Max En Jos - 46

“Gaan jullie nu maar dadelijk is de bruiloft voorbij voor dat jullie er zij. Wij hopen dat jullie veel plezier zullen hebben en als Rafael wil dan kan hij na de bruiloft hier blijven slapen jij heb van het schuurtje een leuke kamer gemaakt voor je zelf Wilfred” lacht de moeder.
“En gelukkig staat het ver genoeg van het chalet weg zodat we niets kunnen horen” lacht Arno.
“Wij gaan er van uit dat Rafael werkelijk je vaste vriend is of wordt” grinnikt de vader.
Met een kleurtje op de wangen geeft Wilfred het uit eindelijk toe en zegt “Oef, wat heb ik hier tegen op gekeken om dit aan jullie te vertellen” en vliegt zijn ouders om de hals.
“Ga nu maar snel jongens en veel plezier” werd er bijna in koor gezegd.

Max en Jos deel 46
Snel liepen we terug naar ons chalet ( het chalet waar eigenlijk Claus, Remco en Rafael zouden slapen ) lachen liepen we het terras op en werden we begroet door iedereen.
“Nou volgens mij is alles goed gegaan bij jouw toekomstige schoonouders, Rafael” lacht Inn.
“Ja, dat klopt inderdaad veel beter dan we verwacht hadden, de ouders van Wilfred hadden al lang door dat Wilfred anders was. En mogelijk op jongens zou vallen, maar daar hadden ze geen probleem mee maar wel hoopte ze dat de zusjes en zeker Arno voor kleinkinderen zouden zorgen” zei Rafael.
Verbaasd keken ze naar ons en vroegen bijna in koor “Arno wie is dat nu weer”?
“O, Arno is mijn oudere broer en hij was de enige die wist dat ik homo ben” verklaarde Wilfred.
“Eerst dacht dat Wilfred dat zijn broer toch wat had verteld tegen de ouders maar die ging ineens in de verdediging en zij meteen dat hij niets had verteld” zei Rafael.
“Dat klopte volgens mijn ouders, Arno had inderdaad niets verteld. Mijn ouders hadden al langer een vermoede en hadden het er al vaker over gehad, per toeval hadden de zusjes dat ook meegekregen en die wilde natuurlijk meer weten dan voor hun goed was aangezien hun leeftijd” hadden mijn ouders ons verteld grinnikte Wilfred een beetje verlegen.
“Maar vonden ze niet dat jullie twee te hard van stapel liepen, jullie kennen elkaar ten slotte nog maar pas een paar dagen”? oppert Claus.
“Mijn ouders zijn ook pas op latere leeftijd getrouwd, nadat ze elkaar hebben leren kennen waren ze een halfjaar later getrouwd, negen maanden later was Arno er. En ik zelf volgde bijna twee jaar later en weer anderhalf jaar later kwamen mijn tweeling zusjes. Dit was niet gepland maar ze waren natuurlijk hartstikken blij met die twee meiden, de bedoeling was nog een kindje maar de natuur gaat haar eigen weg”.
“Ja, Ja de natuur hou je niet voor de gek, die doet wat ze wil” lacht Nicole.
“Zeg mensen moeten we niet zo langzamerhand aanstalten nemen om naar het groot huwelijksfeest te gaan”? zegt Remco opeens.
“Ja mensen, wij moeten ons nog helemaal kleden voor het feest” buldert Claus het uit.
“Zeker te weten, dat zal ook nog zijn tijd nodig hebben” glimlacht Remco.
“Ja, jullie hebben het goed mannen jullie hoeven enkel een namaak vlinderdasje omdoen ( of hoe noemde jij die Claus, een nondejeukje was het niet zoiets )? zei Inn.
“Klopt Inn, maar ik geloof niet dat het bloempje in jullie haar langer duurt” grinnikt nu Remco.
Lachend lopen we naar het Restaurant van het park daar zou namelijk het feest plaats vinden, het huwelijk echter werd buiten in een special opgemaakte tuin plaats vinden. Bij aankomst waren er al verschillende mensen aanwezig, de jeugd had in het geheim een act ingestudeerd en wilde juist beginnen.
Echter de ambtenaar die het huwelijk zou verstrekken zei “dat komt na het ja woord, eerst ben ik daarna komt de dominee en dan mogen jullie laten zien wat jullie hebben bedacht”.
Teleurgesteld dropen ze af en gingen achter in de tuin staan wachten tot het hun tijd was, Claus en ik liepen naar hun toe en zei “zo is het nu eenmaal, eerst het huwelijk en daarna komen de in geleerde stukjes maar ik beloof jullie dat jullie tijd genoeg hebben om jullie stukje op te dragen, de avond duurt nog lang” en geeft ze een high Five.
