Ik vond het maar niks... Mijn zoon, die zo'n 'begeleider' van de gemeente toegewezen kreeg. Vanwege 'problemen op school', maar ook zonder verder in detail te treden wist ik wel waardoor het kwam. De scheiding tussen mij en zijn vader... Nu alweer drie jaar geleden, net aan het begin van zijn pubertijd. Die van mijn zoon dan... mijn man, 10 jaar ouder dan ik, begon keihard aan zijn midlife crisis. Haha, maar niet heus.
Geen enkele vrouw zit er op te wachten om na een dubbele dienst in het ziekenhuis toch twee uur eerder thuis te komen dan verwacht en meneer 'Je bent er toch nooit' dan de amper twintigjarige dochter van de buren op de keukentafel te zien uitwonen.
Ik? Verbitterd? Hoe kom je erbij...

Daar sta je dan: toen 39, nu dus 42 jaar, 10 jaar te oud en 10 kilo te zwaar, met mijn 1,65 ( hehe, 10 cm te kort om) en -10 aan jampot-glazen in mijn veel te oude bril. Zelf mijn borsten, vroeger een niet onaardige stevige 75C, geven de moeite op en zijn verworden tot een 85D. Ja, met voldoende ondersteuning ziet het er nog leuk uit, maar zo bloot voor de spiegel hangen ze toch echt wel. Wat dan wel weer past bij mijn ook niet meer superstrakke billen. Daar geldt hetzelfde voor: in een goed passende jeans valt het nog wel mee, maar zonder ondersteuning...

Anyway... Huwelijk kapot, verhuizen van Vinex naar sociale huur, meer werken om het financieel rond te krijgen, maar ook meer aandacht voor zoonlief, die ondanks dat toch langzaam maar zeker zonder die begeleidende vaderfiguur, beetje bij beetje van de rails raakt. Gelukkig nog niet te veel... In die drie jaar een paar keer een BOA die hem thuisbracht, één keer een gesprek op bureau HALT, altijd zijn beloftes dat hij op gaat passen, maar de verleiding van foute vriendjes die wel (te veel) geld hebben blijkt keer op keer sterker...

Echter in de vier maand dat die Niek nu de wekelijkse gesprekken met hem voerde, leek er toch vooruitgang in te zitten. Minder recalcitrant en ik geloof ook betere cijfers op school.
Maar het blijft lastig om zo'n 'geiten wollen sok', zoals mijn collega en vriendin Sonja hem noemt, volledig te vertrouwen.
Tijdens de sessies thuis hou ik hem dan ook een beetje op afstand. Wel passief geïnteresseerd in zijn werk met mijn zoon, je weet ten slotte nooit of er ooit een van zijn aantekeningen van belang gaat zijn als er weer eens een subsidie, toeslag of bijdrage van de gemeente aangevraagd moet worden.

Dus ik bied hem zijn koffie of thee aan. Met een koekje, want zo beroerd hebben zoonlief en ik het nu ook weer niet.
Deze keer blijf ik even zitten en vraag hoe het gegaan is. Meer uit beleefdheid dan iets anders. Zoals ik al schreef, tegenwerken levert wellicht meer problemen op.
Niek is vol lof over zoonlief. Die ondertussen al weer boven op zijn kamertje huiswerk zit te maken (dat hoop ik dan maar).
Als ik even later de kopjes op pak en naar de keuken breng, kijk ik om een of andere reden in de weerspiegeling van de half openstaande keukendeur. Door de scheve stand, kijk ik precies achter mij naar de tafel. Zie ik dat nu goed? Niek die met een ietwat scheef gehouden hoofd mij na zit te kijken? Naah, vast niet. Niet naar mij...
Als ik even later terugkom verzamelt hij net de laatste papieren om ze in zijn aktetas te stoppen.
"Volgende week dan weer op kantoor" herinnert hij mij als hij opstaat en weg wil gaan. Dan kijkt hij mij aan en vult aan: "Als je wilt, mag je meekomen. Kijk maar of het schikt."
De suggestie en weer die blik van zijn heldere ogen, die nu mijn voorkant snel lijkt op te nemen, brengen mij in verwarring.
Met een "Is goed, ik houd het in gedachten" werk ik hem sneller dan beleefd de deur uit.

Die nacht kan ik moeilijk de slaap vatten, Niek blijft door mijn gedachten spoken. Pas na een geforceerde vingersessie waarin Niek in gedachten de plek van mijn vingers inneemt, val ik in slaap. Met de gedachte dat mijn ingehouden gekreun hopelijk niet op de zolder, waar zoonlief slaapt, is doorgedrongen.

Thuis werk ik de sessie die ik net met Chris had nog bij. Zo zonde hoe zo'n knul zijn eigen glazen soms in lijkt te gooien. Er zit zoveel in die gast. En dan heb ik het idee dat ik pas het topje van de ijsberg gezien heb, er zit nog veel meer in. Maar hij blijft een behoorlijke oester en na wat ik heb meegekregen over zijn vader...niet zo gek. Vertrouwen in mannen, kerels die qua leeftijd zijn vader hadden kunnen zijn...weg...
En Carina? Bij haar niet hetzelfde? Als ik het verhaal van Chris mag geloven over z'n pa ... wat heeft die kerel gedaan? Maakt dat Carina wie ze is?? Zoals ze mij de deur wees. Hoe sneller hoe beter...wilde ze me weg hebben of wist ze zich juist geen houding te geven?? Ik probeer haar blik weer even voor me te zien toen we elkaar aankeken. Keek ze me echt aan? Ja, we hebben even oogcontact gehad.. Onzekerheid? Verdriet? Pfff ik kan mijn gedachten niet meer stoppen...

