Martina - 4

Martina, een 38 jarige getrouwde vrouw, had in café Seaview een zekere Vito, een weduwnaar van 43 jaar, leren kennen tijdens een avondje uit met haar vriendinnen. Ze voelde zich zo aangetrokken tot hem dat ze met hem meeging. Twee hete avonden volgden. Toch kwam de onvermijdelijke vraag: en hoe nu verder?

Martina had 3 mogelijkheden. De eerste mogelijkheid was haar man Anton te verlaten en vervolgens verder te gaan met Vito. Ze verwierp het. Wat zouden haar vrienden en familieleden daar wel niet van vinden. “Gooi jij 14 jaar huwelijk weg omdat je 2 avonden met een andere man hebt doorgebracht?” En misschien had men ook wel gelijk. Want haar vriendschap met Vito, waar was die eigenlijk op gebaseerd? Alleen op sex? Dat houdt geen stand! Bovendien wat moet er van Anton terecht komen? Nee, dat kan ze niet maken.

De 2de mogelijkheid die ze had was om een streep te zetten onder haar vriendschap met Vito. Zo van: “Vito, het was heerlijk, maar nu is het klaar.” Maar wilde ze dit wel? Nee! Door Vito was ze weer gaan leven. Haar sexuele leven was aardig ingedut, maar door hem bruiste het weer. Met hem wilde ze door. Absoluut! Alleen deze gedachte gaf haar al heerlijke tintelingen.

Dan bleef er nog maar 1 mogelijkheid over: Anton en Vito! Anton haar man, Vito haar geliefde. Zoiets. Alleen hoe pak je het aan? Voor de twee keren dat ze hem had gezien, had ze twee keer moeten liegen. Moet ze nu iedere keer als ze elkaar willen ontmoeten een leugen gebruiken? En wat nou als Vito weigert. Als hij zegt: “Jouw geliefde? Mooi niet. Ik wil je helemaal en voor altijd.” Ze had geen idee hoe hij zou reageren.

Martina zuchtte. Wat kan het leven ineens complex zijn! Natuurlijk had ze dit zelf wel veroorzaakt, maar toch! Ze moest er met Vito over praten. Bewust wachtte Martina een aantal dagen voor ze contact met hem opnam. Soms werkt een paar dagen rust verhelderend.

Ze belde hem 4 dagen na hun laatste samenzijn.

Vito reageerde heel enthousiast toen hij haar stem hoorde. En Martina voelde aangename kriebels in haar buik toen ze zijn stem hoorde. Ja, ze had het echt goed te pakken.

“Vito, we moeten praten.”

“Over ons?”

“Ja, over ons.”

“Kom morgen naar Seaview als je tijd hebt. Drinken we koffie en hebben we alletijd om te praten.”

Martina stemde in. De andere ochtend zou ze er tussen 9 en 10 uur zijn.

Vito wachtte haar al op toen ze de volgende ochtend – het was vrijdag - met een taxi arriveerde. Ze was gespannen. Nerveus om wat hij zou kunnen antwoorden. Vito voelde haar spanning onmiddellijk toen hij haar kort omarmde. “Relax, Martina, we komen er wel uit.” Meer zei hij niet. Ze liepen naar een tafeltje dat apart stond van de andere tafels. Een gedienstige ober bracht koffie en haalde het bordje ‘Gereserveerd’ weg. Vito pakte haar hand. Ze voelde zijn vingers om haar trouwring. Alweer! Hij zei niets. Ze keken elkaar alleen maar aan. Hun oogcontact was er weer. Zo was het ruim een week geleden begonnen.

“Melk? Suiker?” zei hij zachtjes.

“Alleen melk.”

Vito dronk zijn koffie zwart met suiker.

In stilte, genietend van hun koffie, maar nog meer van hun oogcontact, zaten ze bij elkaar.

“Vito...” begon Martina.

“Ssst,” onderbrak hij haar, “laat mij beginnen.”

Martina knikte.

“Lieve Martina,” begon hij. Het woordje ‘lieve’ klonk als muziek in haar oren. “Lieve Martina, ik weet waar je over nagedacht hebt. Je bent getrouwd en plots kwam ik in je leven. We hebben elkaar hier ontmoet en we hebben twee fijne avonden gehad, toch?” Hij wachtte niet op Martina’s reaktie. “Ik weet dat jij me niet kwijt wil, en ik jou ook niet. Zeker niet. Ik ben ontzettend blij je te hebben leren kennen en... god meid, wat is het lekker in bed met jou.” Hij lachte. Het brak Martina’s spanning een beetje. “Maar je bent getrouwd. Voor mij, voor ons, heb je twee keer tegen je man gelogen.” Hij keek haar nu ernstig aan. “Toch denk ik dat je hem niet wil, niet kan verlaten. Jullie hebben samen een verleden en dat zet je niet zomaar opzij. Ik begrijp dat. Het zou anders zijn als jullie doorlopend ruzie hebben, maar dat is niet het geval. Heb ik gelijk?”

