Gaan We Weer

Dit is een probeerseltje. Een poging om fantasy nog eens te combineren met opwinding. En daarnaast een andere schrijfstijl aangehouden.

Check ook m'n profiel pagina. Die is geupdate en wil een nieuwe manier aanhouden om mijn verhalen te delen.

Laat me weten wat je van dit alles vind!

*

,,Leuk hoor die laarsjes.’’ Lachte ze dan naar me. Pestend. Bijna giechelend.
,,Ja, wacht maar.’’ Zei ik haar dan ook.
,,Hoezo?’’ Vroeg ze dan gelijk licht verontwaardigd.
,,Nou, als je wist waar we waren, zou je weten dat een paar stevige laarzen niet verkeerd van pas komen hier.’’ Ging ik er dan wat fel tegen in.
,,Ja, uhm, waar zijn we eigenlijk?’’ Vroeg ze me toen maar voorzichtig en ze keek eventjes om haar heen.
,,Wel eens gehoord van Warcraft?’’ Vroeg ik haar dan snel, en ze schoot weer in de lach.
,,Mijn God, ja, van Southpark.’’ Brulde ze dan bijna. Maar ze had zichzelf nog geen moment af gevraagd waar ze dan ook echt daadwerkelijk was. Het zag er ook allemaal zo echt uit.
,,Ja, die aflevering is te gek.’’ Gaf ik dan eerst wat schamend toe. ,,Maar daar doelde ik niet op.’’ We stonden in een kamer. Een bed in het midden. Tegen de ene muur een kast en bij de ander een schilderij. Het zou Un’Goro kunnen zijn. Of misschien Blackrock. Er was een berg afgebeeld, en voor haar was het niet meer dan dat. Zij zou het niet kunnen weten. Gewoon een berg, meer niet. Maar ik liep naar het raam en deed dat open. De houten balken kraakten even en daarna stroomde de frisse lucht binnen. ,,Kijk dan, hoe cool.’’ Zei ik haar en maakte ruimte voor haar om even uit het raam te hangen. Daarna was ze wel stil. Een moment keek ik naar haar lange slanke lichaam wat voorover gebogen stond en zich verwonderde aan alles buiten voor op het plein. Ik had veel te veel moeite gedaan om indruk op haar te maken. Maar nu ze uiteindelijk ook echt onder indruk was, kon ik er gelijk even gebruik van maken.
,,Serieus? Waar kijk ik naar? Wat is dit allemaal?’’ Vroeg ze droog en ik lachte er nog om.
,,Dit is Warcraft. We zitten in de game. Alleen is dit geen game nu. Snap je?’’ Ze kwam overeind en keek me even vervreemd aan met haar grote groene ogen.
,,Uhh, nee. Ik snap dit niet.’’ Ik werd vervolgens een beetje arrogant en dacht nu echt m’n slag geslagen te hebben.
,,Ik heb dit gebouwd. Of althans, tot leven gebracht. Voor jou.’’ Zei ik met een beetje bravoure. Het was dan ook een hele prestatie.
,,Voor mij? Ik speel dat spel niet eens.’’ Zei ze dan wat gefrustreerd al, en ze kon me horen zuchten in gedachten.
,,Nee, maar… het is voor jou. Van mij. Bedoel ik.’’ En ik krabbelde maar even aan m’n hoofd. Ze keek weg. Het werd ongemakkelijk.
,,Jasper. Wat bedoel je nou?’’ Ik krabbelde vervolgens ook maar achter m’n oor. Ik kon geen kant meer op. Ik dacht dat ze het wel wist. Dat ik haar ontzettend leuk vind. Meer dan dat zelfs. En als ze dat weet, is dit toch ook niet zo moeilijk om te begrijpen. Dat ik moeite gedaan heb om een wereld voor haar alleen tot leven te wekken. Niet dat ze daarom gevraagd had. Maar toch. Maar ze wist het dus niet. Hoe kon ze het nou niet weten? Ik was stapel op haar en schoof dat ook niet onder banken of stoelen. Nou, wel een beetje misschien. Ik had het haar nooit verteld. Maar het was duidelijk. Iedereen om ons heen wist het ook. Dacht ik dan. Hmm, misschien was ik zelf ook niet helemaal op de hoogte dan. ,,Nou?’’ vroeg ze ongeduldig nadat ik stil was gebleven.
,,Uhm, ja. Laat maar.’’ Maakte ik er vervolgens wat kinderachtig van. Uit het raam keek je op het pleintje van het Trade District van Stormwind. Supermooi om te zien. Een bekende plek voor bekende spelers. Maar er waren hier geen spelers. Slechts eentje. En alles wat buiten liep was echt. Niemand die de personages aan het bespelen was nu. Maar dat snapte ze allemaal niet. Zeker niet nu ik het haar niet begon uit te leggen. Er liep een grote zwarte beer voorbij met blauw gloeiende ogen. Ze zag het niet eens. Ze keek niet eens naar buiten. Het was een Druid in bear-form. Super cool. Maar het kon haar geen fuck schelen.
,,Ik wil naar huis. Sorry.’’ Zei ze toen wat onwennig, nadat ik weer een periode stil was gebleven.
,,Okay.’’ Zei ik dan maar en gaf snel toe. Dit was geen goed plan geweest. Te moeilijk misschien. Voor haar niet interessant ook verder. De pracht en praal van deze stad. De diversiteit van de inwoners. Het kon haar gewoon niets schelen. Wat meer dan logisch was natuurlijk. Ik wees naar de kast. Ik had haar geblinddoekt binnen gelaten, maar de uitgang en ingang van deze wereld bevonden zich in die kast. Ze keek me gek aan natuurlijk, maar ik zei haar maar gewoon te gaan kijken.
,,Ik zie alleen wat oude kleren.’’ Hoorde ik dan achter me terwijl ik nog uit het raam hing. Verward draaide ik me om en zag ik haar daar wat verward staan voor een open kast met inderdaad alleen wat oude kleren.
,,Oh, vreemd.’’ En ik keek haar even opmerkelijk aan.
,,Ik heb geen zin in deze grappen, hoor. Als je wat wilt vertellen moet je dat gewoon doen en zo niet, dan niet. Maar laten we naar huis gaan.’’ Zuchtte ze wat verontwaardigd. Ik wilde het haar wel vertellen. Maar durfde het niet. Ze leek nu wel door te hebben dat er meer was. Dat ik haar niet zomaar als een vriendin zag en dat ik haar niet voor niets had meegenomen naar hier. Ook al wist ze niet waar ze was. Maar dat was niet boeiend nu. Want in die kast zou toch echt de doorgang moeten zitten. Ik stapte op haar af. Ze keek me enigszins hoopvol aan, maar ik liep haar zo voorbij.
,,Hier zijn we echt uit gekomen net. Ik zweer het.’’ Zei ik haar toen. ,,Dit is de doorgang die ik gemaakt heb, we moeten hierdoor terug.’’ En ik schoof de kleding opzij en keek met wat paniek in mijn ogen rond, en eindigde met mijn blik in de hare. Ze zuchtte weer wat verveeld.
,,Geen grapjes zei ik toch.’’
-
Het was geen grap. Dat kon ik haar niet duidelijk maken op de 1 of andere manier. Ik pakte haar bij haar pols en trok haar naar beneden door de hal van de Inn naar buiten.
,,Kijk om je heen. dit is allemaal echt, he?’’ Wilde ik haar eerst nog duiden. ,,Dit is een fucking andere wereld, en daarboven zou de doorgang naar onze wereld moeten zijn. En dat is geen grap.’’ Zei ik haar toen wat streng. Maar ik was gewoon bang. Alles ging mis. Ik wilde duidelijk zijn. Haar duidelijk maken dat dit dus echt geen grap was. Ze keek nog een keer met haar grote ogen om haar heen en werd toen aan de kant geduwd door een groot paars wezen wat nog net half beleefd zich excuseerde daarna. Het was een Dreanei. Superecht! Ze keek naar het figuur en dan naar mij.
,,Dus dat is geen kostuum?’’ Vroeg ze dan enkel en nadat ik m’n hoofd had geschud, zag ik haar even slikken. ,,Wat is dat dan?!’’ Vroeg ze me daarop gelijk. Ik gniffelde er om.
