Mini - 186

Eenmaal thuis zei Joline: “Zo jongeman. En nu de rest van die soep. En een tosti erbij. Ham en kaas. Dan ga ik even douchen en kleed me om. Want dit is geen kleding voor een dame zoals ik. Daarna mag jij je even douchen en omkleden. Je stinkt naar zweet.” “
Er zijn dames die dat wel prettig vinden mevrouw.” Joline keek nuffig. “Dat zal best, maar ik behoor niet tot die categorie. Wat denk je wel?” Ze verdween in de slaapkamer en ik zette de pan met de rest van de soep op het vuur. Boterhammen, ham, kaas… Even later stond ik in de soep te roeren.

Mijn laptop gaf een piepje dat er mail was. Om half elf ’s avonds? Welke volslagen idioot… Enfin, even kijken. Het gas ging laag.
“Hoi Fred en Kees. Wellicht te laat, maar toch: morgen is er een trainingsdag voor de reservistenpoule van de 13e Brigade. Als jullie kunnen, zijn jullie welkom. Programma is bijgevoegd. Antecedentenonderzoek is klaar; geen bijzonderheden. Jullie aanstelling en bevordering zit in de molen van de Personeelsdienst; duurt even, maar dan heb je ook wat. Groet, Derk.”
Zóóó… Die zette er vaart achter. Joline zat zich aan te kleden en ik legde het voorstel van Derk voor. “Doen, Kees. We hebben geen dringende zaken morgen. Ik moet toch studeren, dus…” Ik gaf haar een snelle zoen en begon weer in de soep te roeren. Verdomme…
Joline kwam de kamer in. In een simpele spijkerbroek en trui. “Hé, ik dacht dat jij de ‘ervaren dame’ zou uithangen?” Ze schudde het hoofd. “Nee Kees. Nu niet. Jouw kop is momenteel ergens anders, dan ga ik je niet afleiden. Na het eten maak jij je pak in orde en daarna gaan we lekker slapen. Als je morgenavond niet helemaal afgepeigerd bent…” Haar ogen glommen ondeugend.
Ik omhelsde haar. “Weet je dat jij héél slim bent?” Ze knikte. “Ja. Want ik heb jou verleid. En daardoor kan ik hier wonen, heb ik een nieuwe baan, kan ik studeren op kosten van de baas en ga ik binnenkort trouwen met een prins op een wit paard, met als bijbaantjes piratenbaas, chefkok, fitnessbeul, muzikant en nu ook nog reserve-sergeant. Ik hoop dat je aan 24 uur per dag genoeg hebt, Kees. En nu eten. Kom op met die soep!” “Jawel Freule… Wilt u er een tosti bij? Dan gooi ik die nog even in het apparaat.”

Een paar minuten later zaten we te eten. “Wat gaan jullie morgen doen, Kees?” “Nog geen flauw idee… programma nog niet bekeken. Ik zal zo even kijken. Eerst eten.” Na de tosti’s zei Joline: “Zo, dat was lekker. Had ik zin in, Kees, na al dat gehups. Wil je nog wat drinken?” “Geef mij maar een glas warme melk. Geen koffie meer en drank is nu ook taboe.” Ik printte de mail uit en even later zaten we naast elkaar op de bank het te bekijken.
“Ik zie dat ik met m’n neus in de boter val…” Joline las mee en gniffelde. “Ja, ik geloof het ook. Een deel van de dag schieten en het andere deel wat lezingen… Wat is ‘Natops’ Kees?” “Nationale Operaties. Dus steunverlening bij rampen binnen Nederland. Overstromingen, aardbeving, gekke koeienziekte, varkenspest, dat soort dingen. Daarvoor zijn Reservisten. Om in te springen als de civiele autoriteiten het niet meer aan…”