Martina knikte. “Dan blijft er dus maar één ding over en dat is dat we elkaar maar af en toe kunnen zien. Dat betekent voor jou dat je iedere keer weer smoesjes moet verzinnen. Maar er is nog iets anders. Ik denk dat jij bang bent dat ik dat niet accepteer. En vooral daarom ben je gespannen.”

Hij keek haar afwachtend aan.

Ben ik zo doorzichtig voor hem, ging het door Martina heen. “Ja, Vito, zo heb ik gedacht. Wat fijn dat je me begrijpt.”

“We zijn geen kinderen meer, Martina.” Hij wenkte de ober en bestelde zonder het aan Martina te vragen, twee koffie.

Hij pakte opnieuw haar hand en zijn duim streelde de bovenkant van haar hand. Hij keek haar ernstig aan en zei: “Je bangheid is terecht. Ik accepteer dat ook niet!”

De schrik sloeg haar om haar keel. Haar hart klopte ineens sneller. Dan is het dus voorbij, besefte ze. Hoewel ze elkaar niet kwijt willen, is het dus gewoon voorbij. Afgelopen. Klaar! Emoties welden op. Ze voelde tranen opkomen, maar beheerste zich. We zijn toch geen kinderen meer, had hij gezegd. Ze haalde diep adem en blies het langzaam uit. Ze zag de ober aan komen lopen met een dienblad. Plots was ze zich bewust van zijn strelende duim, die niet stopte haar te strelen. Ze kneep in zijn hand. Met vochtige ogen keek ze hem aan. Nee, huilen zou ze niet. Onder geen beding!

Toen de ober weg was, vroeg hij: “Martina, wat voor een opleiding heb jij vroeger gedaan?”

Opleiding? Waar slaat dat nou op? Ze gaat hem verliezen. Rot op met je opleiding!

Gedwee antwoordde ze echter: “administratie.”

Zo langs zijn neus weg, zei hij: “Er is hier in Seaview een vacature. Ik zoek iemand die de administratie kan doen. Ken jij toevallig iemand?”

Onmiddellijk begreep ze hem. Een brede lach kwam op haar gezicht. Ze kneep hard in zijn hand. “Aw!”

En toen kwamen er toch wat traantjes. “Accepteer je ook oudere dames?”

“Ik zoek bij voorkeur oudere dames. Die hebben nou eenmaal meer ervaring.”

Ze lachte. Een bevrijdende lach!

“Zou ik misschien voor de baan in aanmerking kunnen komen?”

“Mmm, misschien wel maar daarvoor moet ik wel terdege onderzoek doen.”

“Oh, Vito! Wat ben je toch een heerlijke man!”

Hij lachte en voegde er aan toe: “En straks ook je baas. Ik ben wel een strenge baas, hoor!”

De spanning was gebroken. “Wat moet ik eigenlijk doen?”

“Er is niet veel werk. Laat ik je dat maar direct zeggen. Maar serieus. Ik zie dat je graag wil en ik niet minder. Ik geef je een full-time baan. Je gaat mijn administratie doen en ook de administratie van mijn andere zaken. Seaview is niet mijn enige café. Ik heb er nog een aantal. Nog 3 in Nederland en ook nog 2 in België. Allemaal aan de kust. Van tijd tot tijd gaan we daar heen en keren pas de volgende dag terug. O, en als het druk is, verwacht ik dat je meewerkt. soms in de keuken, soms in de bediening of achter de bar. Wat nodig is. Kun je aanstaande maandag al beginnen?”

Natuurlijk kon ze maandag beginnen. nu al als hij wilde. Ze was zo blij met deze kans. Het loste alle problemen op. Zo zag ze het op dit moment.

“Ik heb zin in een sigaretje,” zei Vito ineens, “en jij ook, denk ik. Ga je mee?” Ze liepen naar buiten, het terras af naar de plek waar ze eerder ook al geweest waren. Het was nog niet druk op het strand. De zon scheen. Net als de eerste keer stak Vito het sigaretje voor Martina op. Martina nam het sigaretje aan en sloeg toen spontaan haar armen om hem heen. Ze kuste hem op z’n mond. “Dank je wel,” zei ze simpel. Het kwam recht uit haar hart.