,,Dat wil ik je een andere keer wel uitleggen. Goed? We moeten eerst even iets uitzoeken eerst.’’ Zei ik haar goedmoedig, maar ook met wat ernst. Ik vond het leuk dat ze nu ten minste wat lichte interesse toonde en naast die figuur, liep hier nog van alles en nog wat rond, wat wel wat uitleg zou kunnen gebruiken. Maar niet nu. Want op zich zou ik het niet erg vinden om vast te zitten in deze wereld met het meisje van m’n dromen, maar de bedoeling was het niet. En dus nam ik haar mee terug naar binnen naar onze kamer. ,,Ik weet niet wat er aan de hand is. Maar het is helemaal mijn schuld.’’ Zei ik haar eerst. ,,En sorry daarvoor dus. Maar ik maak geen grapje. Het is dom en kinderachtig, maar ik wilde indruk op je maken op deze manier. En nu zitten we denk ik vast. Het mag dan super clichématig zijn, maar ik had een doorgang in die kast verstopt. En ik weet gewoon niet wat er mee gebeurt is. En dus weet ik ook niet hoe ik naar huis moet nu.’’ Mijn stem werd steeds zwakker en begon me steeds meer te schamen voor m’n acties. Hoe dom kon iemand zijn. Nou, ik voelde me nu echt heel dom.
,,Ach, dat geeft niet. Het komt wel goed.’’ Zei ze dan tot mijn verbazing. Zij was overigens het allerliefste meisje wat ik kende. Al was het er tot nu toe nog niet uitgekomen. Maar ze zag m’n wanhoop. M’n lichte wanhoop. Ik was niet bang om hier vast te zitten. Alles behalve. Maar ik was wel bang dat zij boos op me zou zijn door haar hier te houden. Maar als ik me dan wat ontredderd opstelde, matigde ze vaak al snel en kwam ze me op deze manier tegemoet. Met een beetje compassie. Ik hoorde haar zelfs even gniffelen. ,,Het is mooi hoor hier.’’ Zei ze dan en ze keek nog even om haar heen. Hier was alleen die kamer. Niet zo heel bijzonder. Wel helemaal in de stijl van Warcraft natuurlijk. Geen elektriciteit dus en dan maar op het nachtkastje en aan het plafond een olielamp. Het was wel sfeervol. ,,Nou, laten we dan maar op zoek gaan naar een oplossing?’’ Stelde ze toen wat twijfelachtig. Ik wist dan ook niet in hoeverre ze me nu opeens wel serieus zou nemen. Ik zuchtte en ik knikte naar haar en hervond wat moed.
,,Ik heb een plekje in de stad, waar ik graag kom om na te denken. Daar word ik rustig en zie ik alles veel duidelijker. Daar ga ik naartoe om na te denken nu.’’ Zei ik dan alsof ik een lichte vorm van autisme had, en voelde me ook een beetje zo naar haar toe. ,,Blijf je hier?’’ Vroeg ik haar dan daarna.
,,Laat je me alleen?’’ Vroeg ze dan op precies de goede toon, waardoor ik meteen begon te twijfelen. ,,Doen ze me niets dan?’’ Vroeg ze daarna. Daar ging het haar dus meer om. Ze leek wel iets te beseffen dat dit echt was.
,,Ik wil je niet alleen laten liever. Want deze wereld is echt supergroot, en we hebben geen telefoon of wat dan ook. Dus je moet hier blijven, of mee gaan, maar… ik heb liever dat je hier blijft. Hier is het veilig.’’ Sprak ik haar rustig toe.
,,Ik ga liever mee dan.’’ Jammerde ze dan meteen wat zielig, en ik brak dan ook ter plekke voor haar. Ze hoefde geen moeite te doen om bij mij haar zin te krijgen. En dan ging het nu nog om niets. Maar hoe vaak ik haar wel niet gered heb op school en daar buiten doordat ze me enkel lief toesprak. Ik was dan ook echt kansloos. Maar als ze hier in de problemen zou komen te zitten, konden het wel eens echte serieuze problemen zijn. Ik gebaarde haar dan ook mij te volgen.
,,Je moet geen aandacht trekken, okay?’’ Stelde ik haar dan min of meer in staat, waarop ze knikte en we niet veel later weer de Inn uitliepen en het plein op. Ze volgde me braaf de steegjes en straatjes door van het grote Stormwind, en hield zich stil. Voor even dan. Het was ook niet om de hoek. Zeker een halfuur lopen.
,,Spreken ze Engels hier?’’ Vroeg ze me dan op den duur met wat voorzicht in haar stem.
,,Nee.’’ Antwoordde ik kort.
,,Nou omdat op de borden allemaal Engelse dingen staan?’’ Vroeg ze me dan af. En dat was wel zo. ‘’Lion’s Rest’’ Stond er op een houten wegwijzertje voor een grote stenen poort die tot de ‘’Mage Quarter’’ leidde. Dat waren inderdaad Engelse woorden. Bij het maken van deze wereld had ik er eerst voor gekozen het allemaal vrij naar het Nederlands te vertalen. Maar daar zag ik later toch van af. Taal boeide hier niet. Niet te vergelijken zoals bij ons. En dat legde ik haar ook uit.
,,Ook kennen ze hier geen Engels of Nederlands. Ieder ras z’n eigen taal. En wat wij nu spreken, wat voor ons Nederlands gemengd met Engelse benamingen is, noemen hun ‘’Common’’. En dat is dan weer Engels voor ons, maar dus niet voor hun.’’ Ik deed m’n best maar zag toch al snel dat ik haar aandacht niet volledig had.
,,Ow, okay.’’ Kreeg ik dan enkel nog te horen. Het was ook wat veel om uit te leggen, maar daarnaast maar een ontzettend klein deel van alles wat ik haar nog zou moeten uitleggen, als we hier niet weg konden gaan. We passeerde straatjes en steegjes. Kwamen mensen tegen. En ander volk. Ik zag haar kijken, maar ze hield zich in. Soms staarde ze net wat te lang naar een figuur met tentakels aan zijn kin of een rechtopstaande pandabeer die zich zat te verrijken met de keuken van Stormwind bij een van de vele kraampjes op straat. ,,Ik heb ook wel honger.’’ Zei ze me dan zachtjes. Maar ik vond dat we geen tijd hadden om nu aan eten te denken.
,,Thuis. Okay?’’ Sprak ik haar dan ook even bemoedigend aan en hoopte haar zo weer mee te krijgen. Ze raakte ook steeds wat achterop. Maar ze knikte en hield stand. Ze moest er gewoon steeds even aan herinnerd worden. Ze was te gek. Superlief en ook wel grappig op haar manier. Maar ook snel afgeleid. Niet de aller slimste. Zeker niet qua adequate kennis. Ze was meer een gevoelspersoon. Waar ik dat juist niet was. Ze was dan ook velen malen beter dan mij.
,,Hier echt stil zijn, okay? Dit is een monument.’’ Zei ik haar zachtjes. We waren richting Lion’s Rest gelopen en stilletjes slopen we langs de randen. Lion’s rest was een plein. Of een parkje. Een grote gedenksteen drukte zijn stempel te midden van dit alles. Hier en daar een Nightelf die bezig was met het zijn van een Druid. Ze zag het niet. Maar ze volgde mij dan ook zowaar met wat belangstelling. Door de hele stad liepen kanalen. En op deze plek mondden er een aantal uit in een kalm beekje. Ze schrok toen we plots op een richel stonden en uitkeken over de uitgestrekte oceaan en ze pakte m’n hand vast voordat ze haar evenwicht dreigde te verliezen. Wat een glorieus moment. Hand in hand. Even maar.
,,Sorry, hoor.’’ Zei ze dan ook snel met schaamrood op haar kaken en liet me snel weer los. Het gaf niets. Het beekje stroomde hier tussen wat rotsen door en viel vervolgens enkele meter naar beneden. Om daar nog een aantal meter door wat rotsen te manoeuvreren en vervolgens nog veel verder naar beneden te vallen. En met mijn hulp kwam ze samen met mij beneden. Het was hartstikke stijl, en deze plek was dan ook alleen toegankelijk als we zulk mooi weer hadden als nu. ,,Wacht dat durf ik niet, hoor.’’ Had ze wel een stuk of tien keer gezegd. Maar het laatste stukje was ook wel gevaarlijk. Als je hier valt, val je nooit meer. Maar we raakten beneden. Daar beneden stroomde het stroompje door zoals we het nu hadden leren kennen door een kloof waar wij rustig maar gestaag het water volgde. Het monde uit in zee. Stormwind lag op een heuvel aan zee. Zeer hoog vanaf hier. En in de verte zag je de grote haven van Stormwind waar zo nu en dan een groot zeilschip kwam aanmeren van de andere kant van de wereld. Ze had geen idee hoe uitgestrekt het hier was. onder aan de heuvel, wat hier meer een klif leek, lag een heel klein en stil strandje. Het beekje liep door het midden en verdeelde het zand gelijk. Een groot stuk drijfhout was hier al tijden geleden aangespoeld en diende nu voor ons om op te zitten en met de zilte lucht in onze neuzen keken we dan over het kalme water uit. ,,Het is mooi hier.’’ Had ze nog gezegd. Ze leek wat spraakzamer te zijn geworden, waarbij ik juist wat stiller was geworden. Ik maakte me gewoon zorgen over de situatie. Over haar en over ons.
