Mini - 192

Een half uur later reed ik met gemengde gevoelens de kazernepoort uit. Aan de ene kant had ik er veel zin in en Fred ook, aan de andere kant had het incident met Adema me weer nijdig gemaakt. Op de A50 richting het zuiden betrapte ik me er op dat ik mijn boosheid op het gaspedaal botvierde; op een gegeven moment reed ik 165.
Ho, Kees… even rustig aan...
De cruisecontrole ging aan en op 120. Ik overdacht een en ander weer. De bataljonscommandant zou Adema morgen bij zich roepen en zijn contract voor 32 uur in de week laten ontbinden. Dan was meneer weer ‘gewoon’ reservist; een paar dagen per jaar in uniform om zijn militaire vaardigheden te onderhouden. Verder niks. Prima. Hoe noemden de Amerikanen zo iemand ook alweer? ‘A disgrace for your uniform’. Terecht.

Enfin… De bataljonscommandant had nog even met ons gepraat over onze bevordering; dat zou wel eens heel snel kunnen plaatsvinden. “Houdt rekening met aanstaande zaterdag; we hebben dan een bijzonder appel wegens de uitreiking van een paar tevredenheidsbetuigingen en een andere bevordering. Als de personeelsdienst snel is, kunnen we jullie meteen tot majoor bevorderen. Morgen horen jullie meer!”
Fred en ik hadden elkaar aangekeken en Fred had opgemerkt: “Overste, wij moeten het ook sámen eens worden. Als een van ons tweeën er geen zin in heeft, doet de ander ook niet mee. Kees en ik kletsen er morgen wel even over. ’s Middags weten we het.” Michel keek verwonderd, maar knikte. “Oké. Ik bel één van jullie ‘s middags wel op.” Met die boodschap waren we weggegaan en nu reed ik over een bijna verlaten A50 richting Veldhoven.

Ik schakelde de secundaire display van de auto van ‘media’ naar ‘telefoon’ en toetste een ‘1’ in: Joline’s mobiel. “Hoi Kees…” Dag schat. Ik rij nu op de brug bij Heteren. Over vijftig minuten thuis.” “Fijn. Wil je dan nog wat drinken?” “Een beker warme melk zou lekker zijn.” “Is goed. Ga ik maken. Tot straks!” Tot straks, mooie vrouw.”
Ik koos muziek uit m’n playlist: Voces 8, een bijzonder goed Engels vocaal gezelschap wat zich gespecialiseerd had in Engelse muziek: Purchell, Händel… Even later klonk ‘Lux Eterna’ van Edward Elgar door de speakers. Muziek die op ‘Remembrance Day’, elf november, in Engeland gespeeld werd om de gesneuvelden te herdenken. Eerst uit de Eerste Wereldoorlog, later uit alle conflicten.
De sopraan van het gezelschap, Andrea Haines, was gezegend met een prachtstem die ze tot in de finesses beheerste; het eindaccoord van Lux Eterna zong ze met een wegstervende stem, maar loepzuiver. Iets wat niet alle zangers gegeven was. Heerlijk om naar te luisteren. Daarna kwam een selectie van solo’s en koralen uit Händels Messiah, gedirigeerd door Barnaby Smith. Leden van Voces 8 zongen ook daar in. Tijdens de diverse koralen zat ik lekker mee te brommen. Joline was er toch niet…
Al genietend van de muziek reed ik Veldhoven in. Toch eens aan Greet vragen of ik een paar van die koralen kon spelen…

Toen ik de deur van het appartement open deed, kwam Joline me uit de kamer tegemoet. “Hallo Kees…” Ik deed werktuiglijk de deur achter me dicht, maar kon verder alleen maar naar de prachtige vrouw staren die me tegemoet kwam. Haar haren los, een beetje make-up, glanzende rode lippen, haar lange rode jurk aan en op hoge hakken. Ze omhelsde me voorzichtig om zich niet te prikken aan alle speldjes.
“Goede avond, verbluffend mooie dame. Waaraan heb ik dit te danken?” Ik hoorde: “Omdat je een vreselijk lieve vent bent, Kees… Ik heb vanavond een uur lang met Claar en Mel aan de telefoon gehangen en ze verteld van ons onderonsje gisteren. En we waren het eens: we zijn een sextet. Daar komt niemand tussen. En nu wil ik jou. Mijn stoere sergeant. En het zal me jeuken of het vreselijk laat wordt vannacht; ik wil je door jou bemind worden!” Ze kuste me zachtjes en aandachtig. “Als jij je even omkleed in iets waar aan ik me minder kan prikken; ik heb al wat klaargelegd op ons bed. Dan maak ik de melk warm.” Ze streelde mijn nek en liet me toen los.

