Mini - 193

Een half uurtje later kwam Joline bij me op het bureau en deed de deur dicht. Zeldzaam. En ze keek serieus. Er was iets. Ik zette m’n monitor uit en draaide m’n stoel om. “Vertel maar. Er zit je iets dwars.”
“Kees… kunnen wij tot zaterdag twee logé’s herbergen?” Ik fronsde. “Natuurlijk. Ruimte en bedden zat. Maar wie…” Toen begon me iets te dagen. “Wacht even… Charlotte en Margot?”
Haar mond viel open. “Hoe weet jij…” “Fred is mijn bud, Jolien. Maar… vertel.”
Ze keek bezorgd. “Beide dames waren hier zonder instemming van hun ouders. Beter gezegd: hun pa. Ma heeft weinig te vertellen thuis, geloof ik. Pa belde vanmiddag met de opdracht om meteen naar huis te komen. Ze moesten aan het werk in zijn bedrijf.
Dat telefoontje kwam toen ze bij mij op het bureau zaten en ik ving een deel van de conversatie op. Die loog er niet om; pa schold hen helemaal verrot dat ze zonder zijn toestemming ‘achter mijn rug om, stelletje achterbakse teven!’ aan het solliciteren waren. ‘Jullie horen hiér te zijn. Nergens anders!’ Kortom: beide meiden kregen een partij shit over zich heen… Niet normaal.
Op een gegeven moment was Margot het zat en verbrak de verbinding. En tien seconden later ging de telefoon van Charlotte en de scheldpartij ging gewoon verder. Ook Charlotte drukte hem weg en toen zaten er twee jankende meiden voor me. Met de armen om elkaar heen. Enfin, ik heb ze een glas water gegeven en gevraagd wat er aan de hand was. Het bleek dat ze al vanaf het begin van hun studie ‘geclaimd’ waren als opvolgers bij het transportbedrijf.
Vriendjes waren verboden, uitgaan was verboden, plezier maken was verboden; alles moest ten dienste staan van het bedrijf, religie en hun studie. De dames zijn vanochtend om zes uur opgestaan en zijn met een van de trucks stiekem meegelift hierheen. Ik had ze even bij Fred geparkeerd en toen was pa nog aan het appen… Fred heeft wat onderschept.” Ik knikte. “Dat vertelde hij, ja.”

Joline haalde adem. “Ze kunnen zaterdagochtend bij een tante van hen terecht; is nu nog op vakantie, maar ze komt morgenavond laat terug. Die tante is uit de familie gegooid, want ze ging naar een andere, een wat ‘lichtere’ kerk dan de rest van de familie. Woont in Arnhem. Kortom: kán het?” Ik knikte. “Nogmaals Joline: ruimte en bedden zat. Alleen hebben wij morgenavond dansles en zaterdag moeten we op een tijdstip wat ik nog niet weet in
Apeldoorn zijn.”
“Ze redden zich wel, Kees.” Héél even glimlachte Joline ondeugend. “En anders nemen we ze wel mee naar dansles…” “Arme meiden. En dan met Fred dansen zeker. Niks ervan; die avond gaan ze maar voor de TV hangen of zo. Ze rijden met ons mee naar het zondige Veldhoven. Ik gooi wel een paar aardappelen extra in de pan. En slapen mogen ze in de logeerkamers; daar hebben we ze voor.”
Joline keek me aan. “Ik had niet anders verwacht.” Even lachte ze. “Je bent best wel een toffe peer, Kees…” Exact hetzelfde compliment als een vrouwelijke studiegenoot me ooit eens gemaakt had. Alleen kwamen er nu twee armen bij die om m’n hals gleden en een paar lippen op de mijne. Dat had ik zeven jaar geleden gemist.