"Is goed, ik houd het in gedachten" hoor ik haar nog zeggen.

Ik hoop dat ze meekomt met Chris, maar heb er een hard hoofd in.

In bed beeld ik me in dat ze naast me ligt...haar hoofd op mijn borst, mijn handen glijden door haar haren en haar hand wrijft over mijn borst. Stukje bij beetje komt haar verhaal er uit.
"Je bent een mooie vrouw Carina" roep ik hardop en schrik van mezelf. Ik lig hier alleen in bed! Geen Carina, niks niemand...waar ben ik mee bezig??? Shit, ik lig hier gewoon met een stijve en voel mijn voorvocht...

"Ga je dat werkelijk doen, Car!?" Sonja, mijn collega, trekt een blik van 'wat kan zo'n geitenwollen sok jou nu leren' wanneer ze reageert op mijn opmerking. In de ruim 15jaar dat we nu samen werken hebben we het nodige gedeeld, dus uiteraard heb ik haar verteld over de aankomende afspraak met Chris en ik bij Niek.
"Ik weet het nog niet, Son," zucht ik, "volgens mij komt-tie wel ergens bij Chris. En ik heb zelfs het idee dat Chris herontdekt heeft dat ik ook nog besta. Laatst merkte hij zelfs dat ik naar de kapper was geweest en complimenteerde mij er zelfs mee..."
Sonja hield haar hoofd scheef en keek mij aan.
"Ja, zeg het maar..." spoor ik haar aan. Zoals gezegd, we kennen elkaar al langer en dit is haar 'ik wil je iets vertellen maar weet niet of je het leuk gaat vinden' houding.
Ze grijnst en zegt: "Hij is 16, hé? Het kunnen ook gewoon zijn hormonen zijn. Ik bedoel, toen ik anderhalve maand geleden bij jou op visite was en langs zijn kamer liep op weg naar de badkamer, zat hij net aan de telefoon met een van zijn vriendjes en had hij over die 'MILF-vriendin van mijn moeder is nu net op bezoek', dus..."
"Hmm, ja, je zo maar gelijk kunnen hebben. Een instinctieve reactie... Je hebt hem er toch niet op aangesproken, Son?" vraag ik dan feller dan ik bedoel. ten slotte is Chris een opgroeiende puber en Sonja is met haar 38 nog zeker niet over haar top heen. Dus, ja, dat een hormonaal bommetje als Chris fantasieën over haar heeft is niet onlogisch.
Ze schudt haar hoofd. "Nope, mij te jong. Ik heb ze liever ervaren en wat volwassener. Zoals die nieuwe van Orthopedie bijvoorbeeld... yum yum..."
We giechelen samen als jonge meiden. Ze heeft gelijk, die is de zonde wel waard. Maar goed, relaties op het werk... altijd tricky. En dat weet Sonja net zo goed als ik.

Later die avond thuis, blijft Chris nog even hangen na het avondeten. Normaal is-tie snel weg richting zijn kamer (gamen met zijn 'clan') of de straat (voetbal hoop ik dan maar), maar deze keer zette hij zelfs de koffie.
"Ga jij dat volgende gesprek nog mee?" komt dat het hoge woord er uit als we aan die koffie zitten.
"Dat met Niek, bedoel ik," verduidelijkt hij als het antwoord hem blijkbaar te lang uit blijft.
"Wil je dat?"
"Euh... ja... niet dat Niek iets verkeerd doen of zo!"
Ik glimlach: "Dat had ik ook niet verwacht."
"Maar de laatste keren stelt hij van die moeilijke, lastige vragen. Ook over jou en ons... Ik kan die niet voor jou antwoorden."

Wow, die had ik niet zien aankomen! Chris die een 'tekortkoming' van zichzelf erkent en er volwassen naar handelt...

"En ik wil dat Niek zo veel zo goed mogelijk weet, dan kan hij mij... ons... het beste helpen."
Ik leg mijn hand op zijn dijbeen en knijp er geruststellend in: "Oké, schatje, ik ga nu zeker mee. Je hebt mij definitief overgehaald."
Zijn gezicht vertrekt bij mijn gebruik van 'schatje', maar hij houdt zich in.
Ik glimlach: "Geen paniek, ik zal je bij Niek geen 'schatje' noemen hoor. Misschien wel 'Warlord Cristoff the Crusader'..."
"Okeee, dank je mams, maar ik denk dat we nu wel uitgekletst zijn. Ik ga nog even kijken of Crusader Cristoff zijn clan nog kan helpen..."

Met de glimlach nog op mijn gezicht, accepteer ik zijn 'afscheidskus', want voordat hij klaar is met gamen lig ik al lang in bed.
Grappig, als ik hem nu zo zie weglopen doet mij dat ineens denken aan de manier waarop Niek die paar dagen geleden wegliep.
Ik kijk mijn soaps op de tv, ondertussen mijn gedachten malend over wat Niek dan zou kunnen vragen overmorgen.
Later in bed dwalen dan mijn gedachten heel irritant lekker af van de vragen naar de man zelf... En voor het eerst in lange tijd vinger ik mijzelf voor de tweede keer in één week naar een ingehouden hoogtepunt. Één hand op, in en over mijn spleet en de ander heen en weer gaand tussen mijn keiharde en gevoelige tepels.
De laatste gedachte die door mij heen schiet voor ik ontspannen in slaap val, is dat mij misschien weer eens moet scheren...