“Waarvoor?” antwoordde hij droog.

“Dat je... dat je mij niet afgewezen hebt. Dat je meegedacht hebt. Dat je... ik weet het niet zo goed. Voor alles.”

Vito stak zijn sigaretje aan en antwoordde. “Maar, lieve Martina, ik wil je helemaal niet kwijt. Heb ik je dat niet vaak genoeg laten blijken? Ik snap jouw situatie zo goed en dit leek me een goede oplossing. We kunnen elkaar nu bijna elke dag van de week zien. En soms, ook wat nachten. Weet je...” Hij pauzeerde even en nam een trekje van zijn sigaret. Martina keek hem verwachtingsvol aan. “Weet je, lieve Martina, ik wil nog zo veel met je. Ik ben zo blij jou ontmoet te hebben. Heb ik dat al niet eens eerder gezegd?” Hij lachte toen hij de laatste zin uitsprak.”

“O Vito...” Ze gaf hem een speelse stomp.

“Moet je al naar huis of heb je nog even tijd om naar mijn huisje hierboven te gaan?”

Rond 4 uur was Martina weer thuis. Tot haar verbazing was Anton er al.

“Dag schat, jij bent vroeg thuis.”

“Ik heb de middag vrij genomen, maar jij was er niet en je mobiel stond niet aan.” Hij keek haar vragend aan.

Martina ging bij hem zitten. “Ik heb een baan,” zei ze simpel.

“Wat? Waar? Hoe dat zo?” Er klonk geen afkeuring in zijn stem. Integendeel.

“Bianca, één van mijn vriendinnen, had mij getipt,” begon ze. “Ik heb gesolliciteerd bij de horecaonderneming Seaview. Je weet wel, die bij het strand en ik werd uitgenodigd voor een gesprek. En daar kom ik nu vandaan.”

“Zo zo! En?”

“Aangenomen. Ik kon het aanvankelijk nauwelijks geloven dat ze mij namen. Ik bedoel gezien mijn leeftijd.”

“Geweldig! Gefeliciteerd. En wat moet je doen?”

“Voornamelijk de administratie. Maar niet alleen van Seaview ook van de andere cafés. De eigenaar heeft namelijk 6 strandcafés. Wat er binnen komt, wat er uitgaat, balans opmaken, dat soort dingen.”

“Wat leuk voor je. Hoef je niet de hele dag thuis te zitten. Maar, je zei, voornamelijk?”

“Ja, als het druk is, dan verlangt de eigenaar dat ik inspring. In de keuken of in de bediening.”

Anton knikte.

“En mij heb je niks verteld.”

“Nee, omdat ik toch niet verwachtte aangenomen te worden.”

Hij knikte opnieuw en vroeg: “Wanneer begin je?”

“Maandag al. Van 9 tot 5, maar het kan soms ook later worden. O ja, nog iets. Van tijd tot tijd gaan we naar zijn andere cafés. Ik werk daar dan aan de administratie, terwijl hij de dagelijkse gang bekijkt. En mocht het laat worden, zeker als we in België zijn, dan kom ik pas de volgende dag naar huis. Maar dat gebeurt maar af en toe, zei hij.”

Martina keek hem aan. Anton slikte het hele verhaal, dat, op de keper beschouwd, niet eens gelogen was.

Ze praatten nog een tijdje over de baan en natuurlijk kwam ook haar salaris aan de orde. Anton was tevreden. Hij realiseerde zich dat zijn vrouw geluk had gehad. Om op haar leeftijd nog een full-time baan te vinden, dat is beslist niet makkelijk. Hij ging akkoord. Natuurlijk ging hij akkoord. Hij vond het al lange tijd maar niks dat ze altijd maar thuis zat en niets omhanden had.

In het weekend vrijden ze. Martina was lief voor haar man en zorgde ervoor dat hij aan zijn trekken kwam. Voor haar zelf was het niet zo bijzonder. Ze ervaarde het meer als plichtmatig. Zo van.. je bent getrouwd, dus heb je af en toe sex. Het was allemaal niet onaardig, maar de spanning, het onverwachte, dat ontbrak voor haar.

