Mini - 185

Vrijdagochtend… “Hé kom op, grote snurker! Eruit!” Dat was het eerste wat ik bewust registreerde. Joline trok aan m’n arm en langzaam kwam ik bij bewustzijn. “Goeiemorgen zeg… Wat kun jij zagen! En wakker worden is ook je sterkste kant niet meer…”
Ik keek in een paar spottende blauwe ogen. “Hé schoonheid… Wat lekker dat jij hier ook ligt.” “Ja, dat vond je gisteravond ook. Maar dat ‘naast je liggen’ duurt niet meer zo lang. Kom, eruit, douchen.” Ik rekte me uit en trok Joline tegen me aan. “Even wakker worden, schat…”
“Niks ervan”, klonk het bits naast mijn hoofd. “Eruit jij. We gaan douchen. Is hard nodig.” Ik werd teruggeduwd en Joline stond op en trok het dekbed van me af. Mijn protest had geen effect; ze bleef naast het bed staan, nét buiten mijn bereik. “Kom, luie lover…Douchen!”

Even later stonden we elkaar in te zepen. “Dit was hard nodig, Kees. Als we zonder te douchen naar Gorinchem waren gereden, hadden ze een kilometer achter ons nóg geroken dat we een heftige avond hadden gehad. En in Gorinchem zouden we ook wat hebben uit te leggen. Geen zin in.” Ik keek haar aan. “Had Fred weer die opmerking over de Brandaris kunnen maken, schat.” “Dat doet hij de ochtend na onze bruidsnacht maar.”
Samen lachten we even, toen draaide Joline de warme kraan dicht. “Even mijn maagdelijkheid veilig stellen, hoor…”
Het koude water maakte me nu écht wakker, op één lichaamsdeel na. “Zo. Die vormt even geen gevaar meer.” Joline’s ogen keken me spottend aan. “Wacht maar tot je je panty aantrekt, schat…” Haar blik veranderde in ‘waarschuwend’. “Haal het niet in je hoofd, Kees!”
Tijdens het ontbijt bespraken we onze bezigheden van vandaag even. “Ingrid gaat een presentatie geven tijdens het teamhoofdenoverleg over ISO-9001. Dat traject loopt lekker en waarschijnlijk kunnen we over een maand of drie ge-audit worden.” Ik knikte. “Mooi! Die dame is lekker voortvarend bezig. Beter dan haar voorganger.” Joline knikte. “Ja. Maar da’s niet zo moeilijk, Kees.”

Ik zag dat ze een brainwave kreeg. “Waar denk jij aan, schoonheid?” Langzaam begon ze te lachen. “Vriendje Adema… Die was toch reserve-kapitein? Dan zou je hem wel eens tegen kunnen komen, Kees…” Ik begon ook te grijnzen. “En niet alleen ik, schoonheid, maar onze grommende ICT-beer ook. Dat zou aardig zijn… voor ons. Ik denk dat hij zich helemaal het leplazarus schrikt.” Joline snoof. “Wel eens goed voor hem.”
Ik legde een hand op haar arm. “Hé liefje… ik ben aan het ontbijt bezig. Wil je mijn eetlust niet bederven door nu over die clown te beginnen? Laten we het over iets leuks hebben… Dansles bijvoorbeeld. Vanavond mogen we weer!” Een knipoog kwam mijn richting uit. “Je hebt gelijk. En het is fijn om uit jouw mond te horen dat je er zin in hebt. Dat is wel eens anders geweest.” Ik knikte. Inderdaad. Maar je hebt me overtuigd, lekkere salsa-signorita.”

