Mini - 187

De zondag deden we weinig bijzonders. Laat ontbijten, rustig opstaan, daarna ging Joline studeren en ik ook. Greet stelde steeds hogere eisen en dat was weliswaar leuk, maar het kostte me ook tijd. Ik begon haar steeds meer te waarderen; streng als het ging om muziek, maar een mooi mens om mee te praten. En af en toe gekheid mee te maken.
’s Middags liepen Joline en ik nog een stukje door het bos. Daarna koken, eten, uitbuiken en daarna bogen we ons nog een uurtje over Noorwegen. “Ik heb er zin in, Kees”, zei ze, toen we laptop dichtdeden. “Lekker door de ruige natuur van Noorwegen rijden en lopen.” Ze keek me aan en ik streelde haar haren. “Ik ook schat. Maar we moeten ons eerst door de rijstebrijberg eten die ‘bruiloft’ heet. En de bruidsnacht natuurlijk. Met een motorkettingzaag vlakbij.”
Twee boze blauwe ogen keken me aan.
“Mijn bruiloft is geen rijstebrijberg, Kees Jonkman. Dat is enorm feest waar over vijftig jaar geheel Malden nog met heel veel genoegen aan zal terugdenken!” Ze kuste me. “En jij, schoonheid, zal in Noorwegen minder opvallen dan in Frankrijk. Als ik de plaatjes zo zie, zou het zo maar kunnen zijn dat ik ergens in een dorpje een andere vrouw ga kussen, in de veronderstelling dat jij het bent…”
Wéér die doordringende ogen.
“Dan zal ik met veel genoegen toezien hoe die andere vrouw, of haar wettige echtgenoot, jou kennis laat maken met de harde Noorse grond, liefje…” Ze trok me weer naar zich toe. “Jij kust niemand anders dan je eigen blonde feeks, begrepen?” “Goed schat, tuurlijk schat, je he…” Verder kwam ik niet: Jolines lippen sloten de mijne. Even zaten we te zoenen, toen liet ze los.
“Nog vier weken, Kees, dan is het zover! En deze week gaan de laatste uitnodigingen er uit… Ik kan niet wachten!” Haar ogen schitterden nu. “En geen stress… We hebben vrijwel alles geregeld. Heerlijk!” Ik knikte. “Ja, lekker. Maar mede dankzij jouw ouders, die hun huis ter beschikking stellen. Scheelt een hele hoop gedoe. Ben ik vreselijk blij om. Het zijn schatten.”
Ze knikte. “Ja, dat zijn het. Maar jouw pa en ma ook, Kees. We hebben vreselijk geboft met onze ouders.” Ik gniffelde even. “Hé, je denkt toch zeker niet dat mijn ouders van zichzelf zo aardig zijn? Daar zit behoorlijk wat DNA van mij in, hoor. En van Claar en Mel.”
Joline keek me nadenkend aan. “Volgens mij heb jij niet zo goed opgelet bij biologie, vriend. Met name tijdens de lessen over voortplanting.” Ik trok haar nog wat dichter naar me toe. “Heb je te klagen, Joline Boogers?” Ze schudde haar hoofd en zei spottend: “Nee hoor. Want aan ‘voortplanten’ zijn we nog niet toegekomen. We hebben alleen nog maar droog geoefend.” Ik schoot in de lach. “Droog? Er waren oefensessies die niet bepaald droog te noemen waren, lekker ding…”
Een zucht volgde en Joline stond op en stak haar hand uit. “Smeerlap. Kom, overeind, het is over half tien, we gaan naar bed. Morgen is het weer vroeg dag.” Een kwartier later lagen we lekker tegen elkaar in bed nog even te kletsen. Maar om tien uur kreeg ik geen antwoord meer: Joline was in slaap gevallen. Prima… Ik draaide en voorzichtig om en het duurde bij mij ook niet zo lang.

De maandag bij DT ging ook snel voorbij. Het was druk. Té druk bijna; ik rende van het ene telefoontje naar het andere beslismoment. Wat me nooit gebeurde, gebeurde nu: ik moest de middagsport overslaan. Samen met Henry en Rob zat ik in een digitale vergadering met Neddrill. Fred stak z’n hoofd even naar binnen, zag ons en verdween weer. Hij wist wel hoe laat het was. Zijn honend commentaar zou er niet minder om zijn, overigens. Het was maar goed dat Joline in Utrecht studeerde, anders had ik van haar ook nog commentaar gekregen.
Het resultaat van die meeting was echter wel dat DT een onderhoudscontract in de wacht sleepte voor de offshore-installaties van Neddril op het Nederlands deel van de Noordzee.