Uiteraard had ze Bianca ingeseind en verteld dat ze, dankzij haar, een baan had. Bianca was blij voor haar en zou, indien nodig, het verhaal verdedigen. Het werd zondag. Martina dacht aan haar nieuwe baan. Ze voelde kriebels. Ze zou Vito weer zien. Twee dagen had ze geen enkel contakt met hem gehad en nu was het bijna zover. Zou hij, dacht ze, net als zij, ook al met morgen bezig zijn? Het antwoord kwam ’s avonds laat. Martina was in bed met haar mobiel bezig. Anton sliep al. Ze had oordopjes in, zodat hij geen last van het geluid had. Plotseling zag ze bovenin het scherm dat er een berichtje was binnengekomen. Snel naar het berichten menu. Van Vito! Haar hart klopte ineens een tikkeltje sneller. Ze keek opzij. Anton sliep.

“Morgen je eerste werkdag!”

“Ja, en ik heb er zin in!”

“In het werk?”

“Haha!”

“Ik mis je en ben blij je morgen te zien.”

“Ik jou ook!

En toen stopte het. Gek eigenlijk. Die paar zinnetjes teksten gaf haar meer spanning dat de hele vrijpartij met Anton. Ze sloot haar ogen en leunde tegen de kussens. Wat als niet Anton, maar Vito naast haar lag? Zou hij dan ook slapen? Vast niet! Ze wreef over haar lichaam en voelde dat haar kutje niet zo glad meer was. Morgen eerst scheren onder de douche of... of zou ze Vito vragen het te doen. Het duurde een hele tijd voor ze in slaap viel.

Martina’s eerste werkweek! In het kleine kantoortje van Seaview stond een bureau met een laptop. Vito deed zijn boekhouding met het programma Silvasoft. Een programma dat in veel horecazaken gebruikt wordt. Martina kende het niet, maar toen ze er mee begon, met hulp van Vito, bleek het een vrij eenvoudig programma te zijn. Ze had het, met haar administratieve opleiding, zo door. Het werk hield niet veel in. Ze begreep maar al te goed dat ze niet aangenomen was voor de administratie.

De meeste tijd waren ze samen. Ze gingen uit of zaten in de bar. Ze vrijden in zijn vakantiehuisje vlakbij of in zijn huis met zwembad in de stad. Veel risico was er niet. Zijn autoramen waren geblindeerd. Hetzelfde materiaal wat hij ook in zijn huisje gebruikte: je kunt er wel door naar buiten kijken, maar niet naar binnen. Voor Martina was het hemels. Elke dag ging ze met plezier naar haar werk.

Haar man Anton merkte het vanzelfsprekend op. “Heb je het zo naar je zin, schat,” vroeg hij.

“Ja het is heerlijk om weer te kunnen werken. De collega’s zijn heel aardig en altijd weer vrolijke strandmensen die wat komen drinken. Het is hartstikke leuk. Het werk is niet moeilijk. Ik ben zo blij dat ik daar aangenomen ben.”

Toen het vrijdag werd, vertelde Vito dat ze maandag naar zijn zaken in Oostende en De Panne gingen. Maandag Oostende, dinsdag De Panne. Ze zouden er blijven overnachten, dus woensdag weer terug.

“Ik weet niet of je in een nachtjapaon slaapt, maar voor mij hoeft het niet.” Hij zei het lachend.

“Slaap ik dan met de baas op een kamer?” antwoordde Martina lachend.

“Als je het niet erg vindt, ja, want 2 kamers huren is toch echt te prijzig voor mij.”

Een heerlijk vooruitzicht. Het hele weekend was Martina er mee bezig, maar liet naar Anton toe niets blijken van haar enthousiasme. Ze bracht het neutraal en Anton vond het vanzelfsprekend prima. Hij had gezien hoe in een week tijd zijn vrouw zo opgeknapt was.

Vito en Martina vertrokken op maandag om een uur of 10. Ze had er zin en merkte aan Vito dat het bij hem niet anders was. Hoe vaak hij gedurende de rit haar niet even aanraakte, het was niet te tellen. Ze aten in een wegrestaurant. Hij betaalde maar gaf Martina de rekening. “Al het eten gedurende onze trip zijn uiteraard op kosten van de zaak!” Een hotel had hij al geboekt, vertelde hij, maar we gaan eerst naar de zaak. Martina controleerde de administratie. Alles was perfect in orde. De bedrijfsleider had goed werk verricht. Toen ze klaar was ging ze op het terras wat drinken. Vito zag ze nauwelijks. Hij had een uitgebreide bespreking met het personeel en met de bedrijfsleider in het bijzonder. Ze aten in de zaak. Daarna had hij hij nog een uurtje nodig, vertelde hij Martina, maar dan was hij er wel helemaal voor haar. De manier waarop Vito dit zei, liet Martina’s hart sneller kloppen. Ze had al zo vaak onverwachte wendingen van hem ervaren. Zo vaak kwam hij met iets op de proppen, waarvan ze het vermoeden niet had en aan alles voelde ze dat er nu ook iets bijzonders kwam.