“Ik ga een paar dames blij maken, Kees.” Ik keek sip. “Jammer ik had zo gehoopt dat ik dat mocht doen…” Twee strenge ogen keken me aan. “Blufkikker!” En Joline verdween. Ik zette m’n monitor weer aan en probeerde me op technische zaken te focussen. Maar ondertussen zat ik te denken. Twee meiden van 23… Geclaimd door hun pa… Geen inbreng hoe ze hun leven mochten leven… Da’s bijna gijzeling! En dat waarschijnlijk overgoten met een uiterst christelijke saus, waarbij regelmatig het 5e gebod ter sprake zou komen: ‘Eert uw vader en uw moeder’. Brrr…
Voor ik het wist was het half vijf. Ik sloeg m’n werk op, sloot de computer af, groette de paar Piraten die zouden overwerken en liep naar Joline’s kantoor. De deur was open, gelukkig. Joline en beide dames zaten naar Joline’s beeldscherm te kijken. Daar was een ingewikkeld stroomschema op te zien: economisch. “Dames… Mag ik u verzoeken die economische business achter u te laten en mee te gaan richting Veldhoven? De taxi vertrekt over drie minuten; laatkomers moeten lopen.”
“Taxi??” Er stond wat paniek in de ogen van een der dames. “Charlot, die taxi wordt gereden door Kees, hoor. En als hij niet netjes rijdt, krijgt hij op z’n donder!” Even later reden we over de snelweg. Joline wisselde een paar zinnen met de zussen, maar over het algemeen was het stil in de auto. Dus zette ik Bach op: een aantal van zijn orgelconcerten. Met een orgel zouden de dames wel bekend zijn…
Dat waren ze inderdaad, bleek even later. “Meneer Jonkman, kunt u misschien andere muziek opzetten? Hier hebben we niet zo’n prettige associatie mee.” Ik keek in de spiegel: een van de twee zat te janken. “Tuurlijk. Maar ‘meneer Jonkman’ gebruik je maar als je eens een keer van mij op je donder krijgt, begrepen? Ik heet Kees.” Joline legde haar hand op mijn knie en seinde met haar ogen. ‘Kalm aan’ was de boodschap.
Ik knikte en zette Händel op: een aantal solo’s van Regula Mühlemann. Dat leverde geen negatief commentaar op. Mooi. Vlak voor Veldhoven kwam de praktische kant van Joline boven. “Meiden, jullie hebben natuurlijk geen verschoning bij je? Andere kleren?” Ontkennend hoofdschudden. “Dat gaan we regelen. Kees, de volgende halte is het winkelcentrum. Deze dames gaan shoppen.”
“Maar… we hebben helemaal geen geld! Geld is de duivel, zei pa altijd…” Joline draaide zich om. “Wacht even. Begrijp ik het goed dat jullie vier dagen per week de administratie van het bedrijf draaiende hielden en dat jullie daar geen cent voor kregen? Sinds wanneer speelt dat?” “Zo’n vier jaar… Hoezo?” Joliens ogen flikkerden. “Dat is twee maal vier jaar achterstallig salaris, dames. Vertel eens: hoeveel lui werkten op de administratie van het bedrijf?”
“Vier. De planner, de inkoper en wij. Wij deden de complete boekhouding. Met daadwerkelijk geld mochten we ons niet bemoeien, dat deed de inkoper.” We wisselden een snelle blik. “Ik ga met de meiden even inkopen doen, Kees. Meidendingen. Hoef jij je niet mee te bemoeien. Als jij de supermarkt nou eens plundert… Over drie kwartier weer op de parkeerplaats, oké?” Ik knikte. De dames liepen richting centrum, ik ging de supermarkt in. Eens denken: voor twee dagen en vier mensen… warm eten, ontbijt en lunch.
Snel liep ik langs de diverse rijen. Aardappels, groente voor twee dagen, pasta, saus, vlees, dessert, iets lekkers voor bij de koffie… Oh nee, de dames dronken thee. Hadden we dat nog genoeg? Zekerheid voor alles: een doos met diverse smaakjes thee verdween ook in de kar. Ze hadden natuurlijk ook geen toiletgerei bij zich… Tandenborstels, tandpasta, twee kammen, shampoo… Ik twijfelde even, maar toen verdween ook een pak maandverband in het wagentje. Had ik voor Joline nog nooit gekocht… Ik grinnikte, ondanks alles. Bij de kassa aangekomen rekende ik af en legde het spul in een doos.
Toen die in de auto was verdwenen liep ik even naar banketbakker iets verderop. Een slagroomtaartje kon er ook nog wel bij… De dames liepen bepaald niet het risico op overgewicht; waren beiden uiterst slank, op het magere af. Terug bij auto had ik nog tien minuten over en stond ik te peinzen. Greet maar eens bellen dat de les vanavond niet doorging. Joline had vanavond praktische steun nodig. Ik pakte mijn telefoon.