,,Ja, mooi he.’’ Zei ik dan wel en ik keek naar hoe ze naast me kwam zitten op de vochtige balk wat ongetwijfeld van een gigantisch zeilschip moest zijn. Voor mij nu een teken om te beseffen dat de wereld en deze zee gevaarlijk genoeg waren om grote schepen om zeep te helpen. Voor haar nu niets meer dan een zitje.
,,Je zwemt hier zeker wel vaak, of niet?’’ Vroeg ze me toen maar. Ik was stil al die tijd. Aan het nadenken. Wat had er fout kunnen gaan waarop die doorgaan er niet meer was? Ik wist het niet. Haar leek het niet te boeien.
,,Nee, hier zitten grote haaien.’’ Morde ik alleen wat terug.
,,Oh, echt?’’ Vroeg ze toen een beetje geschrokken, omdat ze net haar schoenen had uitgedaan en met haar voeten in het water zat te trappelen. Ik lachte er dan ook om.
,,Maak je geen zorgen. Ze kruipen niet over de ondiepe bodem hier.’’ Zei ik haar dan aangezien ze met gestrekte tenen nu nog het zand zou kunnen raken. Dit hier was alles behalve een tropisch stand. Het was best fris juist. De coole zeewind in combinatie met de warme zon die nog scheen maakte het wel heel aangenaam.
,,Heb je de haaien gezien dan?’’ Vroeg ze daarna door, nadat ik weer stil was gebleven. Zij was iemand die wat ongemak ervaarde als er stiltes vielen. Ik was juist iemand die genoot van iedere stilte.
,,Nee, maar ik weet dat ze er zitten.’’ Zei ik dan weer wat morrend, en klonk zelfs onaardig.
,,Jammer.’’ Zuchtte ze dan. ,,Het ziet er zo lekker uit wel.’’ Ging ze dan door, en ze kon me zelfs even met m’n ogen zien rollen. En ik dacht dat ze nu boos zou worden hierom. Maar van dat lot werd ik gelukkig gered. Het water kwam in beroering. Je had haar gezicht moeten zien. Bang dat er misschien toch een haai het strand op zou wandelen. Nee, het was iemand anders. Prachtig om te zien ook. Voor onze ogen kwam een dame het water uitgezwommen en liep ongegeneerd het strand op een aantal meter verderop en pakte daar achter een grote steen haar handdoek vandaan. We hadden haar spullen niet gezien. ,,Die is niet bang voor haaien dan.’’ Merkte Manon dan alleen op. Manon. Wie anders.
,,Tering…’’ Fluisterde ik alleen even en moest mezelf dan snel herpakken. Ze kwam op ons afgelopen. Ze droeg een donkerblauwe bikini met roze bandjes en randjes. En meer niet. En haar lichaam had niet meer nodig dan enkel een mooie bikini om haar wulpsheid te tonen. Ze deed haar lange donkere haren in een lange staart terwijl ze op ons, maar vooral op mij neerkeek, en met de handdoek over haar schouders sprak ze ons toe.
,,Ik stoor toch niet?’’ Sprak ze ons toen min of meer verontschuldigend toe. Misschien dacht ze dat we een stelletje waren. Ze had ons dus ook niet gezien voordat ze het water uit kwam. Dat kon best. Hier en daar een rots die vanuit een bepaalde hoek elk zicht kon verhinderen. Maar ze stoorde niet. M’n mond viel zelfs een beetje open.
,,Nee, hoor.’’ Gniffelde Manon dan snel, en ze had niet door dat ik m’n ogen niet van dit figuur voor ons kon afhouden. Wat een lichaam. Die borsten. En die kont. Allemaal zo mooi rond en slank. Ik durfde de vrouw niet eens aan te kijken.
,,Okay, gelukkig.’’ En ze liep door en liet ons nu zomaar alweer alleen.
,,Nee, wacht. Was je niet bang voor die haaien?’’ Vroeg Manon dan nog. Ze kon maar niet ophouden over die haaien. Maar de vrouw lachte er om.
,,Nee, hoor. Die komen alleen ’s avond en vallen eigenlijk nooit mensen aan.’’ Zei ze nuchter, en als de beachbabe dat ze was trok ze mijn ogen met haar mee totdat ze ook echt uit zicht was. Daarna keek ik in de wat teleurgestelde ogen van Manon.
,,Heb je haar ook gemaakt dan?’’ Vroeg ze me wat sipjes, omdat ze ook wel doorhad dat die vrouw, deze willekeurige strandganger, nogal wat seksualiteit uitstraalde zo.
,,Uhm, nee.’’ Slikte ik vervolgens en kon een kuchje verder niet onderdrukken. Manon keek weg en geloofde het niet.
,,Ben ik hier voor de seks of zo?’’ Vroeg ze me toen zomaar. Wat nalatig en ongenuanceerd.
,,Wat?! Nee! Hoezo denk je dat? Ik heb haar nog nooit gezien ook. Zoals velen die we onderweg waren tegengekomen. Ik heb niet alles in de hand hoor.’’ Legde ik mezelf snel uit en hoopte zo een excuusje te creëren.
,,Het viel me al op dat iedereen best wel knap is hier. Met name de vrouwen. Je mag best toegeven hoor dat je hier komt voor dat.’’ En ze weerlegde mijn woorden meteen, maar doelde nu niet zozeer meer op haar zelf. En dit vond ik best wel gek natuurlijk.
,,Nee, echt niet. Geloof me. Dit heb ik niet georganiseerd of zo, als je dat soms denkt. Die vrouw niet. Niet dat we nu hier vastzitten. Niets van dit alles heb ik zo gewild. Ik wilde je alleen laten zien wat ik gemaakt heb, meer niet.’’ Ik klonk zowat wanhopig maar het idee dat zij op wat voor manier dan ook teleurgesteld in mij zou zijn en nu zou denken dat ik dit alleen maar voor een soort cyberseks zou doen, deed pijn, en was alles wat ik niet wilde. Daar draaide het helemaal niet om. Ze hield haar schouders op en liet ze weer net zo snel zakken. Daarna was ze stil. En ze bleef stil. Nu was ze duidelijk niet meer content met dit alles. De haaien konden haar nu enkel nog gestolen worden. En dat deed een beetje zeer. Ik vond het juist leuk dat ze interesse toonde, al kon ik het niet goed beantwoorden met een gepaste reactie. Maar zo was ik. En zo was zij. Tegenpolen.
-
Op de weg terug, wat nog best een klim was, en waar Manon mijn hand meerdere malen met tegenzin gebruikt had om zich op te laten trekken, betrok het. Het ging regenen. Het werd kouder en het waaide harder. Met lichte haast liepen we terug naar de Inn, waar ik haar vroeg boven op me te wachten. Ik had niet veel geld. Niets eigenlijk. als ik wat verdiende ging het naar de Innkeeper. Dan had ik in ieder geval nog een dak boven m’n hoofd. En zij nu ook. Hier hadden ze geen euro’s. koper, zilver of goud. Ik had slechts 4 koperen munten. Niets dus. Nagenoeg. De Innkeeper was een vrouw. Een jonge vrouw nog. Misschien van mijn leeftijd, misschien iets ouder of jonger. Een mooie vrouw ook. Lang blond haar, donkere wenkbrauwen. Een mooi figuurtje natuurlijk. Ik vond het niet erg dat bijna elke vrouw er uit zag als een modelletje. Ik had het dan wel niet verzonnen, maar erg vond ik het niet.
,,Is dat je vriendin?’’ Had ze me nieuwsgierig gevraagd toen ik naar haar kwam voor wat eten voor ons. Ik lachte er om.
,,Nee, helaas niet.’’ Knipoogde ik dan eerlijk naar haar. Op deze plek in de stad moest ze een harde zijn maar voor mij was ze altijd wel coulant. Soms was ik wat laat met betalen, maar dan liet ze me de volgende dag terugkomen. Elizabeth heet ze. Kreeg altijd wel een beetje kriebels in m’n buik van haar. Wat tuttig gekleed misschien in een lange blauwe rok en een wit shirt wat onder haar riem verdween, maar het stond haar verdomd goed. En ze was ten slotte gewoon aan het werk.