Mijn telefoon ging over en ik keek op de display. “Fred. Zal wel over morgen gaan… Hé ouwe reus, waarom bel jij zo laat op de avond?”
Een brom klonk. “Als ik jou niet had gebeld, had jij mij wel gebeld, Kees. Ga jij morgen naar Oirschot?”
Joline boog zich naar mijn telefoon en zei: “Wat dacht je zelf, Fred?”.
Een grinnik. “Dan zien we elkaar daar, makker. Half acht in de kantine?”
“Yep. Heb jij ook het rooster van Derk gekregen?”
“Ja. Lekker man… weer eens ouderwets op de schietbaan liggen. Humor. Ik heb er zin in.”
“Ik ook. Maar… ik ga m’n schoenen poetsen en m’n baretembleem; daarna duiken wij het bed in.”
“Doen wij ook, want morgen moet ik er weer vroeg uit.”
Joline riep: “Ik zal aan je denken als ik me nog een keertje omdraai, Fred!” “Ik ben zeer vereerd, mevrouw.”
We hoorden Wilma zeggen: “Dan denk ik wel even aan Kees. Volgens Joline had die zo’n lekker kontje…”
Ik keek Joline aan en zij mij en we schoten in de lach. Ook aan de andere kant van de lijn hoorden we een lachsalvo.
“Nou, voordat jullie nog meer schunnige taal uitslaan: Welterusten, stelletje idioten!”
“Lekker slapen mevrouw Boogers en meneer Jonkman… Kees, tot morgen!” En de verbinding werd verbroken.

Ik keek Joline aan. “Heb jij…” Ze giebelde. “Écht niet. Ik denk dat Fred ons eerste gesprek, hier in de hal aan Wilma verteld heeft.” Hoofdschuddend stond ik op. “Vrouwen… Ik ga m’n spullen in orde maken. Daarna lekker slapen.” “Ik sluit wel af, Kees. Ik zie je zo meteen wel in bed.”
Ik liep naar de inloopkast tussen de logeerkamers. Daar lag nog een schoon gevechtspak. Had ik teveel bij mijn afzwaaien. Ik controleerde het even: borstembleem van het bataljon, schouderembleem van de 13e brigade, sergeantsstrepen, broekriem, noodverband, herkenningsplaatje… Wacht even, we gingen schieten, dus ook oordoppen nodig. Dat was in orde. Gevechtslaarzen: poetsen. Daarna m’n baretembleem: ook die had wat liefde en Brasso nodig. Nog een legergroen T-shirt en ik was compleet.
Met die spullen in de armen liep ik de slaapkamer in.

“Zo. Sergeant Jonkman is er weer klaar voor” “Mooi. Dan kan menéér Jonkman lekker bij zijn aanstaande bruid in bed komen.” Joline glimlachte lief. “Aánstaande bruid? En dan in bed komen? Mevrouw Boogers, diverse kerkelijke instanties vinden hier wat van!”
Ze sloeg het bekbed open. “Meneer pastoor ligt hier niet, Kees. En de dominee ook niet. Jij wel, en da’s maar goed ook. Hier jij!” “Nog even douchen en m’n tanden poetsen, liefje. Hard nodig na de dansles en die soep. Drie minuten, dan ben ik bij je.”
Joline lachte even. “Dan ben je nú al te laat, Kees Jonkman. ‘Op tijd is vijf minuten voor tijd’, weet je nog?” Ik bromde. “Feeks…” Onder de douche poetste ik m’n tanden. Afdrogen, boxer aan… “Je bent een minuut te laat, Kees. Daarvoor moet ik je straffen. Kom hier.” Ik schoof naast Joline in bed. “Hier ben ik, mevrouw…”
Ze rolde zich op me; ik voelde een zachte nachtpon over me heen glijden. “Dat voel ik. En ik voel nog meer. Onder andere dat jij best wel gespannen bent voor morgen. Daar gaat Jolientje je even van af helpen. Dan val je ten minste lekker in slaap.” Ze kuste me en wreef haar onderlichaam tegen me aan.
“Laat mij m’n gang maar gaan, lieve Kees…” Daarna zei ze niets meer en kuste me alleen nog maar. Haar warme lichaam gleed over het mijne en ik genóót! Niet alleen van het gevoel, maar ook van de gedachte dat deze prachtvrouw zich zó aan mij gaf.
“Spuit maar lekker tegen me aan, Kees… Laat het maar lekker komen! Lekker tegen me aan spuiten! Ik wil jouw warme zaad tegen me aan voelen… Me er lekker mee insmeren…” Ze geilde me op met haar woorden en het duurde niet lang of ik zat tegen een orgasme aan. “Jolien… Ik kom bijna!” Zachtjes hoorde ik: “Lekker spuiten Kees… Lekker klaarkomen… Fantaseer maar dat ik boven je hurk en lekker over jou heen klaarkom… Door mijn panty heen…”
Haar woorden trokken me hard over de drempel en ik kwam klaar! “Toe maar, lekkere vent… Lekker tegen je geile meisje spuiten… Ik wil het allemaal voelen…”

