Mini - 207

Half zes… En de wekker begon lawaai te maken. Ik zwaaide m’n benen uit bed en ging richting toilet. Toen ik terug kwam klonk er een nogal slaperig: “Zó… Jij hebt er zin in…” vanaf de andere bedhelft. “Yes. De laatste volledige werkweek bij DT als vrijgezel! Moet je van genieten!”
Een sarcastische brom volgde. “Volgens mij ben jij al bijna een jaar vrijgezel meer, meneertje. Je bent de lijfeigene van de Blonde Feeks van Gorinchem, denk daar goed aan.” Ik liet me op bed ploffen en greep onder het dekbed. “Dat is dan wel wederzijds, lieve feeks. En dat houdt dan in dat ik uw heerlijke lijf als het mijne mag beschouwen, denk daar goed aan!”
“Laat me los, engerd!”, gilde Joline. “Je hebt kouwe jatten!” “Als jij begint over lijfeigene dan krijg je dat, lekker ding.” Ik keek haar even aan. “Gisteren was het heerlijk, schat. Dat wil ik, voordat ik vertrek, nog even zeggen.” Twee mooie blauwe ogen keken terug. “Lief, Kees. En ik heb ook genoten. Mag je vaker doen.” Een flauw glimlachje verscheen op haar mond. “Alleen niet op een of ander Noors rotsblok.”
Ik zuchtte. “Saai hoor, telkens weer dat bedje in de camper. Dat heb ik ondertussen wel gezien.” Joline trok me naar zich toe. “Dat zal best. Maar ík lig er straks op. En dan als degelijk getrouwde en wellustige vrouw. Jouw vrouw, Kees.” Ze zoende me. “En nou eruit, aankleden. En vergeet je tas met sportkleren niet. Je moet de handel weer afbeulen.” Ik knikte. “Ja. Jammer dat er geen militair oefenterrein in de buurt van Gorinchem ligt.”

Joline stond ook op. “Ik denk dat een aantal collega’s daar wel blij mee zijn, fitnessbeul. Ik ben nog steeds stijf.” Ik keek spijtig. “Ik niet. Maar dat kan plaatselijk héél snel veran…” Verder kwam ik niet. “Dat dacht ik al!” klonk het snijdend. “Je houdt je hormonen maar eens een keertje in bedwang, Kees.”
Grinnikend kleedde ik me aan en maakte het ontbijt klaar. De zussen kwamen een later ook de kamer binnen. “Goedemorgen dames! Mag ik u uitnodigen om in mijn charmante gezelschap een ontbijtje te nuttigen?” De blik van Margot gleed over me heen.
“Charmant? Zó charmant vind ik het allemaal niet hoor. Zwarte schoenen die wel eens een poetsbeurt kunnen gebruiken, een nogal verbleekte spijkerbroek, een overhemd met nogal wat kreukels, een legergroene trui er overheen… Lot, wat vind jij?” Charlotte keek me aan. “Och… Er zit wel een leuk koppie op. En ik vraag me af of deze zogenaamd charmante jongeman wel een fatsoenlijk stukje kan hardlopen…”

Ik draaide me om. “Omhooggevallen tutjes! Wie lagen er gisteravond op apegapen en moesten door mijn schatje gemasseerd worden omdat hun kuiten op slot zaten? Volgens mij waren dat Margot en Charlotte. En nu een grote mond hebben? Ik ga Joline vragen of ze jullie in de lunchpauze rond de campus van Utrecht jaagt!” “Jolientje kijkt wel link uit”, klonk het uit de slaapkamer. “Jolientje zit met deze dames vanmiddag lekker in het restaurant van de universiteit. Met voor ons een lekkere portie kibbeling.”
Margot giebelde. “Zo. Nu hoor je het ook eens van een ander wat voor zwaar leven wij studentes hebben. Ga jij maar lekker rennen met het werkvolk van DT. Is wel eens goed voor hen. Zitten toch al teveel op hun achterwerk.” Ik gromde. “Ik zal het doorgeven aan ene van Laar. Dan krijgen jullie vrijdag ernstig spijt van deze attitude, mevrouwen. En nu eten! Jullie hebben misschien een soepel schema vandaag, maar ondergetekende niet.”

Tijdens het eten vroeg Joline: “Vandaag nog bijzonderheden, Kees?” Ik dacht even na. “Ja. Niet zo zeer vor mij, maar wel voor Rob. Vandaag komen die collega’s van hem een dagje sfeer snuiven. Je weet wel: een marine-officier en een 2e machinist op een passagiersschip. Ben benieuwd.” Margot snoof. “Nee hé… Nóg meer lui van Defensie? Straks staan we de vlag nog te hijsen op het dak.” We grinnikten. “Ik zal vandaag eens even informeren bij het politiebureau of er wat mensen zijn opgepakt, dames. Ik denk dat jullie dan wat geruster slapen, of niet?” Twee hoofden knikten.
“We zijn nog steeds wat huiverig, Kees.” Joline keek grimmig en ik wees naar haar. “Zie hier de blonde feeks uit Gorinchem…” Joline keek me strak aan. “Als er lui aan mijn vriendinnen komen, zijn ze nog niet jarig, Kees. Ik speel weliswaar geen rugby, maar…” Ik gaf haar een luchtkusje. “That’s my girl.”
Joline giechelde. “En… als ik hard om hulp ga gillen, zullen er genoeg kerels zijn die me komen helpen, hoor. En anders gebruik ik wat trucjes…” Ze trok haar rokje iets op. “Ja, dat helpt vast, schat.” Ik grinnikte.
“En nu moet ondergetekende als de wiedeweerga naar Gorinchem, anders kom ik te laat. En kan ik dat mooie maatkostuum voor m’n bruiloft wel op mijn buik schrijven.” In de gang nam ik afscheid van Joline. “Pas goed op die twee, schat.” Ze knikte. “Ik laat ze geen moment uit het oog, Kees.” Een zoen volgde, en toen vertrok ik.

