Kralingen - 2

Al bijna een jaar draai ik verliefd om Neeltje heen en nu, totaal onverwacht, ligt ze hier naast me in mijn tentje. Dit dankzij mijn vriend Paul, die klaar was met mijn getreuzel en haar bij me naar binnen dirigeerde om er ‘te schuilen voor de regen’. En terwijl het hier in Kralingen om ons heen een drukte van belang is en de volgende band alweer de sterren van de hemel speelt is in dit tentje de wereld tot stilstand gekomen.

Want Neeltje ligt naast me.
Nééltje, die echt álles heeft wat ik in een meisje zoek. Donkerbruine hazelnootchocolade-ogen, een lief madonna-achtig gezichtje, tot op haar billen hangende dankzij henna roodbruine haren, over haar rug golvend door de vele slagen die erin zitten; voor een meisje redelijk lang, tenger gebouwd, altijd gekleed als een hippiemeisje, in kleurige jurken, lange wijde golvende rokken of juist strákke minirokjes.


Zoeken en eindelijk vinden

Totaal verstijfd liggen we naast elkaar, terwijl in de verte Carlos Santana er heftig op los gaat, evenals de regenbui, die van tikkelen is overgegaan in roffelen. Het versterkt het gevoel dat we in een supersmal coconnetje liggen, terwijl we ondertussen proberen elkaar krampachtig niet aan te raken, wat in een mini-tentje als dit amper te doen is. En zo liggen we dan, nog steeds allebei te verlegen om toenadering te zoeken.
Net als ik me bedenk dat ik nu toch écht iets moet gaan zeggen klinkt het, heel bedeesd: ‘Paul zei dat je me leuk vindt…’ Mijn hart slaat een paar keer over, ze wéét het. Ik knik ja, maar als ik besef dat Neeltje net als ik uiterst zorgvuldig het tentdoek bestudeert en dus niet kan zien dat ik knik, fluister ik ‘ja’.

Nu het hoge woord eruit is draai ik me op mijn zij, naar haar toe en zeg ik het nog een keer, duidelijker nu: ‘ja, Neeltje, ik vind jou écht leuk. Al heel lang.’
Naast me klinkt een diepe zucht, van opluchting, lijkt me: ‘ik vind jou ook heel leuk…’
Niet te geloven, zij dus ook. En dan te beseffen dat we zo lang om elkaar heen hebben gedraaid. Maar hoe zit het dan tussen haar en mijn vriend: ‘en Paul dan?’ Neeltje giechelt liefjes en antwoordt: ‘je dacht dat hij me wou versieren hé?’ Als ik knik is daar weer dat lieve giecheltje: ‘hij wou ons koppelen en wilde weten of ik ook voor jou voelde. Hij lokte je uit de tent maar je kroop er juist in,’ en weer is daar dat giecheltje. Niet te geloven, dat ik zo slecht dacht over Paul.

Dan draait Neeltje zich ook op haar zij, naar mij toe, face-toe-face, en daar ligt ze, vol in mijn zicht, naast mij, in mijn tentje, het mooiste en het liefste meisje ever, dat míj leuk vindt, ik kan het nog amper bevatten. Nu ze zo dicht bij me ligt zie ik ieder detail van haar mooie gezichtje: die dromerige bruine chocolade-ogen met de Cher-randjes eromheen waardoor de kleur nog intenser wordt, met zelfs wat goudspikkeltjes erin; haar lange haar dat nu als een aureool om haar hoofd ligt, nog steeds een beetje in toom gehouden door het gehaakte kleurige hoofdbandje; haar volle rode lippen, half geopend, waartussen haar regelmatige witte tanden te zien zijn; haar bloesje dat net onder haar borsten is opgeknoopt, die duidelijk niet in een beha verpakt zitten, omdat haar stijve tepels haar verraden; haar blote buik waaraan ik kan zien hoe gespannen ze is omdat ze snel ademt; haar lange benen die nu nog verstopt zitten in haar lange wikkelrok.

