Het Blijft Verrassend - 18

Zwijgend pakte Jos zijn portemonnee, haalde zijn rijbewijs er uit en gaf het zwijgend aan Arjan. Deze wierp een blik op het pasje, keek nog een keer heel goed, sloot zijn ogen liet zijn hoofd op de leuning van de bank rusten en mompelde: ”Onbegrijpelijk, ongeloofelijk”.
Ja en toen wist eventjes niemand meer wat te zeggen, want zonder dat Mark en Luc het gezien hadden begrepen ze wel dat Jos en Joris dus op dezelfde dag waren geboren……

Het blijft verrassend 18

Iedereen was stil en met z’n eigen gedachten bezig. Het was de bel van de oven en het lege gevoel in de magen van vier mannen die er een werkdag op hadden zitten, waardoor ze toch terug kwamen in de werkelijkheid. Aan tafel kwam het gesprek langzaam op gang en met name Arjan en Jos hadden over en weer wat vragen en elk antwoord leverde nieuwe gesprekstof op zodat het niet lang duurde of Arjan durfde het wel aan om in het gesprek met Jos voorzichtig over UBI te beginnen. Het zal niet verbazen dat Jos, met de herinnering aan zijn eigen nare ervaringen, heel erg geïnteresseerd was in dat project waarvan hij tot dan het bestaan niet wist. En niet alleen heel veel vragen had, maar gaande weg ook wel met suggesties en ideeën kwam. Het was duidelijk dat zijn eigen nare ervaringen en de wanhopige vragen waarmee hij lange tijd worstelde diepe indruk op hem hadden gemaakt. Het kon eigenlijk niemand verbazen dat Jos, afgestudeerd econoom met als extra studie fiscaal recht, op een gegeven moment vroeg naar de middelen en de financiering van dit project. Het kostte Arjan duidelijk moeite om, al was het maar in grote lijnen de ontstaansgeschiedenis van UBI te vertellen.
Maar hij deed het omdat hij het gevoel had dat het hele verhaal ook bij Jos veilig was.
Nadat Arjan zijn verhaal had verteld was het even stil. Iedereen begreep natuurlijk wel dat dat dit verhaal Jos ook zeker niet onberoerd liet, maar toch was zijn reactie wat merkwaardig. Het leek wel alsof ook hij ergens mee worstelde en twijfelde of hij dat zou delen met de anderen…..

“Ik moet jullie iets bekennen…….” fluisterde Jos heel aarzelend. “ Ik was niet van plan er ooit over te spreken, maar na wat hier vanavond gebeurd is en het verhaal van Joris wil ik Julie toch deelgenoot maken van iets dat maar een paar mensen weten en waarvan we vinden dat het nooit openbaar mag worden. Mijn ouders zijn niet mijn biologische ouders, maar ik ben ook nooit geadopteerd. Mijn vader heeft mij aangegeven als zijnde geboren uit zijn huwelijk met mijn moeder. Daar zijn een klein aantal mensen bij betrokken geweest, waarvan mijn ouders slechts één naam kennen en daarvan hebben ze plechtig moeten beloven die nooit met mij te delen. Mijn ouders kregen alleen de verzekering dat er met mij helemaal niets mis was, maar dat ze er verstandig aan zouden doen mij niet te informeren over het feit dat ik niet door hen verwekt ben. Het doen van een valse geboorteaangifte is immers zwaar strafbaar. En het zou mijn vader in grote problemen brengen wanneer dit bekend wordt. Toch wil ik zo gauw mogelijk met mijn ouders spreken of het toch niet tijd is om meer duidelijkheid te krijgen over mijn afkomst. De gelijkenis met Joris is te groot om toevallig te zijn. Bovendien, ik heb altijd het gevoel gehad deel te zijn van een tweeling. Ik heb daar wel eens over gesproken met mijn moeder en die vertelde dat dit niet onmogelijk was maar dat ze absoluut niet wist waar ik vandaan kwam. Ze heeft me wel eens de luier en de wikkeldoek laten zien waarin ik, in het holst van de nacht bij hen ben gebracht. Ik zag er niks bijzonders aan maar volgens mijn moeder zijn die van uitzonderlijke kwaliteit en bovendien, heel erg oud. Wat ik nu echt wil weten, wie heeft mij bij mijn ouders afgeleverd, want volgens mij ligt daar de sleutel naar de oplossing van de vragen die nu rijzen.

