Tafeltennis Enzo - 3

Na u.

Enzo hield als een charmante gastheer de deur van zijn kamer open. Hij zette de radio aan en zocht een zender op met wat passende muziek trok Ton en mij tegen zich aan en neuriede wat voor zich heen.
Net als vroeger, sprak Ton .
Ja net als vroeger.
Ik vind het meer net als nu.
Gun ons ook wat nostalgie zeg.
Mijn linkerhand betastte voorzichtig Enzo's kruis, Ton zag dat en duwde zijn onderlijf ook tegen mijn hand en lachte. Gelijk verdelen vanaf nu.
Goed, jullie vragen erom.
Ik maakte beider onderlijven vrij en zakte op mijn knieën.
Omstebeurt zoog ik ze.
Kun je ons ook tegelijk hebben?
Ga eens wat dichter bij elkaar staan.
Met wat moeite had ik hun beiden nu in mijn mond.
Nee niet stoten nou, dat is te veel van het goede.
Ik omsloot ze opnieuw en likte met mijn tong langs hun eikels. Langzamerhand stond ik zelf ook op springen en gaf aan dat we op het bed moesten gaan liggen.
We kleedden ons uit.
Vind je het zo lekker Enzo.
O jongen, het is de hemel.
En jij Ton .
Niet praten, ga door, het gaat goed zo.
Laten we elkaar oraal bevredigen.
Pijpen bedoel je.
Dat klinkt zo rot.
Ach het is hetzelfde, doe nou maar.
Na enig geworstel lukte het om een soort levende driehoek te vormen.
Ik pijpte Enzo, Enzo en Ton mij en vice versa.
Het viel mij voor de eerste keer bewust op dat we er alle drie behoorlijk mannelijk uitzagen, het gebruinde, voor zijn leeftijd goed geproportioneerde en behaarde lijf van Ton , mijn nog jongensachtige, maar toch hoekige gestalte en het wat te dikke, maar toch lenig en wildbegroeide lichaam van onze Italiaanse vriend zouden niet doen vermoeden dat wij de mannenliefde als hoogste ideaal hadden.
Ik wil nu even wat anders kreunde Enzo en drukte zachtjes, maar beslist voorzichtig met zijn in volle glorie opgerichte roede tegen mijn jongensgat.
Ga maar op je knieën, of nee op je handen en knieën, dan ga ik onder je liggen en blijf je zuigen en jij mij, dan kan Enzo je van achteren benaderen en kan ik ook nog zien of hij het goed doet,
beval Ton min of meer.
Maak hem eerst dan maar goed bronstig, anders doe ik hem misschien wel pijn.
Terwijl Ton mijn ballen en jongenstrots bewerkte en ik zijne, trof Enzo de nodige voorbereidingen on alles soepel te laten verlopen. Bij gebrek aan iets ander smeerde hij zijn pik in met wat huidgel, die wat blauwig transparant was. Ton moest lachen en ik, die niet kon zien wat er aan de hand was, moest maar gissen naar de betekenis van zijn opmerking aan Enzo dat hij wel begreep waarom men Italianen "Azurri" noemden.

Enzo wachtte totdat hij aan mijn gekreun hoorde dat er geënterd kon worden en langzaam schoof hij naar binnen.
Het doet pijn, niet doen.
Straks niet meer, houd je kont even stil en haal diep adem en blaas langzaam uit.
Ik hield me rustig, probeerde me te ontspannen en voelde hoe Enzo's grote pik langzaam maar zeker volledig in me gleed en dat de pijn na het kritieke punt overging in, in ja wat weet ik eigenlijk niet. Het was een soort van zoete marteling waaraan ik me met graagte onderwierp nu het eenmaal zo ver was.
Enzo bewoog in een langzaam ritme in me en begon te kreunen en als in een soort van golfbeweging kwamen we klaar. Enzo als eerste en op het moment dat ik zijn warme mannensappen in me voelde vloeien begon vanuit mijn brug tussen ballen en kontgat een enorme stroom op gang te komen die Ton met een volmondig: ja, ja...opving, terwijl ik Ton met een paar snelle backhandbewegingen zijn punt liet scoren.
We zeiden een tijdlang niets, maar lagen tegen elkaar uit te hijgen en verkeerden in een tijdlang in een soort slaap-waaksituatie.

Deze avond was het begin van onze naar later zou blijken jarenlange standhoudende triangel.
Toch maakten we nauwelijks afspraken.
Het was of het na deze avond en de voorafgaande moeilijke tijd het vanzelfsprekend was dat we in het zelfde huis alles samen zouden delen.
Van jaloersheid was ook geen sprake meer, wat helemaal niet wilde zeggen dat we altijd met drie ons bed deelden.
Als Enzo en Ton er behoefte aan hadden om samen een nacht door te brengen, waarbij meestal vaak en lang gesproken werd over hun onverwerkte verleden, respecteerde ik dat, net zoals geen van hen beiden wrok koesterde als de ander bij mij sliep.
Voor mij maakte het niet uit wie bij me was, ze waren me allebei even lief, hoewel het in de lichamelijke verhouding met Enzo meestal wat heter toe ging.

