De Engel Des Doods - 2

Zachtjes streel ik met één hand de borsten van Evy. Staalhard drukken haar tepels tegen mijn handpalm. Ze ligt tussen mijn benen in bad. Haar hoofd ligt schuin naar me toe gericht. We kussen. Onze tongen voeren een passionele tango uit. Mijn andere hand verwent haar kutje. Twee vingers steken in haar vochtige gangetje, zoekend naar dat ene ruwe plaatsje dat extra genot geeft. Doordat we in het water zitten, is er wat meer wrijving. Dat lijkt ze niet erg te vinden aan haar diepe gekreun te horen. Mijn duim tikt tegen haar klitje in de maat van de zwoele dans van onze tongen.

Haar gekreun dringt diep in me door. Dit is niet de gewone weergalm van het genot dat ik haar geef. Er zit een ondertoon van bevrijding en loslaten in.
Alcohol kan problemen tijdelijk doen vergeten, maar ze lost ze niet op. Ik heb het gevoel dat ik haar op het juiste moment heb ontmoet. De miserie die ze met zich meesleurt, kwam er in de bar in één geut uitgestroomd. Ik luisterde en was er.

Nu probeer ik haar met mijn lichaam te genezen. Ik wil haar heelmeester zijn. Zoals een masseur alle stressknopen uit de spieren probeert te kneden, zo wil ik elk pijntje en elke bezorgdheid uit haar wegbeminnen.
Haar lichaam begint te trillen. Eerst zachtjes als een vibrator die de laatste energie uit zijn batterij opgebruikt. Dan bewegen haar benen met krampachtige stootjes. Het gekreun wordt regelmatiger, op de maat van de beat van haar toenemende gehijg die ik in mijn mond voel.
Heel even duw ik haar klitje plat met mijn duim. Ze trekt zich los uit onze zoen. Haar lichaam verslapt. Ze laat zich onderuit het water inzakken. Een foetus in het vruchtwater. Beschermd tegen de gevaren van de harde buitenwereld.
Ze duwt zich terug boven water en kijkt me begerig in de ogen. “Soms zou ik willen dat ik in dit warme water kon blijven liggen. Met jou. Geen zorgen en geen stress meer. Eeuwige rust.”

In mijn hoofd begint het te bruisen. Wordt mijn taak als verlosser weer opgeroepen? Trots overspoelt me, samen met een dringend verlangen naar hetzelfde machtige gevoel dat ik eerder mocht beleven.

*****

Het geluid van zijn gsm drong door in de schedelpan van Marc. Het was niet de eerste keer dat zijn onderbewustzijn zijn wekker had genegeerd. Het was zijn natuurlijke systeem voor zelfbehoud. Ditmaal was het anders. Hij had niet gedronken.
Hij lag ook niet in zijn bed. Langzaam hief hij zijn hoofd op en keek recht naar de foto van Saartje die met een duimspijker tegen de muur van zijn kantoor hing. De levenloze ogen staarden hem aan.
“Waarom heb je hem binnengelaten, kind? Ik wou dat je kon zeggen wat er niet klopt.”
Weer piepte de gsm die voor hem lag. Marc keek op het scherm en zag dat hij enkele gemiste gesprekken en een paar berichtjes had. Allemaal van Myriam. De briefing was al begonnen.

Hoewel hij zo onopvallend mogelijk de briefingruimte probeerde binnen te glippen, viel er een plotse stilte. Alle collega’s draaiden zich om en staarden hem aan.
“Fijn dat je ons wil vergezellen, Marc.” De stem van de commissaris klonk neutraal. Toch schemerde er een vleugje ongenoegen in door. “Wil je ons kort op de hoogte brengen over de zaak Driesen?”
Marc schuifelde naar voren, waar Myriam hem ondertussen al stond op te wachten. Hij zag dat ze de verslagen van de forensische en de technische dienst in haar handen had. Hij vervloekte zichzelf. Dit zou ze hem nog onder zijn neus wrijven.