Ze stond op. “Kom, even opruimen. En dan richting Gorinchem, naar die andere idioten.” In de keuken draaide ze zich om. “Over idioten gesproken: ik heb gisteren een balletje opgegooid over een gezellige avond voor het backoffice. Hier. Men was behoorlijk enthousiast. Alleen moeten we dan wel een dansles skippen, want zo’n avond moeten we wel op vrijdag plannen. Anders gaat het ten koste van de productie en dat wil ik Theo niet aandoen. Vandaag hoor ik of iedereen kan. Hou rekening met volgende week vrijdag.”
Ik knikte. “Da’s prima. Ehhh… wordt dat een avond met of zonder partners?” “Mét natuurlijk. Wat dacht je dan?” “Nou ja, dan wordt het ook een gezellige avond voor een deel van de piraten. André en Henry. En vergeet Fred niet.”
Joline keek even nadenkend. “Ja, da’s waar. Moeten we de heren even inpeperen dat het in principe een avondje voor Backoffice is. Dat ze niet de eerste viool moeten gaan spelen.” “Hé dame… Fred behoort tot Backoffice. Is een van jouw mensen.” Joline fronsde. “Niemand is ‘van mij’, Kees. Fred is hooguit van Wilma. Nou ja… Wilma houdt hem wel onder de duim. En dat geldt ook voor Angelique en Henry en voor Marion en André.”
Ze wilde langs me heen lopen, de keuken uit, maar ik hield haar tegen. “En voor ons? Geldt dat onder de duim houden ook voor ons, blonde feeks van Gorinchem?” Ik keek in twee lachende ogen. “Wil je een eerlijk of een diplomatiek antwoord, Opperpiraat?” Een luchtig kusje volgde. “Het wordt een leuke avond, Kees. Kóm, spullen pakken en wegwezen. Jij bent vandaag weer fitnessbeul, dus geniet ervan!”

In Gorinchem begon de werkdag met een uurtje vergaderen met Team 3. Vervolgens even aan m’n eigen werk en om vijf voor tien liep ik de vergaderzaal binnen met een kop koffie in de hand. Ingrid was bezig haar powerpoint even door te lopen.
“Je bent te vroeg, Kees!” Ik schudde mijn hoofd. “Nee dame. Militaire tijd is vijf minuten voor tijd is er bij mij ingestampt. En volgens mij heeft Fred dat er bij jou ook ingehamerd.” Ze knikte. “Heeft hij één keer moeten gebruiken. Toen wist ik het wel.” Ik grinnikte. “Met een voorhamer of met z’n blote vuisten? Veel verschil is er overigens niet.”
Ingrid keek me aan. “Kees… Ik heb natuurlijk nog niet zoveel werk-ervaring. Sterker nog: ik ben van de schoolbanken rechtstreeks hierheen gekomen. Had alleen 2 stages als ervaring en vakantiewerk. Maar ‘werk’ is hier gewoon plezier hebben. Ik zit met drie vriendinnen op één bureau en een soort Grizzlybeer naast me. En als wij ‘meidendingen’ willen bespreken zeggen we dat gewoon tegen Fred en verdwijnt hij. Heerlijk om hier te kunnen werken.”
Ik knikte. “Eén van de redenen waarom ook ik hier ben gaan werken, Ingrid. Een jong bedrijf, pioniersfase, interessante projecten, technisch zéér uitdagend en geen acht-tot-vijf-mentaliteit. Vandaag op je krent zitten, en morgen zit je plotseling op zee, in een energiecentrale of weet-ik-veel-waar. En een goeie techneut als baas die ten minste begrijpt wat we doen en geen fucking manager…”
“Die hoorde ik, meneer Jonkman! En waarom gun jij de managers van Nederland geen gelukkig huwelijksleven, als ik vragen mag?” Theo stond plotseling in de deuropening. “Omdat een aantal managers wellicht wél de bewegingen maken die bij een gelukkig huwelijk horen, maar dat bij een andere dame doen, baas.” Hij kneep zijn ogen wat samen.
“Volgens mij ken jij mijn echtgenote, Kees. En snap jij donders goed dat ik dat niet ga doen.” Ik knikte. “Klopt. Want dan zet ze je weer op dieet. Alleen nu tot de dood erop volgt.” Hij knikte. “Jij begrijpt Gertie…” “Ja, vind je het gek? Ik heb net zo’n type thuis rondlopen…”, mopperde ik.
Ingrid schoot in de lach. “Ja, dat is wel een manager, ja. En volgens mij gaan jullie binnenkort trouwen. En daar horen bepaalde bewegingen bij… Heb je je ‘fucking manager’ alsnog, Kees.” Ik keek Theo aan. Die trok zijn mondhoeken iets op, stak zijn duim naar Ingrid en zei droog: “Verder nog iets, meneer Jonkman?”
“Ik hou m’n grote bek wel weer, Theo.” Ik kreeg een klopje op m’n rug. “Goed zo. We zullen dit dispuutje maar niet op je trouwfeest oplepelen, nietwaar Ingrid?” Die lachte me uit. “Als meneer zich gedraagt…” Ik bromde wat, ging zitten en verschool me achter mijn kop koffie.

