Martina - 2

De hele dag voelde Martina zich heerlijk opgewonden. Alsof ze als een kind vor het eerst de genoegens van het hebben van sex had ontdekt. Het was alweer zo lang geleden, die wilde nachten. Haar man was naar zijn werk. Martina stortte zich op het huishouden. Ze kon toch niet de hele dag aan sex denken? Voor het avondeten maakte ze voor haar man zijn lievelingsgerecht klaar. Ze had zin om te vrijen.Het was zo lekker de afgelopen nacht.

Maar zoals bijna altijd na de koffie en een uurtje TV, zei hij: “Ik ben moe. Ik ga naar bed.” Martina deed de lichten uit en controleerde de deuren. Ze douchte en trok een schone nachtjapon aan. Ze was er klaar voor. Maar eigenlijk wist ze het wel toen ze in bed stapte. Hij lag op zijn slaapzij. Toen ze naast hem schoof, richtte hij zich op. “Welterusten schat. Slaap lekker.” Een kusje volgde. Martina was ook moe, maar had geen slaap. Ze schikte haar kussens en speelde met haar mobiel. Ze keek opzij naar haar man. De regelmatige ademhaling vertelde haar dat hij al sliep. Ze zuchtte.

Voor de zoveelste keer gingen haar gedachten terug naar Vito. Haar ontmoeting met hem in de bar. Ze dacht aan het moment dat hij haar uitkleedde voor het raam van zijn huis. Van binnen kon je wel naar buiten kijken, maar andersom niet. En toen de slaapkamer. God, wat had ze heerlijk gevreeën. En dat hij niet klaar kwam. Nog nooit had ze een man ontmoet die zich zo lang beheersen kon. Ja, dan kan je inderdaad uren vrijen. Ze streelde haar lichaam en stelde zich voor dat het zijn handen waren. Weer keek ze opzij. Hij sliep vast. Hij was moe. Hij was altijd moe. Nee, dan Vito.

In bed liggen had geen zin, besloot ze. De slaap kwam voorlopig toch niet.

Zachtjes stond ze op en liep naar de keuken. Daar maakte ze een beker thee. Thee geeft rust. Met de thee liep ze de donkere woonkamer in. Het licht liet ze maar uit. Geheel tegen haar gewoonte in stak ze een sigaretje op en ging op de bank zitten.

Zou ze? Ja natuurlijk. Het verlangen was de hele dag al aanwezig. Ze had zijn telefoonnummer in haar contacten gezet met uiteraard een andere naam.

Ineens nam de spanning toe. Ze tekste: “Hi Vito, sliep je al?”

Het antwoord kwam vrijwel direkt: “Eindelijk. Ik wist dat je me vandaag zou teksten, maar het duurde wel heel lang.”

Vol ongeloof keek Martina naar het scherm. Zijn gevoel was zo terecht.

“Kan ik je zien? Morgenavond?”

Ze tekste het ‘morgenavond’ heel spontaan, maar had nog geen idee hoe ze dat moest regelen. Weer een ‘girls night out’? Nee, dat ging niet. Nou ja, ze verzon wel wat.

“Natuurlijk. Graag zelfs. Hoe laat?”

“Zeven uur misschien?”

“Prima. Waar?”

“In het winkelcentrum vlakbij mijn huis. Winkelcentrum Stadshagen.

“Ik ben er. Waar ben je nu?”

“Thuis. Ik zit op de bank met een kop thee en een sigaret.”

“Wat heb je aan?”

Martina glimlachte. “Een nachtjapon. En jij?”

“Ik ben ook thuis. Ik zit naakt voor het grote raam en kijk naar buiten. Het is druk op de boulevard.”

Martina zag het helemaal voor zich. “Jezus, Vito! Kon ik maar bij je zijn!”

“Wat let je?”

“Dat kan niet. Dat weet je. Maar god, wat lijkt me dat heerlijk om samen naakt voor het raam een sigaretje te roken.”

“En niet alleen een sigaretje roken, toch?”

Martina negeerde de vraag. “Maar waarom ben je naakt?”

“Ik ben graag naakt. Hier of in mijn huis. Was jij maar bij me, dat meen ik.”

Maar Martina was nieuwsgierig geworden door het zinnetje: ‘hier of in mijn huis’ en ze vroeg ernaar.

Vito tekste: “Ik woon in de stad. Zo’n 10, 15 minuten bij jou vandaan. Hier is mijn tweede huis. Vakantiehuis, zomerhuis, whatever. Ik vertel het je morgen wel.”

