Mini - 198

Het duurde even, maar toen ging de poort open en liep Charlotte voor me uit. De deur van het huis ging open en Nadia rende naar buiten. Tante en nicht vlogen elkaar in de armen. Ik zette de motor uit en bleef maar even zitten: zo te zien kwamen er nogal wat emoties vrij.
Na een paar minuten liep Nadia naar de auto. “Kom binnen, Kees. Ik ben blij dat je er bent.” Ik stapte uit en we liepen naar binnen.
Zozo… Een binnendeur die behoorlijk beschadigd was, sporen van… een vechtpartij? In ieder geval niet meer de nette en opgeruimde kamer die we vanochtend hadden gezien. “Ik moet even spuien, Lot.” We gingen zitten en Nadia haalde diep adem.

“Nooit gedacht dat mijn eigen broer zich tot zoiets kon verlagen… Er werd aan de poort gebeld. “TNT post! Pakketje!” werd er geroepen. Dus ik doe de poort open en het volgende moment kwam zijn auto het pad opscheuren.
Ik kon nog nét naar binnen rennen, maar was te laat om de deur dicht te doen. Enfin, hij was nog niet binnen of hij begon te brullen waar ik… Nee, die woorden zal ik niet herhalen… waar ik Lot en Margot had gelaten. En toen begon hij te slaan. Ik heb één keer kunnen schoppen, hard ik z’n kruis. Hij klapte dubbel en toen kon ik de slaapkamer invluchten.
Deur op slot, telefoon gepakt en de politie gebeld. En terwijl ik aan het bellen was, stond hij eerst met z’n vuisten op de deur te rammen, en toen met z’n voeten te schoppen en uiteindelijk met een hakmes uit de keuken. Enfin, kijk de deur maar…” Ze wees.
Een aantal spleten in het hout waren duidelijk zichtbaar. “Gelukkig hoorde de mevrouw van 112 ook wat er aan de hand was, dus die heeft als de bliksem de dichtstbijzijnde politieauto ingeschakeld; terwijl ik nog aan het bellen was, hoorde ik sirene al en vijf minuten later was hij in de boeien geslagen. En terwijl hij op de grond lag, was hij nog aan het razen en tieren dat ik zou branden in de hel enzovoorts, enzovoorts enzovoorts, enfin het bekende riedeltje.”

Terwijl ze aan het vertellen was begonnen haar handen weer te trillen. Charlotte legde een arm om haar heen. “Rustig maar… Er kan je niets meer gebeuren. Hij zit achter tralies.” Nadia keek op. “Maar hij heeft zoveel vrienden, Lot…” “Ja, en daarom ga je nu met ons mee, Nadia. Kun jij je werkgever laten weten wat hier gebeurd is?” Ze knikte.
“Mooi. Zorg dat het gas uit is, alle lampen uit die uit moeten zijn, neem je telefoon mee, je oplader, identiteitspapieren, alles wat je verder nodig hebt om een paar dagen te overleven inclusief tampons van mijn part; sluit dan grondig af en ga met ons mee.” Ze keek op. “Een tas had ik al klaar staan, maar daar moeten dan nog wat dingen bij. Eén momentje.”
Ze liep de slaapkamer in en was daar even bezig. Ik keek naar Charlotte. “Klinkt dit bekend?” Ze knikte. “Als hij zijn zin niet kreeg of werd tegengesproken… Hel en verdoemenis werd uit de kast gehaald. En als dat niet hielp: geweld.” Ik keek grimmig.
“Daar heb ik wel wat ervaring mee,zoals je vandaag gehoord hebt. Wie is zijn grootste vriend? Ik bedoel: als hij ergens hulp bij nodig heeeft… Wie gaat hij bellen?” Ze dacht even na. “Dat weet Margot beter dan ik. Moet je aan haar vragen.” Nadia kwam de kamer in. “Zo. Ik ben zover, Kees. Kunnen we gaan?”
Ik knikte. “Jazeker dame. Gaan jullie maar lekker achterin zitten en elkaars handje vasthouden. Ik hou me wel bezig met het besturen van dit blauwe strijdros.”

Nadia sloot nauwkeurig af. En eenmaal buiten de poort controleerde ze of de poort goed op slot zat, Toen stapte ze weer in. “Even bellen naar mijn werkgever, Kees. Was ik nog niet aan toegekomen.” Even later vertelde ze compact het verhaal. Er kwamen wat vragen vanaf de andere kant en na vijf minuten verbrak ze de verbinding.
“Zo. Da’s een hele opluchting. Hij kan vanaf zijn huis met de camera’s de boel in de gaten houden. Heeft nu een camera gedraaid en op mijn huis gericht; als daar wat beweging te zien is, gaat meteen het alarm af. de beelden worden meteen doorgeschakeld naar een beveiligingsfirma. En hij onderneemt stappen om de schade op meneer Bongers te verhalen.”
“Mooi, Nadia. Dat is in ieder geval een zorg minder. En nu: ontspannen. Bij ons thuis een wijntje, daarna naar bed.” Ik belde Joline even. “Wij zijn over een uurtje thuis, schat. En dan lust ik wel een borrel en Nadia een wijntje.” “Oké. Tot straks!” Het duurde niet lang of ik zag in mijn binnenspiegel twee hoofden wegzakken. Mooi zo. Even dutten en emoties laten zakken. Bij Nadia, maar ook bij Lot. Je vader achter tralies, omdat hij bij z’n zus had ingebroken. Waar gaat het heen in deze wereld… Bij de afrit maakte ik hen wakker. “Over een paar minuten zijn we thuis, dames.”

