Pauline En Haar Gluurder - 2

Het begon met een foto. Een paar dagen later een tweede. En toen een mobiele telefoon. Iemand had het op Pauline gemunt. Iemand gluurde naar haar. En die iemand was hoogstwaarschijnlijk een Italiaan. Hij noemde zich Mario, maar dat was zijn echte naam niet.

De volgende ochtend was Pauline al vroeg wakker. Ze keek om zich heen. Haar eigen bed, haar eigen slaapkamer, de gordijnen dicht. Ze stond op. Slechts in haar slipje liep ze naar de gordijnen. Haar nachtjapon had ze niet meer aangedaan. Ze gluurde door een kier. Het was al zonnig. Een nieuwe warme dag kondigde zich aan. Ze keek naar de flat aan de overkant. Daar ergens zit hij, de gluurder! Ze liep naar de badkamer. Het ochtendritueel. Terug in de slaapkamer trok ze gemakkelijk zittende kleding aan. Toen pas opende ze de gordijnen en de balkondeuren. Ze lachte wrang en zei: “Goedemorgen klootzak. Je mag wat mij betreft doodvallen.” Eerst koffie en wat eten. Haar eigen mobiel en de Nokia die ze gekregen had, lagen bij haar op de tafel. Ze had een paar berichten. Eén bericht was van haar man. ‘Hé schat, ik mis je. We zijn zojuist in de haven van Izmir aangekomen. Lig je nog te slapen? Ik wou dat ik naast je lag. Je windt me altijd zo op met je heerlijke lichaam. Nou tot gauw. Liefs.’ Pauline glimlachte en zei zachtjes voor zich uit: “En dat heerlijke lichaam ga ik straks aan een ander tonen. Maar dat vertel ik je maar niet.” Ze waste af en ruimde op.

Pauline liep naar haar slaapkamer en opende de kledingkast. Wat zou ze kiezen? Ze bekeek haar kleding en voelde spanning. Een jurk? Te lastig! Wat dan wel? Een broek? Haar vingers gleden langs de hangers. Ze koos voor een bloes en een rok. Dan de lingerie. Ze had allerlei setjes. Ze koos een rood setje. Dat stond haar goed. Als ze dat droeg en ze deed een beetje verleidelijk dan werd haar man direct opgewonden. Een rood setje dus, een blauwe rok en een effen bloes.
Wat doe je nou, Pauline? Sta je nou te bedenken hoe je het meest verleidelijk bent? Hé! Hij is een gluurder. Het is je man niet of je minnaar!
Maar ach, misschien was dat toch haar vrouwelijkheid. Ondanks alles wilde ze netjes zijn voor die hufter. Hartstikke stom, misschien, maar zo was Pauline nou eenmaal. De kleding nam ze mee naar de badkamer. Daar kleedde ze zich uit en nam ze een lange douche. Ze waste haar haren. Ze droogde zich af en wikkelde de baddoek om haar lichaam. Zo liep ze terug naar de slaapkamer. Ze passeerde de openstaande balkon deuren en keek naar de overkant. “Dag klootzak!” Ze ging voor haar smalle toilettafel zitten. Een beetje make-up moet toch wel. Zou ze haar lippen rood verven? Ja, felrood! Mocht die eikel een foto maken - en dat zou die zeker doen - dan stond ze er mooi geverfd op!

Het was kwart over 10 uur zag ze. Ze ging, nog steeds gekleed in de badhanddoek op de bank zitten. De spanning keerde in haar lichaam terug. Nog even en dan ging het gebeuren. Zou hij er al zijn? Zou hij nu zijn fototoestel klaarmaken? Ze dacht ineens aan die fotografen die foto’s schoten voor roddelbladen. Dan waren ze wel op grote afstand, maar dat maakte niet uit. Ze hadden een enorme lens op hun fototoestel geschroefd. Dat zal die Italiaan ook wel hebben. Met een verrekijker is het moeilijk foto’s nemen, niet waar? Waarschijnlijk gebruikte hij een statief, dan had hij z’n handen vrij om...nou ja, je weet wel. Maar wacht, als zij nou met een sterke verrekijker langs de ramen ging, dan zag ze hem misschien! Nee, niet wijs, corrigeerde ze zichzelf. Als hij dat ziet, gaat hij misschien ineens heel moeilijk doen. Je moet er toch niet aandenken dat een foto, waarop je naakt ligt, ineens op talloze facebook pagina’s wordt gepost!

