De Zaadcontainer - 2

5.

Drie kwartier later waren ze allemaal klaar om te vertrekken. De eigenaar van de villa was tien minuten geleden thuisgekomen; het geld dat hij voor het verhuren van zijn woning ontvangen had, stond te blinken op zijn noodlijdende rekening. Iedereen blij.

De mannelijke talenten waren allemaal al vertrokken. De make-up dame ook. De technische ploeg versleepte het laatste van de apparatuur naar hun bestelwagens.

Emilya omhelsde Timea. ‘Dit doen we nog eens, hé meid,’ zei ze en kuste haar op de lippen.

Timea knikte. ‘Ik hoop van wel,' hield ze de schijn op.

Dan omhelsde en kuste Emilya de regisseur en nam afscheid van de rest van de ploeg. Met sportieve tred ging ze naar haar wagen, een lichtgrijze Peugeot 308 CC.

‘Ik ben ook weg,’ zei Timea tegen Ricky; ze omhelsde de leuke dikkerd. ‘Het ga je goed.’

‘Huh?’ Ricky duwde haar tot op armafstand. ‘“Het ga je goed.” Dat klinkt zo… raar, liefje. Definitief. Is alles in orde met je?’

Timea had al haar wilskracht nodig om ‘Natuurlijk,’ uit te brengen. ‘Het is toch maar een manier van spreken?’ Dan tot de chauffeur: ‘Breng je me naar het station, Igor?’

Een half uurtje later keek ze de Skoda Superb na toen Igor terug richting villa reed om Ricky op te gaan halen. De jonge vrouw ging het station niet binnen. Ze keek rond, zag een taxi - een zwarte Mercedes V-klasse - en ging erop af. ‘Sint-Vituskathedraal,’ zei ze tegen de jongeman achter het stuur nadat ze ingestapt was.

Het was vijftien minuutjes rijden door de drukke, elegante straten van de hoofdstad. Normaal gezien. Na nauwelijks vijf minuten stond het verkeer stil. ‘Sorry, juffrouw,’ zei de taxichauffeur en keerde zich in haar richting. ‘Er is blijkbaar iets gebeurd.’

Timea haalde haar schouders op. ‘Geen erg. Ik heb geen haast.’ Ze moest zich vandaag bij de kathedraal melden. Ze hadden niet gezegd om hoe laat. Maar omdat het onvermijdbaar was, had ze besloten om er direct na de opnames naartoe te gaan.

De chauffeur zocht de radiokanalen af en vond wat hij zocht: er was een ongeval gebeurd met een tankwagen - die was gekanteld en wat er uit gelopen was, moest opgeruimd worden. Dat kon een paar uur duren. Hij bood nogmaals zijn excuses aan.

‘Jij kunt hier toch niet aan doen?’ zei de brunette. Ze zag in zijn blauwe ogen dat hij het meende. Zijn blauwe ogen waren een precieze match met de rest van zijn hoofd: donker haar, stevige, rechte neus, hoge jukbeenderen, sensuele lippen, krachtige kin… Dit zou toch een prachtexemplaar zijn om als laatste te neuken? Dus stak ze haar hand uit en zei: ‘Timea.’

De chauffeur stak zijn arm tussen de stoelen door en schudde haar de hand. ‘Jarmil,’ zei hij. Op zijn onderarm prijkten een aantal kleurrijke tatoeages. Eén ervan nam de zijkant van zijn arm in beslag, van pols tot elleboog. “Leef zonder spijt over gisteren en zonder zorgen voor morgen.”

‘Mooie leuze,’ zei de pornoprinses en wees op zijn inkt.

‘Dank je,’ glimlachte Jarmil. ‘Maar soms is het wel gemakkelijker gezegd dan gedaan.’

Als je dat maar weet, zei Timea niet; in plaats daarvan zuchtte ze: ‘Jammer dat we hier vast zitten.'

‘Waarom?’ Jarmil keek terug voor zich; de file schoof een vijftal meter op. Hij volgde.

‘We hadden anders iets gezelligs kunnen doen.’

Het verkeer stond terug stil. De chauffeur keek haar weer aan. ‘Zoals?’ De blik in zijn ogen maakte duidelijk dat hij wel degelijk wist waarover zij sprak.

‘Wel…’ en ze herhaalde haar trucje met Lars: ze rolde de zoom van haar jurkje omhoog tot haar kale spleetje tevoorschijn kwam.

‘Wow,’ reageerde Jarmil. ‘Wat mooi…’ Hij keek terug voor zich. Resoluut gaf hij gas met een ruk naar rechts aan zijn stuur. Zijn minivan ploegde zich door het gras van de gelijkgrondse berm, door een kleurig bloembed en kwam zo op het fietspad terecht. Dit volgde hij een honderdtal meter - een paar fietser moesten luid gillend en vloekend aan de kant om te voorkomen dat ze gegrepen werden - en draaide dan weer scherp naar rechts. De wagen bevond zich nu op een pad dat naar een uitgestrekt park leidde.

