Mini - 182

In de auto vroeg Joline: “Die overste, Kees…wat…?” Ik moest even lachen. “Ik sprak hem aan met zijn rang en zijn mond viel open. Toen heb ik ‘m nog even verteld wat Fred zei; dat hij de laatste drie weken van mijn verblijf in Afghanistan op de staf zat als ‘battlecamptain’. Zijn reactie was: ‘Knáp!’ Ik heb hem maar niet verteld dat Fred even aan het speuren is geweest; hij moet maar denken dat dit mijn immer onfeilbare geheugen is. Enfin: Ik ga even met Fred overleggen en dan nodigen we hem in Gorinchem uit voor een gesprekje. Hij weet dat wij weten wat hij doet; hij heeft uitgesproken dat de Landmacht veel belangstelling heeft voor lui zoals Fred en jouw eigen bruidegom.”
Joline gromde. “Als hij maar niet denkt dat jij op oefening gaat wanneer wij een huwelijk en een huwelijksreis gepland hebben, Kees. Daar ga ik dwars voorliggen.” We reden ondertussen het parkeerterrein van de flat op en met de auto voor de garagebox legde ik mijn hand op haar knie. “Als je dan in verleidelijke lingerie dwars gaat liggen, luistert hij misschien wel, schat…” Een zucht klonk. “Het gaat er meer om dat jij luistert, Kees Jonkman.”

Eenmaal boven borg ik eerst de bugel op. Joline schonk wat te drinken in en we gingen op de bank zitten. “Kees, je hebt prachtig gespeeld… Ik heb genoten!” Ik knuffelde Joline. “Dank je wel schat… Maar dat deed ik niet alleen hé? Ik speelde samen met Hendrik, Wendy en Greet. Heb je ook genoten van die drie stukken die Greet na de pauze speelde?” Ze trok haar neus een beetje op.
“Ehh… Nee. Ik weet niet meer wie die stukken geschreven heeft, maar die componist kan wel een paar sessies bij een psychiater gebruiken.” Ik schoot in de lach. “Precies! Of naar een afkickkliniek gaan voor zijn alcoholprobleem. Ik kon het ook niet zo waarderen.” Ik moest even grinniken. “Maar terwijl Greet het speelde, heb ik haar wél vol bewondering zitten observeren…”
Joline keek me aan. “Jij hebt een héél gemeen lachje op je toet, aanstaande bruidegom! Kom op, brandt los!” Ik keek teleurgesteld. “Verdorie… Denk je je bruid jaloers te kunnen maken, trapt ze er niet in…” Joline keek me recht aan.
“Jij kan mij niet jaloers maken met Greet, vriendje. Ten eerste is Greet zwaar lesbisch en ten tweede is haar garderobekeuze niet de jouwe.” Ik knikte; Greet had een donkerblauwe broek en een rode trui aan gehad. Netjes, maar verre van sexy. “Er is nog een derde reden, schat. Greet liet zich kort geleden iets ontvallen dat de enige ervaring die ze met heterosex had, een bijzonder nare was. Ik kijk wel uit…
Maar ik heb haar wel zitten bewonderen tijdens het spelen. Die oog-hand-coördinatie van haar… en oog-voetcoördinatie niet te vergeten… Het samenspel tussen ogen, voeten en vingers… Bewonderenswaardig!”

