Mini - 199

De zussen keken elkaar aan. "Greet, we zitten al in de sneltrein die 'socialiseren' heet." Margot lachte lief. "Jullie maken er meteen een TGV van. Enige consideratie alsjeblieft." Greet knikte. "Sorry Margot."
Nadia vulde aan: "Meiden, ik ben vijf jaar geleden op die trein gestapt. Ja, hij gaat hard en in de bochten ben je soms bang dat je er af vliegt, maar geloof me: het is de moeite waard. Ik heb ook hulp gehad: gemeenteleden van 'mijn' kerk. Zonder hen was ik de bocht uitgevlogen, om de beeldspraak maar even door te zetten."

We kletsten gezellig verder; Greet en Anita vertelden nog wat dingen over de kerk in Eindhoven. "Wij voelen er ons thuis. Iedereen wordt in zijn of haar waarde gelaten. Men oordeelt niet, maar houdt elkaar wel in de gaten. Op een positieve manier."
Greet boog zich voorover. "En dat is de verdienste van de huidige predikant en een paar ouderlingen. Ik zeg het niet gauw, maar... Prima heren." Ik trok een gezicht. "Aha... ik vroeg me al af waarom jij zo spaarzaam omgaat met complimenten, Greet." Ze keek me kort aan. "Jij mag helemaal niet klagen, Kees. Vergeleken met sommige andere leerlingen scoor jij best wel veel complimenten van mij."
"Arme andere kerels..." mompelde ik en Greet vulde kattig aan: "Ja. inclusief mijn lieve zwager. Die moet ik af en toe ook achter zijn vodden zitten. Overste of niet." Anita lachte. "Ja, daar weet ik alles van. En wie kan dan weer als uithuilbureau functioneren? Jawel... ondergetekende. Bedankt hoor, schat."

Greet keek me peilend aan. Ze broedde op iets, dat zag ik. “Zeg het maar, wachtmeester…” Ze kleurde even. “Kees… en Joline: Hoe vonden jullie het vanmorgen?” Joline antwoordde. “Greet, het is lang geleden dat ik in een kerk was. Behalve de laatste kerstnachtdienst dan. Ik ben van origine Katholiek, maar thuis deden we weinig aan 'kerkgang'; Pa en Ma waren meer van de praktijk. Omzien naar mensen die het nodig hebben.
Vanochtend was een warme deken. Ik heb lang niet alles begrepen van de preek en hij duurde ook erg lang, maar… het samen zingen, het samen zijn… Ik denk dat ik vaker ga komen.” Ik vulde haar aan. “Sommige liederen ken ik wel, die komen uit het Liedboek voor de kerken. Andere liedjes… nee. Komen uit de evangelische hoek en daar heb ik niet zoveel mee. Maar de sfeer in de kerk… Verademend.”
Greet keek ons aan. “Weet dat jullie welkom zijn.” Meteen gniffelde ze gemeen. “Wie weet vraag ik je nog wel eens om nog eens te spelen, meneer Jonkman…” Ik zuchtte. “Ja hoor, het weer zover. Je biedt een vinger aan en meteen rukt mevrouw Zwart je complete arm van je lijf…” “Arme kerel”, zei Anita. “Ik weet hoe het voelt, hoor. Geen medelijden.”
Ze keek op haar horloge. "Maar... Wij gaan er vandoor, mensen. Bedankt voor de koffie, het gebak en de gezelligheid." Greet keek de zussen aan. "Als jullie nog informatie over onze kerk willen hebben: laat maar horen." Charlotte knikte. "Dank jullie wel. Net als Joline zei: we voelden het vanochtend als een warm welkom."

Even later lieten Joline en ik Greet en Anita uit. "Houd die dames in de gaten Kees. Lieve meiden." "Niet alleen Kees", zei Joline. "Ik denk dat ik ze meer in de gaten kan houden. Sinds afgelopen vrijdag werken ze bij mij en gaan ze 's maandags samen met mij mee naar Utrecht. We studeren samen." Anita knikte langzaam. "Mooi Joline... Dan komt het goed." We wachtten tot ze in de lift stonden, daarna gingen we naar binnen.
"Wat een mooi stel!" was de eerste opmerking van Margot. Ik knikte. "Ja. Een mooi stel, inderdaad. Échte mensen. Willen jullie nog wat drinken?" Nadia schudde haar hoofd. "Nee. Iets eten zou wél lekker zijn. Het is bijna half twee en ik heb trek."