Timea was er vrij zeker van dat dit pad niet bestemd was voor het verkeer van auto’s. De jonge vrouw voelde zich gevleid dat deze man tot zo’n onverantwoord gedrag verleid - neen, door z'n hormonen gedwongen! - kon worden door het vooruitzicht haar te mogen neuken. Jongens, dit ging ze missen!

Een paar minuten later stond de wagen uit het zicht. Jarmil kende het park en wist waar er zich een onderhoudsschuurtje bevond. Achter het schuurtje bevond zich een hoge muur die het park scheidde van een drukke verkeersader door de stad. De V-klasse paste precies tussen schuurtje en muur. ‘Wat denk je?’ vroeg hij uitdagend. ‘Is dit een goed plaatsje voor “iets gezelligs”?’

‘Dat lijkt me wel,’ antwoordde Timea en stak uitnodigend haar hand uit.

In mum van tijd zat Jarmil naast haar in het ruime passagierscompartiment. ‘Laat de gezelligheid beginnen,’ riep hij vrolijk terwijl hij Timea tegen zich aantrok. Toch was zijn eerste kus niet meer dan een voorzichtige kennismaking. Timea vertelde hem dat het in orde was door haar mond te openen en zijn tong gretig naar binnen te zuigen. Een wilde tongzoen volgde, waarbij het meisje de rechterhand van de jongeman beet pakte en in haar kruis legde. Haar kutje was een uur geleden nog extreem uitgewoond geworden, maar nu huilde het toch alweer tranen van geluk omdat het wist wat er te gebeuren stond.

Jarmil voelde hoe zalig nat de poes was. Hij was een knappe kerel die absoluut niet over gebrek aan belangstelling vanwege het zwakke geslacht kon klagen, maar dit had hij nog nooit meegemaakt. En toch zeker niet met een grietje dat niet dronken was of niet high was van het één of ander spul. Zijn middelvinger drong tussen haar vlezige lippen door; hij trof een lekker natte en warme omgeving aan. Een levende omgeving, want het kutje kneep in zijn vinger.

Timea kreunde. ‘Hmmmm, dat is lekker. Ik hoop dat je nog niet gaat stoppen,’ fluisterde ze in zijn oor.

Dat was Jarmil hoegenaamd niet van zin. Gedurende vijf minuten tongden ze en vingerde hij haar. Zijn pik voelde pijnlijk gezwollen aan in zijn broek. ‘Haal hem eruit,’ smeekte hij haast.

De slet wist waarop hij doelde. Ze ritste zijn broek open en haalde zijn lul tevoorschijn. Terwijl een eerste hoogtepunt naderde - hij was echt een meester in het vingeren - begon ze hem af te trekken. Toen hij lekker hard en stijf was, stopte ze. Hij mocht vooral niet te vlug spuiten. Snel trok ze haar jurk uit. ‘You like?’ vroeg ze dan - haar linkerbeen had ze op de bank gezet, tegen de rugleuning aan, zodat ze man een onbelemmerd zicht had op het glimmende grotje dat hij net zo goed verwend had.

‘Me like,’ verzekerde die haar terwijl zijn handen richting haar borsten gingen. Rustig kneedde hij haar vleesballen. Ze voelden ongelooflijk zacht aan en tegelijk toch stevig. Haar tepels prikten steeds nadrukkelijker in zijn handpalmen. Dus bracht hij zijn vingers rond hen samen en terwijl hij aan de knopjes draaide, kneep hij er in.

Timea legde haar hoofd in haar nek en kreunde. Pijn en genot werden slechts door een dunne grens gescheiden. Ze nam zijn handen vast om in de mogelijkheid te zijn haar grenzen aan te geven. Maar ze moest geen angst hebben. Deze man had duidelijk veel ervaring.

Het volgende ogenblik sloot Jarmil zijn lippen rond haar rechtertepel. Hij zoog hem tussen zijn lippen en beschreef met zijn tong snelle cirkels over haar tepelhof, rond het stijve knopje. Zijn linkerhand had hij nu vrij om zich terug bezig te houden met haar gleuf. Het leek wel alsof het ding een eigen wil had en z’n vinger naar binnen zoog. Snel vingerneukte hij haar; hierbij maakte hij vooral hakende bewegingen. Bij de eerste vingerbeurt had hij al gemerkt dat zich daar een bijzonder gevoelig plekje bevond bij haar.