Terwijl ik haar zo bekijk en er maar geen genoeg van krijg om haar als het ware in te drinken, komt ze met haar gezicht naar me toe en dan krijg ik van haar de allereerste échte zoen die ik ooit van een meisje kreeg. Een zoen die ik hierna echt never nooit meer zal vergeten, zoals haar lippen als twee zachte rooie kussentjes de mijne raken en daar heel even verblijven, als een belofte voor alles wat ze me misschien verder nog te schenken heeft. Als ik met het tipje van mijn tong tussen haar lippen weet te komen opent ze voorzichtig haar mond, maar aan haar reactie merk ik dat dat voor nu duidelijk nog een brug te ver is en snel trek ik me weer terug. Wél leg ik voorzichtig een hand over haar lichaam, op haar blote rug en intens genietend van het contact met haar huid liggen we zo, elkaar lang en intens aankijkend, alsof we ieder detail voorgoed moeten onthouden omdat dit misschien ook alweer de laatste keer kan zijn dat we zo liggen.

Alle begin is…

Na een tijdje durf ik mijn hand te gaan bewegen en streel ik haar blote rug, voor zover ik daarbij kan. Nooit had ik kunnen vermoeden dat het zó fijn is om een meisje zo aan te raken, haar te mógen aanraken. Maar als ik na een tijdje mijn hand voorzichtig ook richting haar billen laat gaan draait Neeltje zich echter op haar rug, dat wil ze dus nog niet. Omdat zij haar ogen dicht heeft gedaan en ík nog steeds op mijn zij naar haar toegekeerd lig krijg ik nu alle kans om haar te bekijken. Omdat ze nu haar benen gestrekt naast elkaar heeft liggen is heel goed te zien hoe de stof van haar lange wikkelrok zich tussen haar benen heeft genesteld, zo perfect haar heuveltje en alles wat daar verborgen zit accentuerend.

Door de dunne stof van haar bloesje zijn nog steeds haar tepels duidelijk zichtbaar, stijf, net als mijn lul, die zich ook al flink roert. Hoe graag zou ik mijn hand om haar borsten leggen, maar ik voel wel aan dat dat nu echt nog een brug te ver is. Dus streel ik haar met mijn ogen, waarbij ik eindeloos lang tijd besteed aan haar blote buik, die laat zien dat ze duidelijk veel aan sport doet, zo afgetraind als die eruit ziet en nu zachtjes beweegt op haar in- en uitademing. Af en toe schiet er een rillinkje doorheen van… ja, van wat.

Maar toch het mooiste van alles is haar gezichtje, dat met de ogen dicht zo vredig op het kussen naast mij rust, haar lange henna-haren om haar heen uitgewaaierd. Haar rode lippen een tikje van elkaar, die lippen die me gisteren voor het eerst kusten en die zachter dan het zachtste fluweel aanvoelden.
Terwijl ik haar zo genietend bekijk doet Neeltje ineens haar ogen open, ziet me kijken, glimlacht lief en vraagt dan: ‘kijk je er niet alles vanaf, Jack?’ Terwijl ik zachtjes om haar opmerking grinnik laat ik me op mijn rug naast haar zakken en als dan haar hand de mijne zoekt en vastpakt slaak ik een diepe zucht.

Een zucht die voortkomt uit het intense geluk dat ik ervaar om haar zo naast me te hebben liggen, maar die door Neeltje anders wordt ingeschat. Heel even blijft het stil, dan: ‘…ehm, ja, sorry hoor Jack, maar ik wil het rustig aan doen …ehm, weet je…, want ik ben nog maagd…’ Mijn hart zwelt nóg verder van geluk en ik reageer: ‘we hebben alle tijd, Neeltje. En weet je, ik ben ook nog maagd…’
Met deze ontboezemingen daalt er een diepe rust neer tussen ons en genietend van het naast elkaar liggen en van het handcontact en van de ijl klinkende muziek in de verte en van het geroezemoes van alle mensen om ons heen laten we de tijd langs ons afglijden…

Als voor ons op het hoofdpodium Canned Heat begint met hun optreden is de regen gelukkig alweer een tijdje opgehouden en kruipen we ons tentje uit om van dichtbij van hun optreden te gaan genieten. Nog steeds is van ons groepje niemand bij ons kampementje te bekennen en ook Paul is in geen velden of wegen meer te zien. Blijkbaar hebben ze geen van allen last van de regen gehad of hebben ze zich net als veel andere mensen droog weten te houden onder een stuk plastic.