Even later was de tafel gedekt en stond ik in een pan groentesoep te roeren. Tijdens het eten kwam het gesprek op eventuele vervolgacties naar aanleiding van het incident van de avond ervoor. "Ik ga morgen even overleggen met mijn collega, dames." Nadia keek voor zich uit. "Die gaat een briefje schrijven naar jullie moeder; ze zullen jullie in de gelegenheid moeten stellen al jullie bezittingen op te halen. Verder zal ik voorstellen dat hij eist dat mijn broer, en niet Bongers Transport, jullie al het achterstallig salaris betaalt. En waarom mijn broer? Het zou me niets verwonderen als hij het bedrijf binnenkort failliet laat verklaren. En dan kunnen jullie naar je geld fluiten en hij kan vrolijk een doorstart maken onder een andere B.V. Nee, die ontsnappingsclausule gaan we hem niet geven. Hij zal moeten dokken."
Ze keek grimmig. "En daar komt nog een fors bedrag bij als schadeloosstelling voor jaren isolatie en mishandeling. En stelselmatige ondervoeding. Houdt hij zich daar niet aan, mag hij zich voor de rechter verantwoorden. Enfin, dat mag hij sowieso al vanwege huisvredebreuk bij mij en geweldpleging. Die politieagenten hebben daar genoeg 'wettig en overtuigend bewijs' van gezien en opgenomen in hun proces-verbaal."

Joline keek een beetje verontrust. "Pak je hem nu niet te hard aan, Nadia? Het blijft jouw broer en hun vader..." Nadia kneep haar ogen samen en schudde haar hoofd. "Dit gesodemieter moet afgelopen zijn, Joline. Sorry voor de term. Maar meneer mijn broer is tot nu toe overal goed mee weggekomen. Toen onze ouders overleden lieten zij een behoorlijke erfenis achter: 1,5 miljoen euro.
Hij wist met list en bedrog ruim 1 miljoen weg te sluizen in het bedrijf. Voor mij bleef 400.000 euro over. Oké, meer dan genoeg om mijn studie van te betalen en van te leven, maar in feite heeft hij me gewoon beroofd. En de rechter ging er in mee, 'vanwege bedrijfsbelangen', dus ik kon er niets meer aan doen, maar ik was woest.
Nee, meneer mijn broer hoeft niet op consideratie te rekenen van zijn zusje. Ik laat 'm compleet uitkleden door mijn collega. Die is daar bijzonder goed in."
“Hoe wil je die ondervoeding bewijzen, Nadia? We kunnen moeilijk foto’s maken van Lot en Margot in hun ondergoed…” “Heb ik al over nagedacht. Een arts moet hen onderzoeken.” Joline dacht na. “Dan doen we dat morgen. De eerste college’s zijn toch niet zo spannend. En als we pas later terecht kunnen… Nou, dan spijbelen we een dagje, meiden. Heeft Kees donderdagavond ten slotte ook gedaan, dan kunnen wij ook we een keertje.”

Charlotte keek toch een beetje benauwd. "En het bedrijf dan? Straks staan er 35 mensen op straat... En de chauffeurs zijn niet allemaal zoals pa, hoor..." Nadia schudde haar hoofd. "Bongers Transport was toch al achter de schermen bezig met een fusie? Nou, dan heeft de andere partij reden om het bedrijf voor een nette prijs over te nemen." Ze kneep even met haar ogen. "En dan zonder bruid voor de zoon van de eigenaar. Zal aanmerkelijk in de prijs schelen."
Joline schoot in de lach. "Ja. Want die eet je arm..." Ze wees op Charlotte. Die schepte net haar tweede soepkom vol, maar stopte daar meteen mee. "Ohhh... Sorry!" Ze wilde de soep terug in de pan kieperen, maar Joline hield haar arm vast. "Niks daarvan! Volscheppen die soepkom en eten! Anders krijgt Kees over een half jaar van dokter Alders op z'n donder! Weet je nog wat die zei: 'Over zes maanden zijn jullie tien kilo zwaarder!' En daar gaan wij voor zorgen, dames. En niet alleen met eten, maar met ingang van woensdag gaan jullie ook sporten bij DT." Ze lachte gemeen.
"Op woensdag bij Mariëtte bij de fitness. En op vrijdag onder leiding van mijn persoonlijke hardlooptrainer." Ze wees naar mij. "Ziet er best aardig uit, maar als trainer is hij een beul." Ze dacht even na. "En als jullie een beetje conditie hebben, kunnen jullie op de dinsdagavond mee naar de hardlooptraining hier in het bos. Kees coacht een hardloopgroepje van een man of tien. Een uurtje, op dinsdagavond. Daarna ben je gesloopt en wil je maar één ding: in een heet bad, daarna slapen."
Beide zussen keken wat benauwd. "Wij kunnen best aardig hardlopen, Joline. Deden we in de zomer 's avonds nog wel eens. Niet als het donker was." Ik vroeg: "En hoever liepen jullie dan?" Margot zei: "Een kilometer of tien. Een rondje Groot-Ammers - Nieuwpoort. De heenweg door de polder, de terugweg over de dijk. Genieten van het uitzicht op de Lek."
Ik keek verwonderd. "Mooi, meiden. Dan hebben jullie in ieder geval loopconditie. En hebben jullie sportspullen?" Joline keek beledigd. "Denk jij dat we eergisteren alleen maar sexy lingerie en leuke rokjes hebben uitgezocht, Kees Jonkman?" De zussen proestten het uit en Charlotte hikte: "Nou, Joline... de lingerie was in ieder geval wat ehhh... pikanter dan we gewend waren, hoor." Margot vulde aan: "Nou, de pasvorm is ook beter, Joline. Dit zit best lekker."
Ik slikte een gevatte opmerking in; je kunt ook té snel gaan. Maar Joline zag mijn gezicht en had me onmiddellijk door. Haar blik was duidelijk: mond dicht of een serieuze snauw krijgen. Dus boog ik me weer braaf over mijn soepkom. "Dus jullie gaan aanstaande dinsdag lekker meelopen, meiden?" Ze knikten. "Lijkt ons wel leuk, Joline." Ze knikte. "Dat is het ook. Het gezelschap is best gevarieerd: van goeie lopers tot lopers die nét hun conditie een beetje op orde hebben. Als jullie inderdaad regelmatig tien kilometer liepen, dames, slaan jullie in ieder geval geen flater."

