Tafeltennis Enzo - 1

Dertien of veertien jaar zal ik geweest zijn en apetrots, toen ik werd uitgenodigd voor de centrale training van de regionale tafeltennisbond. Dat betekende dat je naast de twee vaste clubtrainingsavonden ook nog een avond in de week, samen met de andere
regionale coryfeeën, stevig onder handen werd genomen dooreen gediplomeerd bondstrainer. Niet dat ik zo goed was, ach ik had een sterke service en kon een aardig balletje slaan, maar de top..., nee.
Toch keek ik altijd uit naar deze avond. En waarom, vanwege Ton, onze trainer. Ton was een man van zo'n begin 50, gerenommeerd speler geweest, nog steeds een goed atletisch lijf en altijd in de weer om de tafeltennissport op een hoger plan te brengen, Ton was getrouwd, maar had geen kinderen, wat hij en zijn vrouw diep betreurden.
Mijn bewondering voor hem was erg groot en voor zover ik mij kan herinneren moet hij een van de eerste mannen in mijn leven zijn geweest waarvoor ik een meer dan normale belangstelling had.
Maar zoals ik al eerder vermelde, mijn aanleg voor de sport was niet echt top en werd ik tijdens deze trainingsavonden regelmatig door hem onder handen genomen. Hij liep dan achter de tafels door en als hij iets zag dat hem niet beviel, zei hij zoiets van:
"Nee, die forehandslag is niet goed zo, meer drive", of " Niet aaien, pak die bal op het goede punt".
Als het dan nog nergens op sloeg, kwam hij achter je staan, pakte je hand waarin je jouw batje vasthield beet en beval je sparringpartner aan de overkant van de groene tafel:"Serveren op de forehand".
Daarna stuurde hij je hand alsof je een soort van ledenpop was, dit alles om je de juiste feel te geven.
Nou, dat lukte dan juist helemaal niet, want je voelde je enerzijds enorm opgelaten en bekeken door je mede lotgenoten en aan de andere kant gevleid omdat de trainer die aandacht aan jou besteedde.
Misschien deed ik onbewust expres wel eens wat fout, omdat hij dan bij je kwam om je te helpen.
Aandacht vragen is nooit mijn zwakste kant geweest...
Van "anders" zijn had ik in die tijd nauwelijks nog gehoord, laat staan dat ik eraan dacht zelf wel eens"anders" te kunnen zijn. Maar toch, Ton was een van de eersten die bij mij een soort van meer dan alleen maar vriendschappelijke gevoelens bij mij losmaakte.
Waarschijnlijk was hij zich daar nauwelijks van bewust, hij was de vaderlijke trainer die al zijn energie met hart en ziel in dat ene doel stopte: "De tafeltennissport een volwassen aanzien geven"..
Maar goed, ik vertelde net dat hij bij mij wel hoog op de verlanglijst stond
(mooi woord eigenlijk, verlang-lijst...). Welke factoren speelden daar nu in mee ?
Zoals gezegd, Ton was een atletische man, niet bepaald knap, maar meer iemand met een karakteristieke kop - hij had zelfs wat buldogachtige trekken - , een duidelijke persoonlijke mening en een flinke uitstraling, kortom een sterke persoonlijkheid, waar je als 13-jarige naar opkeek.
Verder waren er nog de kleedkamerrituelen.
Dat hele hok vol met puberende jongens ( Meisjes kwamen bij de centrale training pas later in beeld en hadden natuurlijk hun eigen "kleedkamer", die achter een gordijn tussen de gymtoestellen was gecreëerd;Van emancipatie had men blijkbaar nog niet gehoord en sport was vooral een mannenaangelegenheid), puberende jongens dus, de een met een nog grotere mond dan de ander, maar over het algemeen nog o-zo preuts en bang dat een ander je blote kont of erger nog je blote piemel zou zien tijdens het omkleden. Sommigen kleden zich zelfs om op de WC. of hadden alles al aan onder het trainingspak.
Onze trainer had hieraan geen boodschap. Volwassen, zelfverzekerd en doorgewinterd sporter die hij was ontdeed hij zich zonder veel omhaal van zijn broek en onderbroek en trok daarna zijn speciale tennisshort met dunne binnenbroek aan, die hij ook wel zijn " ballenbroek" noemde, niet omdat hij daarmee bedoelde wat wij als gniffelende pubers daarbij dachten. Nee, die broek bezat een paar grote zakken, waarin hij tijdens de training de tafeltennisballetjes in had, en als hij hoorde dat een balletje niet goed meer was, pakte hij uit zijn rechterzak van zijn ballenbroek een nieuwe. Wij vroegen dan meestal of we de oude mochten houden,want vaak was dat balletje voor ons nog wel te gebruiken of anders kon je die celluloid-dingen ook nog prachtig in de fik steken...
Als Ton zich omkleedde, was ik meestal wel enigszins quasi rondhangend in de kleedkamer te vinden, rommelend in mijn sporttas, zoekend naar een niet bestaande sok of iets dergelijks.
Ik hoopte altijd dat hij iets meer van zich zou blootgeven, maar ondanks dat hij met het omkleden weinig schroom toonde was er meestal niet veel te zien omdat hij gewoonlijk een wit overhemd droeg, dat het grootste deel van zijn onderlijf verborgen hield.
Waarom deze nieuwsgierigheid? Ik wist het toen nog niet.
Aan het eind van de avond was er vrij trainen en Ton speelde dan soms met een of twee van de pupillen een partijtje. Viel je die eer te beurt, dan voelde je erg gevleid.
Meestal stopten we tegelijk, maar je mocht al gaan als het officiële trainingsdeel voorbij was.
Vrij trainen was meer een soort toetje. Soms ging Ton tijdens het vrije deel iets eerder weg en werd de zaal niet door hem, maar door de conciërge van de school gesloten.
Ik lette er altijd op of hij zijn tafeltennisbatje in het beschermhoesje deed, want dat was het teken dat hij, na nog hier en daar in de zaal nog wat aanwijzingen gegeven te hebben, huiswaarts zou keren.
Als ik dat zag ging ik alvast rustig naar de kleedkamer en daarna naar het washok (douches waren er nog niet, wel grote witte porseleinen wasbakken en voetenbakken), trok mijn shirt uit, pakte mijn washand,handdoek en zeep en begon me te wassen. Meestal plande ik dat zo dat hij net na mij binnenkwam in de wasruimte. Hij trok met een vloeiende beweging zijn natbezwete shirt over zijn hoofd, waardoor wij het zicht kregen opzijn imposante gebruinde en behaarde borstpartij en verzuchtte: He hè,dat zit er weer op, hoewel ik mij altijd afvroeg of er voor hem wel dingen waren in het leven die hij leuker vond dan tafeltennissen.
Ook een vast ceremonieel was dat hij op het laatst met een ingezeepte washand zich tussen zijn benen waste, waarbij hij zich overigens discreet van ons afkeerde, wat het voor mij overigens alleen nog maar spannender en geheimzinniger maakte. Na deze ceremonie zorgde ik ervoor dat we ongeveer tegelijkertijd aangekleed waren, want Ton woonde vlak bij ons in de buurt en fietste dan samen met mij al pratend naar huis en vooral op deze momenten dat ik alleen met hem was voelde ik mij intens gelukkig.
Waar we over spraken deed er voor mij niet toe, ik mocht met hem mee naar huis rijden.
Vaak ging het natuurlijk over tafeltennis, het meest intieme wat hij mij ooit mededeelde was, toen ik hem verteld had dat ik pas een liesbreukoperatie had ondergaan, dat hij die ook had gehad en dat dat wel eens de oorzaak zou kunnen zijn dat hij en zijn vrouw geen kinderen konden krijgen.
Deze mededeling gaf mij het gevoel dat we samen een geheim hadden, wat er toe bijdroeg dat ik hem alleen nog maar aardiger vond.
Dit samen opfietsten en praten, plus het gegeven dat Ton vlak bij ons in de buurt woonde, maakte bij mijn medestrijders op den duur nogal wat tongen los: "Hij wil zeker een wit voetje bij de trainer halen", " tafeltennissen, ho maar, maar slijmen " en " hé joh, je bent toch geen flikker".
Dit alles en het ouder worden, waarbij mijn interesse langzaamaan naar muziek maken in een band verschoof, zorgde ervoor dat ik op ongeveer zestienjarige leeftijd door dezelfde Ton voor de keuze werd gesteld: of meer inzet en aanwezigheid of van de centrale training verdwijnen. Omdat de aantrekkingskracht van het creatieve gebeuren sterker was dan die van het sportieve én het feit dat Ton waarschijnlijk toch geen plek zou kunnen hebben in mijn wereld van ontluikende seksualiteit besloot ik de centrale trainingen voor gezien te houden.
Helemaal vergeten deed ik hem niet, want als ik kon helpen bij toernooien en dergelijke was ik graag van de partij en sprak dan vaak met hem. Hij heeft toen eerst waarschijnlijk nooit geweten dat hij voor mij heel wat meer had betekend dan alleen het zijn van mijn trainer.
Na Ton 1 kwamen nog veel meer Tonnen voorbij in mijn jongensfantasieën, maar Ton heeft in mijn herinnering een speciaal plekje als de eerste persoon waarmee ik in gedachten een soort van speciale vriendschapsverhouding had, en toen een paar jaar geleden zijn overlijden een feit was, was het alsof er ook een stukje van mijn jeugd.


