Mini - 63

Na het gesprekje met Angelique was het een tijdje stil op mijn bureau, totdat Henk zijn hoofd om de deur stak. "Is het veilig hier?" Ik wenkte hem binnen, terwijl ik nog even een wijziging op een tekening afmaakte. Toen draaide ik me om. "Zeg het maar, Henk..." Hij keek me aan. "Zeg jij het maar! Na die onweersbui zitten wij elkaar aan te kijken wat er aan de hand is..." Hij keek verontrust.
"Niks. We hadden een gesprek met Theo, en hij besloot om dat met een geintje af te sluiten. Dat moet je natuurlijk niet doen als Fred en ik bij elkaar zitten, dus pakten we hem terug met hetzelfde volume. Angelique kreeg bijna een hartverkleppering, de arme meid. Maar jullie hebben je keurig ingehouden, hoor... Complimenten!"
Hij keek me misprijzend aan. "En jij bent teamleider? Weet je dat jullie 'geintje' zeven manuren heeft gekost? Wij hebben met z'n zevenen een uur lang nagels zitten bijten, verdomme. Alleen maar omdat meneer Theo, Fred en Kees 'een geintje' moesten uithalen... Ik praat vandaag niet meer met je. Lul."
Hij smeet de deur achter zich dicht.
Ik dacht even na. Henk was écht kwaad... Da's niet goed. Ik opende de deur naar de groepsruimte en werd begroet met een ijzige stilte.
"Oké Piraten, jullie punt is duidelijk. De grap ging te ver. Sorry. Mea culpa and those kind of things. Er is niks aan de hand tussen Theo en Fred en mij. We wilden alleen even wat keten."
"Jaja... en vervolgens ons de stuipen op het lijf jagen. Bedankt, Kees, we zagen je al vertrekken bij DT."
Frits keek me nijdig aan.
"Nogmaals: sorry. Zal een bakje koffie voor de heren halen om het weer goed te maken?" Henk knikte. "Dat is potdomme wel het minste wat je kan doen... Met een koekje!"
Achteruitlopend, met mijn handen in een soort boeddhistisch gebaar verliet ik de groepsruimte en sloot de deur.

"Wat doe jij nou??" hoorde ik Theo achter me. "" Een uiting van nederigheid, baas. Mijn piraten dreigden te gaan muiten na ons toneelstukje. Ik moet koffie voor ze halen. Met een koekje, anders lig ik eruit." "Koekjes heb ik nog wel op mijn kantoor... Wacht, gaan ze samen wel even verwennen. ten slotte is het ook mijn fout."
Een paar minuten later liepen we naar binnen met koffie en koekjes. "Oh, kijk... Meneer de directeur is mee. Nóg zo'n komediant."
Theo grijnsde. "Heren, ik hoorde dat hier een muiterij los dreigde te breken... Ik kom de gemoederen sussen met directiekoekjes. En nu weer lief zijn tegen Kees."
Henry gromde: "Ik ben liever lief tegen anderen..."
Ik draaide me naar hem om.
"Dan moet je dat dan eens in de praktijk brengen, Henry. En nee dat hoeft niet hier."
Hij keek me aan. "Dat gaat hier ook niet gebeuren, dat kan ik je wél vertellen!"
Ik liet het onderwerp rusten. "Oké Piraten... Einde grap; sorry voor de onrust. Jullie blijven last van me hebben."