‘Oh ja, Jarmil, dat is lekker,’ siste Timea terwijl ze door zijn hoofd woelde met haar handen. Haar ganse lichaam kwam onder die zalige spanning te staan die eigen is aan een goede, geile vrijpartij. Dit beloofde voor dadelijk, wanneer hij haar neukte. ‘Kom, jouw beurt om verwend te worden,’ zei ze dan en duwde zijn hoofd zachtjes weg van haar borst. Ze liet zich op haar knieën op de vloer van de taxi zakken, tussen zijn benen. Een tel later had ze zijn broek en slip, schoenen en sokken uitgetrokken; zelf had hij zijn T-shirt uitgedaan. Tot nu toe had ze enkel de stam gezien; nu zag ze hem in zijn geheel en van dichtbij. Wat was-ie mooi! Dik, geaderd, achttien centimeter, mooi gevormde eikel; stevige zak met dikke kloten, licht behaard… Precies zoals ze haar pikken graag had. Genotvol likte ze eraan.

Er ging een siddering door Jarmil zijn lichaam en die vertrok vanuit zijn onderbuik. Het werd nog veel lekkerder toen ze zijn zak beetpakte en zijn eieren teder masseerde. ‘Mmmmm,’ gaf hij uiting aan zijn genot.

De jonge vrouw wist dat ze hier niet te lang mee mocht door gaan of zijn zaad kwam in haar keel terecht in plaats van haar kut. Op zich niet zo erg - het zat dan sowieso in haar lichaam - maar dat was niet waar zij het wilde. Ze wilde op ouderwetse manier afscheid nemen. Dus kroop ze op zijn schoot, met haar hand rond de basis van zijn hete staaf en richtte die op de toegang tot haar kut. Langzaam liet ze zich zakken. De eikel duwde haar binnenste kutlippen uit elkaar en verdween een seconde later in haar grotje. ‘Ohhhh, wat vult hij me llllekkerrrrr op, ssschat,’ kreunde ze en meende het van ganser harte. Even draaide ze met haar heupen, zodat hij perfect op zijn plaats zat in haar poesje, en begon dan wippende bewegingen te maken.

De man waande zich in de zevende hemel. Man, wat kon kon dit meisje neuken! Het zou hem niet verwonderen als ze dit op professionele basis deed.

(Jarmil was één van die zeldzame mannen die het niet zo erg op pornografie begrepen hadden.)

Na een paar minuten wippen, besloot Timea van standje te wisselen. ‘Ik vanonder nu,’ fluisterde ze in Jarmils oor en kroop van zijn schoot af. Ze ging op de achterbank liggen, de benen wijd open. De man ging tussen haar benen zitten en plaatste zijn lul tegen de ingang van haar pretparkje. ‘Kom,’ smeekte ze, ‘steek hem terug in mijn kut.’ Ze genoot van iedere millimeter heet vlees die terug bij haar naar binnendrong. ‘Mmmmmjjjaaaa, lieve Jarmil, neuk me nu. Hard!’

Jarmil voldeed graag aan haar wens. Als een bezetene begon hij haar te naaien. Z’n pik pompte in haar mooie lichaam op en neer als een zuiger in een cilinder. Het vocht dat zij afscheidde zorgde ervoor dat hij een ongekend hoog tempo ontwikkelde. Zijn ballen kletsten tegen haar kont - pets!pets!pets!pets!

‘Ha!Ha!Ha!Ha!’ deed zij iedere keer als zijn pik maximaal diep in haar kut doordrong. Ze klampte zich vast aan zijn bovenarmen en maakte zich klaar om het hoofd te bieden aan de orgastische storm die heel snel, onhoudbaar, haar richting uitkwam.

In Jarmil zijn hoofd was geen plaats voor prozaïsche gedachten; hij was veranderd in een wild beest, gedreven door één primaire gedachte: neuken om klaar te komen. Pets-pets-pets-pets.

Timea stond naakt op het strand en zag een gigantische muur van water op haar afrollen. Nog even - nog even - nog even, en dan zou het zover zijn - dan zou ze overspoeld worden door een orgasme dat haar compleet zou onderdompelen en meevoeren. Alles zou ze gedurende een vijftal seconden vergeten. Ze zou zich geen zorgen maken, zich niet afvragen hoe haar bestaan er vanaf morgen zou uitzien. Wat er van haar bestaan zou overblijven… ‘Mmmf-ffff-ffff-fffaaa-aaaa-aaajaaaa.’ Om het nog beter te maken, sloeg ze haar rechterarm rond de hals van haar dekhengst en duwde ze haar mond koortsachtig tegen de zijne. Ze geloofde graag dat er zo een uitwisseling van positieve energie plaatsvond op het moment dat ze klaarkwamen.

De jongeman voelde zijn ballen aanspannen. Hij duwde zijn pik extra diep in het zompige kutje onder hem en hield de druk aan. ‘Nnnnngggghhhhh,’ gromde hij.

Timea voelde hoe zijn witte, romige, levenbrengende zaad in haar schoot gespoten werd. Ze voelde de eikel opzwellen en weer krimpen, opzwellen, krimpen, opzwellen, krimpen…

Zes stralen - en dan was zijn zak leeg. Zwaar hijgend in de mond van de brunette begon Jarmil haar weer te neuken. Hij was niet alleen een neukbeest, maar ook een gentleman - en die gingen altijd door tot hun partner ook over het randje ging.