Joline klopte op mijn been. “Dat mag. En zo meteen ga jij eens kennismaken met de mondcoördinatie van Joline Boogers, jouw lieve, aanstaande bruid.” Ze kroop tegen me aan. “Het is bijna bedtijd meneertje. En ik voel aan je dat je nog wat gespannen bent. En dat kan niet, want het morgen weer vroeg dag.” Na een lange zoen stond ze op. “Kóm. Ik heb al afgesloten.”
Op de slaapkamer keek ze me aan. “Uitkleden jij.” Joline legde een paar handdoeken klaar en toen ik uitgekleed was, duwde ze me op bed. “Ik zal jou even een lekker slaapmiddeltje geven, mooie toeteraar. Misschien wel een ‘blowjob’.” Ik schoot in de lach. “Maffe meid!” Ze glimlachte. “Geniet maar, Kees. Ik heb van jou genoten vanavond; ik wil je dat even laten merken. Laat je maar lekker gaan…”
Ze kroop tegen me aan en sloeg haar armen en benen om me heen. Haar warme lichaam verwende me.
“Lekker, schatje…” Joline likte mijn oor. “Niet inhouden, Kees. Laat je gaan… als je wilt klaarkomen, lekker tegen je eigen geile Jolientje aan klaarkomen.”
Ze wist feilloos waar ik opgewonden van werd: ze schoof met haar heupen tegen me aan, pakte mijn handen en legde die op haar bovenbenen. “Voel maar lekker schatje… Mijn mooie benen, lekker sexy verpakt… helemaal voor jou!”
“Ahhh…. Jolien…. Je maakt me stapelgek! Ik kom zo razendsnel klaar als je zo doorgaat!” Een lieve stem zei in m’n oor: “Jij mag dat. Lekker tegen Jolientje aan spuiten en helemaal klaarkomen. Een volgende keer verwen je mij weer. Geven en nemen, weet je nog?”
Ze zei niets meer, maar kuste me en begon geil te tongen. Haar tong drong diep in mijn mond door, speelde met mijn tong en ondertussen voelde ik haar heerlijke lichaam steeds tegen me aanwrijven. Ik greep tussen haar benen en streelde haar poesje over haar panty heen. “Lekker…” kreunde ze. “Voel mijn poesje… Lekker tussen mijn mooie benen strelen, Kees… Daar wordt jij ook geil van… Dan ga je lekker spuiten en dat vind ik heerlijk…” Ik kon het niet meer tegenhouden.
“Jolien..! Ik ga klaarkomen! Zó lekker wat je doet…. Ahhhh….” De eerste straal spoot er hard uit en ik lag compleet te schudden van genot. Ik trok haar mond weer op de mijne en we tongden hevig, tot ik een beetje uitgeblust was. Toen kon ik alleen nog maar zachtjes haar rug strelen.

Joline legde haar hoofd naast me op het kussen en gaf een zacht zoentje op mijn wang. “Alsjeblieft, Kees… Een cadeautje voor jou. En nu lekker in slaap vallen; we ruimen morgen het bed wel op, oké?” Ik bromde: “Je bent een schat… Ik hou van je.” Ze giechelde. “Ik heb zoiets net gemerkt. Ik hoop het nog veel vaker te merken, liefje. Welterusten.”
Ze gaf me een zachte zoen en we keken elkaar even in de ogen. Zeiden niets, maar we wisten allebei wat we op dat moment dachten: dat we helemaal stapelgek op elkaar waren. En niet alleen fysiek, maar ook op andere gebieden. Tot Joline het bedlampje uitdeed. “Welterusten schatje…” Een warme hand die over mijn rug streelde, was haar antwoord. Ik heb er niet zo lang van genoten; binnen no-time was ik wég.

Maandagochtend liep ik na de groepsbespreking even bij het backoffice naar binnen. “Fred, kun je even meekomen?” “Moment, Kees. Even wat afmaken…”
Ingrid, de nieuwe KAM-medewerkster keek op. “Neem dan nog maar een bak koffie, Kees. Als meneer ‘even’ ergens mee bezig is… Kan een uurtje duren.” Een grom klonk uit Fred z’n stoel, maar na een paar seconden stond hij op, liep naar Ingrid en zei: “Gaan we uit de school klappen, mevrouw? Ik ben hier al uiterst kwetsbaar, als enige vent tussen vier dames, en jij wilt mij een beetje belachelijk maken ten opzichte van mijn bud? Pas jij een beetje op, anders kom ik even bij je op schoot zitten.”
Ze keek gespeeld benauwd. “Laat dat maar uit je hoofd. Nou, ga met Kees mee, dan kunnen wij als dames even lekker kletsen over mode en zo.” Lachend liepen we naar mijn bureau. “Volgens mij vind jij het helemaal niet erg om als enige man tussen vier dames te werken, Fred.” Hij schudde zijn hoofd. “Nee. Bevalt een stuk beter dan toen we met twee man daar zaten. Nou ja, anderhalf in feite.” Hij refereerde aan Bas Adema. “Over die zak hooi wil ik het niet meer hebben, Fred. Verleden tijd, gelukkig. Maar… Ik heb gisteren wel met een andere militair gepraat. Ene Zondervan, luitenant-kolonel. Militair headhunter.”
“Gisteren? Op een zondag?” Ik knikte en vertelde van het concert. “Verdorie, heb jij gisteren staan blazen tijdens een concert? Had me gebeld… Had ik wel willen horen!” “Je kunt het terugkijken op ‘Kerkdienst gemist’, geloof ik. Er zijn in ieder geval opnames gemaakt. Maar dat even terzijde… Zondervan.”