Na het eten trokken de zussen zich terug in hun kamers, samen met Nadia. Joline en ik bleven op de bank zitten. "En nu verder, Kees?" Ik dacht even na. “Nadia is weer aardig opgeknapt; die wil morgen weer aan het werk, dus die moet ik even terugbrengen. Zal ik zó aan haar vragen. Dan neem ik een van de meiden wel weer mee. Morgen Nadia en haar collega hun gang laten gaan. Ik wil er niet fysiek bij betrokken worden, Jolien. Hooguit als de zussen hun spullen op gaan halen uit Groot Ammers. En daar huur ik dan wel een busje voor. Ik wil niet dat het nummerbord van mijn auto daar gezien wordt. Voor een paar knaken kun je op Internet zó opzoeken wie een bepaald nummerbord in bezit heeft.” En dan vraag ik Fred wel of hij ook meekomt.”
Joline gniffelde. “Ja, die houdt Ma Bongers wel onder de duim. En Pa ook wel, als hij thuis is.” Ik knikte. “We vragen het ze straks wel. Gun ze nu even tijd met elkaar. De zussen zullen vast heel veel met hun tante te bespreken hebben. Hoeven wij niet bij te zijn.
En nu gaat deze jongen even blazen. Ik zal het rustig aan doen en niet op vol vermogen, schat. Maar moet wél repeteren, anders krijg ik donderdag van Greet op m’n donder. Ik hoor het haar al zeggen…
‘Wát? Je hebt twee weken de tijd gekregen om dit stuk fatsoenlijk te spelen… majóór! En je bakt er geen hout van! Zeker weer de hele tijd liggen wippen met Jolientje? Het arme kind…’ Of zoiets.”

Joline schoot in de lach. “Gelukkig is Greet niet op de hoogte van het bestaan van Jolientje. Ze zou het lieve kind meteen onder haar lesbische hoede hebben genomen…” Ik pakte de bugel. “Nu maar even blazen, voor we nog meer onzin uitslaan, schat.” Even later stond ik rustig te spelen; Joline was druk in een studieboek bezig; regelmatig zag ik haar accentueerstift over de tekst glijden.
Na een uurtje kwamen de zussen en Nadia binnen. “Dat klinkt best goed, Kees! Ik heb atijd gedacht dat de bugel meer was voor fanfares en zo, maar jij speelt klassieke stukken.” Nadia knikte waarderend. “De bugel wordt ook in een klassiek orkest gewaardeerd om wat warmere klank, vergeleken met de trompet. De mogelijkheden zijn iets beperkter, maar het is een heerlijk instrument. Vind ik. En zeker déze bugel.”
Joline legde haar boek weg. “Vertel jij de geschiedenis van dit instrument maar, Kees. Dan zet ik ondertussen thee.” De dames keken nieuwsgierig. “Geschiedenis van dit instrument? Heb jij een bugel van een of andere ouwe componist of zo?” Ik schudde mijn hoofd. “Nee. Maar er zit wél een behoorlijke geschiedenis aan vast, dames…”

Ik ging zitten, de bugel op schoot. “Ik ben opgegroeid in een bijzonder muzikaal gezin. Mijn moeder speelt piano, mijn vader chello. Mijn zussen, die twee roodharige beauty’s, spelen allebei viool. En ik koos voor de bugel. Niet zo’n jankdoos, zoals ik de viool soms noemde. Enfin, ik ging op de muziekschool en kreeg daar zes jaar bugelles. Op m’n achttiende ging ik in dienst en de bugellessen stopten. Maar ondertussen kon ik aardig spelen. Bij mijn eerste uitzending, Bosnië, bleef de bugel thuis. En ik miste hem best wel; spelen vond ik een heerlijke uitlaatklep. Dus anderhalf jaar later, toen ik naar Afghanistan ging, ging mijn bugel mee. Als handbagage. Iedereen een laptoptas in de hand en ik een koffer met een bugel… ”
Beknopt vertelde ik het verhaal over de uitvaart van Peter, het concertje toen Joline de eerste keer in Amersfoort was en het verhaal van de bugel tijdens Sinterklaas. “Wauw… Dat is nogal een verhaal, Kees.” Nadia keek me aan.
“Ja”, zei Joline, die ondertussen een pot thee en kopjes op tafel had gezet, “en het verhaal is nog niet af. Een paar dagen voor Kerst vroeg Greet, bij wie Kees inmiddels les had genomen, of Kees wilde spelen tijdens de kerstnachtdienst. In dezelfde kerk als waar we vanmorgen waren. Kees sputterde wat tegen, maar uiteindelijk zegde hij toe dat hij wel wilde meespelen.
Toen belde ik, zonder dat Kees er vanaf wist, Chantal op of Karel en zij op kerstavond iets te doen hadden. En dat Kees zou spelen. En Chantal zei meteen: ‘Dan nodig ik Heleen Winkelman, de weduwe van de vorige eigenaar uit om mee te gaan. Kun jij aan Greet vragen of zij tijdens het repeteren ’s middags de muziek van Amazing Grace op de muziekstandaard zet?’ Zo gezegd, zo gedaan.
Maar Kees had ’s ochtends al door dat er iets was. En ik moest het vertellen. Enfin, ’s middags gaat Kees naar de kerk; oefenen. Chantal, Karel en Heleen kwamen hier en even later gingen wij ook naar kerk. En daar heeft hij ‘Amazing Grace’ voor ons gespeeld, samen met Greet op het orgel. En het laatste couplet werd gezongen door Wendy, de vriendin van een andere leerling van Greet.” “Met een dijk van een stem!” vulde ik aan.
“En tijdens de kerstnachtdienst was Heleen er ook, én Tony en Rob, de ouders van Joline, én mijn twee zussen en de broers van Joline. Het was een prachtdienst.”