Toen ik ontspande voelde ik haar zachte lippen op de mijne en een warm tongetje er tussen. “Zou je nu wel kunnen slapen, Kees?” “Als je nog even blijft liggen, ga ik in je oor snurken, lieve schat.” Joline giebelde. “Nee, dank je wel…” Ze rolde voorzichtig van me af en drukte een handdoek tussen ons in. “Hier… poets je maar een beetje schoon. En dan lekker slapen, Kees. Morgen moet je presteren.” Ik draaide me even later naar haar toe. “Dank je wel, lieve meid. Ik val zo in slaap, maar dat wil ik nog even gezegd hebben. Jij ook lekker slapen.”
Een zachte zoen was haar antwoord.
“Balou, maak me maar wakker als Kees vannacht ligt te spoken. Dan zal ik ‘m eens écht uitputten.” “Is goed Jolientje… En als ik lig te spoken? Wat dan?” “Morgenochtend, lekkere beer van me. Als Kees weg is. Ons geheimpje…” Een giebel volgde. De rest van de conversatie tussen Joline en Balou kreeg ik niet meer mee; ik was in een diep, zwart gat gedonderd.

Zaterdagochtend, 06:15… De wekker ging af met irritant gezoem en ik ramde het ding uit. 06:15?? Hé? Da’s drie kwartier te laat… O, wacht even. Vandaag naar Oirschot. Enfin, eerst wakker worden onder de douche. Ik draaide me naar Joline om en keek in twee lachende ogen. “Hoi schatje… Zin in?” Ik kuste haar. “Ja. Jij ook goeiemorgen, lekkere ragebol van me.” Haar haren waren een blonde warboel. “Deze ragebol gaat jou eens even de deur uitschoppen. Zodat ik de hele dag lamlendig op de bank kan hangen en dom TV kan kijken. Húp sergeant: douchen!” Ze lachte. “Aye aye madam.”
Ik gleed het bed uit. Kort douchen, goed scheren en aankleden. Het voelde vertrouwd om mijn gevechtspak weer aan te trekken. Broek aan, T-shirt aan, jasje… Sokken, gevechtslaarzen, elastieken in de broekspijpen, herkenningsplaatje om m’n nek, en ik was er klaar voor. De baret in de broekzak, sleutels, portefeuille, oordoppen… Aangekleed liep in de kamer in. Joline draaide zich naar me om. “Dit is de eerste keer dat ik je in dit pak zie, Kees…” Ze bekeek me van top tot teen.
“Het bevalt me wel. Scheelt weinig met de foto’s uit je diensttijd…” Ze zweeg even. “Behalve je ogen. Die zijn anders. Ouder.” Ik legde mijn handen op haar schouders. “Dat is bij jou ook zo, schat. Als je slaapt, lijk je een meisje van hooguit achttien. Als je wakker wordt, komen er meteen een paar jaar bij.”
Na het ontbijt namen we afscheid. Joline nam mijn hoofd tussen haar handen. “Doe je voorzichtig?” “Hé schat, ik ga niet op missie hoor. ’t Is een simpel dagje schieten en luisteren.” “Bel maar als jullie klaar zijn en je naar huis komt, oké?” Ik knikte en gaf haar een lange zoen. “Tot vanavond, schoonheid. Veel plezier met studeren.”

