Wanneer onze ogen elkaar ontmoeten, is er geen spoor meer van de onzekerheid en pijn van de afgelopen dagen. Alleen de warme, onmiskenbare gloed van pure genegenheid. Hij grijnst, een brede, jongensachtige grijns die zijn hele gezicht verlicht. En ik lach terug. Het is een meisjeslach, eentje die ik niet van mezelf ken; licht, zorgeloos en een beetje giechelig. Het is het soort lach dat je zou verwachten bij knappe, blonde, maagdelijke types uit een romantische komedie. En voor het eerst in mijn leven, voelt het niet nep.

Ik grijp zijn uitgestoken hand vast en laat me door hem meetrekken naar het midden van zijn kamer. Hij trekt me dicht tegen zich aan, en we beginnen te bewegen op de klanken van de muziek. Het is geen elegante dans, maar een onhandig, slepend geschuifel op de maat van de dramatische powerballad. Zijn kamer is te klein, we stoten tegen zijn bureau, lachen, en vinden dan een ritme dat alleen van ons is. Zijn hand rust laag op mijn rug, zijn vingers drukken me zachtjes tegen hem aan. Ik leg mijn hoofd op zijn borst en sluit mijn ogen, en voel de trilling van de muziek en zijn hartslag als één geheel.
I'll be there for you
These five words I swear to you
When you breathe I want to be the air for you
I'll be there for you

“Bon fucking Jovi,” zucht Carl, zijn stem een lage, lachende vibratie tegen mijn kruin. “Je hebt echt de slechtste muzieksmaak ter wereld.” Ik giechel, mijn gezicht verborgen in de stof van zijn t-shirt. Ik voel me opgelaten, betrapt op mijn eigen, onvervalste sentimentaliteit. “Dit is zo afschuwelijk,” gaat hij door, maar hij lacht met me mee, en de arm om mijn middel trekt me nog dichterbij. Ik geef hem een speelse por in zijn zij. Voor mij lijkt ‘I’ll Be There For You’ op dit moment het allerbeste, meest waarachtige liefdesliedje dat ooit geschreven is. We schuifelen verder door de kamer, een trage, wiegende dans.

“Je kan altijd op Bon Jovi rekenen om dingen te zeggen die we zelf niet kunnen zeggen,” fluister ik.
Carl knippert even met zijn ogen, stopt met bewegen en kijkt me aan. “Ik vrees dat ik het niet begrijp.”
Ik trek me een beetje terug, zodat ik hem in de ogen kan kijken. “Luister niet naar de gitaarsolo’s. Luister naar de woorden. De gesproken woorden. Bon Jovi vertelt verhalen met zijn liedjes. Hij verwoordt dingen… gevoelens… zoals wij het zelf nooit gezegd krijgen.”
Carl ademt langzaam uit en drukt zijn wang zachtjes tegen de mijne. Zijn beginnende baard prikkelt tegen mijn huid. “Heb je enig idee hoe speciaal je bent?”
Mijn verlegen lach wordt groter. Een warme gloed verspreidt zich door mijn hele lichaam.
“Dat jij,” vervolgt hij, zijn stem vol ongeloof en pure bewondering, “op een moment als dit, in mijn armen, kunt beginnen praten over de lyrische kwaliteiten van Bon Jovi.”

“Rot op, Carl,” fluister ik, maar er zit geen greintje boosheid in mijn stem.
Hij lacht luid, een vol, heerlijk geluid. Hij brengt zijn andere hand naar mijn middel en trekt me onmogelijk dichtbij, tot er geen millimeter lucht meer tussen onze lichamen is. Zijn ogen doorzoeken de mijne, en ik zie een hele reeks emoties voorbijschieten. Opwinding, een diep, smeulend verlangen, maar bovenal een soort tedere, verwonderde liefde. Alsof hij voor het eerst een zeldzame, onbekende ster ontdekt aan het firmament. En op dat moment, hier in zijn kamer, met deze vreselijke, prachtige muziek op de achtergrond, voelt alles eindelijk, eindelijk goed. De ruzies, de weddenschap, de tranen… het vervaagt allemaal tot een verre herinnering. Het enige dat telt is dit. Zijn armen om me heen. Zijn ogen die de mijne vinden. De onuitgesproken belofte van de toekomst die als een warme, veilige deken over ons heen valt. Dit is geen sprookje meer in mijn hoofd. Dit is echt. Wanneer onze ogen elkaar ontmoeten, grijnst hij en ik lach. Ik grijp zijn hand vast en laat me door zijn kamer ronddraaien in een langzame, wiegende dans op de laatste, wegebbende tonen van de muziek. I’ll be there for you… Wanneer het lied eindigt, blijven we zo staan, verstrengeld in het midden van de kamer. De stilte die volgt is niet ongemakkelijk. Ze is gevuld met het geluid van onze ademhaling en het luide, onregelmatige gebonk van onze harten.

