ik om haar het antwoord op haar vraag meteen te geven: “Ik bind je niet vast om je te beperken, Frauke. Ik bind je vast zodat je voelt waar je grenzen liggen. En dan gaan we ze verleggen.” Ik loop een rondje om haar heen en kijk haar dwingend aan. Dan ga ik weer achter haar staan. Zo dicht als het maar kan zonder lichaamskontakt.
“Je zei net, dat je je “alive” voelde vorige week. Waar kwam dat gevoel vandaan?” Ze durft nog steeds open te spreken en ze stamelt opnieuw: “Ik weet het niet precies, het was erg spannend en nieuw voor me…”
Ik leg mijn handen op haar schouders en laat ze langs haar armen omlaag glijden. Ik voel de spanning in haar lichaam. Terwijl mijn handen weer terug naar haar schouders glijden vraag ik haar nog een keer: “Wat was er dan zo spannend, wat voelde je precies?” Weer durft ze niet duidelijk te zeggen wat ze voelde en waarom. Met één ruk trek ik haar jurkje van haar lichaam. De knoopjes springen door de ruimte. Omdat haar handen op haar rug vastgebonden zijn, blijft het jurkje ter hoogte van haar benen hangen. Onder het jurkje komt een vrij saaie witte bh te voorschijn met een dito slipje. Ze ademt snel en slikt als ze beseft, dat hier niets tegen kan doen.
Ik vervolg met zachte stem in haar oor: “kijk, zo komen we nergens. Ik kan dit niet alleen. Ik wil je graag helpen maar als jij niet wilt, dan lukt het niet.” Om mijn woorden te onderstrepen heb ik een zweepje genomen en streel daarmee over haar huid. Frauke slikt opnieuw en wil wat zeggen. Met het zweepje gebaar ik, dat ze moet wachten.
“Denk goed na over wat je me wilt vertellen. Je ziet wat er gebeurt als je lulverhalen op gaat hangen. En daarbij is het zo belangrijk dat we van het begin af eerlijk over onze gevoelens zijn. Dus ik vraag je nog één keer: Waarom voelde je je vorige week zo alive?”
Ik ga voor haar staan en bekijk haar van top tot teen. Hoewel ze niet veel schrijnt te trainen heeft ze aan heerlijk lichaam. Een paar stevige borsten, zacht buikje, nauwelijks overtollig vet, mooie benen en een lekkeren kont.
Ik laat het zweepje nog eens over haar borsten en haar buik gaan om duidelijk te maken, dat het menens is. “Ik zal je nog een tip geven. Bij je antwoord verwacht ik dat je eerlijk bent over wat je met je zelf deed en wat je voelde. Ik denk daarbij aan woorden als tieten, harde tepels, leer, dwang, overgave, vochtigheid en wat je maar kan bedenken.”
“Dus, waarom voelde je je vorige week zo alive???”

Ik voel mijn hart bonzen in mijn keel terwijl ze voor me staat, het zweepje traag over mijn borsten laat glijden, en dan omlaag naar mijn buik. De zachte aanraking van het leer contrasteert met de dreiging die ervan uitgaat, en mijn adem stokt. Ze kijkt me aan met die doordringende ogen, alsof ze dwars door me heen kan kijken, en ik weet dat ik geen uitweg meer heb. Niet dat ik die wil. Niet echt. Maar toch trilt mijn lichaam, een mengeling van angst en iets anders, iets wat ik nog steeds niet helemaal durf te benoemen.

“Waarom voelde je je vorige week zo alive?” herhaalt ze, haar stem laag en dwingend, terwijl het zweepje nu stil hangt, klaar om te bewegen als ik niet antwoord. Ik slik moeizaam, mijn keel droog, mijn polsen trekkend aan de touwen die strak om mijn huid zitten. Het is niet pijnlijk, maar het herinnert me er constant aan dat ik geen controle heb. En vreemd genoeg maakt dat iets in me los.

“Ik…” begin ik, mijn stem bibberend, zoekend naar woorden die ik nooit hardop heb durven zeggen. Haar ogen vernauwen zich iets, een waarschuwing, en ik weet dat ik geen vage onzin meer kan ophangen. Ze wil de waarheid. De rauwe, ongefilterde waarheid. En diep vanbinnen weet ik dat ik die ook wil geven.

“Ik voelde me alive omdat… omdat ik me overgaf,” zeg ik uiteindelijk, mijn wangen rood van schaamte en opwinding. “Vorige week, toen je me in de spiegel liet kijken, toen je me dwong om mezelf te zien… Ik voelde je kracht, je… leer tegen mijn huid, de manier waarop je me stuurde. Het was alsof ik geen keuze had, en dat maakte alles zo intens. Mijn tieten…” Ik hap naar adem, het woord voelt vreemd en bevrijdend tegelijk. “Mijn tieten werden hard, mijn tepels prikten bijna door mijn jurk heen. En toen ik thuiskwam, kon ik niet stoppen met denken aan hoe je stem klonk, hoe je me vast had kunnen binden, me had kunnen dwingen. Ik… ik raakte mezelf aan, daarbeneden, en ik was zo nat dat ik het niet kon geloven. Het was de overgave, de dwang, het gevoel dat ik van jou was.”

De woorden tuimelen eruit, en ik durf haar amper aan te kijken. Mijn lichaam trilt nu nog heviger, mijn benen zwak, het gescheurde jurkje dat nog half om mijn heupen hangt voelt als een symbool van mijn ontbloting. Ze zegt niets, maar ik hoor haar adem even stokken, en dan voel ik het zweepje weer bewegen. Dit keer niet zacht. Met een snelle, scherpe tik raakt het mijn linkerborst, vlak boven mijn tepel, en ik slaak een kreet – geen gil, maar een geluid dat ergens tussen pijn en genot zweeft.

“Goed,” zegt ze, haar stem kalm maar met een ondertoon van goedkeuring. “Eerlijkheid verdient een beloning, Frauke. Maar we zijn er nog niet.” Ze loopt weer achter me, en ik voel haar vingers nu wel, koud en vastberaden, terwijl ze mijn bh loshaakt en die zonder pardon op de grond laat vallen. Mijn borsten zijn nu volledig bloot, mijn tepels hard van de spanning en de koele lucht. Ik wil mijn armen bewegen, mezelf bedekken, maar de touwen houden me stevig op mijn plaats.

“Je hebt het over overgave,” vervolgt ze, terwijl ze het zweepje nu over mijn rug laat glijden, langs mijn ruggengraat, tot aan de rand van mijn slipje. “Maar overgave is niet alleen een gevoel. Het is een keuze. Een daad. En vandaag ga je dat leren.” Met een plotselinge beweging haakt ze haar vingers in mijn slipje en trekt het omlaag, tot het bij mijn enkels ligt. Ik sta nu naakt voor haar, kwetsbaar, mijn adem snel en oppervlakkig. Ik voel de vochtigheid tussen mijn benen, en schaamte vermengt zich met een brandend verlangen dat ik niet kan negeren.

Ze pakt een ander touw, dikker dit keer, en begint het om mijn bovenlichaam te wikkelen. Het snijdt licht in mijn huid terwijl ze het strak trekt, mijn borsten accentuerend, mijn ademhaling beperkend. “Adem diep,” beveelt ze, en ik gehoorzaam, ook al voelt het alsof ik elk moment kan breken. Dan duwt ze me terug in de stoel, mijn benen gespreid, en bindt mijn enkels vast aan de poten. Ik kan geen kant op. Ik ben volledig aan haar overgeleverd.

“Dit is waar je grenzen liggen,” zegt ze, terwijl ze voor me hurkt, haar gezicht dicht bij het mijne. “En nu gaan we ze verleggen.” Ze pakt een kleine, glanzende klem van de tafel naast me en houdt hem voor mijn ogen. “Weet je wat dit is?” vraagt ze, en ik schud mijn hoofd, mijn stem verloren. “Dit is voor je tepels. Het gaat pijn doen. Maar het gaat je ook laten voelen hoe alive je echt kunt zijn.”

Voor ik kan protesteren – niet dat ik dat zou durven – plaatst ze de klem op mijn rechtertepel. Een scherpe, brandende pijn schiet door me heen, en ik bijt op mijn lip om niet te schreeuwen. Maar dan, als de pijn langzaam overgaat in een pulserend gevoel, voel ik iets anders: een golf van hitte die zich verspreidt naar mijn onderbuik, een vochtigheid die ik niet kan verbergen. Ze glimlacht, wetend wat er met me gebeurt, en plaatst de tweede klem op mijn andere tepel. Dit keer ontsnapt er een kreun, en ik gooi mijn hoofd achterover, verloren in de sensatie.

“Zie je?” fluistert ze, haar lippen vlak bij mijn oor. “Dit is wat je bent, Frauke. Geen schaduw, geen onzekerheid. Dit is jouw kracht. En ik ga je leren om die te bezitten.”

Ze staat op, pakt het zweepje weer, en ik weet dat dit nog maar het begin is.

Eigenlijk is het bijna altijd hetzelfde. Zodra ik het zweepje in mijn handen houd, zie je hoe ze de moed verliezen. Dat geldt voor mannen en vrouwen. Ik hoef niet eens te slaan. De combinatie van deze kamer, het leer, mijn verschijning en een klein beetje dreiging is altijd genoeg.
Ik buig me over haar heen en kijk haar direct in haar ogen.

Ik… “Ik voelde me alive omdat… omdat ik me overgaf,” begint ze dan.
Ik zie duidelijk, dat ze het moeilijk heeft. He schaamrood staat op haar gezicht maar tegelijkertijd priemen haar tepel tegen de zachte stof van haar bh. Ze zoekt naar woorden die ze nog nooit in de mond heeft genomen. “Vorige week, toen je me in de spiegel liet kijken, toen je me dwong om mezelf te zien… Ik voelde je kracht, je… leer tegen mijn huid, de manier waarop je me stuurde. Het was alsof ik geen keuze had, en dat maakte alles zo intens. Mijn tieten…” ze slikt voor dat ze verder gaat. “Mijn tieten werden hard, mijn tepels prikten bijna door mijn jurk heen. En toen ik thuiskwam, kon ik niet stoppen met denken aan hoe je stem klonk, hoe je me vast had kunnen binden, me had kunnen dwingen. Ik… ik raakte mezelf aan, daarbeneden, en ik was zo nat dat ik het niet kon geloven. Het was de overgave, de dwang, het gevoel dat ik van jou was.”

Frauke kijkt me onzeker aan. Of dit acceptabel is? Ik zeg niets maar glimlach naar haar. De opluchting in haar ogen is duidelijk zichtbaar, deze test heeft ze gehaald. Voordat ze het beseft, geef ik haar een korte felle tik op haar borst. Meteen is er een rode striem zichtbaar gevolgd door een schreeuw, eerder een kreun. Bijna verontwaardigd kijkt ze me aan. Dit is een belangrijk deel van de hele procedure. Ze mogen zich nooit zeker van hun zaak zijn. Op den duur wennen ze er aan en leren, dat anderen over hun lot beslissen.
Omdat punt nog een keer te maken trek ik eerst haar bh uit. Intuïtief probeert ze haar handen voor haar borsten te houden tot ze zich realiseert, dat ze haar armen niet bewegen kan. Haar adem gaat nu heel snel. Eens kijken hoe ze reageert als ze helemaal niets meer aanheeft.

“Je hebt het over overgave,” vervolg ik met kalme stem. “Maar overgave is niet alleen een gevoel. Het is een keuze. Een daad. En vandaag ga je dat leren.” En met een ruk, trek haar slipje van haar lichaam. Net zoals bij haar borsten kan ze zich ook nu niet bedekken. Helemaal naakt staat ze nu voor me. Haar hoofd naar beneden gebogen. “AAAUUUWWW” Opnieuw komt er iets tussen schreeuwen en kreunen uit haar mond als ik haar opnieuw met het zweepje sla. Dit keer op haar andere borst. “Kijk me aan als ik tegen je praat!” Zeg ik scherp. Ik kijk in haar ogen terwijl ik met één hand van haar gezicht, langs haar borsten via haar buik naar haar dijbenen glijd. Ik hoef niet eens in de buurt van haar schaamlippen te komen om haar vochtigheid te voelen. Het druipt langs haar dijen.

Dan pak ik nog een touw en wikkel haar bovenlichaam in zo dat haar borsten extra omhoog getrokken worden. Ik duw haar weer terug op de leren stoel en bind haar enkels aan de stoelpoten vast.

“Dit is waar je grenzen liggen,” zeg ik “En nu gaan we ze verleggen.
Weet je wat dit is?” vraag ik haar en laat haar een tepelklem zien. Ze schudt haar hoofd. “Dan zal ik het je nu laten voelen. “Dit is voor je tepels. Het gaat pijn doen. Maar het gaat je ook laten voelen hoe alive je echt kunt zijn.”
Met die woorden zet ik eerst een klem op haar rechter tepel en meteen er achteraan de tweede aan de linkerkan.
In haar ogen herken ik eerst de pijn van de klemmen op de gevoelige huid, maar dan meteen gevolgd door de sensatie die ze door haar lichaam voelt jagen. Al bij de tweede klem is het schreeuwen definitief door gekreun vervangen. Zoals ik had verwacht is ze een natuurtalent. De meeste vrouwen, om van de mannen maar helemaal niet te spreken, hebben veel meer tijd nodig. Frauke niet. Ze staat in de brand. Ze probeert haar dijen tegen elkaar aan te knijpen om de sensaties de versterken. Alleen al haar dijen tegen elkaar wrijven zo haar wellicht doen komen. Het probleem voor haar is alleen haar benen stevig vastgebonden zijn. Ze loopt helemaal leeg en het is zelfs op de leren stoelbekleding te zien.

Ik kom met mijn gezicht direct aan haar oor.“Zie je?” fluister ik “Dit is wat je bent, Frauke. Geen schaduw, geen onzekerheid. Dit is jouw kracht. En ik ga je leren om die te bezitten.” En ik neem haar oorlelletje even tussen mijn lippen, zuig eraan en laat het dan weer los.
Dan sta ik op en pak het zweepje weer. Ik speel met de klemmen aan haar tepels. Maar ondertussen is ze aan de klemmen gewend en geniet ze ervan. Dat is niet de bedoeling dus hang ik aan de klemmen om te beginnen een paar gewichtjes. Daar heeft ze even niet van terug. Haar snelle adem veroorzaakt nu extra pijn dus probeert ze haar adem te controleren.
Net als het haar begint te lukken gaat de zweep erover. 4 zweepslagen, 2 op elke borst en de pijn is weer terug. Maar het genot ook.
Normaal gesproken, is dit het punt waarop zo`n eerste sessie eindigt. Meestal in de vorm van een beloning. Dat kan van alles zijn: Snel even vingeren en op de klit drukken, een dildo met een zuignap waarop ze zichzelf kan laten klaarkomen of als ik in goed humeur ben, laat zelfs een slaaf wel eens vrije hand.