Toen we met dat nieuws bij Theo kwamen, begon hij breed te lachen. “Da’s goed nieuws, Kees! Dank je wel!” “Niks ‘dank je wel, Kees’… Grotendeels het werk van die twee olieslurpers hier naast me, Theo. Zonder hun kennis en inzet van de laatste maanden was dit niet gebeurd.” Ik duwde Henry en Rob naar voren en Theo gaf hen een hand. “Oké dan… Dank jullie wel. Dit muisje krijgt nog een staartje!”
Rob keek wantrouwend. “Als mijn laatste ouwe dat tegen me zei, wist ik dat ik op m’n donder zou krijgen… Ik voel nattigheid!” Theo knipoogde. “Hou dat gevoel maar even vast, Rob. Maar DT laat zoiets niet ongemerkt voorbij gaan, hou daar maar rekening mee.”
Even later stonden we op mijn bureau. “Wat bedoelde hij met die opmerking, Kees?” “Dat jullie binnenkort een leuke verrassing tegemoet kunnen zien, Rob. Verder zeg ik er niks over; Theo is nogal creatief in het laten merken dat hij prestaties waardeert. Of misschien is het Theo niet, maar Gertie. In ieder geval ook van mijn kant: dank jullie wel. Neddrill is niet de eerste de beste in de business, jongens…” ’s Avonds reed ik met een goed gevoel naar huis. Joline was er al; het laatste college was uitgevallen, vertelde ze. “Daarom kook ik vanavond! Kun jij even rustig aan doen…” We lagen vroeg op bed; om half tien ging het licht al uit en waarschijnlijk sliep ik dertig seconden daarna al.

Dinsdag was het gelukkig iets minder hectisch bij DT. En 's avonds liep de loopgroep lekker. We deden het redelijk rustig aan. Ik vroeg aan Linda of zij de honneurs kon waarnemen als Joline en ik op huwelijksreis waren; die vond dat prima. “Mits ik de weken erna ook de trainer mag zijn, Kees. Want jullie moeten na zo’n huwelijksreis wel weer snel in vorm komen!” Joline gaf haar een lekker adrem antwoord.
“Linda, heb jij iets van terugval in conditie gemerkt toen wij op vakantie waren geweest? Volgens mij niet. Dat zal na onze huwelijksreis ook niet het geval zijn, dame. Wij houden elkaar wel in conditie, reken daar maar op!” Linda lachte. “Ik zal maar niet vragen op welk gebied jullie…”
Joline sneed haar de pas af. “Nee, doe dat vooral maar niet! Of je gaat er spijt van krijgen én pijn aan je oor, denk daar goed aan!” Lachend liepen we terug naar huis. “Mooie vrouw, die Linda. En lekker om háár nu eens op haar nummer te zetten!” Joline giebelde.

Woensdag tussen de middag liepen we de sportschool binnen en Mariëtte stond al te wachten. “Goedemiddag dames en heren van DT… Vanmiddag heb ik een speciaal programmaatje voor jullie...” Ze kneep ons aardig af met korte, felle oefeningen, afgewisseld met korte stukjes sprint door de zaal. Ze was kort van stof, in tegenstelling tot de weken er voor. Dit was weer de Mariëtte die we kenden van de eerste lessen. Na tien minuten stonden we allemaal al te hijgen en te zweten. “Zo… Dit was het makkelijke deel. Naar buiten allemaal, mij volgen!” Ze sprintte naar buiten en liep in behoorlijk tempo het bedrijventerrein uit, het pad tussen de weilanden op. Zonder te stoppen of om te kijken bleef ze lopen: een kilometer of drie, het parcours wat wij wel vaker liepen. Bij terugkomst bij de fitness zei ze droog: “Sorry, ik had geen inspiratie vandaag voor een stukje Yoga. Dus werd het dom lopen. Volgende week nieuwe kansen! Joline, neem jij ze weer mee?” Joline knikte en Mariëtte verdween naar binnen.
“In een iets rustiger tempo graag…” mopperde Frits. “Ik ben kapot, verdomme!” Vingers verschenen en Frits gromde. Voor de deur van DT ging hij plat en drukte zich vijf keer op. “Fijne collega’s zijn jullie hoor…”
De douche was een verademing, evenals de lunch. Ik voelde m’n spieren ook wel; Mariëtte had ons hard afgebeuld.

’s Avonds in de auto zei ik tegen Joline: “Wil jij Mariëtte voorzichtig vertellen dat ze het wat rustiger aan moet doen? Ik hoor geluiden dat men de sport prima vindt, maar dat men steeds meer tegen de sport van Mariëtte aanhikt. Dat moeten we niet hebben, schat.” Joline knikte. “Ik zal het proberen. Maar of het lukt… Ook die dame heeft een eigen willetje, Kees.” Ik gromde. “Dat zal best, maar zoals ze vanmiddag te keer ging… Niet goed. En dat méén ik. Ik heb best wel wat verstand van trainen, en dit ging te ver. Eerst iedereen hard opjagen in de zaal met korte, felle oefeningen en dan plotseling naar buiten en drie kilometer sprinten… Da’s vragen om blessures.” Joline keek nadenkend. “Nou je het zegt… En ze was ook niet in haar gewone doen vandaag. Ik bel haar morgen wel op, oké?” Thuisgekomen kookte ik en Joline ging ondertussen studeren. Na de afwas studeerden we samen: Joline in haar boeken, ik op de bugel. En om acht uur dronken we een kop koffie en keken we het journaal. Daarna deed ik m’n laptop open. “Nog even wat dingen voor Noorwegen bekijken, schat…” Joline gaapte. “Niet te lang, Kees. Ik ga even douchen en dan duik ik in bed. Post-Mariëtte-syndroom, denk ik…” Ze gaf me een zoen. “Kom jij ook zo?” Ik knikte en startte de computer. Eerst nog even kijken of er iets nieuws in de mail was… Hé, een mail van Defensie.