In de auto reed ik richting de legerplaats. Op de kazerne was het stil. Ik reed naar het kantinegebouw en eenmaal binnen keek ik even verbaasd. Er was hier in acht jaar wel iets veranderd! In een van de zalen hoorde ik geroezemoes: daar zou het wel te doen zijn. Bij de deuropening stond een majoor.
“Aha… Sergeant Jonkman. We hadden al gehoord dat jullie zouden komen kijken. Sergeant-majoor van Laar is er al. Welkom, mijn naam is Chris Donders, plaatsvervangend hoofd bureau NatOps.” "Kees Jonkman." We schudden handen. “Koffie?” Binnen zaten al een aantal mensen in uniform. Majoors, kapiteins, adjudanten…
“Wel allemachtig… korporaal Jonkman! Sergeant Jonkman, verdomme!” Een bekende stem kwam uit een hoek. Ik keek richting spreker. “Sergeant Loermans... Sergant-majoor Loermans, verdomme!” Mijn voormalig groepscommandant uit Bosnië schudde me de hand. “Wat kom jij hier doen, Kees?”
“Nou… hetzelfde als jullie, denk ik: slap hangen en appelig kijken, Eric?” Hij bromde: “Wacht maar, vanavond piep je wel anders, vriend.” Chris Donders liet ons lachend alleen en ik tapte een beker koffie. We gingen naast Fred zitten en ik stelde ze aan elkaar voor.
“Dus jij hebt meneer Jonkman in je groep gehad? Zware tijd geweest zeker?” Fred lachte en Eric gromde: “Breek me de bek niet los. De samenvatting is: 'De sergeant weet alles, maar Jonkman weet alles beter’. Man, man, man…” We haalden wat herinneringen uit Bosnië op, onder andere het kerstfeest op de flank van de berg Vlasic.

Tot Chris met enige stemverheffing het woord nam. “Dames en heren, welkom bij alweer de 2e Natopsdag van de 13e brigade. Het programma vandaag is weliswaar vrij simpel, maar wel boeiend. We splitsen de groep in tweeën; de ene helft gaat vanmorgen met Eric Loermans mee naar de schietbaan om basisschutter op het pistool Glock te worden; de andere helft krijgt hier twee lezingen over Natops en inzet van reservisten in het algemeen.
Na de lunch wisselen we. Degenen wiens achternaam begint met letter A tot en met M gaan eerst naar de schietbaan. Over 5 minuten in de viertonner zitten, anders mag u lopen. De rest verzoek ik om naar de zaal hiernaast te gaan. Vanmiddag rond vier uur verzamelen we weer hier voor de afsluiting. Eric, neem jij jouw helft mee?”

Eric stond op. “Degenen voor de schietbaan: overeind en naar de viertonner. U heeft nog vier minuten, dan gaat het ding rijden. En nee, ik wacht niet omdat u nog moest pissen.” Fred en ik stonden op, maar Eric hield ons tegen.
“Kunnen jullie vanochtend hulpinstructeur zijn? Tenminste… Kennen jullie de Glock?” Fred knikte en ik grinnikte. “Ik denk dat ik de slede nog wel van de trekker kan onderscheiden, Eric.” Hij grijnsde. “Dat zou ik denken, meneer de Accuracy-schutter. Nou, aan ’t werk dus. Slap hangen en appelig kijken doe je maar in je eigen tijd, Kees.”
Tien minuten later stonden we voor de schietbaan. Alle procedures voorafgaand aan het schieten waren vrijwel onveranderd: wapeninspectie, onderhoud voor het vuren en het verplichte veiligheidspraatje. Het viel me op dat Eric wel érg veel aandacht besteedde aan de veiligheid op het schietpunt. Zou hij wel een reden voor hebben…

Bij de tweede oefening bleek wat die reden was. Een van de collega’s, een kapitein, kreeg storing tijdens het schieten. Hij stond te hannessen met z’n pistool en jawel hoor: hij draaide zich naar me toe en z’n pistool draaide mee, en wees recht in m’n ogen. Ik dook omlaag, sprong naar hem toe, draaide hem én z’n pistool richting doel en snauwde: “Flik me dit nóóit meer. Kapitein of of niet, ik tráp je van de baan af, verdomme! Spannen en doorvuren!” Hij werd wit en wilde wat zeggen. “Klep dicht. Spannen en vuren, de Taliban wacht niet!” Hij gehoorzaamde.
Even later was de oefening afgelopen en na het ontladen begon hij: “Sergeant, ik ben niet gewend dat…” Verder kwam hij niet.
Ik snauwde: “Kapitein, als u vindt dat ik u onheus heb bejegend: informeer maar bij sergeant-majoor van Laar wat ik doe met lui die lopen te kloten op de schietbaan. U kunt uw klachten kwijt bij de baancommandant of straks bij majoor Donders. Blijf voorlopig maar uit mijn buurt.”
Het was ondertussen vrij stil op de baan geworden. “Kapitein, leg uw wapen op het schietpunt neer en kom met mij mee. Alstublieft.” Eric’s stem was uiterst formeel. Beiden verlieten de baan. Fred keek om zich heen.
“Bij gebrek aan hoofd schiet-instructeur en baancommandant: dames en heren, leg uw pistool op het schietpunt en ga zitten op de bankjes. We wachten even op de chef. Zonder hem gaan we niet verder.” Even later kwam Eric weer de baan op. Alleen. Hij zei kort: “Verzamelen.”