,,Ze is mooi.’’ Had ze nog gezegd. Ik knikte met een glimlach en keek daarna ook even weg.
,,Het is ingewikkeld Elizabeth.’’ Zei ik haar dan maar. En als een echte Innkeeper wist ze wat haar gasten nodig hadden.
,,Maar daar kom je niet voor, he?’’ En ze knipoogde naar me, en haalde achter bar een mandje tevoorschijn. ,,Het is niet veel. Gewoon wat oud brood nog. Ik hoop dat ze net zo dankbaar is als jij.’’ Zei ze dan lief en lichtblozend bood ze mij dan wat eten aan. Ja, ze was te gek. Heel lief en zorgzaam. Een droomvrouw. Maar niet de mijne. Die van mij zat boven.
,,Dankje, Elizabeth. Je bent te goed voor me.’’ Zuchtte ik dan dankbaar, maar keek haar altijd wat ongemakkelijk aan als ik wat van haar kreeg voor niets. Ik pakte nog een kan water, wat dan gratis was, en liep door naar boven. Ik voelde haar blik nog even in m’n rug. Ik was hier natuurlijk al wel vaker geweest voordat ik Manon had meegenomen. Veel vaker. Om te testen en zo. Al snel kwam ik er achter dat er weinig te testen viel. Het was namelijk allemaal echt. Het leven ging hier gewoon door als ik er niet was, net als het leven op aarde wat doorging als ik wel hier was.
,,Wie was dat?’’ Werd me boven gelijk nieuwsgierig gevraagd. Het bleek dat Manon even had toegekeken hoe ik met Elizabeth in gesprek was geraakt. Vroeg me dan gelijk af of ze alles gehoord had. Niet dat het een lang gesprek was, maar of ze misschien nog een keer hoorde dat ik wilde dat ze meer dan m’n vriendin was. Maar daar ging ze helemaal niet over door. Ze leek wel jaloers. ,,Hey, ik vroeg me af he?’’ Ging ze dan gelijk alweer door zonder dat ik ook maar had kunnen antwoorden. ,,Er is maar 1 bed. En we blijven hier dus wel even, toch?’’ Zo stil als ze net buiten was, was ze nu niet meer. Haar somberheid was omgeslagen in onaardigheid. Ze was onaardig. ,,Want dan slaap jij maar op de gang hoor. Of bij die slet, aangezien jullie het zo goed kunnen vinden.’’ Zei ze dan ook zomaar. Ze wist niet waar ze het over had. Overduidelijk. Zielig ook. Ik zette het mandje met brood op bed en haalde uit de zak van m’n jasje een steen.
,,Hier.’’ Zei ik dan zonder op haar te reageren en gooide haar voorzichtig de steen toe. ,,Dit is een Hearthstone.’’ Zei ik haar dan wat emotieloos. ,,Die staat op deze Inn ingesteld. Als je de weg kwijt raakt, dan moet je hem bij je hart houden voor een tijdje, en dan ben je weer hier.’’ Zei ik haar daarna wat moeilijker en slikte. Toen draaide ik me om en wilde ik weg lopen. Ik had nog zoveel om over na te denken.
,,Waar ga je naartoe dan?’’ Vroeg ze me toen toch wat paniekerig. Ik gniffelde hier nog wel zachtjes om.
,,Het is laat. Je moet naar bed. En aangezien er maar 1 bed staat…’’ En ik maakte de zin verder niet af en liep door naar beneden waar wat meer volk binnen was gekomen nu het buiten echt aan het doorregenen was. Er bevond zich van alles in de grote ruimte beneden nu. Mensen zoals ik. En figuren, niet zoals ik. Stormwind was de grote hoofdstad van het menselijk ras. Je zag vooral mensen hier. Maar omdat het ook de hoofdstad van Alliance zelf was, kwam je hier ook veel ander volk tegen van binnen en buiten de Alliance. Nichtelfs bijvoorbeeld. Of Dreanei. Of Dwarfs en Gnomes. Pandaren. Wat hebben we nog meer? Oh ja, Worgen. Sommige vond ik best wel eng om tegen te komen. Met name Worgen. Die zagen er altijd wel eng uit. Man of vrouw. Dat maakte me niet uit. Tenzij ze de menselijke vorm aannamen. Dan waren de vrouwen met name weer zeer welkom. Ik zat aan de bar en naast me zat een Gnome stelletje dronken te worden en werden al snel klef.
,,Hey niet hier, he.’’ En ze wees dan streng naar boven. Boven kon alles. Elizabeth redde me op deze manier en kwam even bij mij staan aan de bar. ,,Gaat het wel?’’ Vroeg ze me dan bezorgd. Ik zat hier al ruim een uur alleen in de hoek, en probeerde me te verstoppen. Ik had Manon al 2 keer zien komen kijken voordat ze doorliep naar buiten zonder me gevonden te hebben. Ik maakte me wel zorgen, maar ook niet echt. Ik hield van haar. En ik was gek op haar. Maar soms kon ze zo moeilijk doen. Verwend. Arrogant. En soms zo lief dan weer. Het maakte het lastig, maar hield het ook interessant.
,,Ja, hoor. Bij jou?’’ Vroeg ik toen met een valse glimlach omdat ze alweer over me heen keek waar 2 gasten het op een vuistgevecht hadden gegooid.
,,Oh, bij het Licht.’’ Zuchtte ze dan geërgerd. ,,Niemand kan ook eens gewoon een keer normaal doen.’’ 2 seconden later vloog er een glas tegen het plafond aan en toen was het klaar. ,,Hey!’’ Klonk het dan scheil door de ruimte, waarop iedereen stil werd. ,,Kappen nou, of ik haal de wachters. En dan mag je hopen dat ze hier eerder zijn dan ik bij jullie.’’ Ze keek dan zo fel uit haar ogen dat ook ik er stil van werd en haar met enige angst bekeek. De manier waarop ze daarna dan weer haar focus op mij legde met de allerliefste glimlach was gewoonweg fantastisch. Het problematische volk droop af, of hield zich koest. Innkeepers hadden macht in deze wereld. En dat zal ik nooit vergeten. Je kan ze beter te vriend houden.
,,Waar is je vriendin?’’ Vroeg ze me daarna, terwijl ik al lang gezien had dat ook Elizabeth gezien had dat Manon naar buiten was gelopen eerder. Ik had haar zelfs zien grijnzen.
,,Dat weet je.’’ Merkte ik dan ook met een knipoog op. En ze gniffelde dan naar mij en keek naar m’n glas wat leeg was.
,,Water heel de avond weer?’’ Vroeg ze me dan, en ik haalde m’n schouders op. Ik was nog steeds platzak. ,,Ik verdien wel een borrel met een avond als deze, vind je niet?’’ Vroeg ze dan gepast door en met een lieve glimlach zag ze mij terug lachen naar haar. Ze pakte een fles Dalaran Noir en schonk een glas tot aan de rand vol. ,,He, bah. Veel te vol.’’ Giechelde ze dan alsof het niet haar eerste glas was vanavond. ,,Misschien dat jij me wilt helpen met dit volle glas dan?’’ vroeg ze me, en zonder een antwoord af te wachten schonk ze al de helft over. ,,Zo.’’ Zei ze dan uiteindelijk en nam een slok terwijl ze mij bleef aankeken met haar glinsterende ogen. En ik had het gevoel dat ik leuk gevonden werd door haar. Dat ze me misschien wel aan het versieren was. En dat was geen onprettig gevoel om te ervaren.
,,Dankje.’’ Zei ik dan beleefd en iets wat verlegen en hief even het glas een aantal centimeter boven de bar voor een momentje voordat ik zelf een slokje nam. Ik was geen wijndrinker maar de afwisseling was lekker. Ze gaf me dan een knipoog, zette haar eigen glas achter de bar weg en maakte richting naar wat andere klanten die om haar hulp gevraagd hadden. Ze keek altijd een beetje als een wijsneusje. Daarnaast was ze overigens iedereen vaak ook wel te slim af. Zeker hier leek het alsof ze echt heerste. Maar dan wel op haar eerlijke manier. Ik had heel veel bewondering voor haar. Ze had wel door dat er tussen mij en dat andere meisje iets niet helemaal pluis was. Al zou ze nooit kunnen raden dat wij eigenlijk van een andere wereld waren. Al zou dat hier minder gek klinken dan op Aarde. Hier kwam wel meer niet van deze planeet. Maar mijn verhaal was niet zo indrukwekkend als haar gezicht, elke keer dat ze me deze avond kwam opzoeken. We hadden samen bij de bar toegekeken hoe Manon niet veel later doorweekt en haastig weer binnen was gekomen en naar boven was gelopen. Manon had me weer niet gezien en Elizabeth gunde ze duidelijk geen blik waardig. Elizabeth had er om gelachen. Was wel een beetje gemeen. Maar had Manon wel naar Elizabeth gekeken had ze me zo gezien.