“Greet? Met je meest briljante leerling.”
Er klonk een schamper lachje. “Jij bent ook altijd de bescheidenheid zelve, Kees. Waarom bel je?”
“Greet, ik meld me af voor vanavond. Onvoorziene omstandigheden. Leg ik volgende week wel uit”
“Moet je je uniform gereedmaken voor je nieuwe rangonderscheidingstekens, aanstaand majoor?”
Ik grinnikte. “Nee hoor, dat gaat ook met schuifpassanten tegenwoordig. Maar ik merk dat je met je zwager hebt gesproken.”
“Ja. En alvast gefeliciteerd. Maar…”
Ik kapte haar af. “Sorry Greet, volgende week hoor je wat er aan de hand was. Ik heb nu weinig tijd.”
“Oké Kees. Dan vermaak ik me wel met Hendrik.”
Ik lachte cynisch. “Zal de arme knul op prijs stellen… Nu al medelijden met ‘m.” “Jaja… Nou, ik hoor het zaterdag wel, Kees. See you!”
“Hohoho… Zaterdag? Vertel!”
“Je denkt toch zeker niet dat ik de bevordering van mijn meest briljante leerling zomaar voorbij laat gaan hé?”
“Muts… Nou, tot zaterdag dan maar.”

Ik verbrak de verbinding en ging in de auto zitten; Joline was nog in geen velden of wegen te zien. Muziekje op… genieten en ondertussen even denken. De dames dronken geen koffie. Dat zou erop kunnen wijzen dat hun ouders lid waren van de Jehovah’s getuigen. Ook het feit dat een tante geëxcommuniceerd was door de familie wees daar ook op. Enfin, vanavond de meiden maar eens voorzichtig uithoren… Zo peinsde ik een paar minuten verder, tot een tik op het dak me weer bij de les bracht.
“Kees, doe de achterbak eens open!” Joline en dames stonden bij de auto, alle drie met twee grote tassen bij zich. “Zozo… de dames hebben…” Verder kwam ik niet; Joline liet haar voet op de mijne terecht komen. Haar teken dat ik m’n grote klep moest houden. “.. het volgehouden in de winkel. Da’s goed. Instijgen voor de laatste 900 meter.”
Eenmaal binnen zette Joline de dames op de bank. “Zitten jullie. Even bijkomen van een emotionele kermis. Wat drinken?” Het verwachte antwoord kwam: “Een kopje thee graag.” Joline keek wat benauwd. “Ik hoop dat we nog thee hebben… Drinken we niet zoveel.” Met een brede grijns haalde ik de doos thee uit mijn boodschappendoos. “Anticiperen was toch een goeie eigenschap van ons? Kijk eens, schatje…” Joline keek me dankbaar aan. “Jij bent écht goed, Kees. Lief.” Een kusje was mijn beloning. “En wat wil jij drinken?” “Geef mij maar een cappucino, schat. En by the way: ik spijbel vanavond. Greet weet dat al.” En zachter vervolgde ik: “Andere prio’s. Crisisberaad.” Haar ogen lichtten op en ik wist dat ik een goeie keuze had gemaakt.
Met de koffie en thee voor ons vroeg ik: “Dames… zo meteen wordt er gekookt. Is er iets waar je allergisch voor bent of wat je absoluut niet door je keel kunt krijgen?” Margot antwoordde na even stilte: “Wij eten geen vlees. Geen allergieën, behalve voor religie.” “Religie kook je niet. Wat dachten jullie van aardappelen, boontjes en sla? Met caramelpudding als dessert?” Beide dames knikten. “Mooi. Dan duik ik de keuken in.”