Rond 8 uur reden ze weg. “Ik heb een kamer geboekt in hotel Andromeda. Ken je dat?”

“Nee,” antwoordde ze. Ze had er zelfs nog nooit van gehoord.

Maar ze keek haar ogen uit toen ze aankwamen. Een prachtig hotel met zwembad. Ze liepen naast elkaar naar de receptie. Een bellboy droeg hun bagage.

“We hebben een kamer geboekt,” zei Vito, “Poncini is de naam.”

Een jonge dame keek in de computer. “Dhr. en Mevr. Poncini. Uw kamer is klaar.” Vito verrichtte de noodzakelijke formaliteiten en daarop namen ze de lift naar boven.

‘Dhr. en Mevr. Poncini’ galmde het in Martina’s hoofd. Klonk niet gek. De kamer was werkelijk schitterend. Een enorm bed, een koelkast, een tafel met twee stoelen en zowaar een hoekbankstel. En dan nog was er een zee van ruimte om te lopen. De bellboy zette hun bagage neer. Een bankbiljet wisselde van hand. Beleefd sloot de jongen de deur. Vito liep direct naar de huistelefoon en bestelde een fles wijn. “En?”

“Schitterend, meneer Vito Poncini!”

“Speciaal voor jou, de mooiste vrouw die ik ooit ontmoet heb.”

Als Vito dit soort dingen zei, dan dronk Martina zijn woorden op. Ze omhelsde en kuste hem.

Al snel werd de wijn in een koeler gebracht. In hun bijzijn werd de fles geopend. Vito knikte om aan te geven dat er ingeschonken kon worden. Hij gaf Martina haar glas, nam de zijne en liep naar het gordijn. Hij schoof het opzij en pas toen realiseerde Martina dat de kamer een balkon had. Hij opende de deuren, nam haar hand en ze liepen samen het balkon op. Het uitzicht was schitterend. Ze keken over de Noordzee. Helaas was het al donker aan het worden, maar toch. De boulevard was helder verlicht.

Staande bij de balustrade dronken ze van hun wijn. Vito’s arm was om haar schouder.

“En? Wat vind je hiervan?”

“Schitterend, meneer Vito Poncini.”

“Speciaal voor jou, mevrouw Martina Poncini.”

Martina keek op en lachte, maar zei niets.

Een poosje bleven ze staan, toen gingen ze weer naar binnen. “Ik ga even naar de badkamer,” zei Martina.

“Wacht!” antwoordde Vito. Hij rommelde in zijn bagage en haalde er een pakje uit. “Ik wil graag dat je dit aantrekt. Alleen dit. Verder niets.”

Met een glimlach pakte Martina het pakje aan. De inhoud voelde zacht aan. “Wat voor een verrassing heb je dit keer voor me?”

Hij antwoordde: “Doe het nou maar. Voor mij.”

Martina haalde toiletspullen uit haar tas en liep naar de badkamer. Bij de deur wierp ze een blik achterom. Hij glimlachte. In de badkamer opende ze snel het pakje. Er zat een soort babydoll in en een slipje. Ze hield het voor zich en keek in de spiegel. Sexy hoor! Daarna nam ze een snelle douche en kleedde zich in de babydoll. Het slipje was wit, net als de babydoll. Het was als een jurkje dat tot bovenaan haar dijbenen reikte. Haar borsten waren half bedekt. Inderdaad sexy. Martina voelde zich sexy. Ze kamde haar haren en liep terug de kamer in. Ze bleef staan toen ze hem zag. Hij stond bij de bank en was naakt op een boxershort na. Het was een zwarte boxershort, die strak om zijn huid zat. Er was ruimte aan de voorkant voor zijn pik. De bobbel was duidelijk zichtbaar.

Vito deed een paar passen naar haar toe en bleef toen staan. Ze bekeken elkaar alsof ze elkaar voor het eerst zagen. Toen keek hij in haar ogen en deed opnieuw een paar passen naar voren. Hij pakte haar handen. Hun ogen hielden elkaar vast. Het oogcontact was er weer. Het contact waarmee weken geleden alles begon.