Even was het stil en ik streelde de bugel even. Charlotte keek me aan. “Je had gisteren gelijk, Kees. Militairen zijn net mensen. Ook met gevoelens.” Joline knikte. “Inderdaad. Maar Kees laat z’n gevoelens pas zien als hij in vertrouwd gezelschap is. In andere gezelschappen is hij nogal teruggetrokken, type ‘Keep a stiff upper lip’.” Margot knikte. “Blij toe dat wij dan blijkbaar ‘vertrouwd gezelschap’ zijn.”
Ze giechelde ondeugend. “Zo’n ijzervreter lijkt me niks.” Ik keek haar aan. “Margootje… Neem een ander in het ootje! En nu thee dames, anders is die koud.” Ik schonk de thee in, Joline deelde chocolaatjes uit. Charlotte keek nog wat aarzelend. “Pakken Lotje. Wees maar niet bang dat je te dik wordt; in dit huis worden de calorieën er nogal agressief afgetraind!”
Nadia lachte. “Ik ving ook al zoiets op… Fitnessinstituut Jonkman?” Joline mopperde: “Met een persoonlijke fitnessbeul. Af en toe…” Ik grijnsde. “Toch lekker om tijdens een hardlooptraining dwars door het bos te raggen? En lekker afkoelen in een vijvertje?” Joline mopperde wat onverstaanbaars.
“Niks voor mij. Een stukje fietsen over nette fietspaden of wandelen: prima. Maar dwars door het bos raggen, no thank you.” Nadia keek smerig.

Even was het stil, toen vroeg ik: “Wat wil jij morgen doen, Nadia? Weer aan het werk, of…” Ze keek voor zich uit. “Ik moet gewoon weer aan het werk, Kees. Ik heb een paar cliënten waar ik gesprekken mee heb. Dus straks pak ik de trein richting Arnhem. Het slapen zal wel moeizaam gaan, maar aan de andere kant: er staat nu wel 24/7 een camera op m’n huis gericht. Da’s een veilig gevoel.” Joline giebelde. “Dus naakt zonnen kan nu even niet?” Nadia trok een wenkbrauw op. “Ik vraag me af of er ook maar iemand opgewonden wordt als ik naakt lig te zonnen, Joline. Maar ik heb het nog nooit geprobeerd…”
Nu was het mijn beurt om Joline kort aan te kijken. En ze begreep me meteen. “Sorry Nadia. Geen goeie grap. Maar jij wordt netjes thuisgebracht door Kees en een van de meiden. Ja, dat kost een uurtje rijden, maar dan weten we zeker dat jouw huis veilig is.”
Nadia keek verrast. “Ben je gek… Niet op je vrije zondagavond, Kees.” “Niet miepen mevrouw. Ik wil zeker weten dat het daar ‘safe’ is. Ik breng je weg, samen met een van de meiden.” Ze gaf toe. “Oké. Wel zo prettig. Dank je wel. Wanneer wil je weg?” “Na het avondeten. Jij eet gewoon warm met ons mee, anders moet je in Arnhem nog wat kroketten uit de muur eten of naar de brrrr… Mc Donalds. Wil ik niet op m’n geweten hebben.”
Ze lachte. “Beiden gaat niet gebeuren. Tenminste: niet op zondag.” Rustig ging de middag verder voorbij: wat kletsen, een zacht muziekje, de zussen gingen nog wat studeren in Joline’s boeken. En rond vijf uur begon ik met het eten: rösti met spuitjes en een gehaktbal. Bitterkoekjespudding toe. Dat ging er goed in. Ook de zussen aten normale porties.