,,Ze weet denk ik niet precies wat ze mist?’’ Zei ze mij toen het al middennacht was geweest. Ze keek me met haar heldere en glinsterende blauwe ogen strak aan en haar donkere wenkbrauwen stonden op een verleidelijke manier daarboven, terwijl haar onderlip even voor een momentje gebeten werd. ,,Ik geef zo de nachtdienst over aan m’n assistent.’’ Zei ze daarna rustig en kalm, maar ze bleef me aankijken op dezelfde manier. ,,Doe wat je wil. Maar als je 2 keer klopt op dit luik…’’ En ze wees naast haar op de houtenvloer in het achterste hoekje van de bar. ,,Dan weet je me te vinden.’’ En ze knipoogde naar me en boog zelfs naar voren om me heel kort een kusje op m’n mond te geven. Ik viel bijna achterover van m’n barkruk en dat zag ze. Ze lachte er dan ook wat verliefd om. In mijn ogen dan. M’n hart ging tekeer. Het werd spannend. Keer op keer was ik hier geweest, en net nu ik Manon mee neem gebeurt dit. Boven was ik al niet meer welkom, maar nu zeker niet meer. En puntje bij paaltje wilde ik nog nadenken over het probleem wat ik gecreëerd had, maar ik had hier de hele avond naar de mooie Elizabeth gekeken. En dat had Elizabeth dus gemerkt. En zodoende leek er voor mij ook helemaal geen probleem meer te zijn.
Totdat ik uiteindelijk toch eerst naar boven liep. Ik had geknikt naar Elizabeth en haar zo aangegeven dat ik dit toch moest doen. Ze had dan ook terug geknikt van een afstandje, en daar haalde ik dan begrip uit. Maar goed. Boven was het stil. Heel veel kamers waren er niet. Maar alle kamers waren vrij klein. Hier in een stad als Stormwind was elke meter kostbaar en waren de stenen huisjes met dikke houten luiken en deuren krapjes. Ik klopte op de deur van onze kamer, en stapte naar binnen. Ze schrok van me en kwam overeind. Ze lag onder de dekens. En ze werd meteen rood.
,,Kan je niet kloppen?!’’ vroeg ze me dan boos en ze krabbelde wat meer overeind en trok de dekens strak tegen elkaar aan. Ik had geklopt, maar goed.
,,Sorry! Ik wist niet dat je al sliep. En slaap je naakt dan?’’ Vroeg ik haar wat blind, en haar ogen werden nog groter en kwader.
,,Nee, ik sliep niet!’’ Zei ze nog fel maar wel gedempt. Iemand in de kamer hiernaast sloeg op de muur en vroeg, min of meer een vraag dan, of het wat zachter kon. Ik deed snel de deur achter me dicht. ,,Nee, ga weg!’’ Droeg ze me dan weer op.
,,Nee, wat is er? Als je boos bent kan je met me praten. We zijn volwassenen, toch?’’ Stelde ik toen maar met hervonden zelfvertrouwen en bleef dan ook staan. Ze leek even onder de indruk te zijn, maar niet voor lang. Ze zuchtte diep en keek me wat ontredderd aan.
,,Ik dacht dat je weg was. Ik probeerde maar te slapen in de hoop dat het allemaal weg zou zijn morgen. Maar ik kon niet slapen. En dus…’’ En ze slikte. ,,Als ik niet kan slapen, doe ik andere dingen. Dingen die jij niet hoort te weten, okay?’’ Ging ze dan fel door. Ik slikte, maar proefde nu toch echt de opwinding door en door. Zoals zei misschien wel diezelfde opwinding gevoeld had.
,,Lag je te masturberen?’’ Vroeg ik haar toen voorzichtig. Haar ogen werden weer groot en haar wangen nog roder. Ze gooide dan ook snel een kussen naar m’n hoofd toe.
,,Mijn god, Jasper! Nee.’’ Zei ze toen weer hard, waarna ze weer begon te fluisteren. ,,Je hebt niets gezien, okay?’’ Stelde ze nu voorzichtiger. ,,Ga even weg, kom straks weer terug, en doe alsof je niets gezien hebt. Okay?’’ Ze klonk bijna wanhopig.
,,Nee.’’ Zei ik dan alleen kort. Misschien wat dromerig zelfs. Ik deed een stapje dichterbij zelfs. Liet me op de rand van het bed vallen met m’n knieën.
,,Jasper, alsjeblieft. Je hebt gelijk. Maar je snapt toch wel dat we het hier niet over kunnen hebben?’’ Zei ze toen en ze gaf het toe dus. Ik kon het niet geloven. Dit zag ik niet aankomen.
,,Hoe haal je het nou in je hoofd hier te liggen met een vinger in je poes?’’ Stelde ik dan weer wat lomp. Nu wist ze niets meer te zeggen. Ik maakte het alleen erger voor haar. ,,Waar ben je geweest? Wie heb je ontmoet dat je dit gaat doen op onze kamer, terwijl ik gewoon beneden zit?’’ Stelde ik haar nog steeds lomp, maar ook wat feller.
,,Niemand!’’ Zei ze dan zacht maar fel terug. ,,Jezus…’’ Vloekte ze nog gefrustreerd. Maar daarna zuchtte ze alleen ontmoedigd. Met beide handen hield ze de deken tot aan haar kin en keek ze schamend de andere kant op.
,,Dacht je aan mij?’’ Vroeg ik haar toen gedurfd. Ik hoopte het gewoon zo erg. Ze keek me kort aan, en toen keek ze de andere kant op. ,,Ik heb hier vaak gelegen terwijl ik aan jou dacht.’’ Zei ik haar toen en slikte even. Misschien was ik te openhartig.
,,Alsjeblieft, ik wil het hier nu niet over hebben.’’ Zei ze dan nog een keer. Maar ik wilde het hier juist wel over hebben. Ik was al een beetje opgegeild door Elizabeth en lichtelijk teut door die Noir. Ik wilde dit. Ik durfde te geloven dat ze aan mij dacht. Ondanks de omstandigheden. ,,Morgen? Okay?’’ Bracht ze nog zielig uit. Ik slaakte nu zelf een zucht en knikte naar haar.
,,Okay.’’ Zei ik dan en stond weer op. ,,Het spijt me. Ik uh…’’ Maar kon verder niets uitbrengen. Dus liet ik haar weer alleen. Wat raar dit. Alles eigenlijk. Maar ook perfect. Zoals ik haar had betrapt dus. Het was perfect. Het mooie onschuldige meisje wat Manon dan kon wezen, daar in mijn bed, in deze vreemde wereld. Ze maakte zich dus niet echt zorgen. Of in ieder geval niet genoeg om dat soort gevoelens te onderdrukken. Wat een droom. Soort van dan. Maar ik liep naar beneden en zag de assistent van Elizabeth. Ook een leuke meid. ,,Is ze beneden?’’ Vroeg ik haar meteen waarop ik een uitdagend lachje terugkreeg. Haar assistent was ook een mooi meisje namelijk. Ik lachte er om en enigszins verward passeerde ik haar achter de bar en klopte ik op het houten luikje. 2 keer.
,,Kom verder!’’ Hoorde ik nog net, terwijl boven nog een enkeling met een glas alcohol zat. En dus deed ik het luikje open en liet ik me achterwaarts afzakken van een klein trapje. Ik keek wat verbaast om me heen omdat ik hier beneden niet zo’n grote ruimte had verwacht. Maar hier woonde Elizabeth dus. Makkelijk zo dicht bij de Inn. Aan de muren brandde wat licht en achter in de kamer zelfs een klein haardje. Daar zat een donkere silhouet voor op de grond omringd door wat dekens, kleden, en een paar vellen. ,,Duurde nog lang. Was al bang dat je niet meer zou komen.’’ Werd me toegesproken toen ik langzaam op haar af liep. Ze draaide zich om en ik zag haar nu goed. Met een hand haalde ze haar haren wat warrig naar achteren en daar zat ze dan. bijna naakt. Niet zo naakt als Manon misschien maar ook nu liet ik me aangenaam verassen. Ze droeg enkel haar ondergoed nog. Maagdelijk wit. Een zeer mooi gevulde bh, een heerlijk slank lichaam en natuurlijk dat prachtige gezichtje wat ik al kende en wat me nu ook weer ondeugend aankeek. Nu had ik het idee dat ze jonger was dan mij. ,,Kom je?’’ Vroeg ze me slechts, toen ze me naar haar zag staren. Ze maakte wat ruimte en ik zat dan even later zomaar naast haar. Ze lachte me dan tegemoet en keek daarna naar het vuur voor haar terwijl ze m’n hand pakte. ,,Is het goed tussen jullie?’’ Vroeg ze me daarna. Ik had nog geen woord gesproken tot nu toe.