“Gisterenochtend werd Sara Driesen, door iedereen Saartje genoemd, dood in haar bad gevonden. Op het eerste gezicht lijkt het alsof we hier te maken hebben met een uit de hand gelopen geval van wurgseks. De handelingspatronen van de dader wijken echter af van de norm. Zo werden alle sporen grondig verwijderd. Myriam heeft ondertussen de verslagen van onze collega’s bij de technische en de forensische al kunnen inkijken.”
Hij keek haar verwachtingsvol aan. Haar ogen fonkelden. Dit was de allereerste keer dat Marc het woord aan haar moest doorgeven tijdens een briefing. Aan het gemonkel in de zaal te horen was dit ook de collega’s niet ontgaan.

“Aangezien Marc vanmorgen ter plaatse nog snel een goede ingeving wou natrekken, heb ik hem van dit saaie taakje ontlast. Veel extra informatie hebben we helaas niet gekregen. Er is geen enkele externe vingerafdruk gevonden. Zelfs die van het slachtoffer waren grotendeel verwijderd. Qua vezels en dna is er niets opvallends. Duidelijke sporen in haar nek bevestigen het vermoeden dat het slachtoffer door wurging om het leven is gekomen. Er zijn veel blauwe plekken ontdekt, zowel oude als recente. Uit buurtonderzoek weten we dat dit het gevolg zou kunnen zijn van een extremere seksuele interesse.”
Marc keek Myriam dankbaar aan omdat ze hem de hand boven het hoofd had gehouden. Hij sloot hun woordje af.
“Mijn ingeving heeft helaas niet opgeleverd. Vandaag zullen we enkele betrokkenen ondervragen. Hopelijk kunnen we daarmee enkele vraagtekens beantwoord krijgen.”

Bij het verlaten van de briefingruimte hield de commissaris Marc tegen. “Welke ingeving heb je ter plaatse in je kantoor moeten nagaan? Ik heb je vanmorgen zien liggen op je bureau. Geen tweede keer, ok?”
Marc grommelde iets en haastte zich achter Myriam aan.

“En… zijn we nu klaar?”
Carlos zat tegenover hen op de bank in de woonkamer van het oude Victoriaanse huis van zijn ouders waar hij nog steeds woonde. Het was behoorlijk ruim met fraaie originele details. Het interieur bestond uit massieve meubels in donkere kleuren.
Marc bekeek zijn aantekeningen. Veel waren ze nog niet te weten gekomen van het vriendje van Saartje. Hij had een duidelijk alibi. De nacht van de moord had hij deelgenomen aan een Playstationtornooi. Hij had een spelletje Fortnite gewonnen van een Amerikaan. Het hele spel was gefilmd.
Hij was nog niet op de hoogte geweest van haar overlijden. Het eerste kwartier had Myriam Carlos zitten troosten omdat de tranen bij hem bleven stromen.

“Nog een paar dingetjes.”
Carlos keek Marc en Myriam aan. Zijn bruine ogen leken ineens verloren. “Ik… Ik heb niet… Ik weet niet meer.” Hij keek weer naar de koffiemok in zijn handen. De koffie was koud geworden en niet meer te drinken. Hij draaide de troebele vloeistof rond en volgde hem met zijn ogen. Hij omklemde de mok alsof hij bang was om ergens anders naar te kijken. “Ik heb al alles verteld.”
“Alsjeblieft, nog even.” Myriam’s stem klonk medelevend maar had een harde ondertoon.
Een huivering. Carlos zijn onderlip begon te trillen. De tranen kwamen weer.
Marc ging achterover zitten. “Ok, neem je tijd.” Ze wachtten tot hij zich had herpakt.
Myriam bleef naar hem kijken, probeerde hem te doorgronden.

“Ze… Ze zag me gewoon niet meer zo zitten.” Die woorden klonken bitter.
“Oh?”, zei Marc. “Waarom?”
“Die dingen gebeuren.” Zijn stem klonk niet overtuigend. “Ze… Ze… Gewoon.”
“Had ze een nieuwe vriend?”
Carlos schudde zijn hoofd en pakte de mok weer op. Hij speelde ermee, draaide de koffie rond en staarde ernaar.
Marc had het gevoel dat er nog meer was. “Hadden jullie ruzie?”
Carlos keek stoïcijns voor zich uit. Hij leek helemaal weg te zijn.
“Carlos?”
“Nee.” Hij schudde zijn hoofd in een definitief gebaar. Marc wist dat hij geen antwoord meer zou krijgen op verdere vragen in die richting.

