Mini - 206

Om kwart voor vier werd ik wakker. Joline lag niet meer naast me en haar kleren hingen niet meer over de stoel van Balou. Die was er dus al uit. Ik friste me op,kleedde me aan en liep de huiskamer in. De zussen zaten met Joline op de bank, elk met een kop thee voor zich.
“Kijk eens aan… Mijn persoonlijke motorkettingzaag.” Joline keek me plagend aan. “Was de benzine op, Kees?” Ik bromde. “Je had me ook wel kunnen wekken met een bakje thee liefje, in plaats van me te gaan pesten. Goedemiddag dames. Hebben jullie een beetje geslapen?” De zussen schudden hun hoofd en Charlotte zei: “Niet echt. We hebben wat liggen dommelen en kletsen, en zijn er toen maar weer uit gegaan. Anders kunnen we vannacht misschien niet meer slapen.”
Ik liep naar de keuken en schonk mezelf ook een bakje thee in. “Tja, dat kan natuurlijk niet hé? Want dan liggen jullie morgen in de collegebanken te gummi-nekken.” Margot keek vragend. “Te wát?” “Te gummi-nekken. Militaire term voor ‘knikkebollen’. Maar nu is de vraag: wat gaan we doen om te zorgen dat jullie vannacht wél goed slapen?”
Joline keek op. “Ik stel voor dat we een stukje gaan rennen. Rustig aan, geen wereldrecords lopen, maar wel een behoorlijke afstand. Daarna uitpuffen, douchen, eten, nog wat kletsen of een spelletje en dan naar bed. Dit weekend was redelijk heftig met emoties; laten we ook maar wat heftig maken met fysieke activiteiten. Meiden?”

Margot keek twijfelend. “Hardlopen? Op zondag?” Joline knikte. “Ja, op zondag. En ik zou niet weten waarom niet. Luister meiden: Kees en ik proberen op zondag geen dingen te doen waardoor we anderen aan het werk moeten zetten. Dus niet uit eten gaan of de boodschappen doen die je net zo goed op zaterdag kunt doen. Maar een lekker stukje draven, daarmee belast je niemand en het is goed voor je lichaam. Hup, trainingspakken aan; over een kwartier hier aantreden.”
“Hé, da’s mijn tekst, mevrouw.” Ik keek Joline semi-bestraffend aan. “Oh? Ik hoorde die tekst niet uit jouw mond, dus hanteer ik ‘m maar een keer. En ja, jij ook omkleden in trainingspak. En rap een beetje.”

Ik zuchtte maar eens en liep de slaapkamer in, gevolgd door Joline. De deur ging dicht en ze hing om m’n nek. “De meiden moeten nu écht moe worden, Kees. Ze hebben alleen maar liggen kletsen op bed, vertelden ze. Slaap zat er even niet in. Dus… aan het werk, fitnessbeul!” Ik zuchtte demonstratief, maar hoorde een zacht stemmetje bij mijn oor: “Ik zal je vanavond op gepaste wijze belonen…”
“Jaja, Jolientje Boogers. Eerst ons helemaal suf lopen en dan ‘op gepaste wijze belonen’? Ik geloof er geen sikkepit van. Vanavond lig jij voor apegapen op bed en ben je binnen de minuut naar dromenland vertrokken… Nadat ik je kuiten heb gemasseerd.” Ze giechelde. “Dat is voor jou toch een prima beloning? Je roept al bijna een jaar dat ik mooie kuiten heb… Mag je ze eens een keertje langdurig onder handen nemen, is het wéér niet goed…” Een zoentje volgde. “Kom, omkleden.”

Een kwartier later stonden er vier sportief aangeklede mensen beneden. “We gaan rustig dribbelend beginnen dames. Eerst even de spieren wat opwarmen. We gaan die kant uit.” Ik wees en we gingen op weg. Een kalm tempo, via Bijsterveld en d’n Hut richting Oirschotse Heide. En daar aangekomen riep ik, achteruit lopend: “Nu gaan we een stuk over vrij ongelijk terrein lopen, dames. Cross country. Dus je voeten goed optillen en minimaal vijf meter afstand van elkaar, als je achter elkaar loopt. Dan kun je zien wat er voor je ligt. En kleine pasjes nemen!”
Ik ging voorop, Charlotte achter me, dan Margot en Joline sloot de rij. Eerst over een aantal wandelpaden, tot we bij het meer open terrein kwamen. Daar lagen ook een groot aantal tankbanen: brede, zanderige banen met soms diepe sporen van pantservoertuigen er in. Zwaar lopen door de mulle grond, maar dat was mijn bedoeling ook.
Ik hoorde geen gemopper achter me, dus de meiden hielden het goed vol. Na een kwartier ‘ruig terrein’ liepen we langs de Eindhovense Dijk. Wacht eens… Langs de oostkant van de hei, tussen de kazerne en het oefenterrein in, liep een smalle greppel. Die werd vaak gebruikt als route bij verkenningspatrouilles. In de winter vaak vol water, in de lente droogde dat vrij snel op. Eens kijken of die te gebruiken was…
Inwendig grinnikte ik. Niet hardlopen daar, maar wel zeer inspannend; telkens bukken voor overhangende struiken, over omgevallen boomstronken heenstappen, wortels ontwijken en soms… ja, soms tóch een diepe plas. En kreeg je natte poten. Ik ging het terrein weer in, langs het hek van de kazerne en jawel… de greppel was er nog.