,,Ik denk het.’’ Zei ik dan wat doods en keek naar haar. Weer dromerig. Ze keek me nu aan en lachte naar me.
,,Met jou in ieder geval wel. Daar zorg ik wel voor.’’ Fluisterde ze toen en ze ging wat meer overeind zitten waarbij haar slanke rug wat kromde, en waar ik m’n ogen niet vanaf kon houden, en daarna kuste ze me en duwde ze me ook in een vloeiende beweging naar achteren. ,,Er is iets aan je wat ik niet meer kan weerstaan…’’ Kreunde ze vrijwel meteen in m’n oren nadat ze wat over me heen was geklommen. Nu was ik zelf wat sceptisch aangelegd. Zeker als het ging om plotselinge interesse van een mooie meid als Elizabeth. Maar ik was ook wat overdonderd en liet me dan ook zoenen. Haar handen gleden over m’n borst en naar m’n hals tot aan m’n wangen. Ze keek me dan wat dromerig aan terwijl onze lippen losliepen en leek even naar haar zelf te kijken. Naar haar eigen lichaam wat halfnaakt op dat van mij lag. Ik hijgde even na dit momentje als de onervaren jongen die ik nog was.
,,Sorry hoor, en ik bedoel dit niet vervelend.’’ Sprak ik haar toen zachtjes en wat nerveus toe, terwijl toekeek hoe ze gecoördineerd haar knie naar m’n kruis bewoog en mij daar begon te strelen met diezelfde knie. En ik slikte dan ook eerst voordat ik verder kon spreken. Het hout knetterde hard op de achtergrond, maar nam ook heel langzaam af in vurigheid. Wij compenseerde dat strak ruim. Dat vermoeden had ik dan. Ik slikte vervolgens nog een keer. Ze keek me namelijk nu ook aan en in afwachting op wat ik nog zou kunnen zeggen.
,,Je bent groot.’’ Zei ze dan fluisterend. Ik sloot m’n ogen even en voelde toen haar hand de plek van haar knie innemen. M’n ogen schoten weer open net als m’n mond en ik leek het te verliezen.
,,Nee, stop. Waarom?’’ En ik pakte haar hand en haalde die snel weg. Ze leek niet bepaald onder de indruk van mij. Ze gniffelde om mijn reactie en nam mijn hand over en bracht die naar haar mond, waar ze voorzichtig haar zachte volle lippen gebruikte om m’n hand strelende kusjes te geven. M’n mond bleef open staan terwijl er oogcontact was tussen haar en mij tijdens haar zwoele acties die voorlopig nog niet leken te stoppen. Ze legde dan ook haar andere hand op m’n kruis nu, terwijl ze even haar tong gebruikte om me pas echt even lekker te laten kreunen. Nu gleed die tong nog langs m’n vinger, maar ze wist ongetwijfeld waar ik nu aan dacht, en wat zij allemaal kon insinueren met zo’n beweging van haar tong op mijn vingers.
,,Ik heb geen reden nodig om een knappe jonge man als jij te verwennen. Of wel?’’ Vroeg ze me toen en ze lachte wat geniepig naar me. ,,Maar als je een reden wilt hebben, kan ik je die wel geven.’’ Ging ze toen door, en ze liet me los op beide fronten en ging weer recht op zitten, terwijl ik bleef liggen. En ze zat naast me, niet op me. Het vuur in haar rug. Een gouden rand om haar lichaam heen. ,,Ik wil dit. Ik moet dit doen.’’ Zei ze toen wat fel, maar ingetogen. ,,Er is meer. Maar ik weet ook niet alles. Alleen dat dit juist is. Dat jij juist bent.’’ Ging ze door, en ik luisterde aandachtig. Ze sprak tegen me alsof ik een uitverkorene was. Waarom seks daarvoor nodig was, wist ik nog niet. Maar daar ging ik ook niet over klagen verder. Ze boog daarna iets voorover. Haar lichaam was perfect en mijn ogen werden heel kort naar haar perfecte hangend borsten getrokken die de stof van haar krappe bh strak trokken. ,,Hoe heet ze?’’ Vroeg ze toen, terwijl ze beide haar handen op haar blote knieën legde, en ze keek me enigszins nieuwsgierig aan. Ik moest eerst weer even slikken.
,,Manon.’’ Zei ik daarna snel.
,,Ze is echt heel mooi.’’ Zei ze daarop gelijk, maar ze keek ook weg. ,,Sorry, maar ik ben wel een beetje jaloers.’’ Voegde ze er daarna dan iets wat droog maar eerlijk aan toe. Daarna humde ze even. ,,Wat denk je dat ze zou doen, als ze ons zo ziet?’’ Vroeg ze me daarna. Ik schoot voorzichtig in de lach.
,,Of ze vermoord me. Wat goed zou zijn. Want dat betekend dat ze om me geeft, of ze verlaat me. Wat misschien nog duidelijker zou laten merken dat ze om me geeft… maar goed. Ik denk niet dat ze hier vrolijk op zal reageren dus.’’ Zuchtte ik wat ontredderd. Ik wilde niet perse aan Manon denken nu, maar kon nu niet meer anders. ,,Misschien moeten we stoppen.’’ Zei ik dan ook zachtjes. ,,Dit voelt niet goed naar haar toe.’’ En ze knikte meteen naar me.
,,Snap ik.’’ Zei ze dan ook. ,,Het gaat ook wat snel allemaal.’’ Gniffelde ze dan daarna.
,,Niet dat ik het niet waardeer, hoor!’’ Zei ik haar wel gelijk, waarop ik de allerliefste glimlach terug kreeg.
,,Ik zie, en voelde, dat je het waardeerde.’’ Gniffelde ze daarna dan ook een beetje gemeen en ze wierp nog een laatste blik op m’n kruis. ,,Maar je moet wel iets weten.’’ Sprak ze daarna zachtjes. ,,Je bent hier met een reden. Deze wereld heeft jouw gelokt met een reden.’’ Zei ze daarna zachtjes.
,,Dus deze wereld bestond eigenlijk al?’’ Vroeg ik haar eerst, omdat m’n trots een beetje in de weg stond. ,,Ik dacht dat ik dit gemaakt had?’’ Vroeg ik dan ook dom. Hoe kon je nou zoiets niet zeker weten. Maar het was dan ook een lang verhaal hoe ik hier verzeil geraakt was.
,,Nee, je hebt ons niet gemaakt. Iemand heeft jou gehaald met een reden. Zowel die persoon als die reden zal je nog leren kennen. Ik weet ook niet alles. Maar het heeft gek genoeg wel met seks te maken. En dat jij nu iemand hebt meegenomen met zo’n waarde heeft alles in gang gezet.’’ Sprak ze dan rustig door alsof het allemaal zo normaal was. Maar ja, hier was zoiets nog altijd niet heel erg vreemd. ,,Ze verlangt naar je. Ik zie het in haar ogen. Net zoals jij naar haar verlangt.’’ En nu slikte zij een keer.
,,Elizabeth, ik…’’ Maar ze suste me.
,,Nee, het geeft niet. Ik krijg m’n beurt nog wel.’’ Knipoogde ze dan wat geniepig waarop ik alleen voorzichtig kon lachen. ,,Maar 1 ding moet ik je wel vertellen nog. Zolang het hier niet volledig onder controle is, kunnen er gevaarlijk dingen gebeuren.’’ En ze wees met een vinger draaiende naar m’n kruis. ,,Als je echt wat moet laten gaan, ben ik er altijd voor je. Onthoud dat. Goed? En als ik er niet ben, mijn assistent wel. Zij weet wat hier gaande is.’’ Zei ze toen zomaar. Lekker zo’n vrijbrief, als het niet allemaal zo verwarrend was nu. ,,Maar ga nu naar boven. Ze wacht op je. Dat weet ik zeker.’’ En ze stond op, stak haar hand uit, en hielp mij ook overeind. Ik knikte nog een keer naar haar en liet deze situatie voor nu even achter. Ik passeerde de assistent die wat teleurgesteld keek toen ze mij zo snel al weer zag verschijnen. Het maakte dit alles opeens wel allemaal erg vreemd. Maar het kon altijd nog erger, dacht ik maar. Haar assistent mocht er namelijk wel wezen, en mocht het niet lukken met Manon zat ik hier prima. Los van wat er precies gaande is dan.