TOCH MEER DAN TAFELTENNIS ALLEEN MET TON ...

Tijdens de trainingsavonden was er altijd wel een moment dat er geen plaats was om te trainen, d.w.z. er waren altijd meer spelers dan tafels en er werd gerouleerd dus op een gegeven ogenblik werd er dus omstebeurten gepauzeerd. Dat was het moment voor sommigen om even een " shaggie " te roken, wat te drinken of wat door de school te dollen als de conciërge weer eens vergeten was om de doorgangsdeur te sluiten. Zo ook die avond. Alleen was ik de enige die op dat moment niet speelde en ik vond het best welspannend om in mijn eentje de boel eens te verkennen. Net toen ik dacht om terug te gaan hoorde ik Ton 's stem.
"Zo weer eens op onderzoek uit, je weet dat dat niet mag. Kom eens hier". Ik liep met gebogen hoofd op hem toe en verwachtte nog een of andere reprimande, maar toen ik voor hem stond, hurkte Ton onverwacht, deed met een vloeiende beweging mijn sportbroek zakken, nam mijn zak in zijn linker en mijn jongensdeel in zijn rechterhand en sprak: "Laat maar eens zien of ze je netjes geopereerd hebben", doelend op de breukoperatie, waarover ik hem eens gesproken had. " Je vindt dit vast niet erg hè, ik zie wel hoe je naar me kijkt als ik me omkleed of was, dat heb ik wel goed, hè".
Te verbouwereerd om ook maar iets te antwoorden voelde ik nu ook zijn lippen om mijn eikel sluiten en ik sloot mijn ogen. Waar ik dus van droomde gebeurde nu, mijn geïdealiseerde man, trainer, vaderfiguur, gefingeerde minnaar bracht me in no time tot het punt waar ik in gedachten 's nachts al uren van wakker gelegen had.
In het schijnsel van de noodverlichting in de gang zag ik dat Ton ondertussen zich met zijn rechterhand snel over zijn kruis wreef. Toen ik begon te steunen dat hij moest stoppen en dat ik het niet meer kon houden, stond hij snel op ging achter me staan, drukte met zijn linkerarm mij tegen zich aan en trok met zijn rechter mij snel af. Druppels vielen op de granieten vloer. "Goed zo jongen, goed zo jongen", ja goed zo, hijgde Ton terwijl zijn warme vocht langs mijn been omlaag gleed.
Dit was het begin van een periode waarin je kon spreken van een eerste soort verliefdheid. Ik reed langs zijn huis, keek of er 's avonds licht brandde, fantaseerde 's nachts dat hij bij me was. In werkelijkheid werd ik waarschijnlijk alleen gebruikt als een soort uitlaat klep voor zijn frustraties,omdat er van een verandering van zijn burgerlijke staat geen sprake zou zijn.
Ton had blijkbaar ook altijd een soort van spannende, op het randje af situaties nodig om dan erg snel aan zijn gerief te komen. Zo kon hij onderweg naar huis fietsend op een stil stukje weg in een keer stoppen, zeggen "Kijk eens ...", zijn jas op zij slaan en me een ontblote en op tilt staande deel tonen, waar ik hem dan zo snel mogelijk vanaf moest helpen.
Toch deed ik dat allemaal, hij voelde blijkbaar feilloos aan dat zijn overwicht groot genoeg was en mijn nieuwsgierigheid en jeugdige geilheid ook om het te laten gebeuren.
Of we spraken min of meer stilzwijgend af dat ik wat eerder naar huis ging, om dan wat later als iedereen weg was terug te keren (Ton sloot de zaal altijd af), zodat het niet zo opviel dat ik altijd met hem mee naar huis kwam. Bij de school aangekomen was al het licht al uit, maar aan de zijn fiets kon ik zien dat Ton er nog moest zijn. Voorzichtig ging ik de hal in, de gang door en de zaal in. In het midden van de zaal stond Ton poedelnaakt in "kennelijke" staat. "Kom maar..." (Ton was niet iemand van veel woorden). "Naar het raam,...". Hij ging voor de uit kleine raampjes bestaande oude klapdeur staan en beval me min of meer hem af te trekken.
"Maar als er iemand komt..."
"Er komt niemand, alleen ik, grapte hij ijskoud"
Met bevende handen hielp ik hem weer binnen de kortste keren naar zijn hoogtepunt. Het scheen hem een soort van sadistisch genoegen te geven om iemand op zijn zenuwen te werken en daarna doodgemoedereerd te zeggen: "Nu jij,..." terwijl hij de deuren opende en me oraal begon te bevredigen.