Kwart voor 11. Het is tijd om zich klaar te maken. Pauline liep naar de badkamer. Langzaam kleedde ze zich aan: het rode setje, de rok, de bloes. Nog even haar haren. Ze was er klaar voor. Ze voelde nadrukkelijk spanning in haar buik, maar ook een tinteling. Haar hart klopte sneller. “Maak je geen zorgen, meisje,” zei ze in de spiegel, “hij kan je alleen maar zien, je niet aanraken.” Vanuit de badkamer liep ze de huiskamer in. Haar eigen mobiel schakelde ze uit. Zo kon ze niet gestoord worden. Toen pakte ze de Nokia, haalde diep adem en liep haar slaapkamer in. Ze legde de Nokia op het kussen en controleerde of die wel aan stond. Het spel begon.

Pauline paradeerde eerst wat heen en weer en ging toen naar de balkondeuren. Een paar passen van de drempel vandaan bleef ze staan. Nog sterker werd de spanning. Ze wreef over haar buik en keek naar de overkant. Daar ergens! Daar…achter één van die ramen. Haar handen gleden over haar lichaam. Langzaam maakte ze de knoopjes van haar bloes los. Ze draaide zich om toen ze het uittrok. Zo doen die meiden in de sexfilms het toch ook? Met haar rug naar hem toegekeerd, maakte ze het knoopje van haar rok los. Ze trok de korte ritssluiting naar beneden en wurmde zich uit haar rok. Even bleef ze zo staan in haar rode setje. Toen draaide ze zich om. “Kijk maar, klootzak, kijk maar! Kijken mag, maar aankomen niet!” Haar handen gingen naar haar rug. Ze maakte het haakje los en nam haar bh weg. “Kijk maar,” herhaalde ze weer. Ze trok haar schouders naar achteren waardoor haar borsten nog verder naar voren kwamen. “Wel afblijven, mannetje!”
Nog één kledingstuk. Haar slipje. Opnieuw draaide ze zich om. Het slipje ging uit. Nu kon hij haar kont zien. Ze draaide zich niet weer terug, maar liep naar het bed. Ze ging liggen, op haar rug, de Nokia bij haar oor. Ze speelde met haar borsten en wreef over haar buik.

Gek misschien, maar dat hij keek maakte haar ineens niet meer uit. Ze was opgewonden, ze voelde zich geil. Toen ze haar kutje aanraakte, voelde ze hoe nat ze was. Ze begon met zichzelf te spelen. Met één hand haar borsten, met de ander tussen haar benen. Haar geilheid nam toe. De lust steeg. Ze keek niet meer naar de open balkondeuren. Ze was geconcentreerd met zichzelf bezig. Af en toe stopte ze een vinger in haar, maar meestal wreef ze over haar klitje. Dat vond ze toch het lekkerst. Toen ze een orgasme voelde opkomen, stopte ze even. Het moest ook niet te snel gaan. Ze pakte met beide handen haar borsten. Ze keek naar het balkon. “Zie je het goed, smeerlap.” Ze spreidde haar benen nog verder. “zie je hoe geil ik ben? Maar d’r is niks voor jou bij.” Maar toch? Maar toch? Ze vond het best geil bekeken te worden. Haar hand ging weer tussen haar benen. Ze sloot haar ogen. Ze wreef harder nu . Daar kwam het orgasme. Zweet parelde op haar voorhoofd. Ze bewoog haar onderlichaam op en neer, haar benen klemden zich samen. Wat is dat toch altijd lekker. Langzaam verdween de golf. Pauline wist dat ze in staat was zichzelf tot een nieuw orgasme te vingeren, maar dat deed ze niet. Eén keer was geoeg voor die smeerlap. Rustig lag ze bij te komen.

