A Christmas Carol - 2

Lijkbleek stond Tom in het deurgat van zijn woonkamer. Hij staarde naar de gedaante van zijn zus die zeven jaar geleden overleden was. Op de lippen van Karen lag het cynische lachje dat hij zo goed kende.

“Wat is dit? Wat heeft dit te betekenen? Wie ben jij?” De vragen stroomden uit zijn mond.

Karen wachtte geduldig af tot Tom was stilgevallen. “Kunnen we nu?”

Tom staarde haar aan. “Kunnen we nu wat?”

“Tom, cut the crap. Mijn tijd is helaas beperkt. Kunnen we nu praten?”

Tom was over de eerste verbijstering heen. “Praten? Hoezo praten? Jij bent dood. Wat valt er te praten?”

Karen zuchtte. “Tommeke, Tommeke, Tommeke toch! Jij bent nog niets veranderd, he? Nog steeds de brulboei die zich God waant. Ik kan je één ding uit ervaring zeggen. God ben je niet.”

Tom wist niet wat er aan de hand was. Hij was echter van één ding zeker. Dit moest een ziekelijke grap zijn. Het was angstwekkend hoezeer de vrouw die voor hem zat, op zijn zus leek, maar het was onmogelijk dat dit Karen was. Hij had zelf haar levenloze lichaam gezien. Hij had haar proberen te reanimeren. Het was hem niet gelukt. Hij had de kilte van haar lijk gevoeld. Dit kon Karen niet zijn.

Hij stapte op de vrouw af en wilde haar arm vastgrijpen om haar desnoods met geweld zijn flat uit te gooien. Zijn hand ging echter door haar heen. Tom slaakte een gil.

Snel keek hij rond. Ergens moesten projectoren staan die een hologram in zijn leunstoel projecteerden. Hij zag echter niets.

“Ga zitten, Tom.” Karen klonk een beetje ongeduldig. “Ik heb je net gezegd dat ik niet lang kan blijven.”

Tom zette zich in de zetel. De vertwijfeling sloeg toe. Was hij gek aan het worden?

“Luister. Laat me mijn zegje doen. Nadien kan je me vragen wat je wil. OK?”

Tom knikte.

“Ik ben dood. Wat je ziet, is mijn geest die nu al zeven jaar op aarde ronddoolt. De eeuwige rust is me niet gegund. Nog niet. Laten we zeggen dat ik mijn leven verprutst heb en dat ik dat nu moet uitzweten. Ik heb je in het oog gehouden. Ik moet je zeggen, eerlijk is eerlijk, je overtroeft me, broertje. Ik was een harde tante, maar jij bent echt een klootzak eerste klas geworden.

Dat is trouwens de reden dat ik hier ben. Ik kom je waarschuwen.

Het is geen pretje voor mij. Dat ronddolen is op zich niet zo erg, los van de afschuwelijke verveling. Maar dit is veel erger.”

Karen trok haar jurk naar beneden waardoor haar borsten bloot kwamen. Tom sloeg zijn ogen neer.

“Doe niet flauw. Het zijn mijn borsten maar. Het is niet de eerste keer dat je ze te zien krijgt. Je hebt er vroeger graag genoeg mee gespeeld.”

Een kort lachje deed Tom weer opkijken. Hij herkende Karens borsten. Hij had ze altijd vergeleken met twee sappige peertjes die aan hun boom hangen te bungelen, uitkijkend over de wereld. Beelden uit het verleden schoten door zijn hoofd. Hij besefte plots dat dit echt was. Dit was Karen. Of ten minste haar geest. Op haar rechterborst zag hij enkele tatoeages. Hij herkende ze niet.

“Zie je dit? Ze symboliseren de redenen waarom ik gedoemd ben.”

Tom bekeek de tatoeages. Het waren drie afbeeldingen: een euroteken, een spuit en een kroon. Ze gloeiden rood op haar huid.