De andere teamleiders kwamen binnen, gevolgd door Joline en Fred. Theo opende de vergadering en nam snel de lopende projecten door. Na een kwartier gaf hij Ingrid het woord. Die startte de powerpoint en een diepe zucht ging door het gezelschap. Onderaan de eerste dia stond een voettekst. ‘Dia 1 van 56 dia’s’. Fred gromde.
“Oh nee hé… “Death by Powerpoint’…” Ingrid keek hem kattig aan. “Mag ik m’n werk even doen, meneer van Laar? Dank u wel.” Haar presentatie was glashelder. Ze had op elk sheet een paar steekwoorden en breide er een goed verhaal omheen.
Kort, zakelijk, to the point. En op dia 13 stond: “Vragen?” Ze zette de beamer uit en keek rond. Er waren geen vragen en Theo bedankte haar. “Dat was kort maar hevig, Ingrid. Dank je wel. Iemand nog een aanvulling of opmerking?”
Fred stak een hand op. “Eéntje, Theo. Ook kort, maar hevig.” Hij keek Ingrid aan. “Trutje. Met je 56 dia's.” Ze giechelde. “Ik kon het niet laten, Fred.” We lachten en even later liepen we de gang op, ieder naar zijn of haar kantoor.

Om elf uur kwam Joline even langs. “Vrijdag een Backoffice-feestje gaat ‘m niet worden, Kees. Kinderen die niet ondergebracht konden worden, andere afspraken… Fred ging helemaal uit z’n dak. ‘Dansles missen? Dat kán echt niet, hoor! Heb ik eindelijk eens een excuus om naar andere vrouwen te mogen kijken, wordt me dat door de neus geboord? Echt niet!’ En hij keek er serieus bij…”
Ze giechelde. “Ik geef Fred helemaal gelijk. Maar wat is het alternatief?” “De dag erna. Volgende week Zaterdag… Maar zie jij dat zitten?” Ik knikte. “Jawel hoor. Maar dan stel ik voor dat we wat vroeger beginnen en het wat minder laat maken. Dan kunnen we, als het een beetje redelijk weer is, barbeknoeien op het terras. Voordat het te frisjes wordt.”
Joline knikte en dacht even na. “Goed plan…” Ze keek ondeugend. “En zullen we meneer en aanstaand mevrouw van Laar uitnodigen om hier de nacht van vrijdag op zaterdag door te brengen? Dan hoeven zij niet naar Rhenen op en neer te jagen na de dansles, en hebben wij zaterdagochtend vier handen extra.” Ik keek zuinig. “Weet je wel hoeveel water dat kost? Als die twee weer gaan douchen…”
“Dan gebruiken ze het bad maar een keertje. Als zij er in liggen past er misschien nog nét tien liter water bij. In de Achterhoek zouden ze je een ‘knieperd’ noemen, Kees Jonkman!” Ik knipoogde. “Ja. Maar zaterdag vind ik prima hoor. Ik zal samen met Fred stil in een hoekje gaan zitten en aanhoren hoe de dames over ons heren denken. Wie weet, steek ik er nog wat van op!” Joline kuste me snel. “Als je datgene wat je ervan opsteekt maar bij mij naar binnen brengt, Kees… Doei!” Ze verdween in de gang. Ondeugd…

Om tien voor twaalf kleedde ik me om en even later stonden er een stuk of twintig mensen in de hal. Ik hield appél en vervolgde: “Goed mensen… Fred en ik hebben gisteren de Defensie Conditieproef gedaan…” Ik liet een stilte vallen en Marion stootte Angelique aan en siste: “Zie je nou wel! Je had je grote mond moeten houden. Hij doet ’t ook nog, verdorie!” Van diverse zijden verscheen er een hand en een naar beneden wijzende vinger en Marion zuchtte. “Jaja… Ben al bezig…”
Toen ze weer opstond vervolgde ik droogjes: “… de Defensie Conditieproef dus. Die ga ik jullie maar niet aandoen, want anders begint Theo te miepen dat ik DT opzettelijk arbeidsongeschikt maak. Wat we wél gaan doen is een heel simpel loopje van een kilometer of vijf. Vanaf het bekende startpunt niet het eerste pad rechts, maar het tweede. Doorlopen tot de T-splitsing, daar weer rechts tot het bord ‘bebouwde kom’. Daar weer rechts en dan kom je hier weer uit. Eigen tempo, maar denk er aan: degenen die er langer dan een halfuur over doen, moeten vanavond overwerken. Er is geen veegploeg, dus vorm buddyparen. Vragen?”