In Gorinchem, bij de koffieautomaat kletste ik met de andere leden van de Piraten. En vroeg aan Rob: “Hoe laat komen die twee voormalig studiegenoten van jou?” “Rond tien uur, Kees.” Hij grijnsde gemeen. “En ja, ze hebben sportkleren bij zich.” “Dat méén je niet? Serieus?” Hij knikte. “Ze vonden het wel een stunt. Allebei. ‘Dan kan ik je er eens uitlopen, Rob’, zei Eric over de telefoon. We liepen op Terschelling vaak samen, en meestal klopte ik hem wel. En Frank, onze cruise-machinist klonk niet zo vrolijk, maar goed: ook hij loopt ook mee.”
De bespreking bij de piraten ging vlot. Wel besteedde ik veel aandacht aan de planning voor de komende weken. “Vanaf volgende week donderdag ben ik drie-en-een-halve week uit de roulatie, heren. En dan moet Henk er wel van op aan kunnen dat de zaken soepel lopen.”
“Waarschijnlijk ben je de week erna ook nog uit de roulatie, Kees.” Henry keek me gemeen aan. “Als ik Joline zo inschat…”
“Bemoei jij je nou maar met die kleine dondersteen, Henry. Heb je je handen vol aan. Hoe is het trouwens met háár studie? Mag ze al verdedigen?” Henry knikte. “Tweede week van Juli. Haar prof is lovend over haar. Dus daarna wéér een feestje.” Hij grinnikte. “En de week daarna mag de kersverse Meester in de Rechten zich even omvormen tot voorvrouw op een bouwplaats…”
“Gaat haar wel lukken, maat”, zei Rob droogjes. “En wij helpen jou met jullie hut, reken daar maar op!” Wat mij aan het denken bracht… Ik wilde stiekem een paar dagen verlof voor de piraten regelen om Henry en Angelique te helpen… Straks even een onderonsje met Theo regelen.
En om negen uur ging ik weer aan m’n eigen werk; morgen moest ik bij dat metaalbedrijf de plannen presenteren; afhankelijk daarvan kreeg DT de opdracht. Geen megagrote klus, maar wel een mogelijke opening richting de metaalsector. Daarna had ik, tot na onze huwelijkreis, geen ‘eigen’ projecten meer. Best wel gek, maar wel beter. Henk had hierop gestaan. “Anders zit jij in Zweden, krijg ik lastige vragen en moeten we jullie storen. Gaan we niet doen!”

Om tien uur klonk een tik op mijin deur en Rob keek om het hoekje. “Heb je even, Kees?” Twee man stonden achter hem. “Mag ik je voorstellen aan Eric en Frank? Eric gaat nog door het leven als salonofficier op zo’n cruiseboot, Frank is 2e machinist op Zr. Ms. Johann de Witt. Heren, dit is Kees Jonkman, teamleider van de Piraten.” We schudden handen.
“Hebben jullie al koffie gehad?” Ze schudden hun hoofden Frank wees op Rob. “Van hem zeker? Nee dank je wel. Ik ga liever gewoon dood.” Ik moest lachen. “Kom maar mee naar de groepsruimte, dan kunnen jullie meteen met de rest kennismaken en laat ik een van de collega’s voor jullie een normaal bakje halen.” We liepen de groepsruimte in en na het handjes schudden zat iedereen met een beker koffie voor zich.
Rob deed het woord, vertelde wat de werkzaamheden inhielden en waar we tegen aan liepen. Hij besloot met: “… en we lopen dus een beetje knijp. Helemaal op puur nautisch gebied. Kijk, die offshore-dingen, dat kan elke boerenlul wel. Maar als het gaat om scheepskennis hebben we meer specialisten nodig. Lui die uit ervaringen weten hoe de vetput er uit ziet.
En daarvoor had ik jullie op het oog. De vraag is alleen of jullie dat zien zitten. Voordelen: je werkt in een goed team, het werk is afwisselend, je gaat regelmatig de zee op voor een proefvaart of en systeemtest, maar je bent niet twee maanden van huis. Nadelen: het salaris is lager, je krijgt geen vaartoelage, geen luxieuze etentjes met de captains of industry meer, maar een broodje kaas wat je vanochtend zelf hebt klaargemaakt, een slavendrijver als chef en nog wat kleine dingetjes voor tussen de middag die ik vergeten ben.”

Rob grinnikte en de rest van de Piraten ook. “Fijne samenvatting, Rob. Zo krijgen we er nooit lui bij. Bedankt, maat.” Henry keek fronsend. Na nog wat geklets over en weer ging Rob met de potentiële collega’s achter zijn computer zitten en wat projecten bekijken. De rest en ik ook dus, ging aan het werk. Om kwart voor twaalf even omkleden en om twaalf uur stonden er zo’n 20 mensen buiten in sportkleding.
Ik hield appel en vervolgde met: “Goed lui, we gaan even een stukje rennen. Het is mooi weer voor, dus… Drie kilometer slechts en de maximale tijd is 15 minuten. Ik ren achteraan met stopwatch en ik ben exact na 15 minuten binnen. Iedereen die achter me loopt is te laat. En ook mijn motto is: ‘Niet goed is opnieuw’, dus… Rustige dribbel naar het startpunt!” Fred keek me aan. “Je hebt dus geen veegploeg nodig, Kees?” Ik schudde mijn hoofd. “Ik ben de veegploeg, makker.” Hij grijnsde. “Mooi. Dan kan ik het eens rustig aan doen, vandaag.”
Op het startpunt verzamelde ik iedereen nog even. “Dankzij een opmerking van Fred heb ik de tijd maar even bijgesteld. Jullie maximale tijd is nu 14 minuten… En die gaat nú in!” Ik drukte de stopwatch in en begon te lopen. Terwijl de meute me passeerde hoorde ik nogal wat gemopper. En Fred was mikpunt. Mooi, dan was ik het ten minste niet…
Na 6 minuut en 40 seconden was ik weer op het startpunt en begon ik aan het tweede rondje van 1500 meter. Iets rustiger aan nu. Iedereen liep nog voor me, ook de twee sollicitanten. Mooi. En vijftig meter voor de eindstreep hield ik halt. Ik had op het laatste stuk twee dames en één heer ingehaald: Erika, Marion en André. Erika liep zwaar te puffen, Marion hinkte een beetje. André ondersteunde haar. Maar alle drie waren ze op tijd binnen!