“Ik heb mezelf te gronde gericht. Ik deed alles voor geld. Het was nooit genoeg. Geld dat ik uitgaf aan drugs. Dat hoef ik jou natuurlijk niet te vertellen. Wat het ergste was, ik waande me het middelpunt van het heelal. Koningin van de wereld. Al de rest was gepeupel dat naar mijn pijpen moet dansen. Zie je ze gloeien? Zie je hoe de tatoeages oplichten? Ze verscheuren me. Het is geen lichamelijke pijn. Mijn lichaam heb ik gelukkig achtergelaten. Mijn hele zijn wordt getergd door het lijden dat ik heb veroorzaakt door mijn gedrag. Al zeven jaar lang.

Mocht je nu sterven, Tom, dan zou je heel wat meer tatoeages krijgen. Het is echter nog niet te laat.”

Tom moest dit allemaal verwerken. Zijn hele wereldbeeld stond plots op losse schroeven. “Waarom heb je me nooit eerder opgezocht?”

“Slechts één keer per jaar kunnen verdoemden zich zichtbaar maken. Op kerstavond. Daar hebben we veel energie voor nodig. Energie die we moeten halen uit degene die ons kan zien. Vandaag was de eerste keer in al die tijd dat je emotioneel genoeg energie hebt gecreëerd. Het bezoekje van Melissa heeft hiervoor gezorgd. Je herkende mij in haar en liet eindelijk wat gevoel toe. Een beetje teveel weliswaar, want ik weet dat die stijve van jou door haar werd in stand gehouden. Je was op je nichtje aan het geilen. Ik kan het je niet kwalijk nemen. De kunst van het verleiden heeft ze blijkbaar van mij geërfd. Je besefte wat er gebeurde, maar je wilde het niet voor jezelf toegeven. Dat innerlijke gevecht heeft ervoor gezorgd dat ik je nu kan waarschuwen.”

“Wat moet ik doen?”

“Dat kan ik je niet zeggen. Ik weet wel wat er gaat gebeuren. Vannacht zal je bezoek krijgen van drie geesten. Geen verdoemden zoals ik. Noem hen gidsen. Ze zullen je tonen hoe je je lot kan ontlopen. Doe wat ze je vragen. Voor het te laat is.”

Tijdens de laatste woorden ging het licht van de staande lamp langzaam uit. In het maanlicht dat door het raam binnen scheen, zag Tom de gedaante van Karen vervagen. Snel liep hij naar de lamp. Hij merkte dat de schakelaar uit stond. Toch had die lamp net nog gebrand.

Volledig in de war ging Tom in de leunstoel zitten waar Karen had gezeten. Zijn gsm begon te trillen. Plots kwamen er verschillende berichten binnen. Hij bekeek het beginscherm van zijn iPhone. Het was allemaal van Melissa. Ze had hem een paar keer proberen te bellen en had iets ingesproken op zijn antwoordapparaat. Ze had hem sms’en en whatsappberichten gestuurd. Hij zuchtte en schakelde zijn gsm helemaal uit.

Toen hij even later in zijn keuken de sushi aan het opeten was, bleef het gebeuren door zijn hoofd malen. Geesten? Dat vond hij onzin. Hij vroeg zich af wat hij dan had gezien. Was hij op een burn-out aan het afstevenen? Dat verklaarde de waanbeelden echter niet. Het gevolg van drugs kon het ook niet zijn. Die had hij afgezworen. Hij was al jaren clean. Was hij dan gek aan het worden? Hij zou afwachten. Mocht hij nog visioenen krijgen, dan zou hij een afspraak maken met een neuroloog.

Hij voelde zich afgemat. Tom liet het afval van het eten op de keukentafel liggen en sleepte zichzelf naar bed. Hij kon de rust gebruiken.