Die waren er niet, dus we dribbelden rustig naar het startpunt. “Iedereen klaar? Mooi. Tijd loopt!” Ik wachtte even, samen met Joline. “Mooi hé, dat we die hele meute aan het rennen hebben gekregen…” Joline keek me nogal laatdunkend aan. “Volgens mij is Marion met rennen begonnen, Kees. Wij niet. Wij lagen toen te wippen op het Franse platteland.” Ik bromde wat.
“Kóm, rennen met je lekkere lijf, liefje.” Ze keek me guitig aan. “Zie eerst maar eens dat je bijblijft, daarna praten we verder.” Ze sprintte er vandoor en ik volgde iets kalmer. Vijf kilometer gaf me wel de tijd om haar in te lopen. Langzaam maar zeker begon ik mensen in te halen en na vier kilometer liepen alleen Henk en Frits, Angelique en Henry, Marion en Fred en Joline samen met André nog voor me.
Hé… André met Joline? Ja dus. En André liep prima… Gestaag tempo. Mooi! Ik zette een tandje bij en hing even later vlak achter Joline en André. De laatste keek even om. “Zo… ben je er eindelijk, Kees? Ik… heb maar even…. op je meisje… gepast.” Joline keek ook om en zette aan, terwijl ze vinnig hijgde: “Dit… meisje kan… prima op… zichzelf passen… hoor!” André zakte af. De laatste driehonderd meter liepen we gelijk op, tot het eindpunt.

Ik keek op m’n horloge: 22 minuten en 10 seconden. De rest kwam ook binnen; de laatsten op 24 minuut en 30 seconden: twee man van Miranda’s team, zwaar hijgend. “Oké mensen… iedereen is bij, dus een rustig dribbelpasje naar DT. In de hal evaluatie.”

Daar hield ik het kort. “Voor de vijf kilometer is 25 tot 30 minuten een prima tijd voor beginners. Dus ook voor de mensen van Miranda’s team: keurig gelopen. Schaam je niet dat je als laatste binnenkwam; jullie lopen wat minder lang dan de Piraten of Backoffice. En iemand moet de laatste zijn, hé? En voor iedereen: jullie doen dit voor jezelf. Niet voor mij. Als je je een keertje niet lekker voelt of een blessure hebt: even een keertje niet meedoen.”
Er klonk links en rechts wat gebrom. “Dat had je wel eens een paar maanden eerder kunnen zeggen, Kees!” Fred maakte daar snel een einde aan. “Wat Kees net zei, geldt niet als ik jullie ga afknijpen, lui. Dat Kees wat goed heeft te maken bij Joline… Daar heb ik geen boodschap aan. Denk daar goed aan!”

Joline zei kattig: “En wát Kees heeft goed te maken, gaat niemand ook maar éne moer aan. De eerste die daar ‘belangstellend’ naar gaat informeren, gaat volgende week een nogal onplezierig uurtje bij Mariëtte beleven, daar zorg ik hoogstpersoonlijk voor!” Een lachsalvo was de reactie. “Húp lui. Douchen. Daarna lekker eten.”
De rest van de middag vloog om. De laatste losse eindjes nog even wegwerken, om vier uur schoon schip maken en om half vijf zaten Joline en ik in de auto. “De gezellige avond wordt volgende week zaterdag, Kees! Iedereen kan dan. Dus moeten we volgende week nog even hard aan de bak. En ja: Fred en Wilma slapen hier.” Gezellig. Dat worden twee inspannende avonden na elkaar, schoonheid. Gaan we dat volhouden?”
Er kwam een minachtende blik mijn kant uit. ”Word jij nou écht een ouwe sok, Kees? Sjongejonge… Je kon me tijdens het lopen al niet inhalen en nu dit… Ik ga me nog eens bedenken of ik wel met zo’n ouwe sok wil trouwen.”