-
,,Manon?’’ Ik klopte nu wel eerst op de deur ook en wachtte af. Maar het bleef stil. Ik deed dan voorzichtig de deur open en zag dat het donker was. ,,Ben je wakker?’’ Fluisterde ik dan zachtjes. Maar ik kreeg weer geen reactie. Toen deed ik het licht aan en zag ik een leeg en rommelig bed. Ik schrok dan ook en liep gelijk weer naar beneden waar ik Elizabeth aantrof, gekleed, die in gesprek was met haar assistent.
,,Alles goed?’’ Vroeg ze meteen. Ik keek met grote ogen naar de 2.
,,Ze is weg.’’ Slikte ik angstig. De 2 keken nu elkaar aan met net zo grote ogen.
,,Heb je een mooi meisje de Inn zien verlaten?’’ Vroeg ze toen aan haar assistent, die meteen hard nee schudde.
,,Nee, echt niet.’’ Benadrukte ze dan nog een keer.
,,Hoeveel gasten hebben we? En zit daar een verdacht persoon bij?’’ Vroeg Elizabeth toen gelijk door en ze pakte het gastenboek er snel bij. Het idee dat ze ontvoerd zou zijn in deze grote wereld maakte me al radeloos. Ik zag de 2 door het boek gaan en ze volgde de vinger van Elizabeth met belangstelling maar kwamen tot de conclusie dat er geen vreemde types waren verder. ,,Heb je wel goed gekeken?’’ Werd me zelfs nog gevraagd. Ik was toch niet blind. Maar ik ging wel twijfelen. Dus ik weer terug naar boven. Maar daar was niemand. De 2 meisjes stonden achter m’n rug en keken elkaar toch nog steeds even wat verward aan. ,,Misschien heeft ze zich voor je verstopt?’’ Werd er ook nog gesteld. Het kon niet gekker, dacht ik nog.
,,Nee, ik denk dat ze weg gelopen is. Dat zou ik doen namelijk.’’ Zuchtte ik ontmoedigd en realiseerde me nu dat ik misschien wel het meest dierbare in m’n leven ben kwijtgeraakt. ,,Godver…’’ Vloekte ik dan zachtjes. Een woord wat ze in deze wereld overigens niet kenden.
,,Maak je geen zorgen, ze komt wel terug.’’ Hoorde ik dan lief achter me en m’n beide handen werden vastgepakt door elk een paar zachte handen van de meisjes. ,,In dit soort tijden zijn wij er ook voor je.’’ Werd me zacht door gelispeld. Het liet de haren even overeind staan in m’n nek. Hoe konden ze nu aan seks denken? Maar ik was wel hard nu. ,,Haar naam is Allison. En ze doet alles wat ik van haar vraag. En aangezien ik alles doe wat jij van mij kan vragen, lijkt me dit een goeie oplossing.’’ En ik liet me zomaar naar het bed begeleiden waar ik eerder mijn Manon nog had betrapt. Min of meer dan. Maar die nu dus weg was.
,,Hoe kan je nu aan seks denken?’’ vroeg ik nog, maar liet me net zo hulpeloos door ze op bed drukken. En toen stonden ze voor me. Elizabeth. De blonder jonge stoot. En haar assistent Allison. Die was denk ik iets ouder. Maar net zo een mooie stoot als haar baas. Een brunette. Wat kleine van stuk. Maar net zo mooi slank en ook gezegend met een mooie voorgevel. En toch dacht ik aan Manon. Totdat ik hun stemmen hoorden verheugen.
,,Hij is echt heel groot.’’ Zei Elizabeth dan. Allison was duidelijk de verlegenere van de 2, en lachte er dan ook alleen wat terughoudend om. ,,Kom ik laat het je zien. Hij moet weten dat dit telt.’’ Ging Elizabeth dan ook gedreven door en 2 kropen even later op hun handen en knieën naast me op het bed. ,,Laat je gewoon even door ons verwennen. Dan zoeken we daarna meteen verder.’’ Hoorde ik nog en m’n lippen werden gekust door de blonde Innkeeper terwijl mijn broek werd los geritst. Allison had haar lange haren in 2 staartjes over haar schouders hangen en keek er gepast ondeugend bij.
,,Wow…’’ Hoorde ik haar alleen zachtjes zeggen. Haar stem was lief en kinderlijk. Het matchte met haar voorkomen. Elizabeth keek om en zag nu ook de pik voor het eerst. Maar ook ik keek even gek op. Hij leek groter dan normaal. De 2 gniffelden even naar elkaar terwijl ze begonnen met zichzelf uit te kleden. En voordat ik het wist zaten ze beiden in prachtig verleidelijk ondergoed en hadden ze elkaars lippen gevonden met hun eigen. De 2 zoenden elkaar voorzichtig en hun strakke jonge lichamen gehuld in prachtig lingerie hingen dan boven mijn kruis. Hun handen op elkaars heupen, en nu was ik Manon toch echt even vergeten.
,,Hey!’’ Hoorde we toen alleen hard. En toen was ze er weer. Verbaast keek Manon toe in de deur naar hoe de Innkeeper en haar assistent elkaar aan het aftasten waren boven de jongen die haar naar deze vreemde wereld had geleid. ,,Jasper!’’ Bracht ze verontwaardigd uit.
,,Waar was je?!’’ Zei ik dan toch enigszins opgelucht. ,,We waren je kwijt.’’ Ze lachte er om. Maar niet op een goeie manier.
,,Ik zie het…’’ Merkte ze dan ook wat vals op. Elizabeth stond op en zonder aankondiging rukte ze Manon het bed op en sloot ze de deur weer. ,,Hey! Kijk uit.’’ Manon keek echt des duivels.
,,Nee, het is tijd. Geen gedoe meer nu. De eerste keer moet met jou zijn.’’ Zei Elizabeth dan. Ze bleef het mysterieus houden.
,,De eerste keer?’’ Vroeg Manon dan wat verward en ze krabbelde overeind om te zien dat ik daar lag met m’n blote pik voor haar.
,,Ja, zijn eerste keer moet zijn met iemand waar hij echt om geeft. Anders klopt het niet meer.’’ Ging Elizabeth dan bijna spookachtig door. Ik zag de verwarring in Manons ogen alleen maar toenemen. ,,Vertrouw ons alsjeblieft.’’ Manon slikte alleen nog daarna en zuchtend kwam ze overeind.
,,Weet je…’’ Begon ze toen voorzichtig. ,,Los van alles. Maar toen je eerder deze avond binnen kwam lopen zat ik inderdaad aan mezelf. Want ik had gedroomd.’’ Biechtte ze toen verlegen op. ,,Dit hier. Dit had ik gedroomd. Tot dit punt. En toen ik wakker werd zette ik het zelf maar voort. Ik kon niet meer aan iets anders denken. Maar ik wist dat het niet klopte. Dit is niet normaal, toch?’’ Haar onzekerheid was aandoenlijk maar haar woorden maakte mij alleen maar geiler.
,,Ik weet ook niet wat er aan de hand is. Maar ik zou liegen als ik zou zeggen dat ik dit niet wil.’’ Daar lachte ze dan gelukkig om.
,,Maar je bent nog maagd dus?’’ vroeg ze me daarop enkel, en ik knikte. Ze keek toen naar de 2 minstens zo mooie meisjes naast haar. ,,Jullie deden dingen met mij.’’ Zei ze dan tegen ze op een nuchtere toon. ,,In mijn fantasie. Ik kon niet aan hem en mij alleen denken. Jullie bleven en deden mee.’’
,,Je bent mooi.’’ Bracht Allison toen wat zacht uit, wat ons allen een beetje deed doen opkijken.
,,We zijn niet thuis.’’ Zei Manon toen. ,,Ik hoef me voor niemand te schamen. Alleen voor jou. De rest kent me toch niet.’’ Bracht ze rustig uit.
,,Voor mij hoef je je ook niet te schamen.’’ Zei ik haar toen, en ze gniffelde er meteen om.