Op het moment dat zijn wekker afliep, voelde Tom zich nog steeds doodmoe. Met een zwaai drukte hij het gezoem uit. Langzaam opende hij zijn ogen. Er klopte iets niet. Doorheen de gordijnen zag hij geen daglicht. Hij keek naar de klok op zijn nachtkastje. Het was één uur. Hij bekeek de instellingen van zijn wekker en ontdekte dat de wekker niet had mogen afgaan.

Kreunend draaide hij zich weg van zijn klok. Hij keek recht in het gezicht van een meisje dat hem lief toelachte. “Dag Tom.”

Tom haastte zich weg uit zijn bed. “Wie ben jij?”

“Ik ben de geest van het verleden.”

“Verleden? Welk verleden?”

“Jouw verleden.”

Tom bekeek het meisje. Ze lag in een nachthemdje op zijn bed. Hij was er zeker van dat hij haar nog nooit had gezien. Het rare was dat hij zich niet kon focussen op haar gezicht. Hij slaagde er niet in om haar beeltenis in zijn hoofd vast te houden.

“Hoe ben jij hier binnengekomen?”

“Ik ben een geest. Hoe denk je?”, klonk het schamper.

Tom wilde zijn gsm grijpen om een ziekenwagen te laten komen. Hij durfde niet zelf naar een ziekenhuis te rijden in deze toestand. Zijn hand ging echter door het toestel en het nachtkastje heen. Plots viel het hem op dat hij zichzelf in zijn bed zag slapen. Zijn lichaam was onrustig. Het draaide en keerde. Hij besefte dat hij zichzelf merkwaardig rustig voelde. Hij begon zacht te lachen.

“Dit is een droom. Jij bent niet echt.”

De geest keek hem rustig aan. “Ik snap dat je dat denkt. Je vergist je echter.”

“Ben ik dan dood?”

“Nee. Laten we het een uittreding noemen. Op het moment dat ik me aan je toonde, heb ik je even van de stoffelijke wereld losgemaakt. Dat maakt het allemaal wat gemakkelijker.”

“Om wat te doen?”

Tom probeerde zijn slapende lichaam aan te raken, maar hij slaagde er niet in. Vervolgens reikte hij naar het meisje dat nog steeds op zijn bed lag. Zijn hand belandde op haar borst. Door het nachtkleedje heen voelde hij haar tepel verstijven. Het meisje giechelde.

“Dit is niet bepaald wat ik in gedachten had, maar het voelt wel lekker. Ook geesten kennen genot. Ik ben hier echter voor een andere reden. Kom maar mee!”

De geest pakte zijn hand vast die nog op haar borst lag. Op hetzelfde moment stonden ze zij aan zij in de sneeuw voor een hoog donker gebouw. Hoewel hij enkel zijn pyjama aanhad, voelde hij de koude niet.

“Herken je dit gebouw?”

Tom groef in zijn geheugen. Het kwam hem bekend voor. Hij staarde naar het gebouw dat volledig verlaten leek. Plots bemerkte hij licht achter een van de ramen. Het begon hem te dagen.

“Mijn internaat.”

Ze nam zijn hand weer vast en eensklaps stonden ze in het kamertje van de jonge Tom. Het was een ruimte van drie op twee meter. Een bed, een klein bureautje, een kleerkast en een wastafel. Meer kon er niet in. Op de bureautafel stond een gezinsfoto. Tom herkende zijn vader, moeder, Karen en hemzelf. Ze waren piekfijn uitgedost. Hij bekeek de gezichten. Iedereen keek strak voor zich uit. Hij zag geen vreugde, geen lach. Het verbaasde hem niets. Hij had dan ook geen fijne herinneringen aan zijn jeugd.

Naast de foto stond een mini-kerstboom. De lichtjes flikkerden doordat de batterij bijna leeg was.

Toms aandacht werd getrokken door een geluid. Hij besefte nu dat er iemand in het bed lag. Onder het deken zag hij iemand opgerold liggen. Het geluid van gehuil klonk gedempt.