Ton was meer een zachte verwenner die je urenlang op de toppen van genot kon laten balanceren.
Met drie was alles mogelijk en nooit routine, we kenden elkaars zwakke en geheime plekken en het was bijna altijd een waar festijn van in- en ontspanning.
Ook op geestelijk gebied vulden we elkaar goed aan.
Ton de rustige, bedachtzame denker;
Het temperament en het financiële inzicht van Enzo en de jonge honden onderzoekers mentaliteit van mij sloten daar zo goed bij aan dat we besloten om een soort van publiciteits- en advies bureau op het gebied van sportzaken te starten.
Na een voorzichtige start werd het na enkele jaren moeilijker om orders te aan te nemen dan te weigeren.
Kwik, Kwek en Kwak noemden ze ons in de ondernemerswereld.
Wie wie was, was ons niet duidelijk, maar de regel: Het geef niet hoe er over je gepraat wordt, als er maar over je gepraat wordt leek in ons wereldje nog steeds zijn vruchten af te werpen.
Vooral de temperamentvolle uitvallen van Enzo (Kwak ?) trokken nogal eens de aandacht. Bij onheuse bejegening moesten we hem nog wel eens letterlijk tegenhouden als hij een concurrent te lijf wilde gaan.
Alles leek dus voor de wind te gaan. We liepen financieel aardig binnen en alles leek erop dat Enzo en Ton een onbezorgde oude dag tegemoet gingen en dat ik het bedrijf met behulp van enkele nieuwe medewerkers kon voortzetten.


DAG TON...

Vrijdagavond 22 oktober 1978 zal ik nooit vergeten.
Ik kwam het huis om ongeveer zeven uur binnen na een bespreking met een opdrachtgever.
Godver.., godver.., Enzo liep schreeuwend en snikkend, eigenlijk meer woedend dan verslagen of verdrietig door de gangen.
Godver, godver, meer kwam er niet uit.
Ik wist nog niet wat ik ervan moest denken.

Ton is dood, hij is dood de lul, hij laat ons zomaar zitten.
Het was of in een keer alle poten onder mijn stoel vandaan gezaagd werden.
Waar is hij.
In de kamer, hij is dood.
Ik geloofde het nog niet, maar binnengekomen was het meteen duidelijk.
Ton hing iets opzij gezakt in zijn stoel, een soort ondeugende glimlach op zijn gezicht, alsof hij wilde zeggen, dat hadden jullie niet verwacht hè, ik wilde nog zoveel doen, maar ja er is een tijd van komen en gaan...

Ik vond het gek, maar een soort nuchtere kilheid kwam over me, ik aanvaardde het als iets vanzelfsprekends, terwijl Enzo Ton beet pakte en door elkaar rammelde steeds maar: Waarom, waarom schreeuwend.
Stop nou Enzo,toe ga even zitten of weg uit deze kamer, heb je trouwens nog een dokter gebeld.
Nee, nee...
Er was geen land met hem te bezeilen en er zat niets anders op dan zo snel mogelijk onze dokter te bellen. Gelukkig was de beste man binnen tien minuten aanwezig en kon niets anders doen dan ons condoleren en Enzo een kalmeringsprik geven.
Ton had plotseling een hersenbloeding gehad, Enzo had hem al enkele uren eerder gevonden, maar was zelf volledig door het lint gegaan en was al roepend en snikkend al die uren door het huis gerend.
De begrafenis was drie dagen later. Er waren natuurlijk enorm veel mensen, ook pers ontbrak niet en ik was blij dat het hele zooitje opgedonderd was en Enzo en ik samen alleen weer thuis waren.
Zo wild en over zijn toeren als Enzo de eerste dagen was geweest, zo kalm was hij nu. Blijkbaar was dat zijn manier van verwerken, alles moest er in een keer uit.