Met een knipoog liep ik naar de slaapkamer. Op bed lag een nette spijkerbroek en een lumberjack-shirt. Het uniform uit… Toch even snel onder de douche door; ik had toch best wel gezweet. Toen ik in boxer de slaapkamer in liep, zette Joline nét de melk op het nachtkastje. Ze draaide zich naar me om. “Dit is prima, Kees. Verder niets aantrekken. Ik ben van gedachten veranderd.”
Ze wees op bed. “Kóm, liggen jij…” Ik gehoorzaamde en ze kwam tegen me aan liggen. Meteen begon ze me te strelen en te zoenen. “Hé schat… Je gaat wel érg snel zo…” Joline keek op. “Ja. Ik wil je laten voelen dat ik als een malle van je houd.”
Ze draaide zich op me, zodat haar jurk over me heen gleed. Ze kuste me intiem, haar tong in mijn mond en ik streelde haar rug. En even later haar billen… haar benen… Joline rolde na een paar heerlijke minuten van me af.
“Boxer uit, Kees. Ik wil je diep in me.” Ze trok haar jurk omhoog. Ik genoot van haar prachtige lange benen: in twee diepzwarte nylons leken ze niet op te houden.
“Schat… Je bent heerlijk.” Joline glimlachte lief. “Speciaal voor jou. Want jij bent ook heerlijk. Ik ga je helemaal leegmelken. Ik wil elk zaadje hebben…” Langzaam liet ze zich op me zakken, haar benen aan de buitenkant van de mijne. Toen pakte ze mijn paal en leidde die in haar natte poes.
Een langgerekt “Ahhh….” Klonk in mijn oor toen ze helemaal op me lag. Haar warme, natte kut omklemde mijn paal. Langzaam begon ze op en neer te gaan en we genoten samen van elke beweging: onze kreuntjes klonken vrijwel synchroon.
Ik streelde Joline’s haren uit mijn gezicht. “Kom hier geile vrouw… Ik wil je zoenen als ik je bemin.” Ze draaide haar hoofd iets naar me toe. “Me beminnen? Dat klinkt wel erg lief, Kees. Ik wil je lekker zoenen als ik lekker met je neuk! Jouw harde pik diep in mijn natte kut…”
Bij het laatste woord trok ze haar spiertjes aan. “Lekker geile praat Kees… Maakt me nóg geiler!” “En is dat lekker?” Ze hijgde. “Stomme vraag, Kees… Voel je niet hoe nat ik ben?” Dat voelde ik maar al te best. En we hoorden het ook; elke keer dat ik in Joline bewoog, hoorden we haar poesje soppen.
“Lekkere geile vrouw… Even iets anders… Ik wil lekker diep in je geile kutje… Ga eens van me af en ga op je knieën zitten!” Haar ogen glinsterden. Toen gleed ze van me af en knielde op het bed. Ze trok haar jurk over haar hoofd uit en was nu, op haar nylons na, helemaal naakt.
“Geil teefje… je kutje druipt van je geil.” “Jaaahhh… Geil omdat jij me zo lekker neukt met die harde pik van je… In je geile Jolientje… Néém me, Kees! Lekker met je pik diep in m’n geile… Ahhh…”
Ik drong in haar en trok haar naar me toe. “Je bent een geile meid, Jolientje… Met een heerlijk nat poesje… Zal ik je nóg natter maken?” Een lange, lage kreun was haar reactie. Ik tastte om haar heen naar haar tepels en kneep er in. Tussen duim en vingernagel.
“Ohhh…. JAAHH! Lekker! Trek er aan… Doet pijn, maar zó lekker…”Haar poesje kneep zich samen en schokkend beleefde Joline een denderend orgasme. Haar vocht spoot langs mijn pik op het bed en ze zakte naar voren, haar onderarmen op bed. Ik gleed uit haar en ging naast haar liggen.
Een paar minuten lagen we naast elkaar; Joline uithijgend, ik naar haar kijkend: een prachtige vrouw die zich helemaal aan mij gegeven had. Op een gegeven moment draaide ze haar hoofd naar me toe en keek ik in twee schitterende blauwe ogen.
“Zo, geile meid… gaat het weer een beetje?” Ze knikte. “Heerlijk, Kees… Dank je wel… Maar ben jij…” Ik schudde mijn hoofd. “Nee schat. Hoewel het soms niet veel scheelde. Maar dat geeft niet. Je hebt me laten genieten!” Joline trok me naar zich toe.
“Liggen jij. Op je rug. Jolientje zal jou eens verwennen.” Ze stond op en trok haar rode jurk weer aan. “Genieten, Kees. Alleen maar genieten”, fluisterde ze zachtjes. Ze knielde boven me en ik verdween in de rode schemering onder haar jurk.
Een seconde later voelde ik haar lippen om mijn paal en schoof haar vochtige poesje naar mijn mond. Ze begon me langzaam maar uiterst sensueel te pijpen: dan weer zuigen, dan weer met haar tong rond mijn eikel fladderen, dan weer op en neer gaan met haar lippen over de stam…
“Joline, heerlijk…” Even liet ze me los. “Genieten, Kees. Alleen maar genieten. En laat je maar gaan… Ik merk het wel als je komt.” Meteen verdween mijn paal weer in haar warme mond. Ik streelde haar sexy benen: de dunne nylon stof voelde erotisch aan onder mijn vingers. Met een rotgang voelde ik een orgasme naderbij komen en in de roes van erotische opwinding vingerde ik het natte poesje vlak voor me.
Joline liet mijn paal weer even los. “Dieper, Kees! En harder! Vinger mijn geile, natte kúúúút… Ohhhh….” Met drie vingers penetreerde ik haar en haar vocht droop er al weer uit. Het liep langs haar benen in de boorden van haar nylons en ik likte haar.
“Ik ga je geile, natte poesje likken, meisje… Je smaakt heerlijk!” Joline liet haar heupen iets zakken en haar natte kut drukte nu tegen mijn neus en mond. Meteen zoog ik haar lipjes naar binnen. “Ahhhh…. Kéés, wat doe je?” Ik liet haar even los.
“Genieten, meisje. Geldt ook voor jou.” Een lik over haar clit volgde en ze schokte. “Kéés… Zo … kan ik… jou niet…. verw… KEES! Lekker! Ga door, ik kom zo meteen gillend klaar! Als je stopt vermoord ik je!” Ik moest grinniken. “Met deze nylons? Lekker…”
En ik likte weer. Joline schudde nu helemaal. Hijgend kreunde ze: “Ohhh… Ja!! Met je vingers er in, Kees! Vinger me helemaal gek!” Ze spoot over mij heen! Een paar seconden daarna zette ze haar knieën iets uit elkaar en boog zich verder voorover, weer naar mijn paal toe. Ze begon me weer te verwennen en nu was ik kansloos: haar warme mond, haar tong… haar vingers streelden over mijn sterretje…
Ik kwam niet klaar, ik explodeerde bijna! En Joline bleef me zuigen en strelen tot ik zei: “Kun je stoppen liefste? Nu iets te gevoelig allemaal…” Ze kwam overeind, draaide zich om en kwam naast me liggen. “Hé prachtige vrouw… Dank je wel voor deze thuiskomst.”
Ze glimlachte lief. “Volgens mij heeft de ridder zijn jonkvrouw ook verwend… Kees, elke keer denk ik dat we niet nóg lekkerder kunnen vrijen als de laatste keer, en telkens laat je me nieuwe dingen beleven. Ik was net één en al kut; mijn hele lichaam stond in de brand van genot. Dank je wel.”
We lagen nog even uit te hijgen en langzaam te vrijen. Toen kwam ik overeind. “Lieve jonkvrouw… Gaat u mee naar de douche? Geen zeepje laten vallen, want dan vergrijp ik me weer aan u.” Joline ging ook zitten en keek me twijfelachtig aan.
“Gatverdamme, Kees. Zeepjes laten vallen doen ze alleen in de bajes hoor. Zowel de Franse als de Nederlandse. Smeerlap. Als ik nog zin zou hebben, is die nu weg. Compleet.” We grinnikten samen. “Kom, schat. Even douchen. Het is er laat genoeg voor. En daarna het bed even…”
Ze schudde het hoofd. “Nee. Eerst het bed, Kees. Alleen het onderlaken. Daaronder had ik al iets geanticipeerd.” Er kwam een latex laken onder het onderlaken vandaan. “Je bent goed, schatje.” Een knipoog kwam retour. “Ik denk dat deze opmerking niet over mijn vooruitziende blik ging, Kees?”
Toen we klaar waren met het bed liepen we naar de douche. En eenmaal onder de warme straal zei ik: “Nee, dat ging ook over de manier waarop jij mij helemaal gek kan maken, Joline. Als ik nu zou zeggen ‘ik heb genoten’ zou dat het understatement van de eeuw zijn.”
Ze glimlachte. “Dat geldt voor mij ook hoor. Na het vierde orgasme raakte ik de tel kwijt… Je vrijt heerlijk, Kees.”