Joline wachtte ons in de deuropening op, met Margot vlak achter haar. Toen de deur op slot was, keek Nadia ons aan. “Mag ik even naar het toilet?” Joline wees haar de weg. Ik plofte in een stoel, de zussen tegenover me. “Héhé, wat een toestand… Joline riep vanuit de keuken: “Ik schenk voor jullie ook een wijntje in, meiden. Als je het niet lekker vind, ook prima, maar jullie…”
We hoorden plotseling hartverscheurend huilen uit de logeer-badkamer. Charlotte en Margot sprongen op en liepen samen met Joline de gang in. Ik bleef zitten; Joline was een prima zielzorger en met de zussen erbij… Enfin, dan zelf de drankjes maar inschenken.
Met vier wijnglazen en een borrelglas op tafel wachtte ik op de dingen die zouden gebeuren. Na een minuut of vijf kwam het gezelschap weer de kamer in. Nadia met rode ogen, evenals de zussen. Joline met een verbeten trek op haar gezicht. “Zitten dames. Ik zie dat Kees lief is geweest en wat heeft ingeschonken. Dank je wel, schat.” Ze lachte lief.
En met een blik op de zussen: “En jullie drinken die wijn op. Medicinale alcohol. Helpt om de zenuwen te ontspannen. Niet moepen: opdracht van de zuster.” Nadia lachte flauwtjes. “Heb ik wel nodig, geloof ik. Dank je wel, Kees.”
Ze pakte haar glas en kieperde het in één keer naar binnen. “Sorry, zonde van de wijn, maar dit had ik nu nodig.” Joline lachte zachtjes. “Lekker voorbeeld voor je nichtjes, tante. Meiden, kalm aan met die wijn, anders staan jullie in no-time op je kop.” Het was even stil in de kamer. De zussen nipten voorzichtig van hun wijn en ik schonk Nadia een tweede glas in, wat ze een stuk rustiger dronk.
“Zo meiden, even overleggen. Wat gaan we doen?” Margot keek peinzend. “Zou moeder het al weten? Die ging nooit naar bed voordat …” Ze haperde. “Je vader naar bed ging?” Ze knikte. “Dus die loopt nu door het huis te ijsberen, zich afvragend wat er aan de hand is…”
Ik pakte mijn telefoon. “Dan gaan we haar eens bellen en vertellen dat ze naar bed kan gaan. Wat is het huistelefoonnummer?”

Even later hoorde ik de telefoon overgaan.
“Met mevrouw Bongers.”
“Dag mevrouw, u spreekt met Jonkman. Mevrouw, ik bel met een onaangename mededeling, dus ga even zitten.”
“Wát? Wie…?”
Ik onderbrak haar. “Mevrouw heeft uw man verteld waar hij heenging?”
“Ehhh… Ja hij zou zijn zus gaan bezoeken, zei hij.”
Ik hoestte even. “Dat heeft hij inderdaad gedaan. Hij heeft bij haar ingebroken, mevrouw. Onder valse voorwendsels bij haar binnengekomen, hij heeft haar geslagen en vervolgens getracht haar slaapkamer binnen te komen. Uw schoonzus heeft de politie gebeld en niet lang daarna later lag hij geboeid op de grond. Hij is afgevoerd naar het politiebureau in Arnhem. Ik denk dat hij nu in een politiecel zit. Komt dus niet thuis vanavond.”
Het was even stil. “Wááát? Wie bent u? Bent u politie?”
“Nee mevrouw, ik ben geen politieman. Ik ben degene waar uw dochters voorlopig onderdak hebben gevonden en sinds vanavond uw schoonzus ook. Alle drie zwaar overstuur.”
Haar stem veranderde op slag. Van paniekerig naar ijzig.
“Breng mijn dochters onmiddellijk thuis! Ze moeten aan het werk!”
Ik keek de zussen aan en die schudden het hoofd.
“Nee mevrouw, dat doe ik niet. Ik heb het uw echtgenoot gisteren al verteld en die mededeling doe ik nog een keer aan u: Charlotte en Margot willen vrij zijn. Niet uitgebuit, mishandeld of verkocht aan de zoon van een concurrent of een rijke vent die wel trek heeft in een jong blaadje. Ze zijn veilig.”
“Breng ze onmiddellijk terug! Ze moeten hier zijn!”
“Nee mevrouw. Beide dames zijn meerderjarig. U heeft niets meer over hen te zeggen. Slavernij is in Nederland al een tijdje afgeschaft en je dochters verkopen als neukvee ook. Goede avond, mevrouw Bongers.”