“Namens C-1 Cimicbataljon nodig ik u uit voor het seminar ‘Civiel en militair bouwen; gaat dat samen?’ Een korte inleiding over het onderwerp, plaats, datum en tijd… Tenue: DT. Ik hoop u hier te ontmoeten…” WAT? De ondertekening knalde me tegemoet. “B. Adema, kap(r) der M.A.”

Ik schoot in de lach. Bas Adema… de KAM-coördinator-voor-vier-weken van DT… Reserve kapitein der Militaire Administratie… En die mocht dus namens zijn bataljonscommandant een uitnodiging sturen aan mij… Om je te bescheuren! Zou hij weten aan wie… Ik dacht het niet. De mail was naar mijn privé Gmailadres gestuurd; KeJon90. Daar had hij zijn DT-tijd niets mee te maken gehad. En het mailadres van Fred was ook niet naar hem te herleiden: Loekileeuw11 bij Yahoo. Even Fred bellen…

Helaas, ik kreeg z’n voicemail, dus ik sprak een boodschap in. “Hé maat, je bent druk, want je neemt niet op. Geeft niet, niks dringends, we spreken elkaar morgen wel. Welterusten en de groeten aan Wilma.” Ik keek nu pas goed naar de datum op de uitnodiging: volgende week woensdag. Nou, dan kon ik wel… Mits er geen spannende zaken bij DT gebeurden… Ik zat even te denken. Adema zou een hartverkleppering krijgen als hij ons zou zien. Samen met Fred onze houding ten opzichte van hem bepalen. Als hij DT ‘vergeten’ zou hebben, en weer met rangen en standen zou gaan schermen, zou hij een nogal moeilijke tijd tegemoet kunnen zien… En anders gewoon straal negeren…

Ik deed de laptop dicht. Noorwegen kwam nog wel een keertje. Nu douchen, dan in bed. Ik liep de slaapkamer in, kleedde me uit en stapte de badkamer binnen. “Hé schat… ik kom je aflossen!” Joline was in een ondeugende bui. “Zo… kom jij me afrossen? Lekker, Kees… “ Ze draaide de kraan dicht en stapte druipend uit de douche. Ik gaf haar een handdoek aan, maar die negeerde ze. Ze keek me onderzoekend aan. “Er is wat. Vertel op!” Weer stond ik verstomd. Ik dacht dat ik een neutraal gezicht had, maar telkens kon ze zien dat er iets was.
“Verdorie Jolien…” Ze schudde haar hoofd. “Vertel, meneer Jonkman.” “Adema…” “Wát? Wat heeft die prutser…” Ik grinnikte om haar reactie: binnen een kwart seconde schoten haar ogen vuur. “Ontspan, schat. Ik kreeg net een mailtje van hem…” In het kort vertelde ik hoe de vork in de steel zat.
Ze begon gemeen te lachen. “Ach gut… Arme Bas Adema. En hij weet niet dat jullie het zijn, Kees?” Ik schudde mijn hoofd. “Hij heeft nooit met mijn privémail te maken gehad. En het mailadres van Fred houdt onze grote vriend ook voor zichzelf. En dit was een algemene mail, waarschijnlijk naar een heleboel reservisten gestuurd. Allemaal onder BCC natuurlijk.” Joline keek nu grimmig. “En nu, Kees? Ga je er heen?” “Eerst overleggen met Fred. Als we gaan, gaan we samen. En ik ben héél benieuwd naar de reactie van meneer Bas als hij ons ziet. Van die reactie hangt het af hoe wij ons gaan gedragen.”
Ik kreeg een duw. “Laat die clown barsten… Kom, douchen jij. Daarna bij je lieve vriendinnetje in bed komen. En ja, da’s afzien, ik weet ‘t, maar je bijt je er maar doorheen, Kees.” Ik boog me voorover en zoog op een tepel. Toen keek ik haar aan. “Doorheen bijten, zei je?” Ze keek waarschuwend. “Pas op jij! Anders ga ik me ergens doorheen bijten!” Haar hand verdween naar mijn kruis. Toen veranderde haar blik.
“Kom, lekkere vent. Douchen jij en dan nog even samen kroelen voor we in slaap vallen.” Een zachte zoen volgde en ze liep richting slaapkamer. Onder de douche, met een harde straal op m’n lichaam dacht ik nog even na over Adema. Misschien was de beste tactiek om hem een mail terug te sturen met bevestiging van onze komst. Met daarin voluit onze naam. Dan had hij de tijd om van de schrik te bekomen en zou er, als het aan ons lag, geen scéne volgen bij de ontvangst. En konden we hem, tijdens een onbewaakt momentje, vertellen dat hij zich bijzonder koest moest gaan houden, anders waren de gevolgen voor hem.