Een kwartier later was de rust weergekeerd en zat ik in m'n eigen bureau.
Telefoon. Onbekend nummer. "Met Jonkman, goedemorgen."
"Spreek ik met meneer Jonkman uit Veldhoven?"
Hmmm... formele stem. Dat kon ik ook.
"Dat is correct."
"Meneer Jonkman, kunt u uw militaire registratienummer even noemen?"
Wat is dit dan? Oh, wacht even... de KMar...
Ik gaf hem mijn registratienummer.
"Oké, dank u wel, nu weet ik ten minste dat ik de juiste persoon aan de lijn heb. U spreekt met luitenant Marsman, Koninklijke Marechaussee, BSB. Meneer Jonkman, kunt u morgen naar Soesterberg komen, zodat ik uw versie van het verhaal van gisteren kan horen?"
"Luit, ik had gisteren al een waarschuwingsbevel gekregen hiervoor dus: ja. Ik neem aan dat u mevrouw Boogers, Luitenant Boogers en de heer van Laar ook wilt spreken?"
Het was even stil. "Inderdaad." Dan zal ik die even inlichten. Hoe laat moeten we waar zijn en hebben we toiletartikelen en pyama's nodig?"
Hij schoot in de lach. "Het laatste absoluut niet. Om een uur of elf bij de oude poort van vliegbasis Soesterberg, schikt dat?"
"Dat gaat lukken."
"Mooi, dan zien we u morgen. U wordt verwacht en de koffie staat klaar."
"Roger luit, ze zullen er zijn."
Ik hing op en liep naar het backoffice om Joline en Fred in te lichten. "Schat, bel jij Ton?" Ze knikte.
"Ik ben benieuwd...", zei Fred. "Ik ook, makker. Maar we blijven niet logeren, da's al heel wat."
Hij grinnikte.
De rest van de dag verliep zonder veel incidenten. De middagwandeling gebruikten we om alle plooien na 'het geintje' nog even glad te strijken en de middag ging snel voorbij. Voordat ik het doorhad kwam Joline me halen. "Kees, het is half vijf. We moeten richting huis: loopgroep!" Ik pakte mijn spullen bij elkaar, sloot de computer af en ging met haar mee. Marion stond in de hal te wachten met een weekendtas.

De rit naar huis verliep wat stiller dan normaal of met Angelique op de achterbank. Joline en ik waren niet van plan om onze gewone plagende conversatie te voeren met een vreemde erbij en Marion hield ook haar mond. Behalve een aantal sociaal wenselijke antwoorden zei ze niets.
Thuisgekomen zetten ik wat brood en melk op tafel. “Nu even wat lichts eten, na het lopen volgt de warme hap.”
Marion deed een greep in haar weekendtas. “Dan ga ik de accu even opladen…” Er kwam een blikje Redbull naar boven. “Ho, mevrouw. Da’s absoluut het verkeerde spul. Je maag moet wérken. Is niet alleen maar doorgeefluik of rioolpijp. Wég met dat spul. Als je behoefte aan energie hebt: twee boterhammen met hagelslag doen bijna hetzelfde en bevatten veel minder suikers en cafeine.”
Ze keek me aan. “Ik mag toch zelf wel bepalen wat ik eet of drink?” Ik knikte. “Ja hoor. Buiten onze deur. Ben je hier binnen en wil je meelopen ga je je aan mijn regels houden. Als je dat niet wilt: ook prima, maar dan wens ik je een fijne terugreis.”

Ze mopperde nog wat, maar legde het blikje weer in haar tas. “Heb je er nog meer bij je?” Ze knikte. “Drie.”
“Dan zijn die drie blikjes morgenochtend onaangetast. Dicht en vol. Is er eentje leeg, breekt de pleuris uit. En je weet waar mijn CV te vinden is.” Ze knikte. “Ik de hel, stookruimte dertien…”
“Precies. En nu eten, omkleden en om exact zeven aantreden.” En zo geschiedde.
De training op zich was redelijk soepel. Een spinnewebloop als warming-up, daarna een coopertest en een kleine spinnewebloop als cooling down. De conditie van Marion was inderdaad abominabel. Tijdens de warming-up liep ze al te hijgen en de coorpertest voltooide ze met een schamele 1650 meter.
En daarna leek het alsof ze compleet dood zou gaan. De cooling-down liet ik haar maar overslaan; ze mocht alleen langzaam rondjes lopen om een veldje. Toen ik de groep liet vertrekken liepen wij in een rustig sukkeldrafje weer richting flat. Tijdens die 600 meter begon ze weer te kletsen, alsof er niets aan de hand was.
Ik knipoogde naar Joline. “Loop jij maar voor, Marion en bepaal het tempo maar.”
Ik fluisterde Joline toe: “Trap! Geen lift!” Ze keek ondeugend.

