Het was een gewone dinsdagavond, zo’n avond waarop de stilte van mijn kleine appartement bijna tastbaar werd. Ik zat op de rand van mijn bed, mijn blote voeten rustend op het koele parket, terwijl de enige lichtbron – een enkele kaars op mijn nachtkastje – een dans van schaduwen op de muren wierp. De vlam flakkerde zachtjes, alsof hij iets wist wat ik nog niet begreep. Ik had net mijn boek dichtgeslagen, een vergeelde paperback die ik al drie keer had gelezen, toen ik het hoorde: een tik. Een kort, scherp geluid tegen het raam, zo subtiel dat ik het bijna had afgedaan als verbeelding. Maar toen kwam het weer. En nog eens. Een ritmisch, opzettelijk *tik-tik-tik*, alsof iemand met een nagel op het glas tikte.

Mijn adem stokte in mijn keel. Ik woonde op de derde verdieping, en er groeide geen boom dicht genoeg bij mijn raam om dit te veroorzaken. Met een bonzend hart schoof ik de zware, fluwelen gordijnen opzij, mijn vingers trillend tegen de stof. Buiten was er niets te zien – alleen een dikke, ondoordringbare duisternis die de wereld opslokte. Geen maan, geen sterren, zelfs geen schim van de straatlantaarns die normaal een zwakke gloed door mijn kamer wierpen. Maar terwijl ik daar stond, met mijn hand tegen het koude glas, voelde ik het: een prikkeling in mijn nek, een onmiskenbaar besef dat ik bekeken werd. Er was *iets* daarbuiten, iets dat wachtte, iets dat mij had uitgekozen.

Ik liet het gordijn vallen en stapte achteruit, mijn ademhaling oppervlakkig. “Je bent gek,” mompelde ik tegen mezelf, terwijl ik mijn armen om mijn middel sloeg. Maar de stilte die volgde voelde zwaarder, geladen met een spanning die ik niet kon plaatsen. Ik kroop onder de dekens, trok ze tot aan mijn kin en probeerde te slapen, maar mijn gedachten bleven malen. Wie – of wat – zou dat geluid hebben gemaakt? En waarom voelde het niet als een bedreiging, maar als een uitnodiging?

De volgende dag verliep in een waas. Ik ging naar mijn werk, een suffe kantoorbaan waar ik dossiers ordende voor mensen die mijn naam amper kenden, maar mijn hoofd was elders. Telkens als ik mijn ogen sloot, zag ik dat donkere raam, hoorde ik dat tikken. Toen ik die avond thuiskwam, mijn tas achteloos op de grond gooide en mijn jas uittrok, voelde de lucht in mijn appartement anders. Dikker, somehow. Ik schopte mijn schoenen uit en liep naar mijn slaapkamer, klaar om de dag van me af te schudden – tot ik het zag.

Op mijn kussen lag een envelop. Geen gewone envelop, maar een zware, crèmekleurige, met een textuur die oud en luxueus aanvoelde onder mijn vingers toen ik hem oppakte. Mijn naam stond erop geschreven in een handschrift dat ik niet kende: sierlijke, vloeiende letters in een dieprode inkt die glansde als vers bloed in het kaarslicht. Er zat geen postzegel op, geen adres, geen enkele aanwijzing hoe dit hier terecht was gekomen. Mijn voordeur was op slot geweest, mijn ramen gesloten. Een koude rilling gleed over mijn ruggengraat, maar mijn nieuwsgierigheid won het van mijn angst. Met trillende handen scheurde ik de envelop open.

Er viel een sleutel uit, klein en oud, met een patina van groenig brons dat suggereerde dat hij al tientallen jaren niet meer was gebruikt. Aan de sleutel zat een dun, zwart leren koord, zacht en soepel als een zweepslag. Samen met de sleutel zat er een kaartje in de envelop, niet groter dan een visitekaartje, van hetzelfde crèmekleurige papier. Er stond maar één zin op, in dezelfde rode inkt: *Kom vannacht, als je durft.* Geen adres, geen uitleg, alleen die woorden, die zich in mijn hoofd nestelden als een uitdaging.

Ik liet me op het bed zakken, de sleutel in mijn hand draaiend terwijl mijn gedachten tolden. Wie had dit gestuurd? Hoe waren ze binnengekomen? En waarom voelde ik, diep in mijn borst, niet alleen angst, maar ook een vonk van opwinding – iets donkers en onbekends dat tintelde onder mijn huid? Ik stond op en liep naar de spiegel aan de andere kant van de kamer, mijn reflectie starend naar mij terug. Mijn bruine haar hing warrig over mijn schouders, mijn ogen groot en onzeker, maar er was iets in mijn houding veranderd. Mijn rug was rechter, mijn kin iets hoger. Wat het ook was dat me riep, het kende me. Het wist dat ik niet zou weglopen.

De uren kropen voorbij, de klok op mijn nachtkastje tikte genadeloos richting middernacht. Ik trok een zwarte jurk aan, simpel maar strak, en bond mijn haar in een losse knot. De sleutel hing nu om mijn nek, het leren koord koud tegen mijn sleutelbeen. Toen de wijzers eindelijk twaalf uur sloegen, stond ik weer voor die spiegel, mijn hart bonzend in mijn borst. Ik wist niet waar ik heen ging, of wat ik zou vinden, maar ik wist dat ik ging. Niet omdat ik moest, maar omdat ik het *wilde*. Wat ik niet wist, terwijl ik mijn jas greep en de deur achter me dichttrok, was hoe die ene keuze mijn wereld op zijn kop zou zetten – en me zou leiden naar een plek waar plezier en pijn hand in hand gingen, en ik eindelijk zou ontdekken wie ik werkelijk was.