Maar dat zou hier te makkelijk zijn. En dus hang ik het zweepje terug aan de muur en grijp naar de flogger. Frauke kijkt me met grote ogen aan als ik de flogger over haar borsen trek

De flogger hangt nu stil in haar hand, en ik voel hoe mijn ogen er als magneten naartoe getrokken worden. De leren stroken glanzen in het schemerlicht van de kamer, en mijn borstkas gaat snel op en neer, alsof mijn adem het tempo van mijn gedachten niet kan bijhouden. De touwen snijden in mijn polsen en enkels, de klemmen bijten in mijn tepels, en de gewichtjes die eraan hangen zwaaien lichtjes mee met elke beweging die ik onwillekeurig maak. Het is een constante herinnering aan mijn positie, aan het feit dat ik hier zit, vastgebonden, naakt, volledig overgeleverd aan haar. En toch voelt dat niet als zwakte. Het voelt als iets anders, iets dat ik nog niet helemaal kan benoemen maar dat me van binnenuit in brand zet.

Ze loopt om me heen, haar laarzen tikken op de harde vloer, en het geluid echoot door de ruimte. Ik probeer haar met mijn ogen te volgen, maar mijn hoofd kan niet ver genoeg draaien. Het maakt me nerveus, die onzekerheid, maar tegelijkertijd windt het me op. Wat komt er nu? Wat gaat ze doen? Ik voel mijn hartslag in mijn keel, mijn borsten tintelen onder de spanning van de touwen, en tussen mijn benen groeit een hitte die ik niet kan negeren. Het druipt langs mijn dijen, en ik schaam me er niet eens meer voor. Niet hier, niet bij haar.

“Je bent stil,” zegt ze eindelijk, haar stem kalm maar doordringend, als een mes dat door stilte snijdt. Ze komt weer in mijn zicht, haar silhouet donker en krachtig tegen het licht achter haar. “Vertel me wat je voelt, Frauke. Geen leugens. Geen halve waarheden.” Ze tilt de flogger op en laat de stroken langs mijn wang glijden, een zachte strijking die contrasteert met de dreiging die ik in haar ogen zie.

Ik slik moeizaam, mijn mond droog maar mijn lichaam allesbehalve. “Ik… ik voel alles,” begin ik, mijn stem trilt maar ik dwing mezelf door te gaan. “De touwen, de klemmen, de pijn… het is overal. Maar het is niet alleen pijn. Het is meer. Het maakt me… het maakt me levend. Alsof ik eindelijk wakker ben.” Mijn wangen gloeien, maar ik kan niet stoppen. “Toen je me net sloeg, met het zweepje, en nu met die flogger in je hand… ik wil dat je doorgaat. Ik wil dat je me breekt. Niet om me te vernietigen, maar om me te laten zien wat ik aankan.”

Haar lippen krullen in een kleine, goedkeurende glimlach, en dat voelt als een beloning op zich. “Goed,” zegt ze simpelweg, en ze stapt dichterbij. De flogger glijdt nu over mijn borsten, en ik houd mijn adem in, wachtend op wat komt. Dan, zonder waarschuwing, zwaait ze hem omhoog en laat hem neerkomen. De stroken raken mijn huid met een scherpe, verspreide beet, en ik hap naar lucht. De pijn is intens, maar het verandert bijna meteen in een warme gloed die door mijn hele lijf trekt. Mijn tepels, al gepijnigd door de klemmen, reageren alsof ze elektrisch geladen zijn, en ik kreun luid, mijn hoofd achterover.

“Meer?” vraagt ze, haar stem nu lager, bijna plagend. Ze wacht mijn antwoord niet af en slaat nog eens, dit keer op mijn buik. De sensatie verspreidt zich als een golf, en ik voel hoe mijn spieren samentrekken, hoe mijn dijen trillen van spanning. “Ja,” hijg ik, “meer, alsjeblieft.” Het is geen smeekbede uit zwakte, maar uit honger. Ik wil dit. Ik heb dit nodig.

Ze legt de flogger neer – te rustig, te beheerst – en mijn ogen volgen haar als ze naar de muur loopt. Mijn adem stokt als ze terugkomt met een dunne, glanzende cane in haar hand. Het ding ziet er onschuldig uit, bijna elegant, maar ik weet instinctief dat het allesbehalve dat is. Ze houdt het voor mijn gezicht, draait het langzaam tussen haar vingers. “Weet je wat dit is?” vraagt ze, haar toon neutraal maar met een onderliggende dreiging die mijn maag doet samentrekken.

Ik schud mijn hoofd, mijn stem vast in mijn keel. “Nee,” fluister ik uiteindelijk.

“Dit,” zegt ze, terwijl ze de cane langs mijn wang laat glijden, “gaat je laten schreeuwen. En het gaat je laten voelen hoe ver je echt kunt gaan.” Voor ik kan reageren, zwaait ze het ding door de lucht en laat het neerkomen op mijn dij. Een brandende lijn explodeert over mijn huid, en ik schreeuw – een rauwe, ongecontroleerde kreet die overgaat in een kreun. De pijn is scherp, meedogenloos, maar daaronder groeit iets anders, iets dat me naar adem laat happen. Ze slaat nog eens, op mijn andere dij, en mijn lichaam schokt in de touwen. De hitte tussen mijn benen wordt ondraaglijk, en ik voel hoe mijn eigen opwinding langs mijn huid druipt, een stille getuige van wat dit met me doet.

“Kijk me aan,” beveelt ze scherp, en mijn ogen schieten naar de hare. Haar hand reikt naar de gewichtjes aan de klemmen, en ze trekt er zachtjes aan. De pijn flitst door mijn borsten, en ik bijt op mijn lip om niet weer te schreeuwen. Maar dan laat ze los, en de opluchting vermengt zich met een nieuwe golf van sensatie. “Je houdt hiervan, nietwaar?” zegt ze, bijna fluisterend. “Je houdt van de pijn, van de spanning, van het feit dat je geen controle hebt.”

“Ja,” geef ik toe, mijn stem gebroken maar eerlijk. “Ja, ik hou ervan. Ik… ik wil meer.”

Ze glimlacht weer, en dit keer is het bijna teder. Maar haar ogen blijven hard, vastberaden. Ze stapt achteruit en begint met de cane te werken, systematisch, alsof ze een patroon tekent op mijn lichaam. Een tik op mijn borsten, dan mijn buik, dan weer mijn dijen. Elke slag is precies, gecontroleerd, en toch voelt het als chaos in mijn hoofd. De pijn bouwt op, stapelt zich op, maar het is de spanning – de pure, rauwe spanning van haar aanwezigheid, haar macht over mij – die me naar de rand duwt.

Mijn ademhaling versnelt, mijn lichaam trilt oncontroleerbaar. Ik probeer mijn benen te bewegen, te knijpen, iets te doen om die groeiende druk te verlichten, maar de touwen geven geen centimeter mee. En toch, hoe harder ze slaat, hoe dichter ik kom. Het is geen aanraking die ik nodig heb, geen directe stimulatie. Het is haar stem, haar blik, de cane die door de lucht snijdt, de touwen die me gevangen houden. Het is de overgave, volledig en totaal, die me over de rand trekt.

Ze slaat nog één keer, hard, recht over mijn borsten, en de gewichtjes zwaaien wild mee. De pijn is ondraaglijk, verblindend, en dan breekt er iets in me. Een golf van genot, heet en allesverslindend, explodeert door mijn lijf. Ik kom klaar, harder dan ik ooit heb gedaan, zonder dat ze me aanraakt, zonder dat ik mezelf kan aanraken. Mijn hele lichaam schokt, mijn kreunen vult de kamer, en ik voel hoe ik wegzak in een roes van extase. Mijn spieren trillen, mijn hoofd valt voorover, en ik hijg, volledig uitgeput maar bruisend van leven. Het is alsof ik zweef, los van alles, en toch meer mezelf dan ooit.

Ze legt de cane neer en komt voor me staan. Haar hand tilt mijn kin op, dwingt me haar aan te kijken. Mijn ogen zijn wazig, maar ik zie de tevredenheid in haar blik. “Goed zo, Frauke,” zegt ze zacht, en die woorden raken me diep, laten me nog een keer sidderen. “Dit is wat je bent. En dit is nog maar het begin.”

Ik kan alleen maar knikken, mijn stem verloren in de nasleep van wat ik net heb doorgemaakt. Maar in mijn hoofd is het helder: ik wil meer. Ik wil alles wat ze me kan geven. En ik weet dat ze dat zal doen, op haar manier, op haar tempo. Want dit – deze pijn, deze spanning, deze overgave – dit is wie ik ben. En zij is degene die me dat heeft laten zien.

Mijn lichaam voelt als een uitgewrongen doek, zwaar en slap tegelijk. De sidderingen van dat intense moment ebben langzaam weg, maar mijn spieren trillen nog na, een stille echo van alles wat ik net heb doorstaan. Mijn ademhaling is eindelijk rustiger geworden, al voel ik mijn borstkas nog zwaar op en neer gaan, alsof mijn lijf nog niet helemaal gelooft dat het klaar is. De touwen snijden nog steeds in mijn huid, de klemmen knijpen nog steeds in mijn tepels, maar zelfs die sensaties beginnen te vervagen, opgezogen in een waas van uitputting. Ik hang in de stoel, mijn hoofd voorovergebogen, mijn haar plakt aan mijn bezwete voorhoofd. Ik heb niets meer over.

Ze staat voor me, haar silhouet een donkere, stille aanwezigheid. Ik hoor het zachte tikken van haar laarzen als ze dichterbij komt, en dan voel ik haar vingers onder mijn kin. Ze tilt mijn hoofd op, en ik dwing mijn ogen open om haar aan te kijken. Haar blik is niet langer scherp of dwingend; er ligt iets in wat bijna zacht lijkt, een zweem van trots misschien. “Je hebt het goed gedaan, Frauke,” zegt ze, haar stem laag en kalm. Het is geen troost, maar een vaststelling, en toch voelt het als een warme deken over mijn uitgeputte geest.

Ze legt de cane weg – ik hoor het lichte tikken van het hout tegen de muur – en begint de touwen los te maken. Haar handen bewegen snel, efficiënt, alsof dit een routine is die ze talloze keren heeft uitgevoerd. Eerst mijn enkels, en ik voel de bloedcirculatie terugkeren, een tinteling die zowel pijnlijk als verlichtend is. Dan mijn polsen, en als de touwen van mijn huid vallen, laat ik mijn armen slap langs mijn lichaam hangen. Ik heb geen kracht meer om ze te bewegen. Ze haalt de gewichtjes van de klemmen, en een zachte kreun ontsnapt aan mijn lippen als de druk afneemt. Dan, voorzichtig maar zonder aarzeling, verwijdert ze de klemmen zelf. De pijn flitst nog één keer door mijn tepels, scherp en fel, maar het zakt snel weg in de doffe gloed die mijn hele lichaam nu vult.

“Kom,” zegt ze simpelweg, en ze steekt een hand uit. Ik kijk ernaar, even verward, alsof ik vergeten ben hoe ik moet bewegen. Maar dan leg ik mijn trillende vingers in haar palm, en ze trekt me voorzichtig overeind. Mijn benen wankelen, zwak en onstabiel, en ik leun tegen haar aan, mijn wang tegen het koele leer van haar kleding. Ze ondersteunt me zonder commentaar, haar arm stevig om mijn middel, en leidt me de kamer uit.

Sorry heb me heel erg laten gaan dit stuk aan lengte, maar het schrijft zo lekker met je, echt! X

Eigenlijk ben ik nog niet klaar maar ich stuur dit alvast zodat je niet al te lang moet wachten op een vervolg. Sorry, dat dat ik je qua tempo en lengte niet helemaal kan volgen. Je schrijft echt heerlijk en vooral ook ongelofelijk snel



Ik geef het niet toe maar ik ben toch wel zwaar onder de indruk van deze vrouw. Ik heb al vele mannen en vrouwen onder handen genomen maar tot nu toe was er nog geen één bij die dit op day 1 allemaal aankon. Normaal smeken ze nu al lang om genade. Ik loop om haar heen, kijk haar aan zonder iets te zeggen, verdwijn uit haar blikveld, laat de flogger steeds weer over haar lichaam strelen. Haar ademhaling gaat zwaar, ze kan haar lichaam maar nauwelijks controleren en daarmee doet ze zichzelf meer pijn. De touwen snijden dieper in haar huid, de klemmen met de gewichten worden steeds zwaarder naar mate ze meer bewegen. Ik zie de onzekerheid in haar ogen maar ze geeft geen krimp. Ze kijkt me bijna uitdagend aan zonder ook maar één woord van protest. Ik ben dit niet gewend. Ik weet hoe ik eruit zie in mijn zwarte outfit, met mijn bijn 1,80 ben ik een imponerende verschijning, helemaal als het enige geluid het tikken van mijn hakken en het ritselen van mijn leren jurk is.
Ik gebied haar te vertellen wat ze voelt. Ik laat de flogger over haar gezicht glijden om mijn woorden kracht bij te zetten: Het kost haar moeite en ze moet 2 keer opnieuw beginnen. Dan brengt ze haar gevoelens verrassend duidelijk onder woorden. Het vastgebonden zijn, zich niet kunnen bewegen, de pijn van de zweep, de tepelklemmen, de flogger. Maar ook de sensatie die door haar lichaam giert.
“Ik… ik voel alles. Het maakt me… het maakt me levend. Alsof ik eindelijk wakker ben. ik wil dat je doorgaat. Ik wil dat je me breekt. Niet om me te vernietigen, maar om me te laten zien wat ik aankan.”

Onverwacht haal ik uit met de flogger. Dit keer volgend de slagen elkaar in rap tempo op. Ik geef haar geen kans zich te herpakken. Haar bosten, haar buik, haar rug, haar benen. Binnen no time zijn overal de striemen te zien. Als ik na precies 20 slagen ophoud, weet ze even niet waar ze het moet zoeken. En toch heeft ze nog niet genoeg.
Op mijn vraag “Meer?” kan ze niet fatsoenlijk antwoorden. Maar ik begrijp uit haar gestamel, dat ze nog steeds niet genoeg heeft: “Ja,” hijgt ze, “meer, alsjeblieft.” In haar ogen zie ik dat ze het meent. Alles doet haar pijn maar ik zie ook de opwinding, de sensatie. En tussen haar wijd gespreide dijen vloeien haar sappen.

Dus loop ik tergend langzaam naar de muur, hang de flogger weer terug en haal er een ouderwets rietstokje uit. In mijn handen ziet het er bijna onschuldig uit maar ik weet, dat ik met deze cane tot nu toe bijna iedereen kapot heb gekregen. De enige die er tegen kon was een ex-commando. Maar die had daar jarenlang op getraind en hij kon met pijn goed omgaan. Hem kreeg ik pas onder controle toen ik hem op een stoel vastbond en hem door een hoertje keer op keer liet aftrekken. Dat allemaal terwijl zijn vrouw zat te kijken.

De cane maakt op het eerste gezicht maar weinig indruk. In mijn goed gemanicuurde handen ziet die er zelfs bijna elegant uit. Maar de eerste klap op haar dij, haalt haar uit de droom. Een rauwe schreeuw gevolgd door ademnood omdat de volgende klap meteen volgt. Opnieuw een hees geschreeuw maar dan toch weer gevolgd door een kreunen.
Tranen lopen over haar wangen en toch meen ik in haar gelaat genot te zien.