“Oké dames, iets meer tussenafstanden, maar mijn tempo aanhouden!” Ik liep de greppel in. Die lag hier zo’n meter onder het maaiveld. Ik wist dat het eerste deel het natst was, dus bereidde me al voor op natte poten. En jawel: vijftig meter verder: een stuk van een meter of tien was sloot. Ik banjerde er doorheen; links en rechts was geen optie om er uit te klimmen; dichte bramenstruiken.
Achter me hoorde ik een gil van een van de zussen. “ieeeuw! Kees! Ik krijg natte voeten!” Joline reageerde ad rem. “Wees blij dat het alleen je voeten zijn, Lot!” En dóór… Zo’n driehonderd meter verder klom ik uit de greppel. Tot m’n knieën nat; de rest van m’n trainingspak onder de blubberspetters. De dames zagen er ook niet uit: van boven tot onder vol spetters en modder.
“Zo dames… Dit was het makkelijkste deel.” Joline keek kwaad en ik lachte haar uit. “Nu nog even een stukje tankbaan, daarna komen we weer op gebaande wegen. Looppas!” Inderdaad nog een stukje tankbaan, en vervolgens via binnenweggetjes weer richting Veldhoven.

Voor de deur zei ik: “Hier buiten even schoenen en sokken uit, doorlopen naar het terras en daar in de zon, uit de wind even uitpuffen met een glas fris. Dan zal jullie trainer het bad even laten vol lopen. Mogen jullie, Lot en Margot het eerst er in.”
Hijgend, ik net zo goed als de meiden, liepen we naar binnen. Joline haalde een fles sap uit de kast en een paar glazen en ik liet het bad vollopen. Na een paar minuten dirigeerde Joline de zussen naar binnen. “Hup, in het bad jullie. Ik breng jullie schone ondergoed wel naar de badkamer. Minimaal tien minuten weken en ontspannen. En niet in slaap vallen, anders word je gewekt met een plens koud water. Ga je niet wilen.” Charlotte mopperde: “Jij bent al net zo’n beul als Kees…”
Joline zei: “Nee hoor. Die plens koud water zou van Kees komen. En dat jullie dan in je nakie in bad liggen, interesseert hem dan even niets…” Ze keek ondeugend. Margot trok haar zus mee. “Hup, in bad. Ik begin het wat frisjes te krijgen.” En met een waarschuwende blik naar ons: “En niet vanaf het terras naar ons kijken!” Joline lachte.
Toen de zussen in de badkamer verdwenen waren keek ze me ondeugend aan. “Kees… We gaan ze wel een beetje plagen. Pak je stoel en zet die voor de buitendeur van de badkamer neer…” “Wat ben jij gemeen, Jolien… Maar wel een leuk idee!” Ik pakte m’n stoel en zette die pontificaal voor de badkamer neer, gezicht naar binnen gericht. Joline kwam er naast zitten. En we keken naar ons eigen spiegelbeeld. Maar we wisten natuurlijk waar het bad stond, dus keken we ook die richting uit.
Een minuut later kwam Margot naar buiten, in een zorgvuldig dichtgeknoopte badjas. “Joline… Dit vinden we niet zo prettig. Kunnen jullie…” Ik wees. “Zijn jullie wat vergeten? Kijk even naar je zus…” Ik wees op het raam en de schuifdeur van de badkamer: Ons eigen spiegelbeeld, grotesk door de bolling van het raam. Margot keek ernaar en toen weer naar ons. “Rotzakken!” klonk het vinnig en ze liep weer naar binnen.

Na een minuut pakte ik m’n stoel en zette hem weer voor de huiskamer. “We hebben ze nu lang genoeg zitten pesten, Joline. Laat ze nu maar even in alle rust poedelen.” Ze giebelde. “Saaie vent… Enfin, ik zal een paar schone setjes brengen.” Ze liep naar binnen en ik hoorde: “Meiden, doe die deur eens open… Schoon ondergoed!” Wat er geantwoord werd hoorde ik niet, maar het resultaat was dat Joline gierend in de lach schoot. Even later kwam ze nog nahikkend het terras op.
“Oh, Kees… Ik kom niet meer bij… Het hele raam voor het bad hadden ze volgehangen met hun badjassen en handdoeken en Lot riep: ‘We komen er niet meer uit, Jolien! Jullie bekijken het maar.” Ik grinnikte. “Gelukt, dus. En nu?” We laten ze even lekker met rust, Kees. Over een kwartiertje ga ik wel héél lief vragen of ze er uit willen komen.” Ik knikte. “Prima. Ik ga het in ieder geval niet doen. Nu nog even uitpuffen, hoor.”