De ambtenaar nam plaats achter zijn disk en wachtte het bruidspaar op, Max werd door zijn vader gebracht en Jos door zijn vader ( normaal word de bruid door de vader gebracht en de bruidegom door de moeder maar hier ging het om twee bruidegoms en was er geen bruidje ).
Natuurlijk werd er volop gelachen, want niemand had zoiets ooit meegemaakt. Beide jongens hadden enkel een hoge hoed op en ook de ambtenaar had enkel een sjerp om zijn nek. Tijdens de huwelijksverstrekking werd er heel wat gelachen, daarna kwam de dominee ook hij was compleet naakt op een sjerp na.
Ik stoot de jongens aan en fluister “zie je nou dat zelfs de dominee naakt is, het zijn ook maar gewone mensen”.
“Maar hoe wist jij dat”? wilde Remco weten.
“Ik ben hier vaker geweest op zondagen, vroeger moesten we dan naar de openluchtmis van mijn ouders en toen was hij ook bijna helemaal naakt op de sjerp na. Later toen ik uit de kast was en meekreeg dat het volgens het geloof niet kon mannetje /mannetje of vrouwtje /vrouwtje heb ik de kerk tabee gezegd en nooit meer een kerk betreden. Oké enkel met een huwelijke of begrafenissen, maar dan ging ik nooit naar de communie. Ik liet me niet meer voor de gek houden, dit had ik me voor genomen en ook daadwerkelijk vol gehouden”.
“Jij bent echt klaar met de kerk hé Claus, of zie ik, dat verkeerd”?
“Nee Remco, dat zie je goed. Als wij zo ver zijn dat we gaan trouwen, hoeft een kerkelijk huwelijk niet voor mij ik vind die voor de wet voldoende hopelijk heb jij dan begrip voor mijn opvatting. Maar als jij het wil dan trouwen we ook voor de kerk maar dan wel zonder een hostie voor mij”.
“Ik denk er het zelfde over, maar vermoed dat mijn ouders er anders over denken en vooral mijn grootouders ( als die dan nog leven heet dat ) en moet toch even grinniken over zijn laatste opmerking”.
“Ik hoop dat je oma en opa nog lang mogen leven Remco en ze ons huwelijk mee mogen maken” maar tegen die tijd zien we het wel ik ben bereid om het voor jou te doen maar wel zonder de hostie voor mij.
“Dankjewel lieverd, ik hoop dat wij ook snel kunnen gaan trouwen maar dat hangt van onze studies af, want voor die tijd wil en kunnen we het niet doen toch lieverd”?
“Daar heb je gelijk in schat, de studie staat op plek een of jij moet onverwacht zwanger worden” hierop maakt Claus zich gelijk uit de voeten want hij weet dat Remco in kracht sterker is dan hij zelf.
“Dan ben ik wel een anatomisch wereldwonder” grinnikt Remco en lopen lachend naar de bar voor een pilsje.
De jongen achter de bar lijkt ons vriendelijk aan en vraagt “hebben jullie een binnenpretje omdat jullie zo lachen”?
“Ja, ik heb namelijk een weddenschap gewonnen van mijn vriend hier naast mij”.
“Zo is het, Claus hier wedde met mij dat de pastoor ook bloot zou zijn en dat wilde ik niet geloven maar hij heeft gelijk gehad”.
“En waarom ging die weddenschap, ik wil natuurlijk niet nieuwsgierig zijn maar weet wel graag alles” lacht Milo (zo bleek niet jongen te heten).
Claus grinnikt en zegt “ik mag vanavond met hem doen wat ik wil, moet er nog wel even over nadenken wat het zal worden”!
“Dus als ik het goed begrijp zijn jullie echt vriendjes van elkaar, niet zomaar vriendjes zoals school vriendjes of zo”?
“Yep, dat heb je goed gezien Milo, wij wonen al samen in een appartementje. Wij konden namelijk geen gepaste kamer vinden voor de studie aan de universiteit, door een erfenis heeft mijn vader dat appartement gekocht, als ik achttien ben word het op mijn naam gezet”.
“Nou dan heb je wel geluk gehad, ook al komt het door een erfenis, dat is natuurlijk altijd minder leuk”.
“Nou de erfenis die mijn vader heeft gehad viel nogal mee, of je het geloofd of niet maar een oud oom heeft hem een klein vermogen nagelaten. Als je het goed nagaat wist mijn vader niet eens van zijn bestaan, hij was als een jonge vent gemigreerd naar Australië zonder overleg met zijn familie opeens was hij weg. Dat zijn ouders en de rest van de familie pissig waren is duidelijk en ze hadden alle banden verbroken met hem, enkel mijn vader had af en toe nog vluchtig contact met hem buiten de familie om. Na het overlijden van die oud oom kreeg hij een flink geldbedrag en het huis in Australië, waar wij tot op heden nog nooit zijn geweest”.