“Je bent zo mooi, zo verleidelijk, zo lief, Martina Poncini.”

God, wat klonk dat erotisch uit zijn mond.

“En jij bent de liefste en meest sexy man, die ik ooit ontmoet heb, Vito Poncini.”

Vito deed nog een stapje naar voren. Hij stond nu vlak bij haar. Ze bleven elkaar aankijken. Martina voelde zijn handen op haar lichaam. Hij streelde haar gezicht, haar borsten, haar lichaam. Alles tintelde in haar. Het verlangen kwam op als een bruisende fontein. Ineens stond ze in vuur en vlam. Ze wilde hem, o god, ze wilde hem zo graag. Ze kon hem wel bespringen, maar beheerste zich. Hij voelde haar harde tepels en toen zijn hand over haar lichaam naar beneden ging, trilde haar lichaam. Ze voelde zijn hand tussen haar benen, hij wreef over haar slipje. Geen moment lieten hun ogen elkaar los. Hij pakte haar hand en legde die op zijn pik. Ze voelde dat hij hard was. Toen zijn hand in haar slipje ging, deed zij hetzelfde in zijn boxershort. Zij was zo nat en hij zo hard. Ze kon zo klaarkomen. Ze wist het. Haar verlangen steeg naar ongekende hoogte.

“Ik wil dat je vanavond mijn vrouw bent, Martina. Mijn vrouw!”

Ze voelde zijn vingers tussen haar schaamlippen gaan. Ze rilde. “Ja, ja! Laat me je vrouw zijn. En jij, jij mijn man!”

Ze rilde opnieuw toen zijn vinger haar klitje aanraakte. Het was zo erotisch. Met moeite hield ze zijn blik vast. Ze kreunde toen hij lichtjes in haar klitje kneep. Haar hart roffelde. Haar mond licht geopend.

“Ben jij mijn vrouw?” Het klonk iets harder.

“Ik ben je vrouw. Jouw vrouw.”

Ze kreunde opnieuw toe ze zijn vingers in haar voelde gaan.

“En ik? Wat wil je dat ik voor je bent?”

Martina haalde diep adem. Ze pakte ineens zijn gezicht vast met beide handen.

“Vito, liefste Vito, wil jij mijn man zijn? Ik wil zo graag dat jij mijn man bent.”

“Ik ben je man.” Hij vingerde haar even wat opnieuw tot gekreun leidde.

Martina was zo gevangen door lust, begeerte, verlangen. Ze wilde hem.

“En niet alleen nu, maar voor altijd. Dat wil ik. Voor altijd!”

Hij zag haar gezicht vol begeerte. Hij knikte en likte zijn lippen.

“Ik wil je man zijn. Voor altijd.” Hij haalde diep adem. “Ik wil je liefhebben en er voor je zijn. Voor altijd.”

Toen trok hij haar naar het bed. Hij duwde haar op haar rug, greep haar slipje en trok het uit. Hij zag haar gezwollen schaamlippen, hij zag haar natte kutje. Het vocht druppelde eruit. Martina werkte zichzelf uit haar babydoll. Ze wilde naakt zijn voor hem. Vito zette zijn mond op haar kutje en zoog haar vocht in zijn mond. Toen likte hij haar schaamlippen en zoog op haar klitje. Vrijwel direct kwam Martina. Haar verlangen was te groot om zich te kunnen beheersen. Ze draaide en draaide, maar hij hield haar vast en bleef haar likken. Pas toen de grote vloed voorbij was, liet hij haar kutje los. Bezweet keek ze naar hem. Ze was klaar gekomen, maar nog lang niet verzadigd. Hij wist het ook. Ze keek naar hem. Nieuwe, andere gevoelens kwamen in haar op. Ze wist wat die gevoelens waren. Haar hart opende zich voor hem. Geen moment dacht ze aan Anton. Vito kroop naast haar. Ze voelde zijn harde pik. “Even wachten,” zei hij, “even tot rust komen.” Ze kuste hem en proefde haar eigen kutje.

Ze sloeg haar armen om hem heen en hield hem dicht tegen zich aan. Zijn gezicht lag in haar schouderholte. Af en toe kuste hij haar hals. Hij zei niets. Nu wachtte hij, want hij wist dat zij het initiatief zou nemen. Zijn hand streelde haar lichaam. Haar kutje bleef nat. Haar tepels hard en gezwollen. Martina genoot van zijn strelingen. Haar gedachten kwamen weer op gang.