Een kwartiertje later liep Joline naar binnen en een paar minuten later kwam ze me roepen. “De kust is veilig, Kees. De dames zijn naar hun kamers.” Toen wij op onze beurt in het warme water lagen, voelde ik dat het loopje er toch aardig had ingehakt. Mijn bovenbenen voelden zwaar aan, teken dat ik op een andere manier had gelopen dan normaal. Nou ja… Ik liep niet elke dag meer door zwaar terrein.
Toen we eruit gingen moest ook Joline kreunen. “Ahhh… Je hebt ons smerig afgebeurd, Kees. Ik denk dat het slapen vannacht prima gaat lukken. En morgen met spierpijn in die héérlijke collegebankjes zitten; je wordt bedankt!” Haar stem klonk zwaar sarcastisch. “Ik ben ook niet helemaal soepel, Jolien. En morgen moet ik DT weer fris en fruitig aanvoeren in de middagpauze. Jullie hebben dus niks te miepen.”
Ze humde. “Jaja…” Joline trok een leuk rokje aan en een witte blouse. Onder haar rokje een mooie panty. Ik stond te genieten terwijl ze die aantrok. “Ik moet wel… Ik heb de dames gevraagd om zich ook een beetje netjes uit te dossen. ten slotte is het nog steeds zondag, nietwaar?”
Ze keek me aan en zoende me even. “En jij moet toch ook wat lekkers hebben om naar te kijken?” “Dat wordt hier zwaar op prijs gesteld, lieve dame. Dank je wel.”

Eenmaal weer aangekleed liepen we de kamer in. Daar zaten beide zussen op de bank; ook rokjes en blouses aan. Maar een paar tijdschriften op tafel en daar hun voeten op. Hun pantoffels stonden voor hen op de grond. “Wat is dit, dames?” Charlotte keek me aan. “Kijk nou niet alsof je dit niet verwacht had, meneer Jonkman. Je hebt ons compleet gesloopt! Ja, wij liepen wel eens tien kilometer, hadden we gezegd.
Maar dat waren tien kilometers over fatsoenlijk asfalt of hooguit klinkers. Nu hebben we vier kilometer verharde weg gelopen en bijna 6 kilometer door ruig terrein. En die greppel was helemaal de limit! Dank je wel, onze kuiten zaten net compleet op slot!”
Ik wees op de grond. “Vijf keer, Lotje. Ik hoorde een luid en duidelijk ‘meneer Jonkman’. NÚ!” Ze zuchtte diep.
“Jawel majoor…” Kreunend kwam ze overeind en ging liggen. Margot volgde haar voorbeeld. “We zijn zussen… Ik doe wel mee.” “Goed zo, meiden. Samen er in, samen er uit.” Joline lachte lief.

Na drie keer opdrukken zakte Margot in elkaar en greep naar haar kuit. “Auwww… kramp…” Ze rolde op haar rug en greep haar tenen, trok ze omhoog en zette kracht. “Ahhh… Da’s beter…” Joline hielp haar overeind en dirigeerde haar naar de bank. “Liggen Margot. Op je buik. Ik neem je kuiten wel even voor mijn rekening.” Ze legde een kussentje onder de wreef van Margot’s voeten en begon zachtjes de kuiten te masseren.
Na een minuut of drie was Joline klaar en Margot ontspande. “Jij ook, Charlotte?” Die knikte. “Mijn kuiten zijn ook gespannen, Jolien. Als je het zou willen doen… graag.” Joline gniffelde. “Normaal is Kees hier de masseur, maar ik zal het wel overnemen.”
Lot keek me wat schichtig aan en ik schudde mijn hoofd. “Nee dame. Ik begrijp best dat dát een brug te ver is voor jullie. Don’t worry.” Ondertussen was Joline al bezig en een paar minuten daarna stond ook Charlotte opgelucht op. “Heerlijk! Mag je vaker doen, Joline.”
Die snoof. “Jaja. Morgen in Utrecht zeker. Wedden dat alle mannelijke studenten dan plotseling kramp krijgen? Nee, dank je wel, Lot.” Ik keek op de klok; het liep tegen zessen. “Ik stel voor dat iemand eens iets aan het eten gaat doen. En aangezien jullie lekker op de bank hangen, vrees ik dat ik het weer moet doen.” Joline zei kattig: “Ja. Je hebt ons net afgebeuld, zorg maar dat er wat calorieën bij komen. En dat ze goed smaken, Kees Jonkman!”

