Tafeltennis Enzo - 2

Enzo knikte berustend, allang blij dat hij kon gaan liggen.
Zullen we je shirt en je broek maar even uit doen en wassen, zo kun je morgen toch ook niet over straat en jouw maat kleding hebben we hier niet.
Zijn shirt en onderhemd verdwenen in de wasmachine en de broek maakte Ton met een spons en wat lauw water de broek zo goed als mogelijk schoon.
Enzo stond er wat wankelend steunend tegen de deurpost bij als een schuldig kind. Ineens begon hij hartverscheurend te huilen.
Ik weet het niet meer, ik weet het niet meer...
Rustig maar, Ton sloeg zijn arm om hem heen en leidde hem naar de bank.
Ga nu eerst maar eens slapen, morgen praten we wel verder. We komen er samen wel uit.
Enzo ging liggen en nog geen minuut later klonk zijn geronk.
Toch wel een lief Beertje als je hem zo ziet.
Maar wel lastig, kom we gaan ook slapen.
De volgende morgen vroeg werd ik alleen wakker en hoordeTon en Enzo praten, of praten is eigenlijk niet het goede woord, Ton sprak troostende wooden en Enzo huilde maar wat voor zich uit.
Gaat het niet goed.
Hij is volledig in de war, hij weet niet wat hij wil, wie hij is en volgens mij moet hij naar een dokter.
Hou me vast, hou me vast snikte Enzo, terwijl hij mijn hand pakte.
Ga jij maar even naast hem zitten, ik kijk even of ik wat kalmerends kan vinden.
Enzo kroop helemaal tegen mij aan en legde zijn hoofd op mijn schoot.
Ik streelde zijn krullende grijszwarte haar. Na een paar minuten werd hij wat rustiger.
Wat is er nu jongen, vroeg ik.
Ik vind mezelf zo nutteloos.
Waarom dan.
Ik maak steeds alles kapot, doe de verkeerde dingen en voel me alleen.
Je bent hier nu toch en je mag best een tijdje blijven als dat nodig is, nietwaar Ton .
Ton antwoordde niet direct.
Als het nodig is, natuurlijk, maar..
Maar wat, hij heeft nu hulp nodig, toen jij in de put zat was je toch ook bij je broer ?
Ja, al goed, Enzo wil je hier blijven, dan kun je in het tuinhuis, waar Dick. eerst heeft gewoond. Enzo knikte berustend en dankbaar.

De eerste weken van Enzo`s aanwezigheid liepen moeizaam, hij was regelmatig volledig de kluts kwijt, dronk toch te veel en wilde niet naar een psychodokter of zo iemand.
Ik ben niet gek.
Als jij je of niet wat normaler gaat gedragen of je niet laat behandelen, dan ga je de volgende week de deur uit viel Ton nu uit. Hij was het duidelijk zat.
Ik zei maar niets.
Enzo was duidelijk onder de indruk van Ton `s woorden en keek mij hulpvragend aan.
Ton heeft gelijk, je moet toch wat veranderen, als je nu eens begint om niet te drinken, dan doen wij dat ook niet. Vanaf die avond dronken we water bij het eten en namen we `s avonds een sapje.
Echt vrolijk werden we er niet van, maar Enzo werd met de dag dragelijker, alhoewel het hem duidelijk moeite kostte niet te drinken.
Hij was dan nog wel geen echte alcoholist, een gewoontedrinker was hij wel.
Hij werd wel steeds serieuzer in zijn gesprekken en het viel me op dat ik steeds meer voor hem ging voelen.
Ton was de hele dag naar zijn werk op het Bondskantoor en had geregeld dat Enzo het werk thuis kon doen. Dat hij daarmee de kat op het spek bond kwam niet in hem op.
Door zijn niet alcoholgebruik werd Enzo steeds vitaler en hoewel hij nooit echt slank zou worden zag hij er best appetijtelijk uit. Hij zag eruit als een echte forse Italiaanse geile huisman. Thuiskomend na een zware warme studiedag leek Enzo in een geruite boxershort op een ligstoel onder de boom in de schaduw te slapen.
Ik plofte in de stoel naast hem neer en observeerde hem.
In zijn wat knellende short tekende zijn stevige mannelijkheid zich duidelijk af.
Het wondt me toch wel op.
Oh wat zou ik jou nu graag pijpen, mompelde ik binnensmonds.
Ga je gang, antwoordde Enzo met gesloten ogen.
De smeerkees had me dus best gehoord, maar ik liet het me geen 2 keer zeggen. Ik knielde bij hem neer, worstelde zijn apparaat met moeite uit de te strakke short en nam het tussen mijn lippen.
Goed zo jongen goed zo, ga door...
Al snel lagen we allebei uitgekleed op het gras te vrijen en toen Enzo kwam probeerde hij de zon te blussen, zo leek het ten minste. Al het zaad dat hij de laatste weken blijkbaar opgespaard had kwam er in een lange straal uit en belandde na een grote boog op zijn donker behaarde borst.
Mijn portie mengde zich met zijne op dezelfde plek en ik plofte op hem, kuste hem en rook de geur van onze levenssappen vermengd met zweet.

