Vandaag is het weer zo’n dag waarop alles lijkt samen te vallen. De gesprekken met het team verlopen soepel, ik krijg de juiste inzichten boven tafel, en mijn plan begint vorm te krijgen. Maar tussen al die professionele tevredenheid door is er één constante afleiding die steeds meer ruimte in mijn hoofd inneemt.

Jij.

Het begint zoals gewoonlijk, met het ritmische tikken van je hakken in de gang—een geluid waar ik inmiddels bijna op getraind ben. Mijn ogen blijven iets te lang hangen op de deuropening als je langsloopt. Je draagt een grijsblauw mantelpak dat precies genoeg laat zien om mijn fantasie de vrije loop te laten. De rok volgt moeiteloos de lijn van je heupen, en daaronder die naaldhakken… strak, krachtig, verleidelijk.

Ik dwing mezelf om naar mijn scherm te kijken, maar mijn concentratie is nergens te bekennen. In plaats van cijfers en processen zie ik voor me hoe jij die hakken langzaam uitdoet. Hoe je over me heen zou buigen, met die beheerste blik die je altijd in vergaderingen hebt, maar dan net iets zachter, iets... zwoeler.

Alsof je mijn gedachten kunt lezen, voel ik ineens een blik op me. Als ik opkijk, sta jij daar, in de deuropening. Je kijkt me aan, niet glimlachend, maar ook niet afstandelijk. Een kort moment, maar iets in je ogen zegt me dat je weet dat ik meer zie dan ik zou moeten.

"Heb je straks even tijd om iets door te nemen?" vraag je, met die lage, beheerste stem van je.

"Altijd," antwoord ik, mijn stem net iets te droog, mijn mond iets te snel. Jij knikt kort en loopt weer verder, alsof het niets was. Maar ik voel mijn hartslag versnellen.

Later die middag sta je ineens naast me, je parfum subtiel, warm. Je buigt je iets over mijn bureau om me iets aan te wijzen op een document, en ik moet mijn kaak aanspannen om niet te reageren op de lichte aanraking van je arm langs de mijne. Je haar raakt heel even mijn wang. Mijn adem stokt, mijn gedachten duiken alweer ergens heen waar ze niet thuishoren.

Dan, bijna achteloos, zeg je: "Er is hier boven nog een ruimte waar we even rustig kunnen zitten. Voor dat document." Je kijkt me aan, met een blik die net een fractie te lang duurt. Ik knik, sta op, verzamel wat papieren, maar weet allang dat dit niets met documenten te maken heeft.

De trap naar boven voelt langer dan normaal. Mijn hart klopt sneller bij elke trede. De deur naar de ruimte valt zacht in het slot achter ons. Jij draait je langzaam om. Geen woorden meer. Alleen jouw blik, mijn verwachting. De afstand tussen ons krimpt.

Je schuift de papieren uit mijn hand, legt ze op tafel, en terwijl je me aankijkt, begin je het jasje van je pak los te knopen. Geen haast. Pure controle. En ik? Ik sta daar, ademloos, gevangen tussen professionaliteit en puur verlangen.

“Laten we het even op onze manier doornemen,” fluister je, en op dat moment weet ik: dit wordt een meeting die ik nooit meer zal vergeten.