“Ik moet jullie ook iets bekennen” zei Arjan, met toch wel een ondeugende glimlach op z’n gezicht.
Ik heb nooit met iemand gedeeld wat wij tijdens onze fietstocht allemaal hebben uitgespookt met en bij elkaar. Iedereen mag daar zijn eigen fantasie op los laten, en dan hoop ik dat ie er net zo van geniet als wij gedaan hebben. Ik beschouw het als het beschadigen van de nagedachtenis van Joris wanneer ik daar over uit zou weiden. Maar een ding wil ik wel verklappen. Op zeker moment lagen we elkaar in standje 69 te pijpen. Het was de eerste keer dat we orale seks hadden, en we gunden elkaar het maximum aan genot, dus ofschoon ik het best griezelig vond mocht Joris klaarkomen in mijn mond en slikte ik alles braaf door. Overigens deed hij bij mij precies hetzelfde en dat was puur genieten. Na afloop lagen we nog en poosje lekker bij elkaar, na te praten over hoe we onze pijpbeurt hadden ervaren. Het bleek dat we allebei toch wel wat last hadden gehad van het schaamhaar. Dat was misschien nog wel leuk om te zien en zeker om er lekker in te kroelen, maar bij het pijpen, hoe lekker dat ook was, was het echt hinderlijk. Ter plekke besloten we dan ook om ons glad te scheren. En bij Joris moest zoiets dan ook direct gebeuren Dus hoe lekker we ook lagen, even later stonden we in de badkamer en begon Joris met een schaar de grootste plukken van mijn zak en m’n buik te knippen.
We hadden een aantal van die zelfsluitende plastic zakjes bij ons om papieren of andere dingen droog te houden als we in een stortbui zouden komen. En Joris zou Joris niet zijn wanneer hij niet keurig alle haren in zo’n afsluitbaar plastic zakje verzamelde. Ik wil voor altijd het eerste schaamhaar van mijn eerste vriendje bewaren en dat zou jij ook moeten doen, was zijn opvatting. Als we dan later oud en grijs zijn kunnen we nog genieten van elkaars donkere lokken. En mocht ik niet oud en grijs worden, dan heb jij altijd nog een heel intiem blijvend aandenken aan mij.……. Alsof hij het toen al voorvoelde. Maar hoe dan ook, dat zakje met haren ligt nog altijd luchtdicht afgesloten in mijn documenten kistje.
Uit die haren is tegenwoordig heel goed een DNA profiel te maken. Als we dat vergelijken met het DNA van Jos weten we in elk geval of Jos werkelijk een tweelingbroer van Joris is. Het lijkt er op, maar we weten het natuurlijk niet zeker. En zo krijgen we zekerheid zonder dat er iemand zijn zwijgplicht hoeft te verbreken. Tenminste” en hierbij keek hij naar Jos, “als jij dat natuurlijk ook zou willen”. “Ja ik heb er nooit behoefte aan gehad om naar mijn wortels te gaan zoeken, maar na wat ik hier vanavond allemaal heb gehoord ben ik toch ook wel nieuwsgierig naar wat er nou precies op die 30e juni is gebeurd. Ik ga in elk geval mijn ouders vragen wie mij bij hen heeft gebracht. En Arjan ik heb ook een vraag aan jou: Zou ik die foto van Joris ook mogen hebben?”. “Dat mag je, maar dan moet je hem bij mij thuis op komen halen”. “Als ik jouw adres krijg dan wil ik dat heel erg graag doen”. “OK deal”, zei Arjan wanneer kun je?” Jos keek even in z’n agenda en toen met een glimlach naar Mark: “Vrijdag avond heb ik eigenlijk een cursusafspraak maar die kan ik tot 24 uur van te voren afzeggen” Een met een knipoog naar Mark en Luc die samen heel instemmend knikten, was de afspraak gemaakt. Vrijdag zou Jos naar UBI gaan en drie mannen waren er zeker van dat dit een keerpunt in de geschiedenis van UBI maar vooral van Arjan en Jos zou worden. Al had die laatste daar nog niet zo’n erg in. Hoewel, gaande de avond had hij Arjan wel steeds interessanter gevonden. Deze man wilde hij wel beter leren kennen, maar verlegen als hij toch altijd nog was, durfde hij niet te geloven dat Arjan hem ook bijzonder zou vinden. Want dat hij nog steeds helemaal weg was van Joris dat was wel duidelijk. En Jos begreep ook wel dat Joris voorgoed bij Arjan hoorde. Maar stel je toch eens voor dat Joris werkelijk zijn tweeling broer was… “Arjan weet jij hoe je dat aan moet pakken om zo’n DNA test te doen? “ vroeg Jos toen hij ontwaakt was uit z’n overpeinzing. “Oh dat is voor mij heel gemakkelijk. Ik heb een studievriend en die is niet alleen zo hetero als de pieten, hij is ook een expert in het ontrafelen van DNA. Hij werkt bij het NFI, dus wat wil je? “
“Zo gauw mogelijk een test” haakte Jos in op de retorische vraag van Arjan.
Het was nog niet heel laat, maar morgen moest iedereen weer vroeg op en dus kwam er na het uitwisselen van adressen en telefoonnummers een einde aan deze hele merkwaardige, emotievolle avond.