“Kijk me aan,” dwing ik haar en meteen kijkt ze me direct aan. Ik trek aan de tepelklemmen en zie dat het Frauke moeite kost niet te schreeuwen.
Ik laat het klemmetje los en het schiet weer terug. Diep ademt ze in en ik zie dat er weer een genotsgolf door haar lichaam schiet.
“Je houdt hiervan, nietwaar?” fluister ik haar toe. “Je houdt van de pijn, van de spanning, van het feit dat je geen controle hebt.”

“Ja.” Veel meer kan ze niet zeggen. Maak wil absolute overgave en neem met alleen “ja” geen genoegen en dwing haar het nog een keer duidelijk toe te geven: “Ja, ik hou ervan. Ik… ik wil meer.”

“Goed zo!” zeg ik terwijl ik een stap achteruit zet en op haar neer kijk. “Het heeft ook geen zin te vechten tegen iets, waar je niet tegen wilt en kunt vechten.”

En dan haal ik uit voor een groot aantal slagen. Ik raak haar overal op haar lichaam en Frauke kan zich niet weren. De touwen zijn strak getrokken, haar borsten liggen vrij en haar benen zijn nog steeds gespreid. Ze kan geen kant op, ze kan enkel de slagen accepteren. Ik houd haar nadrukkelijk in de gaten maar nog steeds zie ik duidelijk, dat ze het aankan. Ik stop een moment om zeker te zijn maar ik vergis me niet. Haar hele lichaam is bedekt met striemen maar toch zit ze nog steeds kaarsrecht overeind. Ze ademt snel, haar bosten gaan op en neer en iedere keer spannen haar beenspieren om te proberen er toch beweging in te krijgen. Ik kan duidelijk zien waarom. Haar schaamlippen zijn rood gezwollen, staan geopend en de vochtigheid stroomt uit haar. Haar clitores is duidelijk zichtbaar. Een kleine aanraking zou zeker genoeg zijn. Maar zo makkelijk maak ik het haar niet. Dat zou alles kapot maken.
De blik in haar ogen is nu ook weer helder. Bijna uitdagend kijkt ze me aan. Eigenlijk accepteer ik zoiets niet maar omdat het voor haar de eerste keer is, zie ik dit door de vingers.
En dan haal ik nog een keer uit en laat de cane met een vernietigende klap op haar borsten dalen. Ze wil schreeuwen maar krijgt geen lucht en er de schreeuw is nog niet eens een piepen.
En dan breekt ze onder mijn ogen.
Ik weet niet of ik iemand ooit zo heftig heb zien klaarkomen. Het trotse lichaam hangt in de touwen en en storm raast door Frauke heen. Ze kreunt en steunt en haar lichaam vecht tegen deze storm.
Dan komt ze nog een keer overeind, slaat met haar hoofd en probeert voor de zoveelste keer haar benen te sluiten.
En dan is het voorbij en hangt ze willoos, enkel nog vastgehouden door de touwen.
Ik kijk vanaf een afstandje naar dit fantastische schouwspel. Pas als ze niet meer reageert loop ik naar haar toe, leg mijn hand onder haar kin en kijk haar aan. “Goed zo, Frauke,” zeg ik zachtjes. “Dit is wat je bent. En dit is nog maar het begin.”
Ik weet niet of ik al helemaal tot haar doordring. Ze siddert nog steeds maar haar ogen worden alweer helder. Ze kijkt me aan en eindelijk zie ik haar ontspannen. Alsof ze beseft dat ze het, voor dit moment, heeft doorstaan.

Ik hang de cane weer aan de muur en begin haar langzaam los te binden. Ik begin bij haar enkels en bindt haar geteisterde lichaam los. Ik trek nog even speels aan de gewichtjes die nog steeds aan de tepelklemmen hangen maar meer dan een zacht steunen verneem ik niet. Als ik de klemmen van haar tepels afhaal en het bloed weer stroom, ademt ze wel heftig.
Ze is zo kapot, dat ze nog steeds geen controle over haar armen en benen heeft en als een vaatdoek zakt ze in de stoel.

Ik moet haar overeind helpen en ondersteunen. Nu haar handen eindelijk vrij zijn, valt ook de rest van haar jurk op de grond en voor het eerst is ze helemaal naakt. Het stoort haar niet dat ik haar tegen me aan druk en haar help de ruimte te verlaten.
Ik breng haar naar haar kamer die in principe net zo is ingericht als alle ruimtes. Ik leg haar op een bed met satijnen lakens. Ik kijk nog een keer naar haar en dek haar dan toe. Ze heeft nu een uurtje rust verdiend voordat ik verder met haar ga.

Je moet je echt niet opjagen om te schrijven hoor, ik wacht geduldig en geil op je vervolg voor ik nu zelf verder schrijf! Ik kan misschien aan een hoog tempo schrijven maar denk er ook heel weinig bij na, vandaar hihi. Maar voel je niet opgejaagd, geniet van het schrijven en lezen! X Frauke

Terwijl Frauke slaapt kijk ik snel nog even naar mijn andere cliënten. Ik wil me eigenlijk op Frauke concentreren maar ja, de schoorsteen moet toch roken en ik kan en wil mijn reputatie niet op het spel zetten.
En dus leef ik me een half uurtje op 2 kerels uit, die niets anders verdienen. 2 rijke haantjes die thuis meer te vertellen hebben dan goed voor ze is. Voor veel geld laten ze zich af en toe door mijn op hun plaats zetten. Omdat ik niet veel tijd heb, maak ik er een kleine groepssessie van. De ene hang ik aan het kruis en mag toekijken, hoe ik de ander er van langs geef. Na 20 minuten worden de rollen omgedraaid. En daarna hang ik ze tegenover elkaar zodat ze elkaar gezellig urenlang kunnen aankijken.
En dan blijft er nog een klein uurtje voor Anne Marie. Anne is een leuke vrouw met een lief gezin. Maar ze moet vooral leren, niet altijd aan anderen voorrang te geven. Ze moet harder voor anderen zijn en meer aan zichzelf denken. 2 vliegen in één klap denk ik. Ik laat heer de 2 kerels afronselen en als beloning mag ze er één uitzoeken die haar naar haar wens mag gaan bevredigen. Ik begeleid het hele gebeuren en geef een aantal sturende tips. Uiteindelijk komt Anne voor het eerst in tijden weer eens klaar en gaat opgetogen weer naar huis.
Daarna moet ik me snel douchen en omkleden. Als ik zo met Frauke verder ga, moet ik er op mijn best uitzien. Er mag geen enkele twijfel aan mijn persoon, mijn uitstraling en mijn uiterlijk zijn.
Ik trek een strakke leren boek aan met een dito top. Mijn haren laat ik losjes hangen. Ik wil de rest van vandaag niet te streng overkomen. Mijn benen lijken in eindeloos lang en ik kijk tevreden in de spiegel.

Net als ik klaar ben, komt Frauke uit haar kamer. Ze heeft een zeiden kimono aan die losjes om haar lichaam hangt en niets verbergt. Ik weet niet of ze er over na heeft gedacht of dat ze intuïtief hiervoor heeft gekozen maar ik ben tevreden. Het is niet nodig om helemaal naakt rond te lopen maar ik wil ook niet dat ze zich helemaal gaat aankleden. Deze variant is precies wat ik wil zien. Ze kijkt me onzeker aan. Vragend zonder iets te zeggen.
Ik loop naar haar toe en ik doe geen moeite te verbergen, dat ik meer dan een kop boven haar uittoorn. Ik bekijk haar, de sporen von onze sessie zijn nog duidelijk zichtbaar maar ik zie niets ergs.
Dan neem ik haar in mijn armen en druk haar tegen me aan. Hier heeft Frauke duidelijk niet op gerekend maar dat is juist één van de geheimen van mijn succes: Ik ben onvoorspelbaar. Ik stel haar gerust en zeg, dat het OK is en dan laat ze zich in mijn armen vallen. Ik vraag haar hoe ze zich voelt. “Fantastisch” krijg ik als antwoord. “Ik heb nog nooit zo veel pijn gevoeld maar ik heb ook nog nooit zoveel genot ervaren. En ik heb geen moment getwijfeld, dat ik dit wil. “U beslist over mij en ik onderga het, wat het ook is. Wat u ook van mijn verlangt, ik zal alles doen” Haar lichaam trilt als ze het zegt en ik weet wat er door haar heen gaat.
Ik haar vast als een klein kind en streel over haar hoofd alsof ze een huisdier is.
“Maak je geen zorgen,” zeg ik. “Zolang je precies doet wat ik je opdraag, zal ik voor je zorgen.”
Ze kijkt me aan met grote ogen waarin ik duidelijk kan lezen dat ik nu al gewonnen heb. Er zal niets meer zijn, wat ze niet voor me zal doen.

Ik word wakker in een waas, mijn lichaam zwaar en loom, alsof ik uit een diepe droom ontwaak. De satijnen lakens glijden langs mijn huid, en elke beweging herinnert me aan wat er eerder is gebeurd. De striemen op mijn lichaam branden nog na, een stille echo van de cane en de flogger, maar het is geen pijn die me verzwakt. Integendeel, het voelt als een soort trofee, een bewijs van wat ik heb doorstaan. Ik adem diep in en voel hoe mijn borstkas nog steeds beeft van alles wat ik heb gevoeld. Het is vreemd hoe iets zo intens en rauw me tegelijkertijd zo vervuld kan laten voelen.

Ik zwaai mijn benen over de rand van het bed en zie de zijden kimono die op een stoel ligt. Zonder er al te veel bij na te denken, trek ik hem aan. Hij voelt koel tegen mijn warme huid, en de stof glijdt losjes over de rode lijnen die zij heeft achtergelaten. Ik kijk in de kleine spiegel aan de muur en zie mezelf – mijn ogen helder, mijn wangen rood, mijn haar warrig. Ik zie er anders uit, sterker misschien, ook al trillen mijn handen nog een beetje als ik de ceintuur van de kimono vastknoop. Wat heeft zij met me gedaan? En waarom voelt het zo goed?

Als ik de kamer uit stap, zie ik haar meteen. Ze staat daar, lang en ongenaakbaar, in een strakke leren broek en top die haar nog imposanter maken dan ze al is. Haar haren vallen los over haar schouders, en even voel ik een steek van bewondering – niet alleen voor haar uiterlijk, maar voor alles wat ze uitstraalt. Ze draait zich naar me om, en haar ogen glijden over me heen, keurend maar niet afwijzend. Ik voel me klein onder haar blik, maar niet zwak. Het is een vreemde combinatie, die ik nog niet helemaal kan begrijpen.

Ze loopt naar me toe, en ik hoor het zachte tikken van haar hakken op de vloer. Het geluid alleen al roept een rilling op, een herinnering aan eerder, toen datzelfde geluid de stilte vulde vlak voor ze toesloeg. Ze torent boven me uit, en ik moet mijn hoofd iets kantelen om haar aan te kijken. Dan, onverwacht, trekt ze me naar zich toe. Haar armen sluiten om me heen, stevig maar niet ruw, en ik voel de warmte van haar lichaam door het leer heen. Mijn adem stokt even. Dit had ik niet zien aankomen. Na alles wat er gebeurd is, voelt deze omhelzing bijna te teder, te menselijk.

“Hoe voel je je?” vraagt ze, haar stem laag en kalm. Haar hand rust op mijn achterhoofd, en ik voel haar vingers door mijn haar gaan, bijna alsof ze me troost. Ik slik moeizaam, zoek naar woorden die recht doen aan wat er in me omgaat.

“Fantastisch,” zeg ik uiteindelijk, en het woord voelt te klein voor wat ik bedoel. “Ik heb nog nooit zoveel pijn gevoeld, maar… ook nog nooit zoveel genot. Het was alsof ik voor het eerst echt leefde. En ik heb geen moment getwijfeld dat ik dit wil.” Mijn stem trilt, en ik voel mijn lichaam reageren terwijl ik het zeg, een golf van opwinding die ik niet kan tegenhouden. “U beslist over mij, en ik onderga het, wat het ook is. Wat u ook van me verlangt, ik zal alles doen.”

Ze kijkt me aan, en in haar ogen zie ik iets wat ik niet helemaal kan plaatsen – tevredenheid misschien, of trots. Haar hand glijdt van mijn hoofd naar mijn kin, en ze tilt mijn gezicht iets op zodat ik haar recht aankijk. “Maak je geen zorgen,” zegt ze, haar stem nu zachter, bijna geruststellend. “Zolang je precies doet wat ik je opdraag, zal ik voor je zorgen.”

Die woorden nestelen zich diep in me, en ik voel hoe mijn laatste restje weerstand wegvalt. Ze heeft gelijk. Er is niets meer om tegen te vechten, niets meer dat ik wíl weerstaan. Ik laat me tegen haar aan vallen, mijn hoofd rust tegen haar borst, en voor het eerst sinds dit alles begon, voel ik een soort rust over me heen komen. Het is geen zwakte, geen overgave uit wanhoop. Het is een keuze, een bewuste stap om me aan haar over te geven.

Ze houdt me nog even vast, en dan laat ze me los. “Kom,” zegt ze, en ze gebaart dat ik haar moet volgen. Ik loop achter haar aan, mijn blote voeten zacht op de koude vloer, de kimono ruisend om me heen. We gaan een andere kamer binnen, kleiner dan de vorige, met een lage tafel en een paar kaarsen die een warme gloed verspreiden. Ze wijst naar een kussen op de grond. “Kniel.”

Ik doe wat ze zegt, zonder aarzeling. Mijn knieën raken het zachte kussen, en ik houd mijn rug recht, mijn handen rustend op mijn bovenbenen. Ze loopt om me heen, net zoals eerder, maar dit keer voelt het anders. Er hangt geen dreiging in de lucht, geen spanning van wat er komen gaat. Het is alsof ze me nu echt ziet, niet alleen als een lichaam om te testen, maar als iets van haar.

Ze hurkt voor me neer, haar gezicht dicht bij het mijne. “Je hebt het goed gedaan, Frauke,” zegt ze, en haar stem is warm, bijna intiem. “Maar dit is nog maar het begin. Er is zoveel meer dat ik je kan laten zien, zoveel meer dat je kunt voelen. Ben je er klaar voor?”

Ik knik, mijn keel te droog om te spreken. Maar ze wacht, haar ogen dwingen me om het hardop te zeggen. “Ja,” breng ik uit, mijn stem hees maar vastberaden. “Ik ben er klaar voor.”

Ze glimlacht, een kleine, bijna onmerkbare beweging van haar lippen, en staat weer op. “Mooi,” zegt ze, terwijl ze zich omdraait en iets van een plank pakt. Ik kan niet zien wat het is, maar dat maakt niet uit. Wat het ook is, ik weet dat ik het zal accepteren. Niet omdat ik moet, maar omdat ik het wil. Omdat zij het van me vraagt.

En terwijl ze terugloopt, voel ik mijn hartslag versnellen, niet uit angst, maar uit verwachting. Dit is wie ik nu ben. Dit is wat ik wil. En met haar aan mijn zijde, weet ik dat ik alles aankan.

Met een halsband met leiband die ze me eerst om deed leidt ze me naar een andere ruimte, en zodra ik binnenstap, voel ik een rilling over mijn rug lopen. In het midden staat een stoel die eruitziet als iets uit een kliniek, maar dan anders – zwart leer, metalen accenten, en een reeks riemen en touwen die aan de zijkanten bungelen. Het is een gynaecologische stoel, maar dan aangepast voor iets veel extremers. Mijn adem stokt even, niet uit angst, maar uit een soort elektrische spanning die door mijn lijf schiet. Ze kijkt me aan, haar ogen scherp en doordringend, en ik weet dat ze mijn reactie ziet. “Ga zitten,” zegt ze, haar stem kalm maar onverbiddelijk.