Martina wist even niet wat te antwoorden. Dus tekste ze maar “Okee.”

“Nou dan zie ik je morgen. Een heerlijk vooruitzicht.”

“Ja, zie je morgen. Welterusten.”

“Welterusten.”

Het duurde lang voor Martina sliep en de volgende ochtend werd ze maar moeilijk wakker. Ze had bedacht hoe ze het zou regelen. Helemaal eerlijk was het niet en ze voelde zich best wel wat schuldig, maar het vooruitzicht Vito weer te zien vergoedde veel.

Ze zou haar moeder gebruiken en ze werkte tot in detail haar plannetje uit.

Toen ze haar man eind van de middag aan zag komen rijden, pakte ze haar mobiel. Ze wachtte tot hij bij de deur was en ze begon te praten. Haar mobiel stond niet aan. Ze deed net alsof ze met haar moeder sprak.

“Ik kom na het eten wel naar je toe, mama, maar ik moet het er even met Anton over hebben. O wacht, daar komt hij juist aan.”

Ze legde haar hand op het spreekgedeelte en zei: “Dag schat, ik heb mama aan de lijn. Ze voelt zich niet goed. Ik wil even naar haar toe. Dat is toch wel goed?”

“Ja natuurlijk, schat. Ga maar en doe haar de groeten.”

En toen opnieuw in de ‘dode’ mobiel: “Mama, ik kom er zo aan. Het eten staat al klaar. Na het eten kom ik direct. Zal ik voor jou wat te eten meenemen?” Ze wachtte even.

“Je hebt al gegeten. Goed. Tot straks mama. En maak je geen zorgen. Alles komt goed.”

Haar moeder gebruiken. Het was zonder risico. Anton belde haar moeder toch nooit.

Na het eten vertrok ze. Mama woonde aan de andere kant van de stad. En elk kwartier ging er een bus die kant op. Natuurlijk had Anton aangeboden haar te brengen, maar Martina had dat afgewimpeld. “Je hebt de hele dag gewerkt en je rust nodig. Met de bus is het net zo gemakkelijk. De halte is praktisch voor de deur.”

En dus vertrok ze alleen. De halte was bij het winkelcentrum. Slechts een paar minuten lopen bij haar vandaan. Zodra ze uit zicht was, tekste ze Vito. “Ik ben onderweg. Ben je er al?”

Zijn reaktie kwam snel. “Ja, ik sta schuin tegenover het Kruidvat.”

“Ben er zo.”

Ongemerkt ging Martina sneller lopen. Ze zag zijn auto direct staan toen ze het plein op liep. Ze keek om zich heen of ze een bekende zag. Niemand. Snel stapte ze in. Met dat ze hem zag klopte haar hart sneller. Hij zag er geweldig uit, vond ze. Een rode polo en een grijze terlenka broek. Een brede grijns op z’n gezicht. direct startte hij de auto en reed weg. “Waar wil je heen,” vroeg hij, “mijn huis of terug naar de plek van eergisteren?” Maar Martina antwoordde niet. Ze keek hem alleen maar aan. Dit keer waren er stoppels zichtbaar op zijn gezicht. Het maakte hem alleen maar aantrekkelijker. Ze zag zijn gespierde bovenbenen die tegen de stof van de broek drukten. “Hé, waar gaan we heen?”

“Maakt niet uit. Zeg jij het maar.”

“Dan gaan we naar mijn huis,” besliste hij.

Hij pakte haar hand onder het rijden en zei: “Ik heb een verrassing voor je.”

“O ja?”

“Ik wil je iets laten zien wat je wel leuk zult vinden, denk ik.”

“Wat lief! Ik ben echt benieuwd.”

Onderweg vertelde Vito dat hij in de Westerparkwijk woonde. Martina kende die wijk wel. Een wijk voor de gegoeden. Veel bungalows. Daar wonen viel ver buiten Martina’s budget. Het huisje aan de boulevard, vertelde Vito, had hij een paar jaar geleden gekocht. Het was zijn weekendhuisje, zijn vakantiehuisje. In de winter was hij er niet veel.

Hij draaide de wijk in en stopte voor een kleine bungalow. Uit het dashboardkastje haalde hij een afstandsbediening. Het hek schoof opzij. Hij reed de auto naar binnen en sloot het hek weer. Een garage had hij niet. Hij parkeerde de auto in de carport naast het huis. Ze stapten uit. Lichtjes waren gaan branden. Vito opende de voordeur en leidde Martina naar binnen.