Bij de flat aangekomen opende ik de deur van de entree. Marion liep rechtdoor naar de lift.
“Ehh… Nee Marion. We nemen de trap.” Ze keek om. “WAT? Alle negen verdiepingen?” Ik knikte. “Je had zojuist weer adem genoeg, dus…En in één keer. Wees blij dat je geen kabels en antennes moet meezeulen.”
Met haar gezicht op onweer begon ze de trap te beklimmen. Eenmaal boven hijgde ze weer als een paard. “Zo… Héhé, we zijn er…”
Ik liep naar de lift en drukte op de knop. “Niet goed is opnieuw. Je hebt onderweg drie keer stilgestaan. We gaan naar beneden en opnieuw met de trap omhoog. En nu zonder pauzes, in één streep graag.”
Sip kijkend stond ze in de lift. “Als je weer hapert, gaan we opnieuw”, waarschuwde ik haar.

“Doe je dat ook met Joline?” vroeg ze plotseling. Joline knikte en zei droog: “Er zijn activiteiten waarbij een van ons soms expres iets niet goed doet. Tja… en dan moet het opnieuw. Héél vervelend…” Ik proestte het uit.
“Inderdaad. Uiterst irritant…” Marion keek me kwaad aan. “Ja, lach er maar om…” Maar de tweede keer trap verliep zonder onderbrekingen.
Boven gekomen maakte ik de flat open. “Zo. Nu gaan we even aan de bar zitten, drinken een glas jus d’ orange en zweten even uit. Daarna mogen jullie douchen, ik ga beginnen met koken.” Ik haalde drie glazen uit de koelkast en we dronken die rustig op.
Na vijf minuten stond Joline op. “Kom Marion, douchen. Kees bemoeit zich wel met het eten.” De dames verdwenen, Joline richting slaapkamer, Marion richting logeerkamer. Ik stak m’n kop even onder de kraan, waste mijn handen en ging koken. Toen de pasta zachtjes op het vuur stond en de sla klaar was, hoorde ik Joline in de slaapkamer.
Zij was klaar, dus kon ik douchen. In de slaapkamer wisselden we snel een paar zoenen en keek ik waarderend naar haar outfit: de blauw-oranje combinatie. “Vanavond krijg je alvast een geruisloos bedankje, Kees…” Haar ogen glommen. En de mijne ook, toen ik haar rok optilde. Ze droeg wél een panty, maar geen slipje. “Ondeugd…”

Tien minuten later zaten weer aan tafel, nu met een bord dampende pasta voor ons. “Héhé, daar was ik wel aan toe, meneer de beul.” Joline keek me met een knipoog aan. “Tja, ik moet reputatie van afknijptrainer én Michelin-kok toch een beetje in stand houden…” “Nou, dat lukt je aardig”, hoorden we Marion zeggen, “zelfs op school heb ik nog nooit zó afgezien. En die twee keer traplopen was de limit! Maar ik heb nog nooit een gymleraar gehad die voor me ging koken na de gymles, laat staan eentje die zulke lekkere pasta maakte…”

“Dank voor het compliment. Maar dat heb je nu gewoon nodig.” Na het hoofdgerecht maakte ik een ijsschotel: weer kleine ijsbolletjes met diverse sausjes. “Niet te veel van eten, want dan ga je last krijgen van je maag. Vier bolletjes maximaal.” Beide dames hielden het bij twee bolletjes, ik nam er drie. “Dat was weer lekker, Kees. Nu nog een kop koffie en even uitbuiken in de voorkamer. Die koffie maak ik wel”, zei Joline. Marion hielp zowaar mee met het inruimen van de vaatwasser en na een paar minuten zaten we aan de koffie.