Ik laat de kimono van mijn schouders glijden en voel de koele lucht op mijn nog steeds gevoelige huid. Naakt stap ik naar de stoel en laat me erop zakken. Het leer voelt koud tegen mijn rug en billen, en ik spreid mijn benen instinctief als ze de steunen aan de zijkanten vastzet. Mijn enkels worden als eerste vastgebonden, stevige touwen die strak om mijn huid worden geknoopt. Ze werkt snel en precies, haar vingers behendig terwijl ze de knopen legt. Ik probeer mijn benen te bewegen, maar er zit geen speling in – ik zit vast, volledig aan haar overgeleverd.

Dan pakt ze meer touw, dikker dit keer, en begint mijn bovenlichaam vast te binden. Het touw glijdt over mijn borsten, onder mijn armen door, en wordt strakgetrokken achter de stoel. Mijn polsen worden achter mijn rug gebonden, en met elke knoop voel ik mijn bewegingsvrijheid verder verdwijnen. Het touw snijdt licht in mijn huid, een vertrouwd gevoel inmiddels, en ik voel mijn ademhaling versnellen. Als ze klaar is, leunt ze voorover en trekt nog één keer aan de touwen om zeker te zijn dat alles vastzit. “Probeer maar,” zegt ze, een lichte uitdaging in haar stem.

Ik spartel even, maar het heeft geen zin. De touwen houden me stevig op mijn plaats, mijn benen wijd gespreid, mijn lichaam open en kwetsbaar. Ze loopt naar een kast aan de muur en komt terug met een rolkoffer vol spullen. Ik kan niet alles zien, maar mijn ogen vangen glimpen op van glanzend metaal, siliconen, en draadjes die uit apparaten steken. Mijn hart bonst in mijn borst. Wat gaat ze met me doen?

Ze begint met een vibrator, een slanke, gebogen staaf die zacht zoemt als ze hem aanzet. Ze houdt hem even voor mijn gezicht, laat me ernaar kijken, en dan glijdt ze ermee over mijn dijen, plagend langzaam. “Je wilde meer,” fluistert ze, haar stem dicht bij mijn oor. “Dit is meer.” Zonder waarschuwing drukt ze het ding tegen mijn clitoris, en ik hap naar adem. De sensatie is onmiddellijk en overweldigend, een scherpe golf van genot die door me heen schiet. Ik trek aan de touwen, maar ze geven niet mee, en dat maakt het alleen maar intenser.

Ze houdt de vibrator daar, laat hem trillen op volle kracht, en ik voel mijn lichaam al snel reageren. Mijn spieren spannen zich aan, mijn adem komt in korte stoten, en voor ik het weet, komt de eerste golf over me heen. Ik kreun luid, mijn hoofd achterover in de stoel, en mijn benen trillen oncontroleerbaar. Maar ze stopt niet. Ze haalt de vibrator even weg, geeft me een paar seconden om op adem te komen, en dan pakt ze iets anders – een dikke, pulserende dildo met een draad eraan. Ze smeert er wat glijmiddel op en duwt hem langzaam naar binnen.

Ik voel hoe hij me vult, en dan zet ze hem aan. Het ding begint te bewegen, te stoten, en tegelijkertijd trilt er iets tegen mijn clitoris. Mijn ogen rollen weg, en ik kan een schreeuw niet onderdrukken. Het is te veel, te snel na de eerste keer, maar mijn lichaam heeft geen keus. De tweede golf komt nog harder, en ik voel tranen in mijn ogen springen terwijl ik klaarkom, mijn hele lijf schokkend tegen de touwen.

“Je bent nog niet klaar,” zegt ze, en ik hoor een lichte grijns in haar stem. Ze pakt een setje kleine, trillende balletjes en stopt ze een voor een bij me naar binnen, elk met een draadje eraan. Ze trekt er speels aan terwijl ze een ander apparaat pakt – een soort zuignap die ze over mijn clitoris zet. Als ze hem aanzet, voel ik een pulserende zuiging die me bijna uit de stoel tilt, als dat mogelijk was geweest.

Ik neem Frauke mee naar één van de kleinere ruimtes. Ook hier domineert het glimmend leren interieur. Maar er ist een warmere sfeer. Meer en prettiger licht en ik heb zelfs een paar kaarsen aangestoken.
Ik laat Frauke knielen en ze zoet het meteen zonder één woord van protest. Ik bekijk haar en ben weer onder de indruk van haar. 2 personen in één. Ze knielt kaarsrecht en haar hele lichaam straalt trots en zelfverzekerdheid uit. Maar in haar ogen zie ik toch ook de twijfel en onzekerheid. Een heerlijke combinatie.

Ik wil haar niet gelijk weer hard aanpakken. Aan de andere kant mag het natuurlijk ook geen relax weekend worden. Als ik haar wil helemaal wil breken, dan kan moet ik streng zijn en streng blijven. Dus gaan we nu werken aan het aspect schaamte. Of beter gezegd, het ontbreken ervan. Vanochtend probeerde ze reflexachtig haar naaktheid te bedekken. Dat ging toen niet omdat ze vastgebonden was. Maar ze zal moeten leren, dat er niet eens over mag nadenken. Nadenken, doe ik wel voor haar.

Aan haar halsband leid ik haar naar de volgende ruimte met in het midden een gynaecologische stoel. Alleen is deze stoel voor mijn doeleinden speciaal aangepast. Vooral zijn er verschillende riemen aangebracht waarmee ik haar op de stoel kan fixeren. Binnen enkele tellen zit ze helemaal vast en kan zich bijna niet meer bewegen. Toch neem ik ook nog een touw om haar bovenlijf helemaal vast te snoeren. Ze probeert zich te bewegen maar het gaat niet meer.

Ik loop naar een rek aan de muur en haal er een koffertje uit. Dit is mijn folterkoffertje maar dan in de aangename zin van het woord. In deze koffer zitten allerlei speeltjes om een vrouw te bevredigen. Ik maak hem open en houd hem zo, dat Frauke er een blik op kan werpen zonder dat ze alles ziet.
Als eerste neem ik een vibrator, licht gebogen. Ik zet hem aan en houd hem voor haar ogen. Dan laat ik hem over haar borsten via haar buik naar haar benen glijden. Dan zet ik hem tussen haar benen. Ik kijk haar daarbij constant aan en tot mijn verbazing kijkt ze terug. Met grote open ogen, bijna uitdagend. Daarbij moet ze zich er ook van bewust zijn, dat haar lichaam al begint te reageren. Ik zie hoe de eerste druppels vochtigheid tussen haar schaamlippen te voorschijn komen hoewel ik haar nog daar nog niet eens heb aangeraakt.
Ik breng mijn gezicht naar het hare en zeg: “Je wilde meer, dit is meer.”
En dan zet ik de vibrator op het hoogste standje en druk hem tegen haar clitoris. Het is fascinerend om te zien hoe haar lichaam reageert. Alle spieren spannen zich maar ze kan geen kant op. En dus rolt een golf van genot door haar lichaam en ze kan alleen maar kreunen van genot. Dat doet ze dan ook. Geen spoor van schaamte of proberen te onderdrukken wat niet kan worden onderdrukt.

Ik ben diep onder de indruk maar uiteraard gaan we verder. Nu met een extra dikke Dildo. Ik doe er een beetje glijmiddel op maar ik ben ervan overtuigd, dat dit niet echt nodig is. De dildo heeft een klein trillend staafje dat als ie er helemaal inzit, tegen haar clitoris aankomt. De combinatie van compleet opgevuld met de trillende sensatie van haar clitoris stuurt Frauke opnieuw over the edge. Opnieuw komt ze steunend en kreunend klaar terwijl haar lichaam onbeweeglijk vastgebonden zit.
Ik ken geen genade en bewerk haar meerdere minuten en ik stel vast, dat ze keer op keer klaar komt. De tranen lopen over haar wangen maar ze kan zich er niet tegen verweren.

Als ze 4 keer is gekomen, trek ik de dildo langzaam tussen haar schaamlippen uit. Ze ziet er gehavend uit maar als ik haar aankijk, zie ik weer die uitdagende blik. Ze heeft nog steeds niet genoeg gehad.
Dus gaan we nog even verder. Ik heb een paar liefdes balletjes die ik één voor één inbreng. Maar dat is slechts ter afleiding. Ik heb ook nog een zuignapje op haar clitoris. Dit is echt zwaar want het zuigt de clitoris in een soort vacuüm. Dat heeft tot nu toe nog niemand langer dan 2-3 minuten volgehouden.
Ze denkt, dat de balletjes alles zijn en ik zie nog steeds die uitdagende blik in haar ogen. Als ik het zuignapje aanzet, is die blik echter op slag verdwenen. Haar ogen verdraaien compleet als ik het eerste orgasme uit haar zuig. Ze kan niet eens meer steunen, er komt geen geluid meer uit als het orgasme door haar lichaam raast. Als ik het apparaatje uitzet hangt ze hijgend in de touwen maar verder geeft ze geen krimp.
Dus gaan we de volgende ronde in en dan nog een ronde. Pas nadat er nog 5 dondende orgasmes door haar lichaam zijn getrokken, kan ze niet meer.
“Stop please. Ik kan niet meer.” Smeekt ze. Ik dwing haar, me in mijn ogen te kijken. Ze gehoorzaamd maar er is niets meer van haar uitdagende blikken over. Van haar ogen tot de rest van haar afgepeigerde lichaam geeft ze zich gewonnen.

Ich glimlach en haal het zuignapje eraf. Dan bind ik haar los. Net als eerder zakt ze total loss in elkaar. Ik moet haar helpen om van de stoel af te komen. Ze merkt niet eens, dat ze de balletjes nog met zich meedraagt. Dat is ook goed zo, want die mag ze voorlopig ook niet uitdoen. In tegendeel. Met een afstandsbediening zet ik de balletjes op een lage trilstand aan. Ik zie dat ze registreert, dat er iets is maar ze is te afgepeigerd om er aandacht aan te schenken. Dat hoeft nu ook niet, dat komt volgende week wel weer als ze weer in haar vertrouwde omgeving is.

Elise leidt me naar de slaapkamer, haar hand stevig om mijn halsband geklemd. Ik voel de uitputting in mijn lichaam, maar haar vastberadenheid geeft me geen ruimte om te protesteren. Ze zegt dat ik rust nodig heb, maar ik weet dat haar definitie van rust anders is dan de mijne. De kamer is zacht verlicht, een contrast met de harde lijnen van het leren interieur elders, en ik ruik de vage geur van kaarsen die ze heeft aangestoken. Het voelt bijna teder, maar ik weet dat dit slechts een prelude is.

Ze beveelt me te gaan liggen, en ik gehoorzaam zonder aarzeling. Mijn lichaam is nog steeds zwaar van wat ik eerder heb doorstaan, mijn spieren trillen lichtjes van de naschokken. Elise haalt een glanzende latex slaapzak tevoorschijn, en ik voel een mengeling van spanning en overgave door me heen gaan. Ze helpt me erin, mijn armen en benen glijden in de strakke, gladde stof die mijn huid omsluit. Ze trekt de riemen aan, snoert me vast, laag voor laag, tot ik volledig immobiel ben. Mijn wereld krimpt terwijl ze oordoppen in mijn oren plaatst, het geluid van de buitenwereld vervaagt tot een dof niets. Dan komt de gag – stevig, onverbiddelijk – en tot slot het zwarte latex masker. Het sluit mijn ogen af, en ik ben volledig afgesloten, verloren in een cocon van duisternis en stilte.

Ik voel hoe ze iets tussen mijn benen plaatst, een klein, zoemend balletje dat zachtjes begint te trillen. Het is subtiel, bijna troostend, en toch houdt het me gevangen in een constante staat van bewustzijn. Mijn lichaam, uitgeput als het is, kan niet anders dan reageren. Het zachte gezoem vult de leegte, en ik zweef ergens tussen slaap en waakzaamheid, niet in staat om te ontsnappen aan de sensatie. De nacht strekt zich eindeloos uit, en ik verlies elk besef van tijd. Alleen dat lichte, aanhoudende trillen blijft, een stille herinnering aan haar controle.

De ochtend komt als een stille verschuiving, al heb ik geen idee hoe laat het werkelijk is. Het enige wat ik voel, is het moment dat het vibrerende balletje weer tot leven komt, eerst zachtjes, dan met een plotselinge, intense golf die me uit mijn halfbewuste toestand rukt. Mijn lichaam reageert instinctief, spant zich tegen de strakke latex slaapzak, maar ik kan geen kant op. Het orgasme dat volgt is snel en meedogenloos, en ik kreun gedempt achter de gag, mijn adem hortend in de afgesloten ruimte van het masker. Dan zakt het trillen weer terug naar dat lage, constante gezoem, en ik blijf liggen, hijgend, verloren in de duisternis.

Na wat voelt als een eeuwigheid hoor ik eindelijk iets – of beter gezegd, ik vóél het. Een lichte druk op de slaapzak, een subtiele verandering in de lucht om me heen. Elise is er. Haar aanwezigheid is onmiskenbaar, zelfs zonder dat ik haar kan zien of horen. Mijn hartslag versnelt, anticiperend op wat komt. Dan begint ze de riemen los te maken, één voor één, met die kalme precisie die zo typisch voor haar is. Ik voel de spanning op mijn lichaam afnemen, maar de latex blijft strak om me heen zitten, als een tweede huid die me nog steeds gevangen houdt.

Ze trekt het masker van mijn gezicht, en het plotselinge licht prikt in mijn ogen. Ik knipper, probeer te focussen, maar alles is wazig na uren in het donker. Haar gezicht komt langzaam in beeld, sereen en ondoorgrondelijk, met die lichte glimlach die zowel troostend als dreigend kan zijn. Ze zegt niets, maar haar ogen boren zich in de mijne, alsof ze mijn gedachten wil lezen, mijn uitputting wil wegen. Ik voel me naakt onder haar blik, kwetsbaarder dan ooit, ook al ben ik nog volledig ingesloten in de slaapzak.

Ze haalt de gag uit mijn mond, en ik hap naar adem, mijn lippen droog en gevoelig van de lange nacht. Mijn kaak voelt stijf, maar ik durf geen geluid te maken, geen woord te spreken zonder haar toestemming. Ze strijkt met een vinger over mijn wang, een bijna tedere aanraking, en ik sluit mijn ogen even, dankbaar voor dat kleine gebaar. Maar dan trekt ze haar hand terug en begint ze de oordoppen te verwijderen. Het geluid van de kamer stroomt binnen – het zachte knisperen van de kaarsen, het ruisen van haar ademhaling, het lichte tikken van haar nagels tegen de latex. Het is overweldigend na de stilte, en ik moet mezelf dwingen om kalm te blijven.

"Goed geslapen?" vraagt ze, haar stem laag en geamuseerd. Ik weet niet wat ik moet antwoorden. Heb ik überhaupt geslapen? Het voelt meer alsof ik heb gezweefd in een eindeloze roes van sensatie en uitputting. Ik knik zwakjes, mijn keel te droog om te spreken, en ze lacht zachtjes, een geluid dat me tegelijkertijd geruststelt en op scherp zet.