Shit, ik hoor de auto van Ton
Is die nu al thuis?
Normaal nooit, maar het is zijn auto.
Ga jij maar in het bad, dan trek ik snel mijn broek weer aan.
Ik lag nog niet goed en wel wat achteloos op mijn rug te dobberen of Ton stevende al op ons af.
Zo, lig jij Enzo te verleiden in je mooie blote kont.
Nee hoor, dat heb ik al gedaan.
Ja, ja dat zal wel, nou dan is het nu mijn beurt om mijn oude vriendje eens te verwennen en Ton kneep Enzo plagend in zijn zij.
Hé rotjong niet doen, schrok Enzo op uit zijn stoel. Wat is er je hebt zo'n goede zin en je bent erg vroeg.
Is dat zo, nou ja ik dacht ik kom maar eens even controleren of jullie wel van elkaar af kunnen blijven.
En daarom ben je zo vrolijk ?
Nou nee, ik kreeg vanmiddag te horen dat ik jou baas ben geworden.
Wat ben je nu Bondsvoorzitter.
Zoiets ja...
Mooi bestuur is dat, jij en Enzo en die andere nicht wie was dat ook weer ?
Peter, ja maar die is alleen maar districts gedelegeerde.
Maar toch, wanneer krijgen we nou het eerste gemengd mannentafeltennistoernooi ?
Nou zo hard zullen we maar niet van stapel lopen, maar een klein stuntje lijkt me wel leuk.
Waar had je aan gedacht ?
Nou ik had gedacht om ons een openingswedstrijd te laten spelen bij een groot landelijk toernooi.
Ons, wie ons ?
Ik met jou tegen Enzo en Peter.
Ik snap er nog weinig van, wat voor een toernooi is dat dan.
Een jeugdtoernooi voor aankomend talent.
Ja ja, mooie jeugd zijn jullie, jullie willen zeker de jeugd verkennen.

Zo kan het wel weer, nee serieus, per slot van Rekening is Enzo oud Italiaans kampioen en heb ik, al zeg ik het zelf toch ook twee keer niet zo gek gedaan bij de Europese kampioenschappen.
En ik dan ?
Jij was een keer jeugdkampioen, so what.
Ja dat is al zes jaar geleden, ik ben niet eens jeugd meer.
Nou goed dan, dan geen jeugdtoernooi, maar een oud-jong dubbeltoernooi.
Nou dat lijkt er meer op, mengde Enzo zich nu in de discussie en ik moet dan met Peter tegen jullie de openingswedstrijd spelen ?
Ja.
Top, dan krijgen jullie een flink pak slaag.
Nou je mag eerst wel iets aan je conditie doen.
Mijn conditie is best, kleed je maar eens uit dan zwemmen we vijftig baantje maximaal in dit badje van je en dan zullen we wel eens zien wie het eerst afhaakt.
Het was wel grappig om te zien om twee bijna 60-jarigen hanen te zien kempen.
Ton liet het zich niet zeggen en had in een handomdraai zijn kleding afgelegd en sprong in het water.
Nou kom maar op spaghettivreter !
Hè.hé, kan het wat beleefder meneer de voorzitter.
Beiden lieten zich niet kennen en voltooiden de vijftig baantje -weliswaar van zo`n 15 meter- al hijgend en puffend.
Enzo lag een paar baantjes voor, maar stond nog steeds zwaar te hijgen toen Ton zijn taak voltooide.