Ik verbrak de verbinding en Nadia keek me aan. “Welkom in de wereld der verdoemden, Kees.” Ik knikte. “Meiden, ik had gedacht dat jullie moeder zwaar onder de plak zat bij haar man. Maar uiteindelijk blijkt ze net zo in de wedstrijd te staan…”
Margot zei simpel: “Het bedrijf, Kees. Het bedrijf moet doorgaan, ten koste van alles. Dat is ook de reden waarom ik een paar jaar geleden al gekoppeld werd aan de zoon van een concurrent en Lot aan een behoorlijk vermogend lid van de Beweging. Want Bongers Transport draait verlies. Door ons aan het werk te zetten bespaarde men in ieder geval twee administratieve krachten. Elke cent telde.”

Ze keek nadenkend. “Die brief van die advocaat, Kees…” Nadia onderbrak haar. “Daar ga ik voor zorgen, Margot. Maar dat doe ik niet zelf; ik vraag een collega van mij of hij zich er over wil buigen. Als dit voor de rechter komt, speelt wellicht mee dat ik familie ben… En dat wil ik niet.”
Ze pakte haar glas. “Werkt wel, dit spul. Ik ben een stuk kalmer geworden.” Joline lachte liefjes. “Dat mag ook wel, voor 60 euro.” Ze had een ondeugend vonkje in haar ogen.
Nadia keek haar aan. “Wáát? Ben je gek geworden?” En ik schoot in de lach. “Ze zit je te pesten, Nadia. Het is een simpel wijntje van de slijter. Lekker, maar die 60 euro was voor zes flessen.” En ik keek Joline streng aan.
“Wil jij niet mijn grappen proberen te evenaren, dame?”
Joline keek sip. “Saaie vent… Denk ik eens een geintje uit te halen…” Ze keek Nadia aan.
“Een zelfde grap haalde meneer hier bij mij uit, tijdens ons eerste weekend samen. We hadden een stuk gewandeld en werden overvallen door een enorme regenbui. Enfin, kwamen zwaar verkleumd binnen en ik wilde zijn ligbad wel eens uitproberen.
En vlak voordat ik de badkamer in ging, vroeg hij of ik nog wensen had of zo. Dus ik zei: ‘Nou... een glaasje wijn op de rand van het bad lijkt me wel lekker.’ Enfin, even later komt hij me twee glazen wijn binnen, begint te oreren over de temperatuur van het water en dat het bouquet van de wijn niet uit de verf komt met de temperatuur van het water en draait vervolgens de koude kraan vól open.
Ik schrik met te pletter, de helft van mijn wijn vliegt uit het glas in het badwater en meneer hier begint te mopperen dat ik voor een fortuin aan wijn wegkieper. Het zou een fles geweest zijn die hij met zijn bul-uitreiking gekregen had, 400 euro per fles of zo. Dus ik schrik me wéér helemaal te pletter, maar meneer gooit even later de inhoud van zijn glas ook in het bad en zegt met een gemene grijns op zijn gezicht dat het een wijntje van Aldi was van een tientje per fles of zo. Ik kan er nóg kwaad om worden. De rotzak.”

De dames moesten lachen. “Foei Kees. Had ik niet achter je gezocht.” Ik haalde m’n schouders op. “Joline ook niet. En daar ging het op dat moment om.”
Joline keek ondeugend. “In feite had ik toen een enorme scene moeten maken, Kees. Ons eerste weekend samen en jij verpest mijn badwater met Aldi-wijn…” Ik keek schuldbewust. “Ja schat. Ik heb er spijt van, schat. Maar de goedmaak-sex was prima, schat.” Joline keek verontwaardigd en de andere dames schoten in de lach.
Margot keek ons na-giechelend aan. “Jullie eerste weekend samen? En dan breng jij wijn terwijl Joline in bad zit? Hoelang kenden jullie elkaar toen?”
“Een week”, zei Joline simpel. “Tenminste… Een week eerder hadden we tegen elkaar verteld dat we stapeldol op elkaar waren. Voor die tijd kenden we elkaar… Kees?” “Een week of vijf, denk ik. Vijf weken waarin ik elke dag langs Joline’s desk marcheerde en haar ‘Een prettige avond, mevrouw!” wenste. Terwijl ik na één week al zwaar van haar onder de indruk was.”
Joline gniffelde. “Maar niks laten merken hé? Kerels… Enfin, het complete verhaal krijgen jullie nog wel eens te horen. En by the way: Jolientje lag weliswaar wel in bad, maar ik had er een behoorlijke hoeveelheid badschuim ingekieperd. Dus zoveel was er niet te zien.”
Ze nam de laatste slok wijn uit haar glas. “Dames… Jullie glazen ook leeg? Dan wijs ik Nadia even hoe deze bank tot slaapbank omgebouwd kan worden.” Nadia schudde haar hoofd. “Meiden… Als het van jullie mag: mag ik bij jullie op de kamer slapen?”
Beide zussen knikten en Charlotte giechelde: “Liever jij dan Kees…” Ik keek haar onderzoekend aan. “Jij krijgt geen wijn meer, Lotje. Na één glas al wartaal uitslaan…” En Joline zei streng: “En ik spreek uit ervaring dat naast Kees slapen geen straf is. Verder maak ik er maar geen woorden aan vuil; hij zou er verwaand van kunnen worden. Morgenochtend zien we wel hoe laat we opstaan. Het is een nogal hectische dag geweest voor ons allemaal. Als jullie nog een tijdje willen kletsen: geen probleem. In jullie slaapkamer kun je een houseparty geven zonder dat dat in onze slaapkamer te horen is.”
Ik haalde een aantal matjes uit een kast en gaf ze aan Nadia. “Hier kun jij prima op slapen, denk ik.” Joline kwam er achteraan met een van onze slaapzakken en een kussen. “Hier. Lekker warm. Welterusten, meiden.” “Slaap lekker dames. Niet bang zijn: ik heb een uitstekend alarmsysteem hier; als er wat loos is merken we dat onmiddellijk.” “En nemen we maatregelen”, vervolgde Joline.
Nadia keek ons nadenkend aan. “Dat klinkt nogal agressief Joline...” Ik knikte. “Klopt. Maar da’s voor later, Nadia. Hier ben je veilig, hou dat maar vast. Slaap lekker. Tenminste… als dat lukt met die twee giebels.”
De deur ging achter hen dicht en we liepen naar de kamer.