,,Weet ik.’’ Fluisterde ze dan ook. Daarna keek ze even rond en naar mij en naar de dames. Toen liet ze haar blik vallen op de pik. ,,Toe maar.’’ Lachte ze dan alleen wat droog en ik zag toch dat ze wat verlegen was. Dus kwam ik rap overeind, legde ik m’n hand in haar nek en kuste ik haar vol.
,,Ik zal je nooit dwingen. Dat weet je, he?’’ Zei ik haar daarop gepassioneerd en ze keek me stralend aan. Wat een verschil met vanmiddag. Met zojuist!
,,Weet ik.’’ Fluisterde ze dan ook zachtjes, en ze liet zich achterover vallen en begon haar broek los te maken. Ik keek huiverend toe, en met mij de 2 meisjes. Manon liep wat rood aan. Niet gewend aan zoveel aandacht op een moment als deze. Maar toen haar broek uit was, kwam ze meteen op schoot zitten. Haar lange benen gloeiden in het weinige licht van de olielamp die bij lange na niet zo vurig brandde als de passie in mijn hart. Ze had haar slipje nog aan en die hield ze aan. Net als haar shirtje. Manon had niet zo’n goed gevulde bh en dat was ook een onzeker puntje van haar. Altijd al geweest. Al vond ik haar nog zo prachtig. Ik had dan ook nooit de kans gehad om haar te laten zien hoe perfect ze wel niet was. tot nu toe dan. Ze zat op m’n schoot en reed voorzichtig over m’n schoot en m’n blote pik heen. ,,Ben zo nat. Al de hele avond.’’ Fluisterde ze dan zachtjes. Ze sloeg haar armen om me heen en begon me te kussen terwijl ze haar bewegingen versnelde. Ik hijgde. Zij hijgde. We hadden het goed. Dat 2 mooie meisjes toekeken, leek er niet toe te doen.
,,Ik wil je…’’ Wist ik alleen nog uit te brengen. En dat was voor haar het teken om even geil naar me te grijnzen en me vervolgens zacht achterover te drukken. Ik keek vervolgens toe hoe ze zich positioneerde en hoe ze nu met haar hand de dikke pik vastpakte.
,,Dit ben ik niet gewend.’’ Zei ze dan ook zachtjes, maar net zo zacht zette ze door en schoof ze de pik langs haar slipje. Ik had al gevoeld hoe nat ze was, maar nu zag ik het zelfs. Ze glom helemaal van geilheid. Ze drukte haar lippen op elkaar en sloot haar ogen terwijl ze zich langzaam op de eikel drukte die even een weg naar binnen moest zoeken. Haar mond sprong open en al hijgende hoorde ik haar zachtjes kreunen terwijl haar gezicht licht versprong van de pijn. Ze moest op haar knieën zitten en uiteindelijk legde ze beide handen naast me. Er leek wel een meter tussen te zitten. Maar dat was niet zo. Nog altijd met moeite keek ze met gesloten ogen over me heen en drukte ze weer fel haar lippen tegen elkaar aan. Ik tussen onze lichamen door. Dat van haar nog verpakt in strakke kleiding, wat dit niet minder geil maakte. ik keek naar m’n abnormale grote pik die langer en dikker was dan ooit te voren. De magie van Warcraft misschien. Manon liet zich openbreken en soppend bewoog ze lichtjes over de eikel heen. De rest paste er gewoon nog niet in. Ik hijgde hard en was bang veel te snel klaar te komen. Zeker toen ze overeind kwam en zich verticaal liet zakken op de pik. Ik bleek opeens wel een stuk verder te kunnen, en m’n eikel gleed dan ook diep in haar zachte vulva en zelf begon ze nu hard te kreunen. Nu was er niemand die op de muur klopte voor stilte. ,,Ah, Jezus.’’ Kreunde ze uit. Ook dit konden de andere 2 niet begrijpen. Allison en Elizabeth keken nog altijd op gepast afstand toe. Ze leken zich te verheugen aan wat ze zagen. Al wist ik niet precies wat hun hier nog hadden te zoeken, was het wel spannend. Manon drukte haar handen nu op m’n buik en vanuit haar heupen bewoog ze op en neer en neukte ze m’n paal nu pas echt goed. Haar klanken bleven haar ontschieten en heerlijk hemels kwam ze eerder klaar dan mij. Haar knijpende kutje bleef door bewegen. Het zweet stond haar op het hoofd. Allison had met open mond toegekeken hoe krachtig Manon was klaargekomen in zo’n korte tijd. Elizabeth gniffelde er slechts om. Maar meer geïnteresseerder kon ze niet toekijken naar dit alles. ,,Oeh…’’ Ontschoot Manon dan alleen nog. En ze klom snel van me af. ,,Ik hou dit niet vol.’’ Hijgde ze dan hard fluisterend.
,,Het is al goed. Je was z’n eerste.’’ Hijgde Elizabeth dan van opwinding, die overigens razendsnel de plek van Manon in nam en op de zelfde wijze haar slipje aan de kant schoof. Manon lag bijna knock-out achterover en had het misschien niet eens door. Het deed haar in ieder geval niets. En ik keek nu in de opengesperde ogen van het 2 mooie meisje dat nu mijn pik gebruikte voor haar genot. Minder soepel als Manon, wist Elizabeth toch de passie door te zetten en reed ze al snel op en neer en liet ze zich vullen door mijn dikke stuk vlees. Maar ze had het moeilijk. Het verliep onregelmatig. Ze was dan ook niet de ware. Of wellicht wat gebrek aan ervaring misschien. net als ik. Ik lag daar ook maar en deed niets. Manon wist wel wat ze deed, dus dat was prima. Maar hier had ik misschien moeten helpen. Ze kroop dan ook niet veel later over me heen en liet de pik haar strakke kutje uitglijden. ,,Sorry…’’ hijgde ze dan alleen nog in m’n oor. Maar opegeven deed ze niet. Ik voelde haar hand op de schacht die hem weer terug leidde naar binnen. Met een harde kreun kwam ze overeind waarbij ik ook overeind kwam omdat ik naar binnen schoof, maar meteen vloog ze er weer vanaf. ,,Okay. Dit werkt niet. Ik ben dit niet gewend.’’ Hijgde ze dan snel en ze gaf het op. Manon was overeind gekomen ondertussen en met een grijns keek ze toe.
,,Ik kan het je wel leren een keer.’’ Merkte ze alleen op.
,,Maar ik moet hem plezieren.’’ Bracht Elizabeth dan ongeduldig uit. Vermoeid als ze was. wanhopig.
,,Dat kan ook anders, toch?’’ Zei Manon dan alleen, wat Elizabeth dan niet leek te begrijpen. Manon keek haar dan ook gek aan. ,,Pijpen? Aftrekken? Anaal… nou, dat misschien niet.’’ Lachte ze dan ondeugend. M’n pik maakte een sprongetje van opwinding. ,,Laat mij maar. Ik leer het jullie nog wel een keer.’’ Ik wist niet precies wie deze Manon was, maar ze leek zich helemaal verloren te hebben in wat hier gaande was. Voorzichtig Trok ze Elizabeth van me vandaan en op handen en knieën kroop ze tussen m’n benen. Haar handen vonden al snel m’n pik en vervolgens keek ik toe hoe haar lange donkerblonde haren voorover vielen en kon ik alleen nog maar voelen wat ze allemaal met haar lippen en tong deed. Ik zag de 2 geschokt toekijken, maar ze konden hun ogen er niet vanaf houden. Ik pakte dan ook zelf haar haren niet veel later, en verwonderde me mee met hun en zag Manon zeer geconcentreerd en gemeend mijn eikel verwennen met haar lippen en tong, terwijl ze met 1 hand m’n paal aan het aftrekken was. haar handen leken zo klein. De eikel paste bij lange na niet in haar mond, maar ze gaf haar alles. Het duurde al met al nog geen minuut op deze manier. Trots als ze was liet ze snel los en keek ze met genoegen toe ze de eerste dikke klap sperma nog in haar mond voelde rollen. De rest vloog door de lucht en zo liet ze de 2 merken dat zij toch echt wist wat ze deed. Ik kronkelde daar maar wat op m’n bed en keek in ongeloof toe naar de trotse Manon die mij een blik gaf die ze niet meer terug kreeg. Ze stak nog even speels haar tong uit en liet me zien wat ze daar had. daarna slikte ze haar tong snel in om mij daarna een schone tong te tonen. Ze was te geil zo. Zeker toen ze zich weer voorover boog, en nu zelf haar lange haren vasthield om de nog spurtende pik te kussen en schoon te likken. Ik kon wel stellen dat nu al met de zonsopkomst ik de beste en vreemdste nacht van mijn leven had meegemaakt.