Carlos begon steeds sneller met de koffiemok te draaien. Bruine vloeistof klotste over de rand en spetterde op de vloer. Hij merkte het niet.
“Carlos.” Myriam stak haar hand uit en hield zo de onrustige beweging tegen.
Carlos liet de koffiemok los. De mok viel op de vloer. Carlos keek er naar alsof hij niet snapte wat er gebeurde. Toen zakte zijn hoofd omlaag en begonnen zijn schouders ritmisch te schokken.
Ze konden niet anders dan hem laten huilen. Uiteindelijk vond hij zijn stem terug.
“Ik lieg echt… echt niet. “
“Dat heb ik ook niet gezegd,” zuchtte Marc.
Carlos veegde zijn gezicht af met de mouw van zijn trui en ging achterover zitten. “Ik wil niet meer praten.”
Myriam boog zich voorover maar Marc hield haar tegen. Hij wist dat aandringen geen zin had. “Ok, we weten voorlopig genoeg. Hier is mijn kaartje. Mocht je iets te binnen schieten, bel ons.”

“Johnny Gevers? Mogen we even binnenkomen?”
De bovenbuurman van Saartje keek Marc en Myriam achterdochtig aan. Hij had geen goede ervaringen met de politie. Hij was echter op zijn hoede. De voorwaardelijke straf die boven zijn hoofd hing, maakte hem noodgedwongen gewilliger.

De woonkamer van zijn appartement leek een stort. Overal lagen lege blikjes Cara pils en fastfoodverpakkingen. Myriam had haar legitimatiekaart gebruikt om een pizzadoos met nog twee beschimmelde stukken in de grond op te vegen.
Marc had haar opgedragen hem alleen het woord te laten voeren. Op zijn strafblad stonden enkele gevallen van aanranding. In zijn dossier was hij een kanttekening tegengekomen dat hij een probleem had met vrouwen met gezag. “Ken je Sara Driesen?”
De blik in de ogen van Johnny werd leeg. Marc twijfelde. Was hij stoned of had hij geen idee over wie het ging? “Je onderbuurvrouw?”
Johnny reageerde voorzichtig. “Saartje? Die ken ik, ja. Die woont hieronder.”
“Hoe goed ken je haar?”
“Ik kom haar al eens tegen op de gang.”
“En in haar appartement?”
Weer werd Johnny stil. Hij had genoeg ondervragingen meegemaakt om te weten dat elke vraag een strikvraag zou kunnen zijn. “Hoe bedoel je?”
“Had je seks met haar?”
In het hoofd van Johnny gingen alarmbellen af. Hij moest voorzichtig zijn. Voor hij het wist, zouden hem hem oppakken voor haar moord. “Wie zegt dat?”
“Ik vraag je dat.”
Het was voor Johnny duidelijk dat ze meer wisten. “Ik heb haar wel eens gepaald, ja. Lekker wijfje. Ze had het graag. Maar ja, ik ben dan ook een gever, he.” Een luide lach galmde door de woonkamer.
“Hoe vaak?”
“Een paar keer. Ze kon niet genoeg van me krijgen.” Een grijns verscheen op Johnny’s gezicht.
“Waarom ben je dan gestopt?”
Zodra Marc de vraag had gesteld, besefte hij dat hij zich had versproken. Hij kon dit soort oermacho’s niet uitstaan. Zijn poging om hem op zijn plaats te zetten, had hem net te veel laten zeggen.
“Wie zegt… Was het die janet van naast haar?”
Snel herhaalde Marc zijn vraag. “Hoe zijn jullie gestopt met elkaar te zien?”
“Ze was mijn type niet. Ze begon aan mijn kop te zeuren. Dan moeten ze oprotten.”
Marc voelde dat ze nergens gingen geraken. Hij merkte aan de blik van Johnny dat het tijd werd dat ze zelf ook vertrokken.