De golf rolde over haar heen en als een surfster bereed ze hem tot het einde. Een zalig, inspirerend gevoel dat geen enkele cel in haar geile lijf onberoerd liet. Ze kwam en ze kwam en ze kwam… Aan het einde van de golf buitelde ze uitgeput over het strand en bleef hijgend liggen.

Jarmil streelde haar lange, donkere haar, haar tieten, haar platte buik met de gepiercete navel, om te eindigen bij haar natte, glimmende poesje. Voorzichtig raakte hij haar clitoris aan. Hij voelde hoe nieuwe rillingen door haar lijf trokken.

‘Oefffff - nee - stop! Stop! Stop!’ reageerde Timea. Ze greep de hand van de taxichauffeur vast om hem te beletten haar opnieuw te vingeren. Haar kutje was op dit moment zo gevoelig dat ze bang was dat het het ging besterven als het nu geen rust kreeg.

Dit had de jongeman niet verwacht. Hij was er zeker van geweest dat één keer klaarkomen voor deze teef niet zou volstaan. Dat dit haar zevende of achtste orgasme sinds deze ochtend was, kon hij niet bevroeden. Maar hij kloeg niet, hij was lekker klaargekomen, had zijn zaad in een prachtkutje mogen dumpen. Hij nam zich wel voor haar niet teveel over zichzelf te vertellen - haar zijn telefoonnummer niet te geven, haar niet te vertellen waar hij woonde of wat zijn achternaam was. Stel je voor dat hij haar vol gedaan had en dat ze op een dag met een dikke buik aan zijn deur stond? Zijn vrouw zou er niet mee kunnen lachen!

Eenmaal terug bij haar positieven kuste Timea Jarmil en zei ‘Dankjewel, je bent echt goed.’ Ze meende het. Het was de perfecte afsluiter van een perfecte dag. Van een perfect leven, gewijd aan zalige ontucht en zoete wellust.

Een paar minuten later waren ze terug aangekleed en reed Jarmil de Mercedes V-klasse terug uit het park, nu via de officiële onderhoudsweg; hierdoor kwam hij aan de andere kant van het park op een grote laan, waar er geen opstopping was. ‘Je zal nu snel bij de kathedraal zijn,’ verzekerde hij haar.

Ondanks de steek die ze door haar hart voelde bij deze woorden, bedankte de pornoslet haar chauffeur.

6.

Jarmil hield woord. Tien minuten later stopten ze voor de Sint-Vituskathedraal. Het imposante bouwwerk torende hoog boven hen uit. De zonnestralen weerkaatsten vrolijk van de vele ramen en koperen ornamenten. ’Zo, we zijn er.’

‘Goed,’ - al vond ze het helemaal niet goed - ‘hoeveel is mijn schuld?’

De chauffeur schudde het hoofd. ‘Geen schuld. Je bent al heel gul voor mij geweest.’

Gedecideerd schudde Timea het hoofd. ‘Doe niet zo stom. Je hebt mij zeker zoveel plezier verschaft door me te neuken. Trouwens, ik ben geen hoer, hé.’

‘Sorry, dat wilde ik niet suggereren.’ Hij las het bedrag af van zijn meter en ontving het geld van de brunette; de ritprijs was aangevuld met een royale tip. Jarmil grinnikte. ‘Nu voel ik me een hoer,’ mompelde hij terwijl hij naar de bankbiljetten keek die hij nu vasthield.

De jonge vrouw haalde de schouders op. ‘Je kunt de tip altijd wegschenken aan een goed doel.’ Dat had ze trouwens met haar eigen geld ook gedaan. Dan stapte ze uit en sloot het portier. Ze liep over de geplaveide straten, tussen de middeleeuws aandoende huisjes door, tot ze op het plein met grote marmeren tegels voor de ingang van de kathedraal kwam. Het was half vijf. Het monument was nu gesloten. Om zes uur was er een misviering. Dus had ze ongeveer anderhalf uur om te doen wat ze kwam doen. Ze twijfelde er niet aan dat “zij” haar al aan het opwachten waren. In plaats van naar de hoofdingang te gaan, volgde ze de zijkant van het gebouw tot ze bij een veel minder opvallende zij-ingang kwam. Ze keek rond. Niemand in de buurt. Goed. Uit haar handtas haalde ze haar mobieltje en hield het tegen het slot. Er weerklonk een klik en de deur draaide open. De app werkte. Ze glipte naar binnen. Haar doel was één van de zijkapellen van het religieuze bolwerk. Nauwelijks had ze een stap gezet op de tegels, of ze stopte. Door de hakken die ze droeg, klonken haar voetstappen als kanonschoten. Snel deed ze haar pumps uit en blootsvoets liep ze verder. Ze kon het niet nalaten om links en rechts te kijken en de beelden, schilderijen, ramen in lood, houtsnijwerken, kruisbeelden, preekgestoelten, kortom, alles wat van de kathedraal één van de meest bezochte en bewonderde kerken maakte, te bewonderen.