En toen ging de telefoon. Ze nam op.
“Je was geweldig, lieve Pauline. Ik heb zo van je genoten.”
Het gaf haar omdanks alles toch een gevoel van trots.
“Noem me geen ‘lieve Pauline’. Dat ben ik niet.”
“Ja, dat ben je wel en je hebt me veel plezier gedaan. Ik bel je gauw, heel gauw.”
“Wacht.. Heb je jezelf afgetrokken?” Het kwam er spontaan uit.
Mario was even stil. “Ja,” zei hij, “tot heel gauw.”
Toen verbrak hij de verbinding.

Pauline stond op en liep naar de badkamer. Ze keek in de spiegel. “Je hebt het niet slecht gedaan, meisje,” zei ze tegen haar spiegelbeeld. Ze waste zich en trok haar gemakkelijke kleding weer aan. Toen liep ze naar de keuken. Ze maakte een kop koffie en ging daarmee voor het raam in de huiskamer staan. Ze keek ernstig naar de overkant. Zou hij er nog zijn? Zou hij misschien nu zijn camera draaien om van haar een foto te maken. “Ik denk,” sprak ze hardop, “ik denk dat je uiteindelijk alleen maar een vies mannetje bent. Jij plaatst die foto’s niet op facebook. Ik geloof er niks van. Je bent dan toch te gemakkelijk te achterhalen. Of plaats je ze misschien op een sex site? Of gaat het je alleen maar om het gluren. En wanneer stopt dat dan? Als je genoeg van me hebt?” Ze schudde haar hoofd en ging op de bank zitten. Wie ben je? Hoe kom ik er achter? Een idee kwam in haar op. Of het veel kans maakte, geloofde ze eigenlijk niet, maar het was het proberen waard.

Toen het donker was geworden, verliet ze de flat. Ze liet de lichten aan om aan te geven dat ze gewoon thuis was. Snel liep ze met een omtrek naar de flat waar Mario woonde. De hal was fel verlicht. Ze liep de hal in en bekeek de brievenbussen. De meesten hadden geen naam. Jammer. Een enkeling wel, maar Pauline zag alleen maar Nederlandse namen. Ze had eigenlijk ook niet anders verwacht. Snel verliet ze het halletje weer en keerde terug naar huis.
Hoe kwam je daar nou achter? Er moet toch een manier zijn. Misschien had Wim een idee. Wim was haar minnaar. Ze moest wel een goed verhaal hebben om geen achterdocht te wekken. Ze belde hem.
Ha, die Pauline, heb je me nodig?’
Ze lachte, want ze wist wat hij bedoelde.. “Nu even niet, maar ik heb je voor iets anders nodig.”
“Oh, nou vertel.”
“In de flat aan de overkant woont een fotograaf.” Dat was een wilde gok van Pauline. “Ik ken zijn naam niet, ik weet zijn flatnummer niet en ook zijn telefoon nummer heb ik niet. Ik heb hem nodig. Weet jij hoe ik hem kan vinden?”
“Waarvoor heb je hem nodig?”
“Binnenkort komt Maurice weer thuis. Ik wil dat hij van ons een fotoreportage maakt. Ik heb hem bezig gezien op een party vorig jaar en toen ik later de foto’s zag, vond ik ze erg goed. Vandaar dus. En dan nog iets. Hij is een Italiaan of in ieder geval van Italiaanse afkomst. Wat denk je?”
“Eens even zien. Je zoekt dus een Italiaanse fotograaf die in de Zwaluw woont. En meer weet je niet?”
Toen de flats gebouwd werden, hadden ze een vogelnaam gekregen. Pauline zelf woonde in de Arend en de flat tegenover haar was de Zwaluw. De flats waren eigendom van de woningbouwvereniging.
“Nee, Wim, meer weet ik niet.”
“Ik zal zien wat ik voor je kan doen. Ik heb een vriend die werkt bij de woningbouwvereniging. Misschien kan hij iets doen. Ik doe m’n best voor je en laat het je morgen weten.”
“Dank je wel, Wim, ik stel het erg op prijs.”
“Weet je zeker dat ik niet even langs moet komen?” zijn stem klonk verlangend.
Pauline lachte lief. “Nee, Wim, vandaag niet, maar hopelijk gauw weer.”