Charlotte keek van Joline naar mij. “Kook jij?” Ik knikte. “Dat doen we hier om beurten. Joline kookt net zo goed als ik. Wisselen we lekker af.” “Pa kwam nooit in de keuken… Da’s voor vrouwen, zei hij altijd.” Ik stond op. “Charlotte, Margot, even voor de goede orde: in dit huis hebben we onze gebruiken en regels. Misschien druisen die in tegen zaken die jullie de afgelopen 23 jaar geleerd hebben: het zij zo. Da’s onze manier van leven.
Op sommige gebieden wellicht ‘zondig’ volgens de opvattingen van jullie thuisfront, maar onthou één ding: we willen jullie helpen. Hoe en waarmee, dat bespreken we na het eten. En nu gaat deze jongen koken. Oh, Joline, kun jij even helpen de boodschappen op te bergen?”
Er waren wel honderd vraagtekens van Jolines gezicht te scheppen en ik moest me omdraaien om niet té duidelijk te lachen. Ik pakte de toiletspullen en het pak maandverband uit de doos en gaf ze met een stalen gezicht aan Joline. “Leg die even op de logeerbadkamer, schat.” Ze keek me héél kort aan en ik zag haar ogen schitteren. Een luchtkusje volgde. Even later kwam ze terug.

“Meiden… Kom even mee. Ik wil jullie laten zien waar jullie straks slapen.” De tassen met kleding gingen mee. “Over een half uur gaan we eten, dames!” “Tijd genoeg, Kees”, hoorde ik uit de gang. Toen de aardappels nog vijf minuten moesten, ging de gangdeur open. Joline kwam er uit met beide zussen er achter aan. Ik moest even slikken. De beide ‘preutse tutjes’ waren getransformeerd in twee mooie, uiterst slanke dames in redelijk eigentijdse kleding. Ja, nog steeds in rokken, maar die waren een stuk korter; tot vlak onder de knie. donkerbruine panty’s er onder, schoenen met een klein hakje en leuke blouses. Hun haren bij Charlotte in een vlecht, bij Margot in een staart. Joline keek tevreden. “Als Kees met z’n mond vol tanden staat, is onze expeditie goed gelukt, meiden.”
Ze giechelden. “Er waren een paar dingen in de aanbieding. En de blouses komen uit mijn kast”, zei Joline vrolijk. Ik knipoogde. “Ben ik blij om. Dan wordt jouw kast ein-de-lijk ook wat leger. Dames: zitten, anders wordt het eten koud en ik witheet. Ga je niet willen.” Ze schoven op de krukken aan de bar.
Joline had wat meer tact. “Als jullie een moment stilte willen…” Beide dames knikten en het was even stil in de kamer. Toen ze weer opkeken zei Margot: “Dank jullie wel. Eet smakelijk.” In het begin van de maaltijd was het nog stil, maar op een gegeven moment vroeg Charlotte:
“Kees, jij spijbelde vanavond... Wat studeer je dan?” “Bugel. En ik heb les van een achterkleindochter van de bekende organist Jan Zwart. Greet heet ze. Een prachtmens. Recht-voor-z’n-raap, een verbluffend goede musicus en prima docente.” Joline knikte. “Dat kan ik alleen maar beamen. En ze heeft ook een uitstekend gevoel voor humor.”
Ik vertelde het verhaal hoe ik de bugel gekregen had en het vervolg erop: het kerstconcert. Beide dames zaten geboeid te luisteren. “Wat heb jij een mooie moeder, Kees…” Margot keek me aan. “Ja, ik heb een pracht moeder. En vader. En de ouders van Joline staan net zo in de wedstrijd. Wij houden enorm van onze ouders.”
Ik wees naar de foto van de families Boogers en Jonkman aan de muur. “Daar heb je het hele mafiose zootje bij elkaar: onze ouders, Joline’s broers, mijn zussen en wij. En Joline haar broers hebben verkering met mijn zussen.” Joline vulde droogjes aan: “Onze ouders noemen ons soms wel eens hun ‘sextet’. Met nadruk op de eerste lettergreep.” Ze giebelde en de zussen werden een beetje rood.
“En wat doet meneer van Laar daar? En is dat z'n vrouw?” Charlotte wees op de foto van Fred, Wilma, Joline en mij.
“Meneer van Laar, Fred voor vrienden, is mijn buddy uit Afghanistan. Samen hebben wij ruim vier maanden daar doorgebracht. Als militair. Ik was zijn groepscommandant, hij mijn mitrailleurschutter. Samen hebben we een aantal hevige gevechtsacties tegen de Taliban moeten voeren. Hij heeft daar mijn leven gered, ik het zijne.
Een aantal maanden geleden heb ik hem kunnen overhalen om Defensie vaarwel te zeggen en zijn niet geringe talenten bij DT in te zetten. En sinds die tijd hebben we samen met hem en z’n vriendin Wilma wat lui achter tralies laten zetten. Lui die dachten dat de Nederlandse wetten niet voor hen golden, omdat ze rijk waren.” Mijn stem klonk scherper bij de laatste zin.
“En Fred en Wilma gaan samen met ons trouwen”, vulde Joline aan. “Over een dikke maand, op twee juni. Zelfde gemeentehuis, zelfde ambtenaar, zelfde receptie, zelfde feest. Want ook Wilma en ik hebben een bijzondere band gekregen.”