Even later, in bed, vertelde ik dat aan Joline. “Je bent wel héél schappelijk, Kees. Hou je er rekening mee dat meneer in staat is om je een loer te draaien? Hou hem maar heel goed in de gaten als je met hem samen moet werken.” Ik knikte. “En anders is Fred er ook nog. Die kan wel wat toveren met meneer z’n mail, als het nodig is. En als ik merk dat hij ons een loer gaat draaien, gaat stookruimte 13 van de hel weer open.”
Joline knuffelde me even. “Mooi. Daar is het lekker warm. Maar nu meneer, we gaan lekker slapen. Mariëtte zit behoorlijk in m’n benen.” Ik grinnikte. “Bij mij helaas niet… Lijkt me wel lekker, zo’n sportvrouw. Veel uithoudingsvermogen en zo…”
Een hand kroop over mijn been en kneep er hard in. “Heb jij te klagen over mijn uithoudingsvermogen, Kees?” “Au! Nee schat… stop met knijpen alsjeblieft…”
Een zelfvoldaan brommetje klonk naast me. “Dacht dat ik. En Mariëtte is minimaal tien centimeter te kort, drinkt geen koffie en draagt volgens mij uiterst weinig rokjes. En over panty’s en naaldhakken heb ik het niet eens. Volgens mij is ze in trainingspak geboren. Dus je blijft maar mooi bij mij, begrepen?”
In het donker kon ik haar ogen niet zien, maar ze bijna voelen: doordringend. “En nu lekker slapen jij. Heb je nodig. Morgenavond moet je naar je strenge bugeljuf, vrijdag dansles en zaterdag krijgen we het backoffice over de vloer. Druk weekend dus.” Twee armen gleden om mijn nek en een zachte mond zocht de mijne. “Welterusten, aanstaande bruidegom…” ze zoende me zacht en ik zoende even zacht terug, terwijl ik haar rug streelde.

“Lekker slapen, lieve bruid. Ik ben benieuwd hoe jij er in je bruidsjurk uitziet…” Ik voelde haar lachen. “Heel kuis, Kees. Toonbeeld van maagdelijke onschuld… En wat er onder zit… Da’s het tegendeel. Maar dat zie alleen jij. Laat op de avond. In een van de bruidssuites van Kasteel Doorwerth. Als je braaf bent.” Ik gromde. “Feeks. Me de hele dag lekker maken…” Zachtjes klonk naast me: “Ja, dat ga ik zeker doen. En jij mij. Met je lekkere kontje, verpakt in een mooi kostuum. En nu slapen!” Een laatste zoen volgde, en toen draaide ze zich van me af. Even later sliep ze: af en toe een snurkje. Bij mij duurde het langer; Adema spookte door m’n kop. Voor de tweede keer, verdomme…

Donderdagochtend bij DT… Tijdens de koffiepauze kwam Fred de groepsruimte binnen. “Zo, Piraten… Allemaal aan de koffie? Soepel hoor…” Henry wees naar Rob. “Nou, niet allemaal hoor. Eéntje zit aan de Mazut.” Fred keek vragend. “Is dat een of andere borrel?” Henry grinnikte. “Nee, dat is zware stookolie. Het spul wat tijdens het destillatieproces van ruwe aardolie helemaal onder in de destillatiekolom blijft hangen, vlak boven asfalt. Maar meneer daar noemt het ‘koffie’ en schijnt het lekker te vinden.”
De rest grinnikte en Rob gromde. “Jij moet goed zo doorgaan, meneer Claassen. Ik spreek je nog wel als je eens een wachtje draait midden in de nacht, nadat je al een complete werkdag er op hebt zitten. Dan ga je dit spul pas waarderen.” Henry snoof. “Ja, vast… En vooral de maagzweer de dag erna. No thank you.”

Fred keek me aan. “Kees, heb je even?” Hij wees naar mijn kantoor. “Sorry lui… Waarschijnlijk heb ik op een verdacht linkje geklikt of zo…” In mijn kantoor keek Fred me aan. “Wat doe jij volgende week woensdag? Ga je naar die meeting bij 1CIMIC?” “Fred, als ik ga, gaan we samen, oké? Als jij er geen zin in hebt of iets anders moet doen…”
Hij grinnikte. “Dacht jij dat ik me deze gelegenheid laat ontnemen om meneer de reserve kapitein een paar beroerde dagen te bezorgen? Ik dacht ’t niet, Kees.” Ik knikte. “Dat dacht ik al. Maar om een scéne voor te zijn, stel ik het volgende voor: we schrijven een net mailtje dat we komen. Via ons DT-mailadres en luid en duidelijk ondertekend. Dan kan meneer zich moreel gaan voorbereiden dat zijn grootste nachtmerries volgende week voor hem staan. Wie weet, is hij die dag plotseling ziek thuis. Zou me niks verwonderen…”
Fred bleef grijnzen. “Goed plan, hoewel het wel héél veel empathie ademt. Liever had ik plotseling onaangekondigd voor hem gestaan.” “Doe maar niet. Ik heb geen zin in EHBO omdat er plotseling een kapitein van z’n stokje gaat, Fred.”
Hij gromde. “Je bent een softie geworden, Kees… Maar goed. Schrijf jij een mailtje die kant uit? Dan mag je dat mede namens mij doen." Hij verdween met een lach op zijn gezicht.