Die nacht sliep Pauline als een roos. Het was al volop licht toen ze wakker werd. Na het dagelijkse ochtendritueel opende ze de gordijnen. “Goede morgen, Italiaanse eikel.” Ze stapte even op het balkon. Ze kon de warmte al voelen. Een nieuwe hete dag brak aan. ‘s Morgens deed ze boodschappen. Ze nam wat lekkere broodjes mee voor de lunch. En toen ging haar telefoon.
“Dag Wim.”
“Dag Pauline. Ik heb al informatie voor je. Snel hè? Ik belde mijn vriend en die belde al binnen het uur terug. Het was zo gevonden. De fotograaf woont op nummer 410. Zijn naam is Renzo. R-E-N-Z-O en zijn achternaam Casiraghi als ik het goed uitspreek. Ik spel het voor je: C-A-S-I-R-A-G-H-I. Een telefoon nummer was niet te vinden, maar mijn vriend wist te vermelden dat hij bij fotohandel Verschure werkt. Dat is in de stad.”
“Ja, ik weet waar Verschure is. Wim, geweldig. Ik ga er naar toe om een afspraak te maken.”
“Okee. Succes ermee. En mocht je niks te doen hebben, dan hoor ik van je.”
Pauline lachte. Met Wim vrijen was lekker. Wel wat gewoontjes, veel fantasie had hij niet, maar gewoon fijn. Pauline hield eigenlijk wel van een beetje variatie.
Ze at haar broodje en besloot om eerst naar de fotohandel te gaan. Maar zover kwam het niet. De Nokia tune klonk! Mario!

“Hallo.”
“Dag lieve Pauline! Wat heb je gisteren jezelf en mij heerlijk verwent.”
“Mmm.”
“Reageer nou niet zo. Dan stel je me teleur! Het was toch fijn? Je bent toch lekker klaargekomen?”
“Mmm,” reageerde Pauline weer.
Ineens klonk zijn stem hard toen hij zei: “Zo praat je niet tegen me. Hoor je me?”
Ik moet hem niet boos maken, schoot het door haar heen.
“Sorry,” zei ze maar, “ja, het was best fijn gisteren.”
“Ik vroeg je of je lekker was klaargekomen?”
“Ja, Mario (de eerste keer dat ze zijn fake naam tegen hem gebruikte). Ik ben lekker klaargekomen. En jij toch ook?”
“Je voorstelling was geweldig.”
Ze vatte moed. Even wat uitproberen.
“Je hebt toch jezelf afgetrokken, of niet?”
“Ja, dat heb ik.”
“En kwam er veel?”
Maar daar ging hij niet op in. Hij lachte alleen maar.
“Ik bel je omdat ik gisteren iets zag wat me niet beviel.”
“Oh!”
“Je hebt haar op je kutje. Daar hou ik niet van. Ik wil dat je je scheert.”
Pauline zei niets.
“Heb je een leunstoel?”
“Een leunstoel? Ja, hoezo?”
“Die zet je morgenochtend voor de open balkondeuren. Je gaat er naakt zitten. Nee, niet naakt. Hou je bh maar aan. Wel een sexy bh. En dan scheer je je kutje. Ik wil het zien. Begrijp je me?”
Pauline zei niets.
“Ik vroeg of je me begreep?”
“Ja….ja…”
“Goed! Morgenochtend 11 uur. Ik wacht op je!” Hij verbrak de verbinding.

“Viezerik,” zei ze zachtjes, “Jij wil dus zien hoe ik me scheer? Wacht maar, Renzo! Ik krijg je nog wel.” Ze legde haar telefoon weg. Ze nam nog wat te drinken en ging weer op de bank zitten. Morgen moest ze dus in een leunstoel voor de open balkondeuren haar kutje scheren. En dan stond hij te kijken. En dan maakte hij natuurlijk foto's. Te belachelijk voor woorden eigenlijk, maar ergens diep in haar was er toch een gevoel dat haar zei dat het toch ook heel opwindend was als iemand toekeek.

Ze zuchtte en stond op. Tijd om naar fotohandel Verschure te gaan