Na het eten trokken Nadia, Charlotte en Margot zich even terug in de slaapkamer van de meiden. “Even familie-overleg, Joline!” Die reageerde met een sip gezicht. “Jaja… ‘toevallig’ vlak voordat we met de afwas beginnen. Fijne logé’s zijn jullie!” “Duurt hooguit tien minuten! Daarna helpen we wel met de afwas!” “Niks ervan. Over een kwartier vertrekt de taxi richting Arnhem. Te laat is lopen. En wie van de zussen gaat mee?” Margot stak een hand op. “Ik dit keer, Kees. Lot is gisteravond mee gegaan.” Ik knikte. “Oké. Ik zie jullie zo wel.”

Ze gingen de slaapkamer in en ik trok Joline naar me toe. “Hé lekker ding… Even zoenen. Nu kan het even.” Ze zoende me innig. Toen we elkaar weer in de ogen keken, zei ze: “Die redden het wel, Kees. Ook Nadia. Sterke vrouw.” Ik knikte. “Dat denk ik ook wel. Probeer jij Charlotte een beetje uit te horen over haar moeder en de verhoudingen thuis? Ik vraag aan Margot wel wie de vriendjes van pa Bongers zijn. Even proberen een duidelijk beeld te krijgen van deze tegenstanders.” Ze knikte en een lange zoen volgde.
Toen duwde ze me weg. “Stoppen, vrijer. Anders sta jij met een stijve en ik met een doorlekkende panty als die drie uit hun slaapkamer komen. Gaan we niet willen.” En met lachje vervolgde ze: “Shocktherapie is soms prima, maar met mate. Anders gaat het fout.”
Drie minuten later kwam Nadia met haar weekendtas de slaapkamer uit, gevolgd door de twee zussen. “Ik ben zover, Kees.” “Mooi, dame.” Ik gaf Joline een zoen. “Tot straks.” “Voorzichtig rijden, Kees.” Nadia sloeg haar armen om Joline heen. “Dank je wel dat ik hier even kon ontspannen, Jo. En dank voor jullie hulp!” “Kleinigheid, Nadia. Zorg jij op jouw vakgebied maar voor je nichten.” Ze knikte. “Zeker weten! Tot ziens!”

Even later reden we de snelweg op; Nadia en Margot zachtjes pratend achterin. In Arnhem opende Nadia de poort. Ze stapte weer in en vrijwel onmiddellijk ging haar telefoon af. “Hallo Chris… Ja, ik ben het. Met de auto van vrienden. We kijken even het huis na en dan vertrekt hij weer…. Ja, het is goed met me, hoor. Even kunnen ontspannen. Ik zie je morgen, en bedankt voor je oplettendheid!” Ze keek op. “Mijn baas. Kreeg een alarm dat de poort open werd gemaakt, keek op de camera en zag een vreemde auto.” Ik knikte waarderend. “Die is bij de pinken…”
We reden de oprit af tot aan haar huis. Toen we uitstapten keek ik rond: geen camera te zien. Nadia wees. “In die boom, op zeven meter hoogte. En die bij de poort hangt net zo hoog.Knappe jongen die er in klimt en de camera's uitschakelt.” Dat klopte wel; het ding was sowieso nauwelijks te zien, maar de stam van de boom was glad en zonder zijtakken. Nadia deed de deur open. “Koffie?” Ik knikte en haar koffiecomputer begon weer herrie te maken. Eerst laag grommen, dan gepruttel van kokend water en vervolgens gesis van de stoom die de melk heet maakte. En even later stonden er twee koffie voor ons. Margot dronk melk.
“Mag ik zo even rondkijken naar eventuele zwakke plekken in je beveiliging, Nadia?” Ze knikte. “Goed. Heb ik nooit gedaan; ik dacht dat het hek rond de villa en de bordjes ‘videobewaking’ wel voldoende waren…” Met de koffie op liep ik even rond.
Voordeur: stevig, massief hout. Zonder glas.
De kleine ramen aan de voorzijde van het huis waren dubbel uitgevoerd en voorzien van houten luiken aan de buitenzijde. “Die moet je ’s nachts maar sluiten. Scheelt ook warmte in de winter.” Nadia lachte. “Tot nu toe gebruikte ik ze ook voor de warmte, maar dan in de zomer. Overdag de luiken dicht; als ik dan ’s avonds thuis kwam was het hier heerlijk koel. En dat zonder airco.”
Slaapkamerdeur: nu vol spleten van het hakmes en deuken van de schoenen van Pa Bongers. “Die laat ik meteen vervangen! Wil ik geen dag tegen aan kijken!”
“Mag ik even in je slaapkamer kijken?” Nadia knikte en zei ondeugend: “Jawel hoor. Mijn sexy lingerie heb ik netjes opgeborgen.” Margot schoot in de lach en ik moest ook grinniken. “Gelukkig.” In haar slaapkamer bevonden zich twee halfronde raampjes op twee meter hoogte.
“Dit was vroeger een paardenbox, net als de badkamer hiernaast. Weinig last van lawaai, want de muren zijn dik. En in de zomer ook lekker koel.” Ik keek kort rond; hier weinig veiligheidsrisico’s. “Oké mevrouw… ik zie weinig gaten in je verdediging, op eentje na. Het lijkt me een goed plan als jij hier ook een monitor hebt waarmee je de poort én de voorkant van je eigen huis in de gaten kan houden. Dan ben je in het weekend ook veilig. Want alleen een audio-verbinding met de poort is, zoals je gemerkt hebt, een te groot risico.”
Nadia zuchtte. “Dat was me aangeboden Kees, maar ik wilde het niet. Enfin… da’s een technische kwestie. Als het me geen tienduizenden euro’s kost…” Ik schudde mijn hoofd. “Nee. Een monitor en een verbinding met de computer die die camera’s aanstuurt.
Liefst via een kabel, want Wifi kan gestoord en onderschept worden. Maar daar weet een maatje van mij veel meer van. Ga ik morgen bij informeren. En anders kun jij het ook doen; bij de firma die dit systeem heeft aangelegd. Via je baas. En nu gaan we er vandoor. Deze kleine meid…” ik wees op Margot “…moet op tijd naar bed; morgen weer naar school!” Ze grinnikte en omhelsde Nadia. “Dag lieve tante! Lekker slapen straks!” Ze knuffelden even, toen gaf Nadia mij een hand. “Dank je wel, Kees. Doe je de groeten aan je lieve vriendin?” “Zal ik doen, meester Bongers. Lekker slapen; als er wat is: gewoon bellen. Overdag of midden in de nacht: maakt niet uit.”
Ze lachte zachtjes. “Meester Bongers… Zeker, Ingenieur Jonkman! Of wil je liever met ‘majoor’ aangesproken worden?” Ik lachte.”Doe maar gewoon ‘Kees’. Daar reageer ik het snelst op. Tot ziens!” Margot en ik stapten in.

