Mini - 62

Ondanks alle commotie ging de wekker gewoon om 05:30. Het kostte ons beiden wat moeite om uit bed te komen. Joline zette als eerste haar voeten naast het bed. “Kom, luilak. Even koud douchen, anders word je nooit goed wakker.” Ze gaf zelf het goede voorbeeld: even later hoorde ik een gil uit de badkamer komen. Ik gromde, maar hees mezelf uiteindelijk ook maar uit bed. Joline was zich al aan het afspoelen en ik ging naast haar onder de koude straal staan.

“Getverderrie… Dit moet gewoon verboden worden…”, mopperde ik. Joline zei overdreven opgewekt: “Wat moeten ze verbieden, liefje? Een koude douche? Ik ken iemand die dat héél lekker vond. Hij zei ooit eens tegen me dat een mens daar wakker van werd…” “Zeker zo’n alternatieve geitenwollensokkenknuffelaar die tegen bomen kletst en alleen rauwe, linksdraaiende yoghurt met zilvervliesrijst bij zijn ontbijt eet.…” bromde ik. Joline schoot in de lach. “Ja, bijna.”

Ik draaide de kraan dicht en pakte snel een handdoek. “Brrr….” “Niet zeuren, Kees Jonkman. Ik heb net m’n haren koud gewassen, en dat voel ik zeker een half uur daarna nóg. Vergeleken daarmee zijn jouw stekels een makkie.” Toen ik afgedroogd was, sloeg ze haar armen om me heen. “Had ik jou al bedankt voor gisteren? Dat je die hufter eindelijk in z’n nekvel hebt gegrepen?” Haar ogen waren dichtbij. “Nou ja… je hebt in z’n algemeenheid iedereen bedankt, toen de mannen van Ton hun eerste drankje voor zich hadden staan. Gemakshalve ben ik er maar van uit gegaan dat ik ook bedankt werd… Bovendien hebben Fred, Ton en ik hem samen overmeesterd. Niet ik alleen.”

Haar ogen sprongen in de stand ‘ondeugend’. “Oh ja… Nou, dan moet ik jullie alle drie maar speciaal gaan bedanken, hé?” Ik gniffelde. “Wil je ons apart ‘speciaal gaan bedanken’ of doe je dat ik één keer met z’n drieën tegelijk? Dat lijkt me een nogal grensverleggende klus, dame.” Ze trok haar neus op. “Soms… Soms ben jij een enorme vuns, Kees Jonkman. Laten we het maar op houden dat ik Ton en Fred ‘speciaal’ ga bedanken en jou ‘vreselijk speciaal’. Hoe ik dat doe, laat ik nog even in het midden.” Ik veegde denkbeeldig zweet van m’n voorhoofd. “Poe… Da’s een opluchting. Ik zag ons drieën al…. Nou ja, laat maar.” Joline stak haar neus in de lucht. “Vergeet dat maar gerust, meneer. Ik ben een net meisje.”

Ik trok haar naar me toe. “Dat weet ik en daar ben ik blij om. En ik verheug me nu al op dat speciale bedankje van jou…” Ze glimlachte. “Dat heb je verdiend, Kees. Ik ben gisteravond heerlijk in slaap gevallen in de wetenschap dat die hufter weer achter tralies zit.” “Het duurde bij mij wat langer, schat. Adrenaline denk ik. Kom, aankleden, optutten en ontbijten. Daarna wacht DT op ons!” Ze humde. “Ja. En een verhoor door de Marechaussee.” Ik haalde m’n schouders op. “Ben ik niet zo bang voor. We hebben aardig wat krediet opgebouwd: meegeholpen een mol te ontmaskeren en een zware crimineel ingerekend. Me dunkt…”