Hij is weg jong.
Ja.
Wat moest ik anders zeggen.
Nee, hij is niet echt weg, hij is daarboven en ziet ons en wacht op ons.
Weg is weg.
Ik geloof in niets.
Mijn tranen kwamen nu, nu alles afgehandeld was barstte de kruik.
Kom maar...
Enzo kwam naast me zitten op de trap, sloeg zijn arm om me heen en duwde mij tegen hem aan.
Ik leek ontroostbaar en huilde afwisselend onhoorbaar of met hysterische uithalen net zolang tot ik van moeheid in slaap moet zijn gevallen.
Ik werd een paar uur later wakker op bed. Enzo zat naast me.
Hij komt niet meer terug jong, we moeten nu samen verder als jij dat ook wilt.
Twijfel je daaraan.
Nee, eigenlijk niet daarvoor ken ik je al lang genoeg.
We zullen hem missen, maar we hebben ook veel goede herinneringen aan hem samen, we kunnen in ieder geval over hem praten en elkaar opvangen als het nodig is.
Ik wil dat je bij me komt liggen.
Nu ?
Waarom niet. Ton zou geen bezwaar gemaakt hebben en het is wel goed om onze spanning kwijt te raken.
Enzo knikte, kroop tegen me aan, trok de deken over ons heen en even later sliepen we allebei.

Het duurde wel enige tijd voordat we ons ritme weer wat opgepakt hadden en aanvaard hadden dat we echt met ons tweeën ons best zouden moeten doen om alles weer op de rails te krijgen.
Ton was meestal ook onze kok geweest en deed ook het meeste in huis en dat beseften we eigenlijk nu pas.
Zonder Ton verslonsde de boel al snel, zo snel dat we het gelukkig zelf ook snel beseften dat als we geen maatregelen namen het fout zou lopen en dat we dan elkaar verwijten zouden gaan maken en elkaar met kopjes zouden gaan gooien en elkaar zouden gaan uitschelden voor stomme spaghettivreter en hoerenjong.
Eerst probeerden we een schema op te stellen van wie wat enz.
Koken was geen probleem, maar de boel schoonhouden...
Na een paar weken besloten we geheel tegen onze principes een huishoudster in dienst te nemen voor een paar dagen per week.
Enzo kende nog wel een betrouwbaar vrouwspersoon uit zijn appartemententijd.
Dat bleek de oplossing.
We hadden nu weer de handen vrij voor ons werk en de boel zag er weer proper uit.
Het kostte wel wat, maar ja.., geld speelt geen rol, zei Enzo als wij daardoor elkaar niet het leven zuur maken.
We groeiden steeds meer naar elkaar toe en soms leek het net of Ton er nooit was geweest, alsof hij eigenlijk meer een koppelaar was geweest dan ons beider minnaar.

Ik mis hem en ik mis hem niet, Enzo...
Het lijkt alsof je zijn mildheid overgenomen hebt en je temperament behouden. Ik speelde voorzichtig met mijn vingers door Enzo`s haar. Ik moest er niet aan denken als ik hem ook zou verliezen.
Ik wil jou niet kwijt Enzo.
Ik jou ook niet, maar dat houdt ik niet tegen, Ik ben nu ook 63, jij ruim 30 en het zou normaal zijn als ik eerder de pijp aan Maarten geef dan jij, laten we maar genieten zolang we nog samen zijn en proberen gewoon aardig voor elkaar te zijn.
Dat genieten van elkaar deden we zeker, altijd aardig zijn was nog wel eens een probleem.

Oh, Enzo wat is-ie weer groot.
Och normaal.
Nou normaal, ik zie je hele eikel en de rest staat gespannen als een speer.
We zaten op de rand van het zwembad en ik liet een beetje pesterig een heel dun straaltje water uit een fles op zijn geslacht lopen, dat al snel de bovenvermelde maat aannam.
Ik stond nu voor hem in het water en rolde tussen beide handen zijn penis langzaam heen en weer. Hij kreunde.
Mijn hand ging tussen zijn dijen, omvatten zijn zware ballen en vingerde hem van achteren.
Enzo was dit steeds prettiger gaan vinden, vooral als ik de omgeving van zijn prostaat masseerde.
Zijn pik sprong telkens op en vocht parelde op zijn voorhuid.
Wacht,ik kom bij je.
Hij liet achterstevoren in het water zakken en drukte zijn goedig maar toch nog wel stevige billen tegen me aan.
Voorzichtig zocht hij met zijn billen de weg op mijn staander, bijna tergend langzaam omsloot zijn anusopening mijn eikel, totdat met een korte achterwaartse beweging in een keer de weg vrij maakte.
Ga nu voorzichtig je gang maar.
Hij leunde met zijn hoofd op zijn armen op de rand van het zwembad en liet me begaan.
Ik sloeg mijn armen om zijn middel zocht zijn penis op en begon hem te bevredigen terwijl ik zelf steeds sneller en wilder in hem tekeer ging.
Hij schokte en kreunde en aan het knijpen van zijn anus voelde ik dat ik me nu ook niet langer in hoefde te houden en schoot.
We zijn nog altijd even gek.
Dat zal wel zo blijven ook, hoop ik.
Ik trok me voorzichtig terug en klom op de kant, ik droogde hem af en hij mij.
Even goede vrienden.
"Even goede vrienden" beaamde hij en we liepen naar het huis.