Het is een mirakel dat ik niet in vlammen opga, bedacht ze. Haar levensstijl van de laatste tien jaar was nu bepaald niet van die aard dat je er het paradijs mee kon verdienen… Maar de Oppersten hadden gezegd dat ze naar hier moest komen vandaag. Dus gehoorzaamde de jonge vrouw.

Een minuut later stond ze bij de zijkapel die ze zocht. Weer hield ze haar mobieltje tegen het gesloten, metalen hek. Weer een klik en het hek zwaaide open. In het midden van de duistere ruimte die ze nu betrad, bevond zich een donkere sarcofaag. In Gotische letters stond er ongetwijfeld op wie er in begraven lag, maar dat boeide haar niet op dit moment. Ze keek rond in de kapel, op zoek naar een teken van aanwezigheid van de Oppersten. Niks. Voorzichtig: ‘Joehoe, ik ben er…’ Nog niks. Dan nam ze haar mobieltje en scheen met het flitslichtje in een hoek van de ruimte. De lucht leek te trillen en een ogenblik later materialiseerden drie Oppersten. Timea slikte en stamelde: ‘Dag, meesters.’

‘Dag, Sh’ravna,’ zei de grootste van de drie wezens. Het waren magere verschijningen met haast doorzichtige, lichtgroene huid, grote, donkere ogen en een smalle mond zonder lippen.

Timea was haar echte naam al haast vergeten. ‘Opperste Donper’ zei ze stilletjes op eerbiedige toon.

De Opperste die gesproken had, keek naar zijn collega die links van hem stond.

Die haalde een apparaatje tevoorschijn - dat ook verdacht veel op een mobieltje leek - duwde op een paar plaatsen op het scherm en richtte het op Sh’ravna. Tevreden knikte hij. ‘Ze draagt 300 miljard zaadcellen in zich.’

Opperste Donper knikte goedkeurend. ‘Je hebt er flink wat verzameld. Als de helft daarvan tot bloei gebracht kan worden, is Rigalian 5 gered.’

Daarvoor had ze het gedaan. Om Rigalian 5 voor uitsterven te behoeden Onderzoek had uitgewezen dat de humanoïde zaadcellen compatibel waren met die van de autochtone bevolking. Dus hadden de wetenschappers het DNA van een promiscue aardbewoonster, die net gestorven was, geoogst en dat met haar DNA verbonden; op die manier was een nieuwe persoonlijkheid ontstaan, met het bewustzijn van de Rigaliaanse en het uiterlijk en de ingesteldheid van de aardelinge. Zo had Sh’ravna als zaadcontainer dienst kunnen doen. In de loop van een jaar had ze het met bijna duizend mannen gedaan; die hadden allemaal hun zaad in haar kut, kont of mond gedumpt. Speciale zakjes in de buurt van haar neukopeningen absorbeerden de zwemmertjes - 300 tot 500 miljoen per zaadlozing! - en waren speciaal behandeld om te voorkomen dat ze afstierven. En nu moesten ze uit haar lijf gehaald worden.

De twee assistenten van Opperste Donper hadden met behulp van hun technologische snufjes het loodzware deksel van de sarcofaag getild en voorzichtig aan de kant gelegd. Timea keek erin. Ze zag twee dingen: een hoop knekels, het enige wat overbleef van de bewoner van de stenen kist die ongetwijfeld zijn of haar plaatsje in de geschiedenisboeken verdiend had, en dwars daar doorheen, tien meter in de diepte, een Rigaliaans laboratorium. Vier wetenschappers keken verlangend omhoog - het was alsof zij haar zagen staan.

‘Vooruit,’ moedigde Donper de zaadcontainer aan.

Sh’ravna stapte op de rand van de sarcofaag, hield haar adem in - misschien voor het laatst met haar menselijke longen - en zette een stap vooruit. Onmiddellijk werd ze omgeven door een krachtveld dat haar zachtjes, als een lift, liet zakken.

Donper en z’n assistenten volgden. Hij kon zich de verbazing al voorstellen die op de gezichten van de aardelingen die ontdekten dat het deksel van de kist er niet meer op lag, te zien zou zijn. Zij zouden - vanzelfsprekend - geen laboratorium zien.

Eenmaal ze op de vloer van het lab stond, kreeg Sh’ravna een masker op haar gelaat geschoven - haar longen waren nutteloos in de atmosfeer van de thuiswereld. Ze haalde een paar maal diep adem.

‘Goed,’ zei de leidinggevende wetenschapper. ‘Stap nu maar in de extractie-kamer.’