“Trek je broek omlaag.” Zijn stem is een hese fluistering, een bevel en een smeekbede tegelijk. Ik staar hem met open mond aan, alsof hij gek is geworden. Mijn ogen schieten door de kamer, op zoek naar een excuus, een ontsnappingsroute. Zijn grijns wordt breder, ondeugender. “Als je je broek omlaag doet,” fluistert hij, “zorg ik ervoor dat het zo goed wordt, dat het het waard is om betrapt te worden.”
“Maar… je moeder…” pruttel ik tegen.
“Ik ben er vrij zeker van dat ma ons hier niet gaat komen storen. Ze is veel te blij dat je er bent.”

Ik schud mijn hoofd, maar tegelijkertijd reiken mijn vingers al naar de knoop van mijn spijkerbroek. “Wat is er toch met mij dat ik altijd domme dingen wil doen als jij in de buurt bent,” mompel ik. Ik maak mijn broek open en duw hem langzaam, tergend langzaam, naar beneden, over mijn heupen. Mijn zijdezachte dijen zijn nu zichtbaar, net als mijn eenvoudige, zwarte slipje. Carl laat zijn ogen over me heen glijden, een trage, waarderende blik die een spoor van vuur achterlaat op mijn huid. Hij kan maar net een kreun inhouden. Hij knielt voor me neer op de grond, haakt zonder verdere toestemming zijn duimen onder de rand van mijn broekje en trekt het zachtjes omlaag.
“Ga op het bed liggen, liefje.”
“Waarom?” vraag ik, mijn stem is een ademstoot.
Carl kijkt me een paar seconden aan, zijn blik donker en intens. “Omdat ik je moet proeven,” fluistert hij.
“Ik…” reageer ik aarzelend.
“Laat het me doen,” zegt hij. Zijn stem is zacht, maar laat geen ruimte voor twijfel.

Zachtjes duwt hij me achterover op zijn bed en komt dan naast me liggen, op zijn zij, zijn hoofd rustend op zijn hand. “Ik wil je overal aanraken.”
Mijn lichaam spant zich aan. Is het mogelijk dat iemand je laat klaarkomen met enkel woorden? Voordat ik daar vraagtekens bij kan plaatsen, kust hij me. De achterkant van zijn hand streelt ondertussen tergend langzaam langs mijn buik, naar beneden. Ik grijp zijn pols stevig vast wanneer zijn vingertoppen over mijn venusheuvel dartelen en me bijna een hartaanval bezorgen.
“Leen, lieverd. Vertrouw me. Laat me je voelen.”
Mijn hart stottert. Mijn greep op zijn pols verslapt. Mijn bloed raast door mijn aderen wanneer zijn vingers me nog een paar keer aanraken, cirkelend tussen mijn benen, steeds dichter bij mijn gevoeligste plekje, totdat ik quasi-automatisch mijn heupen naar hem toe beweeg, een stille uitnodiging. Zijn vingers vinden mijn klitje en hij oefent een zachte, ritmische druk uit. Draaien, duwen, draaien.
“Oh god,” verzucht ik.
Ik zie zijn mond in een triomfantelijke glimlach veranderen. “Ik ga je nog gekker maken.”
Mijn hoofd vliegt achterover en ik kreun het uit. Misschien zeg ik zijn naam, ik weet het niet zeker. Ik ben te geconcentreerd op de opbouw van de spanning daarbeneden. Het raast door mijn lichaam met intense, pulserende schokken. Ergens schaam ik me een beetje; dit is de eerste keer dat ik zoiets met iemand ervaar. En daardoor weet ik niet goed wat ik moet doen. Het enige wat ik kan bedenken is: blijven liggen en het laten gebeuren.

Voor Carl is het een aanmoediging. Hij duikt tussen mijn benen. Hij kust voorzichtig de binnenkant van mijn dijen, zijn warme adem en zachte lippen laten een spoor van kippenvel achter. Zijn geur vult mijn hoofd tot ik er dronken van word.
“Aah!” jammer ik, wanneer zijn tong mijn clitoris vindt. Een bliksemflits schiet door mijn lichaam. Langzaam, veel te langzaam, schuift hij een vinger in me en bewerkt mijn gevoelige plekje terwijl zijn lippen en tong mijn klitje blijven stimuleren. Ik heb wel eens verhalen gelezen over hoe dit moet voelen, maar niets heeft me kunnen voorbereiden op de overweldigende realiteit.
“Carl!” piep ik.
Zijn sensuele aanval wordt met meer kracht voortgezet. Hij geeft me geen tijd om te genieten, hij overspoelt me. Zijn mond zuigt hard en snel. Hij bewerkt me met zijn mond en het puntje van zijn tong. Ik stoot zacht een serie onderdanige, genotvolle zuchten uit.
“Dat geluid dat je maakt…,” kreunt hij tegen mijn huid. “Ik wil het nog een keer horen.”