Ik legde mijn hand op een mooi been. “Jij gaat helemaal niks bedenken, mooie meid. Jij zegt gewoon braaf ‘Ja, ik wil’ als de ambtenaar de vraag stelt. En je zorgt maar dat het enthousiast uit je mond komt, begrepen?” Ze giechelde. “Ja schat. Is goed schat. Zal ik doen, schat. En nu als de bliksem beide handen weer aan het stuur, Kees, anders gaan er zaken fout. Vanavond, lover…” Ze lachte lief, haar tanden bloot. “Vanavond alweer? Poe… ik weet niet of ik dat…” Verder kwam ik niet.
“Je zorgt maar dat je er klaar voor bent. Anders ga ik je écht uitmaken voor ouwe zak, Kees Jonkman! Ondanks je achternaam!” Ik grijnsde. “Háp… Ik heb er zin in, schatje.” “Dat ‘schatje’ kun je vanavond laat vergeten, Kees. Vanavond ben ik de strenge mevrouw Boogers. En jij een lekker jong, onbeschreven ultra-potent blaadje, wat ik ga trainen…”
Ik keek haar kort aan en ze knikte. “Ja, zeker weten, vriend!” “Ik zie er naar uit, mevrouw. Als ik twee keer naar uw benen kijk, kom ik al klaar, denk ik.” “Goed zo. Daar ga ik dan eens van genieten. Die jonge knullen kunnen wel een keer of vier.” Ik keek benauwd en ze lachte me uit.

Toen we in Veldhoven aankwamen hadden we behoorlijk wat afgelachen. “Wat zullen we eten?” vroeg ik, toen we in de lift stonden. “Een soepje met wat stokbrood. Zo meteen dansles, meneer. Niet helemaal vol proppen.” “Ik heet geen Fred, hoor”, reageerde ik. Een tik op mijn neus was de beloning. “Gelukkig niet voor jou. Anders was ik hier niet komen wonen, vriendje.” Joline’s ogen plaagden.
Na het eten kleedden we ons om. Het werd een ‘rock&roll-avond’, had Carlos vorige week aangekondigd. Ik moest in spijkerbroek en lumberjack-shirt, Joline trok een ‘jaren-vijftig-jurkje’ aan: strak over haar bovenlichaam, en de rok nét over de knieën, maar wijd uitlopend. Schoentjes met een hakje in een mooie panty.
“In feite zou je hier nylons onder moeten dragen, want panty’s had men toen nog niet. Maar ik vind een panty nét iets comfortabeler, zeker als je me heen en weer gaat slingeren…” Ze knipoogde ondeugend. “De andere heren hebben dan vaak een nogal spectaculair uitzicht tussen de benen van de dames. Met nylons is me dat iets te uitdagend. Dan maar een mooie panty met een net, zwarte slipje er onder.”

Ik kuste haar. “Ik weet het: je bent het toppunt van zedigheid, schatje.” Ze giebelde. “Wacht maar, tot we weer thuis zijn… Dan komt de ervaren mevrouw Boogers in beeld. Die gaat jou eens wat leren… En of dat zedig is? Ik betwijfel het! Maar nu eerst: lekker dansen, schat.” Ze lachte lief en ik trok haar tegen me aan.
“Ik heb er zin in, lekkere meid. Zowel het dansen als wat daarna komt.” In een prima stemming kwamen we bij de dansschool aan, tegelijk met Rob en Melissa.
Beiden ook voor de gelegenheid gekleed: Rob in een soort comboypak, compleet met leren jasje en hoed; Melissa in een blouse die ze op haar buik in een knoop had gelegd en een wijde rok. Een randje onderrok kwam er ondeugend onderuit. “Waar zijn je pistolen, Rob? Die zul je nodig hebben om te zorgen dat de concurrentie van je meisje afblijft…”
Melissa snoof. “Heeft hij geen pistolen voor nodig hoor. Als mijn vriendje nijdig wordt, kun je maar beter uit de buurt blijven. En als er iemand z’n handjes op plaatsen legt die niet voor die handjes bestemd zijn, herinnert zuster Melissa zich nog wel wat rugby-trucs.” Rob greep demonstratief z’n knie beet. “Ik zal Carlos waarschuwen…” Mel gniffelde. “Carlos mag wellicht wat meer dan de rest.”