“Zo, mevrouw… En hoe beviel uw eerste looptraining na 5 jaar?” Joline keek Marion strak aan. “En geen diplomatiek gewauwel graag”, vulde ik aan. “Afzien”, zei ze eerlijk, “ik wist niet dat mijn conditie zó beroerd was.” Ze keek naar mij. “En wat ben jij een beul… Nog erger dan meneer van Laar.” “Daarom heeft meneer van Laar nog steeds nachtmerries van mij, dame. Maar goed: ben je van plan vaker mee te lopen?”
Ze aarzelde. “Eerst m’n conditie weer op een redelijk niveau brengen, want ik schaamde me kapot. Ik ben twee keer ingehaald door een vrouw van meer dan vijftig jaar!” Dat de bewuste dame een getraind marathonloper was, verzweeg ik maar even.

“Tja, dat is weer een lesje nederigheid. Maar hoe wil je dat gaan doen?” Ze dacht even na en wendde zich tot Joline. “Is het goed als ik in de middagpauze een stuk ga hardlopen?” Die dacht even na. “Op zich een goed plan. Want ’s avonds in het donker hardlopen is niet zo veilig. Maar niet elke dag, dat is niet goed voor je body. ’s Maandags, ’s woensdags en vrijdags. Maximaal een half uur lopen, dan douchen en eten. Dan heb je een uur pauze gehad; je thee drink je dan maar op het bureau. En wie weet, zijn er wel vrijwilligers die met je mee willen lopen.”
Ik grinnikte. “Fred bijvoorbeeld…” Marion trok een gezicht. “Dan word ik wéér voor ‘juffie’ uitgemaakt…” Ik schudde mijn hoofd. “Nee. Als hij merkt dat jij serieus aan je conditie werkt, zal hij je nooit bespottelijk maken.” Ze keek twijfelend en ik voelde dat het nú de gelegenheid was om haar onderhanden te nemen.

“Marion…” Ze keek me aan. “Hoe denk jij nu over jezelf? Eerlijk graag.” Ze boog haar hoofd. “Als een slappe theemuts. Vorige week dacht ik dat ik heel wat was, tot donderdagmiddag. En vrijdag was helemaal een hel. Eerst de hele dag afgezeken te worden door meneer van Laar en vervolgens doet mijn vader het nog eens dunnetjes over. Dit weekend heb ik, tussen het slapen door, keihard zitten werken aan die SWAT-analyse van DT; die vervolgens door meneer van Laar binnen twee minuten verscheurd wordt met de opmerking:
‘Prutswerk. Opnieuw!’ Ik kon hem wel villen! En nu vanavond deze training... Eindigend als de minkukel van de groep…”
Ze begon te snikken. “Marion, kijk me aan. Er is nóg iets wat ik wil weten. Toen ik jou gistermiddag voorstelde om met mij mee te komen en hier te blijven slapen, wat dacht je toen? Eerlijk graag; als ik merk dat je liegt, kun je je spullen pakken en vertrekken.”
Ze werd knalrood en hakkelde: “Ehh…ehhh…” Meer kwam er niet uit. “Je dacht: als ik hem nu eens inpalm, heb ik een poot aan de grond binnen DT… Waar of niet? Kijk me aan als je antwoord geeft!”
Ze begon wéér te huilen. “Dat is geen antwoord, mevrouw de Groot”, zei ik scherp, “Ja of nee?” Ze knikte. Zachtjes, maar ze knikte.
En tussen haar snikken door hakkelde ze: “Het spijt me zo… Ik wist helemaal niet dat jullie een setje waren…” “Wij zijn geen ‘setje’; Kees en ik horen bij elkaar. Tot we tachtig zijn en seniel aan de bingo zitten.” Joline's stem was messcherp.

Het was even stil, op Marion's snikken na. Toen boog Joline zich naar haar toe en gaf haar een zakdoek. “Hier. Snuit je neus, steek je kop even onder de koude kraan en kom dan weer zitten.” Sniffend stond ze op en liep naar de logeerkamer. Wij gaven elkaar een knipoog.
Toen ze terugkwam liep ze naar Joline toe. “Neem mij niet kwalijk, mevrouw Boogers, dat ik wilde proberen uw vriend te verleiden…” Ze stak haar hand uit en Joline accepteerde die. Daarna draaide ze zich om en liep naar mij, ook met een uitgestoken hand. “Ook aan u wil ik m’n excuses maken, meneer Jonkman. Ik wilde u inderdaad verleiden. Neem me niet kwalijk dat ik zo dacht.”
Ik nam haar hand aan. “Excuses geaccepteerd, Marion. Ik neem aan dat je verrast was toen wij elkaar een zoen gaven?” “Verrast? Ik schrok me dood!” Ze ging weer naast Joline op de bank zitten.
“Dat was exact de bedoeling, dame. Ik sprak bewust in enkelvoud toen ik je uitnodigde. Een open valkuil en je bent er keihard ingedonderd. Dus het is ook deels m’n eigen schuld. En wij vinden het heel moedig dat je dat hier, in ons huis hebt durven toegeven.”