Zo kletsten we nog even verder, tot het dessert op was. Joline gleed van haar kruk. “Zo Kees. Jij gaat lekker zitten, ik gooi dit spul even in de vaatwasser en maak koffie.” De dames wilden meehelpen, maar Joline wees ze naar de bank. “Niks ervan. Zitten. Jullie zijn hier te gast. Bovendien de avond zal voor jullie nog best inspannend worden.” Beide zussen zaten naast elkaar op de bank. Duidelijk niet gewend aan de wat kortere rokjes. Regelmatig probeerden ze die verder over hun benen te trekken. Magere benen overigens. Vrijwel geen kuiten, ondanks de schoenen-met-hakje. Ik zat recht tegenover hen en had er medelijden mee, dus ik stond op om Joline even te assisteren.
“Jij gaat zo meteen op de stoel tegenover de bank zitten!” siste ik in haar oor. Ze keek naar de dames en had het meteen door. Ze glimlachte en knikte. En met de koffie op tafel plofte Joline pontificaal in de stoel waar ik net zat. “Héhé… Even uitbuiken hoor…” Ik pakte een andere stoel en zette die schuin voor de dames neer. Even was het stil en toen vroeg Joline nogal aarzelend: “Waarmee kunnen wij jullie helpen, meiden? Want wij willen niet dat jullie hier overmorgen vertrekken zonder goed plan.”