Waarom viel ik voor deze, ogenschijnlijk alleen op sex beluste man?
Ik denk dat het enerzijds mijn leeftijd en anderzijds mijn natuurlijke aanleg voor wat oudere heren was. Ton was altijd een sportief mens geweest, zo'n ruim in de veertig, stevig gebouwd en met een voor mij onweerstaanbaar erotische uitstraling. Uiterlijk onverschillig, soms bijna bruut, overwicht genoeg, flink,maar niet overdadig behaard vanaf zijn navel ging een V-vormig haar patroon naar zijn borst waar het verder ging als een soort donker nesthaar, zacht maar toch duidelijk aanwezig, markante vierkante kop, geen truttig type, nee gewoon een echte kerel.
Ook na de training tijdens het omkleden en douchen lette ik altijd op hem, wel zo onopvallend mogelijk,maar hij had het blijkbaar toch goed doorgehad dat ik naar hem keek als hij zijn sportbroek verruilde voor zijn slip zodat ik een glimp van zijn stevige billen kon opvangen, als hij zich waste en zijn haar kamde.
Ik had thuis al vaak gemasturbeerd terwijl ik over hem fantaseerde, over samen met hem onder de douche,in de zon, samen trainen terwijl hij mijn slag corrigeerde, mijn hand vasthield en tegen mij aan stond...
Nu het werkelijk gebeurde liet ik me dit niet ontnemen, ook al was het heel wat minder romantisch dan ik me voorgesteld had. Ik zag het ook als iets verbodens, spannends en juist die spanning zocht Ton ook. Het onverwachte, soms op het gevaarlijke af, juist die plek en die tijd uitzoeken om contact te hebben gaf ons die onwaarschijnlijke kick.
Even snel na een toernooi van de andere plaatselijke vereniging samen snel onder de douche, in de keuken bij hem thuis met de visite in de kamer, in zijn auto bij mij voor de deur terwijl hij mij na een wedstrijd thuisbracht, dat waren de situaties waarbij de passie snel opbloeide.
Al gauw hadden we de meeste manuele en orale handelingen tussen mannen al in praktijk gebracht. Minstens een maal per week zagen we elkaar, maar dat was voor ons beiden nauwelijks genoeg. Ton had een enorm libido voor zijn leeftijd en ikzelf was ook een hert in bronstijd op die leeftijd.
Ton vertelde me dat ik me er maar niets van aan moest trekken dat het leek alsof hij gelijk kwam als we begonnen te vrijen want zijn voorvocht was direct aanwezig en zijn pik leek wel op een loopneus. Ik had eigenlijk het tegenovergestelde en Ton schoof dan mijn voorhuid voorzichtig naar achter en bevochtigde mijn eikel met zijn sappen, wat ik buitengewoon opwindend vond en er toe bijdroeg dat niet hij maar ik vaak het eerste kwam.
Een avond, de zaal was al verlaten en Ton en ik waren nog in de wasruimte. Ton steunde op zijn handen op de wasbak terwijl ik achter hem stond en zijn behaarde borst streelde. Ton bevochtigde met speeksel zijn bilspleet en mijn deel met zijn vocht. Daarna pakte hij mijn pik beet met zijn rechterhad en leidde die naar zijn gat en zei: Nu, voorzichtig.
Door de voorbereidende werkzaamheden gleed mijn eikel er soepel in, maar Ton gebaarde me even rustig aan te doen. Ik duw zelf wel langzaam naar achter, nog wat vocht op mijn penis aanbrengend.
Toch duurde het niet lang of kreunend had Ton zijn hele bilpartij over mijn opspringende jongensvreugde geschoven.
Doe nu maar, hijgde hij, maar eerst heel langzaam, maar wel helemaal erin.
Zo gezegd, zo gedaan. De aanblik van Ton 's machtige licht behaarde bilpartij, boven zijn stuitje een kroontje zwart krullend haar wonden me zo op dat ik aan allerlei nare dingen moest denken om niet voortijdig met een kater het feestterrein te moeten verlaten.
Goed doorstoten, beval Ton en bij elk diepgaande beweging van mijn kant vormde zich een steeds langer wordend vochtspoor aan Ton's penis.
Steeds sneller werden onze bewegingen en na verloop van tijd was het als of een onzichtbare, ijzersterke hand probeerde om mijn eikel van de rest van mijn lijf te scheiden. Ton duwde nu met kracht zijn natte kont tegen me aan, zuchtte, kreunde en schoot met kracht zijn sappen ver voor zich uit. Door het knijpen van Ton 's sterke bilspieren was er voor mij ook geen houden meer aan en ontlaadde ik me in hem. Drijfnat bezweet zochten we zwijgend de douche op.
Ik wilde nu zelf ook zo snel mogelijk deze ervaring meemaken en thuis probeerde ik met allerlei attributen of mijn kontje al ruim genoeg zou zijn om Ton te ontvangen. Wonder boven wonder, want ik was bang dat het erg pijnlijk zou zijn gaf het invoeren van een voorwerp in mijn anus een het gelijktijdig masturberen me een enorme kick, zodat ik nauwelijks kon wachten op een gelegenheid om Ton te verleiden. Toen ik na een wedstrijd avond aan mijn teamgenoten aanbood om de wedstrijdformulieren in zijn brievenbus te deponeren was ik een en al besloten als hij me binnen zou laten en alleen zou zijn, dat het moment was. Zelfs de noodzakelijke voorbereiding met wat vaseline had ik na de wedstrijd op het toilet al aangebracht, baat het niet dan schaadt het ook
niet.
Ik belde aan.
Hallo, jij bent nog laat.
Ja, ik kom de wedstrijdformulieren even afgeven.
Ga even zitten, wil je wat drinken?
Doe maar wat fris.
B. kwam terug met een glas cola en ging zelf ook zitten.
Heb je alles gewonnen?
Nee, een partij maar en we hebben verloren..
Eigenlijk moet je dus over de knie.
Als dat zou kunnen lokte ik hem uit.
Nou ik ben alleen thuis er is niemand die je tegenhoudt.
Dat liet ik me dus geen twee keer zeggen, ontdeed me van mijn broek, schoenen en onderbroek en ging bij Ton op schoot zitten.
Gek, wat ben je van plan.
Ik heb goed getraind de laatste weken, antwoordde ik zijn broek openend en zijn al harde mannentrots tevoorschijn halend.
Ik ging wijdbeens boven hem staan en liet me langzaam tot boven zijn glanzende top zakken. Proberen maar,als het niet kan ga ik wel gillen.
Als je dat maar laat, rustig aan maar, ik heb ook nog buren.
Ik was het woord rustig al vergeten, want ik had besloten alles of niets te spelen en liet me dus pardoes op Ton schoot ploffen.
Auw, niet zo wild kreunde Ton , mijn vel hoeft er niet af.
De combinatie van de vaseline en Ton 's altijd aanwezige vocht zorgde echter ervoor dat de eerste keer tot beider tevredenheid verliep. Ton stond voorzichtig op van de stoel, tilde me op zonder contact te verliezen en liep naar de tafel, waar hij me ruggelings op liet zakken en begon me te neuken.
Trek je jezelf maar af jong, want ik hou het niet zolang vol denk ik.
Toen mijn zaad over mijn onderbuik een spoor vormde haalde Ton zijn pik eruit en spoot over mijn hele lijf. De volgende keer krijg je me helemaal, niet alles in een keer, kleine jongens moeten geduld hebben. Vooruit opstaan, sprak hij me speels een tik voor mijn bil gevend.
Het werd me in die tijd ook duidelijk dat ik werkelijk Ton s enige contact was, wat me op een of andere manier zowel trots als angstig maakte.
Trots omdat hij mij gekozen had en angstig omdat ik niet echt een vaste relatie wilde. Per slot van rekening was Ton getrouwd en zou het altijd een soort geheim complot blijven waarover te zijner tijd toch geroddeld zou gaan worden met alle gevolgen van dien.
Nee, wat mij betreft was het zo goed en stoelde het geheel meer op passie dan op liefde, daarvoor vond ik mezelf nog te jong en bovendien zou het ook om leeftijdsredenen Ton behoorlijk in de problemen kunnen brengen.
Zo besloot ik wat minder frequent contact met Ton te hebben, wat resulteerde in een wanhopige en boze Ton die me na een aantal weken bij de achteringang van onze tuin stond op te wachten.