Joline knikte en sloeg een arm om haar heen. “Marion: Wij, Kees, Fred en ik willen jou een kans geven. De kans om wat van je leven te maken, in plaats van te lamballen en te vegeteren op andermans kosten. Je hebt nog een lange weg te gaan, maar wij zien het zitten. Jij ook?”
Ze keek eerst Joline aan en toen mij. “Menen jullie dat?” Ik knikte, Joline ook. Ze barstte wéér in snikken uit, nu niet bepaald zachtjes. “Kom maar…” Joline stond op, trok haar overeind en nam haar mee naar de logeerkamer.
Na tien minuten kwamen ze terug: Marion enigszins hersteld en Joline lachend. “Kees, onze logé gaat ons verlaten.” Nu was het mijn beurt om verrast te zijn. “Hoezo?” Marion keek me aan. “Ik heb net mijn vader gebeld… Of ik met ‘m kon praten. Joline heeft daarna even met ‘m gepraat. Hij komt me halen…”
Ze keek me aan met een blik die ik nog niet eerder gezien had. “Tijd voor een goed vader – dochter – gesprek.” Ik knikte. “Dat zijn mooie berichten, dame. Hoe lang is het geleden dat jullie zo’n gesprek hadden?”

Ze dacht even na. “Misschien ergens op de middelbare school. Daarna nooit meer…” Joline glimlachte even. “Zorg dat je genoeg zakdoeken bij de hand hebt. Misschien ook voor hem. En nu drinken we nog een kop koffie, want we hebben alledrie de helft van onze koffie koud laten worden…”
Drie kwartier later werd er gebeld. Beneden stond een gedrongen man die zich via de intercom voorstelde als Hans de Groot. “Ze komt naar beneden!” Marion omhelsde Joline. “Dank je wel… Jullie zijn schatten!” Mij gaf ze een hand. “Ik durf je niet te zoenen…” Ik grinnikte. “Joline houdt toezicht, dus… kom hier!” Ik trok haar naar me toe en gaf haar een knuffel. “Elke lange weg begint met een eerste stap. Die heb je vanavond gezet. Nu alleen maar het tempo vasthouden. Hop, naar beneden!”
Joline gniffelde. “Je mag voor deze keer de lift gebruiken…” Marion slingerde haar weekendtas om haar schouder. “Tot morgen!” “Tot morgen… En het mag wat later zijn… Het zal vanavond ook wel wat later worden!”
We keken vanaf het balkon naar beneden en zag dat ze even later arm in arm met haar vader naar zijn auto liep. Ze keek omhoog en zwaaide, haar vader ook. We zwaaiden terug. Toen liepen we naar binnen. We keken elkaar aan. “Zo. En nu een Bavaria.” Joline schoot in de lach. “Nou… nee. Doe mij maar een sapje. Ben ik wel aan toe na deze avond. Poehee… Eerst een fysieke training en daarna nog de amateur zielenknijper uithangen. Waarom in ’s hemelsnaam ben ik op jou verliefd geworden?”