We gingen om hem heen staan. “Dames en heren… Waarom besteedde ik zoveel aandacht aan veiligheid in mijn praatje? Juist om dit soort incidenten voor te zijn. Ik weet niet of u het al eens gedaan heb, maar ík heb er een hekel aan om de resten van iemands hersens van de grond te lepelen. Uw collega mag bij de andere ploeg even zijn zonden gaan overdenken; vanmiddag krijgt hij een nieuwe poging. Verder zeg ik er niets meer over. Volgende oefening…”
De rest van de ochtend verliep zonder incidenten. De resultaten waren bij sommigen slechts matig, bij anderen best wel goed. En om half twaalf was iedereen weer ‘bij’ op zijn persoonlijk wapen.
Eenmaal in de viertonner zei Fred, nét bven het motorlawaai uit: “Ik kreeg daarstraks een deja-vú, Kees…” Ik keek hem aan. “Ik denk niet dat ik me over een week samen met die kapitein toeterlampion ga zuipen, Fred.” Hij schoot in de lach.

De lunch in het kantinegebouw verliep ontspannen en na een half uur moest de andere club naar de schietbaan. Eric wenkte Fred en mij. “Gaan jullie weer mee?” Fred keek verwonderd. “Eric, ik dacht dat we hier waren om eens wat sfeer te proeven en te weten waar het allemaal over gaat…” Hij trok ons even opzij. “Ik ken die lezingen van vandaag. Als je daar niet binnen vijf minuten van in slaap dondert, heb je ADHD. En sfeer proeven kun je op de schietbaan ook.” “Ja, daar heb ik vanochtend iets van meegekregen, geloof ik…” Fred keek me met een schuin oog aan en Eric grijnsde. “Ja, Kees Jonkman op z’n best. Maar… Gaan jullie mee?”
Kortom, even later zaten we weer in de viertonner en stonden we weer op de baan. Eric legde nóg meer nadruk op ‘veiligheid’ in zijn praatje. Overigens zonder te refereren aan de gebeurtenis van de ochtend. Netjes. En voor ons was het weer een mooie herhaling om weer eens met het pistool te schieten. Tóch echt anders dan met de luchtbuks thuis… De kapitein ontweek mij stelselmatig. En als hij schoot stond Fred binnen een meter schuin achter hem. Prima, laat 'm maar zweten…

Om half vier klonk het laatste schot. Onderhoud, hulzen rapen, wapeninspectie, schietbaan opruimen en om vijf voor vier liepen we de kantine binnen. De andere helft zat nog in een andere zaal te luisteren, dus we moesten even wachten. Een paar collega’s liepen naar de tafel waar een aantal blikjes en flesjes op stonden. “Zo, nou ben ik wel toe aan wat drinken…”
Fred vond er wat van. “Zouden de heren even willen wachten tot uw collega’s ook klaar zijn? Samen uit, samen thuis en zo…” Verder hoefde hij niets te zeggen; zijn blik en postuur waren genoeg. Een paar minuten later kwam de andere helft van het gezelschap binnen. Derk Zondervan was er ook bij.
“Zóóó… ze hebben jullie meteen maar aan het werk gezet?” Eric knikte. “Ja. Ik kreeg geen hulpinstructeurs. En ik heb geen zes paar ogen. En ik ken Kees, die weet wel wat hij doet. Zijn collega kende ik nog niet maar nu wel. Kees, Fred: dank jullie wel voor de assistentie.” Fred begon te lachen en Derk keek nieuwsgierig. “Vertel, Fred…” Hij grinnikte na.