Even later, in bed vroeg ik met mijn Balou-bromstem: “Jolientje… Als je klaar bent met je studie en de mastertitel economie op zak hebt… Kun je dan meer orgasmes tellen dan vier?”
Het was even stil.
“Beer, moet ik die fijne nylons even pakken en je smoren? Ze liggen in de wasmand, hier nog geen zeven meter vandaan. Kleine moeite hoor…” “Oké oké, ik hou mijn berebek wel weer. Bitch!”
“Doe maar. Da’s de eerste verstandige opmerking die ik vandaag van je hoor, beer. En nou slapen!” Ze draaide zich naar me om. “Die beer wordt irritant, Kees. Je hebt een slechte invloed op ‘m.”
Ik knuffelde haar. “Als jij ‘m nou weer eens een paar keer tussen je borsten laat slapen… Als ik beer was, zou ik het wel weten: dan was ik super braaf.” Joline bromde.
“Hmmmm… Weet ik nog niet. Daar moet ik een paar nachtjes over slapen. Ga ik nú mee beginnen. Welterusten, lieve minnaar.” “Lekker slapen lieve Freule. Het is nu kwart over twaalf; u mag er om half zes weer uit. Hevig slapen dus.” Een zoen volgde en Joline draaide zich om. Ik kroop achter tegen haar aan. “Heerlijk zo, schatje…”