Ik omarmde haar, pakte haar handen en legde die op mijn achterwerk. “Hierom natuurlijk… Mijn lekkere kontje.” Ze kneep er hard in. “Au! Da’s niet aardig!” Ze keek me aan. “Jij was vanavond op sommige momenten ook niet zo aardig, Kees Jonkman. Je gasten dusdanig behandelen dat ze tot drie keer toe in huilen uitbarsten…”
Ik grinnikte. “En dat zegt de vrouw die een andere gast gisteren dreigde zó vol lood te pompen dat hij spontaan van negen hoog naar beneden zou springen…” Ze keek me aan. “We hebben het gefikst, Kees. Ze gaat de goeie kant uit, dat weet ik zeker.” Ik zoende haar. “Weet je, dit is waar je zulke dingen voor doet: een pa en een dochter die weer gearmd lopen. Ik hoop dat die gesprekken tussen die twee goed verlopen. En ja, d’r zullen wel wat zakdoeken bij te pas komen, denk ik. En ik besef dat ik wat vergeten ben: Redbull-inspectie. Shit.”

Joline knuffelde me. “Inspecteer jij nu maar andere dingen, meneertje. Ik had je een geluidloze beloning in het vooruitzicht gesteld; dat geluidloze hoeft niet meer. De beloning ga je krijgen… Laat dat sapje maar zitten; eerst wil ik jou!” Ik sloot de deur en zette het alarm aan. Joline was al in de slaapkamer. Toen ik daar binnenkwam, lag ze op bed, in een wit onderjurkje. “Kleed je uit, Kees. Helemaal… Ik wil jou bedanken!” Ze glimlachte en ik ging even naast haar op bed zitten. Ze trok me naar zich toe en gaf me een zachte zoen. “Wat wil je, Kees? Hoe kan ik jou laten genieten?” Ik streelde haar lange benen. “Mag ik mij tussen je heerlijke sexy benen begraven?” Ze lachte. “Ik weet niet wie er dan méér geniet, schat... Kleed je maar uit.”

Even later lag ik naakt naast haar. Ze ging op haar knieën zitten en streelde mijn harde paal. “Die ga ik eens lekker verwennen, Kees…” Ze ging op me zitten, haar benen links en rechts van mijn hoofd en boog zich naar voren. “Laat je gaan, Kees… Hou je niet in, maar laat het komen!” Zachtjes blies ze over mijn paal en nam hem toen in haar warme handen. Ik genoot van de sensatie en streelde ondertussen haar heerlijk lange sexy benen. Boven mijn hoofd zag ik haar poesje; vaag zichtbaar achter haar panty. Via haar heupen en haar billen gleden mijn handen onder haar jurkje en streelden tussen haar benen.
“Je mag je ook ontspannen, Kees… Lekker van mij genieten…”, hoorde ik haar zeggen. “Hmm… Jij bent veel te mooi om niet te strelen…” Een zachte brommetje gaf aan dat ze mijn strelingen wel op prijs kon stellen. Voorzichtig duwde ik haar panty tegen haar poesje en streelde haar zachtjes. Tegelijk voelde ik haar lippen op mijn harde paal en een tong die snelle likjes gaf. Dát kon ik ook…
Ik duwde die prachtige lange benen iets verder uit elkaar en tilde mijn hoofd op. Zo kon ik nét bij haar poesje… Ik blies er op en meteen daarna duwde ik mijn mond tegen haar mooie poesje en likte het, door haar panty heen. Joline schokte en ze zoog plotseling feller. Ze gleed langzaam omlaag tot we lekker in standje 69 lagen: Joline bovenop.
Haar poesje was nu vlak voor me; de transparante stof van haar panty drukte tegen mijn neus. Ze rook heerlijk: een mengeling van parfum en haar eigen vocht. “Heerlijk Joline… Ik kijk naar je prachtige poesje vlak voor me, ik voel je benen om me heen en je mond doet lekkere dingen…” Ze liet me even los. “Jij doet ook lekkere dingen, Kees… Ga daar maar mee door als je wilt… Dan ga ik jou verwennen!”