Ze begint de riemen verder los te maken en trekt de latex slaapzak open. De koele lucht raakt mijn bezwete huid, en ik huiver onwillekeurig. Mijn armen en benen voelen zwaar, bijna alsof ze niet meer van mij zijn, en ik blijf roerloos liggen terwijl zij de stof van me afpelt. Dan voel ik het weer – dat zachte gezoem tussen mijn benen. De liefdesballetjes zijn er nog steeds, en ze heeft ze vannacht nooit uitgezet. Mijn lichaam reageert meteen, een lichte trilling van spanning loopt door me heen, maar ik ben te uitgeput om meer dan een zachte zucht te laten ontsnappen.

Elise merkt het op, natuurlijk. Ze pakt de afstandsbediening en houdt hem voor mijn ogen, haar duim zwevend boven de knoppen. "Je hebt het goed gedaan vannacht," zegt ze, en er klinkt een vleugje goedkeuring in haar stem. "Maar we zijn nog niet klaar." Ze drukt op een knop, en het gezoem wordt iets sterker, net genoeg om mijn adem te laten stokken. Ik bijt op mijn lip, probeer mezelf te beheersen, maar mijn lichaam verraadt me zoals altijd. Ze kijkt toe, gefascineerd, terwijl ik worstel om stil te blijven liggen.

Ze helpt me overeind, mijn benen trillen als ik probeer te staan. De balletjes blijven me plagen, en ik moet me aan haar vastgrijpen om niet om te vallen. Haar arm is stevig om mijn middel, en even laat ik mijn hoofd tegen haar schouder rusten, dankbaar voor de steun. Maar dan duwt ze me zachtjes naar een stoel in de hoek van de kamer, een eenvoudige houten stoel met een rechte rugleuning. "Zitten," beveelt ze, en ik gehoorzaam, al kost het me moeite om mijn lichaam onder controle te houden.

Ze knielt voor me neer, haar handen glijden over mijn dijen, en ik voel hoe mijn adem versnelt. Ze haalt een flesje water tevoorschijn en houdt het aan mijn lippen. Ik drink gretig, het koele water kalmeert mijn droge keel, en ik mompel een zachte "dank je" voor ik het doorheb. Ze glimlacht, maar zegt niets, en richt haar aandacht dan op de balletjes. Met een behendige beweging haalt ze ze eruit, en ik kan een kreun van opluchting niet onderdrukken nu de constante stimulatie eindelijk stopt. Maar de leegte die achterblijft voelt vreemd, bijna ongemakkelijk, en ik verschuif onrustig op de stoel.

"Je hebt rust verdiend," zegt ze, terwijl ze opstaat en me aankijkt. "Maar echte rust komt later. Voor nu gaan we douchen en eten. En daarna..." Ze laat de zin in de lucht hangen, en ik voel een rilling over mijn rug lopen. Ik weet dat haar plannen voor mij nog lang niet ten einde zijn. Ze helpt me opstaan, en ik volg haar zwijgend, mijn lichaam nog steeds zwak maar mijn geest alweer alert. Wat ze ook voor me in petto heeft, ik ben er klaar voor – of dat denk ik althans. Met Elise weet je het nooit zeker.

De tijd is snel gegaan vandaag. En Frauke heeft meer doorstaan dan ik ooit had durven dromen. Zijzelf ook trouwens.
Maar ook de nacht heeft weer nieuwe ervaringen in petto.
Ik help haar naar de slaapkamer, ondersteun haar waar ze het nodig heeft. Alleen heb ik ook de hele tijd mijn hand aan haar halsband zodat steeds duidelijk is, dat ik in Charge ben. Maar ze heeft toch geen kracht om te protesteren dus is het geen probleem. Ik heb alles goed voorbereid du er is ook nauwelijks tijd om vragen te stellen.
Geroutineerd pak ik haar in een latex slaapzak. Het is er een die haar hele lichaam inpakt en dan vacuüm gezogen wordt. Haar lichaam is daardoor helemaal zichtbaar, maar dan in latex bedekt.
Ze zal deze nacht helemaal in een soort isolatie gaan doorbrengen. Ze krijgt een paar oordoppen in zodat ze niets kan horen, een gag in haar mond en dan een masker over haar gezicht.
Er is helemaal niets behalve haar eigen met latex bedekte lichaam dat ze niet bewegen kan, de geur van latex en het ruisen van haar eigen bloed in haar oor.
En natuurlijk de balletjes die ik niet heb verwijderd. Met de afstandsbediening schakel ik het nacht programma in. Dit programma laat de balletjes constant zachtjes vibreren. Soms iets sterker, dan weer langzamer. Het is er om haar duidelijk te maken, dat ik ook s`nachts over haar kan beschikken. Volledige rust zal ze niet krijgen en een diepe slaat al helemaal niet. Ze zal steeds voelen, dat ik haar controleer. Op elk moment van de dag.
Als ik de volgende ochtend binnen kom ligt Frauke in een soort halfslaap. Ik bekijk het plaat je en ben tevreden. Elk detail van haar lichaam is duidelijk zichtbaar. Haar bosten met de harde tepels, haar vlakke buik, haar benen die licht gespreid zijn. Ik kan er niet vanaf blijven en streel haar over haar hele lichaam. Op het moment dat ze wakker word, laat ik de balletjes in de hoogste stand vibreren en opnieuw kan ik toekijken hoe een gigantisch hoogtepunt door haar lichaam jaagt. Haar spieren proberen te bewegen maar ze heeft weer geen kans. Ook schreeuwen of steunen is moeilijk met de gag in haar mond. Het speeksel loopt over haar masker en ze krijgt steeds moeilijker lucht. Dus laat ik het erbij en laat haar weer tot rust komen.

Ik begin haar te bevrijden, bind haar los, neem masker, oordoppen en gag weg. Ze is nog niet in staat te praten dus ga ik verder en bevrijd haar van de slaapzak. De lucht veroorzaakt rillingen in haar lichaam en haar tepels blijven hard en puntig overeind staan.
Ik streel haar gezicht zachtjes om haar gerust te stellen. Dankbaar kijkt ze me aan. Op dat moment beginnen de balletjes weer iets krachtiger te vibreren. Ze bijt op haar lip en probeert het te negeren. Ze is to moe, te uitgeput. Ik druk mijn lippen op haar voorhoofd om haar gerust te stellen maar dan zeg ik, dat we nog niet klaar zijn.
En met een druk of de afstandsbediening laat ik eitjes diep in haar steeds meer vibreren. Ze probeert het krampachtig te negeren maar iedere keer als ze het gevoel heeft, haar lichaam onder controle te hebben, zet ik de balletjes een stukje harder. Het is een gevecht wat ze niet kan winnen en uiteindelijk geeft ze op en geeft toe aan haar lichaam dat sidderend en stuiptrekkend klaar komt. Nu ze zich bewegen kan slaat haar hoofd van links naar rechts en haar benen trappelen ongecontroleerd.
En dan is het voorbei en ik moet haar weer helpen bij het opstaan.
Dit keer is het echt genoeg en ik haar de balletjes uit haar en geef haar wat water.
“Je hebt het echt goed gedaan.” zeg ik. “En je hebt nu rust verdiend. Voor nu gaan we douchen en eten. En daarna..."

Het is niet helemaal juist wat ik haar vertel. Het eten gaat voor haar al iets worden, wat ze nog niet heeft meegemaakt. Maar ook dit wordt in de toekomst een belangrijk deel van haar leven.
Ik neem haar mee de grote inloop douche in en ik zet het water aan. Ik zeep haar hele lichaam in, spoel haar weer af, was haar haren, droog haar met een zachte handdoek af en smeer haar met lotion in. Alsof het de normaalste zaak van de wereld is, raak ik haar overal aan. Haar borsten, haar buik, haar schaamlippen. Maar dit keer maak ik geen misbruik van haar.
Dan stuur ik haar naar haar kamer om zich aan te kleden terwijl ik hetzelfde doe.
Ik trek weer een leren jurkje aan met een paar pumps. Dit keer zie ik er niet te streng uit, meer als een rijke zakenvrouw.
Dan loop ik weer naar Frauke en kijk hoever ze is. Ze ziet er heerlijk uit. Ik heb een een klein stringetje en een wetlook jurkje voor haar neergelegd met een paar overknee laarzen. Het jurkje is eigenlijk te krap en van onderen to kort. Het ziet er nogal hoerig uit en dat is ook precies de bedoeling.
Afgemaakt wordt het met haar zwarte halsband die vrij strak om haar hals zit. “Perfekt, je ziet er fantastisch uit” zeg ik. We gaan ontbijten en ik neem haar mee naar de garage en laat haar instappen. Nu zie ik dat ze haar wenkbrauwen fronst. Ik zeg niets, ga achter het stuur zitten en rijd naar de stad.
Onderweg leg ik mijn hand op haar bovenbeen. Het rokje is zo kort, dat het nauwelijks iets bedekt en ik kan ongehinderd mijn gang gaan. Frauke doet haar ogen dicht en zucht. Ik voel waarom. Ze wordt alweer nat. In de binnenstad rijd ik een parkeerplaats op en zeg: “We gaan lekker samen op een terrasje ontbijten.”
Voor het eerst protesteert ze. “Nee, dat kan ik niet doen. Ik kan zo niet over straat.”
Ik ga niet met haar in discussie. Voor ze weet wat er gebeurt haal ik een riem uit mijn tas en bindt deze aan de haak van haar halsband en trek er aan. “Als ik zeg, dat we samen gaan ontbijten, dan gaan we samen ontbijten. Alleen jammer, dat je er zo over denkt. Eigenlijk dacht ik, dat we als vriendinnen gaan maar blijkbaar heb je daar geen zin in.
In een volgende beweging haal ik de balletjes uit mijn tas en breng ze in. Heel even laat ik ze op volle sterkte vibreren en dan zet ik ze weer uit.
Dan zeg ik met strenge stem: “Ik stap nu uit en jij gaat met mij aan de riem naar het terras. En als je niet doet wat ik je zeg, dan gaat dit nog veel pijnlijker worden, dan het nu misschien al voor je is.”

De rit naar de stad voelt als een eeuwigheid, ook al duurt het maar een paar minuten. Mijn hart bonst in mijn keel terwijl Elise’s hand nonchalant op mijn bovenbeen rust. Ik probeer mijn ademhaling onder controle te houden, maar het is zinloos. Haar vingers glijden af en toe iets hoger, en ik voel mijn lichaam reageren, ook al wil ik dat niet. Het jurkje dat ze voor me heeft uitgekozen – als je het überhaupt een jurkje kunt noemen – bedekt amper iets. De stof plakt aan mijn huid, en bij elke beweging voel ik hoe bloot ik ben. De halsband knelt strak om mijn nek, een constante herinnering aan wie hier de baas is.

Als we eindelijk parkeren, kijkt Elise me aan met die kalme, zelfverzekerde glimlach van haar. “We gaan lekker samen op een terrasje ontbijten,” zegt ze, alsof het de normaalste zaak van de wereld is. Maar voor mij is het dat niet. Mijn maag draait om bij de gedachte dat mensen me zo zullen zien: halfnaakt, aan een riem, als een soort trofee die ze trots meesleept.

“Nee,” flap ik eruit, mijn stem trilt. “Dat kan ik niet doen. Ik kan zo niet over straat.” Het is de eerste keer dat ik echt protesteer, en even voelt het bevrijdend. Maar dat gevoel duurt niet lang.

Elise’s ogen vernauwen zich, en voor ik het weet, haalt ze een riem uit haar tas. Met een snelle beweging klikt ze hem vast aan de haak van mijn halsband. Ze trekt er kort aan, niet hard, maar genoeg om me te laten voelen dat ik geen kant op kan. “Als ik zeg dat we samen gaan ontbijten, dan gaan we samen ontbijten,” zegt ze koel. “Jammer dat je er zo over denkt. Ik dacht even dat we als vriendinnen konden gaan, maar blijkbaar heb je daar geen zin in.”

Ik wil iets terugzeggen, maar dan voel ik haar hand bewegen. Ze haalt de balletjes uit haar tas – die verdomde balletjes – en voor ik kan reageren, heeft ze ze al ingebracht. Even gaan ze op volle kracht, een schokgolf trekt door mijn onderlijf, en mijn adem stokt. Dan zet ze ze weer uit, en ik blijf hijgend achter, mijn protest vergeten.

Met een strenge stem vervolgt ze: “Ik stap nu uit, en jij gaat met mij aan de riem naar het terras. En als je niet doet wat ik zeg, dan wordt dit nog veel pijnlijker dan het nu misschien al voor je is.” Ze stapt uit de auto, en ik heb geen keuze. Mijn benen trillen als ik haar volg, de riem strak in haar hand. De koele ochtendlucht snijdt over mijn blote huid, en ik voel de ogen van voorbijgangers al op me branden nog voor we het terras bereiken.

We lopen door de straat, en ik houd mijn hoofd gebogen, mijn wangen rood van schaamte. Het geluid van mijn laarzen op de stoep echoot in mijn oren, en de riem trekt af en toe lichtjes als Elise mijn tempo bepaalt. Als we eindelijk bij het terras aankomen, kiest ze een tafeltje in het midden, goed zichtbaar voor iedereen. Ze gebaart dat ik moet gaan zitten, en ik laat me op de stoel zakken, mijn handen nerveus in mijn schoot. Het jurkje kruipt nog verder omhoog, en ik durf nauwelijks te bewegen.

Elise bestelt voor ons beiden – een cappuccino voor haar, een glas water voor mij. “Je moet gehydrateerd blijven,” zegt ze met een glimlach die zowel lief als dreigend is. Terwijl de ober wegloopt, voel ik ineens een zachte trilling beginnen. De balletjes. Ze heeft de afstandsbediening in haar hand, verborgen onder de tafel, en ze kijkt me recht aan terwijl ze de intensiteit langzaam opvoert. Mijn ademhaling versnelt, en ik grijp de rand van de tafel vast, mijn nagels graven in het hout.

“Ontspan,” fluistert ze. “Niemand hoeft iets te merken, als jij je maar gedraagt.” Maar hoe kan ik me ontspannen? De trillingen worden sterker, en ik voel mijn lichaam reageren, ook al schreeuwt mijn hoofd dat ik dit niet wil. Ik bijt op mijn lip, probeer mijn gezicht in de plooi te houden, maar mijn benen beginnen te trillen onder de tafel. Een oudere man aan het tafeltje naast ons kijkt op, fronst, en ik wil ter plekke verdwijnen.

Dan stopt het plotseling. Elise leunt achterover, neemt een slok van haar koffie en kijkt me aan alsof er niets gebeurd is. “Zie je wel,” zegt ze. “Je kunt het best. En dit is nog maar het begin van ons dagje uit.”

Mijn hoofd tolt. Wat bedoelt ze? Wat komt er nog meer? Ik durf het niet te vragen, bang voor het antwoord. Maar één ding weet ik zeker: mijn protest van eerder heeft me niet bevrijd. Het heeft me alleen maar dieper in haar greep gebracht. En terwijl de ober mijn glas water neerzet, voel ik de trillingen weer beginnen – subtiel, maar genoeg om me te herinneren dat ik geen controle heb. Niet nu, niet straks, misschien wel nooit.