“In feite zijn jullie, en Kees en ik ook, vandaag gillend in overtreding geweest. Ondanks dat wij dit pak dragen zijn we officieel nog burger en mogen dus geen wapenhandelingen doen, laat staan schieten en al helemaal niet optreden als hulpinstructeur…” Ik schoot in de lach. Eric snoof. “Dat zal allemaal best, maar de eerste de beste kloothommel die dat tegen mij zegt, zal ik even vertellen wat er vanmorgen op de baan gebeurde. Met zo’n zogenaamde ‘burger’ die formeel niets mag op de schietbaan... Kom, de bar is los, zie ik: wat willen jullie drinken?” We namen wat fris.

Even later tikte Chris Donders op tafel. “Dames, heren… We hebben vandaag weer even kruitdamp geroken. Da’s goed. Iedereen is basisschutter Glock, da’s ook goed. En een paar interessante lezingen aan kunnen horen waarvoor wij op aarde zijn. Ik wil twee mensen aan jullie voorstellen. Fred, Kees, kunnen jullie even naar voren komen? U heeft op de schietbaan al kennis met deze heren kunnen maken. Sommigen zelfs intensief kennis…” Hij hield heel even stil ging toen weer verder. “Op jacht naar goeie collega’s hoorde Derk van dit duo en vroeg hen of ze belangstelling hadden. Vandaar hun aanwezigheid hier. Deels naar aanleiding van hun ervaringen vandaag beslissen ze of ze als reservist weer terug willen komen. Dus: aardig zijn voor die twee. Fred en Kees: kunnen jullie in het kort iets over jezelf vertellen?”
Fred begon. “Fred van Laar, 30 jaar jong. Samenwonend met mijn lieve vriendin Wilma en kat Loekie. ICT-er en cyber-specialist bij Developing Technics, een klein maar goed scheepsbouwkundig ingenieursbureau in Gorinchem. Voor die tijd werkte ik als sergeant-majoor cybergoeroe bij de Landmacht. Mijn eerste missie was Afghanistan als mitrailleurschutter. Kees hier was mijn groepscommandant, vandaar dat we elkaar door en door kennen. Daarna naar de KMS, en ondertussen ook even m’n Master gehaald. Tot zover. Kees, jij mag.”

“Dank je, Fred. Kees Jonkman, electrotechnisch ingenieur bij dezelfde firma als Fred. Na een missie in Bosnië als YPR-chauffeur met als groepscommandant Eric ging ik een jaar later weer op missie. Nu als plaatsvervangend groepscommandant, samen met onder andere Fred hier. In Afghanistan werd ik plotseling tot sergeant bevorderd, zonder KMS. Na terugkomst uit de zandbak gaan studeren in Eindhoven, na einde studie twee jaar les gegeven aan de TU en daarna in Gorinchem gaan werken als teamleider van zeven ingenieurs. Gelukkig, want daar ontmoette ik mijn vriendin Joline. Woonachtig in Veldhoven, samen met mijn vriendin, maar zonder kat.”

“Hoho maat…” Fred brak in. “Die lieve vriendin van jou kan als het nodig is, best kattig zijn, hoor…” Ik grinnikte en wees. “Mijn vriendin is hoofd backoffice van DT, de chef van Fred. Hij zit maar 8 uur onder de plak, ik de rest van de dag…” Ik trok een zielig gezicht en een lachsalvo volgde.

Chris nam de regie weer over. “Dank jullie wel…” Hij ging verder met wat ‘huishoudelijke mededelingen’, zaken die Fred en mij niet zo boeiden. Ik keek Fred aan. “Wat denk je er van?”Hij haalde z’n schouders op. “Kees, een dagje op de schietbaan staan is wel leuk en zo, maar daarvoor kom ik hier niet. Als ik terugkom bij Defensie, wil ik dingen doen op mijn vakgebied. En dat geldt voor jou ook, zo ken ik je wel. Vandaag konden we Eric uit de brand helpen. Mooi, want het is volgens mij een prima collega. Maar daarvoor heb ik me vanochtend niet in dit pak geworsteld.”
Ik knikte. “Je hebt helemaal gelijk. En dat zullen we de overste nu even kenbaar gaan maken. Kom.” Even later legden we het uit aan Derk. Die knikte en zei: “Snap ik. Maar dit was een mooie gelegenheid om jullie even sfeer te laten proeven. En ik hoorde van Chris en Eric dat jullie vandaag prima werk geleverd hebben. Zonder gemiep. Houd er rekening mee dat we jullie in jullie vakgebied goed kunnen gebruiken. Volgende week woensdag kan ik jullie meer vertellen; dan neem ik contact op, oké?” We knikten en hij nam met een handdruk afscheid.
“Oh ja… Wij moeten eens samen spelen, Kees. Jij bugel, Greet orgel en ik trompet. Volgens mij zou dat wel leuk klinken…” Ik gniffelde. “Ik zal eens vragen of mijn strenge bugeljuf dat ook zo’n goed plan vindt.”