“Is alles ok met jou?” Myriam zat achter het stuur van hun dienstwagen. Ze keek Marc aan. “Wat?” Marc schrok op uit zijn gedachten. “Ja. Rijd nu maar.”
Ze was niet van plan om de auto te starten. “Wat is er aan de hand? Vanmorgen was je te laat op de briefing en nu geef je zomaar info prijs aan die klootzak. Dat had ik eens moeten doen.”
“Ik zal het niet meer doen, ma.” Marc trok een pruillip. “Zo goed?”
“Ik lijk niet op jouw ma. Ik heb haar gezien toen je die onderscheiding kreeg.”
“Zij heeft dezelfde hangtieten.”
“Eikel!” De ogen van Myriam schoten vuur.
“Rijd nu maar naar kantoor.”
Myriam zag dat Marc zijn gsm pakte en een berichtje verstuurde. Even later kreeg hij een antwoord. Een kleine flikkering verscheen in zijn ogen toen hij het las.

De drie pistolen was een trendy bar met houten vloeren en muren waarvan de bakstenen te zien waren. Koperen hanglampen sierden het plafond. Rond de bar zaten een vijftal ruige kerels bier te drinken dat in stenen kruiken werd geserveerd.
Plots voelde hij een hand op zijn schouder. Het was Erika. De patholoog-anatoom was maar net iets levendiger en opgewekter dan de lijken waar ze mee werkte. Ze was lang en mager. Te mager vond Marc. De bril die op het puntje van haar neus stond, had bij ieder ander misschien modieus gestaan. Haar gaf het een soort gezichtsuitdrukking die elke man op ruime afstand hield. Maar die uitdrukking verborg een vlijmscherp intellect en een nog scherper gevoel voor droge humor.
“Volgende keer mag je me bellen. Ik houd niet van sms’en. Wil je me weer als klankkast gebruiken? Of…”
Marc brak haar zin bruusk af. “We waren dronken. Ik dacht dat we dit al hadden uitgepraat?”
De schampere lach op haar gezicht verraadde dat ze Marc weer eens had weten uit te lokken. Hij kon nooit inschatten of ze ernstig was of niet.

Er kwam een serveerster op hen af om hun bestelling op te nemen. Marc overwoog om een dubbele whisky te bestellen en stelde zich voor hoe hij van de drank zou genieten, het warme gevoel terwijl het vocht door zijn keel omlaag gleed en door zijn bloed stroomde. Hij keek op en zag Erika vragend naar hem kijken.
Marc twijfelde. “Doe mij maar… Eh…”
“Twee dubbele whisky’s.” Erika nam het besluit voor hem.

Erika hief haar glas en ze toostten. Ze zwegen een poosje en nipten van hun drankjes. Een barman legde achteloos een menukaart op hun tafeltje.
“Je zei dat je over de zaak wilde praten?”
Marc zuchtte. “Ik heb steeds weer de indruk dat ik iets over het hoofd zie. Dat het mijn fout is dat we geen millimeter vooruitgang boeken.”
Erika zette haar glas neer. “Je hebt in het verleden nog onderzoeken geleid waarin een tijdlang geen doorbraak was. Tot er opeens iets gebeurde waardoor het ontbrekende puzzelstukje op zijn plaats viel en je het hele plaatje zag. Zolang er geen verdere aanwijzingen zijn, kan het je niet worden aangerekend dat er geen schot in de zaak zit.”
“Het is onze taak toch om antwoorden te vinden in plaats van te wachten tot de oplossing zich aandient?”
Door de snauwende toon zweeg Erika. Ze wist dat ze nu best niet reageerde.