Ik ging op de leuning van de bank zitten, naast haar en zei zachtjes: “En wie, o wie kwam met het voorstel om even lekker te gaan lopen, mevrouw Boogers – bijna Jonkman? Of was u dat alweer vergeten? Dan zal ik u even helpen met herinneren: dat was uzelf, mevrouw.” En met enige stemverheffing vervolgde ik: “Dus nu niet miepen, Jolientje!”
Een zucht volgde. “Oké, oké… Ik zal wel weer helpen met koken. Altijd hetzelfde liedje hier…” Ze stond op en liep mee naar de keuken. Ik inventariseerde even. “We hebben nog behoorlijk wat nasi, er is nog kip én chemische puddinkjes uit de koelkast. Ik maak ketjap-kip. Duurt een half uurtje. De nasi is in tien minuten warm. Dus dames: even geduld a.u.b.”
Ik zette de kip in de marinade op een laag pitje. Deksel erop, laat maar even stoven. Ik ging weer in de kamer zitten. “Hé dames… Zijn jullie een beetje opgelucht na gisteren? En hebben jullie alles aan die politiedames verteld?”
Ze knikten. “En dat was nog best moeilijk, hoor. Wij zijn niet zo…” Charlotte aarzelde. “Jullie hebben wat moeite om alle details te uiten”, vulde Joline aan. “Dat begrijpen we. Hoeft hier ook niet; de simpele mededeling dat jullie in feite ‘verkocht’ zijn en de gevolgen daarvan is voor ons genoeg.” Margot stootte haar zus aan en ze keken even naar elkaar. Ik zag Charlotte knikken. “Ehh… Jolien… Kees… Er is nog iets wat we willen vertellen…”

We zagen dat ze het er moeilijk mee hadden en Joline boog zich naar hen toe. “Luister meiden: jullie zijn ons niets verplicht, denk daar goed aan! Het simpele feit dat je hier nu woont, geeft ons niet het recht om alles van jullie te willen weten, denk daar goed aan! Als je dingen privé wilt houden: dat mag in dit huis.”
Ik knikte. “En daar ben ik het voor de volle honderd procent mee eens.” Margot schudde haar hoofd. “Jullie hebben het recht om het te weten. En anders komen jullie er tóch wel achter…” Ze kreeg een knalrood hoofd en Charlotte ook. “Wij zijn er achter gekomen dat we veel meer voor vrouwen voelen dan voor mannen… Vorige week, toen Greet en Anita hier waren… De manier waarop ze naar elkaar keken…
Wij hebben elkaar best wel vaak getroost in Groot-Ammers. En op een gegeven moment kwamen daar andere gevoelens bij. Lagen we niet meer samen in één bed om bij elkaar uit te huilen, maar deden we ook andere dingen. Toen vonden we onszelf vreselijk zondig, maar nadat we Greet en Anita hadden gezien, was dat gevoel verdwenen. Zoals die twee… Nou ja, zij matchen net zo als jullie matchen…”

Ik had de neiging om me héél klein te maken. Elke opmerking van mij zou nu ongepast zijn. Joline raakte de juiste snaar bij hen. “Zondig… Een woord wat veel te vaak misbruikt wordt, meiden. Genieten jullie van elkaar?” Twee hoofden knikten vol overtuiging. “Mooi, dan is het goed. Bedenk wel dat je als lesbiënne al problemen moet overwinnen, maar dat lesbische zussen voor een aantal mensen een heleboel bruggen te ver is. En dan bedoel ik niet alleen de mensen uit jullie vorige geloofsgemeenschap.”
Ze keek bloedserieus en de zussen knikten. “En bovendien: op een gegeven moment loopt een van jullie twee tegen ‘de liefde van haar leven aan’ en is de ander plotseling alleen. Hebben jullie daar over nagedacht?” Hoofdschudden. “Ga maar eens praten met Clara en Melissa. Die hadden bijna hetzelfde probleem. Super-close met elkaar, konden elkaars gedachten lezen.
En regelmatig had dán de ene een scharrel en dán liep de ander weer met een knul te sjanzen… Die twee hebben daar hele goeie afspraken over gemaakt… Gelukkig zaten er maar maar twee weken tussen het moment dat Clara verkering kreeg met Ton en het moment dat Melissa verkering kreeg met Rob.” Beide zussen keken naar mij. “En jij, Kees? Hoe denk jij hier over?”
Ik dacht even na en groef in mijn geheugen. “Lot, Mar… ik ga jullie antwoorden met een van de weinige Bijbelteksten die ik ken. Ik weet niet meer exact wat de aanleiding was, maar wat ik nog wél weet: een aantal lui wilden een vrouw stenigen die iets gedaan had. Jezus sprong er tussen en zei: ‘Wie van jullie zonder zonden is, werpt de eerste steen.’
Ik, wij hebben heel veel bewondering hoe jullie nu in het leven staan. De moed die jullie hadden om alle schepen achter je te verbranden en je los te maken uit die gemeenschap de jullie verstikte. Gelukkig hadden jullie elkaar. Als steun en toeverlaat, als troost. Als een van jullie tweeën alleen was geweest, had ze wellicht nu al zelfmoord gepleegd… Ik, wij zijn hartstikke blij dat jullie elkaar hebben. Hou van elkaar en laat dat ‘zonde-gevoel’ zo snel mogelijk achter je. Jullie hebben elkaar nodig.”
Ik zweeg even. “Willen jullie dit ook aan de rest van de families Boogers en Jonkman vertellen of houden jullie het liever tussen deze muren? Dat mág hé… Als jullie aan ons vragen om dit niet te delen, houden wij onze mond stijf dicht. Denk er eens over, praat er over met elkaar… En nu moet ik als de bliksem de kip omdraaien, anders gaat het fout!”