Ze keerde zich naar hem toe, zodat nu hij op zijn rug kwam te liggen.

Ze leunde op haar elleboog en zei zachtjes terwijl haar hand zijn gezicht streelde: “Meende je wat je daarnet zei?”

“Ja, dat meende ik.” Hij voegde bewust er niet aan toe ‘en jij?’ Als de tijd daarvoor rijp was, zou ze zelf daarover beginnen.

Martina wist dat hij de waarheid sprak. Ze voelde het aan alles.

Ze haalde diep adem en keek langs zijn lichaam. Ze deed haar hand in zijn boxershort en keek hem aan.

“Hij is nog hard.” Het klonk ineens vrolijk. Ze wilde op het onderwerp niet doorgaan. Misschien later, dacht Vito.

“Voor jou is-ie altijd hard.”

“Wil je dat ik je pijp?” Ze maakte al aanstalte maken om naar onderen te kruipen, maar Vito hild haar tegen. Hij gaf haar een kus en zei: “Je vraag is niet goed!”

Martina keek hem aan, maar begreep hem onmiddellijk.

Er kwam een glimlach op haar volle lippen. “Wil je dat je vrouw je pijpt?”

Vito glimlachte terug. Hij gaf haar weer een kus. Een lange kus dit keer. Zijn hand sloot om haar borst. Speels kneep hij in haar tepel. Toen hun monden elkaar loslieten, zei hij: “Vraag dat nog eens!”

Ze herhaalde de vraag: “Wil je dat ik, je vrouw, je pijpt?”

“Dat wil ik, maar alleen als ik je nog een keer mag beffen. Draai je om.”

Martina draaide zich om. Vito ging wat lager liggen. Voorzichtig ging ze op zijn gezicht zitten. Onmiddellijk voelde ze zijn warme adem. Toen boog ze zich voorover. Ze nam zijn pik in haar mond. Haar hand sloot zich er omheen en begon hem te pijpen. Hij trok haar naar zich toe. Haar natte kutje boven zijn gezicht. Vito vond het heerlijk te zien dat ze nog steeds nat was. Rustig befte hij haar en duwde van tijd tot tijd zijn tong in haar. Martina reageerde iedere keer als hij haar intieme plekjes raakte. Een paar keer wreef ze met haar kutje over zijn gezicht. Heerlijk!

En Martina pijpte hem. Ze likte zijn stam en eikel. Zoog hem in haar mond. Af en toe kreunde hij. En terwijl ze hem pijpte kwam weer de gedachte naar boven die ze al eerder had: hoe is het mogelijk dat Vito zich zo lang kan beheersen?

Ze pijpten en beften elkaar naar grote hoogten. Toen lieten ze elkaar los. Vito draaide haar om. Haar hoofd op kussens. Hij duwde haar benen omhoog en drong diep in haar. Langdurig neukten ze elkaar.

Soms snel, soms langzaam. Martina hield haar ogen dicht. Ze volgde zijn ritme. Plots voelde ze hem nog dikker, nog harder worden en met schreeuw kwam hij in haar. Zijn warme zaad spoelde in haar. Lang bleef hij in haar. Zijn harde pik verslapte nauwelijks. Toen trok hij zich terug. Het was over. Voor nu!

“Zullen we in bad gaan?” vroeg Vito.

“Heerlijk,” antwoordde Martina.

Vito stond op en liep naar de badkamer. Hij draaide de kranen open en mixte de juiste temperatuur. Toen het bad voldoende gevuld was, liep hij terug de kamer in.

“Mevrouw, uw bad is klaar.”

Martina stond op en kwam naar hem toe. Hij ging als eerste het bad in. Martina ging tussen zijn benen zitten. Er was ruimte genoeg. Het bad was langer en breder dan de meeste baden in woningen. Ze leunde tegen hem aan. “Een sigaretje zou nu lekker zijn,” zei Martina.

“Ja, maar de brandmelder daarboven zou ons verraden. Straks staat de brandweer hier!”

Ineens zag Vito 2 knopjes en het woord radio. “Martina, dit hotel heeft een radio in de badkamer. Heb ik nog niet eerder meegemaakt. Hij draaide aan een van de knopjes. Een klik en even later een mannenstem. Met het andere knopje zocht hij naar een muziekkanaal. Hij vond die. Zachte muziek vulde de badruimte. Martina leunde tegen hem aan. Het warme water reikte tot aan haar borsten. Wat kan het leven toch heerlijk zijn, dacht ze. Vito’s armen lagen op de badrand. Ze pakte zijn handen en speelde met zijn vingers.