Op exact 14 minuten liep ik de ‘eindstreep’ over. “Goed mensen netjes gedaan! Marion, wat is met jou aan de hand?” “Gestruikeld. Enkel doet pijn. Gelukkig had ik een lieve vent bij me.” Ze lachte naar André. “Straks even naar laten kijken, Marion. Ik wil geen blessures, ander kun je niet de dansvloer op tijdens de bruiloft. Oké lui… Rustig aan richting DT, douchen, lunchen. Dank jullie wel voor je zweet!”
We dribbelden kalm aan terug. Na het douchen verzamelden we in de groepsruimte. Marion hinkte een beetje. “Nog steeds last, Marion?” Ze knikte. “Enkel is wat dik.” Ze trok haar pumps uit en zette haar voeten naast elkaar. Haar ene enkel was inderdaad wat dikker dan de ander. “André, kun jij bij Anneke een paar ijscompressen halen? Ze hebben die standaard in hun koelkastje liggen. Marion, zo meteen je voet in een plastic zak wikkelen, dan doe ik daar een paar ijscompressen omheen. Een half uurtje koelen. En nee, dat ziet er niet representatief uit, maar helpt wél.”
Tien minuten later zat ze, met haar voet in een emmer. Een plastic zak om haar voet, en ijscompressen er omheen. “Over 30 minuten mag je voet er uit, niet eerder. Daarna mag André je een liefdevolle voetmassage geven.” Ze stak haar tong uit. “Je had het zeker liever zelf gedaan, Kees?” “Natuurlijk, maar dan weet ik zeker dat ik de eerste weken van mijn huwelijk buiten de camper in een tentje mag gaan slapen. Heb ik even geen zin in.” Even later ging iedereen weer aan het werk.

Ik liep bij Theo naar binnen. “Wat heb je op je lever, Kees?” “Ik kom een paar dagen bouwvakvakantie bij elkaar bedelen, baas.” Hij keek op. “Wát?” Ik vertelde over de verbouwing bij Angelique en besloot met: “…en ik wilde voor diegenen die dat willen een paar dagen vrij vragen om die twee te helpen.” Hij dacht na. “Wanneer begint die verbouwing?” “Ergens eind Juli of begin Augustus, Theo.”
Hij knikte. “Oké. Iedereen die dat wil krijgt van mij twee dagen betaald vrij, op voorwaarde dat hij of zij bij die kleine aan de slag gaat. Het is dan vrij rustig, dus het kan. En dan spreiden we de dagen een beetje, zodat ze niet de ene dag 10 man hebben lopen en de dag erna niemand. Mag jij regelen, of Henry of Henk, daar bemoei ik me niet mee. Maar ik wil wel een schemaatje hebben, zodat ik weet wie er wanneer op de steiger staat, oké?” Ik knikte. “Fijn, Theo. Ze zullen er blij mee zijn!”
Hij knikte. “Jaja… Oh wat zullen ze blij zijn als ze met een volle kruiwagen stenen over de steiger lopen... Ik zet het morgen wel op de mail, met het verzoek dat de vrijwilligers zich bij jou melden. Ik ben allebei nog wat schuldig. Henk vanwege z’n nautische werk daardoor hebben we Foxhol binnengehaald en die kleine heeft ondertussen mij ook voor een aantal financiële blunders behoedt.”
“Als je een vrouw was, had je nu een zoen gekregen, Theo…” “Je weet dat je sommige zaken kunt delegeren, Kees?” Hij grijnsde en ik liep z’n bureau uit. Heerlijk, zo’n baas. Gewoon mensen die hun werk boven verwachting doen op z’n tijd verrassen…

Ik ging weer aan het werk en om drie uur belde ik de politie-agente in Groot-Ammers. “Goedemiddag mevrouw… Kees Jonkman hier, de begeleider van beide dames Bongers, afgelopen zaterdag. Ik wilde even informeren of de vier verdachten al zijn opgepakt…” Een zucht klonk aan de andere kant. “Dag meneer Jonkman. Nú wel.” Alarmbellen begonnen te rinkelen.
“Ehh… hoezo nú wel?” “Gisteren hebben wij de moeder van de dames en de twee potentiële partners kunnen arresteren, maar de vader vluchtte. En vanochtend om 11:00 kregen collega’s in Utrecht een telefoontje dat er een vent amok stond te maken bij de Universiteit Utrecht. En dat bleek de vader te zijn, die zijn dochters daar had opgewacht. Uiteindelijk werd hij door een dame, samen met de zussen Bongers én wat studenten, in bedwang gehouden. Ook hij zit in voorlopige hechtenis.”
Ik moest, ondanks alles zachtjes gniffelen. “Die ‘dame’…” Verder kwam ik niet. “Ja, dat was uw vriendin, mevrouw Boogers. Een nogal kordaat type, wat ik zo hoorde van mijn collega’s.” Ik grinnikte nu hardop. “Ik weet ‘t. Breek me de bek niet open. Maar goed, het hele stelletje zit dus achter tralies, da’s mooi. En hoe is het met de dames Bongers en mijn vriendin?” “Die zeiden dat ze richting huis gingen. Ze hadden nog college, maar dat had geen zin meer. Teveel emoties.” “Heb ik beeld bij, mevrouw. Dank voor de info, ik ga ze even bellen. Fijne middag!”