“Zo dat is een heel verhaal man, vooral omdat eigenlijk tegen een wild vreemde te vertellen” zie Milo met een glimlachje.
“Ja, eigenlijk wel vreemd, maar jij komt zo goed voelend over bij mij normaal ben ik nooit zo een open water tegenover vreemden. Ik denk dat het door het bier komt, dat maakt mij altijd loslippig”.
Remco zegt “laat mij dat eens uitproberen” en geeft Claus een vette pakkerd op zijn lippen en niet veel later staan ze te tongen.
Milo weet niet waar hij moet kijken en wordt gelukkig door een andere gast geroepen die ook een bestelling wilde opgeven.
Nadat hij klaar was met de bestelling en de drankjes op een dienblad had gezet kwam hij terug naar ons en zegt “sorry, jongens maar schijnbaar zijn er nog meer dorstige mensen hier in de buurt”.
“Maak nog maar een dienblad vol met bier, we gaan de gasten wel even bedienen” lacht Remco met een knipoogje naar Milo.
“Misschien heb ik nog wel een job voor jou, in de bediending is er meestal wel iets”.
“Och, als een vakantiebaantje neem ik dat wel aan, heerlijk om in je nakie mensen te mogen bedienen dat lijkt me wel wat” zei Remco met een vette lach op zijn gezicht.
“Sorry Remco, maar nu is het een gesloten feest, normaal heeft de bediening echt wel iets om zijn lijf”.
“Nou dan als dat zo is dan bedank ik me Milo, mij gaat het erom dat ik heerlijk in mijn nakie kan en mag rondlopen” grinnikt Remco.
Hij liep terug naar de tap en maakte het dienblad vol met heerlijke glazen bier, daarna komt hij terug en geeft het blad aan Remco met de woorden “alsjeblief Remco, vanaf nu ben jij vrijwilliger voor vanavond”.
“ja, maar dat was niet de bedoeling, ik wilde enkel mijn kennissen verrassen met een pilsje” protesteerde hij met een glimlachje.
Terwijl Remco de zaal in wil lopen krijgt hij van mij een tik op zijn billen en zeg “kom op jongen laat zien wat je kunt”.
“Wacht maar Claus die krijg je vandaag nog retour van mij” lacht hij.
Als Remco bij de kennissen kring aankomt, vraagt hij aan de jongste van hun “en hoe gaat het met de agrariërs, al lekker bij kunnen praten”?
En meteen drukt hij het dienblad met bier onder hun neus, de jongens maar ook de rest bediende zich van het bier door hun lege glazen te ruilen voor volle glazen.
Beteuterd kijkt Remco naar de lege glazen en moppert “moet je nou eens kijken er staat niet eens meer een vol glas bier voor mij bij”!
Ik leg mijn handen op zijn schouders en dirigeer hem in een polonaise van twee man terug naar de bar, maar in een mum van tijd werd die steeds langer en langer.
“Kijk nou eens Claus wat jij heb gedaan, wat als een grapje was bedoeld is uitgelopen op een ware zwaan kleef aan polonaise”!
De muzikanten hadden het gezien en meteen hun muziek aangepast, als je niet beter wist zou je denken dat het carnaval was midden in de zomer notabenen.
Milo stond te schaterlachen achter de bar als hij Remco en de hele sliert op de bar aan zag komen.
Bij de bar aangekomen maakte we ons los van de rij die vrolijk verder door de zaal denderde en konden we eindelijk voor ons zelf een biertje bestellen Milo vroeg “en Remco toch veranderd van mening en word je toch vrijwilliger”?
“Niet echt Milo, jij had te weinig glazen op het dienblad gezet en daarom ben ik terug gekomen, maak er maar vier vol voor ons wij hebben niets gehad van mijn dienblad” grinnikt Remco.
“Ja, jij ziet er ook uit alsof je aan het verdorsten bent, echt zielig is dat”.
“Schiet dan maar op voordat ik voor de vlakte ga, want aan Claus heb ik ook niets die gaat er dadelijk weer een polonaise van maken”.
“Claus is volgens mij wel een echte gangmaker of niet soms”?
“Ja, dat is hij, hij maakt er soms echt een gangbang van als ik hem zijn gang laat gaan”.
Hierop kreeg Milo toch even een vuurrood hoofd en stottert “is die echt zo erg of overdrijf je nu een beetje”?
“Nee joh, dat is maar een grapje, wij twee hebben genoeg aan elkaar, wij zijn trouw aan ons soms doen we wel eens aan een triootje dus als je zin heb kom deze week maar eens langs wij hebben chalet 232”.
“Nee, niet langs komen maar kom aan, als je langs komt hebben we er nog niets aan” grapt Claus.
Nu wist Milo even echt niet waar hij moest kijken, gelukkig voor hem riep een collega dat hij moest komen helpen en zo kon hij gelijk bekomen van de schrik.