Joline trok een strakke lange broek aan en een zwarte coltrui. Toen ik daar iets van zei, keek ze me schuin aan en zei: “Kees, ik heb geen zin om tijdens een eventueel verhoor erop te moeten letten dat mijn rokje niet opkruipt. Vandaag even ‘zakelijk’ en wat minder opwindend.” Ik trok haar even op bed, omhelsde haar en zei: “Weet je nog, van die jute zak?” Ze gniffelde. “Ja, dat weet ik maar al te goed. Maar jute zakken zijn doorzichtig. Heb ik geen zin in Kees.” Ik kuste haar. “Ook hierin zie jij er uit om door een ringetje te halen, mevrouw Boogers. Zeker met zo’n lange, strakke broek boven je naaldhakken…” Ze duwde me van zich af. “Jij bent niet objectief, meneertje. En nu opgedonderd, jij verder aankleden en mij met rust laten. Ik moet me optutten, dat kost tijd. Maak jij ondertussen de rauwe, linksdraaiende yoghurt met zilvervliesrijst maar klaar.” Ik gaf haar nog een zoen, kleedde me aan en verzorgde het ontbijt. Een halfuur later zaten we in de auto, op weg naar DT.

In Gorinchem vloog Angelique op ons af. “Joline.. Kees! Alles goed met jullie? Mijn moeder en ik hebben ons vreselijk ongerust gemaakt!” Joline lachte. “Alles in de hand. De boeven achter tralies en ‘the good guys’ sliepen de slaap der rechtvaardigen.” “En ‘the good girls’ niet te vergeten… Deze dame naast mij was al in slaap gedonderd toen ik mijn tanden nog aan het poetsen was”, vulde ik aan. “Maar… Vertel!” zei Angelique. Joline schudde haar hoofd. “Nee. Ik vertel het één keer, straks op kantoor, als Fred erbij is. Hij heeft alles meegemaakt, ik slechts een deel.” “En ik vertel het één keer bij de Piraten. Dan mag Theo erbij zitten. De rest leest het maar in de krant of zo.”

Na een kop koffie gepakt te hebben liep ik meteen naar mijn kantoor om overige vragen voor te zijn. Henk stak zijn hoofd om de deur. “Hoi Kees… Alles goed?” Ik knikte. “Ja. Om 08:00 even de koppen bij elkaar steken, Henk. Dan vertel ik meer.” Hij knikte. “Oké. Ik hou de rest wel tegen.”

Ik scande de digitale ochtendkranten. Een berichtje in het Eindhovens dagblad; er was in Veldhoven iemand door ‘een speciaal arrestatieteam met steun van Defensie’ gearresteerd die een ex-vriendin zou achtervolgen. Verder weinig bijzonderheden. Prima… De BSB hield zijn personeel goed onder de radar. Ton zou wellicht wat vragen moeten beantwoorden… Nog geen nieuws over de politie-mol. Ook goed, want nu konden de ondervragers wellicht nog even gebruikmaken van zijn netwerk. Om vijf voor acht haalde ik nog een bak koffie en kwam Theo tegen.

“Hé Kees… Alles goed met jou en Joline?” Ik knikte. “Als je bijzonderheden wilt horen: ik ga nu de Piraten inlichten; Joline doet dat met Fred in het Backoffice. Je mag kiezen.” “Jouw club is dichterbij, Kees. En je mag best weten: Gertie en ik hebben gisteravond best in de rats gezeten om jullie.” Hij gaf me een klap op de schouder. “Dank je wel, Theo. Goed om te horen dat mijn normaal zo koelbloedige en stoïcijnse directeur in de rats kan zitten…” We liepen de groepsruimte binnen.

“Goedemorgen Piraten. Ik heb Theo maar meegenomen, want ik vertel dit verhaaltje maar één keer…” In het kort beschreef ik de historie van Joline en Holtinge en hoe ik en later Fred er in gerold was. Vervolgens de gebeurtenissen van de dag ervoor en ik besloot met: “… het zou wel eens kunnen zijn dat Joline, Fred en ik het verzoek krijgen om vandaag of morgen richting Soesterberg te komen om daar een verklaring af te leggen.” Theo knikte. “Als jullie die kant uit moeten, hoor ik het wel. Hoef je overigens niet van je vakantie-uren af te schrijven, Kees.” Hij gniffelde. “Ik neem aan dat jullie productie met sprongen omhoog gaat nu dit gevaar uit de wereld is…” “Nou, het geeft wel een stuk rust. Zeker voor Joline, omdat ze nu niet meer constant achterom hoeft te kijken…” “…behalve als jij achter haar loopt.” vulde Henry droogjes aan.