De hal was best klein. Hij hing haar jas op. En toen omarmde hij haar. Hij trok haar tegen zich aan en kuste haar. Martina droeg een broek met een truitje. Eenvoudig gekleed. Ze ging immers naar haar moeder! Ze beantwoordde gretig zijn kus. Ze voelde zijn lichaam tegen zich aan. Spanning steeg, verlangen groeide. Vito nam haar hand en bracht haar in de kamer. Ook niet groot. Martina dacht altijd dat bungalows groot waren, maar daarin vergiste ze zich. Het gewone stond er in: een wandkast, een bankstel, een tafel met stoelen. Vito wees haar op twee deuren. “Dat is mijn slaapkamer,” zei hij, “en die kamer is voor eventuele gasten.” Hij liet haar de keuken zien. Kraakhelder. Alsof hij haar gedachten kon raden zei hij: “Ik kook nooit. De keuken wordt dus nauwelijks gebruikt.” “Tenslotte toonde hij haar de badkamer, die wel weer verrassend ruim was. “En je woont hier helemaal alleen?” zei Martina.

“Ja,”

“Geen vrouw, vriendin?”

“Nee. Ooit was ik getrouwd. Maar mijn vrouw overleed in een verkeersongeval. Maar dat is al zo lang geleden.” Hij zei het heel neutraal.

“Sorry,” was het enige wat Martina kon zeggen.

“Geeft niets. En na haar heb ik nooit meer een relatie gehad. Maar wel af en toe een vriendin.”

Het laatste klonk ondeugend. Martina glimlachte.

Vito streelde haar wang. “Klaar voor de verrassing?”

Ze knikte.

Vito bracht haar naar de woonkamer en naar de schuifpui. De tuin was donker, maar dat veranderde toen hij op een paar knopjes van een afstandsbediening klikte. Lichtjes gingen aan. Martina zag een grote rechthoekige bak, waarvan ze direct vermoedde wat het was. Daarachter struiken en bomen. Ook links en rechts struiken. Toen drukte Vito op een ander knopje. Een doek dat op de bak lag, schoof langzaam naar achter. Eerst zag Martina alleen stoom, maar al snel het water. Opnieuw drukte hij op een knopje. Water begon te stromen uit een kleine waterval. Naast elkaar keken ze. Vito’s hand lag op haar kont. Het was een geweldig gezicht. Martina keek haar ogen uit. Toen keek ze naar hem: “Wat mooi,” zei ze.

“Zullen we erin gaan? Het water is heerlijk warm. 24 graden.”

Weer keek ze naar het water en toen weer naar hem. “Ja,” zei ze, “ja!”

“Maar wel naakt!”

Martina knikte. Ze was overdonderd. Dit had ze in de verste verte niet verwacht.

Vito kuste haar lichtjes en stapte naar achteren. “Kleed je uit,” zei hij, “kleed je langzaam uit. Laat me genieten.”

Martina begon met haar truitje. Ze trok het langzaam uit. Ze droeg een bh. Ze streelde even haar bovenlichaam en zag dat Vito zijn polo uittrok. Ze keek naar zijn gespierde borstkas. Toen trok ze haar broek uit. In een zwart lingerie setje stond ze voor hem. Ze zag zijn ogen over haar lichaam gaan. Ze genoot. Zoals zij naar hem verlangde, zo verlangde hij naar haar. Ze wist het. Ze haakte haar bh los en wierp het weg. Ze ondersteunde haar borsten. Haar tepels priemden vooruit. Toen zag ze dat hij over zijn kruis wreef. Ook Martina wreef zich tussen haar benen. En toen haar vingers de rand van haar slipje pakten, opende Vito zijn broek. Zijn hand ging er in en ze zag zijn hand bewegen.

Onmiddellijk deed ze hem na. Ook zij deed haar hand in haar slipje. Ze keken naar elkaar terwijl ze zichzelf streelden. Heerlijk dat teasen, heerlijk om elkaar nog meer op te winden, want opgewonden was Martina al. Ze trok haar slipje uit en stond naakt voor hem. Ze streelde haar lichaam en wachtte op wat ging komen. Ook Vito kleedde zich uit. Toen liep hij langzaam naar haar toe. Hij omarmde haar. Haar borsten geplet tegen zijn borst. Zijn pik drukte tegen haar buik.