“Zo mevrouw Boogers. Ik stel voor dat ook wij naar onze slaapkamer verhuizen. Het was me het dagje weer wel.” Joline knikte ernstig. “Ja. Een mooie dag, maar weer eentje met een nogal rauw randje, Kees.” Ik knikte. “En nu naar bed. We hoeven ons weliswaar niet in te houden zoals gisteravond, maar ik denk dat deze jongen binnen no time vertrokken is naar dromenland.”
Joline bromde instemmend. “Geldt ook voor deze dame, Kees. Ik ben ook redelijk totall loss. Lekker slapen.” Tien minuten later lagen we lekker tegen elkaar aan.
Balou moest zich weer even laten horen. “Sjonge, wat een rust hier… Ik dacht dat jullie wel weer tekeer zouden gaan.”
Joline antwoordde: “Wees blij, Beer. Dan kun je ten minste, ook eens als wij hier slapen, lekker maffen."
“Het was gisteravond hier best wel stil, Jolientje.”
Ze stak een arm uit en aaide hem over zijn kop. “Lief, Balou. Heb je ons gemist?”
“Best wel, Jolientje.”
“Dat is aardig. Weet je wat? Als je lief bent, mag je mee op huwelijksreis. Kan je Kees een beetje in de gaten houden, zeg maar.”
“Daar denk ik nog even over, Jolientje.”
“Da’s goed Balou. En nu slapen. Welterusten.”
“Slaap lekker Jolientje. Slaap lekker Kees.”
“Dank je wel brombeer. Jij ook lekker maffen, joh.”
Joline sloeg haar armen om me heen. “Jij ook lekker slapen… Majoor Jonkman.” Ze giechelde, en dat was het laatste wat ik hoorde.

Ik werd wakker door een paar handen die over mijn borst gleden. En de geur van een parfum die meteen de associatie met sex had: Joline’s parfum! “Hé schat… Goedemorgen…” Er klonk een lachje achter me.
“Goedenacht is de betere term, jongeman. Het is kwart voor drie. En deze mevrouw heeft zin in sex met een lekkere jonge vent.”
Ik draaide me om, nadat ik het nachtlampje had aan gedaan. Joline lag naast me in een transparant zwart jurkje, nylons en met naaldhakken aan. “En ze zeggen dat die jonge knullen altijd zin in sex hebben. Heb je daar ook zin in?”
“Met zo’n mooie vrouw? Zeker weten, mevrouw. Maar… ik heb nog niet zoveel ervaring…”
Ze glimlachte. “Geeft niet, ik leer je wel wat ik fijn vind. Kom eerst maar eens lekker tegen me aanliggen. We beginnen met zoenen. Heb je al eens gezoend met een meisje?” Nee mevrouw… Nou ja; één keertje met m’n zussen in een kroegje in Eindhoven. Dat was wel even wennen, ja.”
Ze lachte. “Dat zal wel, met die twee draken. Maar nu ga ík jou leren zoenen, jochie. Goed opletten.” Ze boog zich naar me toe en haar lippen raakten de mijne. Héél zacht. Ze bewoog haar lippen subtiel tegen de mijne. Na een minuut liet ze los.
“Lekker?”
Ik knikte. “Heerlijk, mevrouw.” “Het kan nog veel lekkerder… Dan gebruiken we onze tong erbij. Maar denk er aan: rustig. Niet meteen je tong diep naar binnen duwen, daar houden meisjes niet zo van.” Ze giechelde. “Tenminste… Niet meteen. Enfin, je merkt het wel.”
Weer boog ze naar me toe en weer raakten die mooie lippen de mijne. Maar na een paar seconden voelde ik wat anders, wat beweeglijkers. Met een spits tongetje likte ze mijn lippen. En even later glipte dat tongetje langzaam tussen mijn lippen, op zoek naar mijn tong! Langzaam gleden onze tongen over elkaar en weer ervoer ik dat heerlijke gevoel van je helemaal aan elkaar overgeven.
Ik probeerde haar tong rustig te strelen en te likken. Niet meteen in de aanval gaan, maar laat haar maar komen! Ondanks alles moest ik grinniken. Joline trok zich terug en keek me bestraffend aan.
“Waarom lig jij te lachen, jongeman? Tongzoenles is heel serieus hoor!”
Ik hikte nog na. “Het doet me een beetje aan schaken met een vriendinnetje denken, mevrouw. Die speelt vrij agressief, komt snel naar voren om dan voluit in de aanval te gaan. Wat ik bij haar doe is: heel defensief spelen. Opstelling zoveel mogelijk gesloten houden; laat ze zich er maar op stuk lopen! Daar moest ik aan denken, mevrouw… U kwam ook diep in mijn mond en ik nog niet in de uwe…”