Theo kneep zijn ogen even samen. “Volgens mij kom jij ooit ook in die levensfase, vriend Henry. Als jij als kruier achter je vriendinnetje aanloopt wanneer die is gaan shoppen…” Gelach vulde de ruimte en Henry werd lichtrood. “En bedankt, baas…” Theo grinnikte. “Als jij ad rem gaat worden: dat kan ik ook, makker. Kees, kun je over een halfuurtje Joline en Fred meenemen en even bij me komen? Nog even wat andere zaken doorspreken…” Hij verdween.

Henry haalde diep adem en zei toen: “Heren, van mijn kant ook even een mededeling: de dinnerdate met Angelique is dit weekend doorgegaan en was gezellig. Punt. Einde mededeling.” Het was even stil en toen zei Frits: “Dank je wel Henry. Wij snappen dat jullie het kalm aan willen doen. We horen het wel als er meer bijzonderheden zijn; we gaan er niet naar vissen.” Ik zat inwendig te applaudisseren. Uitgerekend Frits. Volgens Joline hét lopende roddelblad van DT. Goed zo.

Even later vroeg ik Joline en Fred om even bij Theo langs te gaan. De deur van zijn bureau ging achter ons dicht. “Ik wil jullie nog bedanken voor het hart onder riem gisterenmiddag. Gertie en ik zitten best wel in onze maag met Marion. Het is niet alleen de dochter van een compagnon, maar tevens een nichtje van ons. De dochter van Gertie’s broer. Dat maakt het allemaal ingewikkeld. Ik heb hem gisteravond gesproken. Hij heeft haar vrijdag helemaal de huid vol gescholden en haar verteld dat, als ze het hier verprutst, ze niet meer welkom is bij hem. Dan zoekt ze het maar uit. Laatste kans en zo.

Je begrijpt dat dat mij met een stuk verantwoording opzadelt; ik wil niet dat zij naar de verdommenis gaat, maar aan de andere kant: ze is tweeëntwintig. Dan word je verondersteld te kunnen nadenken. Hoe dan ook: als ze wéér over de schreef gaat of haar werk verprutst, vliegt ze er uit. Daarmee leg ik een stuk verantwoording op jullie schouders, met name op die van Fred en Joline, maar ik ga haar niet als éénmans-afdeling in een van de bureau’s ‘naast de baas’ zetten. Dan voelt ze zich onmiddellijk verheven boven de rest van het personeel en zijn we terug bij af. Ze moet leren dat ze deel is van een groter geheel. Dat begrip kent ze niet; als enig kind is ze redelijk schandalig verwend en door haar leuke koppie en figuurtje groeide haar gevoel van eigenwaarde tot astronomische hoogten. Aan jullie de taak om haar terug op aarde te brengen. Desnoods met een hele harde dreun. Haar vader heeft vertrouwen in mij; ik heb het in jullie. En als het niet lukt: dan lukt het niet en heeft het niet aan ons gelegen. It takes two to tango…”

Fred bromde: “Ze gaat héél langzaam een beetje vooruit, Theo. Ik had haar een behoorlijke portie huiswerk gegeven dit weekend; dat heeft ze redelijk gedaan. Natuurlijk heb ik het voor haar ogen verscheurd, want ze moet in de veronderstelling blijven dat ik een veeleisende klootzak ben, maar het viel me niet tegen.

Ze groet haar collega’s ’s morgens en ’s avonds, en als ze koffie haalt vraagt ze netjes of iemand anders ook iets lust, dus dat is al winst. En ze draagt nu ten minste normale kleren en heeft bespaard op make-up. Geen korte rokjes, transparante bloesjes en hoge hakjes meer en een stevige jas. Als ze dat weer gaat dragen, verzin ik wel weer een buitenklus. Ergens waar het nat, koud en smerig is.”