Goed gedaan oude reus, pufte Ton , terwijl hij op Enzo's schouders steunde.
Nou er moet nog wel even getraind worden heren, dit was meer een nijlpaardenrace.
Bijna tegelijkertijd doken Enzo en Ton op me en duwden me stevig onder water.
We willen jou wel eens zien over 40 jaar, repliceerde Enzo, minstens zoiets zeker, terwijl hij zij toch nog wel flink geprononceerde buik overdreven naar voren stak.
Ja,ja kunnen jullie wel tegen kleintjes.
We stoeiden nog wat in het water en na een paar minuten zei Ton : Ik vind het nou wel welletjes, er moet ook nog gegeten worden. Ik brouw wel wat lekkers, als jullie nog willen zwemmen of zo, met zo'n drie kwartier is het eten klaar.
Hij droogde zich af pakte zijn kleren op en liep opgewekt naar het huis.

Enzo floot op zijn vingers en riep: hé lekker kontje.
Ach stik, antwoordde Ton quasi geërgerd.
Zeggen we het Ton , van vanmiddag, je weet nog wel hè.
Nee, ik zeg niets, zoiets kan nou eenmaal gebeuren.
Nou misschien ook wel meer dan eenmaal.
Als het aan mij ligt liever niet, ik wil mijn oude vriend niet bedriegen.
Dat heb je dus toch al gedaan.
Nou ik weet niet of ik dat zo zie, ik was erg geil, jij was erg geil het was lekker warm, je bloed stroomt wat sneller en dan kan zoiets gebeuren.
Maar als ik het nou anders zie.
Hoe anders.
Nou dat het van mijn kant nou wel wat meer betekent
Je bedoelt dat je wat verliefd op me bent.
Zoiets ja.
Laten we daar nou maar niet aan beginnen, ik ben net blij dat ik weer een beetje op mijn pootjes terecht begin te komen.
Ben jij dan niet een beetje verliefd op mij.
Je prikkelt me wel, maar verliefd dat weet ik niet.
Ik ben eigenlijk geloof ik nog nooit echt verliefd geweest in mijn leven en ik denk dat jij gewoon graag nog een beetje de wei in wil en elke oudere heer die je tegenkomt en een beetje aardig voor je is en een beetje jouw type is het hof wil maken en zijn aandacht vragen.

Goh, wat een psychologisch betoog, maar er zit misschien wel een kern van waarheid in, alleen weet ik ook niet of ik eigenlijk wel echt van Ton houdt, we zijn al zo'n tijd samen, het wordt iets vertrouwds, je kent bijna alle dingen van elkaar, maar het wordt ook een gewoonte en soms denk ik wel eens dat er ook een ander in de plaats van hem zou kunnen zijn geweest.
Dat is in iedere verhouding een waarheid als een koe, maar houdt je maar bij Ton , het is een goede vent en als je wilt praten, echt praten, dan kun je altijd bij mij terecht, maar laten wij ons proberen van die capriolen zoals vanmiddag voorlopig maar ver te houden.