“Dat ben jij. Je bent hier zes jaar. Het eerste jaar dat je op internaat zat. Het eerste jaar dat je kerstavond alleen doorbracht. Je ouders hadden het te druk. De vorige jaren werd je naar je oma gebracht. Aangezien ze dat jaar was overleden, lieten ze je op het internaat achter.”

Tom voelde een brok in zijn keel zitten. Hij besefte dat zijn haat tegen alles wat Kerstmis is, hier zijn oorsprong had. Het woord liefde zou hij nooit hebben gebruikt om de relatie met zijn ouders te omschrijven. Het was hardvochtig van hen geweest om hem daar alleen te laten.

De geest stond achter Tom en legde haar handen op zijn schouders. De tijd rondom hen ging plots heel snel. Hij zag het in een minuut tijd duizenden keren licht en donker worden. Toen de tijd weer stilgevallen was, stonden ze nog steeds in de kamer. De kerstboom was verdwenen. Net zoals de gezinsfoto. Hij was vervangen door een portretfoto van Karen. Het veertienjarige meisje had een gemaakte glimlach op haar lippen en leek meer in de verte te staren dan naar de camera.

“Je bent er nu twaalf. Vanaf dit schooljaar ging je in het weekend enkel nog op zondag naar huis. En de vakanties. Behalve…”

Tom maakte de zin af. “Behalve met Kerstmis.” Hij keek naar zijn jongere zelf. De jongen zat op bed, met zijn rug tegen de muur. Emotie was er niet van zijn gezicht af te lezen. Hij staarde voor zich uit. Tom volgde de blik. De jonge Tom keek naar de foto van zijn zus. Ze waren altijd close geweest. Bondgenoten. Als hij thuis was, was het Karen geweest die voor hem zorgde, die met hem speelde, die eigenlijk de moederrol op zich nam. Ze was zelf maar enkele jaren ouder, maar ze gedroeg zich als de volwassene die zijn ouders hadden moeten zijn.

Weer voelde hij de hand van de geest en volgde er een tijdssprong. De jonge Tom lag op bed te lezen.

“Je bent zestien. Van een klasgenoot had je een cadeautje gekregen om de kerstdagen door te komen. Het was geen vriend. Want die had je niet op school.”

Tom keek naar zijn jongere ik. Hij was in een grote atlas met een harde kaft aan het kijken. Hij hield die met één hand vast. Plots viel de atlas om. Binnenin was in een seksboekje gevouwen. Tom zag nu dat de andere hand van de jongen zijn penis vasthad. De hand schoof op en neer. De snelheid ging omhoog. De ogen van de jongen waren niet meer op het magazine gericht. Ze keken strak naar Tom.

“Kan hij mij zien?”, vroeg hij geschrokken.

“Nee. Hij kijkt door je. Hij kijkt naar wat er achter je staat.”

Tom draaide zich om. Het was de foto van Karen. De Karen op de foto was verouderd. Ze had een bikini aan en poseerde voor de camera.

“Ooooooh, Karennnnn!”

De jongen op het bed had zijn zaad in het boekje gespoten. Met zijn zus in gedachten. Tom reageerde als een gebeten hond.

“Dit kan niet echt zijn. Ik herinner me dit niet.”

“Ooit al van verdringing gehoord? Trek het je niet aan. Ze zag er lekker uit en jij was een puberjongen. Ze was daarenboven ook de enige die je affectie gaf. Wil je weten wat zij ondertussen deed?”

“Zij zat ook op internaat. Aan de andere kant van de stad. Bij de meisjes.”

“Denk je dat?”

De geest nam de hand van Tom vast. Ze stonden in de hal van het landhuis van zijn ouders. Een reuzegrote kerstboom reikte tot aan de eerste verdieping. De hele hal was versierd met duizenden lichtjes. De mond van Tom viel open.

