Door Ben
De zon hing laag boven de Atlantische horizon, een vurige oranje bol die de lucht kleurde als een aquarel. Het surfdorp Taghazout begon langzaam te ademen in het ritme van de avond: de geur van munt, zeezout en warme stenen vulde de lucht terwijl de eerste oproep tot het avondgebed zich mengde met het zachte geluid van brekende golven.
Sophie stond op het balkon van haar riad, haar huid nog warm van de zon, haar haren zoutig en verward van een lange dag op zee. Ze had Frankrijk achtergelaten, haar oude leven op pauze gezet, en zichzelf een paar maanden vrijheid beloofd. Geen deadlines, geen afspraken—alleen de zee, haar board en de beloften die de Marokkaanse nachten leken te fluisteren.
Ben, haar surfleraar, was anders dan de anderen. Half Marokkaans, half Spaans, met een stem die klonk als donker hout en ogen die lachten voordat zijn lippen het deden. Overdag was hij ontspannen, speels zelfs. Maar 's avonds, als hij haar aankeek over een glas zoete muntthee, was er iets in zijn blik dat haar adem vertraagde.
Die avond hadden ze afgesproken op het dak van zijn huis. Hij had haar uitgenodigd “voor thee”, maar in zijn ogen had ze iets anders gelezen. Ze had een dunne jurk aangetrokken, één die haar huid nauwelijks bedekte, haar huid nog warm en licht tintelend van de zon.
Toen hij de deur opendeed, rook ze direct de geur van jasmijn en warme aarde. Ben stond daar in een linnen overhemd, open tot aan zijn borst, zijn gebruinde huid glanzend in het schemerlicht. Hij zei niets, maar zijn ogen gleden langzaam over haar lichaam. Geen schaamte, alleen verlangen.
“Ik heb thee gezet,” zei hij uiteindelijk, maar zijn stem was hees, zacht.
“Ik lust wel iets sterker,” fluisterde ze, dichter bij hem komend, hun lichamen amper gescheiden door de warme avondlucht.
Hij glimlachte, traag. “Dan moet ik je iets anders laten proeven.”
Ze stapte naar binnen, het geluid van de zee nog in haar oren, het geluid van zijn ademhaling nu daarbovenop. En in de stilte van de Marokkaanse avond, met alleen het zachte flikkeren van kaarslicht en het geritsel van wind door palmbladeren, begon iets dat de hitte van de dag zou overtreffen…
Sophie stond op het balkon van haar riad, haar huid nog warm van de zon, haar haren zoutig en verward van een lange dag op zee. Ze had Frankrijk achtergelaten, haar oude leven op pauze gezet, en zichzelf een paar maanden vrijheid beloofd. Geen deadlines, geen afspraken—alleen de zee, haar board en de beloften die de Marokkaanse nachten leken te fluisteren.
Ben, haar surfleraar, was anders dan de anderen. Half Marokkaans, half Spaans, met een stem die klonk als donker hout en ogen die lachten voordat zijn lippen het deden. Overdag was hij ontspannen, speels zelfs. Maar 's avonds, als hij haar aankeek over een glas zoete muntthee, was er iets in zijn blik dat haar adem vertraagde.
Die avond hadden ze afgesproken op het dak van zijn huis. Hij had haar uitgenodigd “voor thee”, maar in zijn ogen had ze iets anders gelezen. Ze had een dunne jurk aangetrokken, één die haar huid nauwelijks bedekte, haar huid nog warm en licht tintelend van de zon.
Toen hij de deur opendeed, rook ze direct de geur van jasmijn en warme aarde. Ben stond daar in een linnen overhemd, open tot aan zijn borst, zijn gebruinde huid glanzend in het schemerlicht. Hij zei niets, maar zijn ogen gleden langzaam over haar lichaam. Geen schaamte, alleen verlangen.
“Ik heb thee gezet,” zei hij uiteindelijk, maar zijn stem was hees, zacht.
“Ik lust wel iets sterker,” fluisterde ze, dichter bij hem komend, hun lichamen amper gescheiden door de warme avondlucht.
Hij glimlachte, traag. “Dan moet ik je iets anders laten proeven.”
Ze stapte naar binnen, het geluid van de zee nog in haar oren, het geluid van zijn ademhaling nu daarbovenop. En in de stilte van de Marokkaanse avond, met alleen het zachte flikkeren van kaarslicht en het geritsel van wind door palmbladeren, begon iets dat de hitte van de dag zou overtreffen…
Doe je ook mee met dit ketting verhaal?