Ik sprintte naar de keuken en was even bezig met de kip. Gelukkig nét op tijd. Meteen zette ik de nasi op een zacht pitje, pakte de rest kroepoek, sambal en atjar en zette die op de bar. Joline was ondertussen tussen de zussen gaan zitten, haar armen om hen heen. Ik zag de zussen schokken. Weer huilen… Die meiden hadden wat te verstouwen gehad… Verdomme! In gedachten vervloekte ik hun pa, hun ma en die klootzakken die hun bruidegom hadden moeten worden… Ik hoopte dat ze ondertussen al in een politiecel zaten…
“Wij gaan even ons gezicht wassen, Kees. Hoe lang duurt het..” “Nog drie minuten dames. Dan is de handel gereed. Maar als jullie langer nodig hebben…” Margot schudde haar hoofd. “Nee. Want we hebben trek.” Ze glimlachte voorzichtig. “Fitnessbeul…”
Ik knipoogde. Met de deur achter hen dicht keek ik Joline aan en zij mij. “Die zagen we niet aankomen, schat.” Ze glimlachte. “Ik wel. Ik had al een paar weken een vermoeden en dat werd alleen maar sterker. Maar… Boeit dat? Is onze houding ten opzichte va hen nu anders?” Ze keek me strak aan en ik schudde mijn hoofd. “Nee. Het zijn fijne meiden. En gelukkig hebben ze elkaar. Laten we daar blij om zijn. Anders had er een meisje inderdaad zelfmoord gepleegd.”

Joline sloeg haar armen om me heen. “Mooi zo, schatje. Dan staan we weer hetzelfde in de wedstrijd.” We kusten elkaar zachtjes. Armen om elkaar heen, rustig strelen… De deur ging open, maar Joline liet me niet los. “Hier blijven jij…” mompelde ze zachtjes.
En plotseling voelde ik een andere arm om mijn nek. En nog een. En een zachte stem die in mijn oor zei: “Jullie zijn zó lief…” En een andere stem die vervolgde: “Ondanks tien kilometer afbeulen in het bos…” Ik voelde Joline giebelen; haar lichaam trilde zachtjes tegen me aan en ik moest ook lachen.
Even stonden we zo tegen elkaar aan, toen maakte ik me los. “Dank jullie wel. Voor het vertrouwen, maar ook voor die knuffel. Jullie zijn ook lief. En nu eten, want ik hoorde dat er een paar mensen trek hadden!” We gingen aan de bar zitten en ik trok de pot sambal naar me toe. “Deze maar even bij me houden, voor iemand weer de brandweer moet gaan bellen…”

Joline trok even met haar gezicht en proestte het toen uit. We keken haar vragend aan. “Ik zat… ik zat te denken… Als je Wendy vlak voor een optreden een beetje van die sambal voert…” Ik keek haar aan. “Wat ben jij een slecht mens, Jolientje Boogers. Dan staat dat arme kind voor een zaal met publiek en het enige wat ze dan kan doen is hijgend haar tong uitsteken en om een paar liter water smeken.”
De zussen keken vragend. “Wendy van Dalen. Is de vriendin van, en dit wordt ingewikkeld, de neef van Greet, Hendrik. Is 1e jaars op het Koninklijk Conservatorium in Den Haag. Studeert zang en heeft een prachtige stem. Samen met Greet, Hendrik en Wendy hebben we de kerstnachtdienst in Eindhoven ondersteund.” Al kletsend ging de nasi er goed in.
Toen de pannen leeg waren leunde ik een beetje achterover. “Zo. Dat smaakte mij in ieder geval goed. En hoe beviel het jullie, dames?” De zussen knikten. “Dit is lekker, Kees. Heel anders dan aardappelen met spruitjes. Lekker. Zouden we elke week wel willen eten, niet waar Lot?” Charlotte knikte. “Zeker weten!” Joline keek mij aan. “Nou… dan verklaren we zondag toch tot ‘blauwe hap-dag?” Vind ik prima, hoor.” Ik sloeg met een vuist op de bar. “Dan is dat bij deze besloten. Zondag is blauwe hap-dag. Alleen… Het is dan niet altijd nasi, dames. Bami is ook lekker, of mihoen… Of een complete rijsttafel… Daarna ben je zó verzadigd dat je maar één ding wil: van je kruk afrollen en stiekem in een hoekje in slaap vallen om uit te buiken.”
Joline stond op. “Maar dat gaan we nu niet doen! Ik maak koffie of thee, we gooien dit spul even in de vaatwasser en gaan lekker op de bank en wat stoelen zitten. Nog even kletsen of lezen maar om negen uur gaan we naar bed. Morgen moeten deze studentes weer fris en fruitig in Utrecht aanwezig zijn! En Kees moet, zoals gewoonlijk, tekenen.” Een spottend lachje om haar mond.