“Vito,” begon ze, “ik heb eigenlijk een gekke vraag.”

“Vraag maar.”

“Nou, hoe komt het dat jij je zo lang kan beheersen als we vrijen? Gebruik jij iets.”

Ze hoorde hem onderdrukt lachen. “Nee, lieve Martina, ik gebruik niets. Ik heb het mezelf aangeleerd en vaak werkt het. Weet je, als jonge man kwam ik altijd veel te snel. ten minste dat vond ik. En toen dacht ik daar moet toch iets aan te doen zijn? Ik ging op internet zoeken en vond een artikel dat vertelde dat je met je geest je seks kan beheersen. Ik ging verder zoeken want ik wilde weten hoe dan? Andere artikelen leerde mij dat je jezelf moet trainen daarin. Dan kun je het langer volhouden.”

“Hoe gaat dat dan, dat trainen.”

“Jij wilt ook alles weten. Nou, het gaat zo. Nee, wacht. Masturbeer jij?”

“Soms ja.”

“Dat doen veel mensen. Ik ook. Vooral als jonge vent. Ik leerde mezelf beheersen door te masturberen en dan vlak voor ik klaar kwam te stoppen en dan sprak ik mezelf toe. Niet lachen, hoor, maar dan zei ik tegen mijn lichaam ‘je mag niet klaarkomen’. Zo oefende ik. Heel vaak heb ik dat gedaan. Misschien wel een jaar. En langzamerhand leerde ik daardoor me te beheersen. En nu ik wat ouder ben, nu kost het me ook veel minder moeite. Snap je?”

“Ik vind dat knap van je,” antwoordde Martina.

“Nou knap, ik vond het heel vervelend eigenlijk. Weet je, dan wil je lekker klaarkomen en dan mag het toch niet van jezelf. Maar goed, het heeft me wel geholpen. Maar iets anders: masturbeer jij nog steeds?

“Sinds ik jou heb leren kennen, heb ik het niet meer gedaan, maar daarvoor wel.”

“Hoe moet ik me dat voorstellen? Op de dag in bed? Op een stoel?”

Martina lachte. “Jij wilt ook echt alles weten, hè.”

“Ja,”

Ze keek omhoog. Hij hield zijn hoofd schuin zodat ze elkaar konden zien.

Martina zei: “Naast Anton in bed. Als hij sliep, speelde ik met mezelf.”

Vito knikte. Hij gaf haar een kusje en ze keek weer voor zich.

“Ik ook in bed, maar naast mij lag niemand. Dan fantaseerde ik dat ik een mooie, lieve, aantrekkelijke vrouw tegenkwam. Een vrouw, die net zo geil was als ik. En zo bevredigde ik mezelf.”

Martina antwoordde niet.

Daarop vervolgde Vito: “En weet je, mijn fantasie is uitgekomen. In mijn armen ligt hier de mooiste, de liefste en de meest sexy vrouw ooit. Jij, Martina, jij bent die vrouw uit mijn fantasie.” Hij omvatte haar zachte borsten. “Ik ben zo blij jou ontmoet te hebben.”

Wat moest Martina antwoorden? Het streelde haar, het verwarmde haar, het gaf haar alles wat een vrouw zoekt. “Draai je eens om.” Martina draaide zich om en ging in het water tegenover hem zitten.

Hij pakte haar handen en keek strak in haar ogen. Toen zei hij: “Ik ben verliefd geworden op een getrouwde vrouw. Een geweldige vrouw! Ik wil haar nooit meer kwijt. Samen leven met haar kan ik niet, maar ik kan haar vaak zien. Bijna elke dag. Dat wil ik je zeggen. Ik ben verliefd op je.”

Martina was stil onder zijn verklaring. Ze wist het. Natuurlijk wist ze het. Vrijwel vanaf het begin. Ze drukte zijn handen tegen haar mond. “Ik ben ook verliefd op jou, Vito. Ik wil dat je dat weet. Hoe de toekomst eruit komt te zien weet ik niet. Ik weet niet eens of er wel toekomst voor ons is. Ik laat me maar leiden door mijn gevoelens."

Na het bad kropen ze dicht tegen elkaar aan in bed. Vrijen deden ze niet meer. Wat ze nu gevonden hadden was intimiteit. Martina sliep het eerst. Vito volgde haar snel.