“Dit heb je nooit in het echt gezien, he? Je hebt altijd gedacht dat je ouders niets met Kerstmis hadden. Wel, je vergist je. Het echte feest bevindt zich daar.” De geest wees naar de deur van de grote eetzaal. Ze hoorden het geluid van luid pratende mensen. Met een handbeweging van de geest vloog de deur open. Tom wandelde naar binnen. De lange eettafel zat helemaal vol. Aan het ene uiteinde zat zijn vader, aan de andere kant zijn moeder. De rest van de tafel zat vol met mannen. Tom herkende ze. Het waren de vennoten van het advocatenkantoor van zijn vader. Ze leken zich erg te amuseren.

Tom begreep het niet. Waarom mochten hij en Karen niet thuis bij het feest zijn? Er was hem altijd gezegd dat zijn ouders moesten werken.

Zijn vader nam een belletje en rinkelde er even mee. De keukendeur ging even open en hij zag Karen binnenkomen. Ze had een fles wijn in haar handen. De stem van zijn vader bulderde door de zaal. “Karen, lieverd, schenk jij de heren nog even bij? Daarna is het tijd voor het dessert.” De aanwezige mannen reageerden met een bulderlach.

Onbegrijpend keek Tom naar Karen. “Wat doet zij hier? Ze zei me dat ze ook altijd op internaat was gebleven.”

“Wacht en kijk.”

Karen stapte op de tafel toe om de glazen wijn aan te vullen. Ze had een diensterschort aan. Zodra ze zich naar de tafel draaide, merkte Tom dat dat het enige was dat ze aanhad. Terwijl ze naar voren leunde met de fles wijn, legde de man naast haar zijn hand op haar kontje en liet die langs haar bilspleet naar beneden glijden. Hij wreef met zijn vinger tussen haar lipjes door.

Tom werd razend en stormde op de man af. Zijn vuist raakte echter geen doel. Hij sloeg wat in het rond en merkte toen dat hij in het midden van de tafel stond. Hij keek recht naar het gezicht van zijn vader. Die hield met een geile blik in zijn ogen Karen in het oog. Naarmate ze de tafel afging met de wijn, werd ze vrijpostiger betast door de gasten. Hun moeder zat stoïcijns aan tafel en keek naar het bord dat voor haar op tafel stond. Ze at rustig verder alsof ze niet merkte wat er aan de hand was.

Tom was radeloos. “Is dit echt gebeurd?” De geest die nog steeds aan de deur stond, knikte.

Karen kwam nu bij hun vader. Hij stond recht en hief zijn glas de lucht in. “Collegae, vrienden, ik wens jullie allen een zalig Kerstmis. Naar jaarlijkse traditie zal ik nu het kerstdessert aansnijden. Nadien krijgen jullie allen een stukje van de heerlijkheid.”

Tom zag zijn moeder rechtstaan en de zaal verlaten. Zijn vader trok zijn broek naar beneden. Zijn lid stak dreigend de lucht in als de vermanende vinger die hij in de rechtbank zelf naar boven stak tijdens zijn pleidooien. Hij duwde Karen voorover op de tafel en stak zijn pik in het kutje van Karen. Ze staarde emotieloos voor zich uit terwijl ze ruw geneukt werd. De mannen aan tafel juichten en moedigden hun vader aan.

“Herken je deze houding?”, vroeg de geest. “Marije lag vandaag ook zo op je bureau. Je ziet het: de appel valt niet ver van de boom.”

“Wat is dit?”, stamelde Tom voor zich uit. De geest was bij hem komen staan, midden tussen de schotels met eten. “De decadentie van mensen met te veel geld. Het eerste kerstfeest na het huwelijk van je ouders is door te veel drank ontaard in een orgie. Eerlijkheidshalve moet ik toegeven dat je moeder alle mannen serieus had uitgedaagd. Elk jaar gaf ze zich met graagte. Nu is ze opzij geschoven voor Karen. Bij haar is er echter minder genot.”