Ik legde de afspraak uit die ik gemaakt had en besloot met: “Wanneer kun jij?” Fred dacht even na. “Vanavond eventueel. De rest van de week zit ik vol. Twee avonden overwerken, woensdag sportschool en vrijdag dansen.” Ik grinnikte. “Mijn schema ziet er ongeveer ook zo uit. Dan moet de overste maar even z’n agenda omgooien. Hij zei letterlijk tegen me: ‘Wanneer jij een datum en tijd hebt, zorg ik dat ik er ben.’ Nou, dan gaan we dat even testen.” Ik pakte het visitekaartje van Derk en belde.
“Overste Zondervan…” “Goedemorgen Derk, je spreekt met Kees Jonkman.” “Ha, Kees, goeiemorgen. Zeg het eens.” “Derk, ik zit hier samen met Fred van Laar in Gorinchem… Wij kwamen tot de conclusie dat de enige avond dat we deze samen kunnen, vanavond is. De rest van de week zit vol met overwerk, loopgroep, sportschool en dansles.”
“Dansles?” De vraagtekens kamen bijna door de telefoon heen. “Ja. Begin Juni gaan Fred en ik trouwen, en dan moeten we het bal wel fatsoenlijk kunnen openen natuurlijk…” Even stilte en ik knipoogde naar Fred. “Kees, volgens mij zag ik jou gisteren in het bijzijn van een bijzonder knappe jongedame die je voorstelde als je ‘aanstaande bruid’. En nu vertel je me…” Hij zweeg en Fred en ik schoten in de lach. “Ik heb niet gezegd dat Fred en ik met elkaar zouden trouwen, Derk. Maar we trouwen wel samen. Zelfde dag en tijd, zelfde gemeentehuis, zelfde feestlocatie, en vooruit, om alle verwarring voor te zijn: twee verschillende bruiden en bruidssuites. Dit om ellende met de bruiden te voorkomen.”
Het was even stil. “Dat is mooi… Maar goed, vanavond dus. Oké. Hoe laat moet ik waar zijn?” “Het lijkt ons het makkelijkst als je rond zes uur in Gorinchem bent… Dan laat ik wat broodjes aanrukken en dan kunnen we op mijn kantoor rustig praten. Joline is er ook bij…” “En Wilma ook!” viel Fred me bij. “En Fred z’n aanstaande echtgenote ook, hoor ik net. Want de dames hebben er ook recht op om te weten in welk wespennest wij ons gaan steken.” Hij grinnikte. “Goed plan. Waar exact moet ik zijn?” Ik noemde het adres van DT. “Oké, da’s niet zo ver. Ik woon in Nieuwegein. Ik ben er om 18:00. Alvast dank voor jullie tijd!”

Hij hing op en wij keken elkaar aan. “Nou, sergeant Jonkman, daar gaan we weer…” “Zeker, sergeant-majoor van Laar. Eerst maar eens kijken wat men te bieden heeft. Eén ding weet ik zeker: als het sollicitatie- en selectieproces net zo stroperig gaat als vroeger, haak ik af. Ik wil binnen een week weten hoe en wat. Zo niet, dan heeft de overste mooi pech.”
Fred knikte. “Prima uitgangspunt, Kees. De personeelsdienst denkt soms dat de rest van de Krijgsmacht er voor hén is… Zullen we Theo eens met dit nieuws gaan verrassen? Hij heeft er ook mee te maken.” Ik knikte en we staken de gang over. “Theo? Mogen wij vijf minuten van je tijd stelen?” Hij keek op van zijn beeldscherm. “Als jullie zó binnenkomen, is er weer eens iets loos… Vertel!”