Waarom zie ik je bijna nooit meer dan alleen tijdens de training, heb je iemand anders, ben ik niet meer goed genoeg, te oud, wat is het? Ik vertelde me hem mijn beweegredenen en dat ik mezelf vooral nog veel te jong vond om zo'n gecompliceerde verhouding aan te gaan.
Ja, maar je hebt me nu na die laatste keer bij me thuis gewoon laten stikken, helemaal niets laten horen,noppes, niks...
Omdat ik niet wist wat ik moest doen, misschien is het beter om alles maar even op zijn beloop te laten. Dacht je dat ik het zo makkelijk had. Mijn werk, het trainerschap, mijn vrouw...
Maar verdomme ik dan, ik ben nu net 17 en jij, of moet ik U zeggen bent ruim 20 jaar ouder, zou ik niet in de war zijn, ik woon thuis, mijn ouders weten van niks en natuurlijk ben ik hartstikke opgewonden dat ik nu van mezelf zeker weet dat mijn leven anders zal
verlopen dan dat van de gemiddelde burger, natuurlijk ben ik uiterst geil op je, maar begrijp je niet dat we beter een rustpauze in kunnen lassen, ik ben per slot van rekening de puber en jij gedraagt je als een puber, ze kunnen je verdomme zo oppakken voor de dingen die we doen.
Ik ben ook eigenlijk een puber, antwoordde Ton te neergeslagen, het is niet zo dat ik maar aangerotzooid heb met allerlei vriendjes en pupillen, het is voor mij ook de eerste keer als je het goed beschouwd en misschien heb je daarom wel gelijk. Ik moet nu gaan. Hij omhelsde me en liep zonder verder iets te zeggen weg.
Die komende weken ging de centrale training niet door. Ton was ziek, overspannen zeiden ze, hij was ook niet aan het werk bij het bedrijf waar hij overdag werkte en als ik langs zijn huis liep brandde er meestal geen licht 's avonds en ik begon me toch wel wat ongerust te maken of hij zichzelf misschien wat zou aandoen. Op een dag stond er een verhuiswagen voor zijn flat en het was duidelijk dat het om een verhuizing uit zijn appartement ging. Zijn vrouw zag ik wel, Ton niet, maar vragen waar hij was durfde ik niet.
De vakantie naderde en het sportseizoen liep ten einde. Van Ton hoorde ik helemaal niets en niemand kon ook maar iets zinnigs vertellen. Hij zou in scheiding liggen, even ergens anders wonen en dat soort geruchten deden de ronde. Langzaam sleten de herinneringen en accepteerde ik al min of meer dat ik hem niet meer zou zien. Een nieuwe studie nam zijn aanvang, een nieuw trainingsjaar begon, maar er was een ander die de centrale trainingen deed en met het verdwijnen van Ton verdween ook mijn belangstelling voor fanatiek te trainen en werd muziek maken en uitgaan belangrijker.
Het voorjaar erop was hij er weer even plotseling als hij verdwenen was en wel op de zelfde plek.
Stik, je laat me doodschrikken, waar was je al die tijd?
Daar heb ik nu geen tijd voor om dat even uit te leggen, hier is een brief met mijn adres en als je wilt kun je erop reageren. Hij drukte een enveloppe in mijn hand en weg was hij weer.
Ik ging het huis binnen, ging naar mijn kamer, plofte op bed, opende de enveloppe en las:

