Ik zat aan onze kleine keukentafel, mijn vingers om mijn mok met dampende koffie geklemd, terwijl Lucas tegenover me zat. We waren allebei zenuwachtig, dat voelde ik in de stilte tussen ons. Ik, Emma, 32 jaar, met mijn schouderlange kastanjebruine haar dat altijd een beetje krulde aan de uiteinden, en mijn groene ogen die Lucas ooit ‘stormachtig’ noemde. Ik werk als grafisch ontwerper, vaak tot laat achter mijn laptop, waar ik mijn creativiteit de vrije loop laat. Lucas, 34, is programmeur, met kort, donkerblond haar en een stoppelbaard die hij nooit helemaal afscheert. Zijn blauwe ogen hebben altijd iets speels, maar vandaag stonden ze serieus, bijna gespannen. We wonen samen in een knus appartement in de stad, een plek vol planten en boeken, onze eigen kleine wereld.

De afgelopen weken hadden we ’s avonds laat gefluisterd over onze fantasieën, over grenzen die we wilden verkennen. Het begon als een grap, een terloopse opmerking, maar het groeide uit tot iets groters, iets wat ons beiden nieuwsgierig maakte. Vandaag zou het echt gebeuren. Mijn hart sloeg een slag over toen ik een zachte klop op de deur hoorde.

Met trillende benen stond ik op en opende de deur. Daar stond Mrs. Vivienne, precies zoals ik me haar had voorgesteld: lang, elegant, met ravenzwart haar in een strakke knot en ogen die dwars door je heen leken te kijken. Ze straalde een rustige autoriteit uit die me meteen klein deed voelen, maar op een vreemde manier ook veilig. Haar lippen krulden in een glimlach. "Zijn jullie er klaar voor?" vroeg ze, haar stem warm maar ferm.

Ik keek naar Lucas, die op zijn lip beet en knikte. "Ja," fluisterde ik, mijn stem dunner dan ik wilde. Vivienne stapte naar binnen, een kleine tas in haar hand, en gebaarde naar de woonkamer. "Laten we beginnen," zei ze. Ze zette de tas neer en haalde een zwart fluwelen doek tevoorschijn, dat ze op onze eettafel legde. "Vandaag draait het om vertrouwen en overgave. Wie wil de eerste stap zetten?"

Mijn wangen gloeiden. Ik voelde Lucas’ ogen op me, maar iets in me – een mengeling van nieuwsgierigheid en een verlangen dat ik amper kon benoemen – trok me naar voren. Ik stapte dichterbij, mijn ogen op Vivienne gericht. Hij hield zijn adem in, dat wist ik zonder te kijken. Vivienne’s glimlach werd breder, bijna bemoedigend. "Goed," zei ze, terwijl ze een zijden blinddoek van het doek pakte. "Laten we zien hoe het voelt om je over te geven, Emma."

Mijn hart bonsde in mijn keel toen ze de blinddoek omhooghield. Dit was het moment waarop alles zou veranderen, en ik voelde een tinteling door mijn hele lichaam trekken.