Het buitenhek ging voor ons open en sloot zich weer achter ons. “Zo, Kees… Die is weer thuis. Ik hoop dat ze vannacht goed slaapt.” “Dat hoop ik ook, Margot. Maar nu liever even niet kletsen; ik rij in de stad. Alle aandacht nodig voor het verkeer. Op de snelweg mag je los gaan, oké?” Ze knikte gehoorzaam. Via de A325 en de A15 reden we de A50 op. Maar tot ver in Brabant bleef het stil naast me.

Oké, dan zelf maar de aanval openen. “Margot… Nadia had het er over dat jullie pa veel vrienden had. Zitten daar lui bij waar jullie bang voor zijn?” Ze dacht lang na. “Ja. Niet zozeer fysiek, maar wel door hun invloed. Zakenpartners. Die op hun beurt weer vrienden hebben die er niet voor terugdeinzen om mensen onder druk te zetten of, als dat geen succes heeft, geweld te gebruiken.”
“Kun je die straks op een lijstje zetten? Ik wil graag weten wie mijn potentiële vijanden zijn. Want als jouw pa vrijgelaten wordt, kun je er donder op zeggen dat hij een zoekactie op touw zet.” Ze keek paniekerig. “Ja, maar… Hij zit nu toch in de gevangenis?” Ik schudde mijn hoofd. “Nee. Hij zit nu in een politiecel. En, afhankelijk van hoe snel het onderzoek gaat, wordt hij een dezer dagen vrijgelaten en kan hij naar huis. En dan begint zijn zoekactie. Hij heeft jullie blijkbaar hard nodig.”
Ze knikte. “Zeker weten. Zonder ons dondert de hele financiële administratie in elkaar.” Ze giechelde. “Lot en ik hebben de wachtwoorden van het systeem wat de facturen opmaakt. Die moesten we elke maand veranderen en dat hebben we vorige week woensdagavond gedaan. We moesten die ook aan de planner geven, maar hé, wat vervelend: dat zijn we vergeten. Sinds donderdag is er dus geen factuur de deur uitgegaan.”