“En wat mag ik meer dan de rest, ik-weet-nog-steeds-niet-welke-van-de-twee-zussen-Jonkman?” Carlos kwam achter een deur vandaan. Mel vertrok geen spier. “Zweten natuurlijk. We hadden het er over dat sommige kerels als een malle zweten en dat wij dames daar soms niet zo van gecharmeerd zijn. En toen zei ik dat jij dat wat meer mocht dan de rest. Jij moet ten slotte de hele avond het goeie voorbeeld zijn… Toch?”
Hij keek haar peilend aan, maar Mel bleef met een lief glimlachje om haar mond het onschuldige wicht spelen. Met een droog “Jaja…” verdween Carlos na een paar seconden. Mel ademde uit en Rob, Joline en ik schoten in de lach.
“Wat ben jij een gehaaid nest…” Rob kuste haar kort. Ze knipoogde. “Hard nodig als je in Huize Jonkman bent opgegroeid, lekkere vent…” Even later kwamen Ton en Clara binnen. Ook passend gekleed: Ton met een wijde spijkerbroek met glitters, een spijker-overhemd aan en een sjaal om z'n nek; Clare met net zo'n bloesje als Mel, maar met een hotpants er onder. En op laarsjes. "Zóóó zus... Op oorlogspad? Dit valt in de categorie 'uiterst verleidelijk'. Kon die cowboy naast je z'n boerentengels wel thuishouden?" Ze keek nuffig. "Ooit gehoord van Daisy Duke, Kees? Van die TV-serie 'The Dukes of Hazard'? Die liep 24/7 er zo bij. We moesten 'gepast' gekleed zijn, hoorden we vorige week. Nou, dan doe ik dat."

Vrij snel daarna begon de les. Carlos heette ons welkom. “We gaan een lesje Rock & Roll doen, mensen. En ondanks dat het gros van Nederland dan ongecoördineerd staat te swingen, kun je er ook prima op stijldansen. Een nummer als ‘Rock around the clock’ leent zich daar uitstekend voor.”
En met een doordringende blik onze kant uit vervolgde hij: “Het zal wellicht wat zweten worden vanavond, maar dat bent u ondertussen wel gewend. En zo niet: Juanita en ik kunnen na de les, tegen een kleine vergoeding wel wat merken deo opnoemen die zweetlucht uitstekend camoufleren.” Mel kreeg een wat roder hoofd en Rob, Joline en ik moesten gniffelen.
Claar, Ton, Wilma en Fred stonden met vraagtekens in hun ogen. “Vertellen we na de les wel”, zei Rob. De begintonen van Bill Hailey klonken door de zaal: ‘Rock around the clock’, een van de bekendste rocknummers uit de jaren ’60. Carlos en Juanita maakten er een wervelende show van en ik begreep meteen Joline’s kledingkeuze. De wijde rok van Juanita liet ook wat meer zien dan ze normaal deed.
“Da’s best wel een leuk onderstel, Kees”, mompelde Ton zachtjes tegen me en Fred en ik grijnsden. “Ja. Christie loopwerk, denk ik?” We refereerden aan de plaatjes en dia’s van de lessen ‘materieelherkenning’ in dienst. Daarbij moest je een tank kunnen herkennen aan de vorm van de toren of de aandrijving met rupsbanden, wat als militaire naam het ‘loopwerk’ had.

Joline keek argwanend. “Zijn de heren Juanita’s benen aan het keuren?” Ton knikte. “Ja. En zeg nou niet dat jij geen oog hebt voor Carlos z’n achterwerk, want dan jok je behoorlijk, zusje.” Ze knipoogde. “Buiten honger krijgen, thuis eten, Ton…”
Even later moesten we aan het werk. En ja, het was inderdaad zweten. Rock & Roll op de klassieke manier bleek behoorlijk inspannend te zijn en niet alleen te bestaan uit ongecoördineerd met je heupen swingen. Je moest je partner ook regelmatig bijna weggooien. Voor Fred geen probleem, maar toen ik met Wilma danste had ik het er knap moeilijk mee. Ze merkte het en lachte: “Tja, Kees… Je moet nu wat meer kilo’s in beweging krijgen dan bij Jolien!” Ik knikte. “Klopt. Maar ook bij jou zijn die kilo’s best wel leuk verdeeld, Wilma.”