Potdomme… Jolientje… Ik deed de deur van m’n bureau even dicht en belde haar mobiel. Geen gehoor, voicemail. Nou ja, misschien zat ze in de auto. In ieder geval waren alle potentiële bedreigingen achter tralies, dat was het belangrijkste. Ik dacht even na. De presentatie voor dat lasbedrijf morgen was gereed. Morgenochtend om negen uur zou ik daar op de stoep staan. Verder nog zaken die ik perse in Gorinchem moest doen? Nee. Dan nu naar huis.
Eerst kijken hoe het met Joline en de zussen was. Werken kon ik vanavond nog wel een uurtje.
Ik stak mijn hoofd om de hoek van de groepsruimte. “Henk, Rob, hebben jullie een minuutje?” Beiden liepen achter me aan en ik vertelde kort wat ik wist. Rob z’n gezicht veranderde in steen. “Ik zou die klootzak graag eens…” “Niet nodig makker. Hij zit nu achter tralies. Henk: ik ga naar huis. Even nazorg verlenen. Morgen om 09:00 sta ik bij dat lasbedrijf voor die presentatie, daarna kom ik hierheen. Ik denk rond een uur of elf. Dan kletsen we wel even verder, oké?”
Henk knikte. “Wij houden de zaak hier wel in de hand, Kees. Jij bent nu thuis nodig.” Ik knikte. “Merci. Tot morgen.”

In de auto merkte ik dat het gaspedaal weer dieper dan normaal werd ingedrukt. Het boeide me niet zo. Het enige wat ik nu wilde was Joline weer zien… Iets voorbij knooppunt Deil bracht een vrachtwagenchauffeur me weer bij de les. Die voegde nogal bruusk uit naar de middelste rijbaan om een collega in te halen en ik moest hard op de rem. Verdomme… Dat scheelde weinig, Kees!
De cruise control ging aan en ik reed weer braaf 100. Inwendig mopperend passeerde ik Den Bosch en Vught en toen het gas iets verder open, naar 120. Maar op een autoweg met twee rijstroken hield ik dat ook niet vol, dus schikte ik me maar weer naar de rest van de weggebruikers… Uiteindelijk reed ik om vier uur de garage in. Lift in, naar boven en boven maakte ik de deur van het appartement open. “Joline!”
Drie wijnglazen op tafel, verder was de kamer leeg, slaapkamer ook, badkamer idem… Wat… “Hoi Kees…” hoorde ik plotseling zachtjes achter me. Joline in een nachthemdje wat ik niet kende, met een knalrood hoofd in de kamerdeur van de zussen. “Schat! Wat…” Ze sloeg haar armen om me heen en legde haar hoofd tegen me aan. “Even meekomen, Kees.”
Ze trok me naar onze slaapkamer. “Pa stond vanochtend bij de universiteit…” Ik knikte. “Ik heb het gehoord van de politie. Wat is er exact gebeurd?” Ze legde haar vinger op mijn lippen. “Wat daar gebeurd is, is nu even niet zo belangrijk. Wat hier gebeurd is, wél.” Ik keek nieuwsgierig. “De meiden waren totaal van slag na het incident. Huilen als een malle. Enfin, nadat we een verklaring aan de politie hadden gedaan, zijn we naar huis gereden. Van colleges volgen kwam toch niks.
Hier een grote bel wijn gedronken en toen zijn we naar hun slaapkamer gegaan. Ze schoven hun bedden tegen elkaar en kropen er in. En ik zat ernaast.” Ze begon te blozen. “En toen vroegen ze of ik erbij kwam… We hebben net heerlijk liggen knuffelen, schat.”
Ik keek haar strak aan en ze schudde haar hoofd. “Nee, niet all the way, schat. Ze hebben bij me uitgehuild en ik bij hen.” Ik kuste haar. “Dat mag, meisje. En je ziet er heerlijk uit, zo in dat nachthemdje. Ken ik niet.”
Ze giechelde. “Van Margot. Snel aangetrokken toen jij kwam binnenstormen.” Ze keek me aan. “Ik ben blij dat je snel naar huis bent gekomen, Kees.” Een lange zoen volgde. “Ik geloof dat ik ook wel blij ben, Jolientje… Als ik elke avond zo’n welkom van je krijg…” Een boze bik volgde. “Kom, ik had de meiden gezegd dat ik je zou halen. Dan kunnen we samen het verhaal vertellen.” Ik trok m’n wenkbrauwen op. “Die liggen misschien nog in hun sexy nachthemdjes, schat. Slaan op tilt als ik binnenkom.” “Niet zeuren Kees, ze wennen er maar aan. Mee jij.”

We liepen de slaapkamer van de zussen in. Die zaten inderdaad nog in hun lingerie op bed, beiden een rood hoofd. “Hoi Kees…” Charlotte keek me een beetje benauwd aan, Margot keek omlaag. “Dag dames. Sorry dat ik zo binnen kom vallen, maar…” “Sorry dat wij… met Joline…” Verder kwam ze niet. “Geknuffeld hebben? Luister meiden, als je samen een nogal traumatische ervaring hebt doorgemaakt, is er niets fijners dan te knuffelen met iemand die je vertrouwd. Waar je bij uit kunt huilen en die een stevige schouder heeft. Heb ik ook ervaring mee.” Ik keek hen strak aan. “Maar vertel me eens: wat is er allemaal in Utrecht gebeurd vandaag?”
Ze keken naar Joline. “Vertel jij het maar…” Joline kroop tussen hen in en klopte op de bedrand. Zitten, Kees. Misschien is jouw stevige schouder ook nodig. En nee meiden: jullie vertellen. Mij gelooft hij toch niet als ik sommige dingen vertel.” Ze giechelde.