Ik knikte langzaam. “Aha… Nu begrijp ik de reactie van jullie ma wat meer… Paniek in de tent, want geen facturen staat gelijk aan: geen geld.” Ze knikte geniepig. “Ik heb me een beetje in jullie vergist, Margot. Jullie lijken oh zo onschuldig, maar stiekem zijn jullie een stelletje gehaaide meiden.” Ze giechelde. “Kees, we mogen dan wellicht wat wereldvreemd overkomen, maar we zijn niet dom. We zijn allebei Bachelor en een aardig eindje op weg naar onze Master, hoor. Net als jouw lieve vriendin.”
Ik gromde. “Praat me er niet van. Joline heeft soms eerder in de gaten waar ik over denk dan ik zelf… Maar goed: volgende vraag. Is er iemand binnen het bedrijf die jullie absoluut vertrouwen?” Uit een ooghoek zag ik haar langzaam knikken.
“Ja. John. De chauffeur die ons brood en kroketten gaf en waarmee we naar Gorinchem zijn gereden.” Ik schrok even. “Waar heeft hij jullie afgezet?” “Op de parkeerplaats van de Mc Donalds. Hoezo?” Ik slaakte een zucht. “Mooi. Dan weet zelfs hij niet waar…”
Ze schudde haar hoofd. “Nee. Hij vroeg het wel, maar Lot zei: ‘Beter dat je het niet weet, John.’ Maar ik heb wél zijn telefoonnummer. Voor het geval dát.” “En heeft hij jullie telefoonnummers?” Ze knikte. “Die van mij. Maar hij heeft me nog niet gebeld.” Ik dacht even na. “Is zijn telefoon van het bedrijf of van hemzelf?”
Margot snoof. “Van hem zelf. Bongers Transport gaat écht geen telefoons voor zijn medewerkers kopen, hoor.” “In dit geval is dat prima, Margot. Dan kan het bedrijf ook geen inzage hebben in de telefoongegevens. Vertel eens: is hij ook lid van de Jehova’s Getuigen?” Ze schoot in de lach. “Hahaha… Ik zie het voor me.. John in een Koninkrijkszaal… Met z’n tattoo’s… Nee dus.”
Ik knikte. “Prima. Kun je hem straks eens bellen? Tenminste… als je dat wilt?” Ze knikte. “En wat moet ik dan zeggen?” “Nou ten eerste dat het goed met jullie gaat… Als hij zo’n betrouwbare gast is, zal hij dat wel willen weten. En vraag of hij nog informatie krijgt als hij morgen aan het werk gaat. Ik wil weten wat er daar gebeurd.” Ze knikte. "Als laatste: wat willen jullie persé meenemen uit jullie ouderlijk huis, Margot?" Ze dacht even na. "Onze studieboeken. En onze laptops. Daar staat heel veel studiemateriaal op. De kleren: Nee. Die gaan we nooit meer dragen. En twee vaasjes. Ooit gekregen van onze oma van moeders kant. Een schat van een vrouw en veel te jong overleden. De rest... Zoveel was er niet te vinden op onze kamers en wát er stond was 'verantwoord' oftewel ademde de sfeer van de Beweging." Ze keek strak en ademde snel in en uit. "En die sfeer wil ik nooit meer om me heen voelen. Een ijsbeer zou het nog koud krijgen." Ik knikte. "Studieboeken, laptops en twee vaasjes. Gelukkig geen verhuiswagen vol, dus. Dat is makkelijk, Margot."

Ondertussen reden we al bij Son. “Nog een kwartiertje, dan zijn we thuis, dame. En dan is het … Bijna negen uur. Nog een half uurtje kletsen, en dan gaan Joline en ik richting bed. Morgen is het weer vroeg dag.” Ze knikte. “En morgen gaan wij naar de dokter, heeft Joline gezegd. Een algehele medische check-up. Utrecht moet het maar een dagje zonder ons doen.”
“Zozo… De dames gaan de beest uithangen? En wie moet er weer keihard aan het werk? Jawel… Ondergetekende. En bovendien moet ik ook nog jokken tegen Theo. Want die denkt dat Joline en jullie keihard zitten te blokken in de collegezalen in Utrecht, maar ondertussen lopen jullie gewoon te flierefluiten in Veldhoven… Ik vind het niet kunnen!”
Ze lachte me uit. Toen we de garage inreden zei Margot: “Blij dat ik mee mocht, Kees. Het was gezellig. We gaan John zo even bellen.” “Fijn, dame. Daar doen we het voor. En nou naar boven. En nee, geen lift, we gaan met de trap. Ik wil je conditie wel eens weten. Húp!”
Ze keek me aan. “Trap? Al die verdiepingen?” Ik knikte. “Ja. Een van mijn bijbaantjes is fitnessbeul, en dat zul je weten ook. En in één streep. Stilstaan is niet goed. En niet goed is opnieuw. Lópen!”

Ze sprintte de trap op. Drie treden tegelijk en al gauw was ze me zo’n 10 treden voor. En dat bleef zo tot de zevende verdieping, daar kakte haar tempo wat in en trok ik bij. Maar ze bleef gaan… Keurig. En op de bovenste verdieping keek ze hijgend om.
“Waar bleef… je nou? Ik… sta hier al een… paar minuten te blauwbekken!” Ik tikte op haar neus. “Jij jokt, juffrouw. Maar je… tempo is prima. Dinsdagavond ga ik… jullie eens écht afbeulen.”
Hijgend liepen we naar binnen en Charlotte sprong geschrokken op. “Wat hebben jullie…” Margot plofte op de bank. “Oh, niks… Zijn even… naar boven gelopen… in plaats van met de lift. Lekker… duurzaam en zo.”
Joline keek me verwijtend aan en ik knikte. “Ja. En ze deed… het beter dan Marion. Deze dame… heeft wel conditie.” “En die… van mij… is minder… dan van Lot…”
Joline snoof. “Vind je het gek? Jullie hoeven vrijwel niks mee te sjouwen qua gewicht. Als je de wind mee hebt lopen jullie sneller dan Yusain Bolt, denk ik.” Ik zoende op haar neus. “Hoi schat. Ik heb óók die trappen… opgerend, hoor. Waar blijft… mijn complimentje?”
“Kom maar halen als we vanavond in bed liggen, lover.” Ik trok een wenkbrauw op, maar Joline lachte. “Lot en ik hebben vanavond een goed en openhartig gesprek gehad. Iets over ‘de liefde vieren’ in plaats van ‘zorgen voor nageslacht en verder de handjes boven de dekens houden’.
Charlotte keek me aan. “Ik heb veel geleerd, Kees.” “Dan mag je… dat mij… vanavond leren, Lot” hijgde Margot nog na. “Ik heet geen Greet en jij geen Anita, zus. Kom, we gaan John even bellen en dan slapen. Morgen is het weer vroeg dag en we moeten naar de dokter.” Ze wensten ons welterusten en verdwenen.