Ze kleurde zowaar en aan het eind van de dans zei ze zachtjes: “Je bent een charmeur, Kees.” Ik keek onschuldig. “Ik? Een charmeur? De man die tot krap een jaar geleden alleen maar leefde voor hardlopen, klassieke muziek en techniek? Nou ja, zeg…” Ze gniffelde en liep terug naar Fred. Even later danste ik met Melissa. “Dit hadden we moeten doen op dat jaarfeest van de studentenvereniging, Kees”, zei ze. “Dan hadden we de hele dansvloer voor onszelf gehad en iedereen had naar ons staan gapen!”
Ik kneep even in haar zij. “Zou je wel gewild hebben hé? Maar volgens mij heb je hier stille aanbidders genoeg, zussie. En Claar en Jo ook.” Ze keek me aan met een lachje in haar groene ogen. “Dat mag. Zolang het maar ‘stille aanbidders’ zijn. Anders maken ze kennis met Rob of rugby. Beiden nogal pijnlijk.” “Hoho, vergeet Kees, Ton, Claar en Jo niet. Eén voor allen, allen voor één en zo.”
Toen de dans was afgelopen gaf ze me een zoentje. “Dank je wel voor de dans, Kees. Dit ging lekker. Een jaar geleden…” “… had ik je voor gek verklaard als je voorspeld had dat we nog eens lekker samen zouden dansen.” Ze knikte.

“Dames en heren… tijd voor de wisseldans!” Carlos had de microfoon. “U kent de spelregels. De wissels moeten nu echter wat sneller worden uitgevoerd, anders bent u compleet uit uw ritme, denk er aan. De muziek is een nummer waar Juanita en ik goede herinneringen aan hebben: ‘Mexico’ van de Les Humpries Singers. Bij de muziek van dit nummer hielden we elkaar voor de eerste keer vast, dus geniet ervan!”
Ik kende het nummer niet, maar het lag wel lekker in het gehoor. De tekst werd dusdanig snel gezongen dat ze niet te volgen was, behalve het woord ‘Mexico’, wat een keer of vier het refrein vormde. Achtereenvolgens danste ik met Joline, die werd afgelost door Marije-nu-zonder-beugel.
Geen gesprekje, daar ging de muziek te snel en te hard voor. Maar ik ving wel een paar tekens op dat Joline gelijk had: het meisje was behoorlijk verkikkerd op me. Telkens als ik haar aankeek werd ze rood. Even later loste Wilma haar af, vervolgens de vrouwelijke helft van een echtpaar waar we wel eens mee hadden staan praten en Clara sloot te rij.
Toen was het nummer afgelopen. Juanita nam het woord. “Zo, dat was weer een tripje ‘back to memory lane’ voor Carlos en mij. Neem ons niet kwalijk dat we niet gewisseld hebben tijdens dit nummer; dat doen we nooit. ‘Mexico’ is ónze muziek. Maar nu: we eindigen met de muziek waar we mee begonnen zijn: ‘Rock around the clock’! Alles geven mensen! We willen dat er iedereen zwaar zwetend dit pand verlaat!” Ze keek onze richting uit en Melissa kleurde een beetje.

“Verdomme. Carlos heeft wat meer opgevangen dan de bedoeling was en heeft het aan haar verteld. Sta ik mooi voor joker…”, siste ze. “Niet piepen, Mel. Dansen.” Joline duwde haar tegen Rob aan. Met je eigen knappe kerel. Die mag ook wat meer dan de rest. Tenminste… Dat neem ik aan. Rob?”
Hij knipoogde. “Ik zal niet in detail treden, maar ik kan me wat vrijheden bij deze dame veroorloven. Verder ga ik er niet op in, op straffe van rugby.”
De muziek startte en we begonnen te dansen. Joline leefde zich helemaal uit; ik had moeite om haar bij te houden en toen de muziek afgelopen was hadden we het allebei behoorlijk warm. “Doel bereikt, Juanita”, zei Joline toen we de zaal verlieten. “We zweten als een otter.” Ze lachte. “Da’s goed voor de drankverkoop!”
Een minuut later zaten we met z’n achten rondom een tafeltje. Ik zag Marije richting garderobe lopen. “Een momentje, lui. Even iemand spreken…”