Hij raakte een vlak op zijn controlescherm aan en de deur van een cilindervormige kamer zwaaide open. Hier zouden naalden in haar zakjes ingebracht worden en ze zou leeggezogen worden, wist Sh’ravna. Er zou van haar niets meer overblijven dan een lege schil. Dat hadden ze haar uitgelegd toen ze zich vrijwillig aanmeldde voor deze opdracht. Slechts een vijftal Rigalianen waren in aanmerking gekomen om te versmelten met een bewoonster van de aarde en de nood was hoog geweest; zij hield van haar planeet en had zich zich gemeld om het ultieme offer te brengen. Bovendien was ze oud geweest, aan het einde van haar derde cyclus. Maar nu stemde het naderen van haar einde haar droef. Toen ze het menselijke paringsritueel voor het eerst bestudeerd had, had ze het - vanuit haar Rigaliaans referentiekader - weerzinwekkend gevonden. Barbaars. Maar toen ze het eenmaal aan de lijve ondervonden had, was ze er weg van geweest. Ze voelde zich zo levendig wanneer ze geneukt werd. Zo krachtig, zo… écht. Ze keerde zich naar Opperste Donper. ‘Alstublieft, Opperste, is er toch geen mogelijkheid dat ik terug kan keren? Ik zou nog zoveel extra zaad kunnen oogsten…’ Het was een nutteloze smeekbede, wist ze, maar ze voelde het aan zichzelf verplicht om het te proberen.

Donper antwoordde: ‘Dat kan niet, dat weet je. Dat hebben we je uitgelegd.’

Sh’ravna knikte. ‘Ja, dat is zo. En het was me een eer om onze wereld op deze manier te dienen. Maar ik had gewoon niet verwacht dat ik het zo leuk zou vinden om een slet te zijn.’ Met tranen in de ogen stapte ze de extractie-kamer binnen, de laatste daad die ze in haar bestaan als Timea Denna stelde. Een bestaan dat een jaar geleden begon.

7 - een jaar geleden

Timea zat naast haar vriend in diens wagen, een donkergroene Nissan Qashqai. Het was een warme zomeravond. Hun luchtige kleding weerspiegelde dit - T-shirt, short en sportschoenen voor hem; voor haar een topje, jeansrokje en teenslippers - die overigens uitgeschopt had toen ze een uurtje geleden vertrokken waren. Ze reden over een landelijke weg. Het was één uur ’s nachts; de weg was kalm. Af en toe kruisten ze een andere wagen. Het schaarse huis dat ze passeerden was in duisternis gehuld.

Ze waren op weg naar huis vanuit Praag. Ze hadden een scène ingeblikt waarover ze allebei zeer tevreden waren. Porno was hun leven. Seks was hun leven. En vooral Timea kreeg er nooit genoeg van. Ook nu kon ze het niet laten. Ze stak haar hand uit en legde die in het kruis van Adamik.

De man keek haar vanuit zijn ooghoek aan. ‘Al terug geil?’ vroeg hij met een grote glimlach om zijn mond. ‘Of moet ik “nog altijd” zeggen?’

De brunette haalde haar schouders verontschuldigend op. ‘Je kent me, hé.’ Vakkundig ritste ze zijn gulp open en haar hand ging op zoek naar het voorwerp van haar verlangen. Vijf seconden later had ze de lul die ze zo aanbad bevrijd uit de omknelling van zijn short. Haar lippen verwachtingsvol likkend boog ze zich naar voor en kuste de ontblote eikel. Ze proefde voorzaad. Zij was duidelijk niet de enige in de wagen die zich geil voelde!

Een donker geluid ontworstelde zich aan de keel van Adamik. Hij stuurde met zijn linkerhand; met zijn rechterhand streelde hij het zijdezachte haar van zijn vriendin. ‘Oooohhhjaaaa,’ kreunde hij, toen hij voelde hoe haar lippen zich rond zijn eikel sloten. Gelukkig bevonden ze zich op een lange, rechte weg.

Timea draaide zich zo dat ze haar rechterhand tussen haar benen kon schuiven. Haar doosje lekte behoorlijk. En was behoorlijk vraatzuchtig - het zoog haar middel- en ringvinger naar binnen. Snel begon ze hakende bewegingen te maken in haar kut. Een weldadig gevoel verspreidde zich vanuit haar slettekut door heel haar slettelijf.

Adamik had al zijn wilskracht nodig om zijn ogen niet te sluiten. De manier waarop ze zijn eikel en stam bewerkte met haar tong en haar hand, dat was genoeg om alle besef van tijd en plaats te vergeten. Hoe opwindend hij het ook vond, hij wist uiteraard wel dat hij zich dit niet kon veroorloven, zelfs niet om één uur in de ochtend.

In de verte ontwaarde hij een verkeerslicht dat op rood stond. Hij minderde vaart, om er zeker van te zijn dat het licht terug op groen zou staan op het ogenblik dat hij ter hoogte van het kruispunt kwam.