Véél te snel was het donderdagochtend. Nadat ik de wekker het zwijgen had opgelegd mopperde Joline: “Ahhh…. Dit is niet eerlijk. Ik sliep net zo lekker en nou moet ik er weer uit. En waarom? Backoffice loopt ook wel zonder mij…” Ik boog me over haar heen
“Je had ook gisteravond om zeven uur in bed kunnen duiken, liefje. Dan was je nu helemaal fris en fruitig geweest. Maar ja… Je wilde zo nodig nog verwend worden… Eigen schuld, meisje.” Ze draaide zich naar me om en zei met flikkerende ogen:
“Vertel me niet dat je het vervelend vond, Kees. Want dan komen die nylons écht in actie. Met de ene smoor ik Balou en jou met de ander. En welke volgorde ik daarbij hanteer, daar beraad ik me nog even over. Nog zo’n opmerking en ik neem een beslissing.”

Toen trok ze me naar zich toe. “Heb jij lekker geslapen, lieve Kees?” Na een lange zoen knikte ik. “Heerlijk. Na een minstens net zo heerlijke vrijpartij met het liefste meisje van Veldhoven en Gorinchem. Kom, we gaan even douchen. Wakker worden.” Even later, onder de douche, werden we écht wakker toen Joline de warme kraan uitdeed. Ze gilde, maar bleef een minuut onder de koude straal staan. En ik dus ook. Toen ging de kraan dicht. “Zo. Ik ben wakker. Niet de meest aangename manier, maar het moet maar zo.”
We kleedden ons aan; ik kon casual want ik hoefde nergens heen. Joline trok een voor haar doen vrij lange rok aan. “Vanwaar deze nogal zedige kledij, mevrouw Boogers? Wij van DT zijn anders gewend!” Ze lachte zachtjes. “DT krijgt vandaag bezoek, Kees. Die twee dames uit de Biblebelt.
Dan kan ik toch niet als mijn frivole zelf in een kort rokje en netkousen rondhuppelen? De dames zouden een hartverzakking krijgen.”
Ik keek verwonderd. “Maar naar de universiteit ben jij toch ook niet zo zedig gekleed?” Ze knikte. “Klopt. Daar draag ik meestal een broek. Geen rokje. Is vrij onpraktisch als je in krappe collegebanken voor een van de heren langs moet.”
Ze giechelde, maar ik zei: “Doe jezelf dan een lol meid; trek een nette broek aan. Als die dames jou zo kennen is er toch niks aan de hand?” Ze keek nadenkend. “Misschien heb je wel gelijk. Vooruit dan maar.” Ze wisselde de rok om voor een mooie witte broek. “Zo. En als de dames daar niet tegen kunnen, moeten ze het maar snel leren.”

Even later, op de snelweg, vroeg Joline: “Hoe was het gisteren in Apeldoorn, Kees? Helemaal vergeten te vragen… Ik werd nogal afgeleid. Ben je Adema nog tegengekomen?” Ik schoot in de lach.
“Ja, nou en of. En meneer Adema is knetterhard in de kuil gedonderd die hij voor ons gegraven had.” Beknopt vertelde ik over de confrontatie en het feit dat hij om 08:00 zich zou moeten verantwoorden bij Michel. En ik vertelde dat Fred en ik er zin in hadden, maar dat we vanochtend nog even de koppen bij elkaar zouden steken om ons besluit te nemen.
Vanmiddag belt die commandant. En het zou zo maar eens kunnen dat we aanstaande zaterdag in Apeldoorn op moeten draven voor een bevordering. Jij ook schat. Ik wil graag dat je erbij bent.” Ze keek verrast. “Dat is toch jullie feestje?”
Ik knikte. “Ja. Maar een bevordering van sergeant tot majoor maak je niet zo vaak mee. Daar zitten nogal wat rangen tussen. Enfin, we zullen maar zeggen dat Fred en ik er hard genoeg voor hebben gestudeerd…” Ik grinnikte. “Ik ben wel benieuwd naar de reactie van Ton… Maar: vertel jij eens iets over die twee preutse dames, Joline.”