Terwijl Neeltje en ik samen richting het hoofdpodium lopen wordt het steeds drukker en voller en uiteindelijk, als we tot redelijk vooraan zijn gevorderd staan we met alle mensen om ons heen lijf aan lijf te swingen op de vrolijke muziek van Canned Heat. Vooral bij ‘On the road again’ gaat iedereen helemaal los en op de halve vierkante meter die ons wordt vergund vieren Neeltje en ik hand in hand springend en dollend en dansend ons eigen feestje. Ik kan mijn geluk gewoon niet op, dat ze hier bij me is, dat we allebei gevoelens voor elkaar blijken te hebben en dat we nu samen optrekken.

Als de laatste groep van deze vrijdag optreedt is het allang donker en diep in de avond. Eerder al heb ik Neeltje naar de uitgang gebracht, ze slaapt tijdens het festival bij haar tante die hier niet ver vandaan woont. Ik heb nog voorgesteld dat ze bleef, maar daarvoor moest ze wel haar tante bellen, om haar niet ongerust te laten worden. Toen we echter de lange rijen voor de telefooncellen zagen is ze toch maar vertrokken. Een beetje teleurgesteld ben ik wel maar als we afspreken dat we elkaar morgen vóór het optreden van the Byrds bij de ingang weer ontmoeten kan ik toch alleen maar heel blij zijn dat ze eindelijk in mijn leven is gekomen.

Whoo-ee, ik ga echt nergens heen…


”You ain’t goin’ nowhere”

Clouds so swift and rain fallin' in
Gonna see a movie called Gunga Din
Pack up your money, pull up your tent,
You ain't goin' nowhere

Whoo-ee, ride me high
Tomorrow's the day that my bride's gonna come
Whoo-ee, are we gonna fly?
Down into the easy chair

(Bob Dylan – The Byrds)


De afgelopen nacht heb ik alleen in ons tentje gelegen, Paul bleek bij twee meisjes van ons introductiegroepje te zijn ingetrokken. Natuurlijk, het zal weer niet, alle meiden vallen op hem, maar voor het eerst voel ik geen jaloezie.

Terwijl ik bij de ingang op Neeltje sta te wachten hoor ik in de verte dat The Byrds al worden aangekondigd, waarna er meteen een golf van enthousiast gejoel op me af komt rollen.
Vanmorgen nog heb ik in een of ander underground-blaadje dat hier werd uitgedeeld liggen lezen dat David Crosby een paar jaar terug uit de band gegooid werd, omdat hij zich steeds dwingender gedroeg en vreemde politieke toespraken begon te houden tijdens hun optredens. De anderen vonden dat hij niet meer was te handhaven en inmiddels zijn ze zich met Gram Parsons richting Country & Western aan het ontwikkelen. Achteraf denk ik dat David niet erg lang gerouwd heeft over zijn ontslag, want als ik zie hoe hij het nou doet met Crosby Stills & Nash…

Precies op het moment dat Neeltje het terrein opwandelt wordt door Roger McQuinn ‘You ain’t goin’ nowhere’ ingezet, een nummer waar ik altijd zo blij van word en dat nu wel heel toepasselijk is, want daar komt mijn meisje aan en Whoo-ee, ik ga echt nergens meer heen zonder haar. Als ik haar met een lieve glimlach stralend op me af zie lopen besef ik dat ik intens gelukkig ben, dat dát leuke hippie-meisje iets in mij ziet. Ik geef haar een kuis zoentje, reik haar mijn hand en samen lopen we richting het podium, genietend van het nummer dat steeds intenser op ons afkomt. En iedere keer als Roger zingt over ‘my bride’s gonna come’ kijken we elkaar een beetje verlegen aan, met een enkele keer een zenuwachtig giecheltje van Neeltje. Want ze vertelde al dat ze vannacht op het festival kan blijven …