“Ik dacht al zoiets, Fred…Vandaar dat ik vandaag maar een broek en een coltrui heb aangedaan. Ik wil het risico niet lopen om door jou in de plensregen het dak opgestuurd te worden”, zei Joline droogjes.

Fred keek haar kort aan. “Mevrouw mijn geliefde leidinggevende: dat risico is nihil. Niet alleen omdat ik dan ruzie zou krijgen met mijn buddy, maar ook omdat U geen lesje nederigheid nodig hebt.” Joline lachte lief. “Fred, dank je wel. Mooie complimenten kan jij geven!”

Theo kon er gelukkig om lachen. “Fred, laat Joline nou maar aan Kees over, dan zijn die twee ook gelukkig. Mensen, ik hartstikke blij dat jullie dit willen proberen met Marion. Nogmaals: je hebt de vrije hand en lukt het niet… Geen verwijten naar jullie toe. En als laatste: mijn grote complimenten hoe jullie gisteren hebben gehandeld. Ik heb er maar één woord voor: teamwork. En daar hou ik van. Als er iets is wat ik voor jullie kan betekenen, met rechtshulp bijvoorbeeld… Laat maar horen.” Joline giechelde plotseling. “Als jouw bedrijfsjuriste maar geen Zoomers heet…” Ik schoot in de lach,

Theo ook en vervolgens bulderde hij: “En nu: eruit! Alle drie!!” Fred keek me met een korte blik aan. En ik kende die blik. Hij stond op het punt om iets uit te halen. Ik knikte. Hij bulderde met nog iets meer volume: “Als jij zó begint, menéér de directeur… Prima! We gaan al! Je zoekt het maar uit met je firma!!” We schoten geruisloos in de lach en keken elkaar aan. “Ik ben wel benieuwd hoe de rest van de firma DT nu naar elkaar zit te kijken…” hikte Joline.

Daarna trokken we onze gezichten in de plooi en Joline deed de deur open. Ik volgde, Fred vormde de achterhoede en gooide de deur met geweld achter zich dicht. Angelique zat achter haar bureau en keek zéér verontrust. Ik liep mijn kantoor in en knalde ook die deur achter me dicht. Even later hoorde ik nog een deur dichtdreunen: backoffice. Kon niet anders… En nu afwachten hoe de collega’s zouden reageren. Inwendig gniffelend ging ik weer aan het werk.

Na tien minuten werd er zachtjes op mijn deur geklopt. “Binnen!” beet ik. Angelique stak haar hoofd bedeesd om de hoek. “Kees… Gaat het wel?” “Hoi Angelique… Hoezo?” Ze was duidelijk nerveus. “Nou, dat geschreeuw van Theo… en toen van Fred. Deuren die dichtgeslagen worden… Daar word ik best wel nerveus van.” “Doe de deur even achter je dicht, als je wilt, Angelique en ga even zitten.” Ik trok een stoel van mijn ‘zithoekje’ voor haar naar achteren. Ze ging zitten en oogde nóg nerveuzer. “Angelique, wat ik je nu ga vertellen blijft strikt onder ons, begrepen?” Ik keek haar strak aan en ze knikte. “Ehhh… Ja…”

“Angelique, Joline, Fred en ik hebben besloten te vertrekken bij DT.” Ze sloeg haar hand voor haar mond. “Nééé!!” Ik knikte. “Jawel. Na die uitbarsting van Theo zojuist… Dat was de druppel. Uiterlijk vanmiddag om vijf uur trekken we de deur achter ons dicht.” Ik liet een korte pauze vallen en ze keek me paniekerig aan. “Morgenochtend rond zeven uur doen we hem weer open. Anders krijgen we namelijk geen salaris.”

