Tijd Voor Wraak - 3

"Ben? BEN?". Mijn moeder schudt hevig aan mijn arm, en ik word verdwaasd wakker.

"Waddissur?", vraag ik vermoeid.

"Oh goddank". Ik zie dat ze gehuild heeft. "Wanneer ben je thuisgekomen?".

"Geen idee", zeg ik eerlijk. Ik moet even wennen aan de situatie. Heb ik alles maar gedroomd?

"De school belde en ze zeiden dat je van het dak was gesprongen", vertelt mijn moeder in tranen, "ik was zo bang, Ben".

Nee dus. Zo goed als ik kan, stel ik mijn moeder gerust door haar wijs te maken dat het een verknipte grap is van de pestkoppen en dat ik eerder vrij was en naar huis ben gegaan terwijl zij waarschijnlijk naar de school was om te checken of alles goed met me ging. Ze gelooft me, en uiteindelijk laat ze me weer alleen. Ongelovig zit ik rechtop in bed. Het was echt... Ik heb echt de tijd stilgezet. Maar nu loopt hij duidelijk weer. Urenlang probeer ik om controle te krijgen over de tijd, maar het wil niet lukken. Het helpt ook niet dat ik geen idee heb wat ik moet doen. Pas na vele uren proberen, besluit ik om de val weer terug te halen. Zo goed mogelijk visualiseer ik mezelf terwijl ik van het dak flikker. De wind, de gewichtsloosheid, de kou, het bevrijdende gevoel van de naderende dood. En dan opeens is het terug. Die doodse stilte. Dat totale gebrek aan geluid, wind of wat dan ook. Ik open mijn ogen en loop gespannen naar het raam. Buiten staan kinderen stil, volledig bevroren in hun spel. Een gevoel van extreme euforie maakt zich van me meester. Ik heb het geflikt. Ik heb het verdomme geflikt! Ik heb de tijd stilgezet! Nu moet ik alleen nog uitvinden hoe ik hem weer laat lopen, maar ik heb al een vermoeden. Ik laat mezelf weer op het bed zakken en sluit mijn ogen. Ik ben eigenlijk veel te enthousiast en opgewonden om te slapen, maar ik moet deze theorie testen. Uiteindelijk lukt het me om weg te zakken.

"BEN! ETEN!". Ik spring op uit bed. Holy shit, het werkt. Ik heb het geheim van de tijd ontdekt. Tijdens het eten zit ik breed te grijnzen. De wereld ligt aan mijn voeten. Die nacht oefen ik urenlang met het stilzetten van de tijd. Omdat de klok meestal niet doortikt, kan ik in een nacht van acht uur veel langer oefenen. Uiteindelijk kan ik het benodigde gevoel binnen een seconde terughalen en de tijd bevriezen. Wat nog beter is, is dat ik erachter kom dat ik niet in slaap hoef te vallen om de klok weer te laten tikken. Het enige wat nodig is, is een soort meditatieve rust. Ogen sluiten, hoofd leegmaken, totale ontspanning, en voor je het weet hoor je de vogels weer fluiten. Ik heb me in maanden, misschien wel jaren, niet meer zo gelukkig gevoeld. Met moeite val ik in slaap, klaar voor de volgende schooldag.

De volgende ochtend spring ik enthousiast uit bed, rek ik me uit en loop ik fluitend naar de badkamer. Ik heb de tijd stilgezet om mezelf wat extra tijd te gunnen voor een lekkere warme douche. Helaas komt er geen water uit de kraan als ik hem omdraai, wat ervoor zorgt dat ik me tegenzin de tijd weer laat lopen. Terwijl ik sta te douchen, vraag ik me af hoe dit precies werkt. Word ik zelf wel ouder als ik de tijd stopzet? Mijn hart klopt ten slotte gewoon door. Hebben mijn ouders straks opeens een volwassen man in hun huis wonen omdat ik met de wetten van de natuur heb lopen kloten? Ik besluit dat ik mijn gave misschien met mate moet gebruiken tot ik er wat meer over te weten ben gekomen. Na het ontbijt stap ik op de fiets, en trap ik door de tegenwind naar school. Het is erg aantrekkelijk om die wind even stil te zetten, maar ik probeer me aan mijn net genomen besluit te houden en me eventjes te beheersen. Dan hoor ik hun stemmen...