Timea likte de stam van onder naar boven en terug. Het liefst had ze op zijn ballen gesabbeld, maar daartoe ontbrak haar de nodige ruimte. Haar orgasme kwam snel naderbij, bespoedigd door de trillingen die veroorzaakt werden door de banden die over de ruwe betonbaan rolden.

Ook Adamik kreeg het moeilijk - niet dat hij hiertegen bezwaar had. Zijn eikel begon te zwellen. Het was maar een kwestie van seconden voordat hij zijn sperma in de pijpbek van zijn aan zaad verslaafde vriendin zou spuiten. God, wat hield hij van het loeder.

Het rode licht sprong op groen. Perfect. De man gaf wat gas bij om terug te gaan naar honderdtwintig kilometer per uur, de snelheid die hij het liefst aanhield op dit soort weg.

De versnelling triggerde Timea’s orgasme. Met een diepe zucht gaf ze zich over aan de natuur. Haar kut kneep haar vingers haast fijn; pret-tintelingen trokken door haar lichaam.

De wagen was op tien meter van het kruispunt.

Adamiks kloten braakten hun hete brij uit, recht in de mond van Timea. ‘Oh shit!!!’ brulde de jongeman, extatisch.

Dan was de QashQai op het kruispunt.

Een muur van verblindend licht kwam, van links, brullend op de wagen af.

Adamik zijn hoofd zwiepte naar links. ‘Oh shit,’ mompelde de jongeman, fatalistisch.

De truck boorde zich met een oorverdovende klap in de flank van de SUV.

Adamik was op slag dood.

Timea werd door de klap doorheen het interieur van de Nissan gesmeten. Ze leek overal tegelijk tegen te knallen - het dak, het portier aan Adamiks kant, het portier aan haar kant, de voorruit, terug het dak… Haar schedel, haar nek, haar ruggengraat, haar ribben, haar heup - alles werd verbrijzeld. Het zaad van haar vriend en minnaar spatte terug uit haar mond en hing een ogenblik lang in de vorm van een vraagteken tussen haar en het vermorzelde lichaam van Adamik in, alsof het wilde vragen what the fuck er net gebeurd was.

En toen stopte de tijd. De wagen bleef in mid-rol, bijna helemaal ondersteboven, hangen. Een helder blauw schijnsel omgaf het lichaam van Timea Denna. Het loste op in een draaikolk van licht.

8.

‘Hebben we haar?’

In de centrale controlekamer op Rigalia 5 waren tweehonderd Speurders ingeplugd op het Oog dat de planeet aarde in de gaten hield. Ze waren allemaal op zoek naar een speciale vrouwelijke bewoonster. Ze moest aan twee voorwaarden voldoen. De eerste was niet zo moeilijk: het moest een vrouw zijn die er een losse moraal op nahield met betrekking tot seks - en in de twee eerste-maan-wendingen dat ze de planeet observeerden, waren ze tot de conclusie gekomen dat er op deze wereld aan dat soort vrouwen - hoeren en sletten - geen gebrek was.

De tweede voorwaarde lag moeilijker: ze moest net gestorven zijn. Dan was de kans op succes voor hun wetenschappers het grootst. Dus was het van groot belang dat ze de vrouw op het juiste ogenblik wegplukten van de aarde. Een paar keer was het al mislukt; had het een paar minuten geduurd voordat het teleporteren gelukt was.

Een halve minuut geleden had een Speurder een beeld binnengekregen. Het Oog had hem een vrouw en een man in een transportmiddel getoond die op het punt stonden aangereden te worden door een ander. Een snelle berekening had hem geleerd dat de kans dat het koppel de aanrijding zou overleven 0,000000001% bedroeg.

Uiteraard zou het veel gemakkelijker geweest zijn als ze een aardse vrouw ontvoerd hadden om haar te fuseren met hun vrouw, Sh’ravna, maar dat lag gevoelig. Het hele opzet was het voortbestaan van hun ras te verzekeren. Met dit probleem hadden zestien generaties zich al bezig gehouden. Hierdoor hadden de Rigalianen een absoluut respect ontwikkeld voor alle leven en was het in hun ogen zeer immoreel om wie of wat dan ook te doden, ook al konden ze daar hun eigen redding mee bewerkstelligen.

De assistent gaf de juiste code in op het controlepaneel en het deksel klapte omhoog. ‘Ja, Opperste Donper.’ Het vermangelde, bebloede, levenloze lichaam van de vrouwelijke aardeling was in de transgalactische transportatie-tube verschenen.

‘Goed! Onmiddellijk het DNA oogsten.’ Om zijn medewerkers aan te moedigen stampte hij een paar maal op de vloer. ‘Tijd is de vijand!’ riep hij. Uit het plafond vielen tien lange slangen naar beneden, waaraan lange naalden aan het uiteinde zaten. Die verdwenen één voor één het gehavende lichaam en hoofd, op zoek naar de bouwstenen die van de aardeling een vrouw maakten en die haar karakter bepaalden.