Even later opende ik de mail. Even denken en toen begon ik te typen.
“Geachte kapitein. Graag maken wij gebruik van de uitnodiging van uw commandant om op de aangegeven datum en tijd het symposium bij te wonen. We zien u daar. Met vriendelijke groet:
Ir. F. van Laar, SMI b.d.
Ir. Kees Jonkman, Sgt b.d.”
Kort maar hevig. In gedachten zag ik de reactie van Bas Adema voor me als hij dit las. Ik stuurde hem eerst naar Fred met als opmerking: “Lees even door… lijkt me duidelijk genoeg toch?” Een minuut later telefoon. “Hoi Kees. Prima. verstuur maar.”

De rest van de dag verliep zonder bijzonderheden en om half vijf zaten Joline en ik weer in de auto. Er schoot me iets te binnen. “Heb jij nog contact gehad met Mariëtte?” Joline knikte. “Ja. En er was inderdaad iets; haar relatie is afgelopen weekend stukgelopen.” “Shit… rot voor die meid.” Joline knikte. “Maar gelukkig geen onherstelbare schade; ze hadden nog maar een paar maanden een relatie, woonden niet samen of wat dan ook. Gewoon ‘verkering’ zoals jongelui dat hebben. Maar... rot genoeg voor haar.” Ik knikte. “Ja. Je wordt verliefd op iemand, maar na verloop van de tijd zet je je rose bril af en dan ziet de wereld er toch anders uit…”
Joline waarschuwde. “Als we haar volgende week weer zien: geen toespelingen, Kees. Ze zei letterlijk tegen me: ‘Jolien, ik wil vanaf nu werk en privé strikt gescheiden houden.’ Haar vriend was een knul die ’s avonds regelmatig op de fitness te vinden was. Die fout maakt ze niet meer, zei ze.” Het was een paar kilometer lang stil in de auto, op de muziek na.

Toen zei Joline: “Vanavond lekker blazen, Kees? Heb je er zin in?” Ik knikte. “Zeker weten. Ik heb er hard genoeg voor gewerkt. En nogmaals: Greet is genadeloos eerlijk, maar verdorie… Wat is die meid een vakvrouw. En ze is gewoon ‘een echt mens’, zoals mijn lieve aanstaande schoonmoeder dat uitdrukt.” Joline keek tevreden. “Als je haar nu ook eens een uitnodiging voor de bruiloft geeft… Mét Anita natuurlijk.” Ik knikte. “Goed plan. We hebben nog een aantal losse uitnodigingen liggen. Maak ik daar thuis meteen een envelopje voor.”
Joline begon met koken, ik schreef een enveloppe en deed daar de uitnodiging in en ging vervolgens nog even blazen. Tijdens het eten keek Joline me aan. “Heb jij nog een mailtje gestuurd naar Adema?” Ik knikte. “Jazeker! Ook namens Fred. Ik had zijn hartslag en bloeddruk wel eens willen opnemen toen hij het las…” Joline snoof. “Ben benieuwd… Ik vertrouw die vent voor geen meter. Toen Fred vertelde dat jullie binnenkort Adema weer tegen het lijf zouden lopen, zei Denise: “Dan hoop ik dat je flink doorloopt, Fred. Zodat hij keihard tegen de grond smakt.” En je weet hoe Denise is.” Ik knikte; Denise was de verpersoonlijking van ‘sympathieke collega’.

Na het eten deden we samen nog even de afwas. Daarna pakte Joline haar studieboeken. “Ik verdwijn in de studeerkamer meneer. Als u terugkomt drinken we samen nog iets warms en daarna duiken we het bed in.” “Lijkt me een fijn plan mevrouw. Dan pak ik mijn bugel in en verdwijn richting kerk en strenge bugeljuf. Kan ik wellicht Hendrik nog even in de war brengen.” “Rotzakje… Overigens: Hendrik en Wendy ook uitnodigen? Kunnen ze de kunst afkijken.”
Ik bromde. “Potdomme… Wéér een enveloppe schrijven. Had je dat niet eerder…” Een vinger wees omlaag. “Jaja, ik ben al bezig…” Ik drukte me weer vijf keer op, daarna schreef ik een envelop voor Hendrik en Wendy, gaf Joline een zoen en verdween richting auto.