Margot begon. “Om tien voor elf was het eerste college voorbij en we wilden naar buiten een kwartiertje frisse lucht happen. Jo haalde thee en wij liepen door de hal op weg naar buiten. Plotseling wordt er keihard aan m’n haren getrokken en ook aan die van Lot. Achter ons klonk de stem van vader. ‘Zo, meteen maar de hoer uithangen hier? Haren los, korte rokjes, hoge hakken… Zó heb ik jullie niet opgevoed! Jullie gaan naar mee naar huis, aan ’t werk!’ We schrokken ons kapot…”
Charlotte nam het over, Margot zat weer te trillen. “Op dat moment kwam Joline aanlopen met een blad met thee…” Ook Charlotte kwam niet verder en ik keek naar Joline.
“Ik had twee bekers heet water voor thee bij me en eentje met koffie. Pa sleurde beide meiden aan hun haren mee door de hal, ik ging ervoor staan en smeet hem een beker heet theewater recht in z’n gezicht. En dat theewater in Utrecht zit tegen koken aan! Enfin, hij laat de meiden los, grijpt naar z’n gezicht en begint te brullen. Vervolgens probeert hij te slaan en gaf ik hem een schop tussen z’n benen, hij slaat dubbel en een knietje onder z’n kin er achteraan. Toen ging hij achterover en plat.
De meiden hielpen me om hem in bedwang te houden tot de beveiliging kwam. Die namen het over toen ik vertelde wat er aan de hand was. Even later kwam de politie en die heeft ‘m meteen gearresteerd en zonder pardon meegenomen. Een andere agent heeft ons verhoord, verklaringen opgenomen, ook van getuigen en een uur later mochten we gaan. That’s it.”

Ze grinnikte ondeugend. “Ik heb wel wat van je geleerd, Kees. In feite dezelfde tactiek als met Floris. Gezicht – kruis – kin. Werkt prima bij een vent…” Ik gromde. “Als je dat maar niet bij mij gaat oefenen, aanstaande bruid. Want dan ga je wat beleven, denk er goed aan!” Ze knipoogde. Ik keek naar de zussen. Die zaten tegen elkaar, hun armen om elkaar heen.
“We waren ons rot geschrokken, Kees… Eerst die stem achter ons, toen die hand in onze haren… We waren meteen terug in Groot-Ammers. Tot Joline in actie kwam… Hij liet los en begon meteen te brullen… En daarna weer, toen Joline hem trapte. Alleen toen een octaaf hoger.” Ik keek Joline aan en die wees op haar pump, voor het bed. Een hoge hak, maar een lange, scherpe neus. Ik vond dat niet zo mooi, Joline wél.

“Uiterst functionele schoentjes, Kees. Zeker voor ‘a lady in distress’…” Ze giebelde en ik schudde mijn hoofd. “Ik begrijp nu wat die agente bedoelde met ‘een nogal kordaat type’, schatje. Dat was haar benaming voor jou.” Joline haalde haar schouders op. “Ze zal het verhaal wel van haar collega’s in Utrecht te horen hebben gekregen. Wie weet hebben die gezegd: ‘Wat een vuil kreng, die blonde!’ En gelijk hebben ze. Als er iemand aan mijn vriendinnen zit…” Charlotte begon, door haar tranen heen, te giechelen. “Ja, de medestudenten kijken nu wel uit om rotopmerkingen tegen ons te maken…”
Ik boog me over het bed heen en kuste Joline. “Ik ben trots op je, schat.” En vervolgens kuste ik de zussen. Niet op hun wangen, maar op hun mond. “En trots op jullie, meiden. Dat jullie meehielpen om hem koest te houden.” Joline trok mij naar zich toe. “Hier jij. Bij Jolientje komen. En dat er andere meiden bij liggen, zal me even een zorg zijn. Wij hebben je nodig, Kees. Even knuffelen.”
Even later lag ik op bed, strak tegen Joline aan te zoenen. En voelde ik Margot achter me en Charlotte lag achter Joline. Tussen het zoenen door mompelde Joline: “Best wel lekker zo… Een knappe vent zoenen en twee lieve vriendinnen er omheen om je warm te houden…” Ik bromde: “En zo de hele nacht doorgaan zeker… Zou je wel willen hé?”
Achter me klonk droogjes: “Zeg nou niet dat je het vervelend vindt, Kees. Met drie knappe meiden in hun nachtgoed in bed liggen zoenen…” Ik keek om en zag Margot lachen. “Er zijn inderdaad wat minder prettige momenten in m’n leven geweest, dames…” “Nou, lekker blijven liggen dan”, mompelde Joline en ze trok me naar zich toe. Zoenen volgden en ik voelde de adrenaline langzaam maar zeker uit m’n systeem verdwijnen.

Maar ergens anders voelde ik bloed heen vloeien! “Lieve dames, dit ligt heerlijk en zo, maar om ongemakkelijke situaties voor te zijn, ga ik er toch maar uit. Anders zou ik me zo maar eens kunnen vergissen in wie ik een hartstochtelijke tongzoen geef, en dat gaan in ieder geval twee van jullie niet willen.” Charlotte keek me ondeugend aan. “Dat weet je pas als je het hebt gedaan, Kees…”
Joline liet me los. “Zo is dat. Dus… grijp je kans, meneer Jonkman. Mijn toestemming heb je.”
Ik kwam overeind. “Zullen we dat maar niet doen, meiden? Ik vind jullie vreselijk lief, maar ik ga volgende week trouwen met die blonde dame hier naast me.”
Joline trok me naar zich toe. “Je bent lief, dat je rekening met me houdt. Maar als jij zo verlegen bent: ga er dan maar uit. Wij knappen ons even op, kleden ons aan en dan komen we ook.” Ik knikte. “Zal ik ondertussen een kop thee zetten? Dan hoeft Joline dat niet te doen. Is wel zo veilig, geloof ik…” De reactie bestond uit een boze blik en een dubbele giechel, toen gleed ik langs Margot heen het bed uit.