Marc besefte dat hij nogal fel had gereageerd op haar poging hem gerust te stellen en veranderde van onderwerp. "Hoe ben jij eigenlijk bij de politie begonnen?"
"Toen ik twaalf was, is mijn nichtje vergiftigd. Ik zwoer dat ik de moordenaar zou vinden."
"Jesus, wat erg," hakkelde Marc.
Erika proestte het uit. "Niet te geloven dat je daar intrapte." Ze schoot weer in de lach en Marc zat met opgetrokken wenkbrauwen te wachten tot ze ophield. "Eigenlijk was het een soort vlucht. Ik wilde mijn ouders duidelijk maken dat een normaal leven niet bij me paste. Ik had geen zin in een saai familieleven. Alleen al het denken aan kinderen doet me kokhalzen. Kun je hier lekker eten? Ik heb honger."
Marc dronk zijn glas leeg. "De steak is uitstekend en de witlofrolletjes uit de oven ook." Hij moest onwillekeurig glimlachen en besefte dat hij etentjes in vrouwelijk gezelschap enigszins ontwend was. Gelukkig was Erika redelijk direct en ontwapenend. Ze bestelden en zaten wat te kletsen tot het eten op tafel kwam.

"Nou, vertel op. Waarom de politie?", vroeg Erika waarna ze een friet in haar mond propte. Marc had er meteen spijt van dat hij haar eerder zo'n persoonlijke vraag had gesteld. Hij had kunnen voorzien dat ze de bal zou terugkaatsen. Hij liet een lange stilte vallen.
"Je hoeft het maar te zeggen als ik achterlijk ben, maar meestal is het de gewoonte dat mensen elkaar om beurt een vraag stellen. Enkel zo leert men elkaar beter kennen en vertrouwen."
"Ik weet hoe het werkt," gromde Marc en hij had er onmiddellijk spijt van. "Sorry, dat bedoelde ik niet zo."
"Je hoeft je niet te verontschuldigen. Mensen zijn wie ze zijn. Je hoeft niet te veranderen. En je mag gerust tegen me zeggen dat ik nu mijn mond moet houden."
Marc keek haar met open mond aan.

Erika stond op, pakte haar tas en snelde weg. Marc wou haar nog naroepen, maar ze was te snel. Hij vloekte in zichzelf en legde zijn hoofd in zijn handen. Waar was het verkeerd beginnen gaan met hem? Hij was iemand geworden aan wie hij zelf een hekel had gekregen. Misschien was politieagent worden een slechte keuze geweest. Hij trok zijn jas aan en stond op om weg te gaan.
"Ga je ergens heen?", klonk het. Erika duwde hem een nieuwe whisky in zijn handen.
"Ik dacht dat je..."
"Dat ik wat? Dat ik weg was gegaan?" Erika schoot in de lach. "Ik ben vanavond niet van wacht en ik ben niet van plan om de avond te verpesten door weg te lopen."

Marc keek naar het glas in zijn hand en wenste vurig dat hij de tijd kon terugdraaien om de avond opnieuw te beginnen. Hij dwong zichzelf achterover te gaan zitten en te doen alsof hij zich ontspande. Misschien was het nu tijd om zijn leven te beteren, om wat socialer te worden. Hij haalde diep adem en begon te vertellen.
“Het is een familiekwestie. Mijn vader en mijn nonkel waren allebei politieagent. Het lag voor de hand dat ik dat ook zou worden. Al twijfel ik steeds meer over die keuze. Misschien moet ik maar gewoon mijn ontslag nemen en ergens ver weg aardappelen gaan kweken.”
“Je moet niet zo hard voor jezelf zijn. Je bent een prima rechercheur.”
“Vind je?”
Erika knikte en nam een stevige slok van haar glas. “Wat is er eigenlijk aan de hand tussen jou en Myriam?”
“Hoe bedoel je?”
Tien seconden lang keek Erika aandachtig naar de ogen van Marc.
“Zo’n groot speurder en toch heb je geen flauw benul.”
“Je ziet spoken. We zijn al jaren partners. Ik ben er zeker van dat ze me een vieze dronkaard vindt.”
Erika staarde even naar haar glas en schudde toen lichtjes haar hoofd. “Toen jullie gisteren bij mij waren, zag ik iets anders. Gedraagt ze zich niet anders de laatste tijd?”
Marc zag in zijn hoofd de hand van Myriam naar zijn wang komen. De plaats waar ze hem de avond voordien zachtjes had gestreeld, begon te gloeien. Hij spoelde de herinnering met één grote slok weg.
“Vind jij me een vieze dronkaard?”
Er verscheen een rare blik in de ogen van Erika. “Vanavond niet.”