Kort en zakelijk schetste Fred de situatie en Theo luisterde aandachtig. Aan het eind van Fred z’n verhaal dacht hij na en zei toen: “Dus DT moet jullie straks regelmatig gaan missen omdat de heren zo nodig weer met het mes tussen de tanden stoere dingen willen doen?”
Ik zuchtte. “Ja. Alleen staat daar ook wat tegenover, Theo. Ten eerste is er een werkgeversvergoeding; het moet synergetisch werken. Alle partijen, de reservisten, de werkgever én Defensie moeten er baat bij hebben en ten tweede: als Fred en ik onze energie op de hindernisbaan hebben losgelaten komen we de dag erop helemaal uitgeblust naar Gorinchem en zijn we blij dat we rustig kunnen tekenen en virussen uit kunnen drijven. Bovendien vallen we de dames een stuk minder lastig. Zijn die ook blij.”
Er gleed een vlug lachje over het gezicht van Theo. “Jaja… Dat laatste is wel een factor van belang natuurlijk. Luister: als jullie dit zien zitten: prima. Daar ga ik niet voor liggen. Maar ik wil wél weten hoeveel tijd jullie hiermee kwijt zijn. Want ik heb er geen zin in dat een van jullie straks in een burn-out terecht komt omdat je door mij achter je vodden gezeten wordt én vervolgens in je vrije tijd nog eens militaire dingen gaat doen. Duidelijk?” Hij maakte nu geen grapje, dat was aan zijn ogen te zien. Wij knikten braaf.

“Mooi. Ik heb jullie een aantal zaken uit de militaire dienst zien overhevelen naar DT en daar ben ik bijzonder blij mee. Mag wel eens wat tegenover staan. Laat me maar horen wat de consequenties voor DT zijn.” Ik onderbrak hem. “Theo, eet jij vanavond lekker een bordje groenvoer bij Gertie, dan vragen wij die overste wel of hij contact met je opneemt, oké?” “Dat groenvoer kun je op je buik schrijven, Kees. Sinds een maand mag ik weer ‘gewoon’ eten van Gertie. Bijna vijftien kilo kwijt.” “Mooi dat je weer ‘gewoon’ kunt eten, Theo. Wat is je gewicht nu?” “Twee en tachtig kilo, Kees. En een prima BMI. Dankzij het groenvoer van Gertie en een stel fitnessbeulen in dit gebouw en een fitnessjuffrouw een paar honderd meter verderop.” Hij grijnsde. “En de nodige keren opdrukken, zowel hier als thuis.”
We lachten samen als kwajongens. “Nou, opbokken jullie; ik ga weer directeur spelen.” “Twaalf uur weer aantreden, Theo. Bij een van je eigen fitnessbeulen. Fred heet hij.” Theo bromde iets onverstaanbaars en we verlieten zijn bureau.

“Wat ga je zo meteen doen, Fred?” “Vijf kilometer. Binnen 30 minuten. Maar hou het nog even voor je; het moet wel een verrassing blijven.” Ik knikte en we gingen weer aan het werk. Om kwart voor twaalf liep Henk bij me naar binnen. “Kees… Omkleden!”
Om twaalf uur stonden er 20 mensen buiten collectief te zuchten toen Fred vertelde wat we gingen doen. “…en denk er aan, lui: niet goed is opnieuw! Ik loop exact op een schema van 30 minuten; degenen die achter mij lopen zijn te laat!” Hij keek streng. Enfin… 35 minuten later stonden we, hijgend en wel, op hetzelfde plekje. “Goed gewerkt! Niemand eindigde achter mij. Dat hadden jullie een half jaar geleden niet gedacht hé? Ik ook niet… Jullie conditie is enorm vooruit gegaan. En nou douchen; daarna wacht de lunch!”

Onder de douche hoorde ik Rob tegen Henry zeggen: “Er zijn momenten dat ik weer terugverlang naar mijn warme en comfortabele machinekamer, Henry… Zojuist had ik zo’n momentje.” Henry lachte. “Maar als jij in die machinekamer zit, is er geen mogelijkheid dat je die rooie duivel van je ’s avonds in de armen sluit, vriend.” Rob bromde. “Na zo’n rondje rennen als net ben ik ’s avonds niks meer waard hoor. Dan heeft Mel meer aan haar vibrator dan aan mij…”
Henry proestte het uit en ik riep over het doucheschot: “Foei Rob! Ik wil het niet voor me zien! Mijn lieve jongste zusje met een Tarzan! Ben jij gek…”
“Wil jij je niet in een goed gesprek tussen twee vrienden mengen, Kees?” Ik grinnikte. ‘Vrienden’… Ja, dat waren die twee wel geworden. Niet alleen op het werk, ook privé. Ze waren al een paar keer bij elkaar over de vloer geweest, samen met Angelique en Melissa. En die twee konden het ook prima met elkaar vinden.

Even later zaten we in de groepsruimte te eten, daarna gingen we weer aan het werk. Om vier uur bestelde ik een aantal broodjes bij de plaatselijke cateraar. En een salade. En het hele handeltje werd keurig om half zes gebracht. Joline kwam een minuut later binnen uit Utrecht en even later ook Wilma.