“Rotmeid… Doe iets nuttigs! Ga koffie maken of zo.” Joline ging achter me staan en kietelde me. “Alleen als jij de vaatwasser inruimt, majoor der Infanterie met je grote mond!” Geinend gingen we even aan het werk: ik waste de pannen en schalen af die niet in de vaatwasser konden, Charlotte droogde af, Joline maakte koffie en Margot ruimde de vaatwasser in en zette die aan. Daarna ploften we neer: de zussen op de bank, Joline en ik op twee stoelen er tegenover.
“Koffie… Lekker!” Charlotte en Margot keken op een speciale manier naar ons en Joline had het door. “Meiden, jullie hebben wat op je lever. Vertel.” Ze werden beiden rood en aarzelden. “Joline, Kees… het is misschien heel brutaal van ons dat we dit voorstellen, maar…” Charlotte zweeg, maar Margot nam het over. “Jullie gaan over anderhalve week trouwen. En daarna op huwelijksreis naar Noorwegen…” Ook zij zweeg nu en ik keek vragend.

Joline was iets directer. “Willen jullie mee?” De zussen schoten in de lach. “Nou nee”, hikte Margot. “Drie weken niet slapen overleven we niet, hoor.” “Drie weken niet slapen? Leg uit!” Ze giechelde. “We hebben jullie wel toespelingen horen maken over ‘de steuntjes van de camper uitdraaien en dan leuke dingen doen op het bedje achterin’ hoor. Maar dat was niet ons voorstel…” Ze zweeg weer even.
“Ons voorstel, eigenlijk onze vraag was: mogen wij hier blijven als jullie Noorwegen onveilig gaan maken? Dit is binnen een week een ‘thuis’ voor ons geworden…” Charlotte knikte hevig en wij keken elkaar aan. In Joline’s ogen zag ik het antwoord al; we keken elkaar aan en overleg was niet nodig.
“We zouden dat heel prettig vinden, meiden. Dan is het huis bewoond, hoeven we de buren niet te vragen of ze onze plantjes water kunnen geven enzovoorts.”

Joline knikte. “Zijn we blij mee! En dan heeft Balou’s nachts ten minste ook gezelschap.” Vier vraagtekens in evenveel ogen. “Balou is mijn oudste vriendje. Deelt al ruim twintig jaar lief en leed met me. Ik zal ‘m even aan jullie voorstellen.” Joline haalde de beer op.
“Oh, wat een schatje!” Beide zussen sprongen op. “Kijk uit meiden… Balou is sinds hij hier woont behoorlijk wat assertiever geworden.” Ik bromde met m’n Balou-stem: “Hé, mag een volwassen beer ook laten zien dat hij ‘volwassen’ is? Bovendien moet ik sinds bijna een jaar allerlei ‘volwassen’ zaken aanhoren. Het is maar goed dat een teddybeer in het donker niet zo goed kan zien, want anders…”
Joline gaf Balou een pets op z’n snoet. “Bek dicht Beer. Je weet de straf!” Ze zei richting de zussen: “Ik heb Balou beloofd dat, als hij ook maar één woord rept over wat hij in de slaapkamer ziet of hoort, hij gevild wordt. Héél langzaam en met een bot aardappelschilmesje.”
‘Balou’ bromde: “Ja. Het krengetje… Vroeger was ze nog wel eens lief tegen me, maar sinds dat Kees mijn plekje in bed heeft ingenomen…”
Met mijn gewone stem beet ik de beer toe: “Hé beremans! Het is MIJN bed, dus ook MIJN plekje! Je mag blij zijn dat je op de stoel naast Joline mag slapen, maar als je kapsones gaat krijgen krijg je kast-arrest, denk daar goed aan!”
De zussen gniffelden. “Praten jullie zo met ‘m als jullie in bed liggen?” Joline knikte. “En soms mag hij zich wat vrijheden veroorloven...” Ze giechelde. “Een aantal maanden geleden betrapte Kees hem erop dat hij met z’n kop tussen mijn tieten lag te slapen. En meneer hier naast me moest daar natuurlijk een foto van maken. Laat eens zien, Kees!”