Naast Chris heb ik natuurlijk ook nog andere jongeren die ik begeleid maar Carina...Carina blijft door mijn hoofd spoken. Ik probeer te bedenken wat er aan de hand is. Alles gaat weer als een film door mijn hoofd. haar soms onzekere blik maar dat wat ze zegt over Chris, het is raak, ze weet donders goed hoe of wat, heeft alles prima op de rij.

Tergend langzaam gaat de week voorbij. In de avonden probeer ik me op een boek te concentreren of iets op TV te kijken. Het lijkt niet binnen te komen.

Als dan het uur komt dat ik met Chris afgesproken heb, merk ik sinds jaren zenuwen alsof ik voor een belangrijk examen sta...

Ik open mijn kantoordeur om 'm binnen te laten en zie Carina ook...ze is meegekomen. Ik heb het idee dat ik tot in mijn nek kleur als een puber. Ik verman me en geef Chris en Carina een hand. Probeer haar recht in de ogen aan te kijken. Even is daar ook dat oogcontact maar het warmste contact is haar zachte hand ...Het is of ik even in een andere wereld ben en daarna gelijk wakker schrik.

"Kom binnen, fijn dat je meegekomen bent Carina..."

Die dag gaat te veel fout. De nachtdienst loopt uit en pas om negen uur 's ochtend ben ik thuis. Met de afspraak om drie uur, kan ik nog net even een paar uur slaap pakken. Behalve dat de laatste drie reguliere uren van Chris vervallen en hij niet om twee uur 's middags, maar al om elf uur 's ochtends weer thuis komt en, onbedoeld dat weet ik wel, mij uit mijn eerste slaap haalt. Kut...

Nou ja, weer in slaap vallen lukt niet meer, dus ik ga maar douchen. Gelukkig had ik eergisteren de boel al geschoren, dus nu alleen nog even bijwerken. Dat gaat ten minste wel goed, ondanks mijn slaperige kop.
Dan nog even lunch, die Chris verrassend genoeg voor het grootste deel voorbereid heeft. Samen met zijn verontschuldiging voor het wakker maken levert dat hem een knuffel op. "Als je dat straks maar niet bij Niek doet!" is zijn gemaakt verontwaardigde reactie. Maar de serieuze ondertoon is duidelijk. :-)

Even de deo en lipstick bijwerken, mijn geurtje opdoen ("Het is geen date, Mam!") en we zijn klaar om te gaan. Maar uiteraard start de auto niet.
AAARGH! Met een paniekerige sprint naar de bushalte, halen we net de lijn naar het gemeentehuis. Zelfs nog op tijd. Dat dan weer wel.

Als ik in de entreehal het infobord bestudeer om te kijken waar we naar toe moeten, kijkt Chris mij meewarig aan. "Ik ben hier al eens eerder geweest, Mam. Ik weet waar we Niek zit!"
Gelukkig doet de deo zijn werk goed, maar toch neem ik mijn tijd om kalm met zoonlief naar onze afspraak te lopen. Echt geen zin om daar half bezweet en half buiten adem aan te komen.
Chris klopt aan en even later doen Niek open. Vreemd, het lijkt wel of hij zich hier ongemakkelijker voelt dan bij ons thuis. Zijn heldere ogen lijken nog steeds recht door mij heen te kijken en het voelt alsof ik rood wordt en de herinneringen aan mijn nachtelijke hoogtepunten op mijn voorhoofd afgetekend staan.
Helemaal als hij mijn hand, zo lijkt het mij ten minste, langer vasthoudt bij de begroeting dan normaal. Alsof hij even niet kan geloven wat hij op mijn voorhoofd ziet...

Door zijn "Kom binnen, fijn dat je meegekomen bent Carina..." kom ik weer bij kennis en loop samen met Chris, die in zijn eigen wereldje niks van dit alles gemerkt heeft, de kamer binnen.
"Geen probleem, Niek. Chris wilde het graag omdat hij ook niet alle antwoorden weet. Toch vreemd voor zo'n jongen. Op zijn leeftijd weet je eigenlijk alles toch al," plaag ik met een opmerking naar mijn zoon hem een beetje.
"Ma-am... zet me nou niet voor lu... euh, schut!"
"Sorry, Chris, je hebt gelijk. We zijn hier voor jou." Hij haalt oplucht adem en ploft in een van de stoelen bij het bureau neer.
Niek lijkt te twijfelen over hoe nu verder.
"Hoe wil je mij hebben? Ook bij het bureau?" probeer ik de bijna ongemakkelijk wordende stilte op te heffen.
Hij kijkt mij aan alsof hij water ziet branden. Pas dan besef ik hoe dubbelzinnig die eerste opmerking is en hoop dat de vloer zich onder mij opent zodat ik hier weg ben...
"Euh.. ja-a... het bureau graag. Dat is... dat is wel makkelijk met het gesprek."
Een beetje ongemakkelijk door de richtig van het gesprek (die Chris gelukkig lijkt te ontgaan), laat ik hem mijn stoel aanschuiven.
Als zijn handen even van de rugleuning mijn schouders lijken te raken als hij naar acher zijn bureau loopt, voel ik een intense rilling door mij heen gaan.
Car! Beheers je, meid! Je bent hier voor Chris en Niek heeft wel iets beters te doen dan jou te versieren...