Bij de kerk hoorde ik het orgel in de hal al: Telemann, Concert in D Majeur voor trompet, strijkers en basso continuo, het eerste deel: Adagio. Hendrik had aardig wat registers uitgetrokken en ik hoorde een trompet aansluiten. Even luisteren… Ja, trompet, geen bugel. Misschien een andere leerling, die ik niet kende. Ik was nog vroeg. Zachtjes, om de musici niet te storen liep ik de kerk in en keek omhoog. Verrek… Daar stond Derk Zondervan te spelen. En dat klonk best goed!
Hij zag me niet, keek richting organist. Ik schoof onder het orgelbalkon en luisterde. Ja, Derk speelde goed. Mooie adembeheersing ook; hij kwam aan het eind van de lange stukken niet in ademnood. Daar had ik wel eens last van: iets te enthousiast begonnen en aan het einde van een passage, vlak voor ik een ademteug kon nemen bijna lucht tekort komen. En dat hoor je…

Toen het stuk ten einde was klom ik de trap op. “Dat klonk best wel aardig, Derk”, zei ik toen mijn hoofd door het trapgat stak. Hij draaide zich om. “Hé Kees… Dank je wel!” Greet bromde. “Dat is mijn tekst, meneer Jonkman! En als jij niet voldoende gestudeerd hebt, ga je die tekst vanavond niet, ik herhaal: niét horen, denk daar goed aan! Maar wat ben jij vroeg… Het huis uitgeschopt?” Ik knikte. “Mijn lieve vriendinnetje moest studeren. Ik schijn haar alleen maar af te leiden. Zal wel aan mijn innemende persoonlijkheid liggen, denk ik.”
Greet keek me twijfelend aan. “Wat ben jij af en toe een arrogante eikel…” “Het valt me nog mee dat je ‘af en toe’ zegt, Greet”, gniffelde Derk. Ze snoof. “Je moet je leerlingen niet helemaal bij de enkels affakkelen, Derk. Dat scheelt inkomen. Maar nu eerst koffie. “ Ze schakelde het orgel uit en we liepen naar beneden. De Senseo deed z’n werk en we gingen zitten.

“Derk… Vanwaar jouw aanwezigheid hier?” Hij keek me aan. “Over twee weken ben ik gast-musicus bij de Fanfare Bereden Wapens tijdens een concert. Spelen we onder andere Telemann. En ik wil dit stuk goed onder de knie hebben, dus maar een paar lesjes bij Greet losgepeuterd…”
“En Hendrik zit nu met z’n liefje ergens in de Ardennen te surviven”, vulde Greet aan. “Gingen naar La Roche-en-Ardenne, aan de Ourthe. Elke dag kajakken, wandelen, mountainbiken en klimmen of zo. Wat ze ’s nachts gingen doen…” Ze gniffelde. “Daar had ik geen verstand van, zei hij, de rotzak.” Derk en ik moesten lachen. “Ik hoop dat ze goeie slaapzakken hebben. Rond deze tijd kan het best nog koud zijn in de Ardennen. En als je de hele dag in zo’n kano heb gezeten, op het koude water… Of er in, als je omdondert…” Derk zei droogjes: “Ach, ze hebben elkaar om elkaar warm te houden. Daar doet de dikte van de slaapzak weinig aan toe of af.”
Greet keek smerig.
“Hou je op, overste? Ik denk in plaatjes en wat ik nu voor me zie, daar word ik niet vrolijk van!” Ze lachte er gelukkig bij. “Kom heren, hebben jullie je koffie op? Naar boven dan en aan ’t werk. Jullie betalen me een vorstelijk tarief, dus dan moeten jullie ook waar voor je geld krijgen! Blazen, potdorie!”
Ik keek verbaasd, toen ik de trap naar het orgel opliep. “Samen?” Greet knikte. “Ja. Jij moet meer oefenen om samen met anderen te spelen, heb ik gemerkt. En Derk kan zich een beetje aan jou optrekken.” Ik keek nóg verbaasder. “Wát? Wat ik zonet in de kerk hoorde, was helemaal niet verkeerd, hoor…”
Greet keek ondeugend. “Derk heeft af en toe ook wel eens een goeie dag.” Ik keek hem aan. “En laat jij je dat zo zeggen? Door je schoonzus? “ Hij grinnikte, maar werd toen serieus.
“Kees, ik heb jou horen spelen op kerstavond. De rillingen liepen over m’n rug. Met name die solo van ‘Stille nacht’. Zelden heb ik iemand zóveel gevoel in muziek horen leggen…”
Ik dacht terug aan die avond. “Derk, een paar seconden voordat ik die solo inzette, stond ik te trillen op mijn benen en zag ik m’n muziek niet meer door m’n tranen. Toen keek Joline, mijn vriendin, om naar me; haar blik heeft me er doorheen gesleept.” Hij keek nieuwsgierig. “Vanwaar die emoties?” Ik ging op de orgelbank zitten.