Tom slikte. “Hoe lang…”

De geest onderbrak hem. “Dat wil je écht niet weten. Wat je wel moet weten, is dat Karen zich opoffert. Zij heeft ervoor gezorgd dat je in het internaat bleef met Kerstmis. Anders had je hier ook gestaan.”

Toms vader kreunde luid. Hij sproeide zijn zaad in het kutje van zijn dochter. De eerste vennoot stond al klaar om het van hem over te nemen.

Tom sloot zijn ogen en voelde de hand van de geest. Toen hij zijn ogen weer opende, waren ze weer ergens anders.

Tom wist meteen waar hij was. Het was het huis dat hij met Karen deelde tijdens hun studies. De mooiste tijd van zijn leven. Weg van de tirannie van zijn ouders die geen goed woord voor hem overhadden. Hij was elke dag bij Karen, die hem een blik toonde op een normaal leven.

De geest ging Tom voor naar zijn slaapkamer. De deur stond op een kier. Zodra Tom binnenkwam, stopte hij. “Sophie!”

Aan de zijkant van zijn bed zat een meisje. Ze had een blinddoek om. Tom zag zichzelf op zijn knieën tussen haar benen zitten.

“Dit was de avond dat we samenkwamen.”, zuchtte hij.

“Weer iets dat Karen voor jou had geregeld. Jij was stapelverliefd op haar. Op haar verlegenheid. Op haar puurheid.”

“Ze was ook puur.” Tom zag zijn jongere versie met zijn vingertoppen langs het gelaat van Sophie glijden. Een zucht ontsnapte uit haar mond toen een van zijn vingers haar lippen aanraakte. Ze opende haar mond en zoog de vinger naar binnen.

De geest vervolgde. “Wist je dat Karen haar wekenlang over jou verteld heeft? Eerst terloops en subtiel. Ze maakte de nieuwsgierigheid naar jou wakker in Sophie. Daarna creëerde ze een droombeeld van jou in haar hoofd. Ze liet Sophie verliefd worden op een idee.”

Langzaam duwde de jongere Tom Sophie achterover op het bed. Hij haalde zijn vinger uit haar mond en streelde haar lippen met de zijne. Het geluid van opgewonden adem vulde de ruimte. Sophie nam de hand van Tom en stak die onder haar trui. Op het moment dat Tom ontdekte dat ze geen bh aanhad en haar tepel aanraakte met de vinger die nog nat was van Sophies speeksel, drukte ze haar open mond op zijn lippen en veroverde hem met haar tong.

“Ik hield van haar.”

“Zij ook van jou.”

Sophie schoof haar hand in de broek van Tom. De bewegingen van haar knedende hand verraadden wat ze aan het doen was.

“We hebben die nacht geen seks gehad. We hebben elkaar verkend. Bemind. Ontdekt.”

Tom schoof de trui van Sophie naar boven, verbrak de kus en bracht zijn lippen naar de harde priemende tepel van de borst die net door zijn vingers was beroerd. Sophie hapte luid naar adem. Ze voelde dit tot in het diepste van haar kutje.

“Zij is de enige aan wie ik ooit mijn hart heb blootgelegd. Ze kende al mijn angsten en verlangens.”

De geest keek Tom aan. Hij voelde haar priemende blik en keek haar vragend aan.

“Niet de enige. Niet àl je verlangens.”

De geest legde haar hand op Toms arm. Even vervaagde de kamer. Toen Tom weer scherp zag, zag hij zichzelf met Sophie in bed liggen. Het geluid van de voordeur die dichtsloeg, deed de slapende Tom ontwaken. Stilletjes stond hij op en verliet de slaapkamer.

Ze volgden Tom naar beneden. In de woonkamer lag Karen uitgeteld op de zetel. Haar wangen waren nat van de tranen. Tom zag zichzelf langzaam naar haar toegaan.