Was dit nou bewust dubbelzinnig of zoek ik er iets achter? Hoe zei ze het nou? "Hoe wil je mij hebben? Ook bij het bureau?" Ach, wat moet ik hier achter zoeken dan? Op zich toch geen eens zo'n gekke zin??
"Euh.. ja-a... het bureau graag. Dat is... dat is wel makkelijk met het gesprek." komt er hakkelend uit.
Om mezelf toch beetje een houding te geven, schuif ik haar stoel aan ipv afwachtend te gaan doen. Ik sta achter haar en ruik haar geur.. Een heerlijke parfum maar ook gewoon een mensengeur lijkt het. Het verlangen haar beter te willen ruiken, haar in haar nek te kussen, haar te strelen...ik moet me bewust inhouden dit niet te doen...
Maar mijn verlangen is toch iets te groot, ik wil haar even aanraken ...
Zo ongemerkt mogelijk laat ik mijn hand even langs haar schouders gaan. Heel lichtjes maar ooo wat zou ik haar nu graag even masseren, haar hals kussen, haar geur ruiken, haar lippen voelen...

Dit alles flitst in een fractie van een seconde door mijn hoofd. Ik ga weer op mijn eigen stoel zitten en kijk naar Chris, het gaat om hem ten slotte. We praten eerst over hoe het met hem gaat en hij geeft aan, wat ik zelf ook merk, dat het echt een stuk beter gaat dan een paar maanden geleden, weer meer gemotiveerd voor school nu hij de doelen daarachter beter in het zicht heeft.

"En hoe gaat het tussen jullie samen dan? Die band was ook niet altijd geweldig he?" Ik kijk nu Carina aan en onze ogen houden elkaar vast. Dan kijk ik naar Chris. Geen van beiden zegt wat. "Begin jij maar mam, ik ben al genoeg aan het woord geweest" zegt Chris dan. Ik lach even met een gebaar van 'ja, daar kan ik niks tegenin brengen' en kijk weer naar Carina. Weer lijkt het oogcontact langer dan normaal.

Weer die mooie maar oh zo indringende ogen die mij rechtstreeks aankijken en prettig ongemakkelijk doen voelen.
Ik heb eigenlijk geen idee wat ik nu precies zeg, maar blijkbaar is het geen al te grote onzin, want ik zie zowel Chris als Niek geregeld bevestigend knikken.
"Ja, we zien dat wel vaker. Dat uitstralende effect van de begeleiding," reageert Niek op mijn monoloog met een kleine glimlach, zijn vingers die zojuist nog mijn schouders leken te strelen nu soepel in elkaar verstrengeld.
Ik voel me gewoon rood worden als ik er even aan denk waar ik die vingers liever in zou voelen... verstrengeld of niet. Jeetje, Car, gedraag je!
Toch krijg ik het spontaan zo warm dat ik halfbewust aan het bovenste knoopje van mijn bloes friemel totdat het 'spontaan' open gaat. Niet dat er opeens een decolleté van hier tot Tokio te zien is, maar het geeft mij in elk geval iets meer ademruimte.

Maar geen van de twee lijkt iets gemerkt te hebben. Niek is begonnen met een paar aantekeningen met tussendoor incidentele blikken richting ons en Chris zelf checkt net even zijn telefoon.
Ik kijk op de klok aan de muur. Een kwartier voorbij en nog een kwartier te gaan. Ik rommel wat in mijn handtasje, vis er een brillenkoker uit en begin mijn bril met het daarin bewaarde doekje zinloos schoon te maken.

"En hoe nu verder?" vraag ik als Niek al enige tijd gestopt is met aantekeningen maken en 'slechts' met die heerlijke heldere ogen ergens naar een punt op de muur achter mij staart.

Door mijn werk let ik sowieso altijd extra op de non-verbale handelingen, maar het is of ik het bij Carina nog meer en bewuster doe. Ik zie haar aan haar knoopje friemelen. Zou ze mijn toch wat ongemakkelijke gevoel spiegelen? Of...
Ik raak afgeleid en probeer me snel weer te concentreren. Maar dat knoopje...

"En hoe nu verder?" vraagt ze dan waarmee ze mij weer bij de les trekt.
Ik kijk nog weer door mijn aantekeningen maar had dat net zo goed niet kunnen doen, ik krijg er weinig van binnen.
"Ja, hoe verder? Chris, je hebt echt enorme stappen gemaakt en ik denk dat het nu tijd wordt dat meer en meer in de praktijk te brengen, met name in contacten met andere leerlingen maar ook met je moeder. Lijkt me goed als we elkaar snel weer zien om tijdig te polsen"

Als Chris en Carina bij de deur staan, zeg ik Carina nog dat het echt heel goed met hem gaat. "En jijzelf, je mag er ook meer in ontspannen" zeg ik en leg daarbij een hand op haar schouder. Een schok van elektriciteit gaat door mijn lijf, had ik dit moeten doen?
Carina kijkt me aan. "Dank je voor je zorg Niek" waarop ze mijn hand even vastpakt.

Ik laat ze uit en vergeet bijna dat ik nog een volgende cliënt heb. Eerst even naar toilet, wellicht door de spanning.
Ik meld dat ik er zo aan kom.
Op het toilet is het eerste dat ik merk ...een sliert aan voorvocht...

De busrit naar huis gaat op de automatische piloot. Zijn hand op mijn schouder, die indringende blik in mijn ogen bij zijn advies... Het maakt alsof ik mij daar in zijn kantoor zelf weer een puberige tiener voel, op bezoek bij die hunk van een klassenleraar, voor de evaluatie van het semester.
Ja, uiteraard hoort het niet, die hand op mijn schouder bij het afscheid nemen, maar gezien het drama waar wij met ons drieën in de afgelopen tijd door zijn gerold (oké, hoofdzakelijk Niek en Chris natuurlijk) en de doorbraak (oké, gezien het tempo waarin Chris verbetert misschien eerder een 'doorschuif') snap ik het wel.
En stiekem had ik Niek ook wel een knuffel (en meer...) willen geven, maar daar in het kantoor EN met Chris erbij zou dat geen goed idee zijn.