De rest van de ochtend blijft een zenuwslopende dans tussen schaamte en spanning. Na het terras leidt Elise me weer aan de riem terug naar de auto. De trillingen van de balletjes komen en gaan, soms zo subtiel dat ik ze bijna kan negeren, soms zo intens dat ik mijn stappen moet vertragen om niet te struikelen. Elise lijkt er plezier in te hebben, haar ogen twinkelen elke keer als ze me ziet worstelen. “Je doet het goed,” zegt ze af en toe, maar haar toon maakt duidelijk dat mijn ‘goed doen’ volledig afhangt van haar goedkeuring.

Onderweg naar onze volgende bestemming legt ze opnieuw haar hand op mijn bovenbeen, haar vingers spelen achteloos met de rand van het te korte jurkje. “We gaan je iets gepasts aantrekken,” zegt ze cryptisch, en ik durf niet te vragen wat ze bedoelt. Mijn maag keert om bij de gedachte aan wat ‘gepast’ in haar ogen kan zijn.

We stoppen voor een discrete winkel in een zijstraat van de binnenstad. De etalage is afgeschermd met donkere gordijnen, maar boven de deur hangt een klein bordje met de tekst *La Noir*. Elise stapt uit en gebaart dat ik moet volgen. De riem trekt weer aan mijn halsband, en met tegenzin stap ik de stoep op. Ze duwt de deur open, en een zachte bel klingelt als we binnengaan.

De geur van leer en rubber slaat me tegemoet. De winkel is klein maar volgestouwd met rekken vol glanzende kleding, kettingen, maskers en andere attributen die ik liever niet te lang bekijk. Achter de toonbank staat een vrouw, slank, met kort zwart haar en een piercing in haar lip. Haar ogen lichten op als ze Elise ziet. “Elise, schat!” roept ze uit, en ze komt meteen naar ons toe. Ze omhelst Elise stevig en richt dan haar blik op mij. Haar glimlach wordt breder, bijna roofzuchtig. “En wie hebben we hier?”

“Dit is Frauke,” zegt Elise, terwijl ze de riem losmaakt en hem nonchalant over haar schouder hangt. “Ze heeft iets nodig dat beter bij haar past. Iets… latex, denk ik. Wat vind jij, Mara?”

Mara – zo heet de verkoopster blijkbaar – komt dichterbij en bekijkt me van top tot teen. Haar ogen glijden over mijn lichaam alsof ik een object in een vitrine ben. “Oh, absoluut,” zegt ze, haar stem laag en hees. “Latex zou haar prachtig staan. Mag ik?” Ze kijkt vragend naar Elise, die knikt met een tevreden grijns.

Voor ik kan protesteren, voel ik Mara’s handen op mijn schouders. Ze draait me om, haar vingers glijden langs mijn armen en over mijn rug. “Ze heeft een goed figuur,” zegt ze tegen Elise, alsof ik er niet bij sta. “Iets straks, misschien met een hoge hals en lange mouwen? Of wil je haar benen laten zien?”

Elise leunt tegen de toonbank en slaat haar armen over elkaar. “Laat haar benen maar vrij. Ik hou van die overknee laarzen met een kort jurkje. Maar ik wil wel dat het strak zit, zodat elk detail goed uitkomt.”

Mara’s handen blijven over mijn lichaam dwalen, nu over mijn heupen en langs mijn zij. Ze knijpt zachtjes, alsof ze mijn vormen test. “Hmm, ja, ik heb precies wat je zoekt.” Ze loopt naar een rek en haalt er een glanzend zwart latex jurkje vanaf. Het ding ziet er piepklein uit, alsof het onmogelijk kan passen, maar Mara houdt het triomfantelijk omhoog. “Probeer dit eens.”

Ik kijk smekend naar Elise, maar die gebaart alleen maar dat ik moet opschieten. Met trillende handen neem ik het jurkje aan en volg Mara naar een klein pashokje achterin. De gordijnen sluiten niet helemaal, en ik voel hun ogen op me terwijl ik me uit het wetlook jurkje wurm. Het latex is koud en plakkerig als ik het over mijn huid trek. Het zit zo strak dat ik amper kan ademen, en mijn borsten worden omhoog geduwd alsof ze elk moment kunnen ontsnappen. De zoom komt maar net over mijn billen, en ik voel me nog naakter dan eerst.

“Kom maar tevoorschijn,” roept Elise, en met tegenzin stap ik het hokje uit. Mara fluit zachtjes. “Perfect,” zegt ze, en ze komt weer naar me toe. Haar handen gaan meteen naar mijn middel, strijken over de glanzende stof en knijpen in mijn zij. “Dit zit als gegoten. Voel je hoe het je omhelst?” Haar vingers glijden lager, over mijn heupen, en ik voel een rilling over mijn rug lopen.

Elise komt erbij staan en bekijkt me kritisch. “Draai eens,” zegt ze. Ik doe wat ze vraagt, mijn wangen rood van schaamte. “Ja, dit is het,” concludeert ze. “Maar laten we er nog iets bij zoeken. Een korset misschien, Mara?”

Mara’s ogen twinkelen. “Oh, absoluut.” Ze haalt een zwart latex korset met stalen baleinen tevoorschijn en begint het om mijn middel te wikkelen. Haar handen zijn overal – ze trekt de veters strak, duwt mijn borsten omhoog, strijkt over mijn rug. “Dit maakt haar taille nog smaller,” zegt ze tegen Elise, terwijl ze me stevig vastsjort. Ik hap naar adem als het korset mijn ribben samenknijpt, maar Mara lijkt het niet te merken. Ze blijft me aanraken, haar vingers glijden over de randen van het latex, en ik voel me steeds meer als een pop in hun handen.

“Wat denk je van een paar accessoires?” vraagt Mara, en zonder op antwoord te wachten haalt ze een paar glanzende handboeien en een bijpassende ketting tevoorschijn. Ze klikt de boeien om mijn polsen en geeft de ketting aan Elise.

Elise lacht. “Perfect. Dit nemen we allemaal.” Ze betaalt terwijl Mara me blijft betasten, haar handen nu over mijn benen en langs de binnenkant van mijn dijen. “Je hebt echt iets moois meegebracht, Elise,” zegt ze wellustig

'Stop, dit wil ik niet meer' roep ik opeens. Elise lacht: 'Nou kijk, de training werkt, je wordt assertief, goed zo' glimlacht ze.

Tja, het is zo voorspelbaar. Ik heb een kleine val opgezet en ze rent er met open ogen in. Ik wist natuurlijk heel goed, dat ze in deze kleding niet in het openbaar gezien wil worden. Ze is beginnend advocate en de angst dat iemand haar herkent, is logisch. Ze kon niet anders reageren.
Maar nu kan ik doen alsof het haar schuld is. Had ze maar naar mij geluisterd, dan was alles goed gekomen.
Maar nu moet ze aan de lijn achter mij aanlopen dwars door de binnenstad. Dat schuldbewustziijn heeft ze ook. En natuurlijk is het ook pijnlijk voor haar. Ze loopt met gebogen hoofd achter me aan. Of eigenlijk is het geen lopen, het is meer tippelen. Ook nu speel ik weer een gemeen spelletje met haar. Ze trekt het jurkje steeds naar beneden. Iedere keer als ze dat doet, versnel ik mijn tempo zodat ze sneller moet lopen. Dan kruipt het jurkje weer omhoog en ik word iets langzamer. Het duurt even voor Frauke het principe begrijpt. Namelijk dat het geen zin heeft haar rok steeds naar beneden te trekken maar uiteindelijk staakt ze haar pogingen en ik loop zo, dat te me goed bij kan houden.

Op het terras zoek ik natuurlijk de beste plek voor ons uit. Goed in het midden zodat iedereen ons kan zien. Het rokje is zo hoog gekropen, dat Frauke met haar blote billen op de leren bekleding zit.
Om te beginnen bestel ik een glas water voor Frauke. „Je verliest veel vochtigheid dus moet je drinken.“
En dan begin ik met haar te spelen. Ik laat de balletjes trillen in verschillende standjes. Ik zie de onrust in haar gezicht want ze beseft, dat ze haar lichaam helemaal niet onder controle heeft. Ik stop net voor het haar te veel wordt en zo gaat het een tijdje door. „Kan jij even 2 croissantjes voor ons bestellen? Ik ga even naar de wc.“ zeg ik opeens en ik loop weg voor ze kan protesteren. Frauke wenkt de kelner om te bestellen. Maar op het moment dat hij komt, draai ik de balletjes weer aan. Het kost Frauke wordt rood, kan haar adem nauwelijks controleren maar uiteindelijk slaagt ze erin te bestellen.

De rest van de tijd trillen de balletjes constant op een niveau dat Frauke maar net kan verdragen. Ze opwinding is voelbaar, ze moet zich concentreren op alles wat ze doet. Maar ik pas goed op, dat ik niet te ver ga. Ik kan de opluchting zien als ik zeg dat we verder gaan. Als ze opstaat wijs ik haar op de stoel waar op het leer een heel vochtige plek achterlaat. „Is het nu al zo erg?“ merk ik op. „Dat belooft wat voor de rest van de dag.“ en ik leid met de lijn weer terug richting de auto.

In de auto laat ik de balletjes trillen en mijn hand vindt regelmatig de weg tussen haar dijen. Het is een puinhoop, ze is kletsnat en dankzij mijn handen en de balletjes, wordt het steeds erger.

En daarbij staan we eigenlijk nog maar aan het begin. Want onze volgende stop is bij Mara, één van mijn beste vriendinnen.
Mara runt een kleine exclusive maar volledig uitgeruste bdsm boetiek. Je kunt het zo gek niet bedenken of Mara heeft het.

Ik neem Frauke aan de lijn en leid haar naar binnen. Ik zie de onrust in haar ogen en dit keer stel ik haar niet gerust. Ik zeg alleen maar: „We moeten op zoek naar iets passends voor je.“
Frauke krijgt grote ogen, als we den winkel binnen komen. Ik moet toegeven, als je daar voor de eerste keer binnen komt, weet je niet wat je ziet. Alleen de geur van leer en latex die je de adem neemt. En als ze dan ziet, wat je hier allemaal kunt kopen. Ze slikt maar zegt niets.

Zoals altijd krijg ik meteen een stevige hug van Mara maar dan kijkt langs me heen en bekijkt Frauke van top to teen. En ze bekijkt haar niet alleen, ze kleedt haar ook meteen met haar ogen uit.
“En wie hebben we hier?” vraagt ze. “Dit is Frauke,” zeg ik en maak haar riem los. “Ze heeft iets nodig dat beter bij haar past. We waren net op een terras en ik had een beetje het gevoel alsof ik met een goedkoop sletje op pad was.“ leg ik uit.
Ze heeft een andere stijl nodig. Iets… latex, denk ik. Wat vind jij, Mara?”

Mara heeft erop gewacht en gaat achter Frauke staan en legt haar handen op haar schouders. Ze betast haar hele lichaam uitvoerig zonder te verder te vragen.
Alsof Frauke er niet bij is beginnen we over haar te praten. “Ze heeft een goed figuur,” zegt Mara. “Iets straks, misschien met een hoge hals en lange mouwen? Of wil je haar benen laten zien?”
Ik zie het ontzette gezicht van Frauke en moet lachen. Dan antwoord ik: “Laat haar benen maar vrij. Ik hou van die overknee laarzen met een kort jurkje. Maar ik wil wel dat het strak zit, zodat elk detail goed uitkomt.”
Mara kan haar handen niet thuishouden. Haar handen dwalen over Frauke, knijpen haar zachtjes in haar heupen en billen. Het lijkt wel of ze aan het keuren is. Dan heeft ze een beslissing genomen “Hmm, ja, ik heb precies wat je zoekt.Probeer dit eens.” en ze houdt een klein latex jurkje in haar handen. Frauke kijkt me vragend aan maar ik reageer niet dus neemt ze het jurkje mee. Ze heeft duidelijk geen ervaring met latex maar toch komt ze na een paar minuten in glanzend zwart de paskamer uit.
Frauke durft naar buiten te komen maar ik geef haar geen kans. “Kom maar tevoorschijn,” roep ik en met tegenzin komt ze eruit. Ik kan het best begrijpen want in vergelijking hiermee, had ze met het wetlookjurkje naar de kerk kunnen gaan.
Mara is tevreden maar strijkt het jurkje nog even glad en raakt Frauke daarbij over haar hele lichaam. Frauke laat het allemaal gebeuren en dan stel ik voor nog een korset uit te zoeken. Mara is hier al op voorbereid en heeft er al één binnen handbereik. Meteen begint ze het te snoeren en het ziet er fantastisch uit. Frauke moet er aan wennen, vooral dat het ademen is niet zo makkelijk. Wat niet helpt is dat Mara elke gelegenheid neemt om haar aan te raken. Haar borsten, haar billen en ook de randjes van het jurkje. Het geheel wordt afgerond met een paar handboeien en een ketting. Ik ben tevreden en zeg, dat we alles nemen.
Frauke kan zich niet meer bewegen en moet toelaten, dat Mara haar steeds intensiever begint aan te raken. In haar ogen is de wellust duidelijk te zien terwijl ze schaamteloos de binnenkant van Fraukes dijen streelt.
“Je hebt echt iets moois meegebracht, Elise,” zegt ze wellustig terwijl haar hand langzaam onder het jurkje verdwijnt.
Dan wordt het blijkbaar te veel: „Stop, dit wil ik niet meer“ hoor ik Frauke roepen. Ik begin te lachen en zeg: „Nou kijk, de training werkt, je wordt assertief, goed zo“
Alleen is dit niet de assertiviteit waar we naar op zoek zijn. Jij bent pas assertief als je je gewoon overgeeft aan je gevoelens. En in plaats van te klagen, zou je wel iets dankbaarder kunnen zijn. Ik knik naar Mara en ze begrijpt meteen wat ik bedoel. Zonder te vragen verdwijnt haar hand tussen de benen van Frauke. Ik kan het niet zien maar aan de reacties van Frauke zijn duidelijk. „Ooooh goood.“ kreunt ze en ze kan bijna niet op haar benen blijven staan.En dann kreunt ze opnieuw: „OOOHHH, jaaa.“
„Wat is er met je?“ vraag ik bezorgd. „Is alles OK?“ En opnieuw steunt ze slechts.
Ze heeft geen schijn van kans want Mara weet precies wat ze moet doen om haar geiler en geiler te maken. Ik kan het niet zien maar ik kan me heel goed voorstellen, hoe ze Frauke met een combinatie van vingeren en het spelen met haar clitoris helemaal gek maakt.
Ik doe alsof ik dat nog steeds niet begrijp en vraag of ik iets voor haar kan doen. „Maak me klaar alsjeblieft.“ smeekt Frauke.
Ik verberg mijn tevredenheid doe nog eens of ik niet weet wat ze wil: „Wat wil je???“
„Ik wil komen, pleaaase.“ smeekt ze nog een keer.
„Wat is dat nou?“ schreeuw ik opeens streng. „Loop jij hier een beetje de geile hoer met een natte kut uit te hangen? Wij proberen je een assertieve vrouw te worden en wat doe jij? Jij laat je hier een beetje opgeilen en je gedraagt je als een goedkope slet. Als dat is wat je wil, dan kun je dat krijgen, maar dat heeft dan wel consequenties.“
Mara speelt een duivels spelletje want ze maakt Frauke steeds geiler zonder dat ze haar klaar laat komen, wat haar steeds meer frustreert.
En ik zet haar steeds meer onder druk met mijn vragen: „Wat wil je? Wil je een assertieve advocate worden, of toch liever mijn geile slavin?“ vraag ik haar met nadruk. „Maar als je mijn slavin wilt worden, dan zul je alles doen wat ik je zeg. Dan beslis ik vanaf vandaag alles voor jouw.“
En op dat moment brengt Mara haar weer vlak naar de grens van het bevrijdende orgasme zonder dat ze echt klaar komt.
„Zeg me wat je wil Frauke, ik wil het nu weten“

Ik sta daar, trillend op mijn benen, terwijl Mara’s vingers me genadeloos blijven teasen. Mijn hele lichaam schreeuwt om verlossing, maar telkens als ik denk dat ik er bijna ben, trekt ze zich net genoeg terug om me op het randje te laten balanceren. Het is ondraaglijk. Elise kijkt me aan met die strenge, doordringende blik van haar, en haar woorden galmen door mijn hoofd: *“Zeg me wat je wil, Frauke, ik wil het nu weten.”*

Mijn ademhaling is oppervlakkig, mijn gedachten een chaos. Ik voel het zweet over mijn rug lopen, de strakke latex die aan mijn huid plakt, het korset dat mijn ribben samendrukt. Ik kan amper nadenken, laat staan een coherent antwoord geven. Maar diep vanbinnen weet ik dat ik geen keuze meer heb. Niet echt. Elise heeft me in haar greep, en Mara’s handen maken het alleen maar erger.