Ze keek peinzend voor zich uit. “Zussen. Margot en Charlotte. Op economisch gebied: heel slim, misschien nog wel beter dan ik. Maar op sociaal gebied hebben ze nog wel iets te leren. Leven nog enigszins in de veronderstelling dat de heren de dienst uitmaken en dames ‘dienstbaar’ moeten zijn. Hebben er behoorlijk voor moeten knokken om te mogen studeren.
Hun pa heeft een transportbedrijf in Groot-Ammers, hun moeder houdt thuis de boel op orde. Pa heeft ze uiteindelijk toestemming gegeven om te gaan studeren, want de familie bestaat verder alleen uit meiden. Geen zoons. Margot en Charlotte zijn de enige kinderen. En uiteindelijk moet het bedrijf toch overgenomen worden.
Maar dat duurt nog wel even: pa en ma zijn beiden halverwege de veertig. Beide dames zijn bijzonder teruggetrokken tegenover vreemden. Alleen samen komen ze iets meer uit hun schulp. Verder: lange haren, hooggesloten bloesjes, vrij lange rokken, platte schoenen, geen make-up. Kortom: prototypes van de Biblebelt, misschien wel familie van die psychologe van Fred.” Ze giechelde.

“Oké… En deze dames ga jij blootstellen aan de heidense bevolking van DT? Foei, meisje Boogers.” Ze lachte. “Ik denk dat de dames op enig moment wel een beetje los komen, hoor. Doen ze in Utrecht ook wel eens en dan staan er plotseling twee totaal andere meiden voor je. En vergeet niet: ze werken nu al part-time in het transportbedrijf van hun pa. Samen met chauffeurs. En dat zijn lang niet allemaal uiterst brave christelijke lui. Oké, de chauffeurs zullen zich wel gedragen, want het zijn ten slotte de dochters van de baas, maar ik denk dat de meiden wel eens wat oppikken uit de diverse conversaties.”
Ze keek me aan. “Ik wil ze er graag bij hebben, Kees. Ze zijn steengoed. DT kan ze prima gebruiken, want ook wij lopen een beetje vol.” Ik draaide de afslag Arkel op. “Jij kent ze beter dan ik, schat. Ik hoop wel dat ze tegen de soms wat platte humor van DT kunnen.”
“Je houdt je maar in, opperpiraat. En je houdt je piraten maar in toom!” “Ja, schat. Goed, schat. Je hebt gelijk, schat… Hoe laat komen ze?” “Rond een uur of tien. Dan beginnen we eerst met koffie in het Backoffice. Daarna lopen we een rondje langs alle teams.”

Ik bromde. “Ben benieuwd hoe onze bedrijfsgorilla zich gaat gedragen…”
“Ook die heb ik opdracht gegeven zich in te houden, meneertje. En als hij dat niet doet, krijgt hij een serieuze snauw van me!” Ze keek serieus. “Ja, dat meen ik. Ik wil geen potentiële collega’s verliezen omdat meneer van Laar weer zo nodig een geintje moet uithalen!”
“Arme Fred… Ik haal ‘m wel een kwartiertje naar mijn bureau. Kunnen we, als mannen onder elkaar, flauwe, vrouw-onvriendelijke geintjes maken. Heeft hij z’n portie humor ook binnen.” “Doe maar!” klonk het bits naast me. “Ik hoop voor jou dat Fred onder ligt.” Ik trok mijn wenkbrauwen op. “Pardon?” “Mannen onder elkaar, zei je toch? Als jij onder ligt, met die 110 kilo bovenop je…”
Ze lachte plagend. “Blond krengetje…” Ik parkeerde de auto. “Geef me een zoen, Kees.” “Met alle soo…” Joline drukte haar mond op de mijne en zoende me zacht. “Dank je wel voor gisteravond, schat. Je hebt me heerlijk gerustgesteld. Ik ben de donkere wolk die de laatste paar dagen boven me hing, gelukkig kwijt.”
Twee lieve ogen keken me aan. Een laatste zoen volgde,daarna stapten we uit en liepen naar binnen. In de koffiecorner nog even kletsen, daarna aan het werk.
Verder met de tekeningen voor dat lasbedrijf. Geen grote opdracht, wel een pittige...

Om kwart over tien dreunde Fred mijn bureau binnen en sloot de deur. “En? Ben je er al uit, Kees?” Ik knikte. “Ja. Als we samen gaan, ben ik voor, maat.” Hij knikte. “Dacht ik al. Ik ook. Rock and roll, vriend. We kunnen die overste positief nieuws brengen. En Derk trouwens ook. We merken wel wie hij gaat bellen, oké?” Ik knikte en Fred verdween weer.
Heerlijk: aan een paar woorden genoeg hebben om te begrijpen hoe een ander dacht… Ik ging verder met het lasbedrijf. Om kwart voor twaalf keek Joline om de deur. “Kees…? Mag ik de Piraten even storen en twee dames voorstellen?” Ik knikte. “Ja hoor. Ik kom er wel even bij. Kom maar binnendoor.”
Ze kwam m’n bureau binnen, op de voet gevolgd door twee meisjes. Ja inderdaad: meisjes. Een ander woord had ik er niet voor. Duidelijk zussen. En zo te zien zeer degelijk. Nette bruine rok, bloesje, truitje er overheen. Haren in een knotje achter op het hoofd… Ze stelden zich netjes voor: Margot en Charlotte Bongers. We liepen door naar de groepsruimte. “Heren… Mag ik even de aandacht voor Joline?”