Ze kwam een beetje overeind en keek me nadenkend aan. “Dit is de eerste keer dat ik tongzoenen met schaken hoor vergelijken, jongeman! Wat voor opleiding doe jij eigenlijk?”
“Ik zit op de TU Eindhoven, mevrouw. Over een paar maanden hoop ik Bachelor te zijn.” Ze snoof. “Volgens mij ben je dat nú al. Je hebt toch geen vriendinnetje? Of is je Engels niet zo goed?”
Ik lachte.“Dank u wel mevrouw. Mag ik nu m’n bul? Dan heb ik meteen een aantal weken extra vakantie…”
“Niks ervan. Je bent hier om les te krijgen en dat zul je weten ook.” Ze wreef haar heupen tegen me aan en ik zoog aan een oorlelletje. “Mevrouw… als u zo doorgaat met uw heupen kom ik in no-time klaar!”
Joline giebelde. “Oh, lekker knul… Lekker sperma op mijn nylons. Of… Wacht maar even!” Ze kwam overeind. “Ga op je rug liggen!” Ik gehoorzaamde en ze trok mijn boxer uit.
“Wat een lekker stuk gereedschap heb jij daar…” Ze trok haar onderjurkje naar beneden zodat haar borsten bloot kwamen. Toen kwam ze op me liggen, haar hoofd op mijn buik. “Ik ga jou eens lekker verwennen knul. Net zo lang tot je lekker klaar komt. Niet waarschuwen, gewoon lekker klaarkomen en spuiten als het moet.”
Ze keek me ondeugend aan. “En het gaat niet zo lang duren, dat weet ik zeker!” Ze duwde haar borsten tegen elkaar met mijn paal er tussen en begon op en neer te gaan terwijl ze me aankeek.
En telkens als mijn paal tussen haar borsten omhoog kwam, likte ze er aan. En met haar benen streelde ze de mijne…
“Jolien… Dit gaat veel te snel! Ik… kom…zó…!” Ze keek me aan. “Gewoon lekker klaarkomen, geile vent. Ik wil je zaad.” Toen boog ze haar hoofd weer en likte mijn eikel. Ik voelde haar warme, natte tong er overheen draaien en kon het niet meer tegenhouden!
“Jolien…!!!”
Meteen sloot ze haar mond rond mijn paal en toen ik spoot zorgde ze dat ze druppel morste. Even later ontspande ik. “Schat… Je bent het einde…” Ik streelde haar haren. Ze keek me weer aan en ik zag haar slikken.
“Lekker, Kees. Je hebt lekker zaad…”