Hij verdween, wij namen nog een drankje en kletsten wat met de anderen. De kapitein die de fout maakte op de schietbaan stond te praten met een paar collega’s. Maakte geen aanstalten om naar me toe te komen. Ook prima… hij had van Eric op z’n flikker gekregen, hoefde ik het niet over te doen. Na een kwartier vond ik het wel gezegend; de conversatie boeide me niet zo erg. Ik gaf Chris en Eric een hand. “Jij krijgt binnenkort post van ons, Eric.” Hij keek verwonderd. “Hoezo?” Ik grijnsde. “Merk je vanzelf. Tabéh!” Een zwaai naar Fred en ik vertrok. Lekker naar huis…

Op de parkeerplaats belde ik Joline op dat ik met 20 minuten thuis was. En in gedachten reed ik het kleine stukje richting Veldhoven. Verdomme… Wéér niets wijzer geworden. Ik werd er zelfs een beetje nijdig van, iets wat me maar zelden overkwam. Toen ik de auto de garage binnen reed, schudde ik mijn hoofd. Kappen, Kees. Je bent niet van Defensie afhankelijk; Defensie wil jou. En Fred. Dan moeten ze ook wat bieden, anders gaat deze deal niet door. Ingezet worden op mijn vakgebied: Ja. Maar om als een soort crisismanager op de kazerne te blijven zitten… Nee.
Met dat besluit in m’n hoofd ging ik naar binnen. “Hoi stoere strijder…” Een zoen volgde en met een ondeugend gezicht vroeg ze: “Wil je koffie? En je krantje? Oh, je pantoffels staan daar.” Joline wees op mijn badslippers die voor de bank stonden. Toen keek ze me goed aan en zei: “Er is wat, Kees. Vertel.”
“Je bent lief, met je pantoffels, koffie en krant. En ja, er is wat.” Ik vertelde over mijn gevoelens over vandaag en ze haalde haar schouders op. “Hé, ze willen jullie toch hebben? Dan moeten ze wel datgene bieden waar jullie goed in zijn.” En met een lachje volgde: “Heel veel lawaai maken, tekenen en op knopjes drukken…” Ik trok haar naar me toe. “Jij bent de beste medicijn voor mij. Af en toe een lolletje om me uit een sip humeur te trekken. Dank je wel.” Een lange zoen volgde.

“Ik heb ook nog andere medicijnen voor je, hoor Kees… Die zal ik vanavond eens uitproberen.” Ik grinnikte. “Een zoentje op de au-plaats zeker? Ik ben benieuwd. Maar eerst even omkleden; dit pak stinkt naar kruitdamp.” Tijdens het omkleden vertelde ik haar over het incidentje met de kapitein. “Wat een prutser… En excuses konden er niet af. Enfin, Fred en ik zijn vrij snel vertrokken. Misschien wilde hij het wel doen, maar werd hij opgehouden door collega’s.”
Joline haalde haar schouders op. “Joh, daar sta jij toch boven? Kom... als je klaar bent met omkleden kunnen we eten. Stamppot rauwe andijvie. Lekker toepasselijk voor vandaag: camouflagenetten.”

Terwijl we zaten te eten vroeg ik hoe Joline de dag had doorgebracht. “Lekker gewerkt, Kees. Een aantal opdrachten afgemaakt, de helft van een studieboek gelezen wat we voor het laatste trimester moeten kennen. Een beetje voorwerken, want in Juni mis ik drie weken college. Iemand wilde zo nodig trouwen en me meesleuren in een camper. Dan wil ik na die drie weken wel ‘bij’ zijn. En dat boek gaat ook mee op onze huwelijksreis. Kan ik, als jij weer eens op apegapen ligt na een passionele vrijpartij, rustig verder studeren…”
“Aha! Elke dag twee maal vier uur studeren dus?” Ze zuchtte. “Je bent een smerige sexist, Kees Jonkman. Maar… over vakantie gesproken: zullen we vanavond eens een lijstje maken wat we willen gaan bekijken? Want over een paar weken is het al zover, lover… Dan zijn we getrouwd! Elke avond de steuntjes uitdraaien!”