Toen stapte hij iets achteruit en zei: “Ik wil je helemaal naakt zien.” Niet begrijpend keek ze in zijn ogen. Hij gaf zelf het antwoord. Hij liep om haar heen. Ze voelde hoe hij het kettinkje om haar hals losmaakte. Hij ging weer voor haar staan en legde het kleinood behoedzaam op een tafeltje. Toen pakte hij haar rechterhand en drukte er een kus op. Zijn vingers gingen om haar trouwring. Twee dagen terug had hij haar trouwring ook een aantal malen bewust aangeraakt. Martina wist wat er ging komen. Waarom wilde hij dit? Wat zat hier achter? Het flitste even door haar heen, maar al snel concentreerde ze zich weer op hem. Het kostte haar geen enkele moeite. Ze voelde zich zo aangetrokken tot hem.

Het was niet makkelijk, maar het lukte Vito haar trouwring te verwijderen. Hij legde de ring bij haar kettinkje. “Nu ben je echt helemaal naakt.” Zijn handen gingen over haar lichaam en wreef even over de haren boven haar kutje.

“Ga je mee? Het water wacht!”

Ze rilde toen ze over het terrasje naar het zwembad liep. Maar toen ze eenmaal in het bad was, voelde ze hoe het water haar als een warme deken omsloot. Martina kon best aardig zwemmen. Ze zwom een paar keer heen en weer. Toen liet ze zich op haar rug drijven. Vito keek geamuseerd toe. Ze was als een zwaan, vond hij, die statig over het water dreef. Hij vond het geweldig om te zien hoe ze genoot. Hij bleef op afstand totdat ze hem zocht. Haar ogen wenkte hem. Hij ging naar haar toe. Hoewel ze dreef, hield hij toch zijn armen onder haar alsof ze ieder ogenblik kon zinken. “Lekker?” vroeg hij

“Heerlijk en zo onverwacht. Ik had geen enkel vermoeden.”

Hij glimlachte.

Martina voegde eraan toe: “Het is als een paradijsje. Wat heerlijk dat ik hier mag zijn.”

“Een mooie lieve vrouw verdient ook het beste.”

Het woordje ‘lieve’ viel Martina direct op. Ze streelde zijn gezicht.

“Maar... het kan nog mooier!”

“Nog mooier?” antwoordde ze.

“Ja, ga niet weg. Ben zo terug.”

Martina zag hem het bad uitgaan. Al snel kwam hij terug. Twee handdoeken over zijn arm en twee glazen wijn in zijn handen. Hij kwam het water weer in. Martina was inmiddels aan de zijkant gaan staan. Hij gaf haar een glas.

“Op de meest opwindende vrouw die ik ooit ontmoet heb,” toostte hij

Martina glimlachte en zei: “Op jou, de meest sexy man die ik ken.”

Ze dronken. Toen zetten ze het glas weg.

“Ik wil nog iets met je doen,” zei hij, “vind je dat goed?”

“Eh...wat is het?”

“Dat zeg ik niet. Ik wil alleen dat je het goed vindt?”

Martina had geen idee waar hij op doelde. Ze keek hem vragend aan.

Vito gaf haar een zoen en zei: “Vind je het goed? Ja of nee?”

“Wat geheimzinnig! Maar natuurlijk vind ik het goed. Jij mag alles met me doen.”

Hij nam haar hand en bracht haar naar het trapje. “Ga hier zitten.”

Hij waadde door het water naar de handdoeken en nam ze mee. Pas toen zag Martina het scheermesje dat hij in zijn handen hield. Het streepje haar dat ze altijd zo netjes trimde, hij wilde het weghalen.

“Je bent toch wel voorzichtig, hè?”

Vito ging er niet op in. Ze moest een treetje hoger gaan zitten en haar benen spreiden. Zeep had hij niet nodig, zei hij, “Je huid is al zacht genoeg.”

Net wilde hij beginnen toen Martina haar hand op zijn arm legde. “Weet je wel dat nog nooit, echt nog nooit, een man mij geschoren heeft?”

“Dan ben ik de eerste en misschien wel de enige.”

“Voorzichtig zijn,” herhaalde ze weer.

Ze bedacht zich ineens in wat voor een bijzondere situatie ze was. Op een trapje van een zwembad met heerlijk warm water in een prachtige tuin. Naakt en met haar benen geopend om door een man geschoren te worden. Wie heeft dit ooit voor haar bedacht? Vito! Alleen Vito kon dit bedenken. Wat kan het leven toch heerlijk zijn!

Het was slechts een streepje dat weggeschoren moest worden, maar Vito nam alle tijd. Zijn aanrakingen waren zo heerlijk. Masserend ging zijn vingers over haar kutje. Raakte hij haar o zo gevoelige klitje aan, dan rilde ze van genot. “Zo glad,” zei hij toen hij klaar was. “Kom!”