Plotseling schoot ze in de lach en kroop omhoog, tot haar hoofd naast het mijne lag. Ze hield niet op met lachen en ik keek haar aan. “Wat heb zo ineens?” Ze hikte nog na en terwijl ze me ondeugend aankeek zei ze: “Zaad verspillen… Hihihi…Da’s toch zonde? Tja, dan moet je het wel opdrinken… Hihihi… Een vrouw moet toch wát?”
Ik kuste haar.
“Rare muts. Ben jij zó onder de invloed van die meiden? Hebben ze je vanavond deze raad gegeven? Ik ga morgen eens met ze praten. Zijn ze helemaal belatafeld…”
Wéér schoot Joline in de lach. “Dat durf jij niet, met je grote mond, Kees. Je ligt weer eens te bluffen!” Ik kon het niet laten en grinnikte met haar mee. “Rare heks die je bent…”
Ze keek me even later serieus aan. “Hier had ik zin in, Kees. Even lekker vrijen en een lolletje. Genoeg ellende gezien en gehoord de afgelopen dagen.” Ik kuste haar. “Dank je wel, schat. Maar nu jij. Je hebt mij alleen maar vreselijk verwend. Wil jij niet lekker genieten?”
Ze glimlachte. “Ik héb genoten, Kees. Toen ik je verwende en nu weer. Ik geniet van het simpele feit dat jij rekening met mij wil houden. Lief…” Ze gaf me een zoentje. “Maar nu wil ik weer lekker slapen. Tegen jouw slaapverwekkende rug aan. Nu kan ik weer lekker in slaap vallen. Hiervoor heb ik een uur wakker gelegen en liggen piekeren.”
Ik kwam een beetje overeind. “Dat moeten we samen doen, schat. Samen oplossingen bedenken. Daar zijn we goed in. Maar nu lekker slapen. Morgen zien we wel weer, oké?” Een lange zoen was mijn beloning. “Ik zal m’n onderjurkje maar omhoogtrekken hé? Anders voel je mijn lieve borstjes tegen je rug en gebeurt er van alles, behalve slapen.”
Ik keek haar aan. “Nee, ik zal geen rotopmerking over jouw mooie borsten maken.” “Lief. Nu slapen?” Ik knikte.
“Ja. Dank je wel, schat.”
“De rekening volgt, meneer Jonkman…” hoorde ik achter mijn rug.
En Balou was blijkbaar ook wakker geworden.
Hij bromde: “Sterkte, Kees…”
“Ja, dank je wel Beer. Jij ook slapen, oké?”
“Ik weet niet of ik snel in slaap val, Kees. Ik heb Jolientje d’r tieten op m’n netvlies. Best lekker.”
“Slapen, Balou! Je bent een nette Beer. Van een net meisje.”
“Jaja… Met nette tieten zeker…” Er klonk een zucht achter me, daarna werd het stil in de slaapkamer.

Zondagochtend, 08:10. Ik werd wakker van het geluid in de woonkamer: geluiden van bestek en serviesgoed. En een geur van koffie… Altijd goed op dit tijdstip! Broek, shirt en pantoffels aan en ik ging de kamer in. Daar waren Nadia, Margot en Charlotte bezig om tafel te dekken.
“Goedemorgen dames… wat een activiteit op dit vroege uur! Ik dacht dat we gisteren afgesproken hadden om het rustig aan te doen?” Nadia keek op. “Goedemorgen Kees. Lekker geslapen? En ja het is vroeg, maar ik wil wél naar de kerk. Zonder kerk geen zondag…”
Charlotte vulde aan: “En wij gaan mee.” Dat verwonderde me en dat bleek zichtbaar te zijn. “Verbaasd? Jouw moeder heeft eergisteravond iets gezegd, Kees. En vannacht hebben we lang met Nadia liggen kletsen; wij gaan op zoek naar een kerk waar we ons thuis voelen.”
Ik keek Nadia aan. “Van welke geloofsgemeenschap ben jij lid, Nadia?” “De Christelijk-Gereformeerde Kerk. Zo meteen ga ik even opzoeken of die ergens in de buurt is… Internet is your friend!”
Ik schudde mijn hoofd. “Nergens voor nodig. Kees is sneller.” Ze trok een wenkbrauw op. “Jullie hebben toch weinig op met kerken?”
Ik knikte. “Klopt, maar niet geheel toevallig krijg ik les in een Christelijk Gereformeerde kerk in Eindhoven. Hier niet al te ver vandaan. De organiste ken ik ook: dat is mijn bugel-docente, Greet Zwart. En als je van orgelmuziek houdt: in die kerk staat een prachtig van Vulpen-orgel.
Met Greet op de orgelbank staat dat garant voor een prima begeleiding van de gemeentezang en mooie muziek voor en na de dienst.” De dames keken elkaar aan. “Doen?” Drie hoofden knikten. “Dan nu de volgende vraag: hoe komen we daar?”
Ik lachte even. “Ik ben natuurlijk verre van corrupt, maar als jullie die tafel nu eens verder dekken, wat eitjes koken, koffie of thee zetten, kortom: het ontbijt klaar maken… Dan zorg ik dat er rond half tien een taxi klaar staat voor de kerkgang. Deal?”
Nadia keek me aan. “Ga jij dan mee? Naar de kerkdienst, bedoel ik?”
Ik knikte. “De predikant heb ik gesproken tijdens de kerstnachtdienst; aardige vent. En de organiste ken ik al een half jaar; ook dik voor mekaar. Dan kan die kerkdienst nooit tegenvallen. En schenk eens een bak thee voor Joline in; wie weet kan ik haar ook verleiden om mee te gaan. Zij is van oorsprong katholiek, wie weet kunnen we haar bekeren tot het protestantisme.”