Grappig hoe pas dan, zitten naast zoonlief in de bus op weg naar huis, mij te binnen schiet dat het verschil tussen aankomst en vertrek aan de kleding van Niek de donkergekleurde vlek midden in zijn kruis was. Inderdaad, DAT was wat er 'niet klopte'... Niet alsof hij volledig in zijn broek gepiest had (iets dat ik incidenteel bij Chris tot zijn de 4de nog meegemaakt heb), maar de duidelijk donkerblauwe plek op zijn verder beduidend lichtere jeans brandt nu als een paasvuur in mijn gedachten. Mijn ex, de vader van Chris, kreeg dat op vakantie ook wel eens voor elkaar, in zijn zwembroek... Zijn excuus was dan dat ik 'er zo super-sexy-geil' uitzag in mijn badpak, maar zelfs met zijn zonnebril op, kon ik zien dat zijn aandacht meer bij de strakke tienermeiden in hun minuscule bikinis was.

Ik giechel in mijzelf als ik mij realiseer dat het deze keer toch echt ik geweest moet zijn die Niek zo 'onder druk' zet. Vleiend? Of zit de beste man gewoon zo omhoog dat zelf een te zware, te korte, middelbare moeder als ik hem al opwindt?
"Wat grinnik je, mam?" vraagt Chris dan naast mij.
"Niks, jongen, gewoon een binnenpretje van je moeder."
"Ma-am... wat zei Niek nu? Meer contact. Dus dan moet je mij niet afhouden."
Potverdie, hij heeft gewoon gelijk. Ik moet leren beseffen dat hij inderdaad geen kleine jongen meer en ook de 'grote mensen' dingen met hem kan, nee MOET, bespreken.
"Goed, goed. Ik snap je. Later, wanneer we thuis zijn. Help mij er aan herinneren als ik het zelf vergeet. Dit is niet iets voor hier even in de bus."
Hij kijkt mij even aan alsof hij denkt dat het een smoesje is, maar gaat dan toch zonder verder commentaar door met het scrollen op zijn mobieltje.

Met dat ik de sliert aan voorvocht zie, zie ik ook de plek in mijn broek. Shit! Zouden Carina en Chris ... wat als zij dit gezien hebben? En de anderen in de wachtruimte?? Ik veeg zo goed als kan alles met wc papier zo droog mogelijk en ben blij dat ik een bloesje heb dat ook prima over mijn broek kan hangen.

Maar dit...Carina...wat doet deze vrouw met mij? Ik heb relaties gehad maar zijn ze zo begonnen? Geen eentje zover ik weet...deze spanning...deze is zo compleet anders. De elektriciteit toen mijn hand op haar schouder ging, haar hand in de mijne. Wat heb ik allemaal gezegd? O ja, dat zij zich meer mag ontspannen...zei ik dat niet tegen mezelf eigenlijk?

MIjn volgende cliënten handel ik op de automatische piloot af en thuis...
Na het eten merk ik hoe intensief de dag was en ik ga op tijd mijn bed in. In gedachten voel ik weer de zachte hand van Carina...Mijn hand glijdt in mijn slip, het enige dat ik nog aan heb. Haar hand is daar en pakt mijn penis...zij streelt mijn ballen, begint mij af te trekken...wakker...het is mijn eigen hand...hoe zouden haar lippen voelen als ze zacht mijn eikel kusten...
Carina...
Ik trek me af en heb niet veel nodig om klaar te komen...
Blij dat ik zakdoeken in de buurt heb liggen. De hoeveelheid sperma heeft mijn buik hard ondergespoten.
Ik streel nog weer langs mijn ballen...Carina...

Ik ga naar de badkamer om me nog weer even schoon te wassen en val daarna snel in slaap, echt kapot moe van de dag...
We zoenen elkaar..jouw zachte lippen beroeren de mijne..
Mijn handen kneden de zachtheid en volheid van je billen..
Onze handen strelen elkaars heerlijkste plekken...
Zachtheid en warmte van jouw schaamlippen maken mijn vingers nat..
Mijn harde penis is stevig in jouw hand..
Je leidt me naar binnen bij jou...
We smelten samen...

Piep piep piep piep piep.
Wat? Shit, nu alweer?? De wekker is ongenadig. Wie zie ik deze dag? Oooo ja, Chris weer, we zouden korte lijntjes houden.
Chris en...Carina...de gedachte maakt me stikzenuwachtig, ik ken mezelf niet meer.