Ik trok een wenkbrauw op. “Zeker weten?” Joline knikte. “Schiet op!” “Nee hé, niet die foto, Kees!” bromde ‘Balou’. “Ik schaam me kapot!” “Had je eerder moet bedenken, beer. En niet misbruik moeten maken van de situatie.”
Ik scrollde ondertussen door de foto’s op mijn telefoon. “Hier. Meneer Balou en zijn lieve vriendinnetje…” De zussen keken, schoten in de lach, maar werden ook een beetje rood. “Jolien! Je ligt daar zomaar…” Joline keek hen aan. “Met blote tieten? Ja. Ik neem aan dat jullie die eerder gezien hebben…” Ze glimlachte liefjes. “Ja maar… Die laat je toch niet aan iedereen zien?”
Joline lachte liefjes. “Klopt. Niet aan iedereen. Deze foto hebben, Claar, Melissa, Rob en Ton ook gezien. En ze moesten er vreselijk om lachen. Zeker Rob en Ton, want die kennen Balou ook al twintig jaar. We laten deze foto alleen zien aan lui die we vertrouwen, meiden.”
Het was plotseling doodstil in de kamer. “Méén je dat?” Charlotte keek Joline aan. “Mijn aanstaande echtgenote sprak zojuist volgens mij gewoon ABN, Lot. En wij vertrouwen jullie. En daarom zijn we er bijzonder blij mee als jullie hier zijn tijdens onze huwelijksreis.” Ik gniffelde. “We binden natuurlijk wel een reep tape om Balou z’n snuit… Anders klapt hij uit de school.”

Margot giechelde. “Arm beest. Tape om z’n snoet, tape over z’n ogen en oren…” Ze keek ons aan. “Ja, anders klapt hij de school over wat hier tijdens jullie huwelijksreis is gebeurd…” Joline schoot in de lach. “Oh ja, natuurlijk. Al die woeste feesten die jullie hier geven met medestudenten. Ik zie het helemaal voor me!”

We lachten. “Meiden… We zijn er blij mee! Geen betere oppas dan jullie. Kunnen wij heerlijk onbezorgd op vakantie gaan.” Joline legde twee armen om hen heen en zei ondeugend: “En als jullie Greet en Anita hier eens op de koffie willen hebben…”
“Foei mevrouw Boogers! Dat zijn ondeugende voorstellen. Schaam je!” Ik keek haar verwijjtend aan. “Mee naar bed jij. Voordat je nog meer onzin uitkraamt. Dames, welterusten. Morgen lekker naar Utrecht, lekker colleges volgen!” “Slaap lekker”, hoorden we. En er zachtjes achteraan: “We zullen het raam wel dichtdoen…”
Daarna liepen de zussen naar hun kamer. Ik zuchtte maar eens diep, liep het bekende veiligheidsrondje en daarna onze slaapkamer in. Daar wachtte Joline. “Zo, Kees. En nu wij. Ik had je iets beloofd. Uitkleden, tandjes poetsen en bij je verloofde in bed komen.” Ze giechelde. “Ik heb de ramen ook maar dicht gedaan.”

Vijf minuten later deed ik de deur van de badkamer achter me dicht. De slaapkamer was schemerig; één klein nachtlampje brandde. “Kom eens bij me,Kees…” Joline’s stem klonk zachtjes. “Maar al te graag, mooie vrouw.” Ik ging naast haar liggen en meteen draaide ze zich op me. Ik genoot: haar warme benen streelden de mijne, ik voelde een heerlijk sexy lichaam in een wijde, warme onderjurk over me heen glijden. “Jolientje… Ga jij een feestje bouwen?”
Een brommetje klonk. “Ja. Met jou. Lekker geile spelletjes spelen met mijn eigen aanstaande bruidegom. Warm me op, Kees. Laat me naar je verlangen… Streel m’n benen, langzaam en erotissch…” Mijn handen gleden over haar benen; Eerst haar kuiten, toen langzaam naar haar knieholten. Toen ik daar streelde klonk er een zacht kreuntje. “Dit is zo heerlijk, Kees…”
Joline rolde op haar buik, spreidde haar benen en boog haar knieën. “Nú in m’n knieholten voelen, schatje… Lekker strelen, voelen… Kus m’n voeten!” Ik kwam overeind en ging achter haar zitten. Zachtjes drukte ik kusjes over haar voeten: op haar tenen, onder haar voeten, op haar kuiten… En ik bleef haar knieholten strelen. “Ik kijk nu rechtstreeks naar je lekkere poesje onder je jurk, Joline…” Ze bromde. “Ik ga dat lekkere poesje dan maar even verwennen… Want jij moet m’n knieën blijven strelen, geile vent. Ben je al hard?”
Ik gniffelde. “Wat dacht je? Als ik jouw benen mag strelen en er naar kijken en niet hard zijn? Misschien op m’n vijf en tachtigste, na vijf jaar bingo in het bejaardentehuis. Eerder niet.”Ik voelde haar zachtjes lachen.