Bij ‘You ain’t goin’ nowhere’ wordt het al een feestje maar als ze daarna ‘Old Blue’ inzetten gaat de hele massa swingend los. Het is een oud Amerikaans blue-grass liedje over een hond die een possum opjaagt en er dan door wordt doodgebeten. Het gaat echt nergens over maar het is zó’n aanstekelijke muziek. We blijven het hele optreden van The Byrds pal voor het podium staan dansen en later ook nog bij Dr. John en Country Joe, maar daarna zoeken we bekaf mijn tentje op voor wat broodnodige rust

Bloot-zwemmerij


Op de weg terug naar ons kampementje zien we dat er steeds meer mensen de Kralingse plas induiken, het is warm met zoveel volk op een kluitje. We kijken onze ogen uit, ineens loopt bijna iedereen hier naakt, iets wat we tot nu toe nooit zagen gebeuren, onze ouders verborgen altijd alles voor ons. Het ziet er onwijs gaaf uit, al die blote gasten en ineens zou ik dat ook wel willen, zo zwemmen, bloot, mét Neeltje. Als ik haar aankijk en het haar voorstel zegt ze, ineens weer heel verlegen: ‘ik heb niks bij me om te zwemmen.’ Daar moet ik om grinniken, want waar ik ook kijk, ik zie niemand met zwemkleding, mensen zijn bloot of dragen alleen een onderbroekje. Als ik dat zeg blijft ze afwijzend: ‘ga jij maar alleen’ zegt ze.

Nou ja, jammer dan, maar ík doe het wel. Ik haal snel mijn handdoek op en loop dan samen met Neeltje naar een plek waar je gemakkelijk het water in kan. Ik kleed me uit tot op mijn onderbroek, draai me dan met mijn rug naar Neeltje en alle andere mensen toe, trek snel ook dat laatste kledingstuk uit en plons dan meteen onder. Het is een onwaarschijnlijk vreemde gewaarwording, om helemaal bloot te zijn in dit water, met ook nog eens al die andere mensen om me heen. Ik kan me niet herinneren dat ik me ooit zó vrij voelde, heerlijk zoals het water om mijn lijf wervelt en me ervan bewust maakt.

Ik zwem een stukje de plas op en keer dan terug om Neeltje te verleiden alsnog ook erin te komen.
Zodra ik weer grond onder mijn voeten voel ga ik staan, met mijn lul net onder water en wenk haar: ‘kom nou joh, het is écht heel lekker, ben je meteen in bad geweest.’ Gelukkig word ik geholpen door twee meisjes die er ook bloot in gaan en na een tijdje zeuren en aandringen dóet ze het. Ik zie hoe Neeltje haar rok los wikkelt en hoe haar lange mooie benen tevoorschijn komen. Ook zie ik dat ze een wit broekje draagt, waar ik de driehoek van haartjes rond haar geslacht doorheen zie schemeren.

Dan knoopt ze, intens verlegen, haar bloesje los en komen haar nog prille borsten tevoorschijn. Tót vandaag zag ik nog nooit blote meisjesborsten en nu ineens word ik er aan alle kanten door omgeven. Maar het mooiste zijn toch wel die van Neeltje, ze lijken op appeltjes, net zo rond en stevig. Haar tepels zijn klein, bruin en hard maar véél krijg ik daar voorlopig niet van te zien want met haar handen voor haar borsten komt ze op me toe waden. Ik loop achteruit tot ik tot mijn oksels in het water sta en als Neeltje me huiverend van de kou achterna komt, trek ik haar zodra ze bij me is tegen me aan.

Het maakt diepe indruk op me, voor het eerst in mijn leven voel ik een bijna bloot meisje tegen me aan, en hoe haar harde tepels tegen mijn borstkas priemen. Ik kijk Neeltje aan, onze ogen vinden elkaar en ik bespeur bij haar een uitdrukking van opwinding die ik nog niet eerder in haar ogen zag. Mijn hart stroomt voor haar over en ik geef mijn meisje een zacht kusje op haar naar me toe gerichte lippen.

Dan laat ik haar los, om haar tijd te geven te wennen, aan het water, aan alles…


Fijn dat je dit verhaal leest, THNX!
Hoe vind je het tot nu toe? Dat waren nog eens andere tijden, hè?
X. Zazie