“Kom! Op naar de volgende.” Tom greep naar de hand van de geest. Er gebeurde echter niets. “Ik weet al wat er gaat gebeuren. We hoeven dit niet te zien.”

“Jawel. We moeten dit zien.” De engel keek onbewogen naar de jonge Tom die naast het roerloze lichaam van Karen op de zetel zat. Hij veegde wat haren uit haar gezicht. Zacht legde hij zijn hand op haar wang en wreef met zijn duim enkele tranen weg. Karen reageerde niet. Ze was waarschijnlijk in slaap gevallen.

Tom bracht zijn hand naar zijn mond en proefde de zilte smaak van Karens tranen. Hij sloot zijn ogen, boog voorover en kuste het gezicht van Karen met alle tederheid die in zijn lichaam zat. Hij wilde haar verdriet wegkussen. Karen opende haar ogen en keek Tom aan. Eerst met een lichte paniek in haar ogen. Toen ze hem herkende, verzachtte haar blik meteen.

“Tom. Lieve Tom,” zuchtte ze. “Wat houd ik toch van je.” Haar stem verraadde dat ze heel erg dronken was.

“Ik ook van jou!” Tom legde zijn hand weer op haar wang, gaf een kus op haar voorhoofd en wilde rechtstaan. Zij trok hem echter op zich.

“Kus me verder, schat! Het voelt zo goed.” Haar licht lallende stem deed Tom twijfelen. Heel even. Toen boog hij zich voorover en overstelpte het gezicht van Karen met kussen. Ze pakte zijn hoofd vast en bracht die naar haar mond. Pure passie stroomde plots door hen heen. Hun tongen verstrengelden zich en hun handen verkenden hun lichamen. Jaren van verborgen verlangen zochten hun uitweg. De doos van Pandora werd geopend.

“Ik wil je in me. Nu!”

Tom twijfelde niet, trok zijn pyjamabroek uit, duwde de jurk van Karen naar boven en haar slipje opzij. Met één duw gleed zijn pik moeiteloos in haar kutje.

De geest keek Tom aan. “Jij dacht dat het zo vlot ging omdat ze geil was. Ze kwam van het kerstfeestje bij je ouders.”

Tom voelde frustratie opborrelen. Hij wist wat er stond te gebeuren. “Ik wil hier weg.”

“Nee. Dit is het keerpunt.”

“Ooooooh!” Karen kreunde luid. “Je lul heelt me. Hij geneest me. Genees me, Tom!”

“Tom?”

De stem van Sophie klonk zacht. Ze was wakker geworden en stond nu naast de zetel te kijken hoe Tom seks had met zijn zus. Karen lachte toen ze haar zag. “Kom erbij, Sophie. Zoals vroeger. Hoe meer zielen hoe meer vreugd.”

Sophie rende naar de slaapkamer, trok zo snel mogelijk haar kleren aan en vluchtte weg. Tom bleef in Karen. Aangemoedigd door haar kreunen en zuchten pompte hij door tot hij uiteindelijk klaarkwam. Op dat moment hoorden ze de voordeur dichtslaan.

Tom stormde recht en liep naar de voordeur. “SOPHIE!” Hij keek de straat in. Er was niemand. Hij stormde naar zijn slaapkamer, nam zijn gsm en belde Sophie terwijl hij terug naar Karen ging.

“Antwoordapparaat.”

Op hetzelfde moment kwam er een sms binnen: “Laat me gerust. Tot nooit!”

De tranen stonden in de ogen van de twee Tommen.

“Ik snapte het niet. Het was maar seks. Zij had ook seks met Karen. Je hoorde het zelf. Ik hield van haar.”

De geest keerde zich naar Tom. “Het ging haar niet om de seks. Ze besefte dat ze je liefde moest delen. Dat zij steeds op de tweede plaats zou staan.”