Het lichaam van de Opperste begon te gloeien terwijl hij op de verlossende woorden wachtte. Die kwamen een minuut later. ‘We hebben het, heer!’ riep één van de techneuten triomfantelijk. ‘Prima,’ reageerde hij. ‘Waar is Sh’ravna?’ Een overbodige vraag. Zij werd net binnengereden in een tweede transportatie-tube en tot bij de eerste gebracht. De naalden trokken zich terug uit de aardelinge en stortten zich op de Rigaliaanse.

Sh’ravna beefde van angst; ze wist dat dit op termijn haar einde zou betekenen, maar ze was toch al in haar laatste cyclus, dus voelde ze zich trots dat ze haar planeet op deze manier kon dienen. Haar angst had echter meer te maken met de mogelijkheid dat het nu toch nog mis kon gaan. Dat haar DNA en dat van de vrouw niet te fuseren zou zijn.

De tien naalden verdwenen één voor één in haar roze lijf en hoofd. Voor de ogen van de Opperste en zijn assistenten en de techneuten voltrok zich de verandering. Sh’ravna verloor haar Rigaliaans uitzicht en veranderde in de aardelinge. Toen de techneut achter het controlescherm aangaf dat de transformatie voltooid was, werd onmiddellijk het deksel van de tube gesloten. De coördinaten waren vooraf ingesteld. Een blauw licht scheen door het transparante deksel heen en een ogenblik later was de tube leeg.

Donper hield op met gloeien. Hij herwon zijn kalmte. ‘Veel geluk, Sh’ravna,’ prevelde hij. Ze had ongeveer een halve steromwenteling de tijd om zich zo vaak mogelijk te laten dekken door aardse mannen.

9.

Een fractie van seconde later kwam de tijd terug op gang.

De Qashqai tolde tweemaal om zijn as voordat hij de grond terug raakte. Met het oorverdovend, kakofonisch geluid van scheurend metaal en versplinterend glas, rolde hij verder - dak, rechterzijde, wielen, linkerzijde, dak, rechterzijde, wielen, linkerzijde, dak, rechterzijde, wielen, linkerzijde, en door en door en door. Na een zevental buitelingen kwam hij tot stilstand - eerst op zijn rechterzijde - een ogenblik lang wekte hij de indruk dat hij op zijn wielen zou terechtkomen, maar het momentum was voorbij. Hij rolde terug en bleef op zijn rechterflank liggen, als een dood, metalen beest, genadeloos verscheurd door een grotere soortgenoot.

De truck was met krijsende remmen en gillende banden die een meterslang remspoor op het betonnen wegdek getrokken hadden tot stilstand gekomen, net over het kruispunt. De bestuurder durfde niet uit te stappen. Hoe was dit kunnen gebeuren, ging door zijn hoofd, telkens weer en weer en weer.

Achter de truck was een personenwagen gestopt. De bestuurder en zijn echtgenote stapten wel uit en liepen naar het wrak. Onderwijl had de vrouw haar gsm genomen en 112 gebeld. Ze beschreef wat er gebeurd was.

De man had het wrak bereikt. Hij liet zich op zijn knieën zakken en keek door de voorruit - die er niet meer was - naar binnen. Een bebloed hoofd keek terug met ogen die niets meer zagen en een mond waarop voor eeuwig verbijstering af te lezen viel.

Dan was er een blauwe gloed - die hield een paar seconden aan en was dan weg. ‘Wat…?’ Hij keek in de richting van zijn vrouw om te zien of zij ook iets gezien had. Zij stond met haar rug naar hem toe, druk handbewegingen makend terwijl ze nog steeds met de hulpdiensten belde. Hij kwam overeind en liep rond de SUV, naar de kant vanwaar het blauwe licht gekomen was. Hij zag niets wat dat licht verklaren kon. Hij zag wel iets wat hij niet verklaren kon: op een vijftal meter van wat eens een wagen geweest was, lag een jonge vrouw; haar gezicht, armen en benen zaten onder het bloed en waren bont en blauw. Maar ze bewoog haar rechterarm. Hoe was het in godsnaam mogelijk dat zij nog leefde? Hij rende naar haar toe en liet zich naast haar op zijn knieën vallen. ‘Rustig aan, juffrouw, hulp is onderweg,’ zei hij. Hij nam de rechterhand van dit levend mirakel beet en deed zijn best om haar te kalmeren.

De hulpdiensten kwamen, en niet lang na hen, de pers. De volgende dag vertelden de voorpagina’s van de kranten het verhaal van de bekende pornoster Timea Denna, die een horror-crash overleefd had. Niemand kon verklaren hoe dit mogelijk was gezien de staat van het wrak waarin haar vriend omgekomen was. Een wonder, noemden ze het.

Einde