Vijf voor zes: telefoon. “Kees… Er staat hier een meneer in uniform voor mijn desk die een afspraak met jou en Fred heeft. Zondervan staat op zijn naamkaartje.” “Ik kom er aan, Anneke!” Fred en ik keken elkaar aan. “Nou… de beuk erin, ouwe…” Hij lachte en ik liep naar de receptie. Derk stond te wachten, in zijn nette uniform, het ‘Dagelijks Tenue’ oftewel DT. We gaven elkaar een hand en ik nam hem mee naar mijn bureau.
“Derk, Joline ken je al, Fred ook, maar Wilma nog niet. En dat gaan we nu regelen…” Ze gaven elkaar een hand en hij ging zitten. Wilma pakte de broodjes. “Eerst eten, heren, daarna zaken doen. Ik heb honger.”

Na de broodjes keken we Derk aan. “Vertel het maar. Wat heb je van ons nodig?” Hij keek serieus. “Tijd. Expertise. Inzet…” In het kort schetste hij de problemen waar Defensie tegenaan liep. ‘Braindrain’, een nieuw soort koude oorlog, missies die meer civiele kennis vergden dan vroeger…
“En het reguliere personeel kan dat niet allemaal aan, heren. De experts die we nog hebben lopen over in het werk, op cybergebied hebben we weliswaar een aparte eenheid opgericht, maar die is nog niet compleet, en als we op missie gaan en er wordt om een bepaalde deskundigheid gevraagd, staan we vaak met lege handen. Kortom: we hebben heel snel goed geschoolde reservisten nodig. En liefst lui met militair verleden, dat scheelt enorm veel opleidingstijd. Jullie zijn uitstekende kandidaten. Vandaar dat ik hier zit.”
Hij keek ons aan. “Over welke termijn praat je, Derk?” Fred keek serieus. “Jullie zouden gisteren kunnen beginnen als het aan mij lag. De meeste tijd kost het onderzoek door de MIVD.” Joline keek vragend. “Militaire Inlichtingen en Veiligheids Dienst. Antecedenten en zo.” Ze knikte en Derk vervolgde: “Dat kost een week, gezien de urgentie. Hangende dat onderzoek zouden jullie al fysiek gekeurd kunnen worden in Amsterdam. Sporttest en zo…”

Hij keek vragend. “Hoe is jullie conditie?” Fred’s mond werd een brede glimlach en Wilma en Joline giebelden. “Wat loop jij op de coopertest, Derk?” Hij keek vragend. “2300 meter was mijn laatste. keurig conform de eis. Hoezo?” De glimlach van Fred werd breder. “Nou, ondergetekende loopt 3050 meter en die vent hier naast me ongeveer 3200… Maar vooruit, jij bent al iets ouder dan wij.”
Derk keek afwisselend van Fred naar mij. “Neem een ander in de maling…” Joline boog zich naar voren. “Derk, deze twee hier hebben zo’n 20 collega’s in dit bedrijf, inclusief meneer de directeur himself, ernstig kennis laten maken met het fenomeen ‘sport’.
Wij lopen hier twee keer in de week in de middagpauze hard onder leiding van een van deze twee, één keer in de week gaan we naar een fitnessinstituut iets verderop en worden we afgeknepen door een heel lief uitziend meisje van nét twintig, die je echter binnen een half uur de tong op de schoenen laat hangen en de overige twee keer wandelen we rustig een ommetje… Voor de duidelijkheid: we hebben vanmiddag 5 kilometer hard gelopen. Binnen 30 minuten.”

Hij keek waarderend. “Nou, dat is een hele geruststelling… Scheelt ook weer opleidingstijd. En jouw militaire kennis is nog redelijk actueel, Fred… Jij bent nog geen half jaar uit dienst. Maar jouw militaire kennis, Kees?” “Ik zal wellicht wat roestig zijn op een paar vakken, Derk, maar dat kan ik snel inhalen.”
Ik grinnikte. “Schieten lukt denk ik nog wel…” Derk fronsde. “Daar heb ik vaag iets van meegekregen… Eéntje tussen de ogen en de ander in een teelbal, geloof ik?”
Joline keek op. “Die treffer tussen de ogen kwam van mij, Derk.” Hij keek verwonderd en ik knikte. “Ja. Deze oh, zo aardig uitziende mevrouw had een hele stele leercurve als het op schieten aankwam. Maar zonder dollen: je haalt ons binnen als twee ingenieurs, elk op hun eigen vakgebied. Niet als de Infanterist die we vroeger waren.”
Hij knikte. “Klopt, maar je moet wel bepaalde basisvaardigheden hebben. Als majoor wordt je verondersteld het een en ander te weten en te kunnen, ook op militair gebied.”