Op de gang leunde ik even tegen de muur. Poehee… Dat was een ‘close call’. Wat was Joline van plan geweest? De zussen ‘bekeren’ tot de heterosex? Met mij als ‘gereedschap? Straks eens een goed gesprek onder vier ogen houden… Verdomme! Enfin, eerst een bak thee maken. In de keuken zette ik water op, pakte theeglazen, theezakjes en suiker. En toen het water kookte kwamen de dames net binnen. “Lekker hoor, zo’n huisman. Het enige wat nog ontbreekt zijn de pantoffels die klaar staan.” Joline maakte geintjes, de zussen deden mee. Ik hield me een beetje afzijdig, reageerde lauwtjes. Na een paar minuten zag ik Joline reageren; ze keek me onderzoekend aan.
Ik voelde de spanning bij haar toenemen. En ook de zussen viel het op; ze keken wat nerveus en op een gegeven moment zei Margot: “Ik heb zin om nog een stukje te wandelen. Ga je mee, Lot?” Die knikte, duidelijk opgelucht. “Over een uurtje staat het eten op tafel, dames!” Ze knikten. “Dan zijn we wel weer terug.”

De deur ging achter hen dicht. Ik verschool me nog even achter m’n theeglas, totdat ik in de verte de liftmotor hoorde. “Jolien… Waar was jij mee bezig?” Ze werd rood. “Ik wilde de meiden laten merken dat liefde tussen man en vrouw óók prima kan zijn…”
Ik onderbrak haar bot. “Ja. Lekker tactisch. En dat wil je laten zien aan meiden die als neukvee uitgeleverd zijn aan twee klootzakken? Die nét een confrontatie achter de rug hebben met hun fijne sadistische pa? En daarvoor wil jij Kees Jonkman gebruiken? Ben je wel goed bij je hoofd?”
Ze was wit geworden. “Maar… ik kon toch niet weten dat jij…” “Dat ik wát? Er geen zin in had? Alleen met jou naar bed wil? Héél voorzichtig wil zijn met deze meiden? Joline Boogers: volgende week vrijdag wil ik met je trouwen. En dan wil ik je recht aan kunnen kijken als ik ‘Ja!’ ga zeggen op de vraag of ik jou wil als mijn wettige echtgenote. En niet in m’n achterhoofd een stemmetje horen: ‘Goed verhaal Kees, maar met Lot en Mar was het óók gezellig…’ En die twee wil ik óók recht aan kunnen kijken. Snap je dat dan niet, potdomme?
”
De laatste zinnen béét ik haar toe en Joline was wit geworden. “Maar… toen ik met Claar en Mel had gevreeën vond je het geen bezwaar…” “Nee, omdat die twee uiterst evenwichtige meiden zijn die prima voor zichzelf op kunnen komen. Staan met hun mooie benen stevig in de wereld en kunnen hard van zich af bijten als iets hen niet bevalt. Bovendien: ze hadden jóu gevraagd, weet je nog?
Deze twee, Lot en Mar, zijn nog steeds uiterst kwetsbaar. Leefden een maand geleden nog bijna in de Middeleeuwen. Die ga je niét verleiden om een nummertje te maken met een vent die ze langzaam maar zeker een beetje begonnen te vertrouwen. Bovendien: ze wonen bij ons. Wij hebben ondertussen een aantal zaken voor hen opgeknapt. Ze zijn zwaar afhankelijk van ons. Dúrven misschien niet te weigeren.
Snap je dat niet, wíl je het niet snappen of wilde je zelf wel een avontuurtje met de meiden? Ik heb er in ieder geval geen zin in. En vannacht slaap ik niet hier. Je rijdt maar met je eigen auto naar Gorinchem. Ik ben er even klaar mee. Je zorgt maar dat je jezelf op orde hebt, ben jij gek…”

Ik griste de autosleutels van tafel en beende naar de deur. Joline probeerde me tegen te houden, maar ik schoof haar opzij. Het laatste wat ik van haar zag waren twee ogen waar de paniek in te lezen stond. Ik rende alle trappen af; in de lift had ik stil moeten staan en daar had ik geen zin in.
In de hal botste ik tegen Margot op. “Kees! Wat kijk jij? Wat is er?”
Een meter verder stond Charlotte. “Kees! Wacht! Niet weglopen!”
Tegen m’n zin in stopte ik. “Waarom ren jij zo hard weg?” Margot keek me strak aan. Ogen die er plotseling anders uitzagen dan de zachte, bijna dromerige ogen die ze normaal had.
“Omdat ik er verdomme bijna ingetrapt was om…” Ik zweeg en Margot maakte mijn zin af. “…met ons en Joline te vrijen? Wie zegt jou dat wij dat niet wilden?” Ik ontweek haar blik.
Ze pakte mijn arm. “Kom, naar buiten. Zo meteen komt hier iemand binnen en staan we hier ruzie te maken. Mee jij.” Charlotte pakte mijn andere arm en we liepen richting cooperparcours. Vlak bij de start stond een bankje en ze zei simpel: “Zitten en luisteren.”

Het was even stil. “Kees… we hebben jullie verteld dat wij met elkaar gevreeën hebben. Eerst elkaar troosten als een van ons weer eens ‘straf’ had gekregen en van lieverlee ging dat over in strelen en, na heel veel aarzeling, zoenen en later vrijen. En dat was heerlijk. Ondanks dat we ons de dag erna altijd ‘zondig’ voelden.
De keren dat we moesten ‘proefslapen’ bij onze toekomstige mannen waren een hel. Margot en ik hebben elkaar verteld wat we meegemaakt hadden en we bezworen elkaar: met deze kerels gaan wij niét trouwen. Dan liever dood.
De nachten na zo’n sessie hadden we elkaar. En dan waren we voor een paar uurtjes gelukkig…” Ze keek voor zich uit en Margot nam het over. “Ja, we hebben elkaar gestreeld, gelikt, gevingerd… Tot we in onze kussens beten om maar geen geluid te maken. En we waren het er over eens: alle mannen waren klootzakken. Dachten maar aan één ding en camoufleerden dat met vrome praat.