De jonge Tom opende een lade en haalde er een plastieken doosje uit. Hij opende het en strooide een wit poeder op de salontafel uit. Met zijn vinger duwde hij het op een hoopje en snoof een deel op.

“Wat is dat?” Karen kwam dichterbij.

“Coke.”

“Ik wist niet…”

“Dit is de tweede keer. Ooit op een fuif. Ik was niet van plan het ooit nog te doen. Tot nu.”

“Wat doet het?”

“Het verzacht de pijn.”

Karen leunde over de rest van de coke en snoof het op. “Neuk me verder.”

De geest keek Tom aan. “Jij was het begin.” Ze nam Toms hand, waardoor ze verdwenen uit het huis waarin Tom en Karen zich in elkaar en de drugs verloren.

“Waarom doe je me dit aan?” Tom en de geest stonden in de verlaten vergaderruimte van zijn kantoor.

“Je doet al een heel leven niets anders dan verdringen. De enige manier waarop je jezelf kan helpen, is door de waarheid onder ogen te zien.”

“Goed. Ik heb het gezien. Ik begrijp het nu. Breng me terug.”

“Dit is onze laatste halte.”

“Fuck! Ik wil dit niet meer.” Tom liep naar de deur. “Ik wandel zelf wel naar huis.”

Plots kon hij zich niet meer voortbewegen. Hij stond stil. En schreeuwde de longen uit zijn lijf. “Doe. Me. Dit. Niet. Aan. Niet opnieuw!”

De deur van de vergaderruimte opende. Tom duwde Karen voor zich uit tot tegen de tafel. Ze had een nauw aansluitende jurk aan. Tom trok deze met één beweging uit.

“Snel voordat we naar je thuis gaan.”

Karen lachte luid. “Jij bent onverzadigbaar, weet je dat? Ze zijn al op ons aan het wachten.”

“Daarom zei ik ook ‘snel’.” Tom haalde uit zijn binnenzak zijn doosje met cocaïne en strooide wat uit op tafel.

“Nu niet, schat. Ze zullen het merken.”

“Het is veel lekkerder met.”

Karen nam haar jurk, die Tom op de vloer had laten vallen en wou deze weer aantrekken. “Kom, we gaan. Morgen is er nog een dag.”

Even was er een rare flits in Toms ogen te zien. Vervolgens nam hij Karen stevig vast aan haar hoofd en drukte deze op de tafel, zodat haar neus in de cocaïne belandde. “Snuiven.”

Zacht klonk het verweer van Karen. “Tom, ik heb al…”

Tom bleef haar hoofd naar beneden drukken. “SNUIVEN!”

Karen deed wat haar gezegd werd. Tom liet haar los. Hij zag dat alle cocaïne weg was. Karen gleed als een lappenpop van de vergadertafel op de grond. Tom schrok en draaide haar met haar gezicht naar hem toe. Ze was lijkbleek. Karen hapte naar adem alsof er geen lucht meer was. Ze leek er niet in te slagen om de nodige zuurstof in haar longen te krijgen.

“Ik had al…”

Na deze woorden verdween de glans uit haar ogen. Ze werden dof.

Tom schoot in paniek. Hij legde haar plat op haar rug en drukte zijn mond op de hare. Hij beademde haar. Af en toe gaf hij haar hartmassage. Toen hij tien minuten later besefte dat het nutteloos was, zakte hij op haar dode lichaam in elkaar.

De hele tijd had Tom dit moeten aanzien. De tranen stroomden over zijn wangen. Luidkeels jammerde hij.

“Waarom? Waarom? Laat me gaan!”

De geest raakte hem aan.

Tom lag in zijn bed. Alleen. Het was donker. Hij keek op de klok en zag dat het twaalf uur was. Uitgeput liet hij zich achterover vallen. Een droomloze slaap wachtte hem.

Om twee uur ging zijn wekker af.