Fred fronsde. “Majoor?” Derk knikte. “Als we hersens aan boord willen hebben, moeten die ook op een fatsoenlijk niveau betaald worden. Jullie zijn allebei academici.” Hij grijnsde. “Niet meer de Infanterist die jullie vroeger waren. ‘De schrik van de Taliban’, was jullie bijnaam toch?” Ik voelde mijn gezicht verstrakken en Fred gromde: “Zou je die bijnaam niet meer willen gebruiken? Ik heb op Kamp Holland een luitenant helemaal de vernieling in gevloekt toen hij die naam wat sarcastisch uitsprak. Ligt wat gevoelig.”
Hij schrok. “Sorry… Maar ik weet grotendeels wat jullie in Afghanistan hebben gedaan, heren. En bij benadering weet ik wat Kees in Bosnië heeft gedaan en Fred z’n latere missies… Jullie zijn van harte welkom.” We keken elkaar aan. En vervolgens de dames. Joline en Wilma keken elkaar ook aan. We begrepen elkaar zonder woorden.
“Akkoord, Derk. Op één voorwaarde: als Defensie ons wil hebben, moeten ze er ook moeite voor doen. Binnen een week willen we de beschikking binnen hebben.” Derk grinnikte. “Eén van de redenen dat ik deze functie ben gaan doen is het feit dat mijn huidige baas ooit commandant Battlegroup in Afghanistan was. En die heeft de bezem grondig door de personeelsdienst gehaald en wat mensen op hun flikker gegeven. En dat begint langzaam maar zeker door te dringen; men is nu wat meer… hoe zeg ik dat netjes? Servicegericht. Dát is het goeie woord. Als ik bel, gaan ze meteen aan de slag.”

“Nou, dan zou ik zeggen: ga ze morgenochtend bellen met de mededeling dat je Jonkman en van Laar aan de haak hebt.” Wilma’s stem klonk beslist. “En dat men die haak héél snel moet binnen halen, anders springen de vissen er af.” Joline vulde Wilma’s beeldspraak aan. Fred en ik keken hen aan. “Zeg kleintje…” Verder kwam Fred niet. “Lul niet, Fred. Je staat te springen, net als Kees. Als een van jullie dat gaat ontkennen, slaapt hij een week in de schuur.” Joline knikte. “In het geval van Kees: in de berging. Maakt niet uit, daar is het ook koud.”

Derk schoot in de lach. “En jullie zijn nog niet eens getrouwd…” “Ja hoor… wrijf het er nog maar een keertje in”, gromde Fred. Derk bleef lachen. “Ik kan alleen maar zeggen: welkom terug, heren! Ik ga zo meteen wat lui bellen en de machinerie in gang zetten. En nu ga ik als de bliksem naar huis, anders slaap ík vannacht in het schuurtje!” We grinnikten allemaal.
“Ehh… Derk: onze directeur wil wel weten wat dit voor consequenties voor ons bedrijf heeft. Kan hij je daar morgen over bellen?” Hij knikte. “Maar graag na tien uur ’s ochtends. Voor die tijd zit ik zaken te regelen. Onder andere voor jullie, maar er zijn nog een paar kandidaten. Druk-druk-druk, gekkenhuis…” We knikten, hij gaf ons een hand en ik begeleidde hem het pand uit. Toen weer terug naar het bureau…
Fred, Wilma en Joline waren al bezig om de rommel op te ruimen. “We gaan naar huis, Kees. Morgen weer een dag.” Fred lachte gemeen. “Ja. Voor jullie een lange dag. Dinsdag… loopgroep!” Joline zuchtte diep. “Je bent een rotzak, meneer van Laar. Ik ga maar eens bij je aanstaande echtgenote klagen.” Wilma lachte liefjes. “Eigen schuld, Jo…” En ze verdwenen.
En even later groetten wij Anneke. “Nog een fijne avond, Anneke. Sterkte, de laatste uurtjes!” “Morgen kan ik lekker uitslapen, Joline… Hoef ik pas om twee uur beginnen.” Ze knipoogde. “Dan zijn jullie al een aantal uren aan het werk!” Met een diepe zucht liepen we het pand uit…