"Daar is ie!", roept Chantal, "pak hem!". Ik kijk om en zie een groepje van drie jongens en Chantal op me afkomen. Dylan, de grootste klootzak van de school, fietst voorop en loopt rap op me in. Dit is een noodgeval, toch? Dylan bevriest, net als de wereld om hem heen. Rustig zet ik mijn fiets op de standaard en stap ik af. Nonchalant fluitend loop ik naar Dylan toe en zet ik zijn fiets op slot, voor ik naar Chantal en de andere twee meelopers toeloop. Rustig draai ik hun wielen opzij richting de greppel. Eventjes twijfel ik wat ik met Chantal moet doen. Ik wil haar knappe koppie niet beschadigen door haar de berm in te laten fietsen. Daar raak ik mezelf ten slotte ook mee. Terwijl ik nadenk, moet ik me inhouden om niet opnieuw misbruik te maken van Chantal's schoonheid. Een snelle blik kan geen kwaad, toch? Ik til haar shirt op en maak met mijn vrije hand onhandig het clipje van haar BH los, die ik snel van haar wegtrek. Grijnzend geniet ik van Chantal's perfecte tieten, en ik besluit haar zo achter te laten. Haar BH gooi ik in de berm, en ik stap weer op mijn fiets. Als ik een paar meter extra voorsprong heb gepakt, ontspan ik me volledig, tot ik opeens een extreme chaos achter me hoor. Chantal gilt, Dylan brult en ik hoor fietsen op elkaar botsen. Lachend kijk ik achterom en zie ik de ravage. Chantal probeert tijdens het fietsen haar shirt weer omlaag te trekken en fietst bijna tegen een lantaarnpaal, terwijl Dylan twee meter van zijn fiets verwijderd op de grond ligt. Hun twee aanhangsels liggen op een hoopje in de greppel, bedolven onder hun eigen fietsen. Zachtjes neuriënd fiets ik in alle rust naar school.

"Hoe deed je dat?", snauwt Dylan me toe tijdens de les. Hij is achter me komen zitten en schopt grof tegen mijn stoel als ik niet antwoord. "Hey, teringlijer, hoor je me wel?".

"Ja", antwoord ik, "ik hoor je". Even is hij verbaasd. Een weerwoord is hij niet van me gewend.

"Vertel dan, of moet ik het uit je slaan?".

"Ik denk het wel", zeg ik kalm. De lerares komt binnen, en Dylan houdt verstandig zijn mond. De hele les lang staren mensen naar me en wordt er gefluisterd. Slechst een paar mensen hebben me van het dak zien springen, maar genoeg om rare geruchten de rondte te laten gaan. Het kan me allemaal niet zo veel meer schelen. Wat me wel opvalt is dat Naomi vandaag niet op school is, wat ik erg jammer vind. Halverwege het derde uur moet ik plassen. In plaats van de kwaadaardige meneer Dekker te vragen, besluit ik toch weer mijn gave te misbruiken en gewoon even lekker de tijd te nemen. De wereld bevriest, en ik sta rustig op om naar de toiletten te lopen. Net als ik bij de jongensWC's naar binnen wil lopen, komt er een duivels plan mijn hoofd in. Het verboden gebied... De meidentoiletten. Zelfs al is het niet nodig, ik kijk een paar keer om me heen en glip dan naar binnen. De les is aan de gang, dus er lijkt niemand binnen te zijn, tot ik een tweepaar roze sneakers spot in het laatste hokje. Mijn hart slaat sneller als ik me op de grond laat zakken en onder het hokje door kijk. Ik kan mijn ogen nauwelijks geloven als ik Sanne zie zitten met haar broek op de enkels. Sanne zat heel wat jaren terug bij me in de brugklas. Toen was ze al mooi, maar sindsdien is ze alleen maar knapper geworden. Lange, goudbruine haren tot voorbij haar middel, een perfect koppie met twee diepblauwe ogen en een strak figuur. Ook heeft Sanne een obsessie met roze. Alles wat ze maar roze kan maken, is roze. Haar kleding, haar lippen, haar nagels en zelfs haar fiets. Maar het meest kenmerkende was haar roze pet, die net zo goed vastgegroeid kon zijn aan haar hoofd. Hij stond haar niet slecht, zelfs al was ze waarschijnlijk mooier geweest zonder.