"Beste D., Sorry voor de onzekerheid waarin ik je naar alle waarschijnlijkheid
achtergelaten heb. Ik was even helemaal aan het einde en heb mijn leven opnieuw moeten arrangeren. Zoals je waarschijnlijk wel vernomen hebt ben ik gescheiden en verhuisd. Tussentijds heb ik een paar maanden bij mijn broer gewoond. Mijn nieuwe adres geef ik je hierbij. Je bent en blijft hoe dan ook altijd welkom." Je nog even toegenegen Ton,
PS Ik verlang erg naar je

Onder aan de brief stond een adres en een telefoonnummer in een naburige stad.
Het was ook de stad waar ik nu mijn studie volgde, dus het zou voor de hand liggen dat ik snel contact opzou nemen, maar om de een of andere reden (trots ??, jij hebt mij laten stikken, wacht jij nou maar even??), duurde het nog weken voordat ik op een
wat landerige, benauwde zondagmiddag de telefoon pakte en hem opbelde.
Hallo, met mij.
Ja, met jou? Ben jij het echt?
Ja, is het goed dat ik even aankom vanmiddag ?
Prima, weet je het te vinden ?
Ik denk het wel, het is toch die wijk aan de westkant bij dat park.
Ja dat klopt.
Nou tot straks dan
Ik nam de bus die vlak langs de wijk liep en zocht naar een informatiebord. Gelukkig was het niet al te ver. Ton 's nieuwe onderkomen lag aan de rand een soort van zomerhuisjespark, dat tegenwoordig ook vrij veel permanent bewoond werd.
Het was een houten niet al te grote woning, die werd omgeven door een grote beschutte tuin. Ik had verwacht dat B. wel open zou doen als hij mij zou zien, maar de deur stond open en op een briefje dat meteen punaise erop bevestigd zat stond: "Loop maar door de woonkamer en over het terras richting tuinhuis, ik ben achterin aan het werk., Ton "
De achtertuin was nog groter dan ik verwacht had en bij de heg was Ton in zijn blote bast aan het werk.
Zo daar ben je dan zei hij opgewekt. Hij zag er goed uit en had nog niets van zijn aantrekkingskracht voor mij verloren.
Zullen we even in de schaduw gaan zitten en hij wees naar twee stoelen en een tafeltje die iets verder op onder een linde stonden.
Je lust zeker ook wel een pilsje met dit weer ?
Ja, hoor dat sla ik niet af, maar sinds wanneer drink jij ?
Och drinken, zo nu en dan, ik ben eigenlijk aan het afkicken. Het afgelopen jaar was niet zo'n succes nietwaar.
Vertel maar op, dan hoor ik het nu eens uit eerste hand.
Wat vertelden ze dan over mij ?, informeerde Ton nieuwsgierig en tegelijk wantrouwend.
Nou dat je gescheiden was.
Dat klopt.
Dat je in een inrichting zat.
Dat klopt niet.
Dat je ontslagen was als trainer omdat je je handen niet thuis kon houden.
Wat ?
Nou nee, sorry dat verzin ik maar ter plekke.
Rotjong.
Nou dat laatste deel is toch waar ?
Nou en vond jij het erg ? Je bent zelf geen haar beter, oudere heren verleiden...Nou vooruit laten we hier maar over ophouden en ons bij de feiten houden.
Ik heb besloten dat het beter voor mij is om ongetrouwd door te gaan en rustig aan te onderzoeken hoe ik mijn leven verder in wil richten. De reden dat ik jou die brief in handen speelde is dat ik na een tijd van overwegen nog steeds vind dat ik wel met
jou verder wil, alleen hoe moet nog duidelijk worden. Het is natuurlijk wel van belang dat er van jouw kant ook enige affectie zal moeten bestaan anders zal ik naar een andere oplossing moeten gaan zoeken.
Je vraagt nogal wat, ik ben pas net met een studie begonnen, heb een heel ander leven, wil me eigenlijk nog niet binden en ben hartstikke gek op jou.
Meen je dat ?
Ja of ik dat meen, anders was ik überhaupt hier niet heen gekomen. Maar of alles al zo definitief geregeld moet worden, ik weet niet of ik daar al aan toe ben.
Woon je nog steeds thuis.
Ja, dat wel, maar ik blijf regelmatig bij kennissen in deze stad, want ik studeer hier.
Dat wist ik al.
O ja ?
Ja, ik heb je regelmatig in het centrum gezien en ben je gevolgd en heb daardoor begrepen dat je hier studeerde. Zou je niet op kamers willen.
Natuurlijk wel, ik heb beste ouders, maar echt vrij ben je nooit, hoe goed ze het ook menen.
Je kunt hier wel een plek krijgen.
Bij jouw in huis, dat lijkt me niet zo'n goed idee, dan komt er van studeren niets meer, ja mannelijke geografie misschien.