Alles bouwt zich op, ontlaadt weer, en bouwt zich opnieuw op, steeds hoger, steeds intenser. Mijn beenspieren spannen zich aan, mijn voeten haken zich vast in de lakens. Mijn hoofd beweegt ruw heen en weer op het kussen. Mijn lichaam blijft zich maar aanspannen. Ik zie sterretjes en begin te beven. Ik schok tegen zijn mond terwijl het zalige gevoel door mijn lichaam stroomt, naar mijn hoofd, naar het puntje van mijn tenen. Het wordt me te veel. Ik kronkel en probeer weg te komen van de overweldigende sensatie, maar hij is meedogenloos, een man die bezeten is. Zijn handen zijn ruw op mijn dijen en houden me op mijn plaats. Er is geen zachtheid meer in zijn handelingen, maar dat wil ik ook niet. Hoe meer hij me opeist, hoe meer mijn lichaam smelt.

Hij kijkt van tussen mijn benen naar me op, zijn ogen donker en vurig. Hij reikt met een hand omhoog en pakt mijn borst vast, zijn duim vindt mijn tepel en hij knijpt er even in. Ik kan mezelf niet inhouden en grom, waarna ik mijn spieren aanspan. Ik kreun lang en laag. Mijn handen vliegen naar zijn hoofd, mijn vingers verstrengelen zich in zijn haar. Ik begin tegen zijn gezicht aan te bewegen, mijn ademhaling versnelt en ik hijg diep vanuit mijn keel. Ik trek hard aan zijn haar. Ik schok en trek ongecontroleerd.

Dan verplaatst hij zich, en gaat op zijn knieën zitten. Voorzichtig schuift hij een vinger dieper in me. Zijn duim rust op mijn klitje, onbeweeglijk. Zijn blik is op de mijne gericht en het voelt alsof hij met zijn ogen een bom doet ontploffen. Mijn lichaam reageert en alles explodeert. De wereld wordt een witte, wazige vlek en ik sluit mijn ogen met een luide kreet. Mijn geschreeuw vult de kamer, maar het kan me niet schelen. Mijn hele lichaam trilt terwijl het orgasme als een golf door me heen raast.
Wanneer ik eindelijk weer kan ademhalen, kruipt hij omhoog en kust me intens. Het smaakt naar… mij. Zout en zoet tegelijk. “Je bent echt hemels,” fluistert hij, zijn stem laag en hees. “Verslavend.”
“Ik kan niet eens beschrijven wat je net gedaan hebt.”
“Heeft Bon Jovi daar geen liedje over geschreven?” Zijn glimlach is prachtig en hartverwarmend.
“Sttt,” reageer ik. Carl gaat naast me liggen en slaat zijn armen om mijn middel. Hij houdt me dicht tegen zich aan. Veilig. Er wordt niets meer gezegd. Dat is ook niet nodig. Ik sluit mijn ogen en drijf even weg in een waas van pure voldoening. Ik glimlach wanneer ik besef dat Carl vanaf nu meer dan ooit van mij is.

“Ik droom hier al een tijdje van,” fluistert hij na een comfortabele stilte.
Mijn ogen schieten open.
“Misschien moeten we…”
“Waar heb je het over?” fluister ik.
“Je neemt de pil, niet?”
Ik weet waar dit heen gaat. De zorgeloze bubbel barst.
“Nee Carl, nu niet.”
“Waarom niet?” Hij klinkt als een kind dat zijn snoepje niet krijgt.
Ik zucht en ga rechtop zitten, de deken om me heen slaand. “De eerste keer moet speciaal zijn. Een mooie herinnering. Niet… zomaar erna. Begrijp je dat?”
“Nee,” klinkt het nors. “Je zal altijd wel een excuus hebben om het niet te doen.”
Zijn woorden raken me als een klap. Ik schiet omhoog. “Dat is zo gemeen.”
“Leen, ik…”
“Ik wil het niet overhaasten! Het moet speciaal zijn. Iets waar we de rest van ons leven met plezier aan kunnen terugdenken. Niet iets wat we doen omdat we toevallig opgewonden zijn.”
“Hoe moet het dan wel?” vraagt hij, zijn stem vol frustratie.
Ik kijk hem aan, een uitdaging in mijn ogen. “Verras me.”