Haar handen gleden over haar panty, op weg naar haar kut. Zodra ze die begon te strelen spreidde ze haar benen nog verder. Ze lag op haar buik, haar benen wat opgetrokken zichelf lekker te strelen. En ze genoot van haar eigen vingers en van mijn handen, dat was duidelijk. Ik rook haar en zag een donker vlekje in haar kleine slipje komen. “Word je nat, geile meid van me?”
Een kreuntje was haar antwoord. “Ja… lekker. Ik ga zó lekker klaarkomen, Kees. Lekker over mijn vingers klaarkomen, in mijn panty. En die mag jij dan… lekker… likken…” Terwijl ze sprak schokte haar onderlichaam en zag ik het vlekje op haar slipje zich uitbreiden. “Ohhh… Kees… Zó lekker om klaar te komen terwijl jij naar me kijkt… “
Ze zakte op bed en ik schoof mijn hand onder haar warme, natte kut. “Ik vind het ook heerlijk om naar mijn geile meisje te kijken als ze zichzelf verwend, schatje. En je natte lingerie te voelen… “ Ze draaide haar hoofd om. “Kom je in me? Lekker doggystyle?” Ze kwam overeind, trok haar kleren uit en ging helemaal naakt op bed zitten: haar benen onder zich gevouwen, hoofd op het kussen en langzaam wiegend met haar mooie billen. “Kom in me, Kees Jonkman en spuit je lekkere zaadjes in me. Als jij in me klaarkomt, kom ik ook nog een keertje… Lekker die harde paal van je in me voelen spuiten!”
Ik kroop naar haar toe, duwde mijn paal tegen haar poesje en gleed een paar keer tussen haar lipjes op en neer. “Lekker, Jolientje… Je hebt zo’n heerlijk nat kutje…” “Kóm! In één keer er in, Kees! Ik wil voelen hoe je me opvult!” Ik pakte haar heupen, trok me naar haar toe en gleed langzaam in haar. “Ahhh… Lekker warm en hard! Naai me! Naai je geile meisje, Kees!”
Ik drukte me tegen haar aan en greep haar borsten. Haar tepels waren hard en ik kneep er in. De reactie van Joline was duidelijk: Zij kneep met haar poesje om mijn pik. “Lekker! Lekker in m’n tepels knijpen en je lul in me stoten, Kees! Daar kom ik heerlijk van…” Ze schokte en ik voelde haar orgasme door haar lichaam heen razen. Wéér werd ze nat. Ze griste haar panty en slipje van het bed en duwde die onder zich. En even later duwde ze de natte prop onder mijn neus. “Ruik me! Proef me! Lekker warm geil, vers uit mijn kutje…” Ik snoof en twee seonden daarna kwam ik hijgend klaar. Trok Joline strak tegen me aan en spoot diep in haar hete kut.

“Schat, je weet precies waar…” Ze lachte zachtjes. “… Ik klaar van kom? Ja, dat mag wel na bijna een jaar, liefje…” Even lag ik nog op haar, uithijgend. Toen gleed ik zachtjes van haar af en ging naast haar liggen. Een lange tongzoen volgde. “Dank je wel, schat… Je hebt me heerlijk verwend.” Twee blauwe ogen keken me lief aan.

“Dat was de bedoeling ook, Joline. En jij, heerlijke vrouw, hebt mij enorm laten genieten. Dank je wel.” Ze kwam overeind. “Kom, nog even douchen en dan lekker slapen.” Onder de douche verwende ik haar borsten met een spons met badschuim. “Je bent een prachtige vrouw, Joline… Als het kon zou ik je de hele dag met je willen vrijen. De hele dag in jouw heerlijke poesje neuken en je telkens volspuiten. In elk standje wat maar lekker is…”
Ze glimlachte. “En als het kon, zou ik daar de hele dag van genieten, Kees. Telkens weer jouw harde pik in m’n poes, schokkend en spuitend… Elke keer weer een heerlijk gevoel. Maar nu, geile lover: kraan uit, afdrogen en lekker naast elkaar slapen, oké?”

Tien minuten later lagen we tegen elkaar aan in bed. “Morgen lekker naar Utrecht. Heb ik zin in, Kees. Volgende week nog een keertje, en dan vier weken niet meer.” In het schemerduister zag ik haar ogen. “En in die vier weken heb ik óók zin. Lekker op pad met mijn kersverse echtgenoot… lekker naakt vrijen in een mooie fjord. Mag jij onder liggen, op die harde rots…”
“Jaja… Lekker naakt vrijen… Die heb ik al eens gehoord, Jolientje. Ergens in de buurt van Brionne, in Frankrijk. Maar toen het paalje bij het poesje wilde komen, ging het toch niet door omdat mijn meisje bang was voor de boswachter.” Ze giebelde. “In Scandinavië is men wat minder preuts, Kees. En bovendien: dan zijn we getrouwd. Dan mag het…” Ik bromde sarcastisch. “Hmmm… Eerst zien, dan geloven.” Joline gaf me een zoen. “Ja. Eerst vrijen, dan geloven. En nu slapen, meneertje. Van al die geile praat wordt jouw paal weer wakker en mijn poesje vochtig. Kost slaap. Welterusten, lieve lover.” “Slaap lekker, aanstaande bruid…”