Wanneer het enigszins kon zorgde Jos er voor dat hij op donderdagavond bij zijn ouders mee at. Gezellig bijkletsen en lekker eten uit moeders pot. Die donderdag zou het bijkletsen wel iets meer inhoud krijgen als andere avonden. Jos vertelde openhartig wat hij de avond er voor allemaal gehoord had, welke afspraken er waren gemaakt maar vooral: Of zijn ouders hem niet wilden vertellen of ze de persoon die hem in die nacht van 30 juni had afgeleverd kenden, of deze persoon nog leefde, en of hij daar niet eens mee zou mogen praten. En waar in dit soort precaire zaken vrijwel altijd zijn moeder het woord nam, keek deze met een hulpeloze blik naar haar man, die daarop z’n keel schraapte, Jos aankeek en met zachte stem zei:
“Jos, toen ik voor mijn nummer in dienst zat heb ik de bof gekregen. Normaal krijg je dat als kind maar ik was al bijna volwassen toen ik het opliep. En wanneer een man met volgroeide testikels de bof krijgt is er grote de kans dat hij onvruchtbaar wordt. Dat heb ik je moeder verteld toen we verkering kregen, maar ze wilde mij en geen ander. Toen er een jaar na ons huwelijk en na vele gepassioneerde pogingen geen zwangerschap volgde ben ik naar onze huisarts gegaan en heb hem gevraagd om te kijken of mijn vermoeden dat ik nooit vader zou worden juist was. Dat is onderzocht en toen we een week later in zijn spreekkamer zaten vertelde hij ons dat er in mijn sperma alles zit behalve een levend spermazoide en dat zou er ook nooit meer in komen. Dat was toch even slikken maar tot onze verbazing vroeg de dokter om daar voorlopig even met niemand over te praten. Er was namelijk ”ergens een groot probleem”, en misschien zou onze kinderwens daar wel eens een oplossing voor kunnen zijn, maar dan was wel absolute geheimhouding geboden. Een maand later kwam de dokter bij ons en vertelde dat er, als alles goed ging, einde juni een baby geboren zou worden die absoluut niet bij de moeder kon blijven en waarvan het ’t allerbeste leek wanneer dit kind ook niet officieel geadopteerd zou worden maar gewoon door de wensouders als eigen kind zou worden aangegeven. Dat zagen we aan de ene kant eigenlijk niet zitten, maar het feit dat de dokter, die we niet anders als een heel integer en gelovige man kenden het vroeg, woog voor ons ook heel zwaar. We hebben een paar dagen bedenktijd gevraagd en twee dagen later kregen we ’s avonds onverwacht bezoek van onze toenmalige Dominee. Hij vertelde dat de dokter bij hem was geweest om te spreken over een hele zware kwestie. Dat de dokter hem precies heeft verteld wat er aan de hand is, en ofschoon het niet conform de wereldlijke wet is, denk ik dat we een groter kwaad kunnen voorkomen wanneer jullie het op zouden kunnen brengen om in te gaan op het verzoek van de dokter. Dat bezoek gaf voor ons de doorslag en we hebben nooit meer getwijfeld of ergens naar gevraagd. Alleen onze ouders hebben we ingelicht en verder waren we voor iedereen zwanger. Je moeder ging steeds wat wijdere kleding dragen en met op het laatst een klein kussentje onder de jurk, was ze toch wel duidelijk zwanger. Bovendien zie je bij de eerste meestal ook niet zo veel en die rare gewoonte dat iedereen aan een zwangere buik moet voelen bestond ook nog niet. In de avond van 29 juni kwam dokter langs om te zeggen dat wij waarschijnlijk vóór de ochtendzon zou gaan schijnen, vader en moeder zouden zijn. “Ik zeg het nu maar vast, want dan doen jullie vannacht ten minste geen oog dicht en ziet in ieder geval de vader er morgenvroeg bij het aangeven een beetje “echt” uit. Ik ben jullie intens dankbaar en wens jullie en de baby alvast heel veel geluk”. En ’s morgens om een uur of half vier, het begon net dag te worden, stopte er een auto, dokter kwam binnen met een bundeltje en legde dat in de armen van je moeder. Je gaf geen kick en toen we het bundeltje open maakten had je je ogen wagenwijd los en geloof het of niet: je lachte naar ons! Wie dit niet ervaren heeft kan zich het niet voorstellen, maar vanaf het moment dat je in onze armen lag was je ons kind, ons vlees en bloed. En toen ik later op de dag op het Raadhuis het briefje van de dokter overhandigde dat er op 30 juni om 03.30 uur uit ons een kind was geboren, voelde dat absoluut niet als bedrog, maar veel meer als werkelijkheid”.
Jos kon zich niet herinneren dat hij zijn vader zo lang en onafgebroken had horen vertellen, maar hij vond het wel heel bijzonder en was er intens dankbaar voor dat hij dit stuk van het verhaal rond zijn eigen geboorte nu uit eerste hand mocht vernemen. Maar hoe nu verder. Want dit was het verhaal van direct na de geboorte. Maar wat was daar aan vooraf gegaan? Dat wilde Jos nu ook wel weten maar daar konden zijn ouders hem niets over vertellen. Maar, en Jos zijn vader was heel stellig toen hij zei: “Jos als het zalig is, dan zal de volledige waarheid boven tafel komen, daar ben ik zeker van en daarvoor zal niemand een gegeven woord hoeven te breken. Wanneer bepaalde feiten op tafel liggen dan hoeft niemand iets te verklappen, dan is het een kwestie van eerlijk ja of nee zeggen.
Alles moest in het diepste geheim gebeuren en wat een mens niet weet hoeft hij ook niet te verantwoorden. Maar als straks uit DNA onderzoek zou blijken dat je een tweelingbroer hebt gehad en waarvan naam en adres bekend zijn, dan denk ik dat je grote kans maakt dat het hele verhaal wel op tafel komt. Ik kan je zeggen dat de persoon die jij zoekt nog springlevend is en dan ga ik hem vragen of hij met jou contact op wil nemen. Meer kan ik niet doen want ik weet ook niets meer dan dat. Maar wat er ook gebeurd je bent en blijft ons kind!” “En jullie mijn ouders!” riep Jos spontaan en gaf ze allebei een dikke knuffel.