Ze wees naar beide zussen. “Heren, dit zijn Margot en Charlotte Bongers, studiegenoten van me. En ondertussen ook een beetje vriendinnen, nietwaar dames?” Ze knikten. “Ook bij Backoffice lopen we een beetje klem en hebben we versterking nodig. En deze dames zou ik daar graag zien! Dus als jullie je nu eens een beetje aardig gedragen, rennen ze niet meteen gillend Gorinchem uit. Ze komen vandaag wat sfeer proeven en kijken waar DT zich mee bezig houdt. Dames, dit zijn de Piraten.”
Ze wees op ‘onze’ vlag, die in een hoek hing. “Waarom ze zo heten, vertel ik ooit nog wel eens; lang verhaal. Kees is de teamleider van dit zootje, Henk de plaatsvervanger.” Beide dames gaven iedereen een hand.

“Zootje, mevrouw Boogers? Hoor ik het meest briljante team van DT nou ‘zootje’ noemen?” Henk keek Joline indringend aan en ze giechelde even.
“Met zo’n teamleider kan het toch niet anders dan een zootje zijn? En de plaatsvervanger doet er ook al niks aan…”
Er brak een storm van protest los en het volume schoot omhoog. Beide dames schoten gelukkig in de lach; zó bleu waren ze nou ook weer niet. Joline wees op mij. “Kees is mijn verloofde. Over een dikke maand gaan we trouwen. En af en toe moet je wel eens een geintje maken ten koste van je partner, anders wordt het saai.”
Ik gromde. “Jaja… En wie is weer de sigaar? Jawel… Kees Jonkman en z’n club. Dames, we hopen dat we het imago van ‘zootje’ snel van ons af kunnen schudden en dat jullie er snel achter komen wat een broeinest van intelligentie dit kantoor in feite is…” Joline proestte het uit. “Kom. Snel verder, anders…”

Ze sloot de deur achter zich en de piraten keken mij aan. “Wat is dit, Kees? Een overval van de Biblebelt?” Frits natuurlijk. “Dat zou voor jou helemaal geen slecht idee zijn, grote zondaar… Wie ligt hier het meest in de voorligsteun?”
Ik grijnsde gemeen. “Maar even zonder dollen: dit zijn twee studiegenoten van Jolien. Beiden al bachelor, onderweg naar hun master. Volgens mijn liefje zijn ze op hun vakgebied bijna net zo briljant als Jolien zelf. Dus probeert zij hen binnen te hengelen. En nee, ze dragen geen korte rokjes en sexy bloesjes. Is maar goed ook, anders moet Fred misschien weer eens het dak op. Kunnen we de arme kerel niet aan doen."
Een lachsalvo volgde. “Oké lui, nog even en dan kunnen we weer naar buiten, een stukje wandelen. Eén verzoek van Joline: graag een beetje netjes gedragen. Deze dames zijn uiterst beschermd opgevoed, in een uiterst conservatief religieus milieu, dus geen grove grappen in hun nabijheid graag.”
Men knikte. “Dank jullie wel. En laten we nu meteen maar buiten gaan; het is bijna tijd.” “Die dames hebben mazzel… Het is donderdag. Geen Fred, geen Mariëtte en geen Kees die je afknijpen… gewoon een stukje lopen en verhip: het is nog lekker weer ook!”

Henry wees naar buiten, waar de zon inderdaad lekker scheen. De buitentemperatuur was aangenaam: zo’n 18 graden. Beide nieuwe dames wandelden mee richting paardenwei. En ze fleurden op toen ze zagen dat we de paarden wat brood voerden.
“Lief van jullie. Doen jullie dat elke dag?” Joline schudde haar hoofd. “Nee. Alleen op dinsdag en op donderdag, als we wandelen. De andere dagen rennen we of gaan de sportschool in.”
Beide dames bleken goed met paarden om te kunnen gaan. “Twee keer in de week rijden wij ook paard op de manege van een oom van ons”, zei Margot.
Charlotte vulde aan: “We hebben hem jarenlang geholpen met de verzorging van zijn paarden. Mooie en intelligente dieren. En deze twee worden zo te zien goed verzorgd!”