“Kerst tijdens mijn missie in Bosnië. Op kerstavond zaten wij op de flanken van de berg Vlasic en groeven we het huis uit van een oud vrouwtje. Haar huis was bedolven door een lawine. Toen we klaar waren om het huis sneeuwvrij te maken was terugrijden naar de base geen optie meer: donker, spekglad, black ice op de weg en er was gedurende de dag 30cm sneeuw gevallen. Dus we bleven daar.
Eric Loermans was mijn groepscommandant; hij liet ons een iglo bouwen, want in het huis van die dame was geen plaats voor tien infanteristen. Sneeuw genoeg. En toen we klaar waren en de slaapzakken in de iglo schoven had hij, zo illegaal als wat, geregeld dat we op de boordradio van de YPR Nederlandse kerstmuziek hoorden. Toen klonk ook het ‘Stille nacht’ en ben ik maar naar buiten gegaan en heb daar een partij staan janken. Een paar dagen daarvoor had ik als Schutter Lange Afstand dekkingsvuur gegeven tijdens de inval in de villa van een Bosnische oorlogsmisdadiger. En bij een paar van zijn lijfwachten het licht uitgeblazen. En dan hoor je plotseling op de flanken van een besneeuwde berg, in het meest idyllische kerstlandschap wat je maar kan bedenken, het ‘Stille nacht’… Dát vloog me die kerstnachtdienst aan, Derk...”

Hij knikte. “Dan begrijp ik het. Maar jouw vriendin? Zat die hier?” Ik schudde mijn hoofd. “Nee. Ze zat in de kerk, bij haar ouders. Maar tijdens het eerste couplet keek ze om naar me om. Ze voelde dat er wat loos was. Volgens haar stond er in hele grote letters op mijn voorhoofd ‘help!’ En omdat zij naar me keek, kon ik dat tweede couplet solo spelen…”
“Wauw… Wat een verhaal, man.” “Wij zijn soulmates, Derk. En daarom ga ik over een dikke maand met die dame trouwen.” Greet had stil geluisterd, maar zei nu zachtjes: “Heren…” Ik stond op. “Ja strenge bugeljuf. We gaan blazen, anders heb jij je centen verdiend door naar twee pratende kerels te luisteren in plaats van naar twee blazende kerels.”
Even later klonken orgel, trompet en bugel samen. En wederom spaarde Greet ons niet. Ze hoorde elke misser of aarzeling feilloos en sprak degene die de fout maakte daar ook op aan. Na anderhalf uur intensief spelen vond ze het welletjes. “Naar beneden. Nog iets drinken en dan richting huis. Derk, jij moet nog een behoorlijk stuk sturen.” “Ja, strenge meesteres…” Greet gniffelde. “Nee, dat is je zus.” Derk schoot in de lach. “Ja, zo ken ik haar wel… vroeger zat ze mij ook altijd op mijn huid. Nu ben jij de l…” Hij slikte het laatste woord in en Greet’s lach werd breder. “Nee, dat ben ik niet. En volgens mij zou jij dat moeten weten! Heren: ik heb, ondanks mijn kritiek, genoten. Jullie spelen prima, voelen elkaar en mij goed aan en anticiperen daar op. Netjes.”
Derk keek me aan. “Zo, die kunnen we in onze zak steken. Mijn lieve schoonzus is nooit zo scheutig met lofprijzingen…”

Greet zette het orgel uit en beneden dronken we nog wat.
“Ehh… Kees: Jouw Koninklijk Besluit en dat van Fred liggen klaar. We willen jullie indelen bij het CIMIC-bataljon, want daar kunnen we jullie capaciteiten het best gebruiken. Kan ik morgen even in Gorinchem langs komen om een en ander te bespreken?”
Ik knikte. “Mits het niet te lang duurt… We werken in een productiebedrijf, Derk.” Hij knikte. Een halfuurtje hooguit. Maar dan wil ik even wat zaken bespreken. Morgen om tien uur?” Ik knikte. “Is goed. Dan zitten we toch aan de koffie. Ik fluit Fred wel in.” Hij schudde handen en was even later verdwenen.

Greet keek me aan. “Koninklijk Besluit? Is het erdoor, Kees?” “Dat hangt van morgen af. Laat ik niet op de zaken vooruit lopen; Fred en ik hebben afgesproken dat we dit samen gaan doen. Of samen niet. Maar nu iets anders, dame… Wanneer zie jij je neefje Hendrik weer?” “Overmorgen, als beide tortelduifjes het tentje komen terugbrengen. Hebben ze van ons geleend … Hoezo?” Ik pakte een enveloppe uit mijn bugelkoffer. “Dan mag je deze aan hen geven. Uitnodiging voor onze bruiloftreceptie. En vooruit, omdat je vanavond zo aardig tegen me was: ook eentje voor jou en Anita.”
Ze haalde de uitnodiging uit de enveloppe en las. “Maar… ik ken jouw buddy niet… En zijn vriendin al helemaal niet! Waarom, Kees?” Ik boog me naar haar toe. “Omdat je bent die je bent. Een vreselijk aardige vrouw, met een goed gevoel voor humor. Een enorm goeie bugeldocente. Omdat je ‘een écht mens bent’, zoals mijn aanstaande schoonmoeder je zou betitelen: iemand die is wie ze is en geen spelletje of toneelstukje speelt. Omdat je de laatste maanden een goeie vriendin van me geworden bent. En ook van Joline. Ook al zien jullie elkaar niet zoveel, ze weet best veel van je en waardeert het enorm als ik na een les van jou vrolijk terugkom. Daarom, mevrouw Zwart. En behalve dat bugeldocent zijn, geldt dat ook voor Anita. Ik heb haar maar heel even gezien, op die kerstavond, maar die indruk was zeer positief.”
Ze keek me lang aan. “Dank je wel. Normaal mijden wij bruiloften als de pest, maar voor jullie maken we een uitzondering.” Ze poetste een traan weg. “Kom mevrouw Zwart… nou niet gaan zitten snotteren hier; drink je drankje op en verdwijn naar je liefje. En vergeet die andere envelop niet aan Hendrik te geven.” Even later reed ik weg. Vanwaar die emoties bij Greet? Waarom meed zij bruiloften als de pest? Vragen, vragen…