Totdat we Joline tegen kwamen. Een prachtige vrouw, zelfverzekerd, altijd uiterst verzorgd, bijzonder slim. En om zich heenkijkend. Zo ontdekte ze ons: een van de mannelijke medestudenten maakte een rotopmerking tegen ons en Joline sprong er meteen tussen en liet het jong afdruipen. Daarna ontfermde ze zich een beetje over ons. Enfin, de rest van de geschiedenis ken je.
En tijdens onze gesprekjes en wandelingetjes in de pauze had ze het wel eens over ‘haar verloofde’. Jou dus. Haar soulmate. Kees de ingenieur, veteraan, fitnessbeul, chefkok… Enfin, ze heeft je af en toe aardig op staan hemelen, je zou ervan naast je schoenen gaan lopen.
Maar door al die verhalen heen klonk liefde. Liefde, omdat jij rekening met haar hield. Haar op een voetstuk had staan. En de schaarse keren dat ze het over jullie liefdesleven had vertelde ze dat jij haar bijna altijd als eerste een orgasme gaf. En dat ze dat zó lief vond…”
Charlotte onderbrak haar. “En langzaam maar zeker kwamen we er achter dat niet alle mannen klootzakken waren. Eenmaal binnen DT merkten we dat al die stoere kerels stuk voor stuk aardig waren. En degenen die een relatie hadden binnen DT, Henry met Angelique en André met Marion gingen op een hele leuke, maar ook respectvolle manier met hun dames om. Ook jij. En hier merkten we dat nog veel meer: Joline en jij zijn één team. Dus onze meningen over mannen moesten we wat bijstellen…” Margot onderbrak haar. “Zeker toen we jullie bezig hadden gehoord…”
Een dubbele giechel volgde en ondanks alles moest ik ook lachen.
“Stelletje luistervinken…”

Serieus ging Charlotte verder. “Na alle commotie van vanochtend stelden wij voor om even op bed te gaan liggen. En van het een kwam het ander: we hebben heerlijk met Joline liggen knuffelen. En terwijl we bezig waren vroeg ze of we echt niks van kerels wilden hebben. En toen hebben we haar verteld dat we ondertussen onze meningen een beetje hadden bijgesteld en een leuke en knappe man best konden waarderen…”
Ze bloosde en Margot ook. En toen zei Joline: ‘Dan wachten we Kees op en zien wel wat ervan komt, oké? Als hij het ook ziet zitten… Ik weet zeker dat hij lief voor jullie zal zijn en niets zal doen wat jullie niet willen. Maar als hij niet wil, dan niet.’
En wij waren het daar mee eens, Kees! En niet lang daarna kwam jij binnen.” Ze zwegen even en ik dacht ondertussen na. Charlotte keek me weer aan en vroeg: “Hebben jullie ruzie gehad?” Ik knikte. “Ik heb gevraagd of ze wel goed bij d’r hoofd was… Of ze wel besefte dat jullie best wel afhankelijk van ons zijn en misschien niet zouden durven weigeren en wij dus uiteindelijk net zulke klootzakken zouden blijken te zijn als jullie ouders of potentiële bruidegoms. En dat ik haar én jullie recht in de ogen wilde blijven kijken als ik over anderhalve week met haar trouw… Ik heb haar uitgevloekt... Verdomme.”

Ik boog me voorover om te verbergen dat ik moest janken. Het hielp niet; ik voelde een arm om me heen. “Kees… Je hebt daarboven een vrouw zitten die zó enorm van je houdt… En die zit nu waarschijnlijk ook te janken en zich voor haar hoofd te slaan. Ga naar haar toe en geef haar een enorme zoen en zeg dat ze de liefde van jouw leven is.”
Charlotte zweeg even. “Wij gaan nog een blokje om en komen over een kwartiertje wel weer boven. En dan gaan we naar onze kamer, laten jullie even lekker alleen.” Margot knikte. “Morgenochtend zien jullie ons weer. Oké?” Ik knikte voorzichtig en keek hen een voor een aan. “Jullie zijn schatten. Hebben voorkomen dat ik met m’n kwaaie kop stomme dingen ging doen. Dankjewel.”
Ze glimlachten. “Naar boven, jij. Jullie hebben iets uit te praten…” Langzaam liep ik de trappen weer op, nadenkend. Hoe moest ik Joline onder ogen komen? Ik wist het niet… Op de galerij lopend zag ik dat er een stuk papier op de voordeur was geplakt. Met dikke rode stift stond er een hart op en er onder: “Welkom, Kees!” Ik deed de voordeur zachtjes open en twee seconden daarna stond Joline in de hal. Ze zei niets, keek me alleen maar aan. Ik was ik drie stappen bij haar, maar omhelsde haar niet.

“Sorry Joline… Sorry dat ik zo over je dacht. De meiden hebben me het een en ander verteld. Mag ik…” Verder kwam ik niet: Ze vloog me om m’n nek en klom tegen me aan. Huilend omhelsden we elkaar, ik net zo goed als zij. Ik voelde haar tranen in mijn hals en ik stond ook te janken. “Je bent er weer… Ik was zó bang, schatje…” hoorde ik in mijn oor.
“Ik was ook bang, nadat ik met Mar en Lot had gesproken… Bang dat je me niet meer wilde zien…” Ze trok zich nog dichter tegen me aan. “Jou niet meer zien? Wat dacht je zelf, Kees Jonkman? Ik ga volgende week met je trouwen en er is niets wat mij daarvan weerhoudt, denk daar goed aan!” Een hele lange zoen volgde, daarna keken we elkaar aan.
Ik liet haar op de grond zakken en ze pakte mijn hand. “Meekomen jij.” Ze duwde me op de bank en ging op schoot zitten. “Kees… Ik besefte net dat ik nog meer dan eerder van je houd. Omdat je niet alleen maar aan jezelf denkt, maar veel meer aan de zussen. En dat je mij daarvoor uitfoetert. En ja, het was een stomme streek van me; ik liet me meeslepen in m’n enthousiasme. Die twee zijn zó lief, Kees…”
“Dat weet ik schat. Zij hebben me uiteindelijk laten inzien dat ik fout bezig was om je zo uit te vloeken. En zij hebben me naar huis gestuurd… Het zijn schatten. Ze zeiden: ‘Wij komen over een kwartiertje wel thuis, Kees en verdwijnen dan in onze slaapkamer en laten jullie lekker alleen.’ En daarna moest ik naar boven.”