Met hun tongen in elkaar verstrengeld duwde Erika Marc met zijn rug tegen de zijwand van het toilethokje.
“Zijn we daar niet te oud voor?” Nog voor Marc deze woorden kon mompelen, knoopte ze gejaagd haar broek los en wrikte die naar beneden. Marc deed opgewonden hetzelfde met zijn broek. Erika draaide zich om en bukte voorover. Haar twee handen zochten steun tegen de muur achter de WC-pot. Marc haakte een vinger achter het kruisje van haar slipje en trok het naar beneden. “Wat ben je nat,” gromde hij. Hij zoende haar hals, nam haar billen met twee handen vast en drong snel en diep bij haar naar binnen.

Ze neukten jachtig, als twee dieren, totdat ze voetstappen hoorden. Een toilethokje ging open en ze luisterden giechelend naar het klateren even verderop. Erika bewoog intussen traag met haar onderlichaam. Toen de vrouw doorspoelde, gingen ze verder. Erika kreunde luid, met opzet. Bij de wastafels klonk een afkeurend “Tsss”, dan driftige voetstappen en uiteindelijk stilte.

Erika proestte het uit en duwde haar bekken naar boven. Marc begon weer hard te stoten en kwam klaar terwijl hij kreunend zijn gezicht in haar hals duwde. Grijnzend keek hij Erika aan. “Dat was heftig.”
“Zullen we met onze kleren los het toilet uit lopen? Ik smeer wat zaad op je gezicht en we zeggen sorry tegen elke voorbijganger. Sommigen moeten plassen, wij moesten nodig neuken. Ik laat mijn gulp open en gooi mijn slipje achteloos weg in de vuilbak. Wat denk je?”
“Dat het tijd is om naar huis te gaan.”

*****

Ik moet mijn taak ernstig nemen. Het zou te gemakkelijk zijn om zomaar in te gaan op het verzoek van Evy en mijn eigen verlangen naar bevrediging.

Die bevrediging houdt me wakker. Als ik slaap, droom ik van Saartje. Ik herbeleef dat ene moment waarop ze toetrad tot de engelenwereld. De gelukzaligheid op haar gezicht toonde dat haar zorgen weg waren. Ik mocht haar door de poorten van eeuwig geluk binnenloodsen. Terug in de veilige armen van haar ouders.

Me bewust van de eer en de verantwoordelijkheid die bij dit voorrecht horen, besef ik dat ik Evy eerst hier en nu moet proberen te helpen. Ze begint zich voor me open te stellen en moet haar eigen muur steen voor steen afbreken.
Ik moet geduld hebben. Als ik de muur voor haar sloop, zal ze ook voor mij vluchten. Dan is ze verloren.

Voorlopig injecteer ik haar met mijn liefde.
Bijna letterlijk want mijn hoofd zit tegen haar kutje gedrukt. Ik mag de allereerste zijn om mijn tong als een bijtje doorheen haar rozentuin te laten zoemen. Ik laaf me aan haar zoete nectar, die als meeldraden van blaadje tot blaadje reiken. Likkend en zuigend ga ik verder, zoekend en tastend naar mijn doel.
Ik weet dat dit bij rozen dieper verborgen zit dan bij andere bloemen. Maar ik ken mijn weg. Hoe dichter ik kom, hoe sneller het ademen van Evy klinkt. Af en toe kirt ze.
Doorheen de laatste glooiing van haar bloemblaadjes ontwaar ik wat ik zocht. Ik zie haar fiere stamper me lokken. Het stuifmeel dat ik al op mijn tong had verzameld, breng ik er zorgvuldig op aan.
Pure extase veroorzaakt een wervelwind doorheen het roosje. Gillend gezucht vormt de bevestiging dat ik haar help.

En dan zegt ze de magische woorden die het begin van haar genezing aanduiden: Ik hou van je.