Ze keken elkaar aan. “Joline, je hébt ons al gigantisch geholpen… Zaterdag gaan we naar onze tante en dan zien we wel verder.” Joline schudde haar hoofd. “Niks ervan. Met alle respect voor jullie studieresultaten, maar…jullie weten volgens mij absoluut niet hoe de wereld in elkaar zit. Als we jullie niet helpen, zit je binnen no-time weer in Groot-Ammers onder de plak van jullie pa. Willen jullie dat?”
Simultaan schudden twee hoofden ‘nee’.
“Nou dan. Allereerst: jullie zijn 23 jaar. Volgens de wet al een aantal jaren volwassen. Dus wát je ook doet: jullie vader heeft niets meer over je te zeggen. Dat stopt als je achttien bent. Ten tweede: Wie betaalt jullie studie? Jullie ouders?” Margot zei: “Ja.” “Oké. Dat is ten minste nog iets… Mag ook wel, van al die jaren achterstallig salaris… Vraag drie: behalve jullie heidense tante: zijn er andere familieleden die te vertrouwen zijn?” Beiden lachten even. “Heidense tante… Ze zou het eens moeten horen. Ze zou gierend in de lach schieten… Maar nee, verder is iedereen lid van onze geloofsgemeenschap.”
Ik brak in. “Zijn jullie ouders Jehovah’s getuigen?” Ze knikten. “Oké, dat verklaart veel. Ook de houding richting jullie tante. Meiden… even recht voor z’n raap en sorry, maar dit moet gewoon keihard: hebben jullie het er voor over om ook uit je familie gegooid te worden? Je wordt geëxcommuniceerd. Je bent dood voor je familie. Hebben jullie nog broers of zussen?”
Ze schudden het hoofd. Margot keek haar zus aan en toen mij. “Kees… We hebben hier heel lang over gepraat met elkaar… We willen weg. Goedschiks kon niet. Toen we het onderwerp aansneden werd moeder zo bleek als wat en pa ontplofte zo ongeveer.
Hij schold ons uit voor van alles en nog wat, stuurde ons naar boven en draaide de deur van onze slaapkamer op slot. We hebben daar twee dagen zonder eten opgesloten gezeten en de deur ging pas open toen we hardop schuldbelijdenis hadden gedaan. Gelukkig hadden we een wastafel met kraan op onze kamer, dus we hadden wel water.”
Joline's gelaatsuitdrukking was kalm maar ik zag een vuur in haar ogen dat ik alleen gezien had bij de overmeestering van Holtinge. Heel rustig en belangstellend vroeg ze: “En hoe gingen jullie dan naar het toilet?” De zussen bloosden. “In een emmer…” “En hoelang is dat geleden?” “Drie maanden terug…” Ik werd steeds kwader, maar hield me met moeite in. “En hebben jullie getuigen hiervan?” Margot knikte. “Een van de chauffeurs, dezelfde die ons meenam naar Gorinchem. John, een aardige knul. Die liep op een gegeven moment onder ons raam langs. Ik riep hem, vertelde zachtjes wat er aan de hand was en hij klom ’s avonds via de regenpijp omhoog met een brood een paar kroketten en wat beleg. De lieverd…”
"Dat was de eerste keer dat we een kroket aten. Ik heb me twee weken lang zondig gevoeld. Toen pa een dag later de broodkruimels zag, ging hij wéér door het lint. We hebben gelogen door te zeggen dat we de avond voor het incident een paar boterhammen mee naar boven hadden genomen.”
Joline keek ernstig. “Dat is gewoon misdadig, meiden. En strafbaar. Ook ouders mogen hun kinderen niet zonder eten of sanitair opsluiten. Zeker niet als ze 23 jaar zijn… Zijn jullie wel eens geslagen?”
Ze keken elkaar aan en Charlotte knikte, haar hoofd omlaag.
“Vier weken geleden, op zaterdagavond… Ik had weer eens een fout gemaakt in een berekening en hij kwam ’s avonds laat woedend op onze kamer. We lagen al in bed. Hij trok me aan m’n haren het bed uit en duwde me de gang door. Ik struikelde en viel van de trap. En beneden sloég hij me naar het bureau. En moest ik de hele nacht doorwerken… in m'n nachtpon.
Ze snikte nu en Margot sloeg haar arm om haar heen.” Joline keek voor zich uit. “En de maandag daarna kwam je kreupel op de universiteit. Toch?” Ze knikte. Joline en ik keken elkaar aan. “Meiden, hier moeten we wat mee. Dit kán gewoon niet. Precies hierom ben ik naar Afghanistan gegaan. Om die klootzakken dáár te leren dat vrouwen gelijkwaardig zijn en geen neukvee of slaaf.. en verdomme, nu hoor ik dat dat in Nederland ook nog voorkomt!!” Joline keek me bezorgd aan. Terecht, want ik voelde me pislink worden.

“Morgen gaan we Angelique eens vragen wat de juridische mogelijkheden zijn… Zijn jullie bereid om tegen je pa te getuigen? En wil je hem veroordeeld zien? In de gevangenis misschien?” Ze schudden hun hoofd. “Nee. We willen vrij zijn. Dat is alles. Geen religieus keurslijf, geen transportbedrijf, maar zelfstandig zijn... Zelf beslissingen nemen... zélf nadenken over goed en kwaad.”
Joline maakte er een einde aan. “Meiden… We gaan nu naar bed. Morgen gaan jullie weer mee naar DT en gaan we wat gesprekken voeren. We zijn nu moe en best geëmotioneerd. Jullie naar jullie kamer, wij in onze slaapkamer.”

Ze keken ons met afgrijzen aan. “Maar… jullie zijn niet getrouwd! Dat is…” “Zonde?” vroeg Joline kalmpjes. “Weet je wát zonde is? Je volwassen dochters opsluiten. En de trap af flikkeren en in elkaar meppen. En financieel uitbuiten. Dát is zonde.
Als Kees en ik met elkaar ‘de liefde vieren’, zoals wij dat noemen, zit de Heer op zijn troon waarschijnlijk breeduit te lachen. En waarom? Omdat wij van elkaar houden en het heerlijk vinden om van elkaars lichaam te genieten. Volgens mij is dat meer naar Zijn wil dan je dochters van de trap af sodemieteren. Maar dat is slechts mijn mening… Sorry voor mijn uitval en die van Kees, meiden. Kom, ik breng jullie even naar bed. Kees, sluit jij af?” “Yes ma’am.”