“Nou ja zeg… En jij zegt dat ik sexist ben? En wat ik wil bekijken, zit al naast me hoor. Helaas in een spijkerbroek en truitje, maar goed, die kunnen ook uitgetrokken worden.” Ik kreeg een stomp. “Eerst wat plannen maken. Daarna zal ik die broek en trui wel uittrekken. En dan een vormloze pyjama aantrekken. Dan kan ik lekker rustig slapen.”
Ze lachte gemeen. “Ben je klaar met eten? Dan ruimen we het spul even op en kijken we op Google Earth.” Een paar minuten later zaten we aan de bar met de laptop voor ons. We besloten om rustig aan Denemarken door te rijden naar Hirthals, in de noordpunt en vandaar over te steken naar Christiansand. “Drie dagen, schat. De eerste dag vertrekken we pas vroeg in de middag uit Malden. Dan komen we niet zover, hooguit tot ergens voorbij Hamburg.
De volgende dag rijden we door Sleeswijk-Holstein naar de grens van Denemarken, da’s ook een behoorlijk stuk, en in Denemarken tot de hoogte van Velje of Aarhus. De volgende dag van daaruit naar Hirthals, daar overnachten zodat we fris en monter de boot op kunnen. Dan komen we begin van de middag in Noorwegen aan. De overtochten, zowel heen- als terugweg zijn de harde tijden waar we ons aan moeten houden. De rest boeit niet.”

Joline knikte. “En begin huni zal het in Noorwegen nog niet zo druk zijn… Nog geen vakantie.” Ik haalde m’n schouders op. “Dat weet ik niet. Maar ook in Noorwegen kun je wildkamperen; de camper ergens op een mooi plekje neerzetten, genieten en de volgende dag verder rijden. Dus de stress om campings te bespreken kun je je besparen.”
Er krulde een lachje om Joline’s lippen. “De camper ergens neerzetten en genieten… Dat lijkt me wel wat, Kees.” Ik trok haar naar me toe. “Mij ook, lekkere meid. Midden op een overvolle camping, steuntjes uitdraaien, gordijntjes dicht en de liefde vieren… Met het zwembad, overvol met gillende kinderen op vijf meter naast je.”
Joline giebelde. “Komt dát even mooi uit… Dan hoort niemand het als ik voor de derde keer gillend klaar kom.” Ik kietelde haar. “Maffe muts. Ga je mee naar bed? Om een of andere reden begin ik behoorlijk in te kakken.” Ze knikte. “Ja, ik heb het ook wel gehad voor vandaag. Ondanks dat het pas negen uur is…”

Tien minuten later lagen we in bed en rolde Joline tegen me aan. “Ben jij een beetje over je sippe bui heen, Kees?” Ik kuste haar. “Ja. Plannen maken voor je huwelijksreis helpt goed tegen een slecht humeur.” “Mooi. Als je niet kan slapen: kom maar bij je lieve vriendinnetje Jolientje. Wist je dat die ook panty’s heeft met letters er op? Weet ze een heel leuk spelletje voor: met die letters ondeugende woorden maken… Een soort pantyscrabble.”
Ik zuchtte. “Dan komt er van slapen helemaal niets meer. Misschien iets voor onze huwelijksnacht?” Ze kietelde me. “Misschien. Of in de camper, vlak bij dat zwembad, idioot. Welterusten.” Een lange zoen volgde. “Lekker slapen, meissie. En Balou.”
De beer bromde terug: “Jullie ook welterusten, vrijdozen.” “Er is er hier maar één met een doos, Balou”, giechelde Joline.
“Ja, dat weet ik. Die heb ik vaak genoeg gezien de laatste tijd. Tenminste… Als Kees niet in de weg lag.”
“Je bent gewoon jaloers, Balou…” gaapte Joline. “En nu slapen. Jij ook!”