Nadia glimlachte geheimzinnig. “Je weet hoe het spreekwoord luidt, hé Kees?” Ik keek vragend. “Heidenen bekeren is een christelijk werk. Christenen bekeren is een heidens werk.” Ik schoot in de lach. “Da’s een goeie… Moet ik onthouden. En schiet op met die thee!”
“Jawel, meneer Jonkman, tot uw orders meneer Jonkman…” Charlotte lachte voorzichtig. “Da’s tien keer, Lotje. Nú!”
Nadia keek verwonderd toen Charlotte ging liggen. “Wat doe jij nou?” “Ze moet zich tien keer opdrukken. Elke keer als een van de dames me aanspreekt met ‘meneer Jonkman’ kost dat vijf keer opdrukken. Net twee keer in één zin, dus dubbele bingo.”
Margot giebelde: “En als hij ons met ‘meiden’ aanspreekt, is Kees de klos… Hier, Kees, je thee en die voor Joline.” “Dank je wel. Eens kijken of de aanstaande mevrouw Jonkman ook richting kerk wil.”

Ik verdween in de slaapkamer. “Hé schoonheid, goedemorgen! Een bakje thee om de dag mee te beginnen.” Joline kwam overeind. “Lekker. Da’s lief, Kees.” Ze gaf me zoen. “Da’s inderdaad lief. Van onze logees.” Ze keek verwonderd. “Zijn die nú al wakker? Ik dacht dat de dames wel zouden willen uitslapen…”
Ik schudde m’n hoofd. “Nee schat. Uitslapen op zondag zit niet in hun genen. De dames gaan straks ter kerke.” Joline fronste. “Oh? Is dat niet link? Wellicht komen ze daar kennissen van hun pa tegen en dat zijn de rapen weer gaar. Moeten ze niet willen, Kees!” Ik schudde mijn hoofd.
“Nee. Nadia is lid van een ander kerkgenootschap. En de dames gaan met haar mee. In een voor ons wel heel bekende kerk, schat.” Ze keek op. “Die kerk waar jij repeteert?” Ik knikte. “En waar Greet het orgel bespeelt. Ik zal eens kijken of zij vandaag ook achter de toetsen zit.”
Ik zocht de website van de kerk op. Hmm… wel de aankondiging wie de voorganger was en het thema van de dienst, maar niet wie achter het orgel zat. Jammer.

Toen ik dat tegen Joline zei, haalde ze haar schouders op. “We gaan toch wel, Kees. Ik wil met die meiden mee, wie weet krijgen ze het weer te kwaad. Hup, wassen, scheren en netjes aankleden.” “Hoho, liefje. Eerst thee. Die hebben de dames niet voor niets gemaakt…” Kortom: een half uur later zaten we aan het ontbijt. “Ga jij mee, Kees?” Ik wees op Joline. “We gaan samen.” Ik moest lachen en Joline keek wantrouwend.
“Wát?”
“Gelukkig passen onze drie logees makkelijk samen achterin mijn auto…” Charlotte en Margot zuchtten, Nadia keek nadenkend. “Ik vraag me af of het me kwalijk word genomen als ik onze gastheer een dreun voor z’n kop geef.”
“Door mij niet, Nadia. Ik moet het af en toe ook doen.”Joline keek me aan. “Lomperd.”

Na het eten maakten we ons klaar om naar de kerk te gaan. “Een beetje op tijd zijn, dames. Ik weet niet hoe vol de kerk zit.” “Afgaande op Arnhem: redelijk vol, Kees.” Om kwart voor tien liepen we de kerk binnen. De koster/beheerder kende mij ondertussen en knikte me toe. “Zo, Kees, een dag vergist? Het is zondag, geen donderdagavond, hoor.”
“Klopt. Maar we wilden even kijken en luisteren of deze kerk ook op zondag zo’n mooie akoestiek heeft.” Hij knipoogde. “Ga er maar van uit. Zeker met Greet op het orgel.” We liepen de kerk in en ik keek naar boven. Inderdaad: Greet was bezig op de orgelgalerij; muziek aan het sorteren of zo. Mooi, dat werd in ieder geval muzikaal genieten.
Dat bleek even later ook: Greet speelde een variatie op een gezang wat ik nog kende uit mijn jeugd. Héél licht, zachtjes en op de Fluit, 4-voet, een mooi subtiel register. Even later kwam daar een 8-voet Roerfluit bij, en toen ze het thema voor de derde keer speelde, de mixtuur. Maar goed ook, want de kerk was ondertussen voor ¾ bezet en de ‘lichtere’ registers hadden wat moeite om boven het geroezemoes uit te komen. Met de mixtuur, het register wat een orgel de echte 'orgelklank' gaf, lukte dat prima…