“Ik… ik wil klaarkomen,” stamel ik, mijn stem zwak en smekend. Het is eruit voor ik het kan tegenhouden, en ik zie een triomfantelijke glinstering in Elise’s ogen.

“Dat dacht ik al,” zegt ze, haar toon spottend maar tevreden. “Maar als je dat wilt, Frauke, dan geef je jezelf aan ons over. Geen gezeur meer, geen ‘stop’ meer. Je wordt onze geile slet, precies zoals je nu al half bent. Is dat wat je wilt?”

Ik slik moeizaam, mijn keel droog ondanks de hitte die door mijn lijf raast. Mara’s vingers vertragen even, alsof ze me een moment geeft om te antwoorden, maar het maakt het alleen maar erger. Ik kan niet meer helder denken. Mijn lichaam neemt het over, en voor ik het weet, knik ik. “Ja,” fluister ik, bijna onhoorbaar. “Ja, dat wil ik.”

Elise lacht kort, een geluid dat zowel triomf als minachting in zich draagt. “Goed zo. Dat is ten minste eerlijk. Mara, je weet wat je te doen staat.”

Voor ik kan reageren, voel ik Mara’s greep op me verstevigen. Ze trekt me mee, niet ruw maar vastberaden, naar een deur achterin de winkel. Mijn hart bonst in mijn keel als ze hem opent en me een kleine, schemerige achterkamer in leidt. De geur van leer en metaal is hier nog sterker, en ik zie touwen, kettingen en een stevige stoel in het midden van de ruimte. Mijn maag draait om, maar tegelijkertijd voel ik een zieke opwinding die ik niet kan onderdrukken.

“Ga zitten,” beveelt Mara, en ik gehoorzaam zonder na te denken. Mijn benen trillen nog steeds, en als ik op de stoel neerplof, voel ik hoe nat ik ben – het is gênant, maar ik kan het niet verbergen. Elise komt achter ons aan en sluit de deur met een zachte klik. Het geluid voelt definitief, alsof ik nu echt geen weg meer terug heb.

Mara begint mijn polsen vast te binden met dikke, zachte touwen. Ze werkt snel en efficiënt, alsof ze dit al honderden keren heeft gedaan. Mijn armen worden achter mijn rug getrokken, en ik voel de spanning in mijn schouders toenemen. Vervolgens bindt ze mijn enkels aan de poten van de stoel, zodat mijn benen gespreid blijven. Ik ben volledig overgeleverd, en dat besef maakt me zowel doodsbang als opgewonden.

Elise komt dichterbij en hurkt voor me neer, haar gezicht vlak bij het mijne. “Kijk eens aan,” zegt ze zacht, bijna teder. “Dit is wat je wilde, toch? Onze geile slet, helemaal van ons.” Haar hand glijdt over mijn dij, en ik kan een kreun niet onderdrukken.

Dan staat ze op en knikt naar Mara. “Maak haar klaar. Maar wel langzaam. Ze moet het verdienen.”

Mara grijnst en pakt iets van een tafel naast me – een kleine vibrator, glanzend en dreigend. Ze zet hem aan, en het zachte gezoem vult de ruimte. Ik sluit mijn ogen, niet wetend of ik dit wil tegenhouden of juist smeken om meer. Als ze hem tegen me aandrukt, recht op die ene plek die al zo overgevoelig is, schiet er een schok door mijn lijf. Ik trek aan de touwen, maar ze geven geen centimeter mee.

“Oh god,” kreun ik, mijn stem schor. Mara lacht zachtjes en beweegt de vibrator in trage, plagende cirkels. Elise kijkt toe, haar armen over elkaar, een tevreden glimlach op haar gezicht.

“Niet zo snel,” zegt Elise als ik begin te hijgen. “Je komt pas als wij dat goed vinden.” Mara trekt de vibrator even terug, en ik jammer van frustratie. Mijn hele lichaam staat in brand, en ik weet dat ik verloren ben.

Ze gaan door, uur na uur lijkt het wel. Mara wisselt af tussen haar vingers, de vibrator en soms zelfs haar tong, terwijl Elise me blijft toespreken, me uitdaagt, me vernedert. “Kijk jezelf nou,” zegt ze op een gegeven moment. “Helemaal kapot van geilheid. Dit is wie je bent, Frauke. Geen advocate, geen sterke vrouw. Gewoon ons speeltje.”

En dan, eindelijk, als ik denk dat ik het geen seconde langer uithoud, geeft Elise het teken. Mara drukt de vibrator harder tegen me aan, en binnen een paar tellen explodeer ik. Mijn schreeuw vult de kamer, mijn lichaam schokt tegen de touwen, en alles wordt wazig. Het is intenser dan ik ooit had kunnen denken, en als het eindelijk wegzakt, blijf ik uitgeput en hijgend achter.

Elise buigt zich naar me toe en strijkt een pluk haar uit mijn gezicht. “Goed zo,” fluistert ze. “Dit was nog maar het begin.”

En terwijl ik daar zit, vastgebonden en kapot, weet ik dat ze gelijk heeft. Ik ben van hen, en er is geen weg meer terug.

Mijn ademhaling komt langzaam tot rust, maar mijn lichaam voelt nog steeds als een oververhitte chaos. De touwen snijden lichtjes in mijn polsen en enkels, en het zweet druppelt langs mijn nek, vermengd met het strakke gevoel van het latex dat mijn huid omsluit. Ik kan amper bewegen, en toch voelt het alsof ik nog steeds zweef op de rand van dat overweldigende moment van daarnet. Elise’s woorden – “Dit was nog maar het begin” – blijven in mijn hoofd hangen, en een mengeling van angst en verlangen kruipt weer omhoog.

Mara staat op en veegt haar handen af aan een doekje dat ze ergens vandaan heeft gehaald, alsof ze net een klus heeft geklaard. Ze kijkt me aan met een grijns die zowel speels als gevaarlijk is. “Je bent een natuurtalent, weet je dat?” zegt ze, haar stem laag en plagend. Ik wil iets terugzeggen, iets om mijn waardigheid te redden, maar mijn keel is te droog, en mijn gedachten te warrig.

Elise loopt naar een kast in de hoek van de kamer en rommelt er even in. Ik hoor het gerinkel van metaal en het zachte piepen van leer, en mijn maag trekt samen. Wat gaan ze nu weer doen? Ze draait zich om met een glanzende ketting in haar handen, waaraan een kleine klem hangt. Haar ogen vinden de mijne, en ze houdt mijn blik vast terwijl ze terugloopt. “Je dacht toch niet dat we klaar waren, Frauke?” vraagt ze, haar toon zoet maar dreigend.

Voor ik kan antwoorden, knielt Mara weer voor me neer. Ze trekt het latex jurkje iets omhoog – niet dat het veel bedekte – en haar vingers glijden langs de binnenkant van mijn dijen. Ik ben nog steeds zo gevoelig dat zelfs die lichte aanraking me doet huiveren. Dan voel ik iets kouds en hards tegen mijn huid: de klem die Elise vasthield. Mara bevestigt hem behendig, en een scherpe, onverwachte steek schiet door me heen als hij op mijn clit sluit. Ik hap naar adem, mijn rug kromt zich instinctief, maar de touwen houden me op mijn plek.

“Rustig maar,” zegt Elise, terwijl ze de ketting aan de klem vastmaakt en hem lichtjes aantrekt. De sensatie is intens, een mix van pijn en genot die me meteen weer op scherp zet. “Dit is om je te herinneren wie hier de baas is.” Ze geeft een korte ruk aan de ketting, en ik kreun luid, niet in staat het te onderdrukken.

Mara staat op en pakt iets anders van de tafel – een lange, dunne zweep met een leren uiteinde. Mijn ogen worden groot, en ik voel paniek opborrelen. “Wacht,” begin ik, mijn stem schor en wanhopig, maar Elise legt een vinger tegen mijn lippen.

“Sst,” zegt ze streng. “Je hebt je keuze gemaakt, remember? Je wilde onze geile slet zijn. Dit hoort erbij.”

Ik slik moeizaam, maar voor ik kan protesteren, zwaait Mara de zweep door de lucht. Het geluid alleen al laat mijn hart sneller kloppen. De eerste slag landt op mijn dij, en het is een felle, stekende pijn die meteen overgaat in een warme gloed. Ik bijt op mijn lip om niet te schreeuwen, maar de tweede slag komt snel, dit keer op mijn andere been. De tranen springen in mijn ogen, maar tegelijkertijd voel ik die zieke opwinding weer opvlammen. Het is verwarrend, vernederend, en toch kan ik er niet aan ontsnappen.

“Mooi rood,” zegt Mara tevreden, terwijl ze de zweep even langs mijn huid laat glijden. “Dat staat je goed.” Ze slaat nog een paar keer, niet te hard, maar genoeg om me te laten kronkelen in mijn boeien. Elke tik lijkt de spanning in mijn lijf op te bouwen, en de klem tussen mijn benen maakt het nog erger – of beter, ik weet het niet meer.

Elise trekt weer aan de ketting, en ik kan een gil niet onderdrukken. “Vind je dit lekker, Frauke?” vraagt ze, haar stem nu bijna fluisterend. “Zeg het maar.”

Ik knijp mijn ogen dicht, vechtend tegen de schaamte, maar mijn lichaam verraadt me. “Ja,” fluister ik.

“Luider” beveelt ze.

“Ja!” roep ik, mijn stem brekend.

“Goed zo,” zegt ze, en ik hoor de tevredenheid in haar toon. Ze gebaart naar Mara, die de zweep neerlegt en weer die vibrator pakt. Dit keer zet ze hem op een hogere stand, en als ze hem tegen me aandrukt, recht onder die klem, verlies ik alle controle. Mijn hele lichaam schokt, en binnen een paar seconden kom ik weer, harder dan de eerste keer. Het is alsof ik uit elkaar val, mijn kreten vullen de kamer, en ik voel tranen over mijn wangen lopen.

Als het eindelijk afzakt, hang ik slap in de touwen, mijn ademhaling hortend en stotend. Mara haalt de klem weg, en zelfs dat kleine gebaar laat me nog naschokken. Elise komt achter me staan en legt haar handen op mijn schouders. “Je doet het goed,” zegt ze, bijna lief. “Maar we zijn nog niet klaar.”

Ze maakt de touwen los, maar voor ik kan opstaan, duwt Mara me op mijn knieën. Mijn benen trillen, en ik voel de koude vloer onder me. Elise pakt mijn kin en dwingt me omhoog te kijken. “Vanaf nu gehoorzaam je ons volledig,” zegt ze. “Geen discussie, geen gezeur. Begrepen?”

Ik knik zwakjes, te uitgeput om iets anders te doen.

We houden de schijn op, dat dit Fraukes beslissing is. Maar Mara en ik weten natuurlijk wel beter. Frauke is intussen zo geil, dat er nog maar één ding relevant is: dat wat er tussen haar benen gebeurt. Het maakt niet uit wat we willen, ze zal ons alles geven. En dat is ook ongeveer wat we willen en wat we ook zo gaan krijgen. Daar is geen twijfel over mogelijk.

En ik besluit er een einde aan te maken: „Dat je klaar wil komen, hoef je me niet te vertellen. Dat zie ik ook zo wel. Maar als je dat wilt, Frauke, dan geef je jezelf aan ons over. Geen gezeur meer, geen ‘stop’ meer. Je wordt onze geile slet, precies zoals je nu al half bent. Is dat wat je wilt?”

No even is daar onzekerheid en twijfel. Maar een klein tikje van Mara tegen haar clit zet haar meteen weer in de brand en zonder er verder bij na te denken, geeft ze toe: „Ja, dat wil ik.“ zegt ze met een klein stemmetje.

Tevreden zeg ik: “Goed zo. Dat is ten minste eerlijk. Mara, je weet wat je te doen staat.”
Mara neemt Frauke mee naar achteren naar onze speciale kamer. Hoewel, het is een copy van de andere kamers met het verschil dat we hier helemaal onder ons zijn. Niemand weet van het bestaan van deze ruimte en dus kan ons hier zien of horen.
“Ga zitten,” beveelt Mara en Frauke gaat op de leren stoel zitten. Haar dijbenen glimmen van de nattigheid en ik kan zien, dat de leren stoel de geilheid alleen maar groter maakt. „Je vind het geil, wat er met je gebeurt.“ constateer ik. Frauke zegt niets. Binnen de kortste keren zit ze weer vastgesnoerd, benen zover gespreid als het jurkje het toestaat en niet meer in staat zich te bewegen.
Met een korte knik laat ik Mara weten, dat ze het af mag gaan maken. „ Maar wel langzaam. Ze moet het verdienen.”
Maar dat laatste zeg ik meer om Frauke te laten weten, wat haar te wachten staat. Mara hoef ik dat niet te vertellen. Ze is een beetje mijn persoonlijke folterknecht als ik soms mijn handen niet vuil wil maken. Het maakt niet uit of het hardhandig moet of met meer gevoel. Mara kan alles. Ze is met de zweep net zo bedreven als met haar vingers of met sexspeeltjes. Iets wat Frauke nu gaat ondervinden.

Mara heeft geen aanmoediging meer nodig. Met een kleine vibrator begint ze Frauke te bewerken. Raakt haar overal aan, verkent langzaan Fraukes lichaam en leert snel wat Frauke lekker vindt en wat niet. En zo zet ze Frauke in de fik. Ze kreunt, steunt, hijgt, probeert rustig te ademen maar krijgt dat niet voor elkaar. Steeds dichter drijft ze Frauke richting een orgasme om steeds net te stoppen op het moment dat ze wil gaan komen.