Ze keek me even niet begrijpend aan. “Dus die ruzie…” “Was een toneelstukje van Theo, Fred en mij.” Haar ogen lichtten op. “Rotzakken!” Ik legde mijn vinger op mijn lippen. “Sssst…. Zachtjes! Hiernaast zitten een stel Piraten die nog steeds zitten te puzzelen wat ze ervan moeten vinden! En bij het Backoffice ook, waarschijnlijk.” “Rotzakken! Een ander woord heb ik er niet voor! Kwajongens zijn jullie… Kijk jij maar uit, mannetje, vandaag of morgen pak ik je terug! En Fred ook!” Gelukkig lachte ze weer. “Oef, dat scheelde niet veel of je had zitten janken, geloof ik…” Ze knikte. “Zeker weten, potverdorie!” “Sorry. Ik zal je niet meer zo laten schrikken. Wil je nu nog wel een keertje met je moeder bij ons eten?”

Ze knikte hevig. “Echt wel! Mijn moeder was gisteren zwaar teleurgesteld, totdat ik vertelde wat ik wist. Toen waren we samen alleen maar bang. Om jullie.” Ik gniffelde. “Goed om te horen… Maar je hoeft niet zo snel bang om ons te zijn hoor. Fred en ik zijn samen al een tweemans-leger, en nu hadden we de broer van Joline er nog bij, met bijna hetzelfde postuur als Fred en tien van zijn kerels. Dertien man, allemaal veteraan… Knappe jongen die dáár tegenin kan gaan. En niet te vergeten de ‘blonde feeks uit Gorinchem’ die méér angst inboezemde dan Fred en ik bij elkaar.”

Ze keek nieuwsgierig. “Hoezo?” “Heeft Joline dat niet verteld? Zij nam op een gegeven moment mijn buks over, richtte op vrij kwetsbare delen van zijn anatomie, hield een toespraakje en toen werd hij pas écht bang. En Joline heeft normaal een best wel warme, mooie stem; toen ze het tegen hem had, was de temperatuur van die stem gezakt tot onder de gemiddelde wintertemperatuur van Noord-Siberië. Zomers was, met haar vergeleken, een heel lief, klein, aaibaar poesje. Ze stond daar inderdaad als ‘de blonde feeks’. Levensgevaarlijk, zeker met een zware luchtbuks in haar handen. Ik ben trots op mijn meissie.”

Angelique gniffelde. “Jammer dat ik dat niet gezien heb…” “Hmm… misschien helemaal niet zo jammer. Je zou een hele verkeerde indruk van je vriendin en chef gekregen hebben. Onthoud haar maar als de ‘normale’ Joline, dan heb je ten minste geen nachtmerries.” Ze knikte.

“Misschien wel zo verstandig. Maar Kees, nu we tóch open en eerlijk tegen elkaar zijn…” Ze zweeg even, aarzelend. “Henry en ik hebben dit weekend inderdaad samen gedineerd.” “Hij heeft het in het groepsoverleg verteld. ‘Het was een succes. Einde mededeling.’ Dat was de strekking van zijn boodschap. An, je hoéft niet meer te vertellen, hoor.” Ze schudde hevig het hoofd. “Dat wil ik juist wel, Kees. Het wás ook een succes. Het was gezellig, goede gesprekken gehad, soms zelfs heel diepgaand. We hebben samen gelachen en het is een hele leuke vent, als hij los komt… Maar…” Ze boog het hoofd.

“Maar wát, Angelique?” “Toen hij me weer thuis bracht, zei hij alleen maar: ‘Ik vond het gezellig, Angelique. Dank je wel voor je gezelschap.’ Geen zoen, helemaal niks. Hij zat met z’n handen op het stuur en bleef zo zitten. Punt. En toen ben ik maar uitgestapt. Ik dacht dat we die avond… Nou ja, laat maar.” Inwendig moest ik lachen. Typisch Henry.