“Zo… En ik heb gezorgd dat Nadia veilig kan slapen. En dat ga ik zo ook doen… Na een borrel.” Joline keek afkeurend. “Niks borrel, vriendje. Het is zondagavond; morgen moet je weer voluit aan de bak. Kom, mee met je freule, wij gaan ook naar bed.”
In de slaapkamer keek ik haar aan. “Jij hebt een openhartig gesprek gehad met Lot? Vertel eens?” “Eerst uitkleden en tanden poetsen, lekkere vent. In bed vertel ik het wel.” Vijf minuten later lag Joline lekker naast me.
“Kees… Die meiden zijn opgevoed met de leer dat sex voor het huwelijk zonde is, sex voor het plezier zonde is, sexy lingerie zonde is, kortom: alles wat er niet direct op gericht is om kinderen te verwekken zonde is. En homosexualiteit is helemaal zonde en een vreselijke ziekte. Ik had vanmiddag de neiging om een aantal keren keihard te vloeken, Kees. Hoe kun je…”
Ik legde een hand op haar buik. “Niet doen, schat. Negatieve energie. Heb je niks aan. Aan ons de taak om die meiden een beetje van leven te laten genieten. En dat gaat lukken, zeker weten. Ze zijn niet dom.” Een hummetje klonk naast me. “En morgen gaan we naar de dokter. Vanmiddag via de mail een afspraak gemaakt; we kunnen om half tien terecht.”
“Vraag dan meteen of de dokter contact wil opnemen met dokter Alders in Amersfoort, schat. Dan kunnen die twee even kletsen. Komt ten goede aan de meiden.” Weer een bevestigend hummetje.
“Zullen wij eens even zondigen, Jolientje?” Het was even stil. “Nee, Kees. We gaan lekker slapen. Geen zin. Want dan lig ik steeds te denken…” Ze rolde naar me toe en even later voelde ik haar snikken. Ik streelde haar zachtjes en even later hoorde ik: “Dan lig ik alleen maar te denken aan mensen die dit veroordelen en er schande van spreken… Wordt geen leuk vrijpartijtje, lieve Kees. Dat wil ik je niet aandoen. Sorry.”
Ik streelde haar haren. “Geeft niet, Joline. Ik wil graag met je vrijen, maar alleen als jij het ook wil.” En ondanks alles moest ik even later grinniken en hoorde ik: “Ja, zeg het maar… Wat voor smerigs zit jij nu weer te bedenken?”
“Over een paar weken zijn we getrouwd, liefje. Dan voldoen we aan alle regels en geboden, kan er niemand schande van spreken en vrijen we overal en op elk moment dat we willen. En als er iemand iets van vindt, zeggen we dat we bezig zijn om voor nageslacht te zorgen, oké?”
Joline kwam overeind en ik voélde haar ogen bijna.
IJzig zei ze: “Dus dan moeten we maar niets zeggen over de pil, die ik al een aantal jaren slik? Want als men dat hoort, vervallen we meteen weer in de categorie ‘verdoemden’. Is dát wat je wilt, Kees Jonkman?” Ik kreeg een stomp.
“Het bed achter in de camper bestaat in feite uit twee bedden, Kees. Met een plank er tussen kun je er één bed van maken. Die plank ligt er, sinds dat Pa en Ma de camper kochten, standaard in. Maar als jij zo doorgaat, haal ik die plank de dag na onze bruiloft er uit. Dan zijn er twee vrij smalle bedjes achter in de camper. Zelfs voor ons onvoldoende op samen in te slapen, denk daar goed aan!”
Ik trok haar naar me toe. “Dan leg ik je op het zachte mos in een van de Noorse bossen, schatje. Pil of geen pil, zonde of niet.” Ik trok haar omlaag en kuste haar. “En nu slapen, maffe meid.” Ze gaf me een lange zoen terug. “Jij ook, Kees. Niet liggen piekeren, oké?”

“Oké… Welterusten Jolientje, slaap lekker Balou.” “Ik sliep al toen jullie binnen kwamen, idioten”, antwoordde de bromstem van Balou. “Mooi, Beer. Ga daar dan maar mee door.” Joline lachte zachtjes.
Ondanks de waarschuwing van Joline lag ik nog een tijd wakker. Doodstil, om haar niet te verontrusten. Wat zou Pa Bongers doen als hij vrij kwam? Hadden we nergens onbedoeld gegevens achter gelaten? Een fout gemaakt? Was Nadia écht veilig? En hoe kregen we de bezittingen van de zussen op een veilige manier in Veldhoven? Vragen, vragen, vragen…