Tjee wat ben je verstandig en serieus vanmiddag...
Ja houdt me maar voor de gek, ik meen het echt.
Oké, even goede vrienden ?
Even goede vrienden.
En dus mondje dicht.
Mondje dicht, je moet hem niet onnodig kwetsen, als je echt van me gaat houden dan hoor ik het wel.
Ja, ja..
We hesen ons uit het bad, droogden ons af en liepen ook naar het huis.
Ton had op het terras de tafel al gedekt.
Geen wijn
Geen wijn, de conditie moet beter.
Ik ook niet.
Nee, jij ook niet, want ik wil wel eens winnen van die Italiaanse kampioen.
We gingen zitten.
Heet jij eigenlijk helemaal Enzo
Enzovoort, bralde Ton uit de keuken.
Ja, die ken ik al eeuwen, nee ik het Enzo Enrico Epiphanie.
Epiphanie ?, heeft dat niet iets met iets katholieks te maken, Driekoningen of zo...
Drie-eenheid geloof ik..
Weet je het zelf niet eens zeker.
Nee, ze deden bij ons thuis niets aan de kerk, we waren geloof ik communisten.
Jij weet ook niet veel van je familie.
B, keek me aan met een blik van: niet over praten s.v.p., maar Enzo antwoordde enigszins bedroefd: mijn ouders waren al jong gescheiden, ik ben bij pleeggezinnen opgevoed tot mijn 18e en die achternaam is eigenlijk van mijn eerste pleegoudergezin.
En dat waren communisten ?
Ja of socialisten, maar ik werd op school altijd gepest met vuile communist, vuile communist...
Maar goed, laten we hier maar over ophouden nu, ik ben toch redelijk op mijn pootjes terecht gekomen en met mijn nieuwe baas kan het gewoon niet meer mis gaan.

De komende weken stonden in het teken van conditie, afzien,techniek ophalen en het toernooi op poten zetten en door het bestuur krijgen.
Dat laatste was geen enkel probleem, omdat Ton zo verstandig was geweest om de meeste veteranen die in het bestuur zaten te vereren met een uitnodiging om mee te doen aan de wedstrijden en de meesten waren nog steeds ijdel genoeg om hierop in te gaan. De meeste jeugdspelers die uitgenodigd werden vonden het ook een eer of op zijn minst leuk om samen met iemand van de oude glorie te mogen dubbelen.
Het toernooi zou worden gehouden in Sittard, een flink eind van onze woonplaats, dus er moest overnacht worden. Ton regelde twee 2-persoonskamers in een hotel niet ver van de zaal. Een voor ons beiden en een voor Enzo en Peter,
Enzo en Peter, gaat dat wel goed.
Wat bedoel je.
Nou, dat snap je best.
Je bedoelt of ze elkaar wel zullen liggen of ben je bang dat het fout loopt en dat het bonje wordt.
Zoiets ja.
Nou, ik ken ze allebei, ik denk dat het wel goed gaat.
Peter was een jongen van zo'n 23 jaar,donker, intelligent, maar ook een beetje over het paard getild door zijn successen van vroegere jaren. Of hij ooit echt veel contacten in ons wereldje had gehad was me nooit duidelijk geworden.
Peter en Enzo trainden ook bij ons in de zaal, hielden ons nauwlettend in de gaten, maar weigerden om een soort van proefpartij te spelen.

Ach, wat maakt dat nou uit, het is toch maar een spel.
Nee, ik voel er niets voor antwoordde Enzo, zo blijft het voor iedereen een verrassing.
Na de training gingen we meestal naar ons huis, zwommen wat en aten en dronken wat.
Gelukkig kon Enzo goed overweg met Peter.
Te goed naar mijn zin, toen ik op een avond onverwachts Enzo's huisje binnenging - kloppen deed ik nooit, het was altijd goed - zaten ze in een niets te raden overgelaten situatie op de bank.
Eigenlijk zou ik blij moeten zijn voor Enzo, maar het deed me pijn.
Ik mompelde iets van "sorry hoor", draaide me om, gooide de deur achter me dicht en kon wel huilen.
Ik was toch van Enzo gaan houden als een soort tweede "vader", een soort van vraagbaak als Ton er niet was en ik schrok zelf van de reactie die de situatie in
de kamer bij mij teweegbracht.
De dagen erna was ik humeurig. Ik mopperde op Ton , meed Enzo en brouwde er tijdens de training niets van en dronk stiekem.
Toen ik 's avonds, of liever gezegd `s nachts op de ligstoel in de tuin hing met een zo goed als lege wijnfles in mijn rechterhand stond Enzo in een keer naast me.