Ik liep ook richting garderobe en tikte Marije op haar schouder. Ze draaide zich om en schrok. “Kan ik je even apart spreken Marije?” Ik loodste haar de lege danszaal in en besloot om frontaal de aanval in te gaan. “Marije, volgens mij ben jij zwaar verkikkerd op mij. Klopt dat?” Ze ontweek mijn blik. “Kijk me aan en geef antwoord, dame. Ja of nee?” Er gebeurde een paar seconden niets, toen knikte ze langzaam.
“Dat dacht ik al. Marije, je bent een leuke meid, maar als je nog niet gezien hebt dat ik al bezet bent, moet je naar een opticien. En rap ook. Begin Juni ga ik trouwen met de knapste en liefste vrouw van de wereld. Het is zonde van je tranen en je energie als jij liefdesverdriet hebt omdat ik bezet ben. En geloof me: been there, did that, got the T-shirt.
Tot mijn 29e had ik nog nooit verkering gehad, maar wel ontelbare leuke meisjes zien verdwijnen in de armen van klasgenoten, studiegenoten, vrienden, vage kennissen of klootzakken. Geef jezelf een schop onder je kont en stop hiermee. Je bent een leuke en knappe meid en volgens mij niet de domste: als je wilt kun je een hele leuke vent aan de haak slaan. Doe dat dan ook, maar verspil je energie niet aan mij.
Dat is nutteloos en bovendien krijg je dan te maken met Joline. Dat is nogal ongezond voor je. Ik wil volgende week met je kunnen dansen zónder dat je een rooie kop krijgt, begrepen?”
De laatste woorden kwamen er nogal bot uit. Ze keek me aan, boosheid in haar ogen. Draaide zich toen om en liep de zaal uit.

“Zozo. Dat was een pittig lesje ‘omgaan met teleurstellingen’, Kees…” De stem van Juanita achter me. “Ik zag je haar meenemen; ik ben er maar even achteraan gegaan. Wij willen geen ellende in ons bedrijf.” Ik keek haar aan. “Dank je wel voor je wakend oog en moederlijke zorgen, Juanita.”
Ze keek ernstig. “Het is ons al eens gebeurd dat het alarm om één uur ’s nachts afging. En toen vond de politie twee jonge leerlingen op een bank die elkaar wel bijzonder aardig vonden… Vonden we niet zo leuk.”
We liepen terug naar de rest en Joline keek me vragend aan. “Vertel ik straks wel, schoonheid.”

Juanita liep door naar Mel. “Ik heb Carlos verboden om vanavond met jou te dansen dame…” Ze lachte liefjes. “Hij heeft me het verhaal verteld; had het grootste deel van jullie conversatie opgevangen en dan ga jij plotseling vertellen dat het over zweten ging? Mijn Carlos is niet helemaal seniel hoor.”
Mel keek sip en wij gierden van het lachen. Juanita keek haar lachend aan. “Weet je… Als je samen een dansschool leidt, zie je mensen op hun best en mooist. Als je dan samen niet sterk in he schoenen staat, gaat je huwelijk in no-time naar de bliksem. Carlos en ik vertellen elkaar álles. Ook als een van de twee een bepaalde cursist wel heel erg leuk vindt. Iets met: buiten dorst krijgen, thuis drinken.”
Ze gaf Mel een tik op haar billen. “Hier, die krijg je namens Carlos. Maar niet ván hem.” Ze knipoogde en verdween.

We zaten Melissa uit te lachen en die trok een pruillipje. “Zo kan ik toch volgende week m’n gezicht niet meer vertonen hier?” Rob trok haar naar zich toe. “Sjongejonge… Normaal heb jij in no-time een oplossing en nu zit je te sniffen? Muts. Hier is de oplossing: als Ton en ik volgende week nu eens van meissie gaan wisselen? Krijgt Claar de wind van voren… Want volgens mij weten Carlos en Juanita nog steeds niet wie wie is en kunnen ongehinderd het spelletje ‘Nee dat is m’n zus’ spelen. Opgelost?”
Claar was ondertussen opgestaan en keek Rob aan. “En daar leent zuster Clara zich absoluut niet voor, kereltje. En ik zeker die handen van Carlos op mijn poezelige billetjes krijgen? Nog niet misschien! Je meissie lost het maar lekker zelf op.”

Na nog wat plagen gingen we naar buiten; de zussen met Rob en Ton richting Wageningen. Het was ondertussen traditie dat ze dáár de vrijdagnacht doorbrachten. Fred en Wilma naar Rhenen en Joline en ik reden richting Veldhoven.
Héhé… En in het appartement zou me de strenge mevrouw Boogers wachten die me lessen in de liefde zou gaan geven. Ook dat nog…