Nee, dat was ook niet mijn bedoeling voorlopig, maar wat dacht je van het tuinhuisje, dan zijn we in elkaars buurt en toch min of meer vrij.
Ja, ja, min of meer, maar ik heb dus op dit moment niet de behoefte aan een soort van ouders controle.
Dat is ook helemaal mijn bedoeling niet, ik zal echt geen claim op je leggen als blijkt dat het helemaal niet goed uitpakt en ik zal je ook niet zomaar de deur uitschoppen ook al zou je met een ander thuiskomen. Nee de bedoeling is dat je voor je eigen
spullen zorgt, in principe zelf kookt, dus echt op kamers zit en dus ook gewoon een redelijke huur betaalt. Willen we het later anders regelen dan zal de toekomst dat wel uitmaken.
Nou dt klinkt redelijk, ik hoop alleen dat het ook zo uitwerkt en dat mijn ouders het er mee eens zijn, want ik heb geen studiebeurs.
Het was ondertussen een uur of zes geworden en het koelde snel af.
Zullen we naar binnen gaan, je kunt wel blijven eten vanavond, ik heb er min of meer al op gerekend.
Ok‚, maar ik wil eerst het mijn toekomstige woonruimte wel eens bewonderen.
Dat zal je meevallen, want het is altijd al als logeerkamer gebruikt, ook door de vorige bewoners.
Het viel inderdaad alleszins mee en naast een flinke slaap/zitruimte was er een aparte kleine keuken en een toiletruimte met douche.
Tjee, best wel te gek.
Dat dacht ik.
We liepen naar Ton's woning, onderweg sloeg Ton zijn arm om me heen.
God jongen, wat heb ik je gemist..
Ik jou ook, ik wist absoluut niet waar je was en durfde het ook aan niemand te vragen omdat ze toch al wat over ons aan het smoezen waren.
Geeft niets, je bent er nu weer.
Ja, maar rustig aan hè hadden we afgesproken.
Nou vandaag even niet, antwoordde B. en trok me tegen zich aan.
Even noppen.
Noppen ?
Ja, dat doen paarden toch, even lekker met de nekken tegen elkaar en hij voegde de daad bij het woord.
Alle weerstand was al lang verdwenen en de tijd voor het eten deed ons vergeten dat we elkaar bijna een jaar niet gezien hadden.
Je bent nog mooier geworden dan je al was, vleide Ton.
Dat zal wel.
Ja wat volwassener, wat steviger en niet zo haastig.
Nou over haastig gesproken, moet jij wat zeggen, je kwam al zowat als ik naar je wees...
Ja, maar dat kwam door de spanning, het onzekere, het verbodene, ik wilde zo snel mogelijk het grootst mogelijke genot bereiken en dan maar net doen of er niets gebeurd was. Trouwens, jij krijgt ook al flink wat haar op je borst.
Vind je dat leuk.
Ja, hoor, ik houd wel wat van een wat mannelijke man, die gladde body-builderstypes moet ik niet zo.
Je moest eens weten hoe ik op jouw geilde als je je omkleedde en waste na de trainingen.
Dat zag ik best hoor en je zeker lekker aftrekken als je 's avonds thuis in je bed lag.
Ja, hoe weet je dat, deed je zeker zelf ook.
Zal ik je nu maar eens aftrekken dan, je staat op springen zo te zien. Zonder op antwoord te wachten nam Ton mijn rechtopstaande jongens trots tussen zijn handen en rolde hem op en neer.
Vind je dat lekker.
Niet als je het zo snel doet en ik ben altijd wat aan de droge kant weet je nog wel. Ton deed wat speeksel op mijn top en bracht me in enkele ogenblikken aan het spuiten, zelf kwam hij op me zittend vanzelf klaar en ging daarna op me liggen.
Oh jongen, wat heb ik jou gemist, ik hoop dat we het ook op ander gebied goed zullen kunnen vinden. Ik wil je nu niet weer kwijt.
Ik antwoordde niet omdat ik onze verhouding wel wilde, maar toch ook nog erg onzeker was.
Drie weken later nam ik mijn intrek in het tuinhuis en alles liep redelijk op rolletjes. Ton liet me inderdaad vrij en het was eerder ik die bij hem binnenliep dan omgekeerd. Toch had Ton regelmatig last van depressies en viel dan terug op zijn alcoholische zwakheid met alle bijbehorende gedragingen.
Hij kon dan midden in de nacht binnen komen vallen en dan moest ik hem troosten of seks met hem hebben of samen de fles leeg maken. Het enige voordeel was dat hij dan meestal wat passiever was en het heerlijk vond om eens stevig genomen te worden.
Ja, in mijn reet, in mijn reet, lalde hij dan, toe maar, toe maar geile schoonheid van me. Ook kwam hij dan niet zo gauw klaar zodat ik stevig te keer kon gaan zonder dat hij riep, stop, stoppen nu, ik ben er al, ik kan dat nu niet meer hebben.