Na mijn veiligheidsrondje wachtte ik Joline op. Dat duurde best wel lang. Na een half uur kwam ze de slaapkamer in. Met rode ogen. “Je hebt gehuild, schat…” Ze knikte. “Samen met de meiden. Wat een schatten… Ondanks alles wat ze hebben doorgemaakt, gingen ze op hun knieën en baden ze samen. Ook voor hun ouders. En om vergeving van hun eigen zonden... Kees, ik moest vroeger ook een gebedje opzeggen voor ik ging slapen.
Maar verder dan ‘Ik ga slapen, ik ben moe’ ben ik nooit gekomen. Deze meiden hebben tien minuten zitten bidden. Op hun knieën… En daarna hebben we samen, de armen om elkaar heen, tien minuten zitten janken. Ik net zo goed als zij.”
Ze keek me aan. “Ze willen niet dat we de politie erbij halen, schat. Maar ze moeten wel zelfstandig kunnen zijn. En daar is geld voor nodig. Hoe regelen we dat?”
“We gaan morgen wel even langs die kleine rooie. En als die er geen heil in ziet, haal ik die lange stevige wel over om samen met mij naar Groot-Ammers te rijden en pa iets in te fluisteren.” Joline knikte. “Ja. Want pa zal met geld over de brug moeten komen. Ik zal morgen eens opzoeken wat het gemiddelde salaris is van een administratief medewerker met HBO. Want dat zal hij moeten dokken, na aftrek van de studiekosten."
Ze keek grimmig. "En morgen ga ik tegen Theo zeggen dat hij deze twee moet aannemen. Want ze zijn, ondanks hun naïviteit, beregoed, Kees.” Ik knikte. “Doen. En deze meiden gaan vliegen voor jou, schat. Dat weet ik zeker.” Ondanks alle gniffelde Joline.
“En voor jou, Kees. De eerste vent in hun leven die maandverband voor ze gekocht heeft. Toen je het me gaf… ik hád het niet meer van het lachen.” Ze gaf me een stomp.
“Uitkleden, tanden poetsen en in bed, sergeant Jonkman!” Ik trok Joline tegen me aan. “Binnenkort is dat ‘majoor Jonkman’, schatje. En mag ik wel met je naar bed, nu ik gehoord heb dat wij in feite een stel onkuise zondaars zijn?”
Joline keek me strak aan. “Volgens mij hebben we al eens zo'n dispuutje gevoerd, Kees. Onder een Mariabeeld in Frankrijk. En wat ik net zei over een God die breeduit lacht als hij ons bezig ziet, meende ik. En getrouwd of niet voegt daar niets aan toe of doet er niets aan af, begrepen?”
“Jawel juffrouw Boogers…Au! Vuil kreng!” Ze was op mijn voet gaan staan. “De enige die mij ooit juffrouw Boogers noemde, is failliet. Wil jij dat ook of hoe zit dat?” “Nee schat. Sorry schat. Heb medelijden, schat…” Ze wees naar de badkamer. “Tanden poetsen jij!” Eenmaal in bed lagen we met de armen om elkaar heen. “We gaan die meiden helpen, Kees. Hoe dan ook.” “Zeker weten schoonheid. Desnoods met maandverband.” “Idioot… Slapen jij. Er komt alleen maar onzin uit de mond van je!”

Balou bromde: “Nee hoor..soms ook een tong en daar is Jolientje maar al te blij mee. Op diverse plaatsjes…” De beer kreeg een dreun. “Au, potdomme!”
“Da’s vijf keer Balou… Zie dat maar eens voor elkaar te krijgen met dat zaagsel in je armen.”
Het beest zweeg. Beledigd, denk ik.
“Waar is dat tongetje van jou nou, Kees?” Joline giebelde. “Slapen jij, krols wicht. Vannacht was het ook laat; nu is het tien uur. Prima tijd voor een potje slaap. Welterusten, schatje…” “Slaap lekker, Kees… Met je maandverband…” Joline giebelde. Ik zuchtte maar eens diep en draaide me om...