Margot duwde het prikkeldraad iets omlaag en trok haar rok wat omhoog. “Even naar hun hoeven kijken…” Ze wipte behendig over het prikkeldraad en ging naast een van de twee dieren staan. “Voet!” Gehoorzaam tilde het beest een been op en Margot keek naar de onderzijde van de hoef. Toen liep ze voorlangs het paard en inspecteerde het andere been. Ook beide achterbenen werden bekeken en het andere paard kreeg dezelfde inspectie. De dieren lieten het rustig over zich heen komen.
“Ziet er goed uit. Geen rottigheid in hun hoeven en de ijzers zitten ook prima.” Tevreden wilde ze weer over het hek heen klimmen, maar ze gleed uit en haar rok scheurde. Toen ze opstond was ze rood. “Sorry… Normaal heb ik in zo’n geval een rijbroek aan!” In haar rok zat een grote scheur.

“Die naaien we in het backoffice wel even dicht, Margot.” Ze was er niet blij mee en hield de rest van de wandeling de scheur angstvallig dicht. Joline schoot Theo aan. “We zouden om één uur even op jouw bureau zijn; is het goed als het een kwartiertje later wordt? Ik heb wat na… ehh….verstelwerk te doen…”
Theo knikte, een ondeugende trek gleed over zijn gezicht. Hij keek me aan en ik had moeite om ook niet in lachen uit te barsten.
Ik wist precies wat hij dacht. Joline wist dat ook, want ze keek ons beiden met een blik aan die niet veel goeds beloofde.
En ik hoorde zachtjes, maar zéér beslist in mijn oor: “Hou je in Kees, of je slaapt in de berging!” Ik trok mijn pokerface. “Tuurlijk schat… Geldt dat ook voor Theo? Gezellig…”
Een ijzige blik was het antwoord. Na het ‘rondje lopen’ dronken we samen nog een kop koffie in de groepsruimte van de Piraten. Het was er druk; nu zaten er een man of twintig, in een ruimte die normaal voor zeven man bedoeld was.
Beide dames hielden zich op de achtergrond en namen geen deel aan de gesprekken. Ze observeerden de anderen echter goed; ik zag hun blikken regelmatig door de ruimte gaan en stelde mijn oordeel over hen wat bij. Weliswaar waren ze blijkbaar zeer beschermd opgevoed, maar beide dames waren bijzonder bij de pinken. Toen ze hun koffie ophadden nam Joline ze mee.
“Kom dames, eerst even wat kleding herstellen, want zo kun je niet bij onze directie verschijnen, Margot.” Ze liepen de groepsruimte uit en even later ging iedereen weer aan het werk, ik ook. Na een paar minuten kwam Theo mijn bureau in en sloot de deur.
“Pfff… Kwamen we daar goed weg, Kees…” Ik knikte en grinnikte. “Ik dacht dat ik zou stikken van het lachen. Joline met d’r ‘verstelwerk’… Manmanman, ik zag je kijken en volgens mij dacht jij exact hetzelfde!”
Theo grijnsde breed en knikte. “En wat fluisterde Jolien je toen in het oor?” “Ik moest me inhouden, anders zou ik in de berging slapen. En toen vroeg ik of dat ook voor jou gold en dat dat wel eens gezellig zou kunnen zijn.
Mevrouw was duidelijk ‘not amused’ van die opmerking. Nou ja, laf als ik ben, heb ik me toen maar netjes gedragen…”

“Jij gaat het nog moeilijk krijgen met die dame van je, Kees.” Ik knikte. “Dat zou zo maar eens kunnen Theo…” En ik ging bloedserieus verder: “Joline en ik horen bij elkaar. Ja, we nemen elkaar graag in de tang, maar als het erop aan komt… Niemand komt er tussen.”
Hij knikte. “Dat weet ik al een tijdje, en daar ben ik super blij mee. Net als met Henry en Angelique of Andre en Marion. Het is er alleen maar beter op geworden bij DT. En nou ga ik eens naar m’n eigen hok; thee zetten voor de dames.” “Probeer die vlierbesmeuk eens, Theo. Dat drankje van Miranda.” Hij trok een vies gezicht en verdween.