Diezelfde donderdag had Arjan contact gezocht met Dirk, zijn studievriend bij het NFI, en in grote lijnen verteld wat er gaande was. Dirk schatte in dat wanneer dat schaamhaar al die tijd in een afgesloten plastic zakje had gezeten er vrijwel zeker een betrouwbaar DNA spoor uit te halen was.
“Maar ik weet natuurlijk niet hoe vaak jij met je vieze vingers in dat prachtige materiaal heb zitten wroeten? “ hoorde Arjan, Dirk zeggen. “Nou dat valt reuze mee ik heb er wel eens naar gekeken, maar ik geloof niet dat ik het ooit heb opengemaakt”. “Nou dat valt me dan al weer mee van jou, want volgens mij doe jij niks liever dan met je vingers in het schaamhaar van andere mannen te zitten! Maar zonder gein jou kennende wil je gisteren de uitslagen hebben, dus hoe doen we dat? ”. “Ja wat dat eerste betreft ken je mij dus helemaal niet, maar dat laatste klopt wel. Vast staat dat Jos vrijdag bij mij komt. Dus als jij dan even een uurtje aanschuift kun je bij Jos wangslijm pakken en kun je kijken hoe je het beste een staal uit die haren kunt halen”. “Mag het ook iets langer dan een uurtje zijn?” Nou vooruit twee uurtjes dan. Maar houd er rekening mee Jos is dan mijn gast en jij komt even hinderlijk je werk doen, laat dat duidelijk zijn!” “Ja ik weet het als dat soort mannen als jij bij elkaar zijn, dan is er geen enkele interesse in zo’n vieze hetero die het met vrouwen doet. Toch kan ik je zeggen dat ik vrijdag om een uur of half negen bij je ben om het benodigde materiaal te vergaren. En jij hebt ook altijd mazzel, want ik heb uitgerekend dit weekend piket dienst, dus ik kan gelijk aan de slag om te kijken of er een match is”. “Nou als dat zou kunnen dan neem ik al die schunnige insinuaties van jou voor lief, en kan niet anders zeggen dan dat je me echt blij gemaakt heb”. “Als je dát maar voor je houd! Stel je voor! Wanneer jij gaat rondbazuinen dat ik jou heel erg blij heb gemaakt en verder niet zegt op welke wijze, dan zouden er zomaar grote misverstanden kunnen ontstaan. En verder uitweiden over deze zaak lijkt me ook niet gewenst dus ik zou zeggen mondje dicht, graag gedaan en tot morgen”.