Je bent jaloers hè.

Stik.
Is het zo of niet.
Ja.
Wat wil je dan.
Als ik dat wist dan was ik niet zo depressief nu.
Mm.
Het deed me pijn.
Dat ik met Peter..
Ja natuurlijk lul.
Maak dan je keuze.

Dat wil ik niet en kan ik niet, jullie zijn allebei voor mij onmisbaar, maar ik kan het niet zien dat een van jullie met een ander dan ik aanpappen.
Jij wilt alles, als er een derde hier in huis zou zijn waar je ook goed mee op kon schieten zou je dat ook geen bezwaar vinden.
Misschien wel ja. Ga nou eerst maar eens slapen, zet die gekke gedachten uit je kop en gun mij ook mijn leven, misschien botert het wel beter tussen Peter en mij dan ik had kunnen hopen.
Dat is dus wat mij dwars zit.
Je kunt niet iemand dwingen tot wat jij wilt en voelt.
Dus eigenlijk geef je niets om mij.
Dat zeg ik niet, maar anders dan jij denk ik.
Dat zal dan wel, ik ga pitten, Ajuus...
Welterusten schoonheid.
Barst.
Daar meen je niets van

Ik ging naar de slaapkamer , plofte aangekleed op het bed neer. Ton was nog niet terug van een vergadering. De fles wijn werd geleegd.


Wat is hier aan de hand.
Ik schrok wakker, het licht was volop aan en Ton stond met overjas in actetas in de kamer.
Verdomme heb je die helemaal alleen opgezopen.
Ja
Waarom.
Ik baal.
Ik vertelde hem nu het hele verhaal, vanaf de middag bij het zwembad tot nu en hoe ik me voelde.

Ton zweeg.

Ben je boos.
Boos, nou niet echt, meer verdrietig.
Omdat ik je bedonderd heb.
Ik weet niet of je dat bedonderen moet noemen. Ik kan je niet meer vertrouwen lijkt het. Je weet gewoon niet wat je wilt.
Dat zei Enzo ook al.
Zou je met ons allebei verder willen.
Hoezo. Nou zo maar, als dat het oplost en we het aan zouden kunnen.
Volgens mij is dat niks. Dat wordt een en al ruzie.
Als je zo doorgaat ook, misschien moeten we maar eens met ons drieën praten over alles.
Nu.
Ja nu, Enzo is toch nog op denk ik wat het licht brandde daar.
Ton ging kijken. Even later kwamen ze terug.

Wat nu.
Ja wat nu.
Enzo had niet veel woorden nodig om te begrijpen wat we besproken hadden.
Hij schaamde zich voor het verzwijgen, maar Ton zei dat hij dat wel kon begrijpen en dat hij geen bezwaar zag in onze driehoeksverhouding.
Enzo twijfelde, hij had momenteel een goede verhouding met Peter, alhoewel dat alleen lichamelijk was.
Wil je bedenktijd.
Ja voorlopig wel, laten we eerst dat toernooi maar eens tot een goed einde brengen en dan verder praten.

Het hotel in de plaats Sittard was een ouderwets, gezellig hotel, niet groot, maar ruime kamers, de wasgelegenheid was goed, maar moest gedeeld worden met de twee ander kamers op de verdieping.
Ons humeur was opperbest. Met ons humeur bedoel ik dan het humeur van al ons vieren. Er werd niet gerept over huiselijke problemen en de laatste weken waren vrij rimpelloos verlopen.
Als jullie winnen mag je met mij naar bed dolde Enzo tegen ons.