Langzamerhand kwamen de depressies met steeds grotere tussenpozen en leek hij wat stabieler te worden. Hij was ook weer voor halve dagen aan het werk wat ook prima was, want hij zag weer eens wat andere mensen en begreep ook dat ik wel eens moe was en geen
zin had om direct na een dag studie weer lastig gevallen te worden met allerlei huishoudelijke futiliteiten.
Op een vrijdagavond avond had hij een collega van zijn werk meegenomen, of meegenomen, die man had zichzelf min of meer uitgenodigd toen ze naar het werk in een café‚ iets te diep in het glas hadden gekeken.
Dan gaan we bij jou wel wat eten, had hij gezegd.
Ik zou die dag voor het eten zorgen en stond dan ook voor de taak om niet 2 , maar 3 hongerige monden te vullen. Gelukkig was er zat in huis.
Goh, ik wis nie dat je een huishoudster had grapte de man -Enzo heette die- en gaf me een klap op mijn achterwerk.
He, handen thuis anders ga je maar gras eten in de tuin.
Ton zat er een beetje verloren en aangeschoten bij, normaal zou hij woedend en jaloers zijn geweest, maar nu leek hij alles goed te vinden.
Enzo bleef wat opdringerig om me heen draaien. Het was geen onaardige vent om te zien, ongeveer 60 schatte ik hem, een beetje te dik Italiaans type en zo bronstig als het maar kan.
Meneer komt zeker wat tekort thuis.
'k Zal je neuken, hoerejong..en onderwijl ritste hij zijn broek open en haalde er een flink overspannen deel uit. Ton was ondertussen op de bank min of meer in slaap gesukkeld, dus op zijn hulp hoefde ik niet te rekenen.
Opgerot nou spaghettivreter.
Help me maar nou even schat, probeerde hij nog, terwijl hij zelf al begonnen was met zijn rechterhand oefeningen. Passieloos zwabberde zijn enorme apparaat wat heen en weer zonder dat er iets opwindends aan te beleven viel.
Oke, laat maar zitten, ik gaf hem een zet en hij plofte naast Ton op de bank neer en belandde al morrend ook in dromenland.
Ouwe lullen.

Mijn humeur was er niet beter op geworden, ook al omdat ik een wat andere start van een weekend had verwacht; Van eten maken kwam niets meer en ik nam zelf maar een paar gebakken eieren en wat brood en legde vervolgens een briefje op tafel dat voor wie er nog wat eten wilde brood en eieren in de ijskast te vinden waren. Daarna ging ik naar Ton's slaapkamer, kleedde me uit trok een laken over me heen en viel vrij spoedig in slaap.
Het zal een paar uur later zijn geweest dat ik wakker werd door rumoer uit de keuken. De heren waren aan het eieren bakken en zo te horen was het alcoholgebruik nog niet gestopt.
Dan blijf je hier toch slapen, met die auto wordt toch niets meer hoorde ik Ton zeggen.
Ook dat nog.
" Gaan jullie maar aan die kant met zijn 2-en gezellig bij elkaar liggen, dan kan ik ten minste nog even rusten en kan ik niet ongewenst van jullie drankkegels te genieten " verwelkomde ik de twee wankelende figuren die probeerden toch nog op een of andere manier stilletjes binnen te komen.
Min of meer beschaamd en geschrokken deden ze in hun roes ook nog wat er gevraagd werd.
En ga jij maar het verste weg liggen, dan hoef ik je even niet te zien.
Enzo lag dus tussen Ton en mij in als een soort buffer. De dikke donkere man had zich uitgekleed tot op zijn witte T-shirt na en lag netjes samen met Ton op de andere helft op het bed. Al gauw klonk er een ronkende ademhaling uit beider kelen, want de fles wijn die ze tijdens het eten hadden opgedronken had zijn uitwerking na al het voorafgaande drankgebruik niet gemist.

Het was wel een grappig gezicht, net twee zatte broertjes die als een stel jonge katjes in een mand tegen elkaar aan lagen te pitten.
Ton had ondertussen zich het hele laken toegeëigend, maar omdat het behoorlijk warm was die nacht sliep Enzo rustig door.
Op de een of andere manier integreerde zijn grote goedmoedige, kont me wel die onder zijn T-shirt uitkwam. Voorzichtig bevoelde ik de zachte vleesmassa en ging langzaam met een vingertop langs zijn bilspleet.
Geen reactie.
Ik zocht met mijn rechterhand in het nachtkastje achter me naar de vaselinepot en toen ik die gevonden en geopend had en een flinke klodder op mijn wijsvinger had gedaan zocht ik Enzo's bilspleet weer op en smeerde hem zo onmerkbaar mogelijk in.
Hij was echter nog steeds zo verdoofd, dat zelfs toen ik met mijn vingers bij hem binnendrong er nog geen teken van verzet of leven kwam. Dit alles wond me zo op dat mijn krijger al helemaal paraat was voor de strijd en zich onverschrokken naar het strijdperk begaf.
Ook het binnendringen van mijn eikel stuitte nauwelijks op verzet, zo ontspannen lag de lobbes nog te slapen. Pas toen ik helemaal doorstootte gaf een knijpend gevoel en een zacht "HMmmmmm, hmmm..." aan dat niet alles aan hem voorbij ging.
Ik hield me een poosje doodstil en zocht met mijn rechterhand zijn pik op die ik voorzichtig maar stevig ter hand nam en langzaam begon te kneden.
Ik voelde al snel dat ik resultaat boekte, mijn hand werd gevuld met de stevige, nog wel niet volledig opgerichte, maar al wel vochtig paal van Enzo en ik begon voorzichtig in hem te bewegen.
Enzo kreunde, verstijfde nog meer en duwde nu zijn dikke reet stevig tegen me aan, ging weer naar voren, duwde weer terug en voerde al snel het tempo zo op dat ik bang was dat Ton wakker zou worden van onze escapades. Voordat het zover zou komen voelde ik dat Enzo zijn zaad al in het strijdgewoel stortte en door het herhaaldelijk samentrekken van zijn sluitspier mij ook in een onhoudbare diepte meesleurde.
Enzo's zaad belandde op Ton's rug die daarop geërgerd wakker werd en begon te foeteren dat hij het niet leuk vond dat Enzo hem ongevraagd onderspoot. Dat ik ondertussen mij nog steeds krampachtig probeerde stil te houden met mijn half stijve pik in Enzo's kont ontging hem gelukkig geheel.
Sorry, sorry, mompelde een bezwete Enzo. Ik werd zo opgewonden van het tegen je aan liggen dat ik het niet meer hield. Er klonk wat gemor uit Ton's hoek, maar deze was nog niet zo bij zijn positieven blijkbaar, want even later snurkte hij weer.
Ondertussen zat ik nog steeds tussen Enzo.'s goedige billen en verstijfde mijn jongenslid alweer.
Toe maar, toe maar fluisterde Enzo
Maar ik was te moe om nog een keer de strijd an te gaan en viel nog steeds in Enzo bezweet in slaap.
Ton werd de volgende morgen het eerst wakker en hoewel de innige omklemming tussen Enzo en mij verbroken was, gaven de sporen op de lakens wel aan wat er die nacht gepasseerd was.
Ton zei niets, maar stond op ging naar de douche en liet het water stromen. Voorzichtig schoof ik bij de nog steeds in diepe slaap gehulde Enzo weg en ging naar Ton toe.
Hij keurde me geen blik waardig.
Dit was geen afspraak.
Dat jij zo zuipt en dan ook nog zo iemand meeneemt ook niet.
Rot op, ik kan je even niet zien nu.
Al goed, ik ga wel naar mijn eigen hok. Ik pakte, mijn spullen en verdween.