Helaas is er momenteel één probleem: Sanne's broek blokkeert mijn zicht op de prijs: haar kruis. Gelukkig hebben alle sloten in de schooltoiletten zo'n gleufje voor een munt, waarmee je kinderen die zichzelf hebben opgesloten kunt redden. Haastig pak ik mijn portemonnee erbij en steek ik een muntje in de gleuf. Enthousiast draai ik het slot eraf en trek ik de deur open. Daar zit ze dan, de enige echte Sanne. Boven haar pissende kutje pronkt een prachtig getrimd strookje haar. Mijn lul springt instant ter attentie, en bijna automatisch rits ik mijn broek open. In de brugklas heb ik zo vaak over Sanne gefantaseerd, en nu zit ze voor me. Voorzichtig pak ik de pet van haar hoofd en leg ik hem weg op de spoelbak. Ze is inderdaad mooier zonder. Ik pak haar bij haar prachtige lange haren en breng haar gezicht naar mijn lul. Zuchtend van genot laat ik mijn eikel tussen haar lipjes in glijden, en steek ik hem diep haar warme, vochtige keel in. Voor de derde keer in twee dagen komt een jeugddroom ter vervulling. Enthousiast stoot ik mijn steenharde lul in en uit Sanne's zachte mondje, tot ik bijna klaarkom. Net op tijd trek ik mijn lul terug, en even sta ik te twijfelen terwijl mijn orgasme weer wegzakt. Moet ik verder gaan? Is het tijd? Ik pak Sanne onder haar oksels en til haar van het toilet af. Haar broek blijft op de grond liggen, en ik neem haar met ontbloot onderlijf mee naar de wasbakken, waar ik haar voorover buig. Mijn god wat ziet ze er lekker uit zo, met die prachtige ronde billen en dat gladde, glimmende kutje. Ik ga op mijn knieën, spreidt haar billetjes uit elkaar en lik langs haar kutje. Eigenlijk wil ik niks liever dan mijn pik erin rammen en haar volspuiten, maar er is iets wat me tegenhoudt... Of eigenlijk: iemand. Naomi. Ik haat haar, maar ik ben smoorverliefd op haar, en zij is degene die me moet ontmaagden. Om toch alvast een voorproefje te krijgen, streel ik mijn eikel langzaam op en neer over Sanne's vochtige kutje, genietend van het zachte, warme gevoel. Heel even druk ik mijn eikel een centimeter naar binnen, maar ik trek snel terug. Voor ik te ver ga, draai ik Sanne weer om en steek ik mijn pik terug in haar uitnodigende mond. Zo snel als ik kan neuk ik haar keeltje tot ik klaarkom. Haastig trek ik mijn pik terug en spuit ik mijn zaad in lange, dikke slierten over Sanne's knappe gezichtje. Dikke klodders druipen over haar roze shirt. Ik wil mijn telefoon pakken voor een foto, maar herinner me dan dat die kapot is. Wat een timing. Gelukkig geeft me dat een reden om Sanne nog eens een bezoekje te brengen. Zo goed als ik kan zet ik haar terug op de toiletpot en veeg ik het sperma met een doekje van haar gezicht, voor ik mijn eigen blaas leeg en terugga naar de klas.

In de pauze zit ik, zoals altijd, in mijn eentje in de hoek mijn lunch te nuttigen. Dylan, Chantal en hun aanhang komen dreigend in een kring om me heen staan.

"Je gaat me nu vertellen hoe je die foto's hebt verstuurd", zegt Chantal, "anders kom je vandaag niet thuis".

"Welke foto's?", vraag ik, en Dylan trekt me van de grond.

"Je weet best wat we bedoelen, mongool", gromt hij kwaad, en hij trekt zijn vuist naar achteren. Vlak voor zijn hand mijn maag raakt, stopt hij. Vandaag niet. Ik maak mezelf los uit zijn greep en stap opzij. Met wat moeite til ik één van Dylan's meeloper-vriendjes naar mijn oude positie, met zijn ballen vlak voor de naderende vuist. Dat is probleem één opgelost, maar Chantal heeft duidelijk haar lesje ook nog niet geleerd. Ik maak haar broek los en trek hem op haar enkels.

"Je leert het ook nooit", mompel ik in mezelf als er opnieuw een extreem sletterige string onder vandaan komt. Met mijn fietssleutel weet ik redelijk makkelijk door de dunne stof heen te snijden, en ik trek het ding van Chantal af, waardoor haar kontje ontbloot is. Langzaam haal ik een vinger tussen haar ronde billen door. De gedachte van Naomi is het enige wat me kan tegenhouden om mijn pik niet daar en op dat moment in Chantal's strakke kontgaatje te steken. Haastig trek ik haar broek weer omhoog, maar ik laat de knoop en de gulp los. Van een veilig afstandje laat ik de tijd weer lopen. In een fractie van een seconde explodeert de kantine in chaos. Dylan slaat zijn vriend vol in de ballen, en zijn gepijnigde kreet galmt door de hele school. Chantal schrikt, zet een stap achteruit en voor ze het doorheeft valt haar broek omlaag en staat haar prachtige kutje tentoongesteld aan de hele school... Alweer. Grijnzend kijk ik eventjes toe hoe ze in paniek haar broek optrekt en hoe Dylan zijn maat omhoog helpt, voor ik in de mensenmassa verdwijn.

De rest van de dag laten ze me met rust en krijg ik alleen nog maar duivelse blikken toegeworpen. Ze doen me niks, want ze weten dat ik gewonnen heb. Zorgeloos fiets ik naar huis. Hopelijk is Naomi er morgen weer, anders wordt het moeilijk om mezelf in bedwang te houden.