Frauke begint gefrustreerd te raken en trekt hulpeloos aan de touwen, wat helemaal niets helpt.
“Niet zo snel,” zeg ik streng als ze weer eens luid begint te hijgen. “Je komt pas als wij dat goed vinden.”

Deze foltering duurt lang en Mara trekt alle registers open. Ze bewerkt Frauke met de vibrator, haar handen en af en toe likt ze haar zelfs met haar tong. Iedere spier staat gespannen maar de touwen houden haar op haar plaats. En elke keer komt ze iets dichterbij haar orgasme. Maar Mara is genadeloos en stopt keer op keer net op tijd.
Na een eeuwigheid kijkt Mara me vragend aan. Met een kort knikje geef ik te kennen, dat Frauke nu mag gaan komen. Er is niet meer veel voor nodig. Mara drukt de vibrator hard tegen Fraukes clitoris en dan is het moment eindelijk daar. Haar ogen zijn verdraaid, haar hoofd slaat heen en weer en het orgasme rolt door het vastgebonden lichaam. Schreeuwen is alles wat ze kan doen om het eruit te laten. Het is goed, dat de kamer geluiddicht is want Frauke klingt als een gewond dier. Het is een heerlijk gezicht, die intensiteit waarmee Frauke klaar komt.
En dan te weten, dat we nog maar net begonnen zijn.
Mara staat erbij alsof ze met een routine klusje bezig is en niet met de totale onderwerping van Frauke. Maar ik vraag me af, of Frauke zelf wel helemaal beseft wat we met haar doen.

En voordat ze erachter komt, gaan we meteen verder. Mara fluistert haar wat lieve woordjes toe om haar een beetje gerust te stellen. Maar alleen maar om dan weer met een dreigende stem te vragen:“Je dacht toch niet dat we klaar waren, Frauke?” Ik weet wat er gaat komen en ik ben innerlijk erg gespannen. Want nu gaat Mara een klem op de clit van Frauke zetten. En dat is iets, wat bijna niemand aankan. Voor de eerste keer kan Frauke blij zijn, dat ze zo goed vastgebonden is. De scherpe pijn die door haar lichaam schiet is bijna niet uit te houden maar de touwen houden haar op haar plaats. En tot onze verbazing heeft Frauke zich snel weer onder controle. Ik zie hoe ze probeert rustig te ademen en zich te concentreren. Maar als Mara dan aan de ketting trekt begint ze weer te kreunen van de pijn. Maar niet alleen van de pijn. Het is een mix van pijn en genot. En als Mara een paar keer aan de ketting heeft getrokken, kunnen we duidelijk zien dat het nu meer genot dan pijn is.

Ik knik Mara weer toe en opnieuw weet ze wat er te doen is. Ze pakt een zweep en binnen 2 minuten hangt Frauke weer in de touwen, dit keer met rode striemen op haar dijen. En steeds is daar weer de opwinding. Het is ongelofelijk maar waar, ze heeft nog steeds niet genoeg.
“Mooi rood,” zegt Mara tevreden. “Dat staat je goed.” terwijl ze steeds opnieuw de zweep laat klappen. Niet te hard en niet te zacht. Precies genoeg om Frauke langzaam maar zeker steeds geiler te maken. Ze wringt zich in bochten om klaar te komen maar Mara speelt met haar geilheid. Iedere keer weer trekt ze net op tijd aan de ketting zodat de scherpe pijn Frauke gefrustreerd achter laat.
“Vind je dit lekker, Frauke?” vraagt ze, haar stem nu bijna fluisterend. “Zeg het maar.”
Het is me een raadsel dat Frauke nog steeds niet gebroken is. Haar lichaam schreeuwt om een climax maar nog steeds geeft ze niet toe. Dus slaat Mara nog een paar keer toe, Frauke stevent op haar orgasme af en wordt dan toch weer hardhandig terug getrokken.
Maar dan breekt ze eindelijk en zegt met fluisterende stem: Ja, ik vind het lekker. Ik wil meer” De tranen lopen over haar wangen als ze dit toe moet geven.
Mara is tevreden en zonder verder tijd te verliezen laat neemt ze een vibrator, drukt hem tegen haar clit en stuurt Frauke direct naar de hemel. Huilend en schreeuwend komt ze weer klaar.

Mara haalt de klem eraf en bindt Frauke weer los terwijl ik haar vasthoud zodat ze niet omvalt.
“Goed zo,” zegt ik zachtjes. „Je doet het goed, maar we zijn nog niet klaar.”

“Vanaf nu gehoorzaam je ons volledig,” zeg ik.“Geen discussie, geen gezeur. Begrepen?” Ze kan niets anders dan knikken. De volgende stap is gezet.

Ik kijk naar Frauke. Het is een puinhoop. Tranen, zweet en geil, alles door elkaar. Ik neem haar mee, kleed haar uit en zet haar onder de Douche en was haar hele lichaam zachtjes en teder.
Daarna kleed ik haar weer aan. Opnieuw moet ze het zwarte latex jurkje aan met haar laarzen. Ik kam haar haren en doe haar een beetje make up op. Dan zet ik haar voor de spiegel. Ze moet slikken als ze zichzelf ziet maar ik hoef niet lang te vragen voordat ze toegeeft, dat het haar bevalt wat ze in de spiegel ziet. “Mooi zo, dan kunnen we nu gaan.” Zeg ik en neem haar bij haar arm en leid haar naar buiten.
Daar staat een taxi op ons te wachten. Terwijl we er naar toe lopen zeg ik: “Ik wil dat je in het midden van de achterbank gaat zitten. Trek je jurk omhoog en spreid je benen.”
Ze verslikt zich bijna, “Maar…” Ik laat haar niet uitpraten. “Ja, inderdaad.” zeg ik streng. “Je gaat jezelf laten zien. Maar als je daar al een probleem mee hebt, dan wordt het moeilijk.” Frauke probeert te begrijpen wat ik net heb gezegd terwijl ik vervolg: “OK, ik zeg dit maar één keer. Ik ga jou zo meteen klaar laten komen. Goedschiks of kwaadschiks. Als je meewerkt gaat het snel, als je niet meewerkt, ga ik er lekker lang over doen. Maar één ding moet je wel begrijpen, je gaat niet uit die taxi voordat je bent klaar gekomen. Dus zeg het maar.”

Frauke overdenkt haar opties en begrijpt, dat ze geen kant uit kan. Ze kiest eieren voor haar geld, trekt haar rokje iets omhoog en gaat met haar blote billen op de leren bekleding zitten. Ik stap ook in en geef de vrouw achter het stuur het adres. En dan leg ik mijn hand op Fraukes dijbeen, en alsof het de gewoonste zaak van de wereld is, begin ik haar te strelen. Zoals ik wel had verwacht, probeer Frauke haar benen te sluiten maar met een felle tik, maak ik duidelijk, dat ik daar niet van ben gediend. Ze begrijpt wat ik wil en opent haar benen weer. OK, ik ga je nu laten klaar komen. Ik wil, dat je het gewoon laat gebeuren. Probeer je niet te verzetten of iets te onderdrukken. Laat je helemaal gaan zoals je dat dit weekend steeds hebt gedaan. Ik zie de panische blik in haar ogen maar ik heb er geen boodschap aan. En haar lichaam ook niet want ik op het moment dat ik haar schaamlippen aanraak, voel ik dat ze alweer vochtig is.
Ik weet ondertussen precies welke knoppen ik bij Frauke moet drukken. Binnen 2 minuten zijn mijn handen zeiknat en Frauke begint te kreunen. Ik moet haar nog 2 tikken geven om haar eraan te herinneren, dat ik niet wil dat ze zich inhoudt. Ik speel nog een beetje met haar en dan druk ik één vinger op haar clitoris en ik druk 2 andere vingers in haar vochtige schaamlippen. Zelfs als ze het zou willen, kan ze zich niet meer inhouden. En voor de ogen van een haar onbekene vreemde vrouw laat ze zich helemaal gaan.

De taxi rijdt rustig door de straten, maar vanbinnen is het een chaos. Mijn ademhaling is nog steeds onregelmatig, mijn lichaam trilt na van wat er net gebeurd is. De leren zitting onder me voelt koud en plakkerig tegen mijn blote huid, en ik durf amper te bewegen. Eline zit naast me, kalm en beheerst, alsof ze zojuist niet mijn hele wereld op zijn kop heeft gezet. De taxichauffeur, een vrouw met kortgeknipt haar en een neutrale blik, lijkt niets te merken – of doet alsof. Ik weet niet wat erger is.

Mijn jurkje is nog steeds omhoog getrokken, mijn benen gespreid zoals Eline me bevolen heeft. Ik voel de schaamte branden op mijn wangen, maar daaronder smeult iets anders, iets wat ik niet meer kan ontkennen. Mijn lichaam heeft me verraden, weer. Het maakt niet uit hoe hard ik probeer te vechten, hoe vaak ik mezelf voorhoud dat ik dit niet wil – zodra Eline me aanraakt, is er geen weg meer terug. En dat weet ze.

“Je deed het goed,” zegt Eline zacht, bijna liefkozend, terwijl ze een hand op mijn dij legt. Het is geen troost, het is een herinnering aan wie hier de baas is. Ik slik moeizaam en probeer mijn gedachten op een rijtje te krijgen, maar dat lukt niet. Alles is wazig, een mengeling van uitputting en die constante, zeurende hitte die maar niet weg wil gaan.

“Waar gaan we naartoe?” vraag ik met een schorre stem, amper luider dan een fluistering. Ik weet niet eens of ik het antwoord wil horen, maar de stilte in de taxi is te zwaar, te drukkend.

Eline glimlacht, een kleine, gevaarlijke glimlach die me kippenvel bezorgt. “Dat merk je wel als we er zijn,” zegt ze cryptisch. “Maar maak je geen zorgen, Frauke. Je hoeft alleen maar te doen wat je zo goed hebt geleerd: je overgeven.”

Ik wil protesteren, iets zeggen om een beetje controle terug te krijgen, maar dan voel ik Elines vingers weer bewegen, lichtjes over mijn huid strijken, en mijn woorden blijven steken in mijn keel. Het is alsof mijn lichaam niet meer van mij is – het reageert op Eline, op Mara, op alles wat ze met me doen, zonder dat ik er iets tegenin kan brengen. En het ergste is: een deel van me wil het niet eens meer stoppen.

De taxi slaat een hoek om, en ik zie de stad aan me voorbijtrekken door het raam. Mensen lopen over de stoep, auto’s zoeven langs, en niemand heeft enig idee wat hier gebeurt. Niemand weet hoe ik hier zit, half ontbloot, volledig in hun macht. Het idee maakt me duizelig, maar het windt me ook op, en die tegenstelling maakt me gek.

“Je bent stil,” zegt Eline, en ik hoor de plagerige toon in haar stem. “Geen gedachten meer? Of ben je te druk met voelen?”

Ik bijt op mijn lip en draai mijn hoofd weg, maar Eline pakt mijn kin vast en dwingt me haar aan te kijken. “Antwoord me, Frauke.”

“Ik… ik weet het niet,” stamel ik, en het is de waarheid. Mijn hoofd is een warboel, mijn lichaam een vat vol tegenstrijdigheden. Ik weet niet meer wat ik denk, wat ik voel, wat ik wil. Het enige wat ik weet, is dat Eline en Mara me hebben gebroken – en dat ik het, diep vanbinnen, misschien wel lekker vind.

“Goed zo,” zegt Eline, en ze laat mijn kin los. “Dat is precies waar we je willen hebben.”

De taxi mindert vaart en komt tot stilstand voor een onopvallend gebouw. Het is donker buiten, de straatverlichting werpt lange schaduwen over de gevel. Eline stapt uit en gebaart dat ik moet volgen. Mijn benen trillen als ik uit de auto stap, mijn jurkje nog steeds verkreukeld en omhooggeschoven. Ik probeer het recht te trekken, maar met een snelle beweging slaat Eline mijn hand weg.

“Laat maar zo,” zegt Eline streng. “Je bent van ons, Frauke. Dat mag iedereen zien.”

Ik voel mijn hart bonzen in mijn keel terwijl Eline me naar de ingang leidt. De taxichauffeur rijdt weg zonder een woord, en dan zijn we alleen. Of nee, niet alleen – ik hoor voetstappen achter me en draai me om. Mara staat daar, haar ogen glinsterend in het schemerlicht, een tas over haar schouder. Ze zegt niets, maar haar aanwezigheid alleen al maakt me nerveus. Wat hebben Eline en zij nu weer gepland?

“Binnen,” beveelt Eline, en ik gehoorzaam zonder na te denken. De deur gaat open, en we stappen een donkere hal binnen. Het ruikt er naar leer en iets zoets, iets wat ik niet kan plaatsen. Mijn ogen moeten wennen aan het schemerlicht, maar dan zie ik het: een trap die naar beneden leidt, naar een kelder of een verborgen ruimte. Mijn maag trekt samen.

“Naar beneden,” zegt Mara, haar stem laag en dreigend. Ik aarzel, maar Elines hand duwt me zacht maar dwingend vooruit. Stap voor stap daal ik af, mijn laarzen klikken op de stenen treden. Onderaan de trap is een zware deur, en als Mara die opent, slaat mijn hart een slag over.

Het is een kamer, net als die andere, maar deze voelt… anders. Groter, misschien. Of kouder. Er staat een metalen frame in het midden, met touwen en kettingen eraan bevestigd. Een tafel aan de zijkant is bedekt met voorwerpen die ik niet eens allemaal herken – speeltjes, klemmen, zwepen. Mijn adem stokt.

“Ga liggen,” zegt Eline, en ze wijst naar het frame. Ik wil iets zeggen, maar de blik in haar ogen maakt duidelijk dat tegenspraak geen optie is. Langzaam loop ik naar het frame en ga liggen, mijn rug tegen het koude metaal. Mara is meteen bij me, haar handen snel en efficiënt terwijl ze mijn polsen en enkels vastbindt. Binnen een paar seconden kan ik me weer niet meer bewegen.

“Mooi,” zegt Eline, terwijl ze naar me toe loopt. Haar hand glijdt over mijn wang, bijna teder, maar dan verandert haar blik. “Weet je, Frauke, je bent zo ver gekomen. Maar we zijn nog lang niet klaar met je. Dit is pas het begin.”

Mara pakt iets van de tafel – een blinddoek, zie ik nu – en voor ik kan reageren, wordt alles zwart. Mijn wereld krimpt tot geluiden en sensaties: het ruisen van Elines stem, het tikken van Mara’s hakken, het zachte gerinkel van metaal. En dan voel ik het: een lichte aanraking, een vinger die over mijn buik glijdt, een ademhaling dicht bij mijn oor.

“Ontspan je maar,” fluistert Eline, en ik weet dat dat het laatste is wat ik zal kunnen doen. Want wat er ook komt, ik ben van Eline en Mara – volledig, onherroepelijk. En ergens, diep vanbinnen, begin ik te accepteren dat ik dat misschien altijd al wilde.

Ik hoor opnieuw hakken tikken op de grond. 1,2,3,4 tegelijk. Wat? zijn we hier niet meer alleen met Mara en Eline? Ik verstijf haast als ik merk dat er nog zeker 2 andere vrouwen bijgekomen zijn.