Peter keek niet begrijpend.
Wat is dat nou weer.
Och zo maar een weddenschap.
Hij geldt toch niet voor mij hè.
Dat moet je zelf weten hoor, je bent oud.. en wijs genoeg, maakte Peter de zin af, dat weten we nu wel.
Nou, nou heren geen geruzie in het team nou, zei Ton .
De wedstrijd zelf was volgende dag een groot succes. Er waren vijf sets en een netbal voor nodig om Ton en mij als winnaar aan te wijzen.
Enzo was duidelijk een beetje gepikeerd, dat had hij niet verwacht.
Ton was zo gek als een cent,ook toen we in de volgende ronde op conditie verloren van een op papier veel zwakker geacht Duits team. Hij had eindelijk eens van zijn oude rivaal en vriend gewonnen. In het enkelspel heb je geen schijn van kans sputterde Enzo nog.
Dat doen we in het volgend toernooi.
We liepen nar de bar.
Vier pils, bestelde Ton .
Pils ?
Ja, jij ook, eentje van mij.
Ton en Enzo gingen aan een tafel zitten en Peter en ik iets verder op.
Wat vindt jij van Enzo.
Wel aardig, antwoordde hij min of meer onverschillig.
Ik dacht dat jullie nogal close waren.
Soms, maar dat is alleen maar geilheid. Op dat gebied vallen we denk ik op elkaar.
Ik vind het best een aardige vent al is hij wat dik.
Ach ja, daar let ik niet zo op.

Het was me wel duidelijk dat Peter en Enzo nooit een liefdespaar zouden vormen en dat deed me goed.
Ik haalde nog twee pils en stelde voor om met zijn vieren naar het hotel terug te gaan om ons wat op te frissen en wat te gaan eten.
Ik moet eigenlijk vanavond naar huis, antwoordde Peter.
Naar huis en als jullie dan gewonnen hadden ?
Ja, dan was het anders geweest, maar ik heb niet zo'n zin om nog langer in dit gat te blijven.
Oké, stemde ik uiterlijk teleurgesteld, maar innerlijk juichend in.
Peter gaat naar het eten naar huis, Peter gaat naar huis , Peter gaat naar huis...

Wij moeten wel blijven als bobo's want morgen is het toernooi pas afgelopen en ik doe de prijsuitreiking en Enzo controleert de financiën .

Jammer Peter.
Volgende keer beter.
Terug in het hotel pakte Peter zijn tas in en zei ons goedendag en tot ziens.
Enzo was toch wat ontdaan.
Geeft niet, we hebben toch gewonnen.
Nou en.
Je had beloofd dat we met je naar bed mochten als je zou verliezen.
Enzo zweeg.
We namen een douche, trokken wat schoons aan en zochten een restaurant op.
Er is hier een aardige herentent in dit plaatje stelde Ton voor.
Zullen we.
Och ja , waarom niet.
De herentent was inderdaad best aardig, niet erg groot, maar wel gezellig en geen gegil en tortelduivengedoe.
De muziek was niet helemaal mijn stijl, maar vooruit.
Enzo en b,. vermaakten zich best en toen in een keer Buena Sera van Louis P. door de speakers klonk trok Enzo een eerst nog wat tegenspartelende B, de dansvloer op.

Enzo was helemaal in zijn element, Ton geneerde zich eerst een beetje, maar toen daarna nog wat rustiger gedanst kon worden waren het twee verliefde jongelingen. Of het voor deze avond opgeheven alcoholverbod hierbij een rol speelde sluit ik niet uit, maar toen de muziek stopte en zij naar de tafel terugkeerden waren ze duidelijk enigszins opgewonden en wat lacherig.
Jullie hebben het wel naar je zin hè.
Nog steeds jaloers, kom op jij gaat nu mee en voor dat ik er erg in had had Enzo me op de vloer gesleurd en tegen zich aangedrukt.
Wat ben je toch een lekker jonk.
Oorzaak drank zeker.
Nee, ik meen het, ik ben hartstikke blij met jullie. Hij drukte zich nog steviger tegen me aan en ik kon voelen dat zijn mannelijkheid stevig in mijn lies drukte. Ik kreeg het warm en was opgewonden en bang te gelijk. Wat moest ik met Ton , wat moest ik met Enzo, gaat het zo niet helemaal fout.
Mijn opgewondenheid won het en toen Ton bij onze terugkomst voorstelde om terug te gaan naar het hotel hadden we volgens mij alledrie nauwelijks geduld om ons te beheersen...