Hij ging een treetje hoger zitten. Martina begreep hem onmiddellijk. Ze klom op zijn schoot. Zijn pik vond als vanzelf zijn weg. Ze sloot haar ogen. Zachtjes ging ze op en neer. Heel rustig, heel kalm. En indere beweging voelde ze tot in het diepst van haar zenuwen. Samenzijn, elkaar voelen, elkaar beleven. Dit was geen seks, dit was de liefde bedrijven. Na een poosje opende ze haar ogen. Haar honger was voor even gestild. Ze ging van hem af en dreef op haar rug van hem vandaan.

Vito zag haar gaan. Stil bleef hij zitten. Zijn hoofd vulde zich met gedachten. Waarom ben je niet vrij? Waarom heb je al een man? Ik wil jou. Jij bent de vrouw met wie ik samen wil zijn. Ik zal voor je zorgen en je alles geven wat je nodig hebt. Waarom heb ik je niet eerder ontmoet? Hij zag het helemaal voor zich. Zij in zijn huis. Met haar op vakantie. Samen zijn, de liefde bedrijven. God, waarom ben je niet vrij om samen met mij te zijn?

“Waar denk je aan?” Haar vraag schrok hem wakker. Ze keek hem aan. Haar natte haren plakten aan haar hoofd. Haar gezicht nat van het water. Zijn hart vulde zich. Kon hij maar altijd met haar zijn.

“Aan jou.”

“Aan mij? Wat lief. Wat denk je allemaal?”

Maar Vito schudde zijn hoofd. Hij drukte een kusje op haar hoofd en zwom weg.

Martina begreep dat hij er niet over wilde praten. Misschien later, misschien nooit. Wat een geweldige man is hij toch! Ze wreef zich even over haar geschoren schaamheuvel. Zo glad! Een paar keer zwom Vito op en neer. Snel, bijna wild. Martina wachtte. Het was afreageren. Het kon niet anders. Misschien wilde hij op deze manier dat wat hem bezig hield kwijt raken.


Hijgend kwam hij bij haar staan. Hij sloeg zijn armen om haar heen en trok haar dicht tegen hem aan. Zo dicht dat het leek alsof hij haar nooit meer loslaten wou. Toen zuchtte hij diep.

“Zullen we er zo uitgaan?” Zijn stem klonk weer gewoon. Dat wat hem bezig had gehouden was weg.

“Ja, laten we dat maar doen.”

Vito ging als eerste uit het water. Hij pakte een handdoek, die een badhanddoek bleek te zijn. Martina wikkelde er zich heerlijk in. Zijn eigen handdoek knoopte hij om zijn middel. Met de nog half gevulde wijnglazen liepen ze naar het huis en gingen snel naar binnen.

Daarop pakte Vito de afstandsbediening. De waterval stopte. Het zware doek schoof weer over het zwembad. Verklarend zei hij: “Anders wordt mijn elektriciteitsrekening wel erg hoog.”

De lichten liet hij aan. Nog even keek hij. Alles was in orde. Het scheermesje op de stenen naast het zwembad zag hij niet.

Samen liepen ze naar de badkamer. Ze douchten zich snel.

“Niet aankleden, hoor,” zei Vito, “hier doe mijn ochtendjas maar aan.”

“Heb je toevallig een föhn?”

“Die heb ik.” Hij rommelde in een kastje en gaf haar de föhn.

“Ik maak de kamer alvast in orde.”

Toen Martina naakt in Vito’s ochtendjas de kamer binnenkwam zat hij op de bank. Op het tafeltje voor hem stond een schaal. Twee nieuwe glazen wijn ernaast. Martina zag blokjes kaas. “Ik heb helaas geen Italiaanse kaas, maar deze Old Amsterdam is ook best lekker.” Martina zag wat kleine augurkjes. Goh, wat lief, dacht ze. Uit haar jaszak in de hal haalde ze haar telefoon.

Ze ging weer bij hem zitten. “Ik moet weer teksten.”

Hij knikte en dacht: als je van mij was hoefde je nooit meer te teksten.

Net als 2 dagen terug ging ze dicht bij hem zitten. Ze tekste: “Dag schat. Het gaat nu beter met mama. Ze slaapt. Ik lig bij haar in bed. Vannacht blijf ik maar bij haar. Ik tekst je morgen. Welterusten!”

Vito las mee.

Na een paar minuten kwam het antwoord: “Goed schat, ik hoor morgen van je!”

Martina keek Vito aan en zei: “Nu hebben we alle tijd!” Er klonk ernst in haar stem.