Ik streelde haar benen, steeds verder omhoog, maar nu nét niet over haar poesje. Heel af en toe gaf ik een snelle lik, dan probeerde ze haar kut tegen mijn mond te drukken. En ondertussen voelde ik hoe ze mijn paal steeds dieper in haar mond nam! Dieper dan ze daarvoor ooit gedaan had. Ik voelde haar slikken, maar op een gegeven moment ging dat over in even kokhalzen.
Ik zei: “Lieverd, het hoeft niet… Wat je zonet deed was minstens even lekker. Ik wil niet perse in je keel klaarkomen; dat staat leuk in boekjes en zo, maar jouw tong is minstens even fijn als je keel…” Ze liet me weer even los. “Ik had het inderdaad ergens gelezen, Kees, dat dat de man het ultieme genot geeft. En dat wilde ik jou geven…” Ik gaf een pets op haar billen. “Kom, draai je eens om… Ik wil je zoenen!”

Ze gehoorzaamde. “Lieverd, als ik dat zou willen, vraag ik wel om. En dan kun je ja of nee zeggen…” Ze zoende me op mijn neus. “Kees Jonkman, je bent een lieve kerel. Mijn lieve kerel. En hoe wil mijn lieve kerel klaarkomen?” Ze keek me glimlachend aan, haar ogen vlak bij de mijne. “Met mijn handen strelend tussen jouw prachtige benen. Jouw mooie poesje tegen mijn mond en, als je wilt, mijn harde paal in jouw mond, gestreeld door je heerlijke lippen en je geile tong… en zó klaarkomen. Als jij dat ook wilt…”
Ze keek me aan. “Geil!!! Ik wil je tong tussen mijn benen voelen en jouw lekkere zaad proeven…” Ze ging weer op me liggen spreidde haar benen en duwde haar warme poesje tegen mijn mond. “Lik me maar lekker, Kees… Lik me, streel me.. Dan kom ik ook lekker klaar!”
Ik genoot van haar zachte poesje en likte door haar panty over haar lipjes. Tegelijk voelde ik haar warme tong over mijn paal heen flitsen en in één keer nam ze hem in haar mond en zoog. Toen ze weer losliet, hijgde ze: “Lik me, Kees! Lik me! Als je zo doorgaat…. JA! Bijna… Ik… Kom!!! Heerlijk!”
Hijgend likte ze over mijn paal en ik proefde haar geil. Haar panty werd nat, Joline schokte en duwde haar natte poesje tegen me aan. Ik zoog en een golfje geil kwam naar buiten. Haar tong streelde mijn eikel en ik voelde het ook opkomen. “Jolien… Ik… kom… óók!” Meteen zoog ze zich vast op mijn paal en bleef likken.
Ik likte haar en voelde hoe mijn zaad omhoog kwam en ik in haar mond spoot. Ze smakte, likte, zoog… en ik voelde haar panty steeds natter worden. Ze duwde haar kut tegen mijn gezicht en ik likte en betastte haar. Zo kwamen we samen tot een heerlijk orgasme. Een paar minuten later rolde ze van me af. “Zo meneertje… Op deze manier wil ik je wel vaker belonen…” Ze kwam wat overeind en keek me aan. “Ik ben ook heerlijk klaargekomen, Kees.”
Ik bekeek haar. Een sensuele vrouw met een heerlijk sexy lichaam in sexy kleding… Ik kroop naar haar toe en omarmde haar. “Jij bent het beste wat me ooit is overkomen, Jolientje. Ik hou van je.” Ze giechelde in mijn oor. “Volgens mij is dat wederzijds, lieve Kees. Alleen… doen we dit nog op deze manier als we tachtig zijn? Dan moeten je wel lenig blijven… Ik ben dan nog een jonge blom, maar jij…” Ik kuste haar. “Als jij belooft mij te blijven beminnen, beloof ik dat ik lenig blijf, oké?”

Een korte douche en een kwartiertje later lagen we onder het dekbed, in plaats van er op. Ze wreef zich tegen me aan. “Dit was nog maar een voorproefje van het bedankje, meneer Jonkman. Donderdagavond,als ik wat minder last heb van mijn spieren, wil ik het nog eens uitgebreid overdoen…” “Daar verheug ik me op, mevrouw Boogers… Ik neuk u helemaal suf…” Een grinnik was haar reactie. “Blufkikker..” Even later sliep ze, lekker dicht tegen me aan. En het duurde niet of ik was ook vertrokken…