En ik ging weer verder aan m’n werk. Een uurtje later hoorde ik Fred aankomen: dreun-dreun-dreun… Hij kwam het bureau binnen met een telefoon aan z’n oor. “Ja, ik ben nu bij sergeant Jonkman. Een moment, overste, ik zet de telefoon op de speaker.”
“Hoi Kees, Michel hier.” De bataljonscommandant van 1CIMIC. “Goedemiddag Michel…” “Heren…zijn jullie tot een besluit gekomen? Ik keek Fred aan en knikte. “Jawel Michel. We gaan ervoor.” “Mooi! Ik had al zo’n vermoeden gisteren.
Dan heb ik de volgende dienstmededeling: aanstaande zaterdag worden jullie om 13:00 in Apeldoorn verwacht voor je bevordering. Papieren zijn gereed, dankzij Derk. Ik heb alleen de processen verbaal van jullie beëdiging nodig, anders moeten jullie de eed of de belofte afleggen.” “Dat doe ik maar één keer in m’n leven Michel. Ik zal het PV thuis opzoeken; dan scan ik ‘m wel in en stuur ‘m naar je toe.”
En Fred voegde er aan toe: “Als het goed is hebben die knuppels van de personeelsdienst een scan van mijn beëdiging in mijn personeelsdossier. Ik kan me niet voorstellen dat ze alles al door de versnipperaar hebben getrokken.” “Mooi. Als jullie nog familie willen uitnodigen: dat kan, tot een maximum van acht. Militaire gasten tellen niet mee. De namen willen wij ook graag voor vrijdagmiddag hebben.”
Fred knikte. “Gaat goedkomen. Verder nog zaken waar we rekening mee moeten houden?” Een kuchje klonk. “Ja. Het tenue is Dagelijks Tenue met modeldecoraties.” Ik zuchtte. “Moet dat? Ik zou het liefst in gevechtspak bevorderd worden, Michel.” “Dat doen we hier niet, Kees. DT met alle toeters en bellen, graag. Bijzonderheden krijgen jullie nog per mail, oké?” “Da’s goed, dank je wel!”

Weer een kuchje. “Nog iets anders; vanochtend heb ik de reserve kapitein Adema ontheven van zijn huidige functie bij mijn bataljon. Hij was boven de sterkte toegevoegd aan de staf. Die job is hij nu kwijt; hij is nu ‘gewoon reservist’ wat zoveel inhoudt dat hij één keer per jaar hier z’n militaire kunstjes mag laten zien. Ik heb mijn sectie personeelszaken opdracht gegeven om hem alleen daarvoor op te roepen; voor de rest wil ik ‘m niet bij mijn bataljon zien. En als ik ergens een gaatje vind om te lozen zal ik het niet nalaten.”
Fred en ik keken elkaar aan en staken duimen op. “Dank voor de mededeling, Michel.” “Moest ik even kwijt. Verder zien we elkaar zaterdag! We gaan er een feestje van maken heren! Tot spoedig ziens!”

De verbinding werd verbroken en we keken elkaar even aan. “Wel, majoor van Laar… Hoe voelt dat nu, zo zonder ruggengraat?” Fred gromde: “Wil jij niet op zaken vooruit lopen, sergeant Jonkman? Ik ken Defensie wat langer dan vandaag; eerst zien, dan geloven.
Nou ja, het goeie nieuws was dat Adema een trap onder z’n ballen heeft gekregen. Laten we het daar voorlopig maar bij houden, Kees. Ik ga weer op wat knopjes drukken en voor de rest met m’n poten op het bureau languit liggen.”
“Doe maar niet; beide nieuwe dames zouden een rolberoerte krijgen, Fred.”
Hij lachte. “Dacht je dat? Ik heb het vermoeden dat deze dames ons nog eens gaan verrassen, Kees. Die twee zijn niet zo timide en wereldvreemd als ze lijken. Volgens mij is dat alleen maar om een bepaald imago in stand te houden…”
Ik keek verwonderd. “Jij weet meer dan ik weet, maat. Gooi die deur eens dicht…” Toen dat achter de rug was zei Fred zachtjes: “Mijn apparatuur ving iets op van een mobieltje wat niet van DT was. En daar was geen woord Frans bij! Als Mariëtte het gehoord had, had de eigenaresse een paar minuten in de voorligsteun gelegen.
Iemand werd via What’s App even uitgefoeterd. Het bericht eindigde met: ‘En wij zijn al helemaal jouw eigendom niet. Je zoekt het maar uit met je transportbedrijf. En met je kerk. Wij gaan vanaf nu onze eigen gang. We zijn 23. Ruimschoots volwassen. En dat zullen jullie weten ook.’ Een smiley van een middelvinger er achteraan.
En degene die het typte zat recht tegenover me; haar aanslagen liepen exact synchroon met datgene wat ik op m’n beeldscherm zag: Charlotte. En haar zus zat er naast; toen het bericht klaar was moesten ze beiden even naar het toilet.”
Ik haalde m’n schouders op. “Hun leven, Fred. Ja, ik ben in naam lid van een kerk, maar de keren dat ik in een kerkdienst ben geweest sinds m’n diensttijd, zijn op de vingers van één hand te tellen. Het instituut ‘kerk’ is in mijn optiek niet recht evenredig met het begrip ‘geloof’. Maar goed, da's een andere discussie.”

Hij trok de deur open. “Die gaan we dan nog wel eens aan, Kees. Lijkt me boeiend.” Hij vertrok en ik kon weer verder met m’n werk. Tekenen… Hoe verzin je het...