Toen de dienst begon was er afwisseling van lezen, bidden en zingen. De tekst van de liederen liep, met het zingen mee, op een groot beeldscherm, voor in de kerk. Een aantal gezangen kende ik wel; die hadden we ook gezongen in de kerk waar ik in m’n jeugd heen was gegaan; die zong ik wel mee. Andere, wat meer evangelische, gezangen kende ik totaal niet. Charlotte en Margot ervoeren het omgekeerde: de gezangen die ik niet kende, zongen zij mee. En Nadia zong alles mee. Met een mooie, heldere sopraan trouwens. Joline keek bij de meeste liederen naar de tekst, maar zong niet.
Van de preek kreeg ik weinig mee. De eerste vijf minuten kon ik nog wel volgen, daarna verzandde te predikant in een diepe theologische verhandeling waar ik weinig touw aan kon vastknopen. Helaas. Dat lag niet aan hem, maar waarschijnlijk aan mijn gebrek aan achtergrondkennis. Na de preek weer orgelspel. Een variatie van Bach op het koraal 'Nun danket allen Gott'.
En aan het einde van de dienst, na de zegen, klonk het orgel héél zachtjes. Ik herkende het 'Lux Aeterna' van Sir Edward Elgar. En in de originele zetting! Wauw… Ik bleef in de bank staan luisteren. Het greep me aan. Deze muziek werd overal in het Verenigd Koninkrijk op elf november gespeeld: Armistice day, de Engelse variant op onze 4 Mei. En 4 Mei viel op… aanstaande vrijdag!
Greet kennende, speelde ze dit niet zonder bedoeling. Ze dacht altijd na over de muziek… Veel te snel was het stuk afgelopen: een lang aangehouden, steeds zachter wordend accoord.

Een aantal andere mensen waren ook blijven staan en een van de gemeenteleden riep naar boven: “Mooi gespeeld, mevrouw Zwart. Dank je wel!” Haar hoofd kwam achter het rugwerk tevoorschijn. “Merci. Dit is een heerlijk instrument om te bespe…” Verder kwam ze niet.
“Kéés! Ben je verdwaald?” Ik moest lachen. “Nee hoor. Ik moest even controleren of je wel op tijd was.” Een vinnig “Rotvent!” klonk. “Even de spullen opruimen hier, dan kom ik jou wel eens even wat over je familie vertellen, majoor!”
Even later roffelde ze op de trap naar beneden. “Wat doe jij hier, Kees?” “Lang verhaal Greet. Kan ik beter bij een bak koffie vertellen. Bij ons thuis. Of wacht Anita op je?” Ze wees naar de hal. “Volgens mij staat ze daar. En die bak koffie bij jou klinkt goed.”
Dat was snel geregeld. Ik stelde Greet en Anita voor aan de zussen en Nadia. “Achter mij aanrijden en bij ons koffie drinken dames. En met een kop thee in de hand vertelden de zussen en Nadia over de afgelopen week. Greet keek héél boos. “Hoe kún je?” Nadia haalde haar schouders op.
“Zo zitten ze nu eenmaal in elkaar, Greet. Als je je hele leven niets anders gehoord hebt…” Greet schudde haar hoofd. “Onzin. Je hebt zelf toch ook hersens?” Charlotte zei zachtjes: “Maar die werden op bepaalde momenten uitgezet en vervangen door religieuze indoctrinatie. Die hen goed uitkwam.”

Greet gromde en Anita legde een arm om haar heen. “Schat, kalm aan. Het heeft geen zin om je plaatsvervangend kwaad te maken…” Ze gaf Greet en snelle zoen en ik zag Margot kijken. Oké, de volgende shock-therapie… Nadia zag het ook.
“Greet… Zijn jullie…?” Ze maakte haar zin niet af en Greet grinnikte. “Nee, we zijn niet getrouwd. Dat komt volgend jaar pas.”
Nadia knikte. “Gefeliciteerd dan alvast. Jullie passen wel bij elkaar.” Anita knikte. “Al ruim zeven jaar.” En met een blik op de zussen: “We zullen ons beheersen, Nadia. Er zijn kleintjes bij.”
Joline proestte het uit en de zussen werden vuurrood. Greet boog zich naar voren. “Ja, meiden, wij zijn lesbisch. Hebben allebei nare ervaringen met een mannelijke bedpartner. Vrouwen zijn veel liever, zachter en kennen elkaars lichaam beter. Ongetwijfeld zullen jullie te horen hebben gekregen dat sex tussen twee vrouwen zondig is, maar wij denken daar héél anders over. Bovendien gaat het niet alleen om de sex, maar om de persoon van de ander.
Net als met een huwelijk tussen een man en een vrouw: als de sex goed is, maar de rest van het huwelijk waardeloos, is er geen sprake van een goed huwelijk. Zo, dat is er uit; laat nu jullie licht er maar eens op schijnen. Maar denk er goed aan: vanavond ligt deze donkerharige schoonheid tegen mij aan in ons bed. En niemand die dat kan verhinderen!”
En met een blik op mij: “Vul het verhaaltje zelf aan en kleur de plaatjes, Kees Jonkman!”
Ik schoot in de lach. “Dat heb ik al gedaan toen je te laat was voor de repetitie van een orgelconcert, recentelijk, Greet. Toen je bekende dat jullie samen nog even wilden... ahum… hoe zeg ik dat netjes? ‘Een middagslaapje wilden doen’ voor het repeteren, weet je nog?”
Nu was Greet aan de beurt om te blozen en Anita keek haar verwijtend aan. “Heb jij… Nou ja zeg… Trút!”
Joline kwam niet meer bij van het lachen...