"Wat was dat nu in de bus, mam?"
Als ik al zou denken had dat Chris het zou vergeten, dan wordt dat tijdens de koffie na het eten wel om zeep geholpen.
"Pfft... wil je het echt weten? Het is best persoonlijk..." probeer ik nog, maar (uiteraard...) zijn verweer lijkt oprecht.
"Mam, je weet toch wat Niek gezegd heeft? Open en eerlijk naar elkaar toe!"
En aangezien ik niet wil liegen tegen Chris, moet ik dus met de billen bloot, zogezegd, hihi.
Wanneer ik dan met een rood hoofd, al weer half grinnikend, half ongemakkelijk, maar uiteindelijk toch opgelucht mijn verhaal heb gedaan, kijkt Chris mij nadenkend aan.
"Hoe lang is papa nu weg? Heb jij nooit behoefte aan een nieuwe vriend?"
"Lieverd, kijk eens even wat er naast je op de bank zit. Boven de 40, te klein, te zwaar en nog een puberzoon op de koop toe. Welke kerel is in dat alles nou geïnteresseerd?"
"En toch windt het Niek blijkbaar zo op dat hij meer voorvocht lekt dan wanneer ik aan Taylor Swift denk."
Nu is het zijn beurt om te blozen en zonder dat ik er iets aan kan doen schiet mijn blik nota bene even naar het kruis van mijn zoon.
Geen vlek, maar wel een gezonde bobbel. De gedachte aan zijn onbereikbare zangeresje of aan Niek en mij?
"Trouwens..." maar hij stopt met kort schudden van zijn hoofd.
"Nee, nee, jongeman... 'meer contact, open en eerlijk, geen geheimen' was het toch?"
"Maar ik heb beloofd..."
"Als het over mij of jou gaat, heeft dat nu even voorrang boven beloften aan anderen."
Hij twijfelt, maar neemt dan een besluit.
"Oké, maar probeer het voor je te houden."
Ik knik.
"Je kent Oscar, die van de voetbal?"
Ik knik. Dezelfde leeftijd als Chris, een paar maand ouder. Ietsje langer en gespierder, flinke bos met wild donkerbruin haar. Ergens op een of andere manier, maar ergens dan toch ook weer niet, een jongere uitgave van Niek.

"Laatst in de kleedkamer hadden de jongens onder de douche het over 'lekkere wijven met wie ze het wel zouden kunnen doen'. Ik kwam net de kleedkamer binnengelopen toen Oscar luid en duidelijk verklaarde dat hij 'de geile ronde MILF van Chris wel eens zonder jeans en bloesje zou willen zien'... En aan de instemmende geluiden te horen was hij echt niet de enige"
"Je weet wat een MILF is?" vraagt hij dan als ik even met stomheid geslagen zit.
"Ja, je moeder is niet helemaal internet-debiel."
Maar toch heeft hij blijkbaar het idee dat de achterliggende boodschap niet helemaal overkomt, wat hij vervolgt: "Ik bedoel maar dat het helemaal niet vreemd is dat iemand als Niek jou 'spannend' vindt, als jongens van mijn leeftijd dat ook doen. Toch?"
"Euh... ja... dat denk ik ook dan... denk ik" is mijn intelligente antwoord. "En jij?" flap ik er uit voordat ik het besef.
"Ma-am... wat denk je zelf? Ik ben je zoon!" de blik op zijn gezicht spreekt boekdelen en dat beseft hij ook als hij stamelend nog iets probeert te redden, de lieverd: "Niet dat je niet mooi bent, maar je bent mijn moeder en gewoon niet mijn type..."
Het laatste komt er mompelend uit.
"Nee, jouw type is blond, slank, lang met benen tot in de hemel" grinnik ik plagend naar Chris die nu vuurrood achter zijn mok koffie probeert weg te duiken.

"Zou je werkelijk denken dat Niek... nou ja, je weet wel wat ik bedoel."
"Eerlijk?" ik knik mijn zoon toe en hij gaat door "Ja... zeker hoe hij de laatste twee gesprekken continue naar jou zat te gluren. Vooral je billen en borsten. Heb je dat niet gemerkt dan?"
"Eigenlijk niet," grijns ik, "maar ik ben dan ook al een kleine 20 jaar uit de datingpool, he!"

Daarmee bloedt het gesprek dan wel dood, maar mijn opwinding zeker niet. Voor het eerst in lange tijd pak ik die nacht mijn kleine Bullit vibrator weer eens. Ooit gekocht in een 'bewijs van onafhankelijkheid' zo'n drie weken na de scheiding. Uiteraard zijn de batterijen leeg, maar het voelt toch gewoon een stuk beter dan mijn vingers als het cilindertje tussen mijn kletsnatte lippen door mijn neukgrotje binnendringt.
Vier, vijf keer en met mijn duim op mijn klit, knalt mijn orgasme door mijn onderlijf.

De rest van de week sleept zich in een genadeloze monotonie voort. Alleen de pauze-gesprekjes met Sonja maken het werk enigszins dragelijk.

Pas als Chris mij de ochtend van mijn vrije plagerig zegt wel wat leuks aan te doen voor vanmiddag, realiseer ik mij dat Niek op bezoek komt voor zijn gesprek.
Nadat zoonlief naar school is, duik ik dan ook opnieuw de badkamer in... Alles superglad deze keer... oksels EN voorbips, hihi. Je weet nooit waar het goed voor is ten slotte. Nagels bijwerken en lakken, zelfs mijn oogwimpers krijgen aandacht.
Qua kleding wordt het echt 'dress to impress'... Buigen of barsten zeg maar. Een kort rokje tot halverwege boven mijn knieën. Als Niek mijn benen te mollig vindt, dan kan hij er nu op afknappen.
Een matchende string met kanten beha. En een (iets te) dun bloesje waardoor het kant van de beha net even doortekent. Niet te veel, het moet nog wel toeval lijken.
Het weer werkt ook nog mee. De zon komt er door, dus eigenlijk best logisch dat in plaats van één knoopje, de bovenste twee open staan als uiteindelijk om twee uur Niek aanbelt.
Net op het moment dat Chris een appje stuurt dat er een praktijkopdracht uitloopt en hij direct daarna door moet naar de selectietraining voor voetbal...
Als ik de deur opendoe, zie ik dat Niek opkijkt van zijn mobiel. "Oh, ik lees net dat Chris niet komt..."
Pas dan registeren zijn hersens wat zijn ogen waarnemen.
"Ja, vervelend" glimlach ik nauwelijks verholen, "Wil je de afspraak verplaatsen of...?"
Ik laat de vraag hangen in de warme lentelucht.