“Angelique, kijk jij wel eens naar Amerikaanse romantische films?” Ze knikte. “Soms…” “Hoe verloopt zo’n afscheid dan?” Ze dacht even na. “Dan willen ze elkaar een net afscheidszoentje geven, wat uiteindelijk ontaard in een passionele vrijpartij op de achterbank.” “Precies. En wat is het? Een film. Niks meer. Da’s nou niet bepaald een realistische weergave van de werkelijkheid hé? Je hebt nu te maken met Piraat Henry. Een briljant ingenieur, enorm veelzijdig en een geestige vent, maar net als ik een paar maanden geleden: hij praat liever met z’n computer dan met mensen, tenzij hij ze héél goed kent. En vrouwen zijn helemaal eng.

En jij?

Een uitermate slimme juriste-in-opleiding, knap, met enorm veel humor, maar net als Joline: één klote-ervaring met mannen. Hoewel het woord ‘klote’ misschien wat verkeerd gekozen is. Als jij wat voor hem voelt: laat hem dat merken. Toen hij afscheid van je nam, stroomde waarschijnlijk de complete Merwede uit z’n oksels. Doodsbang om iets verkeerds te doen. Vandaar die houding met z’n handen klemvast om het stuur. Waarschijnlijk waren zijn knokkels lijkwit. Denk ik. Wellicht heeft hij iets andere films gezien dan jij: films waarbij de afscheidskus ontaardde in bijna eenzelfde vrijpartij… alleen niet met wederzijds goedvinden. Iets anders verwoord: de dame in kwestie werd ordinair aangerand.”

Ik boog me naar haar toe. “Angelique, wat ik je nu ga vertellen komt écht niet buiten de muren van dit kantoor, en dat meen ik serieus. Toen ik hier een aantal maanden geleden begon te werken, ontmoette Joline hier voor het eerst. Achter haar desk, als receptioniste. Miss Efficiëntie 2018 in hoogsteigen persoon en in een hele fraaie verpakking. Ik was al vrij snel zwaar van haar onder de indruk.

Maar in tegenstelling tot een behoorlijk aantal mannelijke collega’s in dit pand vertikte ik het om met een rotsmoes naar haar toe te gaan om te zorgen dat ze me zag staan. Ik dacht eerst dat het trots was, maar later zag ik in dat het niks anders dan verlegenheid was, in combinatie met blinde adoratie. Je weet hoe we uiteindelijk met elkaar in contact zijn gekomen?”

Angelique knikte. “’s Avonds laat, kapotte Mini, een vent die plotseling in het Engels allerlei onzin uitkraamde, maar haar bijzonder netjes thuisbracht.” Ik knikte. “Da’s de verkorte versie, ontdaan van alle romantiek, maar goed… Joline nam het initiatief door mij hints te geven dat ze me wel mocht. Hints die ik, lompe techneut die ik was, natuurlijk niet oppikte. Wist ik veel…

Uiteindelijk zei ZIJ een paar dagen later dat ze zwaar verliefd op me was… Tja, en toen was het hek van de dam natuurlijk. Auto, achterbank, schemerige parkeergarage… enfin: vul het verhaaltje zelf aan en kleur de plaatjes. Kortom: ik zou me zwaar vergissen als dat bij Henry ook niet zo is. Hij lijkt best wel in een aantal opzichten op mij, een jaar geleden.”

Ze keek me aan. “Kees dank je wel voor je vertrouwen. En je goeie raad. En als je het weten wilt: ja, ik ben smoorverliefd op Henry.” Ze stak haar vinger vermanend naar me op. “En ook die mededeling komt niet buiten de muren van dit bureau!” Ik trok een wenkbrauw op. “Ik denk het wel, dame. Eens zul je dat toch aan hem kenbaar moeten maken…” Ze gniffelde. “Daar heb ik wel wat trucjes voor, denk ik…” We stonden op. “Ik ken een aantal van die trucjes ondertussen”, zuchtte ik. Ze giechelde. “Dat zal best. Kijken jullie eens in jullie agenda om een nieuwe datum te prikken voor ons etentje samen met mijn moeder?” Ik knikte. “Doen we! Even met de directie overleggen…”

Zachtjes lachend en met een knipoog verliet ze het bureau en ging ik weer aan het werk.