Thuisgekomen plofte ik naast Joline op de bank, met een glas fris voor me. Ze keek me aan. “En? Lekker geblazen?” Ik knikte. “Ja. En nu even lekker uitblazen. We zijn aardig afgeknepen, Derk Zondervan en ik. “Die overste? Wat deed hij daar dan?” “Ook blazen, alleen dan trompet. Samen met Greet en ik klonk het wel aardig, vond ik zelf. Maar Greet had uiteraard weer veel te miepen…” Joline grinnikte. “Prima. Dat houdt je nederig, meneertje.”
Ik keek haar aan. “Nou… niet helemaal. Ik kreeg ook nog een dijk van een compliment van haar. Ze zei dat Derk zich een beetje aan mij kon optrekken… En ik heb hem solo horen spelen en samen met het orgel: die vent speelt goed.”
Joline kneep zachtjes in mijn arm. “Dat doe jij ook, vriend. Ondanks dat ik je regelmatig zit te plagen: jij speelt goed. En nee, dat heb ik niet alleen van mezelf, maar ook jouw ouders zeggen dat je vooruit bent gegaan en Greet vindt dat ook. En dat ligt niet alleen aan je nieuwe bugel.” “Greet is dan ook een hele goeie docente, Joline. Ik heb zes jaar les gehad op de muziekschool in Amersfoort, maar de docenten daar… Ja, ze hebben me geleerd om bugel te spelen, maar de lessen die ik nu krijg zijn tweehonderd procent waardevoller. Die vijftig euro per uur is een schijntje als het gaat om leer-rendement.”
Ik zette mijn glas neer. “Kom, we gaan richting bed. Nog een dagje bij DT en we kunnen weer dansen. Lekker met mijn aanstaande bruid op de dansvloer zwieren.” Joline grinnikte. “Dat hoor ik graag, Kees.” Terwijl ik naar de slaapkamer liep, zei ik over m’n schouder: “En met m’n zussen. En Wilma. En Juanita. En niet te vergeten Marije zonder beugel…” Ik was te laat met het sluiten van de deur en kreeg plastic mok tegen mijn hoofd.
Daarna ging de deur weer open en hoorde ik: “Je bent een vreselijke vent, Kees Jonkman.” Joline’s ogen lachten echter. “Tandjes poetsen. Douchen doe ik morgenochtend wel. Geen zin in natte haren in bed.”

Toen we even later in bed lagen, draaide ik me tegen Joline aan. “Hé lekkere meid… Jij ook hier? Wat gezellig.”
“Als jij denkt dat je mij nu nog kan verleiden, Kees, dan heb je het mis. Na die opsomming van al die dames waarmee jij lekker wil zwieren, ben ik een beetje uit de stemming. Kijk, je zussen: die worden wel in toom gehouden door Rob en Ton. Wilma is veel te slim om door jou verleid te worden en Juanita wordt tijdens de dansles fulltime in de gaten gehouden door Carlos. Maar die arme Marije… Zonder vriendje, tijdens de dansles van de ene naar de andere vent switchend… Bloedlink. Laat ik niet merken dat je je aan haar tere tienerfiguurtje vergrijpt!”
Ik trok haar naar me toe. “Lieve schat: JIJ hebt bijna net zo’n teer tienerfiguurtje als zij. Alleen bij jou zijn de verhoudingen nóg mooier in balans. En je bent een stuk langer; altijd prettig tijdens het zoenen. Kom hier!” Ik kuste haar passioneel, mijn tong over haar lippen glijdend, mijn handen over haar rug. Eerst lag ze compleet passief het te ondergaan, maar na een minuut kuste ze terug en streelde mij ook.

Toen ik haar losliet keek ze me aan. “Ik herhaal wat ik net zei, Kees: je bent een vreselijke vent.” Ze zweeg even. “Vreselijk lekker. En nu slapen; morgen is het weer vroeg dag. Wéér een dag dichter bij onze bruiloft!” Het licht ging uit en het werd stil op de slaapkamer.