Voordat ik de afspraak met Chris heb, zijn daar eerst nog een paar andere jongens waar ik langs moet. Tijd voor mezelf heb ik nauwelijks, eigenlijk te vol gepland deze dag maar met al die wisselende schoolroosters kan het bijna niet anders.

De afspraken gaan zo'n beetje op de automatische piloot maar ik ben blij als Eric belt dat zijn afspraak niet door kan gaan en ik na Chris om twee uur verder niks meer heb staan.

Om kwart voor twee nog even snel broodje naar binnen schuiven. Dan begint eigenlijk pas een beetje de spanning weer op te lopen en is daar Carina vol in mijn gedachten terwijl ik mijn fiets bij hun hek parkeer.
Ik bel aan, kijk nog eens op mijn mobiel en zie dan pas dat Chris helemaal niet kan...
Op dat moment kijk ik recht in de ogen van Carina.
"Ja, vervelend. Wil je de afspraak verplaatsen of...?"
Even draaien mijn hersenen op standje kookpunt. Ik wil naar huis, ben toe aan rust. Maar hier staat Carina. Nu bij haar zijn, mijn verhaal kwtijt kunnen, zij haar verhaal kwijt kunnen. Ik vraag me af wat me meer rust en ontspanning zou geven.
In een moment van zwakte (of is het overwinning?) zeg ik "Nee, niet verplaatsen, ik kom heel graag bij je binnen (omg wat zeg ik???). Zware dag gehad en als je het goed vindt, blijf ik graag even.
Mijn ogen scannen ondertussen haar lichaam. Dat nu tegen mij aanhouden, haar rust, warmte voelen..en wat ziet ze er ...goed...uit..
"Tuurlijk Niek, kom binnen" nodigt ze me uit.
Ik leg even een hand op haar schouder. "Dank je, hoe gaat ie met jou dan? Lukt het jou een beetje te ontspannen?" vraag ik waarna ik gauw weer mijn hand van haar schouder afhaal, mijn jas uit doe en we de kamer in gaan.
"Gaat stuk beter met ontspannen en gek genoeg ook juist nadat jij me dat aangaf Niek"
"Je ziet er ook echt goed uit" zeg ik en ik geef mezelf met die opmerking ook de tijd om haar nog eens goed te bekijken.
"Iets drinken?"
"O Gewoon maar wat fris is prima"
Carina lacht naar me als ze de keuken in loopt. Had ze verwacht dat ik gelijk aan het bier zou gaan?
Ik kijk haar na en zie haar vormen. Mijn handen strelen haar lichaam...
Ze komt terug met twee glazen fris, gaat op de stoel haaks op me zitten. Even raken onze knieën elkaar en is daar een vonk van elektricitet.
"Ik ben echt blij hoe Chris zulke enorme sprongen maakt Niek maar ik merk dat ik zelf ook verander door alles" waarop Carina een hand op mijn knie legt en me aankijkt.
Ik moet even slikken.
"Ik merk dat zelf ook, niet alleen bij Chris en jou maar ook bij mezelf. Ik ken dit eigenlijk niet maar jullie geven mij ook een bepaalde ontspanning, altijd fijn hier te zijn of jullie bij mij op kantoor te hebben, haast een rustpauze" reageer ik en ik leg mijn hand op die van Carina die nog steeds op mijn knie lag.
Een ietwat ongemakkelijke stilte volgt voordat Carina reageert.

De toevallige korte aanrakingen van Niek wanneer hij binnenkomt, voelen als elektrische vonkjes. Ik merk dat ik blij ben dat hij toch de afspraak ook zonder Chris toch wil laten doorgaan. Pas als ik hem voor ga naar de kamer, dringt het door hoe dubbelzinnig zijn opmerking van zojuist is.
Het is maar goed dat hij de korte grijns die even over mijn gezicht glijdt niet ziet.

Als ik na het halen van de drankjes, waarbij ik opnieuw zijn blik op mijn achterkant via de spiegelende keukendeur zie, weer haaks op hem zit, is de vonk van mijn blote knie tegen zijn been nog sterker.
Mijn compliment over de behandeling van Chris en ook de gevolgen bij mijzelf, zet ik kracht bij door mijn hand op zijn knie te leggen.
Zeker met de impliciete goedkeuring van mijn zoon tijdens ons gesprek gisteren, voel ik mij tot veel in staat.
Niek lijkt zich te ontspannen en minder de begeleider/therapeut te zijn dan eerder. Maar nog steeds de lekkere kerel die de hoofdrol speelde in de fantasieën bij mijn recente vinger- en vibro-sessies...
Ik trek dan ook bewust mijn hand niet weg als hij vooroverbuigt en zijn hand bovenop die van mij legt.
Onze gezichten zijn nu amper een halve meter van elkaar. Ik besef dat het nu mijn beurt is om iets te zeggen, maar het lijnenspel van de zon met zijn interessante rimpeltjes rondom zijn ogen en de twinkelingen in die ogen zelf, leiden mij af.