Enzo verscheen bij Ton in de badkamer.
Dat was toch niet nodig, het was toch ook mijn en inderdaad ook een beetje jouw schuld. Hij had er gewoon de pest in dat je het weekend zo begon en nam via mij min of meer wraak op jou.
Dan had jij verstandiger moeten zijn.
Moet jij zeggen, op de zaak houd jij ook niet altijd je handen thuis.
Maar ik zit je niet in je reet.
Dat moest je ook maar niet doen. Laten we ophouden en afspreken dat dit niet meer voor zal komen en haal dat jong op.

Later zaten we zwijgzaam aan de ontbijttafel.
Geen van drieën had nog moeite gedaan om zich al goed aan te kleden. Enzo zat nog steeds in zijn blote kont en t-shirt, Ton had een loshangende gele badstof ochtendjas omgeslagen en ikzelf vond het blijkbaar genoeg om een slip aan te hebben.
Samen zijn we netjes aangekleed, grapte Enzo.
Ton reageerde met de opmerking dat netheid niet in je kleding zat, maar in je gedrag.
Hij was nog steeds niet in zijn hum en dat zou die hele zaterdag bijna zo blijven.
Enzo mocht echter wat hem betreft blijven en later op de middag na een apéritief thuis werd besloten dat we samen ergens zouden gaan eten.
Hmm, dan gaan we naar de Griek, daar hebben ze prima voer en leuke bediening.
Ja, ja dat zal wel, maar vooruit als Enzo het ook goed vind ?
Enzo had geen bezwaar.
Het eten was er prima en behalve leuke bediening kwam er halverwege de avond ook nog een kennis van Enzo binnen, een zeker Marco, ongeveer Ton's leeftijd en duidelijk van ons zelfde merk. Ton schoof onrustig op zijn stoel heen en weer toen deze Marco hem ook uitbundig groette.
En dat is mijn vriend, zei Ton op mij wijzend.
Oh wat leuk, dan leer ik hem ook eens kennen.
Het was me wel duidelijk dat Ton en Marco elkaar niet voor het eerst zagen en waarschijnlijk was er wel eens sprake geweest van wat meer dan een gezamenlijk etentje.
Na de maaltijd gingen we naar het appartement van Enzo, niet ver van Ton's woonplek.
Het was een sjiek penthouse, dat Enzo zich als procuratiehouder van het bedrijf waar Ton werkte zich wel kon veroorloven.
Alles was eigenlijk van een beetje te Italiaans design-niveau, maar ja, ieder zijn smaak.
De rest van de avond verliep verder rustig, wat drinken, wat praten over koetjes en kalfjes, geen opwinding, geen geruzie en om een uur of een vertrokkenTon. en ik naar huis, nadat we Enzo verzekerd hadden dat we binnenkort weer contact zouden opnemen.
Even goede vrienden, vroeg hij nog aan de deur.

Even goede vrienden, antwoordden wij in koor.

Stil liepen we naar huis.
Jij zegt ook niet veel, zei Ton.
Jij dan wel, katte ik terug.
Even goede vrienden, mopperde Ton, hij kan mijn rug op.
Dat doet hij toch al als hij de kans krijgt en dat maatje, die Marco in dat restaurant volgens mij ook.
De pot verwijt de ketel nietwaar ?
Waar ken jij Enzo eigenlijk van, alleen van je werk?
Welnee, Enzo was Italiaans kampioen en toen hij later in Nederland kwam wonen heb ik jarenlang met hem in een soort van veteranenteam gespeeld.
We waren allebei getrouwd en samen tafeltennissen was een soort van alibi om onopvallend met elkaar contact te hebben.
Hadden jullie veel "contact" met elkaar, vroeg ik op spottende toon.
Nou nee, niet dat contact waar jij op doelt, we praten meer over ons anders zijn en hoe we het op zouden lossen in de toekomst. Natuurlijk is er wel eens wat gepasseerd tussen ons tweëen, maar een echte relatie hebben we in die zin nooit gehad, daar waren
we ook te bang voor in die tijd. Later kwamen we ook nog samen in het bondsbestuur en in het conservatieve sportwereldje keek je wel uit om te vertellen dat je eigenlijk van mannen hield.

Mmm, antwoordde ik.

Wat mmmmm..,
Nou gewoon Mmmm.., het valt me mee wat je over hem vertelt na die uit de hand gelopen nacht van gisteren.
Ondertussen waren we thuis aangekomen.
Even goede vrienden weer ?, vroeg Ton toen hij de deur opende.

Betere vrienden !