Joline glimlachte. “Wij gaan eerst samen iets vieren. Samen met die meiden. Het simpele feit dat we van elkaar houden en dat we heel blij zijn dat zij hier zijn.” Ik knikte langzaam. “Ja, dat is een goed plan…” Joline keek ondeugend. “En daarna, Kees, kom jij bij Jolientje in bed, doen we de ramen dicht en hebben we goedmaaksex.” Ze giechelde. “Voor de eerste keer…” Ik schoot in de lach. “Maffe meid. Kom hier!” We omhelsden elkaar en zoenden weer. En terwijl we aan het zoenen waren, hoorde ik de voordeur héél zachtjes. “Daar zijn ze…” Joline stond op. “Ik haal ze wel even.” Ze deed de gangdeur open. “Kom maar binnen, meiden. Kees en ik hebben wat uitgepraat.” Met nog een beetje gespannen gezichten liepen ze de kamer in en ik stond op. “Dank jullie wel, meiden. We willen graag, samen met jullie, nog wat drinken.”
Joline sloeg haar armen om hen heen. “En ook van mijn kant: dank jullie wel dat jullie Kees naar boven hebben gestuurd.” Ze zoende beide zussen en ik kuste hen ook. Ik kreeg twee warme knuffels retour. Een paar minuten later stonden er vier wijnglazen op tafel. We zeiden weinig, maar genoten van het gevoel dat een zware crisis goed was afgehandeld. “Kom dames en heer…” Joline stond op. “We gaan naar bedje toe. Morgen is het weer vroeg dag. Ik heb absoluut geen zin om iets met eten te doen; we ontbijten morgen wel wat uitgebreider, oké?” De zussen knikten. “Goed plan. Wij hebben het ook wel gezien vandaag. Welterusten!” En ze verdwenen naar hun kamers.

Ik sloot af en liep de slaapkamer in. “Ik heb het niet over ‘slapen’ gehad, Kees…” Joline keek ondeugend. “Kom jij eens bij je aanstaande vrouw…” Ze trok me tegen zich aan. “Wil je nog wel met me naar bed, Kees? Zonder boze gedachten?” Ik keek haar aan. “Graag schat. Alleen vanavond geen woeste sex. Ben ik nog niet voor in de stemming, want ik schaam me nog steeds voor die uitval. De vraag is meer: wil jij nog wel met mij naar bed, Joline? Met die vent die jou voor gek versleet?”
Ze keek me recht aan. “Ja. Graag zelfs. Want van die vent houd ik. Ga maar even douchen Kees, dan maak ik het hier gezellig.” Douchen deed ik snel, scheren iets nauwkeuriger. “Alleen een T-shirt en je boxer aandoen, Kees. Ik wil je straks tegen me aan voelen. Overal. En nu ga ik me even voor jou gereed maken.” Ze verdween, een tas meenemend. Ik zat op de bedrand een en ander nog te overdenken. De eerste échte ruzie… Anderhalve week voor onze bruiloft… En de zussen hadden er voor gezorgd dat we weer bij elkaar waren gekomen. Vandaag was voor hen óók een rollercoaster van emoties geweest! Morgen, samen met Joline even met hen over praten…

De badkamerdeur ging open. “Dag Kees. Wil jij naast me op dit bedje liggen?” Joline stond voor me en ik bekeek haar. Eén vlecht langs haar hoofd, een kort, zwart en glanzend onderjurkje aan met een mooie panty er onder. De kamer geurde naar haar parfum. Ze glimlachte lief. “Ik wil in ieder geval naast jou liggen, Kees…” “En ik naast jou, mooie en lieve vrouw.” Ik stond op en Joline pakte mijn hoofd tussen haar handen en kuste me hevig. “Daar ben ik heel blij mee, Kees. Kom, liggen jij en genieten. Samen met mij.”
Ze duwde me naar achteren en ik viel ruggelings op bed. Ze kwam naast me liggen en kroop tegen me aan. “Je bent lekker warm, Jolientje.” Ik kuste haar en streelde haar rug zachtjes. Ze hier haar hoofd op en keek me aan. “Ben je weer een beetje gekalmeerd, Kees?” Ik kuste haar zachtjes en knikte daarna.
“Joline… ik was écht woest op je. Maar die twee meiden hiernaast lieten me binnen een paar minuten zien dat dat compleet onterecht was. Sorry voor miijn boze gedachten; sorry dat ik je zó uitgescholden heb en dat ik met m’n kwaaie kop wegliep.”
Ze kuste me. “Het was ook geen slimme actie van ons. En ik had kunnen weten dat jij er bijzonder gevoelig voor bent, na die actie in Bosnië met al die opgesloten en uitgebuite vrouwen.” Ze was even stil. “Nu lekker proberen te slapen? Want ik voel dat jij niet in de stemming bent voor uitgebreide goedmaaksex.” Ze giebelde zachtjes. “Of, beter gezegd: ik voel niks.”
Ik moest ook lachen. “Klopt. Mijn kop staat er nog niet naar, ondanks dat ik het heerlijk vind dat jij hier tegen me aan ligt en er heerlijk uitziet. De adrenaline moet even uit het systeem, denk ik.” Ze aaide over mijn gezicht. “Laat me het maar merken als het zover is. Of dat nou midden in de nacht is of morgen vroeg… of morgenavond: ik ben er en ik heb er vreselijke zin in.” Een lange kus volgde. “Lekker slapen, Kees.” “Welterusten schat. Slaap lekker, Beer.”
Een bromstem antwoordde: “Maf ze, jullie allebei. Ik ben blij dat het weer goed is tussen jullie.” Een paar minuten later hoorde ik dat Joline sliep: een regelmatige ademhaling, af en toe een snurkje er tussendoor. Ik dwong mezelf om stil te blijven liggen. Het duurde zeker een haf uur voordat ik mezelf voelde wegzakken...