"Euh, sorry... ik was even afgeleid, de zon... je ogen..." weet ik dan uit te brengen, "Je zei iets over rustpauze?"
Niek glimlacht en ik voel spontaan warmte in mijn grotje opwellen. Het laatste wat ik nu wil is rusten! Als hij me hier nu... op de bank... of desnoods op de koffietafel...
"Kijk, dat bedoel ik nu!" zegt hij met een kneepje in mijn hand, "toen we begonnen met Chris weet ik zeker dat je dat nooit had durven zeggen!"
En alsof hij iets terug wil doen, kijkt hij naar beneden, recht mijn decolleté in. Ik weet dat daar, zeker met het knoopje-teveel open, zeker de helft van de meiden (mede dankzij de 3/4 beha die tot amper over mijn tepels komt) 'open en bloot' ligt.
"En je kleedt je de laatste tijd ook zo veel beter. Niet meer de look van afgeleefde gescheiden levensmoede huisvrouw... Heerlijk hoe je subtiel laat zien wat je in huis hebt..."

Hmm... als Niek dit nog 'subtiel' vindt, hoe ver moet ik dan gaan om 'direct' over te komen? De paar keer dat ik vroeger zo of met zelfs nog een beetje meer blote huid her en der samen met mijn (nu) ex 'all dressed up' op stap ging, vond hij dat maar zo-zo... Maar dat was natuurlijk gewoon zijn hypocrisie. Meneer keek rustig naar andere vrouwen, maar die aan zijn zijde hoefde niet bewonderd of gecomplimenteerd te worden.

"Hihi, dank je, het is zo maar iets ouds dat ik toevallig aangetrokken heb voor vandaag," downplay ik de anderhalf uur dat ik rok, blouse en lingerie bij elkaar uitgezocht had. Met mijn vrije hand veeg ik een naar voren gevallen lok haar achter mijn oor.
"Je ziet er gewoon uit om op te vreten!"
Ik zie hem vuurrood worden en weet dat dit er spontaan uit floepte.
"Hmmm, die ontspanning van jou doet je geen kwaad," glimlach ik hem toe en besluit hem een beetje te teasen.
"Iets in het bijzonders dat je zou willen? Als voorafje om te proberen of het hoofdgerecht de moeite...mmm-mmm!"
Ik kan mijn zin niet afmaken, want mijn woorden worden gesmoord door de lippen van Niek die de mijne vinden in een intense zoen.
En op hetzelfde moment dat hij zijn mond opent en zijn tong tussen mijn gretig accepterende lippen laat glijden, voel ik zijn vrije hand achter op mijn hoofd. Om een eventueel terugtrekken te verhinderen? Alsof ik dat zou willen!

De manier waarop ze 'jouw ogen' zei na de wat ongemakkelijke stilte .. het is alsof ik me ineens vrijer voel persoonlijker opmerkingen te maken.
"Kijk dat bedoel ik nou" reageer ik, blij dat ze zich meer opent en ik moet dan ook naar mezelf wijzen, ik ben soms ook net een oester.
Het is alsof we allebei op de een of andere manier aan het ontdooien zijn, ik kan eigenlijk niet eens goed duiden hoe of wat maar nu we met z'n tweeën zijn, zonder Chris, lijkt daar meer ruimte. Vreemd ergens...Chris had ook juist een mooie afleiding kunnen zijn voor al die ongemakkelijke momenten maar het loopt anders!

"je ziet er gewoon uit om op te vreten"
Oooo shit...ik heb het eruit gegooid voor ik er erg in had. Ik voel me tot diep in mijn nek kleuren, gaat dit niet te ver?
"Hmmm, die ontspanning van jou doet je geen kwaad, iets in het bijzonders dat je zou willen? Als voorafje om te proberen of het hoofdgerecht de moeite...mmm-mmm!"

Haar glimlach daarbij en dat na die opmerking van mij... hormonen, vlinders, of wat ook, ze beheersen mijn hersenen op dit moment en haar zachte mooie lippen...ik hou dit niet meer vol en buig verder naar voren en voel de intens zachte lippen van Carina op de mijne...mijn lichaam staat in de brand...zo zacht, haar karakter vol in haar lippen...ik open mijn mond...zij de hare...een zachte streling van haar tong tegen de mijne, maakt mijn ademhaling 80 keer zo zwaar, mijn bloed stroomt weet ik hoeveel keer zo snel met alle gevolgen daarbij.
Ik leg mijn hand achter haar hoofd en kriebel door haar haar, langs haar nek. Ik snuif haar heerlijke geur op.

Even trek ik me terug .. even is daar een nuchter moment...waar ben ik mee bezig? Ze is moeder van mijn coachee, mijn cliënt...
Maar dan legt zij haar hand achter mijn hoofd.
"NIet stoppen Niek, ik weet dat je door wilt en jij niet alleen.."
Ze pakt mijn hand en legt die op haar borst.
"Masseer ze Niek met jouw mannelijke zachtheid"
Wow wat zegt ze dat mooi...mannelijke zachtheid...Ik ben een man maar zeker geen typische man-man.
Terwijl onze tongen elkaar weer vinden, masseer ik haar borsten en ik zie haar hand naar beneden richting mijn broek gaan..
Ik open mijn benen iets om haar ruimte te geven, was dit de bedoeling of was het mijn verlangen?

Sorry Niek, maar mijn hoofd staat er even niet naar. Prive-omstandigheden die me de komende tijd wel bezig zullen houden.
Mocht iemand het over willen nemen: laat Niek niet in de kou staan, net nu het spannend wordt :-)

ooo Carina, doe kalm aan, privé gaat absoluut voor! En mocht er niemand anders komen, ik blijf geduldig op je wachten! Heb genoten tot nu toe!

Warme knuffelll..

Niek
---,,
---
---'